သံုရာစုက ဘ၀ပံုရိပ္(၁၂)

ကၽြန္ပ္ကို အမွီျပဳၿပီး ပါဏာတိပါတကံ ျဖစ္လာပါတယ္၊ ဒီ အကုသိုလ္ကံဟာ ကၽြန္ပ္၌ ျဖစ္မျဖစ္ဆိုတာကို သိခ်င္ပါတယ္” ဟု တိန္ခါညင္က ေမးေသာအခါ ဘုရားအေလာင္းရေသ့က “ တိန္ညင္ခါ……သင့္မွာ ခါမ်ားကို သတ္လိုသည့္စိတ္၊ ေစတနာ မရွိဘူးဆိုလွ်င္ သင့္စိတ္ဟာ အကုသိုလ္မွာ မကပ္ၿငိဘူး၊ သင့္မွာ အကုသုိလ္ျဖစ္ဘူး” ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၍ တိန္ညင္ခါ ဇာတ္ကို ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္၏ တရားေဟာျပမႈေၾကာင့္္ တုံလႈပ္ေျခာက္ျခား၍့ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ပ္သည္ စိတ္ရႊင္လန္းတက္ၾကြကာ တည္ၿငိမ္မႈမ်ားျဖစ္လာကာ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့ပါေတာ့သည္။
သုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္၏ ေက်းဇူးရွင္ဆရာ တစ္ဆူူျဖစ္ေတာ္မူသည့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မဟာေထရ္အား ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္း စိတ္ခ်မ္းသာစြာ သီတင္းသံုးေတာ္မူပါရန္ ပင့္ေလွ်ာက္လုိက္ပါသည္။ မေထရ္သည္ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖင့္ ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္ကို လက္ခံေတာ္မူကာ ကၽြန္ပ္၏ ဥယ်ာဥ္ေတာ္တြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္း သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ထိုမဟာေထရ္သည္ ကၽြန္ပ္အား ျမတ္စြာဘုရား၏ အယူကို ခုႏွစ္ရက္တိုင္ေအာင္ သင္ယူေစ ခဲ့ပါသည္။ ထုိသို႔ ကၽြန္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အယူကို သင္ယူရာ ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ဘာသာအယူ၀ါဒႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မည္သည့္၀ါဒကအမွန္ မည္သည့္၀ါဒက အမွား ဆိုသည္ကို ေ၀ဖန္တတ္လာပါေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မဟာေထရ္၏ စီစဥ္ညြန္ၾကားမႈကို ခံယူ၍ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား အေသာကာရာမေက်ာင္းေတာ္တြင္ စုေ၀းနုိင္ၾကေစရန္ ကၽြန္ပ္ကတဆင့္ လိမ္မာကၽြမ္းက်င္ေသာ အမတ္မ်ားကို ခိုင္းလုိက္ပါသည္။ ထုိအမတ္တို႔၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္အရ အေသာကာရာမေက်ာင္းေတာ္တြင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို စုေ၀းေစပါသည္။
အေသာကာရာမေက်ာင္းအတြင္း သတ္မွတ္ထားသည့္ေနရာ၌ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား စုေ၀းေရာက္ရွိေတာ္မူၾကေသာအခါ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမဟာေထရ္ႏွင့္ ကၽြန္ပ္ တို႔ ႏွစ္ဦးက ကန္႔လာကာ အတြင္းတြင္ ေနရာယူၾကၿပီး အယူ၀ါဒခ်င္းတူညီၾကသည့္ ရဟန္းမ်ားကို အုပ္စုအလိုက္ခြဲထားလိုက္ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အုပ္စုအလိုက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အဘယ္အယူရွိသနည္း ဟု ေမးေလွ်ာက္ပါသည္။
ထိုအခါ တိတၳိရဟန္းတို႔အနက္ တစ္ခ်ဳိ႕ရဟန္းတုမ်ားက “ ဘုရားရွင္က ၿမဲ တယ္ ဟု အယူရွိပါတယ္” ဟု ေျပာၾကကုန္၏။ တစ္ခ်ဳိ႕ရဟန္းမ်ားက “ ဘုရားရွင္က တစ္ခ်ဳိ႕သတၱ၀ါတို႔သာ ၿမဲတယ္ ဟု အယူရွိပါတယ္” ဟု ေျပာၾက၏။ တစ္ခ်ဳိ႕ရဟန္းတို႔က “ဘုရားရွင္က အဆံုးလည္းရွိတယ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း အဆံုးမရွိ ဟု အယူရွိပါတယ္” ဟု ေျပာၾက၏။ တစ္ခ်ဳိ႕ရဟန္းမ်ားက “ ဘုရားရွင္ဟာ အမရာဆိုတဲ့ ငါးလို မစြဲမၿမဲေသာ အယူ ရွိပါတယ္” လို႔ ေျပာၾကကုန္၏။ တစ္ခ်ဳိ႕ရဟန္းမ်ားက “ ဘုရားရွင္ဟာ အေၾကာင္းကင္းေသာ အယူရွိပါတယ္” ဟု ေျပာၾကကုန္၏။ တစ္ခ်ဳိ႕ရဟန္းမ်ားက “ဘုရားရွင္ဟာ သညာ ရွိတယ္လို႔ အယူရွိပါတယ္” ဟု ေျဖၾကကုန္၏။တစ္ခ်ဳိ႕ရဟန္းမ်ားက “ဘုရားရွင္ဟာ သညာ မရွိ ဘူး ဆိုတဲ့ အယူ ရွိပါတယ္” ဟုေျဖၾကကုန္၏။ တစ္ခ်ဳိ႕ရဟန္းမ်ားက “ ဘုရားရွင္ဟာ သညာရွိတာလည္း မဟုတ္၊သညာ မရွိတာလည္း မဟုတ္ ဆိုတဲ့ အယူရွိပါတယ္” ဟု အသီးသီး ေျဖၾကေလသည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ပ္သည္ မေထရ္ထံမွ ျမတ္စြာဘုရား၏ အယူကို သင္ယူခဲ့သည့္အတြက္ တိတၳိရဟန္းမ်ား ေျဖၾကားခ်က္မ်ား အယူမွားေနသည္ကုိေကာင္းစြာ သိခဲ့ပါသည္။ ရဟန္းေယာင္ေဆာင္ထားသည့္ တိတၳိမ်ားကုိ ခြဲျခားနိုင္ခဲ့ကာ တိတၳိရဟန္းမ်ားကို လူထြက္ေစခဲ့ ပါသည္။ ထိုသုိ႔ လူထြက္ေစရာတြင္လည္း အၾကမ္းနည္းျဖင့္ လူမထြက္ေစဘဲ၊ လြတ္လပ္၍ လူမႈေရးသေဘာပါသည့္ အျပဳအမူတို႔ျဖင့္ ျပဳမူ ေျပာဆိုကာ လူထြက္ေစခဲ့ပါသည္။
ထိုစဥ္က အယူ၀ါဒမတူသည့္အတြက္ (ဘုရားရွင္အယူ၀ါဒႏွင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ေနသည့္အတြက္)လူထြက္ရသည့္ ရဟန္း မ်ားမွာ (၆၀၀၀၀) ေျခာက္ေသာင္းခန္႔ရွိပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ဘုရားရွင္၀ါဒမွတစ္ပါး တစ္ျခားအယူ၀ါဒကို ယူၾကသည့္သူမ်ားကုိလည္း ကဲ့ရဲ႕ရႈတ္ခ်သည့္သေဘာ မသက္၀င္ေစရန္ အထူးသတိထားကာ ဘာသာျခားအယူ၀ါဒရွိသူမ်ားကိုလည္း အားေပးခ်ီးေျမာက္ခဲ့ပါသည္။
ထိုကဲ့သုိ႔ သာသနာ့သန္႔ရွင္းေရးၿပီးသည္မွေနာက္၌ သာသနာေတာ္အတြင္း ရဟန္းစစ္ရဟန္းေကာင္းမ်ားသည္ ညီညြတ္စြာ ဥပုသ္ျပဳေတာ္မူနိုင္ၾကေလေတာ့သည္။ သံဃာေတာ္မ်ား ခ်မ္းသာစြာ ဥပုသ္ျပဳနိုင္ၾကသည့္အတြက္ အတိုင္းမသိ ၀မ္းေျမာက္ပီတိျဖစ္ခဲ့ရသူကား အကၽြန္ပ္ အေသာက ျဖစ္ပါသည္။ ပိုသည္ဟု ဆိုခ်င္ဆိုေတာ့ ထိုစဥ္က ကၽြန္ပ္၏ ရင္တြင္းၾကည္ႏူးမႈ ပီတိသည္ ျဗဟၼျပည္ကျဗဟၼာမ်ား၏ ပီတိ ထက္အဆတစ္ရာမက ပို၍သာသည္ ဟု တင္စားလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
တတိယသဂၤယနာတင္ေတာ္မူၾကျခင္း
သို႔ႏွင့္ သာသနာေတာ္အတြင္း ရဟန္းေကာင္းတုိ႔ျဖင့္ ျပန္လည္ေ၀စည္လာခဲ့ရာ ထိုစဥ္က ဥပုသ္ျပဳေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ မ်ား၏ အေရအတြက္မွာ (၆၀၀၀၀၀) ေျခာက္သိန္းခန္႔ ရွိသည္ဟု သိခဲ့ရသည့္အတြက္ ကၽြန္ပ္၀မ္းသာခဲ့ရပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အေသာကာရာမေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ရဟန္းေကာင္းတို႔ျဖင့္ ျပန္လည္ ဦေမာ့လာခဲ့သည္ဟု ေျပာလွ်င္ မွားမည္မထင္ေပ။
တစ္ေန႔သ၌ အိႏၵိယသာသနာေတာ္အေရး ေတြးကာ စိတ္မေအးျဖစ္ေနသည့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမဟာေထရ္သည္ သာသနာေတာ္ေနာင္ေရး စိတ္ေအးေစရန္ ေဆာင္ရြက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္ ဟု ႏွလံုးသြင္းကာ သာသနာေတာ္ႀကီးအရွည္တည္တံ့ေစရန္ ရဟန္းေကာင္းမ်ားကို ပင့္ေခၚေစခဲ့ပါသည္။ ကိစၥကား တတိယသဂၤါယနာတင္ေရး ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေတာ္မူၾကရန္ျဖစ္သည္္။ ထိုစဥ္က ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးတြင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားခ်ည္းမဟုတ္၊ တတ္နိုင္သည့္ဖက္က လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို ေဆာင္ ရြက္နိုင္ေစရန္ အကၽြန္ပ္ အေသာကလည္း သာသနာ့ဒါယကာအေနျဖင့္ ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱ တိႆမေထရ္က “အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား…ေနာင္တြင္ သာသနာ ေတာ္ အရွည္တည္တံ့နိုင္ရန္အတြက္ ယခုအခ်ိန္မွာ တတိယသဂၤါယနာ တင္ဖို႔ သင့္ေနပါၿပီ အရွင္ျမတ္မ်ားဘုရား..” ဟု စတင္ေဆြးေႏြးေတာ္မူရာ သံဃာေတာ္မ်ားကလည္း အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမဟာေထရ္၏ အဆိုကုိ ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ခံမဲေပးေတာ္မူခဲ့ၾကသည့္အတြက္ တတိယသဂၤါယနာတင္ရန္ ရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာသေလာက္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ သဂၤါယနာတင္ေတာ္မူၾကရာ၌ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ လိုအပ္ေနသည္ကား ဆြမ္း၊သကၤန္း၊ေက်ာင္း၊ေဆး ပစၥည္းေလးပါးျဖစ္သည္ ။ ထိုကိစၥကို ဆရာ/ဒကာ ဆက္လက္တိုင္ပင္ၾကရာ ..
ကၽြန္ပ္က “ အရွင္ျမတ္မ်ားဘုရား….တတိယသဂၤါယနာပြဲေတာ္က်င္းပနုိင္ေရး အားေပးကူညီၾကသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ပစၥည္းေလးပါး ကို တပည့္ေတာ္ အေသာကမင္းက တာ၀န္ယူပါတယ္ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား….” ဟု ၀မ္းသာအားရစြာႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ပ္သည္ သဂၤါယနာတင္ပြဲအတြက္ လုိအပ္သည့္ ပစၥည္းေလးပါးကို တာ၀န္ယူခဲ့ပါသည္။
“ သာသနာေတာ္အတြက္ သည္လို ေထာက္ပံ့နိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရဖို႔ရာ တစ္ေခာတ္မွာတစ္ေယာက္ အခြင့္အေရး ရဖို႔မလြယ္ဘူး” ဟုေတြးကာ တစိမ့္စိမ့္ေတြးရင္း ပီတိျဖာေ၀ေနခဲ့ရသူကား ကၽြန္ပ္ အေသာက ပဲျဖစ္မည္ ဟု ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကၽြန္းလံုးကို အသိေပးခ်င္ေနမိပါေတာ့သည္။
ထိုေဆြးေႏြးပြဲတြင္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမဟာေထရ္သည္ စုစည္းမိသည့္ ရဟန္းေကာင္းမ်ား ေျခာက္သိန္းအနက္ ပိဋကတ္သံုးပံုအာဂံုေဆာင္သည့္ ပဋိသမၻိဒါပတၱ ေတ၀ိဇၨ ျဖစ္ကုန္ေသာ ရဟႏၱာ တစ္ေထာင္တို႔ကုိ စီစစ္ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ပ္လည္း သံဃာေတာ္မ်ား တတိယသဂၤါယနာတင္ရာေတာ္မူၾကရာတြင္ ခ်မ္းသာစြာ သီတင္းသံုးေနထိုင္နိုင္ၾကေစရန္ အတြက္ သီးသန္႔ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားကို အမတ္မ်ားအား ေဆာက္လုပ္ေစခဲ့ပါသည္။
သို႔ႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မဟာေထရ္ အမွဴးျပဳ၍ ပဋိသမၻိဒါပတၱ ေတ၀ိဇၨ ရဟႏၱာမ်ားတစ္ေထာင္တို႔ျဖင့္ တတိယသဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီးကို သာသနာေတာ္ႏွစ္(၂၃၄)ခု၊ ျပာသိုလျပည့္ေန႔မွ စတင္က်င္းပေတာ္မူခဲ့ၾကရာ သာသနာေတာ္ႏွစ္္(၂၃၅)ခု၊ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔တြင္ ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးစီးခဲ့ပါေတာ့သည္။ ထိုသဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီးတြင္ ၀ါဒအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ကို ေျဖရွင္းနွိမ္နင္းေပးနိုင္ေသာ “ကထာ၀တၳဳပါဠိေတာ္” ကို အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆက ေဟာျပေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
တတိယသဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီး ၿပီးဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ပထ၀ီေျမႀကီး အသက္ရွိသကဲ့သုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ လႈပ္ေလေတာ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္တတိယသဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီး က်င္းပခဲ့သည္မွာ (၉) ကိုးလတုိင္တိုင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါသည္။ ( ရာဇ၀င္ႀကီးက သာသာနာေတာ္ႏွစ္၂၃၆ ခုတြင္ သဂၤါယနာတင္သည္ဟုဆိုေလ၏)။
တတိယသဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီး ၿပီးဆံုးၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္ကား သာသနာေတာ္အတြက္ လြန္စြာ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ခဲ့ရပါ သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တာရွည္၀မ္းေျမာက္ခြင့္မရလိုက္ပါ။ အေၾကာင္းကား ကၽြန္ပ္သည္ မဇၥ်ိမေဒသတြင္ ဗုဒၶဘာသာအႏၱရာယ္မ်ား ၀န္းရံလွ်က္ ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ေနရ၍ ျဖစ္သည္။ ယခင္ကတည္းက ကၽြန္ပ္၏ မဇၥ်ိမေဒသတြင္ ဂ်ိန္းဘာသာ၊ ျဗဟၼဏဘာသာတို႔ အင္အားေကာင္းခဲ့ကာ မိရိုးဖလာ အစဥ္အဆက္က အရိုးစြဲေနခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ျပန္လည္ဦးေမာ့လာနိုင္သည္မွာ ယံုမွားဖြယ္မရွိေပ။
ကၽြန္ပ္ ဘုန္းတန္ခိုးအရွိန္အ၀ါ ေတာက္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ အျခားဘာသာတို႔သည္ ပါဋလိပုတ္ျပည္နား မကပ္နိုင္ေသာ္ျငားလည္း ေ၀သာလီ၊ ရာဇၿဂိဳလ္၊သာ၀တၳိ၊နာလႏၵ၊မထုရာစသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ေျခကုတ္ယူထားၾကသည္ကို ကၽြန္ပ္ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါသည္။
ထို႔ျပင္ ကၽြန္ပ္၏ နန္းေတာ္တြင္ ဂ်ိန္းဘာသာ၀င္၊ျဗဟၼဏဘာသာ၀င္အမတ္ႀကီး တစ္ခ်ဳိ႕ရွိေနၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နန္းတြင္းသာမက ၿမိဳ႕တြင္းပါမက်န္ “ သတၱ၀ါတို႔ကို သတ္ျဖတ္၍ ယဇ္နတ္မပူေဇာ္ရ” ဟု အမိန္႔ထုတ္ထားရပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဗဟၼဏဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႔အား လည္ပင္းညစ္သကဲ့ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မတတ္နိုင္ေပ၊ ကၽြန္ပ္၏ တိုင္းနိုင္ငံအတြင္း ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားဖို႔ရန္မွာ အဓိကပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဘာသာျခားမ်ားသည္ ကၽြန္ပ္ ေသမည့္ရက္ကို လက္ခ်ဳိးေရတြက္ေနမည္မွာ ေသခ်ာေလာက္သည္။ ကၽြန္ပ္ မရွိမွသာ သူတို႔ အယူ၀ါဒကို လြပ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖၚခြင့္ ရၾကမည္ကိုး…..။
ထို႔ထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္မွာ နန္းေတာ္အတြင္းတြင္ ဂ်ိန္းဘာသာ၀င္ အမတ္ႀကီးမ်ား၊ ျဗဟၼဏ ဘာသာ၀င္အမတ္ႀကီးမ်ားရွိေနၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေနာင္တြင္ ဘုရင္ျဖစ္နိုင္ေလာက္သည္ဟု မွတ္ထင္ရသည့္ မင္းသားမ်ားအား သူတို႔အယူ၀ါဒသို႔ သိမ္းသြင္းေနၾကသည္။ သာသနာေတာ္၏ ေနာင္ေရးကား ရတက္မေအးဘြယ္ရာ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
ကိုးတုိင္းကုိးဌာနသုိ႔ သာသနာျပဳေစလြတ္ေတာ္မူျခင္း
အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမဟာေထရ္သည္ တတိယသဂၤါယနာတင္သည့္ ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ အနားယူရန္ မျဖစ္ေသး။ ဘာ့ေၾကာင့္နည္း…ေနာင္ေသာအခါ သာသနာေတာ္သည္ မည္သည့္အရပ္တြင္ တည္နိုင္မည္နည္း ဟု ဆင္ျခင္ေတာ္မူရပါေသး သည္။ ထိုအခါ သာသနာေတာ္သည္ ပစၥႏ ၱဇနပုဒ္တို႔တြင္ သာသနာတည္ လိမ့္မည္ ဟု သိျမင္ေတာ္မူသည္ျဖစ္၍
ပစၥႏ ၱဇနပုဒ္ျဖစ္ေသာ ကိုးတိုင္း ကိုးဌာနသုိ႔ အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာျဖင့္ သာသနာေတာ္ (၂၃၅)ခုႏွစ္တြင္ သာသနာျပဳေစလြတ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ထိုသုိ႔သာသနာျပဳ ေစလြတ္ေတာ္မူရာတြင္…. တစ္ေနရာကို ရဟန္းေတာ္မ်ား ငါးပါးစီ ေစလြတ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထိုကိုးဌာတို႔အနက္….
(၁) မဇၥ်ႏ ၱိကမေထရ္ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕သည္ ကသီၼရႏွင့္ ဂႏၶာရတိုင္းသုိ႔ ၾကြေတာ္မူခဲ့ၾကပါသည္။ (ကသီၼရမွာ ယခု ကသီၼရႏွင့္ ကာဗုလ္ ေဒသျဖစ္၍ ပန္ဂ်ပ္နယ္ေျမာက္ပိုင္း၊ ပက္ရွ၀ါႏွင့္ ရာ၀ဲလ္ပင္ဒီ)။
(၂) မဟာေဒ၀မေထရ္ ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕ကမဟႎသကမ႑လ (ယခု မိုင္ဆိုလ္နယ္)။
(၃) ရကၡိတမေထရ္ ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႔က ၀န၀ါသီတိုင္း (ယခု တမီလ္စသည္ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္း)။
(၄) ေယာနကဓမၼရကၡိတမေထရ္ ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕က အပရႏၱကတိုင္း( ယခု ေျမာက္ပိုင္း ဂူဂ်ရန္၊ ကတၱိ၀ါ၊ကတ္ခ်္ႏွင့္ သိႏၵဳနယ္မ်ား)။
(၅) မဟာဓမၼရကၡိတမေထရ္ ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕က မဟာရ႒တိုင္း (ယခု ဘံုေဘနယ္)။
(၆) မဟာရကၡိတမေထရ္ ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕က ေယာနကတိုင္း (ယခု ဂရိ၊ ပါသီယန္၊တူရကီနိုင္ငံ)။
(၇) မဇၥ်ိမ္မေထရ္ ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕က ဟိမ၀ႏၱာအရပ္။
(၈) ေသာဏမေထရ္ ႏွင့္ ဥတၱရမေထရ္ ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕က သု၀ဏၰဘူမိ (ယခုေခတ္ သထံုျပည္၊ ဆူမတ္တရား၊ ဂ်ာဗားကၽြန္း၊စကၤာာပူ စသည္)။
(၉) မဟိႏၵမေထရ္ ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕က တမၺဒီပတိုင္း (ယခု သီဟိုဠ္) တို႔သုိ႔ အသီးသီး သာသနာျပဳ ေစလြတ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ထိုစဥ္က ေဆာင္ရြက္ခ်က္အရ သီရိလကၤာ(သီဟိုဠ္ကၽြန္း)ႏွင့္ (သု၀ဏၰဘူမိ)သထံုျပည္သို႔ ေရာက္ရွိလာေသာ သာသနာေတာ္သည္ ယခုတိုင္ေအာင္ ခိုင္မာစြာ ရပ္တည္လွ်က္ရွိေနပါေသးသည္။