This is default featured post 1 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured post 2 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured post 3 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured post 4 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured post 5 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

Wednesday, August 19, 2009

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း- (၈)

ဗကျဗဟၼာႀကီးကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း
အခါတစ္ပါး ဗကျဗဟၼာႀကီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မိစၦာဒိ႒ိအယူမ်ား ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အယူက “ဒီကိုယ္ႏွင့္တကြ ျဗဟၼာေလာကႀကီး ဟာ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲတယ္။ သီးသန္႔ျဖစ္ေနၿပီး ေရြ႕ေလ်ာတဲ့သေဘာလည္းမရွိ။ ဒီျဗဟၼျပည္မွာ ပဋိသေႏၶေနလာသူမရွိ သလို အိုသူ၊နာသူ၊ေသသူလည္းမရွိ၊ ဒီျဗဟၼျပည္ကေန အျခား လြန္ျမတ္ေသာ ထြက္ေျမာက္ရာလည္းမရွိ” လို႔ အားေကာင္းတဲ့ သႆတမိစၦာဒိ႒ိ အယူ ျဖစ္ေပၚေနတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ဟာ ဥကၠ႒ၿမိဳ႕ သုဘဂေတာအုပ္အတြင္း အင္ၾကင္းပင္ရင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနခုိက္ ဗကျဗဟၼာႀကီးရဲ႕ စိတ္အႀကံကို သိေတာ္မူတဲ့အတြက္ ေကြးေသာလက္ မဆန႔္မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ အင္ၾကင္းပင္ရင္းမွ ကြယ္ၿပီး ဗကျဗဟၼာႀကီးရွိရာ ပဌမစ်ာန္ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဗကျဗဟၼာႀကီးက ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး သူ႔ထံေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းပမ္းတသာနဲ႔ “အရွင္ဘုရား..ၾကြလာတာ အလြန္ေကာင္းတယ္၊ တပည့္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ျဗဟၼာ့ဘံုနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္မစီးေတာ့ဘဲ အၿမဲတည္တံ့ ထင္ရွားေနပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အို၊နာ၊ေသ ဆိုတာေတြလည္းမရွိ၊ အျပည့္အစံုဆံုးဘံုန႔ဲ အျပည့္အစံုဆံုး ခႏၶာကိုယ္ကိုျပပါဆိုရင္ တပည့္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးနဲ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ျဗဟၼာ့ဘံုကိုပဲ ထုိးျပရပါလိမ့္မယ္၊ ၾကည့္ၾကည့္ပါ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဘံုထက္သာတာ ေတြ႕ဖူးခဲ့ရဲ႕လား၊ မရွိနို္င္ပါဘူး၊ အရွင္ဘုရား ၾကြလာတာ အလြန္ကံေကာင္းတာပဲ” လို႔ သူ႔ဘံုနဲ႔ သူ႔ခႏၶာ သူ႔အစြဲေလးကို ထုတ္ျပီး ၾကြားလိုက္တယ္။
ဘုရားရွင္က (အ၀ိဇၨာ ဂေတာ၀တ ေဘာဗေကာျဗဟၼာ) “ ဗကျဗဟၼာႀကီး မိုက္လံုးႀကီးလိုက္တာ၊ အသိဥာဏ္ကင္းမဲ့လိုက္တာ” လို႔ မိန႔္ေတာ္မူေတာ့ ျဗဟၼာႀကီးက မခံနုိင္ဘူး။ “ၿမဲလို႔ ၿမဲတယ္ယူတာ၊ ဟုတ္လို႔ ဟုတ္တယ္လို႔ ယူတာ၊ မွန္လို႔ မွန္တယ္ ေျပာတာပဲ” လို႔ သူက ခံံျငင္းလိုက္တယ္။
ဘုရားရွင္က “ ဗက….သင္ဟာ ဒီကေနဘယ္မွ မေျပာင္းဘူး၊ ဘယ္ကမွလဲ လာခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူလုိ႔သာ ယူေနတာ၊ သင္ဟာ စတုတၳစ်ာန္ဘံုကေန တေျဖးေျဖးဆင္းလာလုိက္တာ၊ သင့္ရဲ႕ ဘ၀၊သင့္ရဲ႕တန္ခိုး၊ သင့္ရဲ႕အစြမ္းသတၱိေတြကို ငါသိတယ္၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္၊ သင့္အေၾကာင္း ငါအကုန္လံုးသိတယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူေတာ့ ဗကျဗဟၼာႀကီး စိတ္ထဲေတြေ၀သြားတယ္။
တဖန္ ဘုရားရွင္က “ သင့္ဘ၀အေၾကာင္းကို ငါေျပာျပမယ္” လို႔ေျပာေတာ့ ျဗဟၼာႀကီးက နားေထာင္ခ်င္လာတယ္။သို႔ႏွင့္ဆက္ လက္ၿပီး ဘုရားရွင္က “ သင္ဟာ စတုတၳစ်ာန္ဘံုမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊အဲဒီကေန တတိယစ်ာန္ဘံု၊ အဲဒီကေန၊ဒုတိယစ်ာန္ဘံု၊ ပဌမစ်ာန္ဘံုကို ေရာက္လာတာ သင့္ရဲ႕ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘ၀ကို သင္ျပန္ၾကည့္ဦးေလ” လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ျဗဟၼာႀကီးက သူ႔ရဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းကို ဒိဗၺစကၡဳအဘိဥာဏ္ နဲ႔ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ဘုရားရွင္ေျပာတဲ့အတုိင္း မွန္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးဟာ သူ႔အထက္က ဘံုေတြ ရွိပါေသးလားဆိုတ့ဲ
အသိက ၀င္လာေတာ့ အ၀ိဇၨာနဲနဲကြာၿပီး ရွင္းလာတယ္။
ဘုရားရွင္က “ ဗက ဒါတင္မကေသးဘူး၊ သင္ အတိတ္က ေရွးကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ျပဳခဲ့တာကိုလဲ ငါေျပာဦးမယ္” ဆိုၿပီး အတိတ္ဇာတ္ ေၾကာင္းကို မိန္႔ေတာ္မူတယ္။
“ တစ္ခါတုန္းက သင္ဟာ စ်ာန္အဘိဥာဏ္ရတဲ့ ရေသ့တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဂဂၤါျမစ္ရဲ႕တစ္ဖက္ကမ္းမွာ ေနတယ္။ တစ္ေန႔မွာ လွည္းငါးရာ ကုန္သည္ေတြဟာ သဲကႏၱာရထဲ ေရျပတ္ၿပီး ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ေတြ႕ေနတာကို ျမင္တဲ့အတြက္ “ဂဂၤါျမစ္ထဲက ေရေတြ သဲကႏၱာရထဲ စီးပါေစသား” လို႔ တန္ခုိးနဲ႔ အဓိ႒ာန္လိုက္တဲ့အတြက္ ေရမ်ား သဲကႏၱာရထဲ စီး၀င္ကာ လွည္းကုန္သည္ ငါးရာ အသက္ခ်မ္းသာခဲ့ဖူးတယ္။
ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုပဲ သင္ဟာ စ်ာန္အဘိဥာဏ္ရ ရေသ့တစ္ဦးျဖစ္စဥ္ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းမွာပဲ ေနပါတယ္။ အနီးအနားမွာ ရြာႀကီးတစ္ ရြာရွိတယ္၊ တစ္ေန႔ သူခုိးဓါးျမေတြက ရြာထဲရွိ ကြ်ဲႏြားလူအားလံုးသတ္မယ္ဆိုၿပီး ရြာအျပင္အကုန္ေမာင္းထုတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္သင္က “ငါ့မ်က္စိေအာက္မွာ ဒုကၡမေရာက္ၾကပါေစနဲ႔” ဆိုၿပီး စစ္တပ္ႀကီးကို ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္။ စစ္တပ္ႀကီးကို ျမင္ေတာ့ သူခိုးေတြ အားလံုး ထြက္ေျပးသြားၾကတဲ့အတြက္ လူအမ်ား အသက္ခ်မ္းသာရာရသြားၾကပါတယ္။
တစ္ခါတံုးက ဂဂၤါျမစ္ရဲ႕အထက္ကလူနဲ႔ ေအာက္ကလူတို႔ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲအတြက္ ဂဂၤါျမစ္အတြင္းေဖါင္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ဆင္းလာၾက တယ္။ ထိုအခုိက္ ဂဂၤါျမစ္ထဲက နဂါးႀကီးတစ္ေကာင္က လူေတြကို စိတ္ဆုိးၿပီး ပါးပ်ဥ္းေထာင္ျပလိုက္တယ္။ လူေတြဟာ ေၾကာက္လန႔္ တၾကား ေအာ္ဟစ္ၾကတယ္။ ဒီအသံကို ဂဂၤါျမစ္ကမ္းမွာေနတဲ့ ရေသ့က ဂဠဳန္ေယာင္ေဆာင္ကာ နဂါးႀကီးအား ေမာင္းထုတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ လူအမ်ား အသက္ခ်မ္းသာရာ ရသြားၾကတယ္၊ အဲဒီလိုပဲ သင္ဟာ ဘ၀ါဘ၀က လူအမ်ားအား ကယ္တင္တဲ့ ကုသိုလ္အရွိန္အဟုန္ကိုလည္း ငါဘုရားျမင္တယ္” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူတယ္။
အဲဒီအခါ ဗက ႀကီးဟာ နဲနဲ သေဘာက်လာတယ္၊ဒါေပမယ့္ ၀န္မခံခ်င္ေသးဘူး၊ သူက “ အရွင္ဘုရားနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔ တန္ခိုးၿပိဳင္ရေအာင္၊ တပည့္ေတာ္က ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီး တန္ခုိးၿပိဳင္မယ္” လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ သူ႔ပရိသတ္အေရွ႕မွာ ဘုရားရွင္ေျပာသမွ် ဟုတ္ေနေတာ့ ရွက္လွတာနဲ႔ ဒီလို တန္ခုိးၿပိဳင္တာေတြ လုပ္လာတာပါ။
အဲဒီမွာ ဗကႀကီး ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္ ဘုရားရွင္က အဘိဥာဏ္နဲ႔ ဗကကိုယ္ေဖ်ာက္ရင္ မေပ်ာက္ေစသတည္း လို႔ အဓိ႒ာန္ထားလို႔ပါပဲ။ ဗကႀကီး ကိုယ္မေပ်ာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဗိမာန္ထဲေျပးၿပီး ပုန္းေနတယ္၊ဒါလည္းျမင္ေနေသးတယ္၊ တစ္ခါ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေသးေသးေလးျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ၀ပ္ေနတယ္၊ ဒါလည္းမရဘူး၊ ဗကႀကီး အရွက္ကြဲၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေတြ ေရာက္ေနတယ္။ဒါနဲ႔ ဘုရားရွင္က “ ဗက…သင္ကိုယ္ေဖ်ာက္မရရင္ ငါေဖ်ာက္ျပမယ္ဆိုၿပီး အဘိဥာဏ္နဲ႔ ကိုယ္ေဖ်ာက္ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳရေအာင္လို႔ ေျပာရရင္ ဒါဟာ ဘဂ၀ါဂုဏ္ေတာ္ ေျခာက္ပါးအနက္ (အဏုျမဴသဖြယ္၊ ေပ်ာက္ကြယ္သိမ္ေမြ႕၊ မျမင္ေတြ႕ေအာင္၊ ရုပ္ေဆာင္ဖန္ဆင္းနုိင္ေသာ) အဏိမာဘုန္းေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေဖ်ာက္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္က ကိုယ္ေတာ္ပံုကို ကြယ္ေပ်ာက္လ်က္ကေန ျဗဟၼာမ်ားအား သစၥာေလးပါးတရားေဟာပါတယ္၊ တရားေတာ္အဆံုးမွာ ဗကျဗဟၼာႀကီးနွင့္ျဗဟၼာေပါင္း တစ္ေသာင္းတို႔ အကၽြတ္တရား ရရွိသြားၾကပါတယ္။ ဒိတင္ပဲ ဗကျဗဟၼာႀကီးအား ဘုရားရွင္ ေအာင္ေတာ္မူပံု ျဖစ္ပါတယ္။
(မဟာဗုဒၶ၀င္၊ စတုတၳတြဲ)

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း- (၈)

ဗကျဗဟၼာႀကီးကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း
အခါတစ္ပါး ဗကျဗဟၼာႀကီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မိစၦာဒိ႒ိအယူမ်ား ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အယူက “ဒီကိုယ္ႏွင့္တကြ ျဗဟၼာေလာကႀကီး ဟာ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲတယ္။ သီးသန္႔ျဖစ္ေနၿပီး ေရြ႕ေလ်ာတဲ့သေဘာလည္းမရွိ။ ဒီျဗဟၼျပည္မွာ ပဋိသေႏၶေနလာသူမရွိ သလို အိုသူ၊နာသူ၊ေသသူလည္းမရွိ၊ ဒီျဗဟၼျပည္ကေန အျခား လြန္ျမတ္ေသာ ထြက္ေျမာက္ရာလည္းမရွိ” လို႔ အားေကာင္းတဲ့ သႆတမိစၦာဒိ႒ိ အယူ ျဖစ္ေပၚေနတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ဟာ ဥကၠ႒ၿမိဳ႕ သုဘဂေတာအုပ္အတြင္း အင္ၾကင္းပင္ရင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနခုိက္ ဗကျဗဟၼာႀကီးရဲ႕ စိတ္အႀကံကို သိေတာ္မူတဲ့အတြက္ ေကြးေသာလက္ မဆန႔္မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ အင္ၾကင္းပင္ရင္းမွ ကြယ္ၿပီး ဗကျဗဟၼာႀကီးရွိရာ ပဌမစ်ာန္ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဗကျဗဟၼာႀကီးက ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး သူ႔ထံေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းပမ္းတသာနဲ႔ “အရွင္ဘုရား..ၾကြလာတာ အလြန္ေကာင္းတယ္၊ တပည့္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ျဗဟၼာ့ဘံုနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္မစီးေတာ့ဘဲ အၿမဲတည္တံ့ ထင္ရွားေနပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အို၊နာ၊ေသ ဆိုတာေတြလည္းမရွိ၊ အျပည့္အစံုဆံုးဘံုန႔ဲ အျပည့္အစံုဆံုး ခႏၶာကိုယ္ကိုျပပါဆိုရင္ တပည့္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးနဲ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ျဗဟၼာ့ဘံုကိုပဲ ထုိးျပရပါလိမ့္မယ္၊ ၾကည့္ၾကည့္ပါ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဘံုထက္သာတာ ေတြ႕ဖူးခဲ့ရဲ႕လား၊ မရွိနို္င္ပါဘူး၊ အရွင္ဘုရား ၾကြလာတာ အလြန္ကံေကာင္းတာပဲ” လို႔ သူ႔ဘံုနဲ႔ သူ႔ခႏၶာ သူ႔အစြဲေလးကို ထုတ္ျပီး ၾကြားလိုက္တယ္။
ဘုရားရွင္က (အ၀ိဇၨာ ဂေတာ၀တ ေဘာဗေကာျဗဟၼာ) “ ဗကျဗဟၼာႀကီး မိုက္လံုးႀကီးလိုက္တာ၊ အသိဥာဏ္ကင္းမဲ့လိုက္တာ” လို႔ မိန႔္ေတာ္မူေတာ့ ျဗဟၼာႀကီးက မခံနုိင္ဘူး။ “ၿမဲလို႔ ၿမဲတယ္ယူတာ၊ ဟုတ္လို႔ ဟုတ္တယ္လို႔ ယူတာ၊ မွန္လို႔ မွန္တယ္ ေျပာတာပဲ” လို႔ သူက ခံံျငင္းလိုက္တယ္။
ဘုရားရွင္က “ ဗက….သင္ဟာ ဒီကေနဘယ္မွ မေျပာင္းဘူး၊ ဘယ္ကမွလဲ လာခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူလုိ႔သာ ယူေနတာ၊ သင္ဟာ စတုတၳစ်ာန္ဘံုကေန တေျဖးေျဖးဆင္းလာလုိက္တာ၊ သင့္ရဲ႕ ဘ၀၊သင့္ရဲ႕တန္ခိုး၊ သင့္ရဲ႕အစြမ္းသတၱိေတြကို ငါသိတယ္၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္၊ သင့္အေၾကာင္း ငါအကုန္လံုးသိတယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူေတာ့ ဗကျဗဟၼာႀကီး စိတ္ထဲေတြေ၀သြားတယ္။
တဖန္ ဘုရားရွင္က “ သင့္ဘ၀အေၾကာင္းကို ငါေျပာျပမယ္” လို႔ေျပာေတာ့ ျဗဟၼာႀကီးက နားေထာင္ခ်င္လာတယ္။သို႔ႏွင့္ဆက္ လက္ၿပီး ဘုရားရွင္က “ သင္ဟာ စတုတၳစ်ာန္ဘံုမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊အဲဒီကေန တတိယစ်ာန္ဘံု၊ အဲဒီကေန၊ဒုတိယစ်ာန္ဘံု၊ ပဌမစ်ာန္ဘံုကို ေရာက္လာတာ သင့္ရဲ႕ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘ၀ကို သင္ျပန္ၾကည့္ဦးေလ” လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ျဗဟၼာႀကီးက သူ႔ရဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းကို ဒိဗၺစကၡဳအဘိဥာဏ္ နဲ႔ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ဘုရားရွင္ေျပာတဲ့အတုိင္း မွန္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးဟာ သူ႔အထက္က ဘံုေတြ ရွိပါေသးလားဆိုတ့ဲ
အသိက ၀င္လာေတာ့ အ၀ိဇၨာနဲနဲကြာၿပီး ရွင္းလာတယ္။
ဘုရားရွင္က “ ဗက ဒါတင္မကေသးဘူး၊ သင္ အတိတ္က ေရွးကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ျပဳခဲ့တာကိုလဲ ငါေျပာဦးမယ္” ဆိုၿပီး အတိတ္ဇာတ္ ေၾကာင္းကို မိန္႔ေတာ္မူတယ္။
“ တစ္ခါတုန္းက သင္ဟာ စ်ာန္အဘိဥာဏ္ရတဲ့ ရေသ့တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဂဂၤါျမစ္ရဲ႕တစ္ဖက္ကမ္းမွာ ေနတယ္။ တစ္ေန႔မွာ လွည္းငါးရာ ကုန္သည္ေတြဟာ သဲကႏၱာရထဲ ေရျပတ္ၿပီး ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ေတြ႕ေနတာကို ျမင္တဲ့အတြက္ “ဂဂၤါျမစ္ထဲက ေရေတြ သဲကႏၱာရထဲ စီးပါေစသား” လို႔ တန္ခုိးနဲ႔ အဓိ႒ာန္လိုက္တဲ့အတြက္ ေရမ်ား သဲကႏၱာရထဲ စီး၀င္ကာ လွည္းကုန္သည္ ငါးရာ အသက္ခ်မ္းသာခဲ့ဖူးတယ္။
ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုပဲ သင္ဟာ စ်ာန္အဘိဥာဏ္ရ ရေသ့တစ္ဦးျဖစ္စဥ္ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းမွာပဲ ေနပါတယ္။ အနီးအနားမွာ ရြာႀကီးတစ္ ရြာရွိတယ္၊ တစ္ေန႔ သူခုိးဓါးျမေတြက ရြာထဲရွိ ကြ်ဲႏြားလူအားလံုးသတ္မယ္ဆိုၿပီး ရြာအျပင္အကုန္ေမာင္းထုတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္သင္က “ငါ့မ်က္စိေအာက္မွာ ဒုကၡမေရာက္ၾကပါေစနဲ႔” ဆိုၿပီး စစ္တပ္ႀကီးကို ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္။ စစ္တပ္ႀကီးကို ျမင္ေတာ့ သူခိုးေတြ အားလံုး ထြက္ေျပးသြားၾကတဲ့အတြက္ လူအမ်ား အသက္ခ်မ္းသာရာရသြားၾကပါတယ္။
တစ္ခါတံုးက ဂဂၤါျမစ္ရဲ႕အထက္ကလူနဲ႔ ေအာက္ကလူတို႔ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲအတြက္ ဂဂၤါျမစ္အတြင္းေဖါင္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ဆင္းလာၾက တယ္။ ထိုအခုိက္ ဂဂၤါျမစ္ထဲက နဂါးႀကီးတစ္ေကာင္က လူေတြကို စိတ္ဆုိးၿပီး ပါးပ်ဥ္းေထာင္ျပလိုက္တယ္။ လူေတြဟာ ေၾကာက္လန႔္ တၾကား ေအာ္ဟစ္ၾကတယ္။ ဒီအသံကို ဂဂၤါျမစ္ကမ္းမွာေနတဲ့ ရေသ့က ဂဠဳန္ေယာင္ေဆာင္ကာ နဂါးႀကီးအား ေမာင္းထုတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ လူအမ်ား အသက္ခ်မ္းသာရာ ရသြားၾကတယ္၊ အဲဒီလိုပဲ သင္ဟာ ဘ၀ါဘ၀က လူအမ်ားအား ကယ္တင္တဲ့ ကုသိုလ္အရွိန္အဟုန္ကိုလည္း ငါဘုရားျမင္တယ္” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူတယ္။
အဲဒီအခါ ဗက ႀကီးဟာ နဲနဲ သေဘာက်လာတယ္၊ဒါေပမယ့္ ၀န္မခံခ်င္ေသးဘူး၊ သူက “ အရွင္ဘုရားနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔ တန္ခိုးၿပိဳင္ရေအာင္၊ တပည့္ေတာ္က ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီး တန္ခုိးၿပိဳင္မယ္” လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ သူ႔ပရိသတ္အေရွ႕မွာ ဘုရားရွင္ေျပာသမွ် ဟုတ္ေနေတာ့ ရွက္လွတာနဲ႔ ဒီလို တန္ခုိးၿပိဳင္တာေတြ လုပ္လာတာပါ။
အဲဒီမွာ ဗကႀကီး ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္ ဘုရားရွင္က အဘိဥာဏ္နဲ႔ ဗကကိုယ္ေဖ်ာက္ရင္ မေပ်ာက္ေစသတည္း လို႔ အဓိ႒ာန္ထားလို႔ပါပဲ။ ဗကႀကီး ကိုယ္မေပ်ာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဗိမာန္ထဲေျပးၿပီး ပုန္းေနတယ္၊ဒါလည္းျမင္ေနေသးတယ္၊ တစ္ခါ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေသးေသးေလးျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ၀ပ္ေနတယ္၊ ဒါလည္းမရဘူး၊ ဗကႀကီး အရွက္ကြဲၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေတြ ေရာက္ေနတယ္။ဒါနဲ႔ ဘုရားရွင္က “ ဗက…သင္ကိုယ္ေဖ်ာက္မရရင္ ငါေဖ်ာက္ျပမယ္ဆိုၿပီး အဘိဥာဏ္နဲ႔ ကိုယ္ေဖ်ာက္ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳရေအာင္လို႔ ေျပာရရင္ ဒါဟာ ဘဂ၀ါဂုဏ္ေတာ္ ေျခာက္ပါးအနက္ (အဏုျမဴသဖြယ္၊ ေပ်ာက္ကြယ္သိမ္ေမြ႕၊ မျမင္ေတြ႕ေအာင္၊ ရုပ္ေဆာင္ဖန္ဆင္းနုိင္ေသာ) အဏိမာဘုန္းေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေဖ်ာက္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္က ကိုယ္ေတာ္ပံုကို ကြယ္ေပ်ာက္လ်က္ကေန ျဗဟၼာမ်ားအား သစၥာေလးပါးတရားေဟာပါတယ္၊ တရားေတာ္အဆံုးမွာ ဗကျဗဟၼာႀကီးနွင့္ျဗဟၼာေပါင္း တစ္ေသာင္းတို႔ အကၽြတ္တရား ရရွိသြားၾကပါတယ္။ ဒိတင္ပဲ ဗကျဗဟၼာႀကီးအား ဘုရားရွင္ ေအာင္ေတာ္မူပံု ျဖစ္ပါတယ္။
(မဟာဗုဒၶ၀င္၊ စတုတၳတြဲ)

ဥပုသ္ျပႆနာ

အေမး။ ။ဥပုသ္ေဆာက္တည္တဲ့အခါ တစ္ခ်ဳိ႕က ဘုရားေဆာင္အေရွ႕မွာ သီလယူၾကပါတယ္၊တစ္ခ်ဳိ႕က သံဃာေတာ္မ်ားအေရွ႕မွာ သီလယူၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က လူေတြအေရွ႕မွာလည္း ယူၾကတယ္၊ တပည့္ေတာ္သိခ်င္တာက ဘယ္သူ႔ဆီမွာ သိလယူရင္ေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသလဲဘုရား။ ၿပီးေတာ့… ဥပုသ္ေဆာက္တည္ရာမွာ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္ႏွင့္ အႀကံဳး၀င္တဲ့ အခ်ိန္ကာလ အပိုင္းအျခားကိုလည္ သိခ်င္ပါတယ္။ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ျခင္းျဖင့္လည္း ဘယ္လိုအက်ဳိးမ်ား ရရွိနိုင္ပါသလဲဘုရား။
ရာအိမ္မွဴး
အိပ္မက္ရြာ

အေျဖ။ ။အဂၤုတၱရ တိက အ႒ကထာမွာ “ဥေပါသထဒိ၀ေသ ပန ပါေတာ၀ ဘိကၡဳႆ၀ါ ဘိကၡဳနိယာ၀ါ ဒသသီလ လကၡဏာညုေနာ ဥပါသကႆ၀ါ ဥပါသိကာယ၀ါ” လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က…ဥပုသ္သီလ ခံယူရာမွာ ရဟန္းျဖစ္ေ၊ ဘိကၡဳနီမျဖစ္ေစ၊ သီလလကၡဏာ ကိုသိတဲ့ ဥပါသကာ၊ဥပါသိကာမထံမွျဖစ္ေစ ခံယူနိုင္ပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆိုလိုတာက သီလရွိသူထံမွသာ သီလာကို ယူနိုင္တာမဟုတ္ ေသးပါ။ သီလလကၡဏာကိုသိသူ၊ သီလအစဥ္မွန္မွန္ အေရွ႕က တိုင္ေပးနိုင္သူ မည္သူ႔ထံမွမဆို ခံယူနိုင္ပါတယ္။ မိမိကိုယ္၌ကလည္း သီလကို အစဥ္အတုိင္း မွန္မွန္ဆိုနိုင္လွ်င္ ဘုရားေဆာင္အေရွ႕မွာလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သီလ ယူနုိင္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ရတနာသံုးပါးမွာ ဥပုသ္သီလယူတာက အေလးနက္ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။
ဥပုသ္ယူဖို႔အတြက္ သီလစတင္ယူရတဲ့အခ်ိန္ဟာ ကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး၊ အခ်ိန္မေရြး သီလယူနုိင္ပါတယ္။ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ထားတဲ့ သူမ်ားဟာ ပံုမွန္ ဥပုသ္ယူထားရင္ေတာ့ ယူတဲ့အခ်ိန္ကေနစလို႔ ေနာက္တစ္ရက္ အရုဏ္တက္တဲ့အခ်ိန္အထိ အႀကံဳး၀င္ပါတယ္။ တစ္လ ၊ ၄၅ ရက္တိုင္ေအာင္ ဥပုသ္ရက္ရွည္ ေဆာက္တည္ရင္လည္း ရပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီမွ ဘယ္နွစ္နာရီအထိဆိုၿပီး ကာလအပိုင္းအျခားနဲ႔ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလကိုေတာ့ ကာလပရိယႏၱသီလ လို႔ ေခၚပါတယ္။
ကာလပရိယႏၱသီလႏွင့္ အက်ဳိးတရားကို ေျပာပါဦးမယ္။
တစ္ခါက ေကာသမၺီျပည္မွာ ေဃာသကသူေဌး၊ ကုကၠဳဋသူေဌး၊ ပါ၀ါရိကသူေဌးရယ္လို႔ သူေဌး သံုးေယာက္ရွိတယ္၊ သူတို႔ဟာ ဘုရားရွင္ပြင့္ လုခါနီးျဖစ္ေပမဲ့ ကံတရားကို ယံုၾကည္ၾကတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား လုပ္ၾကပါတယ္၊ ရေသ့ငါးရာကလည္း မိုးတြင္းကာလေရာက္ေတာ့ ေကာသမၺီျပည္မွာ လာေရာက္ေနထိုင္ၾကတယ္။ ဒီရေသ့ငါးရာကို သူေဌးသံုးေယာက္က လိုေလေသးမရွိရေလ ေအာင္ ဆြမ္းစတာေတြကို ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ မိုးတြင္းကာလထံုးစံအတိုင္း ရေသ့မ်ားဟာ ေကာသမၺီျပည္ကို လာခဲ့ၾကတယ္။
လမ္းခုလတ္ေရာက္ေတာ့ ေရငတ္လွတာေၾကာင့္ အနီးရွိ အခက္အလက္ေ၀စည္ေနတဲ့ ပေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ခဏနားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ရေသ့မ်ားဟာ ပေညာင္ပင္အထက္ကို ေမာ္ၾကည့္ၿပီး “အရွင္နတ္မင္း….ကၽြန္ပ္တို႔ ရေသ့ငါးရာ ေရငတ္ေနပါတယ္။ ေရမ်ားရွိရင္ ေပးပါဦးအရွင္နတ္မင္း” လို႔ ရုကၡစိုးကို တိုင္တည္လိုက္ရာ ပေညာင္ပင္မွာေစာင့္နတ္က ကိုယ္ ထင္ျပကာ သူတို႔ အလိုရွိတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္စတာေတြကို ေပးလွဴပါတယ္။ ဒီလို ဘုန္းကံႀကီးမားရတဲ့အေၾကာင္းကုိ ရေသ့မ်ားက ပေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္အားေမးရာ… ပေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္က…
တစ္ခါတုန္းက ေဂါတမဘုရားရွင္သာသနာေတာ္မွာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းႀကီး ေဆာက္လွဴတဲ့ ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္ဆိုတာရွိတယ္။ အလွဴေရစစ္လက္နွင့္မကြာဆိုသလို လွဴဒါန္းၾကတဲ့အျပင္ အိမ္သူ/သား/အလုပ္သမားမ်ားလည္း ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္ရန္ ႏုိးေဆာ္ တိုက္တြန္းေလ့ရွိတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ လယ္ထြန္ရာကျပန္အလာ သူေဌးႀကီးအိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းခ်က္တဲ့ ကၽြန္မကို ဗိုက္ဆာလို႔ ထမင္းစားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ သူေဌးႀကီးအိမ္မွာ ေန႔တိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို အလုပ္သမားမ်ားစြာတို႔ ထမင္းစားေနၾကတယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ေယာက္မွမရွိဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနတာကို ျမင္ရေတာ့၊ အလုပ္သမားက “လူေတြဘယ္သြားကုန္ၾကတာလဲ တစ္ေယာက္မွမေတြ႔ပါလား” လို႔ ကၽြန္မအားေမးတယ္၊ ကၽြန္မက “ ဒီေန႔ဥပုသ္ေန႔မို႔လို႔ တစ္အိမ္လံုး ဥပုသ္ေစာင့္ေနၾကတယ္၊ဒီအခ်ိန္ဟာ ၀ိကာလ အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ထမင္းမစားၾကဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
အလုပ္သမားကေတြးတယ္ “ လူေတြအားလံုးဥပုသ္ေစာင့္ၿပီးကုသိုလ္ယူေနၾကတယ္၊ ငါကေတာ့ အလုပ္လုပ္ၿပီး ထမင္းလည္းစားေနတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ေသသြားရင္ ဒုကၡပဲ၊ ငါလည္း ဥပုသ္ေစာင့္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးၿပီး၊ “အိုအမိ….ေနမြန္းလြဲေနၿပီ ၊ ဒီအခ်ိန္ဥပုသ္ေဆာက္တည္လို႔ ရ/မရ ၊ ကၽြန္ပ္ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ခ်င္တယ္၊ သူေဌးႀကီးအား ေမးေပးပါဦး” လို႔ ထမင္းခ်က္ကၽြန္မအား အေမးခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း သူေဌးႀကီးထံ သြားေရာက္ေမးျမန္းေတာ့ သူေဌးက “ ဥပုသ္ဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္လို႔ရပါတယ္။ ေန႔တစ္၀က္ေစာင့္ရင္ ေန႔တစ္၀က္ အက်ဳိးရပါလိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊
ဒီအေၾကာင္းကိုု အလုပ္သမားၾကားေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ဆာဆာနဲ႔စားေတာ့မဲ့ ထမင္းကို မစားေတာ့ဘဲ ဥပုသ္ေစာင့္ပါေတာ့တယ္။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ၀မ္းထဲက ေလလံုးၾကြၿပီး ေလေရာဂါနဲ႔ေသဆံုးသြားတယ္။ အလုပ္သမားဟာ ေန႔တစ္၀က္ေဆာက္တည္ခဲ့တဲ့ ဥပုသ္သီလကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ပေညာင္ပင္ႀကီးမွာ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္ လာျဖစ္ရတယ္။ ဒါေဟာ ကာလပရိယႏၱ ဥပုသ္သီလရဲ႕ အက်ဳိးတရားပါ။ ဒါဆိုရင္ ဥပုသ္သီလနဲ႔ စပ္ၿပီး ေက်နပ္ေလာက္ပီထင္ပါတယ္။

ဥပုသ္ျပႆနာ

အေမး။ ။ဥပုသ္ေဆာက္တည္တဲ့အခါ တစ္ခ်ဳိ႕က ဘုရားေဆာင္အေရွ႕မွာ သီလယူၾကပါတယ္၊တစ္ခ်ဳိ႕က သံဃာေတာ္မ်ားအေရွ႕မွာ သီလယူၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က လူေတြအေရွ႕မွာလည္း ယူၾကတယ္၊ တပည့္ေတာ္သိခ်င္တာက ဘယ္သူ႔ဆီမွာ သိလယူရင္ေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသလဲဘုရား။ ၿပီးေတာ့… ဥပုသ္ေဆာက္တည္ရာမွာ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္ႏွင့္ အႀကံဳး၀င္တဲ့ အခ်ိန္ကာလ အပိုင္းအျခားကိုလည္ သိခ်င္ပါတယ္။ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ျခင္းျဖင့္လည္း ဘယ္လိုအက်ဳိးမ်ား ရရွိနိုင္ပါသလဲဘုရား။
ရာအိမ္မွဴး
အိပ္မက္ရြာ

အေျဖ။ ။အဂၤုတၱရ တိက အ႒ကထာမွာ “ဥေပါသထဒိ၀ေသ ပန ပါေတာ၀ ဘိကၡဳႆ၀ါ ဘိကၡဳနိယာ၀ါ ဒသသီလ လကၡဏာညုေနာ ဥပါသကႆ၀ါ ဥပါသိကာယ၀ါ” လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က…ဥပုသ္သီလ ခံယူရာမွာ ရဟန္းျဖစ္ေ၊ ဘိကၡဳနီမျဖစ္ေစ၊ သီလလကၡဏာ ကိုသိတဲ့ ဥပါသကာ၊ဥပါသိကာမထံမွျဖစ္ေစ ခံယူနိုင္ပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆိုလိုတာက သီလရွိသူထံမွသာ သီလာကို ယူနိုင္တာမဟုတ္ ေသးပါ။ သီလလကၡဏာကိုသိသူ၊ သီလအစဥ္မွန္မွန္ အေရွ႕က တိုင္ေပးနိုင္သူ မည္သူ႔ထံမွမဆို ခံယူနိုင္ပါတယ္။ မိမိကိုယ္၌ကလည္း သီလကို အစဥ္အတုိင္း မွန္မွန္ဆိုနိုင္လွ်င္ ဘုရားေဆာင္အေရွ႕မွာလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သီလ ယူနုိင္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ရတနာသံုးပါးမွာ ဥပုသ္သီလယူတာက အေလးနက္ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။
ဥပုသ္ယူဖို႔အတြက္ သီလစတင္ယူရတဲ့အခ်ိန္ဟာ ကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး၊ အခ်ိန္မေရြး သီလယူနုိင္ပါတယ္။ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ထားတဲ့ သူမ်ားဟာ ပံုမွန္ ဥပုသ္ယူထားရင္ေတာ့ ယူတဲ့အခ်ိန္ကေနစလို႔ ေနာက္တစ္ရက္ အရုဏ္တက္တဲ့အခ်ိန္အထိ အႀကံဳး၀င္ပါတယ္။ တစ္လ ၊ ၄၅ ရက္တိုင္ေအာင္ ဥပုသ္ရက္ရွည္ ေဆာက္တည္ရင္လည္း ရပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီမွ ဘယ္နွစ္နာရီအထိဆိုၿပီး ကာလအပိုင္းအျခားနဲ႔ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလကိုေတာ့ ကာလပရိယႏၱသီလ လို႔ ေခၚပါတယ္။
ကာလပရိယႏၱသီလႏွင့္ အက်ဳိးတရားကို ေျပာပါဦးမယ္။
တစ္ခါက ေကာသမၺီျပည္မွာ ေဃာသကသူေဌး၊ ကုကၠဳဋသူေဌး၊ ပါ၀ါရိကသူေဌးရယ္လို႔ သူေဌး သံုးေယာက္ရွိတယ္၊ သူတို႔ဟာ ဘုရားရွင္ပြင့္ လုခါနီးျဖစ္ေပမဲ့ ကံတရားကို ယံုၾကည္ၾကတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား လုပ္ၾကပါတယ္၊ ရေသ့ငါးရာကလည္း မိုးတြင္းကာလေရာက္ေတာ့ ေကာသမၺီျပည္မွာ လာေရာက္ေနထိုင္ၾကတယ္။ ဒီရေသ့ငါးရာကို သူေဌးသံုးေယာက္က လိုေလေသးမရွိရေလ ေအာင္ ဆြမ္းစတာေတြကို ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ မိုးတြင္းကာလထံုးစံအတိုင္း ရေသ့မ်ားဟာ ေကာသမၺီျပည္ကို လာခဲ့ၾကတယ္။
လမ္းခုလတ္ေရာက္ေတာ့ ေရငတ္လွတာေၾကာင့္ အနီးရွိ အခက္အလက္ေ၀စည္ေနတဲ့ ပေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ခဏနားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ရေသ့မ်ားဟာ ပေညာင္ပင္အထက္ကို ေမာ္ၾကည့္ၿပီး “အရွင္နတ္မင္း….ကၽြန္ပ္တို႔ ရေသ့ငါးရာ ေရငတ္ေနပါတယ္။ ေရမ်ားရွိရင္ ေပးပါဦးအရွင္နတ္မင္း” လို႔ ရုကၡစိုးကို တိုင္တည္လိုက္ရာ ပေညာင္ပင္မွာေစာင့္နတ္က ကိုယ္ ထင္ျပကာ သူတို႔ အလိုရွိတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္စတာေတြကို ေပးလွဴပါတယ္။ ဒီလို ဘုန္းကံႀကီးမားရတဲ့အေၾကာင္းကုိ ရေသ့မ်ားက ပေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္အားေမးရာ… ပေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္က…
တစ္ခါတုန္းက ေဂါတမဘုရားရွင္သာသနာေတာ္မွာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းႀကီး ေဆာက္လွဴတဲ့ ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္ဆိုတာရွိတယ္။ အလွဴေရစစ္လက္နွင့္မကြာဆိုသလို လွဴဒါန္းၾကတဲ့အျပင္ အိမ္သူ/သား/အလုပ္သမားမ်ားလည္း ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္ရန္ ႏုိးေဆာ္ တိုက္တြန္းေလ့ရွိတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ လယ္ထြန္ရာကျပန္အလာ သူေဌးႀကီးအိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းခ်က္တဲ့ ကၽြန္မကို ဗိုက္ဆာလို႔ ထမင္းစားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ သူေဌးႀကီးအိမ္မွာ ေန႔တိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို အလုပ္သမားမ်ားစြာတို႔ ထမင္းစားေနၾကတယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ေယာက္မွမရွိဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနတာကို ျမင္ရေတာ့၊ အလုပ္သမားက “လူေတြဘယ္သြားကုန္ၾကတာလဲ တစ္ေယာက္မွမေတြ႔ပါလား” လို႔ ကၽြန္မအားေမးတယ္၊ ကၽြန္မက “ ဒီေန႔ဥပုသ္ေန႔မို႔လို႔ တစ္အိမ္လံုး ဥပုသ္ေစာင့္ေနၾကတယ္၊ဒီအခ်ိန္ဟာ ၀ိကာလ အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ထမင္းမစားၾကဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
အလုပ္သမားကေတြးတယ္ “ လူေတြအားလံုးဥပုသ္ေစာင့္ၿပီးကုသိုလ္ယူေနၾကတယ္၊ ငါကေတာ့ အလုပ္လုပ္ၿပီး ထမင္းလည္းစားေနတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ေသသြားရင္ ဒုကၡပဲ၊ ငါလည္း ဥပုသ္ေစာင့္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးၿပီး၊ “အိုအမိ….ေနမြန္းလြဲေနၿပီ ၊ ဒီအခ်ိန္ဥပုသ္ေဆာက္တည္လို႔ ရ/မရ ၊ ကၽြန္ပ္ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ခ်င္တယ္၊ သူေဌးႀကီးအား ေမးေပးပါဦး” လို႔ ထမင္းခ်က္ကၽြန္မအား အေမးခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း သူေဌးႀကီးထံ သြားေရာက္ေမးျမန္းေတာ့ သူေဌးက “ ဥပုသ္ဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္လို႔ရပါတယ္။ ေန႔တစ္၀က္ေစာင့္ရင္ ေန႔တစ္၀က္ အက်ဳိးရပါလိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊
ဒီအေၾကာင္းကိုု အလုပ္သမားၾကားေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ဆာဆာနဲ႔စားေတာ့မဲ့ ထမင္းကို မစားေတာ့ဘဲ ဥပုသ္ေစာင့္ပါေတာ့တယ္။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ၀မ္းထဲက ေလလံုးၾကြၿပီး ေလေရာဂါနဲ႔ေသဆံုးသြားတယ္။ အလုပ္သမားဟာ ေန႔တစ္၀က္ေဆာက္တည္ခဲ့တဲ့ ဥပုသ္သီလကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ပေညာင္ပင္ႀကီးမွာ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္ လာျဖစ္ရတယ္။ ဒါေဟာ ကာလပရိယႏၱ ဥပုသ္သီလရဲ႕ အက်ဳိးတရားပါ။ ဒါဆိုရင္ ဥပုသ္သီလနဲ႔ စပ္ၿပီး ေက်နပ္ေလာက္ပီထင္ပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္မ်ား ဖိုထိုးတာ အျပစ္ရွိပါသလား

အေမး။ ။ အရွင္ဘုရား….ရဟန္းေတာ္မ်ား အဂၢရတ္၊ဖိုထိုးျခင္းစတာေတြ ျပဳလုပ္ရင္ အျပစ္ရွိ/မရွိ သိလိုပါတယ္ဘုရား။
ထက္စုႏွင္းဆီ
ေနရပ္မရွိ
အေျဖ။ ။ အဂၢရိတ္ပညာဆိုတဲ့ ဖိုထိုးတဲ့ပညာဟာ ျမန္မာနုိင္ငံကို ဘယ္အခါတုန္းက ၀င္လာတယ္ဆိုတာ မသိပါ။ သုိ႔ေသာ္ အိႏၵိယနုိင္ငံ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးလက္ထက္က သာသနာေတာ္ႏွစ္(၃၀၀)ေလာက္မွာ သာသနာေတာ္ႀကီးအား အစြမ္းကုန္ေထာက္ပံ့ခဲ့တဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ လာဘ္လာဘ အလြန္ေပါမ်ားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္မွာ တႏၱရ ၊ မႏၱရအတတ္ပညာ ရွင္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ တိတၱိေတြဟာ လာဘ္လာဘ ရွားပါးလြန္းတဲ့အတြက္ သာသနာေတာ္အတြင္းကို လွိမ့္၀င္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ဖိုထိုး၊ ေဆးကု၊ေဗဒင္ေဟာ၊ ဓါတ္ရုိက္၊ဓါတ္ဆင္၊နတ္သြင္းစတဲ့ မဂ္ဖိုလ္မွ ဖီလာကတ္လန္႔ျဖစ္တဲ့ တိရစၦာနအတတ္ေတြႏွင့္အတူ သာသနာအတြင္း ေရာက္လာၾကပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ သီရိဓမၼာေသာကမင္း ႀကီးနွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔ ပူးေပါင္းကာ သာသနာေတာ္ သန္႔ရွင္းတည္တံ့ျပန္႔ပြားေရးကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးဟာ သာသနာအတြင္း တိရစၱာနအတတ္တို႔ျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေရာေမႊေနၾကတဲ့ ရဟန္းတု ရဟန္းေယာင္မ်ားကို လူ၀တ္လဲေစကာ သာသနာေတာ္ကို သန္႔ရွင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ရဟန္းတုေယာင္မ်ား ထြက္သြားေပမဲ့လို႔ သူတို႔ရဲ႕ဖိုထိုး၊ေဆးကု၊ေဗဒင္ေဟာ၊ ဓါတ္ရိုက္ဓါတ္ဆင္၊ နတ္သြင္းစတဲ့ ပညာမ်ားကေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၾကားမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ဖိုထိုးျခင္းျဖင့္ အျပစ္ရွိ/မရွိဆိုတာထက္၊ ဒီပညာကို ရဟန္းေတာ္မ်ား လိုက္စားသင့္/မသင့္ ဆိုတာကို ေျပာၾကရေအာင္ပါ။
အဂၢရိတ္ထိုးတယ္ဆိုတာဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္အားျဖင့္ ေလးမ်ဳိးရွိတယ္လို႔ တည္ေတာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ပထမအဂၢရိတ္ဆရာက …..
ေရြျဖစ္ေငြျဖစ္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထိုးတာပါ။ အဂၢရိတ္ေပါက္ေျမာက္ရင္ ေရႊေငြျဖစ္ၿပီး သူေဌးႀကီးျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ။
ဒုတိယအဂၢရိတ္ဆရာက….
ေရႊေငြကို မရည္ရြယ္ဘဲ ဓါတ္ႀကီးေလးပါးကို ေအာင္နိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ဓါတ္သေဘာနားလည္လာတဲ့အခါ လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ ဓါတ္ ကစားၿပီး ကၽြမ္းက်င္စြာ ေဆးကုနုိင္ေအာင္လို႔ ဖိုထိုးတာပါ။
တတိယအဂၢရိတ္ဆရာက…
ေရႊေငြလည္းမလိုဘူး၊ဓါတ္ကို နားလည္တဲ့ ေဆးဆရာလည္း မလုပ္လိုဘူး။ ေျမလွ်ဳိးမိုးပ်ံခ်င္တဲ့ ၀ိဇၨာဓိုရ္ႀကီးသာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။
စတုတၱက
အထက္က ရည္ရြယ္ခ်က္သံုးခုစလံုးမပါ။ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ဘဲ၊ အပ်င္းေျပရံုသက္သက္ဖိုထိုးတာပါ။
အဂၢရိတ္ဆရာေလးမ်ဳိးအနက္ ပထမ ေရႊေငြလိုခ်င္လို႔ ထိုးတာက အဆိုးဆံုးပါ၊ မေတာ္လို႔ စပ္ေရႊကို ေရႊအစစ္လို႔ သံုးမိရင္ ပါရာဇိက အထိ အျပစ္ႀကီးလြန္းလို႔ပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ က်န္တဲ့ အဂၢရိတ္ေတြကိုေရာ လိုက္စားသင့္သလားဆိုေတာ့ မဂ္ဖိုလ္မွ ဖီလာကန္႔လန္႔ျဖစ္္လို႔ တိရစၦာနအတတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မလုိက္စားသင့္ပါဘူး။
ရဟန္းမွန္ရင္ တကယ္လိုက္စားရမွာက ပရိယတၱိအတတ္၊ ပဋိပတၱိအတတ္၊ အဓိဂမအတတ္ေတြပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာရင္း အေျဖကို ေက်နပ္ေလာက္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ရဟန္းေတာ္မ်ား ဖိုထိုးတာ အျပစ္ရွိပါသလား

အေမး။ ။ အရွင္ဘုရား….ရဟန္းေတာ္မ်ား အဂၢရတ္၊ဖိုထိုးျခင္းစတာေတြ ျပဳလုပ္ရင္ အျပစ္ရွိ/မရွိ သိလိုပါတယ္ဘုရား။
ထက္စုႏွင္းဆီ
ေနရပ္မရွိ
အေျဖ။ ။ အဂၢရိတ္ပညာဆိုတဲ့ ဖိုထိုးတဲ့ပညာဟာ ျမန္မာနုိင္ငံကို ဘယ္အခါတုန္းက ၀င္လာတယ္ဆိုတာ မသိပါ။ သုိ႔ေသာ္ အိႏၵိယနုိင္ငံ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးလက္ထက္က သာသနာေတာ္ႏွစ္(၃၀၀)ေလာက္မွာ သာသနာေတာ္ႀကီးအား အစြမ္းကုန္ေထာက္ပံ့ခဲ့တဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ လာဘ္လာဘ အလြန္ေပါမ်ားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္မွာ တႏၱရ ၊ မႏၱရအတတ္ပညာ ရွင္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ တိတၱိေတြဟာ လာဘ္လာဘ ရွားပါးလြန္းတဲ့အတြက္ သာသနာေတာ္အတြင္းကို လွိမ့္၀င္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ဖိုထိုး၊ ေဆးကု၊ေဗဒင္ေဟာ၊ ဓါတ္ရုိက္၊ဓါတ္ဆင္၊နတ္သြင္းစတဲ့ မဂ္ဖိုလ္မွ ဖီလာကတ္လန္႔ျဖစ္တဲ့ တိရစၦာနအတတ္ေတြႏွင့္အတူ သာသနာအတြင္း ေရာက္လာၾကပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ သီရိဓမၼာေသာကမင္း ႀကီးနွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔ ပူးေပါင္းကာ သာသနာေတာ္ သန္႔ရွင္းတည္တံ့ျပန္႔ပြားေရးကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးဟာ သာသနာအတြင္း တိရစၱာနအတတ္တို႔ျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေရာေမႊေနၾကတဲ့ ရဟန္းတု ရဟန္းေယာင္မ်ားကို လူ၀တ္လဲေစကာ သာသနာေတာ္ကို သန္႔ရွင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ရဟန္းတုေယာင္မ်ား ထြက္သြားေပမဲ့လို႔ သူတို႔ရဲ႕ဖိုထိုး၊ေဆးကု၊ေဗဒင္ေဟာ၊ ဓါတ္ရိုက္ဓါတ္ဆင္၊ နတ္သြင္းစတဲ့ ပညာမ်ားကေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၾကားမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ဖိုထိုးျခင္းျဖင့္ အျပစ္ရွိ/မရွိဆိုတာထက္၊ ဒီပညာကို ရဟန္းေတာ္မ်ား လိုက္စားသင့္/မသင့္ ဆိုတာကို ေျပာၾကရေအာင္ပါ။
အဂၢရိတ္ထိုးတယ္ဆိုတာဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္အားျဖင့္ ေလးမ်ဳိးရွိတယ္လို႔ တည္ေတာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ပထမအဂၢရိတ္ဆရာက …..
ေရြျဖစ္ေငြျဖစ္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထိုးတာပါ။ အဂၢရိတ္ေပါက္ေျမာက္ရင္ ေရႊေငြျဖစ္ၿပီး သူေဌးႀကီးျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ။
ဒုတိယအဂၢရိတ္ဆရာက….
ေရႊေငြကို မရည္ရြယ္ဘဲ ဓါတ္ႀကီးေလးပါးကို ေအာင္နိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ဓါတ္သေဘာနားလည္လာတဲ့အခါ လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ ဓါတ္ ကစားၿပီး ကၽြမ္းက်င္စြာ ေဆးကုနုိင္ေအာင္လို႔ ဖိုထိုးတာပါ။
တတိယအဂၢရိတ္ဆရာက…
ေရႊေငြလည္းမလိုဘူး၊ဓါတ္ကို နားလည္တဲ့ ေဆးဆရာလည္း မလုပ္လိုဘူး။ ေျမလွ်ဳိးမိုးပ်ံခ်င္တဲ့ ၀ိဇၨာဓိုရ္ႀကီးသာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။
စတုတၱက
အထက္က ရည္ရြယ္ခ်က္သံုးခုစလံုးမပါ။ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ဘဲ၊ အပ်င္းေျပရံုသက္သက္ဖိုထိုးတာပါ။
အဂၢရိတ္ဆရာေလးမ်ဳိးအနက္ ပထမ ေရႊေငြလိုခ်င္လို႔ ထိုးတာက အဆိုးဆံုးပါ၊ မေတာ္လို႔ စပ္ေရႊကို ေရႊအစစ္လို႔ သံုးမိရင္ ပါရာဇိက အထိ အျပစ္ႀကီးလြန္းလို႔ပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ က်န္တဲ့ အဂၢရိတ္ေတြကိုေရာ လိုက္စားသင့္သလားဆိုေတာ့ မဂ္ဖိုလ္မွ ဖီလာကန္႔လန္႔ျဖစ္္လို႔ တိရစၦာနအတတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မလုိက္စားသင့္ပါဘူး။
ရဟန္းမွန္ရင္ တကယ္လိုက္စားရမွာက ပရိယတၱိအတတ္၊ ပဋိပတၱိအတတ္၊ အဓိဂမအတတ္ေတြပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာရင္း အေျဖကို ေက်နပ္ေလာက္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

Saturday, August 8, 2009

အကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးခြင့္ မရရွိျခင္းအေၾကာင္း။

အဂၤုလိမာလရဲ႕ အကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးခြင့္ မရရွိျခင္းအေၾကာင္း။
အေမး။ ။အရွင္ဘုရား….အဂၤုလိမာလဟာ လူၾကမ္းႀကီးျဖစ္ၿပီး ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဘုရားရွင္က ဆံုးမရတဲ့အထိ မိုက္မဲခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႕မွ အကၽြတ္တရားရၿပီး ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အဂၤုလိမာလ ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္တရားမ်ားဟာ အဘယ္ေၾကာင့္ ျပန္လည္ သက္ေရာက္မႈ မရွိရျခင္းအေၾကာင္းကို ကုသုိလ္ပြား လိုတဲ့အတြက္ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား……..။
ေမာင္ေက်ာ္နိုင္
ဆစ္ဒနီ၊ၾသစေတးလ်

အေျဖ။ ။ ကံတရားမ်ားရဲ႕ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိတာ -မရွိတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး၊ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ကံတရားဟာ အလြန္ဆန္းၾကယ္ တယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။ သတၱ၀ါတိုင္းမွာ ကုသိုလ္ကံ၊အကုသိုလ္ကံမ်ား အထေျမာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္တဲ့ေနရာမွာ ေဇာ(၇)ႀကိမ္ ဆိုတာရွိ ပါတယ္။ ဆိုပါစို႔……မိမိျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္ကံဟာ ေဇာ(၇)ခုအနက္ ပထမေဇာက အက်ဳိးေပးတယ္ဆိုရင္ ယခုလက္ရွိဘ၀မွာပဲ အက်ဳိးေပးတာ ခံစားရပါတယ္။ ဒီကံကို ဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနိယကံ လို႔ေခၚပါတယ္။ တကယ္လို႔ လက္ရွိဘ၀မွာ အက်ဳိးမေပးဘူးဆိုရင္ ဒီကံဟာ ျပန္လည္သက္ေရာက္မႈမရွိေတာ့ဘဲ အေဟာသိကံ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရိွသြားပါတယ္။
သတၱမေဇာကေတာ့ ဒုတိယဘ၀မွာ အက်ဳိးေပးပါတယ္။ ဒီကံကို ဥပပဇၨေ၀ဒနိယကံ လို႔ေခၚပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဥပပဇၨေ၀ဒနိယကံက ဒုတိယဘ၀မွာ အက်ဳိးေပးခြင့္ မရလိုက္ဘူးဆိုပါက ေနာက္ေနာင္ဘ၀ေတြမွာ ျပန္လည္သက္ေရာက္မႈမရွိတဲ့ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒုတိယေဇာမွ ဆ႒မေဇာတိုင္ေအာင္ အလယ္ေဇာငါးခ်က္ကေတာ့ တတိယဘ၀မွ နိဗၺာန္ရတဲ့အထိ အက်ဳိးေပးပါတယ္။ ဒီကံကို အပရာပရိယေ၀ဒနိယကံ လို႔ေခၚတယ္။ အပရာပရိယေ၀ဒနိယကံရဲ႕ သေဘာက တတိယဘ၀ကေန နိဗၺာန္မရမီွ ဘ၀တစ္ခုခုမွာ အက်ဳိးေပးပါတယ္။ ဒီလိုအက်ဳိးေပးၿပီး ေနာက္ပိုင္းဘ၀ေတြမွာ ဒီကံကုန္သြားတဲ့အတြက္ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဒီလိုယူဆလုိ႔မရပါ ဘူး။
ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုရင္ ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္ကံမ်ားဟာ ပုထုဇဥ္၊ ေသာတာပန္၊သကဒါဂါမ္စတဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ မ်ားလွပါတယ္။ ဘ၀တစ္ခုမွာ အကုသိုလ္ကံအားႀကီးေနတယ္ဆိုရင္ ကုသုိလ္ကံက ေလာေလာဆယ္မွာ အက်ဳိးေပးခြင့္မရွိဘဲ ေမးမိန္ေနပါတယ္။ ကုသိုလ္ကံက အားေကာင္းလာၿပီဆုိရင္ တစ္ဖက္မွာ အကုသုိလ္ကံဟာ ေမးမိန္သြားပါတယ္။
ဘုရားရွင္ဟာ ေနာက္ဆံုးဘ၀မွာ ခါးနာ၊၀မ္းေလွ်ာ စတဲ့ ေရာဂါမ်ား ခံစားရတာေဟာ ယခင့္ယခင္ဘ၀မ်ားက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ အပရာပရိယ ေ၀ဒနိယကံမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မွတ္ယူရပါမယ္။
ယခုဘ၀မွာ အဂၤုလိမာလျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္၊အကုသလုိကံတရားမ်ားဟာ ေနာက္ေနာင္ဘ၀မ်ားမွာ ခံစားရမယ့္အေန အထားမွာ ရွိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ေခ်ခၽြတ္မႈေၾကာင့္ ယခုလက္ရွိဘ၀မွာ အရဟတၱမဂ္ဖိုလ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ထို အရဟတၱမဂ္က ယခုဘ၀ သူျပဳခဲ့တဲ့ ကံတရားမ်ားကို အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္ ဘ၀အသစ္ျဖစ္စရာအေၾကာင္းလည္း မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤုလိမာလ ျပဳခဲ့တ့ဲ အကုသုိလ္တရား မ်ားဟာ ျပန္လည္သက္ေရာက္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားရတယ္လို႔ ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။

အကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးခြင့္ မရရွိျခင္းအေၾကာင္း။

အဂၤုလိမာလရဲ႕ အကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးခြင့္ မရရွိျခင္းအေၾကာင္း။
အေမး။ ။အရွင္ဘုရား….အဂၤုလိမာလဟာ လူၾကမ္းႀကီးျဖစ္ၿပီး ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဘုရားရွင္က ဆံုးမရတဲ့အထိ မိုက္မဲခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႕မွ အကၽြတ္တရားရၿပီး ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အဂၤုလိမာလ ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္တရားမ်ားဟာ အဘယ္ေၾကာင့္ ျပန္လည္ သက္ေရာက္မႈ မရွိရျခင္းအေၾကာင္းကို ကုသုိလ္ပြား လိုတဲ့အတြက္ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား……..။
ေမာင္ေက်ာ္နိုင္
ဆစ္ဒနီ၊ၾသစေတးလ်

အေျဖ။ ။ ကံတရားမ်ားရဲ႕ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိတာ -မရွိတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး၊ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ကံတရားဟာ အလြန္ဆန္းၾကယ္ တယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။ သတၱ၀ါတိုင္းမွာ ကုသိုလ္ကံ၊အကုသိုလ္ကံမ်ား အထေျမာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္တဲ့ေနရာမွာ ေဇာ(၇)ႀကိမ္ ဆိုတာရွိ ပါတယ္။ ဆိုပါစို႔……မိမိျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္ကံဟာ ေဇာ(၇)ခုအနက္ ပထမေဇာက အက်ဳိးေပးတယ္ဆိုရင္ ယခုလက္ရွိဘ၀မွာပဲ အက်ဳိးေပးတာ ခံစားရပါတယ္။ ဒီကံကို ဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနိယကံ လို႔ေခၚပါတယ္။ တကယ္လို႔ လက္ရွိဘ၀မွာ အက်ဳိးမေပးဘူးဆိုရင္ ဒီကံဟာ ျပန္လည္သက္ေရာက္မႈမရွိေတာ့ဘဲ အေဟာသိကံ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရိွသြားပါတယ္။
သတၱမေဇာကေတာ့ ဒုတိယဘ၀မွာ အက်ဳိးေပးပါတယ္။ ဒီကံကို ဥပပဇၨေ၀ဒနိယကံ လို႔ေခၚပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဥပပဇၨေ၀ဒနိယကံက ဒုတိယဘ၀မွာ အက်ဳိးေပးခြင့္ မရလိုက္ဘူးဆိုပါက ေနာက္ေနာင္ဘ၀ေတြမွာ ျပန္လည္သက္ေရာက္မႈမရွိတဲ့ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒုတိယေဇာမွ ဆ႒မေဇာတိုင္ေအာင္ အလယ္ေဇာငါးခ်က္ကေတာ့ တတိယဘ၀မွ နိဗၺာန္ရတဲ့အထိ အက်ဳိးေပးပါတယ္။ ဒီကံကို အပရာပရိယေ၀ဒနိယကံ လို႔ေခၚတယ္။ အပရာပရိယေ၀ဒနိယကံရဲ႕ သေဘာက တတိယဘ၀ကေန နိဗၺာန္မရမီွ ဘ၀တစ္ခုခုမွာ အက်ဳိးေပးပါတယ္။ ဒီလိုအက်ဳိးေပးၿပီး ေနာက္ပိုင္းဘ၀ေတြမွာ ဒီကံကုန္သြားတဲ့အတြက္ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဒီလိုယူဆလုိ႔မရပါ ဘူး။
ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုရင္ ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္ကံမ်ားဟာ ပုထုဇဥ္၊ ေသာတာပန္၊သကဒါဂါမ္စတဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ မ်ားလွပါတယ္။ ဘ၀တစ္ခုမွာ အကုသိုလ္ကံအားႀကီးေနတယ္ဆိုရင္ ကုသုိလ္ကံက ေလာေလာဆယ္မွာ အက်ဳိးေပးခြင့္မရွိဘဲ ေမးမိန္ေနပါတယ္။ ကုသိုလ္ကံက အားေကာင္းလာၿပီဆုိရင္ တစ္ဖက္မွာ အကုသုိလ္ကံဟာ ေမးမိန္သြားပါတယ္။
ဘုရားရွင္ဟာ ေနာက္ဆံုးဘ၀မွာ ခါးနာ၊၀မ္းေလွ်ာ စတဲ့ ေရာဂါမ်ား ခံစားရတာေဟာ ယခင့္ယခင္ဘ၀မ်ားက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ အပရာပရိယ ေ၀ဒနိယကံမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မွတ္ယူရပါမယ္။
ယခုဘ၀မွာ အဂၤုလိမာလျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္၊အကုသလုိကံတရားမ်ားဟာ ေနာက္ေနာင္ဘ၀မ်ားမွာ ခံစားရမယ့္အေန အထားမွာ ရွိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ေခ်ခၽြတ္မႈေၾကာင့္ ယခုလက္ရွိဘ၀မွာ အရဟတၱမဂ္ဖိုလ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ထို အရဟတၱမဂ္က ယခုဘ၀ သူျပဳခဲ့တဲ့ ကံတရားမ်ားကို အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္ ဘ၀အသစ္ျဖစ္စရာအေၾကာင္းလည္း မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤုလိမာလ ျပဳခဲ့တ့ဲ အကုသုိလ္တရား မ်ားဟာ ျပန္လည္သက္ေရာက္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားရတယ္လို႔ ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။

Thursday, August 6, 2009

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း(၇)

(၇)နေႏၵာပနႏၵ နဂါးမင္းကို ဆံုးမနိုင္တဲ့ နည္းဥပေဒသမ်ားအား ညြန္ၾကားေတာ္မူၿပီး ေအာင္ေတာ္မူျခင္း။
အခါတစ္ပါး ဘုရားရွင္ဟာ နံနက္မိုးေသာက္ လင္းခါနီးအခ်ိန္မွာ ေလာကဓါတ္တစ္ခြင္ကို ၾကည့္ရႈေတာ္မူတဲ့အခါ နေႏၵပနနၵနဂါးမင္းကို ျမင္ပါတယ္။ နဂါးမင္းရဲ႕ ေရွးကုသုိလ္ဥပနိႆယ ရွိ/မရိွ ၾကည့္ေတာ္မူတဲ့အခါ နဂါးမင္းဟာ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳမႈ မရွိ၊ မိစၱာအယူရွိတာကို ျမင္ေတာ္မူတယ္။ ဒီမိစၱာအယူကို ဘယ္သူ ေခ်ခၽြတ္နိုင္မလဲ လို႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ့အခါ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ကို ျမင္ ေတာ္မူပါတယ္။
သို႔ႏွင့္နံနက္ေစာေစာအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကုိယ္လက္သုတ္သင္ေတာ္မူၿပီး “ ခ်စ္သားအာနႏၵာ…ငါဘုရား တာ၀တႎသာနတ္ကို သြားမယ္၊ ရဟန္းေတာ္ ငါးရာကို ေျပာၾကားထားေပးပါ” လို႔ အာနႏၵာအား ေစခိုင္းလိုက္ပါတယ္။

ထိုေန႔မွာ နတ္နဂါးမ်ားက နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းရဲ႕ ေသေသာက္ပြဲသဘင္ (အရက္ေသာက္ပြဲသဘင္)ကို စည္ကားသုိက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပေနၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားရွင္က နဂါးမင္း ျမင္သာေအာင္ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဗိမာန္အထက္ ေကာင္းကင္ခရီးမွ ၾကြေတာ္မူၾကတယ္။ ထိုျခင္းအရာကုိ မိစၦာအယူရွိတဲ့ နဂါးမင္းက ျမင္ေတာ့ “ဦးျပည္းကတုံး ရဟန္းယုတ္ေတြဟာ ငါ့ ဦးေခါင္းေပၚကေန တာ၀တႎသာကို အ၀င္အထြက္လုပ္ေနၾကတယ္။ ငါ့အေပၚလည္း ေျခမႈန္႔ေတြ ၾကတယ္။ ဒီေန႔ကစ ဒီဦးျပည္းေတြကို သြားခြင့္မေပးေတာ့ဘူး” လုိ႔ ႀကံဳး၀ါးကာ နဂါးမင္းရဲ႕ မူလကိုယ္အသြင္ကို စြန႔္ၿပီး ႀကီးမားလွတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အျဖစ္ ဖန္တီးၿပီး၊ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ကို သူ႔ကုိယ္နဲ႔ ခုႏွစ္ပတ္ပတ္ကာ ပါးပ်ဥ္းႀကီးနဲ႔ တာ၀တႎသာကို မျမင္ရေအာင္ ဖုံုးအုပ္ထားပါတယ္။
ထုိအခါ အရွင္ရ႒ပါလက ဘုရားအား” ျမတ္စြာဘုရား…..အရင္က ဒီအရပ္ကို ေရာက္တဲ့အခါ ျမင့္မိုရ္ေတာင္၊ ေတာင္ရံခုႏွစ္လံုး၊ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၊ သိၾကားမင္းရဲ႕ ေ၀ဇယႏၱာျပာႆဒ္၊ ထိုျပာႆာဒ္အထက္မွာ အလံကို စိိုက္ထူထားပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒါေတြအား မျမင္ရဘူးဘုရား၊ ဒါေတြ မျမင္ရတဲ့အေၾကာင္းက ဘယ္လိုပါလဲဘုရား” လုိ႔ ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္က….
“ ရ႒ပါလ……ငါဘုရားတို႔ ဒါေတြကို မျမင္ရတာက နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္း ငါတို႔အေပၚ ေဒါသထြက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပါးပ်ဥ္းႀကီးနဲ႔ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ကို မိုးအုပ္ထားလုိ႔ မျမင္တာျဖစ္တယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အခါ… အရွင္ရ႒ပါလက ဒီနဂါးမင္းကို သူဆံုးမပါရေစ လို႔ ခြင့္ ေတာင္းပါတယ္။ ဘုရားရွင္က ဆံုးမခြင့္ မျပဳဘူး၊ ေနာက္ အရွင္ဘဒၵိယ၊အရွင္ရာဟုလာစတဲ့ အစဥ္အတုိင္း ခြင့္ေတာင္းေသာ္လည္း ခြင့္မျပဳခဲပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး အရွင္မဟာေမာဂၢလန္မေထရ္ ေလွ်ာက္ထားမွာ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္မဟာေမဂၢလန္ဟာ မူလကိုယ္အသြင္ကို စြန္႔ၿပီး နဂါးမင္းအသြင္ ဖန္ဆီးကာ နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းရဲ႕ ခႏၶာကို္ယ္အျပင္ဖက္က ေန တစ္ဆယ့္ေလးပတ္ ရစ္ပတ္ကာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ႀကီးျဖင့္ ဖိႀကိတ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါ နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းကို ပါးစပ္ကေန အခိုးမုတ္ လြတ္ပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ကလည္း နဂါးမင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာတဲ့ အခုိးလြတ္လိုက္တဲ့အတြက္ နဂါးမင္းရဲ႕အခုိးက အရွင္ေမာဂၢလန္ကို မႏွိပ္စက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ နဂါးမင္းက မီးလွ်ံကို လြတ္တဲ့အခါ မေထရ္ျမတ္က ထိုထက္သာတဲ့ မီးလွ်ံကိုလြတ္လိုက္တဲ့ အတြက္ မေထရ္ျမတ္ကို နဂါးမင္းရဲ႕ မီးလွ်ံက မႏွိပ္စက္နုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ထိုအခါနဂါးမင္းက “ ငါ့ကို ျမင့္မိုရ္ေတာင္နဲ႔လည္း ႀကိတ္ေခ်တယ္၊ အခုိးလြတ္၊မီးလွ်ံလည္းလြတ္တာဟာ ဘယ္သူပါလဲ” လို႔ တဲ့အခါ မေထရ္ျမတ္က အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ နဂါးမင္းက ဒီလိုဆိုရင္ ရဟန္းအသြင္နဲ႔ တည္ေနဖို႔အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ မေထရ္ျမတ္လည္း နဂါးအသြင္ပယ္စြန္႔ကာ ပကတိအသြင္ျဖင့္ နဂါးမင္းရဲ႕ လက္်ာနားက ၀င္ကာ လက္၀ဲနားက ထြက္၊ လက္၀ဲနားက၀င္ၿပီး၊ လက္်ာနားကထြက္ပါတယ္၊ ထို႔အတူ လက္်ာႏွာေခါင္းေပါက္မွ ၀င္ကာ လက္၀ဲႏွာေခါင္းေပါက္က ထြက္ပါတယ္။ နဂါးမင္းက ပါးစပ္ဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာလဲ မေထရ္ျမတ္ဟာ ပါးစပါကေနတဆင့္ ၀မး္ဗိုက္ထဲ၀င္ကာ လူးလားေခါက္တုတ္ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ေန ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မ်ာ ဘုရားရွင္က မေထရ္အား “ ခ်စ္သားေမာဂၢလန္ ၾကပ္ၾကပ္ ႏွလံုးသြင္းပါ။ နဂါးမင္းဟာ အလြန္တန္ခုိးႀကီးသူျဖစ္တယ္” လုိ႔ သတိေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။ ထိုအခါ မေထရ္ျမတ္က “ ျမတ္စြာဘုရား ..တပည့္ေတာ္ဟာ ဣဒၵိပါဒ္ေလးပါးကို ၀သီေဘာ္ငါးခုျဖင့္ နုိင္နင္းေအာင္ ပြားမ်ားထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား၊ နဂါးမင္းတစ္ေကာင္ကို မဆိုထားပါနဲ႔ သူ႔လို အေကာင္အေပါင္း အရာအေထာင္ကိုလည္း ဆံုးမနုိင္ပါတယ္ဘုရား” လုိ႔ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ပါတယ္။
နဂါးမင္းက “ ဒီရဟန္းကို ဗိုက္ထဲက ထြက္လာေအာင္လုပ္ၿပီး အစြယ္ၾကားထားက ကၽြတ္ကၽြတ္ပါေအာင္ ၀ါးစားပစ္မယ္” ဆိုတဲ့ အႀကံနဲ႔ မေထရ္ျမတ္အား နဂါးမင္းက အျပင္သို႔ ေခၚထုတ္ပါတယ္။ မေထရ္ျမတ္အျပင္ထြက္လာၿပီး ရပ္ေနဆဲခဏမွာ နဂါးမင္းက ႏွာေခါင္းေလနဲ႔ မႈတ္ပါေတာ့တယ္။ မေထရ္ျမတ္လည္း လ်င္ျမန္တဲ့အဟုန္ျဖင့္ စတုတၳစ်ာန္၀င္စားၿပီး ကာကြယ္လိုက္နိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နဂါးမင္းရဲ႕ ႏွာေခါင္းေလဟာ မေထရ္ျမတ္ရ႕ဲ ေမြးညင္းေပါက္ကိုမွ် မထိခိုက္နိုင္ခဲ့ပါ။ (ဒီေနရာမွာ ဘုရားႏွင့္မေထရ္ျမတ္မွတစ္ပါး တစ္ျခားသူဆိုရင္ သမာပတ္ကို မေထရ္ျမတ္လို လ်င္ျမန္စြာ ၀င္စားနိုင္ၾကမယ္မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ျခားသူမ်ား ဆံုးမတာကုိ လက္မခံဘဲ ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ကို ဘုရားရွင္ ခြင့္ျပဳခဲ့ရတာပါ)
မေထရ္ျမတ္ဟာ ပကတိကိုယ္အသြင္ကိုစြန္႔ကာ ဂဠဳန္မင္းအသြင္ဖန္ဆင္္းၿပီး နဂါးကို အစဥ္တစိုက္ လိုက္ပါတယ္။ နဂါးမင္းလည္း ေျပးမလြတ္နိင္တဲ့အဆံုး သူရဲ႕အတၱေဘာကိုစြန္႔ကာ လုလင္အသြင္ျဖင့္ “အရွင္ဘုရား….အရွင္ဘုရားဟာ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါဘုရား”လုိ႔ ေျပာလွ်က္ မေထရ္ျမတ္ရဲ႕ အေျခအစံုကို ရွိခိုးလွ်က္ ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီလို နဂါးမင္းကို ယဥ္ေက်းေစၿပီး ဘုရားရွင္ထံေတာ္သို႔ သြားၾကပါတယ္။ နဂါးမင္းလည္း ဘုရားရွင္ထံအေရာက္ေတာ့ “ အရွင္ဘုရား…….တပည့္ေတာ္ရဲ႕ကိုး ကြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါေလာ့” လို႔ ေလွ်ာက္ၿပီး ရိုေသစြာ ရွိခိုးပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း “ အသင္နဂါးမင္း ကာယသုခ စိတၱသုခ ႏွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုပါေစ” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူကာ အနာထပိဏ္သူေ႒းအိမ္သုိ႔ ၾကြေတာမူပါတယ္။
ဒါကေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္အား နည္းေပးညြန္ျပၿပီး နဂါးမင္းအား ဆံုးမကာ ေအာင္ေတာ္မူခန္းျဖစ္ပါတယ္။

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း(၇)

(၇)နေႏၵာပနႏၵ နဂါးမင္းကို ဆံုးမနိုင္တဲ့ နည္းဥပေဒသမ်ားအား ညြန္ၾကားေတာ္မူၿပီး ေအာင္ေတာ္မူျခင္း။
အခါတစ္ပါး ဘုရားရွင္ဟာ နံနက္မိုးေသာက္ လင္းခါနီးအခ်ိန္မွာ ေလာကဓါတ္တစ္ခြင္ကို ၾကည့္ရႈေတာ္မူတဲ့အခါ နေႏၵပနနၵနဂါးမင္းကို ျမင္ပါတယ္။ နဂါးမင္းရဲ႕ ေရွးကုသုိလ္ဥပနိႆယ ရွိ/မရိွ ၾကည့္ေတာ္မူတဲ့အခါ နဂါးမင္းဟာ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳမႈ မရွိ၊ မိစၱာအယူရွိတာကို ျမင္ေတာ္မူတယ္။ ဒီမိစၱာအယူကို ဘယ္သူ ေခ်ခၽြတ္နိုင္မလဲ လို႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ့အခါ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ကို ျမင္ ေတာ္မူပါတယ္။
သို႔ႏွင့္နံနက္ေစာေစာအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကုိယ္လက္သုတ္သင္ေတာ္မူၿပီး “ ခ်စ္သားအာနႏၵာ…ငါဘုရား တာ၀တႎသာနတ္ကို သြားမယ္၊ ရဟန္းေတာ္ ငါးရာကို ေျပာၾကားထားေပးပါ” လို႔ အာနႏၵာအား ေစခိုင္းလိုက္ပါတယ္။

ထိုေန႔မွာ နတ္နဂါးမ်ားက နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းရဲ႕ ေသေသာက္ပြဲသဘင္ (အရက္ေသာက္ပြဲသဘင္)ကို စည္ကားသုိက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပေနၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားရွင္က နဂါးမင္း ျမင္သာေအာင္ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဗိမာန္အထက္ ေကာင္းကင္ခရီးမွ ၾကြေတာ္မူၾကတယ္။ ထိုျခင္းအရာကုိ မိစၦာအယူရွိတဲ့ နဂါးမင္းက ျမင္ေတာ့ “ဦးျပည္းကတုံး ရဟန္းယုတ္ေတြဟာ ငါ့ ဦးေခါင္းေပၚကေန တာ၀တႎသာကို အ၀င္အထြက္လုပ္ေနၾကတယ္။ ငါ့အေပၚလည္း ေျခမႈန္႔ေတြ ၾကတယ္။ ဒီေန႔ကစ ဒီဦးျပည္းေတြကို သြားခြင့္မေပးေတာ့ဘူး” လုိ႔ ႀကံဳး၀ါးကာ နဂါးမင္းရဲ႕ မူလကိုယ္အသြင္ကို စြန႔္ၿပီး ႀကီးမားလွတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အျဖစ္ ဖန္တီးၿပီး၊ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ကို သူ႔ကုိယ္နဲ႔ ခုႏွစ္ပတ္ပတ္ကာ ပါးပ်ဥ္းႀကီးနဲ႔ တာ၀တႎသာကို မျမင္ရေအာင္ ဖုံုးအုပ္ထားပါတယ္။
ထုိအခါ အရွင္ရ႒ပါလက ဘုရားအား” ျမတ္စြာဘုရား…..အရင္က ဒီအရပ္ကို ေရာက္တဲ့အခါ ျမင့္မိုရ္ေတာင္၊ ေတာင္ရံခုႏွစ္လံုး၊ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၊ သိၾကားမင္းရဲ႕ ေ၀ဇယႏၱာျပာႆဒ္၊ ထိုျပာႆာဒ္အထက္မွာ အလံကို စိိုက္ထူထားပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒါေတြအား မျမင္ရဘူးဘုရား၊ ဒါေတြ မျမင္ရတဲ့အေၾကာင္းက ဘယ္လိုပါလဲဘုရား” လုိ႔ ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္က….
“ ရ႒ပါလ……ငါဘုရားတို႔ ဒါေတြကို မျမင္ရတာက နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္း ငါတို႔အေပၚ ေဒါသထြက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပါးပ်ဥ္းႀကီးနဲ႔ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ကို မိုးအုပ္ထားလုိ႔ မျမင္တာျဖစ္တယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အခါ… အရွင္ရ႒ပါလက ဒီနဂါးမင္းကို သူဆံုးမပါရေစ လို႔ ခြင့္ ေတာင္းပါတယ္။ ဘုရားရွင္က ဆံုးမခြင့္ မျပဳဘူး၊ ေနာက္ အရွင္ဘဒၵိယ၊အရွင္ရာဟုလာစတဲ့ အစဥ္အတုိင္း ခြင့္ေတာင္းေသာ္လည္း ခြင့္မျပဳခဲပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး အရွင္မဟာေမာဂၢလန္မေထရ္ ေလွ်ာက္ထားမွာ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္မဟာေမဂၢလန္ဟာ မူလကိုယ္အသြင္ကို စြန္႔ၿပီး နဂါးမင္းအသြင္ ဖန္ဆီးကာ နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းရဲ႕ ခႏၶာကို္ယ္အျပင္ဖက္က ေန တစ္ဆယ့္ေလးပတ္ ရစ္ပတ္ကာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ႀကီးျဖင့္ ဖိႀကိတ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါ နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းကို ပါးစပ္ကေန အခိုးမုတ္ လြတ္ပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ကလည္း နဂါးမင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာတဲ့ အခုိးလြတ္လိုက္တဲ့အတြက္ နဂါးမင္းရဲ႕အခုိးက အရွင္ေမာဂၢလန္ကို မႏွိပ္စက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ နဂါးမင္းက မီးလွ်ံကို လြတ္တဲ့အခါ မေထရ္ျမတ္က ထိုထက္သာတဲ့ မီးလွ်ံကိုလြတ္လိုက္တဲ့ အတြက္ မေထရ္ျမတ္ကို နဂါးမင္းရဲ႕ မီးလွ်ံက မႏွိပ္စက္နုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ထိုအခါနဂါးမင္းက “ ငါ့ကို ျမင့္မိုရ္ေတာင္နဲ႔လည္း ႀကိတ္ေခ်တယ္၊ အခုိးလြတ္၊မီးလွ်ံလည္းလြတ္တာဟာ ဘယ္သူပါလဲ” လို႔ တဲ့အခါ မေထရ္ျမတ္က အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ နဂါးမင္းက ဒီလိုဆိုရင္ ရဟန္းအသြင္နဲ႔ တည္ေနဖို႔အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ မေထရ္ျမတ္လည္း နဂါးအသြင္ပယ္စြန္႔ကာ ပကတိအသြင္ျဖင့္ နဂါးမင္းရဲ႕ လက္်ာနားက ၀င္ကာ လက္၀ဲနားက ထြက္၊ လက္၀ဲနားက၀င္ၿပီး၊ လက္်ာနားကထြက္ပါတယ္၊ ထို႔အတူ လက္်ာႏွာေခါင္းေပါက္မွ ၀င္ကာ လက္၀ဲႏွာေခါင္းေပါက္က ထြက္ပါတယ္။ နဂါးမင္းက ပါးစပ္ဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာလဲ မေထရ္ျမတ္ဟာ ပါးစပါကေနတဆင့္ ၀မး္ဗိုက္ထဲ၀င္ကာ လူးလားေခါက္တုတ္ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ေန ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မ်ာ ဘုရားရွင္က မေထရ္အား “ ခ်စ္သားေမာဂၢလန္ ၾကပ္ၾကပ္ ႏွလံုးသြင္းပါ။ နဂါးမင္းဟာ အလြန္တန္ခုိးႀကီးသူျဖစ္တယ္” လုိ႔ သတိေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။ ထိုအခါ မေထရ္ျမတ္က “ ျမတ္စြာဘုရား ..တပည့္ေတာ္ဟာ ဣဒၵိပါဒ္ေလးပါးကို ၀သီေဘာ္ငါးခုျဖင့္ နုိင္နင္းေအာင္ ပြားမ်ားထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား၊ နဂါးမင္းတစ္ေကာင္ကို မဆိုထားပါနဲ႔ သူ႔လို အေကာင္အေပါင္း အရာအေထာင္ကိုလည္း ဆံုးမနုိင္ပါတယ္ဘုရား” လုိ႔ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ပါတယ္။
နဂါးမင္းက “ ဒီရဟန္းကို ဗိုက္ထဲက ထြက္လာေအာင္လုပ္ၿပီး အစြယ္ၾကားထားက ကၽြတ္ကၽြတ္ပါေအာင္ ၀ါးစားပစ္မယ္” ဆိုတဲ့ အႀကံနဲ႔ မေထရ္ျမတ္အား နဂါးမင္းက အျပင္သို႔ ေခၚထုတ္ပါတယ္။ မေထရ္ျမတ္အျပင္ထြက္လာၿပီး ရပ္ေနဆဲခဏမွာ နဂါးမင္းက ႏွာေခါင္းေလနဲ႔ မႈတ္ပါေတာ့တယ္။ မေထရ္ျမတ္လည္း လ်င္ျမန္တဲ့အဟုန္ျဖင့္ စတုတၳစ်ာန္၀င္စားၿပီး ကာကြယ္လိုက္နိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နဂါးမင္းရဲ႕ ႏွာေခါင္းေလဟာ မေထရ္ျမတ္ရ႕ဲ ေမြးညင္းေပါက္ကိုမွ် မထိခိုက္နိုင္ခဲ့ပါ။ (ဒီေနရာမွာ ဘုရားႏွင့္မေထရ္ျမတ္မွတစ္ပါး တစ္ျခားသူဆိုရင္ သမာပတ္ကို မေထရ္ျမတ္လို လ်င္ျမန္စြာ ၀င္စားနိုင္ၾကမယ္မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ျခားသူမ်ား ဆံုးမတာကုိ လက္မခံဘဲ ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ကို ဘုရားရွင္ ခြင့္ျပဳခဲ့ရတာပါ)
မေထရ္ျမတ္ဟာ ပကတိကိုယ္အသြင္ကိုစြန္႔ကာ ဂဠဳန္မင္းအသြင္ဖန္ဆင္္းၿပီး နဂါးကို အစဥ္တစိုက္ လိုက္ပါတယ္။ နဂါးမင္းလည္း ေျပးမလြတ္နိင္တဲ့အဆံုး သူရဲ႕အတၱေဘာကိုစြန္႔ကာ လုလင္အသြင္ျဖင့္ “အရွင္ဘုရား….အရွင္ဘုရားဟာ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါဘုရား”လုိ႔ ေျပာလွ်က္ မေထရ္ျမတ္ရဲ႕ အေျခအစံုကို ရွိခိုးလွ်က္ ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီလို နဂါးမင္းကို ယဥ္ေက်းေစၿပီး ဘုရားရွင္ထံေတာ္သို႔ သြားၾကပါတယ္။ နဂါးမင္းလည္း ဘုရားရွင္ထံအေရာက္ေတာ့ “ အရွင္ဘုရား…….တပည့္ေတာ္ရဲ႕ကိုး ကြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါေလာ့” လို႔ ေလွ်ာက္ၿပီး ရိုေသစြာ ရွိခိုးပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း “ အသင္နဂါးမင္း ကာယသုခ စိတၱသုခ ႏွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုပါေစ” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူကာ အနာထပိဏ္သူေ႒းအိမ္သုိ႔ ၾကြေတာမူပါတယ္။
ဒါကေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္အား နည္းေပးညြန္ျပၿပီး နဂါးမင္းအား ဆံုးမကာ ေအာင္ေတာ္မူခန္းျဖစ္ပါတယ္။

Tuesday, August 4, 2009

ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခ်က္

ျမတ္စြာဘုရား ေဟာတဲ့ တရားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားပါဘူး၊ သုိ႔ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ကို ျပန္လည္ၿပီး တဆင့္ေဟာၾကတာက မွားၾကတာပါ ၊ မွားတယ္ဆိုတာ နဲနဲမွားလည္း မွားတာပဲ၊ မ်ားမ်ား မွားလည္း မွားတာပဲ၊ ဘုရားရွင္ကေတာင္ မိန္႔ထားတာရွိပါေသးတယ္။ ငါဘုရားေဟာတဲ့ တရားေတာ္ မွန္တယ္လို႔ မယူဆနဲ႔ဦး တဲ့။ ဆိုလိုတာက ကိုယ္ေဟာလိုက္တဲ့တရား မွန္ရင္ အေ၀ဖန္ခံနိုင္ရပါမယ္၊ ငါ့ေဟာတဲ့တရားဟာ အမွန္ခ်ည္းပဲ၊ အမွားမပါဘူး၊ လို႔ ဒီလို တစ္ထင့္ခ် ေျပာလို႔လည္း မရပါဘူး။ ဆိုေရးရွိက ဆိုအပ္စြ ဆိုတာလို ကိုယ္ေဟာတဲ့ တရားထဲမွာ အမွားမပါရင္ ဘယ္သူမွ ေထာက္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မွားတဲ့အရာေလးေတြကို အမ်ားသိေအာင္ ဒါက မွားေနတယ္၊ဒါကမွန္ေနတယ္လို႔ ေစတနာနဲ႔ရွင္းျပတာကို လက္ခံရမယ္။ လက္မခံနုိင္ရင္ မွားတာကို မွားတယ္လို႔ လက္မခံတဲ့သူမွာ အဓမၼျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဓမၼာ၀ါဒီသမားမ်ားဟာ ဘယ္အခါမဆို အေျပာခံနုိင္ရတယ္။

ဒီလိုသာ စကားကပ္ေျပာလို႕ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ပီးနိုင္တဲ့ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ သစၥကပရိဗိုဇ္အေၾကာင္း ပို႔စ္ကို နမူနာယူပါ။
တစ္ခါက စာေရးဆရာႀကီး ေရႊဘိုေစာလြင္ဆိုတာရွိတယ္။ စာေရးသူအား စာေပနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာစာကို ထိမ္းသိန္းဖို႔ ရယ္၊ စာေရးတဲ့အခါ စာနဲ႔ စကား ကြဲကြဲျပားျပားျဖစ္ေအာင္ ေရးဖို႔ရယ္ကို တယ္လီဖုန္းနဲ႕ လမ္းၿပီး ေျပာပါတယ္။ စာေရးသူက စာေရးခါစဆိုေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူေထာက္ျပတာကို ၾကည့္ ၿပီး ဟုတ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ေရႊဘိုေစာလြင္ကို ေက်းဇူးအရမ္းတင္ သြားတယ္၊ သူေထာက္ျပလို႔လဲ ကိုယ့္အမွားကို ကိုယ္သိသြားၿပီး အမွန္ကို ျပင္နုိင္သြားတယ္၊ သတိထားလို႔ရသြားတယ္ေလ။
ဆိုလုိတာက တရားအမ်ားႀကီးထဲက တစ္ခုမွားေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီတစ္ခုကို ျပင္နုိင္ရပါမယ့္၊ ဒါ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ရဲ႕အလုပ္ပါ။ ယခုလို အမွားကို ေ၀ဖန္ေထာက္ ျပတာကို လက္မခံနိုင္ရင္ လက္မခံနိုင္သူရဲ႕ တာ၀န္သာျဖစ္တယ္၊ အမွားေထာက္ျပသူရဲ႕ တာ၀န္မဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္လို႔ အမွားေထာက္ျပသူ ေဆာင္းပါးရွင္ကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းျခင္တယ္ဆိုရင္လည္းရပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ကလည္း အခ်ိန္မေရြး ေျဖရွင္းနိုင္ပါတယ္လို႔ ဖိတ္ေခၚထားကို ေဆာင္းပါး အဆံုးမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
စာေရးသူအေနနဲ႔ ဒီ ေခါင္းစဥ္ေလးကိုေတာ့ ျဖဳတ္ေပးဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ ျဖဳတ္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ထားတာ ကိုယ္အျဖဳတ္ခံနိုင္ပါ တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သာသနာျပဳတ့ဲသူမ်ားဟာ ပရဟိတ အမ်ားအက်ဳိးသက္သက္ ျဖစ္ၾကလို႔ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းစဥ္ကို "သန္႔-တည္-ပြား တို႔ရဲ႕ ေဟာကြက္အမွားမ်ားကုိ ေထာက္ျပျခင္း" လို႔ေခါင္းစဥ္တတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
တစ္ခုသတိထားဖို႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ မမွားတတ္တဲ့သူ မရွိပါဘူး၊ အဲ ...မွားတာကိုသိရင္ မွန္တာကို ယူရမွာက စာေရးသူတို႔ ပုထုဇဥမ်ားရဲ႕ အလုပ္ပါ။

ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခ်က္

ျမတ္စြာဘုရား ေဟာတဲ့ တရားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားပါဘူး၊ သုိ႔ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ကို ျပန္လည္ၿပီး တဆင့္ေဟာၾကတာက မွားၾကတာပါ ၊ မွားတယ္ဆိုတာ နဲနဲမွားလည္း မွားတာပဲ၊ မ်ားမ်ား မွားလည္း မွားတာပဲ၊ ဘုရားရွင္ကေတာင္ မိန္႔ထားတာရွိပါေသးတယ္။ ငါဘုရားေဟာတဲ့ တရားေတာ္ မွန္တယ္လို႔ မယူဆနဲ႔ဦး တဲ့။ ဆိုလိုတာက ကိုယ္ေဟာလိုက္တဲ့တရား မွန္ရင္ အေ၀ဖန္ခံနိုင္ရပါမယ္၊ ငါ့ေဟာတဲ့တရားဟာ အမွန္ခ်ည္းပဲ၊ အမွားမပါဘူး၊ လို႔ ဒီလို တစ္ထင့္ခ် ေျပာလို႔လည္း မရပါဘူး။ ဆိုေရးရွိက ဆိုအပ္စြ ဆိုတာလို ကိုယ္ေဟာတဲ့ တရားထဲမွာ အမွားမပါရင္ ဘယ္သူမွ ေထာက္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မွားတဲ့အရာေလးေတြကို အမ်ားသိေအာင္ ဒါက မွားေနတယ္၊ဒါကမွန္ေနတယ္လို႔ ေစတနာနဲ႔ရွင္းျပတာကို လက္ခံရမယ္။ လက္မခံနုိင္ရင္ မွားတာကို မွားတယ္လို႔ လက္မခံတဲ့သူမွာ အဓမၼျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဓမၼာ၀ါဒီသမားမ်ားဟာ ဘယ္အခါမဆို အေျပာခံနုိင္ရတယ္။

ဒီလိုသာ စကားကပ္ေျပာလို႕ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ပီးနိုင္တဲ့ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ သစၥကပရိဗိုဇ္အေၾကာင္း ပို႔စ္ကို နမူနာယူပါ။
တစ္ခါက စာေရးဆရာႀကီး ေရႊဘိုေစာလြင္ဆိုတာရွိတယ္။ စာေရးသူအား စာေပနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာစာကို ထိမ္းသိန္းဖို႔ ရယ္၊ စာေရးတဲ့အခါ စာနဲ႔ စကား ကြဲကြဲျပားျပားျဖစ္ေအာင္ ေရးဖို႔ရယ္ကို တယ္လီဖုန္းနဲ႕ လမ္းၿပီး ေျပာပါတယ္။ စာေရးသူက စာေရးခါစဆိုေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူေထာက္ျပတာကို ၾကည့္ ၿပီး ဟုတ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ေရႊဘိုေစာလြင္ကို ေက်းဇူးအရမ္းတင္ သြားတယ္၊ သူေထာက္ျပလို႔လဲ ကိုယ့္အမွားကို ကိုယ္သိသြားၿပီး အမွန္ကို ျပင္နုိင္သြားတယ္၊ သတိထားလို႔ရသြားတယ္ေလ။
ဆိုလုိတာက တရားအမ်ားႀကီးထဲက တစ္ခုမွားေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီတစ္ခုကို ျပင္နုိင္ရပါမယ့္၊ ဒါ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ရဲ႕အလုပ္ပါ။ ယခုလို အမွားကို ေ၀ဖန္ေထာက္ ျပတာကို လက္မခံနိုင္ရင္ လက္မခံနိုင္သူရဲ႕ တာ၀န္သာျဖစ္တယ္၊ အမွားေထာက္ျပသူရဲ႕ တာ၀န္မဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္လို႔ အမွားေထာက္ျပသူ ေဆာင္းပါးရွင္ကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းျခင္တယ္ဆိုရင္လည္းရပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ကလည္း အခ်ိန္မေရြး ေျဖရွင္းနိုင္ပါတယ္လို႔ ဖိတ္ေခၚထားကို ေဆာင္းပါး အဆံုးမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
စာေရးသူအေနနဲ႔ ဒီ ေခါင္းစဥ္ေလးကိုေတာ့ ျဖဳတ္ေပးဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ ျဖဳတ္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ထားတာ ကိုယ္အျဖဳတ္ခံနိုင္ပါ တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သာသနာျပဳတ့ဲသူမ်ားဟာ ပရဟိတ အမ်ားအက်ဳိးသက္သက္ ျဖစ္ၾကလို႔ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းစဥ္ကို "သန္႔-တည္-ပြား တို႔ရဲ႕ ေဟာကြက္အမွားမ်ားကုိ ေထာက္ျပျခင္း" လို႔ေခါင္းစဥ္တတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
တစ္ခုသတိထားဖို႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ မမွားတတ္တဲ့သူ မရွိပါဘူး၊ အဲ ...မွားတာကိုသိရင္ မွန္တာကို ယူရမွာက စာေရးသူတို႔ ပုထုဇဥမ်ားရဲ႕ အလုပ္ပါ။

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း (၆)

(၆)။ သစၥကပရိဗိုဇ္ကို ပညာျဖင့္ ေအာင္ေတာ္မူျခင္း
ဘုရားရွင္ ေ၀သာလီျပည္ မဟာ၀ုန္ေတာ ျပာႆဒ္အေဆာင္မွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခါ နိဂ႑တကၠတြန္းရဲ႕သား သစၥက ဆိုတဲ့ ပရိဗုိဇ္ဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ ေနၿပီး ၊ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ၿပီး ေျပာဆိုတတ္တဲ့အေလ့ရွိတယ္၊ သူ႔ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ပညာရွိ ဆိုၿပီး ေၾကြးေက်ာ္ထားတဲ့အတြက္ လူအမ်ားကလည္း သူ႔ကို ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။
သစၥကပရိဗိုဇ္ က “ ငါ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ေျပာဆို အျပစ္တင္တဲ့အခါ စိတ္မရွိတဲ့ တံုးတိုင္မ်ားေတာင္မွာ ယိမ္းယိုင္သြားရတယ္၊ စိတ္ရွိ တဲ့ လူအေပါင္း ဆိုရင္ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး” လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ ေျပာဆိုေနပါတယ္။
တစ္ေန႔နံနက္ အရွင္အႆဇိဟာ ေ၀သာလီျပည္အတြင္း ဆြမ္းခံ၀င္ပါတယ္။ ဒါကို သစၥက ပရိဗိုဇ္က ျမင္တယ္။ သူဟာ အရွင္အႆဇီ အနီးသြားကာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး “ အို….အႆဇိ… ရဟန္းေဂါတမဟာ တပည့္သာ၀ကတို႔အေပၚ ဘယ္လို မ်ား ဆံုးမထားပါသလဲ၊ ဘယ္လို အစိတ္အပိုင္းမ်ဳိးကို ညြန္ၾကားထားပါသလဲ” လို႔ အရွင္အႆဇိအား ေမးပါတယ္။ ထိုအခါ အရွင္အႆဇိက “ဘုရားရွင္က တပည့္သာ၀ကတုိ႔အေပၚမွာ ဆံုးမညြန္ၾကားထားတဲ့တရာမ်ား မ်ားစြာရွိပါတယ္၊ ဘုရားရွင္က….

ရဟန္းတို႔ ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္ဆိုတဲ့ တရားစုမ်ားဟာ အၿမဲမရွိဘူး၊ ဒီခႏၶာငါးပါးဟာ ကိုယ္ အတၱမဟုတ္ပါ။ အဲဒီလို ဘုရားရွင္က တပည့္သားသာ၀ကမ်ားအား ဆံုမ ညြန္ၾကားထားပါတယ္ “ လို႔ သစၥကအား ေျပာျပတယ္။
သစၥက “ အို…အႆဇိ ဒီစကားဟာ မေတာ္မေလ်ာ္ပါဘူး၊ ရဟန္းေဂါတမက ဒီလိုေျပာတယ္ဆိုတာ မသင့္ေလ်ာ္ပါဘူး၊ တစ္ခ်ိန္ခိ်န္မွာ ရဟန္းေဂါတမႏွင့္ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ေျပာရရင္ေကာင္းမယ္၊ ဒါမွလည္း ရဟန္းေဂါတမဟာ ယုတ္ညံ့တဲ့ အယူဒိ႒ိမွ ကင္းစင္နုိင္လိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းဟန္ျဖင့္ အျပစ္တင္စကားဆိုခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ လစၦ၀ီမင္း ငါးရာတို႔ဟာ စည္းေ၀းပြဲတစ္ခု က်င္းပေနပါတယ္၊ သစၥကဟာ စည္းေ၀းပြဲအနီး ခ်ည္းကပ္ၿပီး “အို…လစၦ၀ီမင္းတို႔ ထြက္လာခဲ့ၾက၊ ဒီေန႔ ငါဟာ ရဟန္းေဂါတမနဲ႔ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ ေျပာဆိုဖို႔ ရွိတယ္၊ စကားၿပိဳင္မဲ့ ေနရာကို ငါနဲ႔အတူ သြားၾကစုိ႔ရဲ႕” လို႔ဆုိၿပီး ေျပာဆိုစည္းရံုးပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ လစၦ၀ီမင္းမ်ားက “ သစၥကဟာ ရဟန္းေဂါတမကို စကားၿပိဳင္ဆိုင္ ေျပာဆိုနုိင္လိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာေနၾကသလို အခ်ဳိ႕လစၦ၀ီမင္းမ်ားက “ ဘုရားရွင္ကို စကားၿပိဳင္ေျပာဆိုနုိင္ေလာက္ေအာင္ သစၥက က ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးလဲ ၊ ဘုရားရွင္ကသာ သစၥကအား စကားေျပာဆိုၿပိဳင္နုိင္ပါလိမ့္မယ္” လ႔ို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေ၀ဖန္ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။
သို႔ႏွင့္ သစၥကပရိဗိုဇ္ဟာ လစၦ၀ီမင္း ငါးရာ ၿခံရံၿပီး မဟာ၀ုန္ေတာ ျပာႆာဒ္ေက်ာင္းအနီးသို႔ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအနီးေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဘုရားရွင္ရွိရာသုိ႔ သြားကာ သင့္တင့္တဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္ၿပီး ဘုရာရွင္အား ၀မ္းေျမာက္စရာစကားမ်ား ေျပာဆိုပါတယ္။ သစၥကပရိဗိုဇ္က “အရွင္ေဂါတမ… တကယ္လို႔ ျပႆနာမ်ားကုိ ေမးခြင့္ျပဳမယ္ဆိုပါရင္၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ျပႆနာကို ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားလိုပါတယ္” လို႔ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္က “ သင္ေမးလိုက ေမးနိုင္ပါတယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
ထိုအခါ သစၥကက “ အရွင္ေဂါတမ….. အရွင္ေဂါတမရဲ႕ တပည့္မ်ားကို ဘယ္လို ဆံုးမ ညြန္ၾကားေတာ္မူပါသလဲဘုရား” ။
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန…. ေလာကမွာ ရုပ္တရားဟာ အၿမဲမရွိသလို အတၱလည္းမဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ ခံစားမႈေ၀ဒနာ၊ မွတ္သားမႈ သညာ၊ ျပဳျပင္စီရင္မႈ သခၤါရ၊ သိမႈ ၀ိဥာဏ္တို႔လည္း အၿမဲမရွိ၊ အတၱလည္း မဟုတ္ပါ လို႔ ဆံုးမညြန္ၾကားပါတယ္” ။
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ….အရွင္ေျပာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ပ္ ဥပမာတစ္ခုထင္လာပါတယ္”
ဘုရားရွင္ “ ေျပာနုိင္ပါတယ္ အဂၢိေ၀ႆန”။
သစၥက “ ဥပမာ…မ်ဳိးေစ့နဲ႕ သစ္ပင္အားလံုးဟာ ေျမႀကီးကို အမွီျပဳၿပီး တုိးပြား၊စည္ပင္၊ျပန္႔ေျပာၾကရတယ္။ ထို႔အတူ ေလာကမွာ ရုပ္ကို ‘ကိုယ္’ လို႔ အယူရွိၾကတဲ့သူမ်ားဟာ ရုပ္မွာ တည္ၿပီး ကုသိုလ္/ အကုသုိလ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ထို႔အတူ ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ကို ‘ကိုယ္’ လို႔ အယူရွိၾကတဲ့ သူမ်ားဟာ ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔မွာ တည္ၿပီးကုသုိလ္ /အကိုသုလ္ ျဖစ္ၾကပါတယ္”။
ဘုရားရွင္ “ အဂိၢေ၀ႆန…သင္က ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ကို အတၱ လို႔ဆိုလုိတာလား၊ ရွင္းရွင္းေျပာပါ”။
သစၥက “ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ပ္သာမဟုတ္၊ ေလာကလူအမ်ားဟာလည္း ဒီလိုပဲ အတၱ လို႔ အယူရွိၾကပါတယ္”
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန…. ဒိကိစၥမွာ လူအမ်ားနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ လူအမ်ားကို ဆြဲမထည့္ပါနဲ႔၊ ကိုယ့္၀ါဒကိုသာ ကိုယ္ ေျဖရွင္းရမယ္”
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ…ဒီလိုဆိုလဲ ေကာင္းပါၿပီ္၊ ခႏၶာငါးပါးဟာ အတၱ ဆိုတာ ကၽြန္ပ္ရဲ႕ အယူ၀ါဒပါ”။
ဘုရားရွင္ “ ေကာင္းၿပီ…ဒါဆိုရင္ သင့္ကိုေမးမယ္၊ သင္ အဆင္ေျပသလို ေျဖနုိင္တယ္၊ ေကာသလမင္း၊ အဇာတသတ္မင္းစတဲ့ အစုိးရမင္းမ်ားဟာ သတ္ျဖတ္သင့္တဲ့သူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ဖို႔၊ ဥစၥာဆံုးရံႈးထုိက္တ့ဲသူမ်ားကို ဥစၥာမ်ားဆံုးရံႈးေစဖို႔၊ ႏွင္ထုတ္ထုိက္သူကုိ ႏွင္ထုတ္ဖို႔အတြက္ မိမိနိုင္ငံမွာ မိမိ အမိန္႔အာဏာနဲ႔ စီရင္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးလား”။
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ….အစိုးရမင္းမ်ားဟာ မိမိနိုင္ငံမွာ မိမိစီရင္ပိုင္ခြင့္ အာဏာရွိၾကပါတယ္” ။
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန… ဒါဆို ငါေမးမယ္၊ ရုပ္တရားဟာ ‘အတၱ’ လုိ႔သင္ဆိုတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဒီရုပ္တရားကို ဒီလုိျဖစ္ပါေစ၊ ဟိုလို မျဖစ္ပါေစနဲ႔ လို႔ အမိန္႔ အာဏာထားနိုင္ပါသလား” လို႔ ေမးေသာအခါ သစၥကပရိပုိဇ္ဟာ ဘာမွ မေျဖနုိင္ဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနလိုက္ေတာ့ တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံေမးျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာနိုင္ရွာေတာ့ပါ။ သစၥကဟာ ဒီလို ျပန္မေျဖဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္က “ အဂၢိေ၀ႆန…. ငါဘုရားေမးတာကို ေျဖလိုက္ပါ၊ ဆိတ္ဆိတ္မေနပါနဲ႔၊ တကယ္လို႔ ငါဘုရားက သံုးႀကိမ္ေမးလို႔မွ ျပန္မေျဖဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့သူဟာ ေနရာတင္ပဲ ဦးေခါင္း ခုႏွစ္စိတ္ကြဲ ရလိမ့္မယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
ထိုခဏမွာပဲ သိၾကားမင္းဟာ ရဲရဲေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ၀ရဇိန္လက္နက္ကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဘီလူးအသြင္နဲ႔ သစၥကတုိ႔နွင့္ မနီးမေ၀းေကာင္းကင္ေပၚမွာ ရပ္တည္ေနပါတယ္။ ထိုအျခင္းအရာကို ဘုရားရွင္နဲ႔ သစၥကတို႔ ႏွစ္ဦးသာ ျမင္ပါ တယ္။ သစၥကဟာ ဘီလူးႀကီးကို ျမင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေၾကာက္ရြ႕ံၿပီး “ အရွင္ေဂါတမ…ေမးပါ ၊ အခုပဲေျဖပါ့မယ္” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါ တယ္။
“ အဂၢိေ၀ႆန…ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ဟာ အတၱျဖစ္တယ္လို႔ သင္ကဆိုတားတာေနာ္၊ တကယ္လို႔ အတၱ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ဒီခႏၶာငါးပါးဟာ ဒီလုိေတာ့ ျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလုိေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ သင္အာဏာထားနိုင္သလား ၊ေစခိုင္းနုိင္ပါသလား” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေသာအခါ သစၥက က “ အရွင္ေဂါတမ….အာဏာမထားနိုင္ပါ၊ မေစခုိင္းနုိင္ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ “ အဂၢိေ၀ႆန…သင္စဥ္းစားေျဖေနာ္ သင္ေျပာတဲ့စကားဟာ ေရွ႕စကားနဲ႕ ေနာက္စကား မညီဘူး ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုေမးဦးမယ္။ အဂၢိေ၀ႆန….ခႏၶာငါးပါးဟာ ၿမဲသလား မၿမဲဘူးလား” ။
“ အရွင္ေဂါတမ…ခႏၶာငါးပါးဟာ မၿမဲပါ” ။
“ အဂၢိေ၀ႆန..ဒါဆိုရင္ မၿမဲတဲ့တရားဟာ ဆင္းရဲလား ၊ခ်မ္းသာလား” ဆိုေတာ့ သစၥကက ဆင္းရဲတယ္ လို႔ေျဖပါတယ္။ “အဂၢေ၀ႆန…မၿမဲ၊ဆင္းရဲ၊ အစိုးမရတဲ့ ဒီခႏၶာငါးပါးကို ငါပိုင္တယ္၊ ငါ ျဖစ္တယ္၊ ငါရဲ႕ အတၱ ဆိုၿပီး ႏွလံုးသြင္းလို႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား” လို႔ ေမးေတာ္မူေတာ့ “ အရွင္ေဂါတမ …မသင့္ေတာ္ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
“အဂၢိေ၀ႆန…. ဆင္းရဲဒုကၡကို တြယ္တာကပ္ၿငိေနသူအား ဒီဆင္းရဲဟာ ငါပိုင္ျဖစ္တယ္၊ ဆင္းရဲဟာ ငါပဲ၊ ဆင္းရဲဟာ ကိုယ္ အတၱ ပဲ ဆုိၿပီး ဆင္းရဲကုိ ရႈရာေရာက္ မေနဘူးလား” ။
“ အရွင္ေဂါတမ….ရႈရာေရာက္ေနပါတယ္” ။
“ အဂိၢေ၀ႆန…..ဒါဆိုရင္ ငါ ဥပမာတစ္ခုေပးမယ္၊ ငွက္ေပ်ာတုန္းကို ျဖတ္ၿပီး ယူလာတဲ့သူဟာ ဒီငွက္ေပ်ာ္တုန္းရဲ႕ အပတ္ကိုခြာၿပီး လြင့္ျပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ထိုသူဟာ အကာကို မရနုိင္ေတာ့၊ ငွက္ေပ်ာတုန္းျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အႏွစ္ကား ဘယ္မွာ ရနိုင္ပါေတာ့လဲ။ ထို႔အတူ သင္ဟာလည္း ၀ါဒၿပိဳင္တဲ့အခါ အျပန္အလွန္ေမးျမန္းတဲ့အခါ သင္ဟာ အႏွစ္တံုးၿပီး က်ဆံုးသူသာ ျဖစ္တယ္” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ….
သစၥကဟာ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖင့္ လက္မႈိင္ခ်ကာ ေခါင္းေအာက္စိုက္ခ်လ်က္ ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ထိုအေျခအေနကို သိတဲ့ ဒုမၼဳခလစၦ၀ီမင္းက “ အရွင္ဘုရား… ရြာသူမ်ားဟာ ေရကန္ထဲမွ ဂဏန္းမ်ားကို ဖမ္းၿပီး ေျခလက္တို႔ကို ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ထိုလက္ေျခတို႔ကုိ အျဖတ္ခံရတဲ့ ဂဏန္းမ်ားဟာ ေရကန္ထဲသုိ႔ တစ္ဖန္ျပန္ဆင္းဖို႔ရာ မျဖစ္နိုင္ေတာ့သလို သစၥကဟာ လည္း အယူ၀ါဒ ေျခေခ်ာင္းလက္ေခ်ာင္းေတြကို အျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္အား အယူ၀ါဒမွာ အျပစ္တင္ရန္ ေနာက္တစ္ခါ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါ” လို႔ ေလွ်ာက္ထားေျပာဆိုေလေတာ့တယ္။
ဒါဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သစၥက ပရိဗုိဇ္အား ပညာျဖင့္ ေအာင္နုိင္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
(မူလပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ မဟာယမက၀ဂ္ စူဠသစၥကသုတ္)

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း (၆)

(၆)။ သစၥကပရိဗိုဇ္ကို ပညာျဖင့္ ေအာင္ေတာ္မူျခင္း
ဘုရားရွင္ ေ၀သာလီျပည္ မဟာ၀ုန္ေတာ ျပာႆဒ္အေဆာင္မွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခါ နိဂ႑တကၠတြန္းရဲ႕သား သစၥက ဆိုတဲ့ ပရိဗုိဇ္ဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ ေနၿပီး ၊ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ၿပီး ေျပာဆိုတတ္တဲ့အေလ့ရွိတယ္၊ သူ႔ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ပညာရွိ ဆိုၿပီး ေၾကြးေက်ာ္ထားတဲ့အတြက္ လူအမ်ားကလည္း သူ႔ကို ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။
သစၥကပရိဗိုဇ္ က “ ငါ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ေျပာဆို အျပစ္တင္တဲ့အခါ စိတ္မရွိတဲ့ တံုးတိုင္မ်ားေတာင္မွာ ယိမ္းယိုင္သြားရတယ္၊ စိတ္ရွိ တဲ့ လူအေပါင္း ဆိုရင္ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး” လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ ေျပာဆိုေနပါတယ္။
တစ္ေန႔နံနက္ အရွင္အႆဇိဟာ ေ၀သာလီျပည္အတြင္း ဆြမ္းခံ၀င္ပါတယ္။ ဒါကို သစၥက ပရိဗိုဇ္က ျမင္တယ္။ သူဟာ အရွင္အႆဇီ အနီးသြားကာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး “ အို….အႆဇိ… ရဟန္းေဂါတမဟာ တပည့္သာ၀ကတို႔အေပၚ ဘယ္လို မ်ား ဆံုးမထားပါသလဲ၊ ဘယ္လို အစိတ္အပိုင္းမ်ဳိးကို ညြန္ၾကားထားပါသလဲ” လို႔ အရွင္အႆဇိအား ေမးပါတယ္။ ထိုအခါ အရွင္အႆဇိက “ဘုရားရွင္က တပည့္သာ၀ကတုိ႔အေပၚမွာ ဆံုးမညြန္ၾကားထားတဲ့တရာမ်ား မ်ားစြာရွိပါတယ္၊ ဘုရားရွင္က….

ရဟန္းတို႔ ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္ဆိုတဲ့ တရားစုမ်ားဟာ အၿမဲမရွိဘူး၊ ဒီခႏၶာငါးပါးဟာ ကိုယ္ အတၱမဟုတ္ပါ။ အဲဒီလို ဘုရားရွင္က တပည့္သားသာ၀ကမ်ားအား ဆံုမ ညြန္ၾကားထားပါတယ္ “ လို႔ သစၥကအား ေျပာျပတယ္။
သစၥက “ အို…အႆဇိ ဒီစကားဟာ မေတာ္မေလ်ာ္ပါဘူး၊ ရဟန္းေဂါတမက ဒီလိုေျပာတယ္ဆိုတာ မသင့္ေလ်ာ္ပါဘူး၊ တစ္ခ်ိန္ခိ်န္မွာ ရဟန္းေဂါတမႏွင့္ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ေျပာရရင္ေကာင္းမယ္၊ ဒါမွလည္း ရဟန္းေဂါတမဟာ ယုတ္ညံ့တဲ့ အယူဒိ႒ိမွ ကင္းစင္နုိင္လိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းဟန္ျဖင့္ အျပစ္တင္စကားဆိုခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ လစၦ၀ီမင္း ငါးရာတို႔ဟာ စည္းေ၀းပြဲတစ္ခု က်င္းပေနပါတယ္၊ သစၥကဟာ စည္းေ၀းပြဲအနီး ခ်ည္းကပ္ၿပီး “အို…လစၦ၀ီမင္းတို႔ ထြက္လာခဲ့ၾက၊ ဒီေန႔ ငါဟာ ရဟန္းေဂါတမနဲ႔ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ ေျပာဆိုဖို႔ ရွိတယ္၊ စကားၿပိဳင္မဲ့ ေနရာကို ငါနဲ႔အတူ သြားၾကစုိ႔ရဲ႕” လို႔ဆုိၿပီး ေျပာဆိုစည္းရံုးပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ လစၦ၀ီမင္းမ်ားက “ သစၥကဟာ ရဟန္းေဂါတမကို စကားၿပိဳင္ဆိုင္ ေျပာဆိုနုိင္လိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာေနၾကသလို အခ်ဳိ႕လစၦ၀ီမင္းမ်ားက “ ဘုရားရွင္ကို စကားၿပိဳင္ေျပာဆိုနုိင္ေလာက္ေအာင္ သစၥက က ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးလဲ ၊ ဘုရားရွင္ကသာ သစၥကအား စကားေျပာဆိုၿပိဳင္နုိင္ပါလိမ့္မယ္” လ႔ို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေ၀ဖန္ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။
သို႔ႏွင့္ သစၥကပရိဗိုဇ္ဟာ လစၦ၀ီမင္း ငါးရာ ၿခံရံၿပီး မဟာ၀ုန္ေတာ ျပာႆာဒ္ေက်ာင္းအနီးသို႔ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအနီးေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဘုရားရွင္ရွိရာသုိ႔ သြားကာ သင့္တင့္တဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္ၿပီး ဘုရာရွင္အား ၀မ္းေျမာက္စရာစကားမ်ား ေျပာဆိုပါတယ္။ သစၥကပရိဗိုဇ္က “အရွင္ေဂါတမ… တကယ္လို႔ ျပႆနာမ်ားကုိ ေမးခြင့္ျပဳမယ္ဆိုပါရင္၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ျပႆနာကို ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားလိုပါတယ္” လို႔ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္က “ သင္ေမးလိုက ေမးနိုင္ပါတယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
ထိုအခါ သစၥကက “ အရွင္ေဂါတမ….. အရွင္ေဂါတမရဲ႕ တပည့္မ်ားကို ဘယ္လို ဆံုးမ ညြန္ၾကားေတာ္မူပါသလဲဘုရား” ။
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန…. ေလာကမွာ ရုပ္တရားဟာ အၿမဲမရွိသလို အတၱလည္းမဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ ခံစားမႈေ၀ဒနာ၊ မွတ္သားမႈ သညာ၊ ျပဳျပင္စီရင္မႈ သခၤါရ၊ သိမႈ ၀ိဥာဏ္တို႔လည္း အၿမဲမရွိ၊ အတၱလည္း မဟုတ္ပါ လို႔ ဆံုးမညြန္ၾကားပါတယ္” ။
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ….အရွင္ေျပာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ပ္ ဥပမာတစ္ခုထင္လာပါတယ္”
ဘုရားရွင္ “ ေျပာနုိင္ပါတယ္ အဂၢိေ၀ႆန”။
သစၥက “ ဥပမာ…မ်ဳိးေစ့နဲ႕ သစ္ပင္အားလံုးဟာ ေျမႀကီးကို အမွီျပဳၿပီး တုိးပြား၊စည္ပင္၊ျပန္႔ေျပာၾကရတယ္။ ထို႔အတူ ေလာကမွာ ရုပ္ကို ‘ကိုယ္’ လို႔ အယူရွိၾကတဲ့သူမ်ားဟာ ရုပ္မွာ တည္ၿပီး ကုသိုလ္/ အကုသုိလ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ထို႔အတူ ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ကို ‘ကိုယ္’ လို႔ အယူရွိၾကတဲ့ သူမ်ားဟာ ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔မွာ တည္ၿပီးကုသုိလ္ /အကိုသုလ္ ျဖစ္ၾကပါတယ္”။
ဘုရားရွင္ “ အဂိၢေ၀ႆန…သင္က ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ကို အတၱ လို႔ဆိုလုိတာလား၊ ရွင္းရွင္းေျပာပါ”။
သစၥက “ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ပ္သာမဟုတ္၊ ေလာကလူအမ်ားဟာလည္း ဒီလိုပဲ အတၱ လို႔ အယူရွိၾကပါတယ္”
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန…. ဒိကိစၥမွာ လူအမ်ားနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ လူအမ်ားကို ဆြဲမထည့္ပါနဲ႔၊ ကိုယ့္၀ါဒကိုသာ ကိုယ္ ေျဖရွင္းရမယ္”
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ…ဒီလိုဆိုလဲ ေကာင္းပါၿပီ္၊ ခႏၶာငါးပါးဟာ အတၱ ဆိုတာ ကၽြန္ပ္ရဲ႕ အယူ၀ါဒပါ”။
ဘုရားရွင္ “ ေကာင္းၿပီ…ဒါဆိုရင္ သင့္ကိုေမးမယ္၊ သင္ အဆင္ေျပသလို ေျဖနုိင္တယ္၊ ေကာသလမင္း၊ အဇာတသတ္မင္းစတဲ့ အစုိးရမင္းမ်ားဟာ သတ္ျဖတ္သင့္တဲ့သူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ဖို႔၊ ဥစၥာဆံုးရံႈးထုိက္တ့ဲသူမ်ားကို ဥစၥာမ်ားဆံုးရံႈးေစဖို႔၊ ႏွင္ထုတ္ထုိက္သူကုိ ႏွင္ထုတ္ဖို႔အတြက္ မိမိနိုင္ငံမွာ မိမိ အမိန္႔အာဏာနဲ႔ စီရင္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးလား”။
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ….အစိုးရမင္းမ်ားဟာ မိမိနိုင္ငံမွာ မိမိစီရင္ပိုင္ခြင့္ အာဏာရွိၾကပါတယ္” ။
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန… ဒါဆို ငါေမးမယ္၊ ရုပ္တရားဟာ ‘အတၱ’ လုိ႔သင္ဆိုတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဒီရုပ္တရားကို ဒီလုိျဖစ္ပါေစ၊ ဟိုလို မျဖစ္ပါေစနဲ႔ လို႔ အမိန္႔ အာဏာထားနိုင္ပါသလား” လို႔ ေမးေသာအခါ သစၥကပရိပုိဇ္ဟာ ဘာမွ မေျဖနုိင္ဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနလိုက္ေတာ့ တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံေမးျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာနိုင္ရွာေတာ့ပါ။ သစၥကဟာ ဒီလို ျပန္မေျဖဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္က “ အဂၢိေ၀ႆန…. ငါဘုရားေမးတာကို ေျဖလိုက္ပါ၊ ဆိတ္ဆိတ္မေနပါနဲ႔၊ တကယ္လို႔ ငါဘုရားက သံုးႀကိမ္ေမးလို႔မွ ျပန္မေျဖဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့သူဟာ ေနရာတင္ပဲ ဦးေခါင္း ခုႏွစ္စိတ္ကြဲ ရလိမ့္မယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
ထိုခဏမွာပဲ သိၾကားမင္းဟာ ရဲရဲေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ၀ရဇိန္လက္နက္ကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဘီလူးအသြင္နဲ႔ သစၥကတုိ႔နွင့္ မနီးမေ၀းေကာင္းကင္ေပၚမွာ ရပ္တည္ေနပါတယ္။ ထိုအျခင္းအရာကို ဘုရားရွင္နဲ႔ သစၥကတို႔ ႏွစ္ဦးသာ ျမင္ပါ တယ္။ သစၥကဟာ ဘီလူးႀကီးကို ျမင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေၾကာက္ရြ႕ံၿပီး “ အရွင္ေဂါတမ…ေမးပါ ၊ အခုပဲေျဖပါ့မယ္” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါ တယ္။
“ အဂၢိေ၀ႆန…ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ဟာ အတၱျဖစ္တယ္လို႔ သင္ကဆိုတားတာေနာ္၊ တကယ္လို႔ အတၱ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ဒီခႏၶာငါးပါးဟာ ဒီလုိေတာ့ ျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလုိေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ သင္အာဏာထားနိုင္သလား ၊ေစခိုင္းနုိင္ပါသလား” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေသာအခါ သစၥက က “ အရွင္ေဂါတမ….အာဏာမထားနိုင္ပါ၊ မေစခုိင္းနုိင္ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ “ အဂၢိေ၀ႆန…သင္စဥ္းစားေျဖေနာ္ သင္ေျပာတဲ့စကားဟာ ေရွ႕စကားနဲ႕ ေနာက္စကား မညီဘူး ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုေမးဦးမယ္။ အဂၢိေ၀ႆန….ခႏၶာငါးပါးဟာ ၿမဲသလား မၿမဲဘူးလား” ။
“ အရွင္ေဂါတမ…ခႏၶာငါးပါးဟာ မၿမဲပါ” ။
“ အဂၢိေ၀ႆန..ဒါဆိုရင္ မၿမဲတဲ့တရားဟာ ဆင္းရဲလား ၊ခ်မ္းသာလား” ဆိုေတာ့ သစၥကက ဆင္းရဲတယ္ လို႔ေျဖပါတယ္။ “အဂၢေ၀ႆန…မၿမဲ၊ဆင္းရဲ၊ အစိုးမရတဲ့ ဒီခႏၶာငါးပါးကို ငါပိုင္တယ္၊ ငါ ျဖစ္တယ္၊ ငါရဲ႕ အတၱ ဆိုၿပီး ႏွလံုးသြင္းလို႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား” လို႔ ေမးေတာ္မူေတာ့ “ အရွင္ေဂါတမ …မသင့္ေတာ္ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
“အဂၢိေ၀ႆန…. ဆင္းရဲဒုကၡကို တြယ္တာကပ္ၿငိေနသူအား ဒီဆင္းရဲဟာ ငါပိုင္ျဖစ္တယ္၊ ဆင္းရဲဟာ ငါပဲ၊ ဆင္းရဲဟာ ကိုယ္ အတၱ ပဲ ဆုိၿပီး ဆင္းရဲကုိ ရႈရာေရာက္ မေနဘူးလား” ။
“ အရွင္ေဂါတမ….ရႈရာေရာက္ေနပါတယ္” ။
“ အဂိၢေ၀ႆန…..ဒါဆိုရင္ ငါ ဥပမာတစ္ခုေပးမယ္၊ ငွက္ေပ်ာတုန္းကို ျဖတ္ၿပီး ယူလာတဲ့သူဟာ ဒီငွက္ေပ်ာ္တုန္းရဲ႕ အပတ္ကိုခြာၿပီး လြင့္ျပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ထိုသူဟာ အကာကို မရနုိင္ေတာ့၊ ငွက္ေပ်ာတုန္းျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အႏွစ္ကား ဘယ္မွာ ရနိုင္ပါေတာ့လဲ။ ထို႔အတူ သင္ဟာလည္း ၀ါဒၿပိဳင္တဲ့အခါ အျပန္အလွန္ေမးျမန္းတဲ့အခါ သင္ဟာ အႏွစ္တံုးၿပီး က်ဆံုးသူသာ ျဖစ္တယ္” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ….
သစၥကဟာ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖင့္ လက္မႈိင္ခ်ကာ ေခါင္းေအာက္စိုက္ခ်လ်က္ ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ထိုအေျခအေနကို သိတဲ့ ဒုမၼဳခလစၦ၀ီမင္းက “ အရွင္ဘုရား… ရြာသူမ်ားဟာ ေရကန္ထဲမွ ဂဏန္းမ်ားကို ဖမ္းၿပီး ေျခလက္တို႔ကို ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ထိုလက္ေျခတို႔ကုိ အျဖတ္ခံရတဲ့ ဂဏန္းမ်ားဟာ ေရကန္ထဲသုိ႔ တစ္ဖန္ျပန္ဆင္းဖို႔ရာ မျဖစ္နိုင္ေတာ့သလို သစၥကဟာ လည္း အယူ၀ါဒ ေျခေခ်ာင္းလက္ေခ်ာင္းေတြကို အျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္အား အယူ၀ါဒမွာ အျပစ္တင္ရန္ ေနာက္တစ္ခါ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါ” လို႔ ေလွ်ာက္ထားေျပာဆိုေလေတာ့တယ္။
ဒါဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သစၥက ပရိဗုိဇ္အား ပညာျဖင့္ ေအာင္နုိင္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
(မူလပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ မဟာယမက၀ဂ္ စူဠသစၥကသုတ္)

Monday, August 3, 2009

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း (၅)

(၅) စိဥၥမာဏ၀ိကာရဲ႕ စြတ္စြဲတဲ့စကားကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း။
ေ၀ေနယ်သတၱာ၀ါမ်ား သာ၀ကမ်ားဟာ အရိယာမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ကုန္ေသာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္မ်ား တေျဖးေျဖး ပ်႕ံႏွံ႕ေတာ္မူလာတဲ့အျပင္ လူနတ္အမ်ားရဲ႕ ပူေဇာ္မႈဟာလည္း အလြန္ထင္ရွားလာပါတယ္။ ဘုရားရွင္အား ပူေဇာ္မႈမ်ား ထင္ရွား လာေပမဲ့ သာသနာျပင္ပက ပုဂၢိဳလ္္မ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ တိတၳိတို႔မွာေတာ့ လာဘ္လာဘမ်ား တေျဖးေျဖး ဆုတ္ယုတ္လာပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခါမွာ တိတၳိတို႔က “လူအေပါင္းတို႔ ရဟန္းႀကီးအားသာ လွဴဒါန္းလို႔ အက်ဳိးရတာမဟုတ္၊ ငါတို႔ကို လွဴဒါန္းရင္လည္း အက်ဳိးရနိုင္ပါတယ္” လို႔ ေျပာေဟာပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေဟာ စည္းရံုးပါေသာ္လည္း လူအမ်ားက တိတၳိတို႔အား စိတ္မ၀င္စားတဲ့အျပင္ လာဘ္လာဘမ်ား ပိုၿပီးေတာင္ နည္းပါးသြားပါေသးတယ္။
တိတၳိမ်ားက “ငါတုိိ႔ လာဘ္လာဘေပါမ်ားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ၊ ရဟန္းေဂါတမကို လူအမ်ားက အထင္လြဲၿပီး ဂုဏ္ေက်းဇူးမဲ့ေအာင္ ဘယ္လို ႀကံရပါ့မလဲ” လို႔ မေကာင္းတဲ့အႀကံ ထုတ္ေနၾကတယ္။

ထုိအခါ သာ၀တၳိျပည္မွာ အလြန္လွပေခ်ာေမာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သူ႕နာမည္က ‘ စိဥၥမာဏ၀ိကာ’ လို႔ေခၚတယ္ မန္က်ည္းပင္မွာ သံေသဒဇ ပဋိသေႏၶတည္ကာ လူ႕ဘ၀ထဲ ေရာက္လာသူေလး ျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူမဟာ တိတၳိတုိ႔ေက်ာင္းကို ေရာက္တယ္၊ အဲဒီအခါ တိတၳိမ်ားက သူမအား စကားမေျပာဘဲ ဒီအတို္င္း ဆိတ္ဆိတ္ ေနလိုက္ၾကတယ္၊ သူမက “ဆရာတို႔..ကၽြန္မကို ဘာ့ေၾကာင့္ စကားမေျပာၾကတာလဲ၊ ကၽြန္မမွ အျပစ္တစံုတရာရွိလို႔လား” လို႔ ေမးတဲ့အခါ တိတၳမ်ားက “ စိဥၥမာဏ္….ငါတို႔မွာ ခါတိုင္းနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး၊ လာဘ္လာဘေတြ အလြန္နည္းလာတယ္။ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ ရဟန္ႀကီးေဂါတမေၾကာင့္ေလ ” လို႔ သူမအား ေျပာၾကတယ္။
“ အရွင္တို႔ အဲလုိဆိုရင္ တပည့္ေတာ္က ဘာမ်ား လုပ္ေပးရမွာလဲ” လို႔ စိဥၥမာဏ၀ိကာ ေမးေတာ့ တိတၳိမ်ားက “ ဒို႔ခ်မ္းသာတာ ကို ျမင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ရဟန္းႀကီးေဂါတမကို လူအမ်ား အထင္ေသးေအာင္ မၾကည္ညိဳေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္” လို႔ တိတၳိမ်ားက ေျပာေသာအခါ သူမက “ ဒီကိစၥအတြက္ဘာမွ ေတြးမပူေနပါနဲ႕ တပည့္ေတာ္ တာ၀န္ထားလိုက္ပါ ၊ တပည့္ေတာ္ ႀကံေဆာင္ပါ့မယ္” ဆိုၿပိး သူတို႔ဆရာမ်ားကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ လိုက္ပါတယ္။
စိဥၥမာဏ၀ိကာဟာ နံနက္လင္းတယ္ဆိုရင္ပဲ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းအနီး တိတၳိတို႔ေက်ာင္းမွ ထြက္လာတယ္။ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ထဲ၀င္လာတဲ့အခါမွာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွ ထြက္လာဟန္ျပဳၿပီး ေဇတ၀န္ေက်ာင္းနားကေန ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔ လာေလ့ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ေနလူအခ်ဳိ႕က သူမဟာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွာ အိပ္ၿပီး နံနက္မွာ ၿမိဳ႕ထဲလာတယ္လို႔ မွတ္ထင္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ဘယ္ကလာတာလဲ” လို႔ လူအခ်ဳိ႕က မသကၤာစိတ္နဲ႔ ေမးေသာအခါ “ ကၽြန္မ ဘယ္က လာတယ္ဆိုတာ ရွင္တုိ႔သိလို႔ ဘာအက်ဳိးရွိမွာလဲ” လုိ႔ စိဥၥမာဏ၀ိကာက ေ၀ွ႕လည္ေၾကာင္ပတ္ ျပန္ေျဖတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊သံုးလခန႔္ ၾကာလာတဲ့အခါ သူမမွာ ဘုရားရွင္ကို စြဲၿပီး ကိုယ္၀န္ရေလဟန္ ျပကာ သြားလာေနေတာ့ တယ္။
တစ္ေန႔ ျမတ္စြာဘုရား တရားပြဲတစ္ခုမွာ တရားေဟာၾကားေတာ္မူေနခိုက္ စိဥၥမာဏ၀ိက ေရာက္လာၿပီး “ အို…ရဟန္းႀကီး ရွင္က လူေတြကို တရားေဟာေနတယ္၊ အသံကလည္း ခ်ဳိၿမိန္ပါေပ့၊ ႏႈတ္ခမ္းကလည္း ေစ့ပါေပ့၊ ဒီမွာေတာ့ ရွင့္ကို စြဲၿပီး ကိုယ္၀န္ ရင့္မာႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ သားးဖြားဖို႔အတြက္ သားဖြားတဲ့အိမ္ မျပဳလုပ္ေပးေတာ့ဘူးလား၊ ကိုယ္၀န္အတြက္ ရွင့္ကိုယ္တိုင္ မျပဳလုပ္ေပးနုိင္ဘူးဆိုရင္လည္း အလုပ္အေကၽြးျဖစ္တဲ့ ေကာသလမင္းတို႔၊ အနာထပိဏ္သူေဌးတုိ႔၊ ၀ိသာခါ အမ်ဳိးသမီး စတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို စိဥၥမာဏအား ျပဳစုေပးပါလို႔ ခုိင္းလည္း ရသားပဲ၊ ဒီလိုလည္း မေျပာခဲ့ဘူး၊ သင္ဟာ ကၽြန္မ နဲ႔ ကိုယ္၀န္ရတဲ့အထိ ေပ်ာ္ပါးဖို႔ေလာက္ပဲ သိတယ္၊ ကိုယ္၀န္ကိုက်ေတာ့ တာ၀န္ယူေပးရေကာင္းမွန္းမသိဘူး” လို႔ ပရသတ္အလယ္မွာ ဘုရားရွင္အား စြပ္စြဲကာ ဆဲပါေလေတာ့တယ္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က တရားေဟာေနရာမွ ခဏရပ္ကာ ရဲရင့္ေသာ အသံေတာ္ျဖင့္ “ ဒိကိစၥဟာ သင္နဲ႔ငါသာ သိတယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ သူမက “ ရဟန္းႀကီး ကိုယ္၀န္ရွိတဲ့ကိစၥမွာ သင္ႏွင့္ ငါတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သာ သိတယ္ဆိုတာ မွန္တာေပါ့” လုိ႔ ဘုရားရွင္အား ထပ္မံၿပီး စြပ္စြဲလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္လည္း ဘာမွ မိန္႔ေတာမမူေတာ့ဘဲ ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနေတာ္မူလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သိၾကားမင္းရဲ႕ ပ႑ဳကမၺလာျမေက်ာက္ဖ်ာႀကီး ပူေႏြးလာတဲ့အတြက္ အေၾကာင္းကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ရာ စိဥၥမာဏ၀ိကာဟာ ဘုရားရွင္အား မဟုတ္တရား စြပ္စြဲေနတာကို ျမင္ပါတယ္။ သို႔ႏွင့္ ဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းမွ ေတာ္မယ္ ဆိုၿပီး နတ္သားေလး ေယာက္နဲ႕အတူ ဘုရားရွင္ရွိရာသို႔ ေရာက္လာပါတယ္။ နတ္သားတုိ႔လည္း ၾကြက္ငယ္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စိဥၥမာဏ၀ိကာရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ ခ်ည္္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကို ကိုက္ျဖတ္လိုက္တယ္။ ႀကိဳးျပတ္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ သစ္သားခ်ပ္ ေအာက္သို႔က်ကာ သူမရဲ႕ ေျခဖမိုးအထက္ကို က်ၿပီး၊ ေျခဖ်ားႏွစ္ဖက္စလံုး က်ဳိးကုန္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခါက်မွ လူအမ်ားက မိန္းမယုတ္ စိဥၥမာဏ၀ိကာ ကို တံေတြးနဲ႔ေထြး၊ခဲနဲ႕ေပါက္၊ ရိုက္နက္ၿပီး၊ ပရိသတ္အျပင္ကို ဆြဲထုတ္သြားပါတယ္၊ စိဥၥမာဏ၀ိကာလည္း ဘုရားရွင္ မျမင္ေလာက္တဲ့ေနရာ အေရာက္မွာ ေျမႀကီးဟက္တက္ကြဲကာ ေျမမ်ဳိခံခဲ့ရရွာပါ ေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ စိဥၥမာဏ၀ိကာရဲ႕ စြပ္စြဲခ်က္ကို ေအာက္ေတာ္မူတဲ့ ပဥၥမေျမာက္ ေအာင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
(ဓမၼပဒ အ႒ကထာ၊ ဒုအုပ္၊ ေလာက၀ဂ္၊ စိဥၥမာဏ၀ိကာ၀တၳဳ)

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း (၅)

(၅) စိဥၥမာဏ၀ိကာရဲ႕ စြတ္စြဲတဲ့စကားကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း။
ေ၀ေနယ်သတၱာ၀ါမ်ား သာ၀ကမ်ားဟာ အရိယာမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ကုန္ေသာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္မ်ား တေျဖးေျဖး ပ်႕ံႏွံ႕ေတာ္မူလာတဲ့အျပင္ လူနတ္အမ်ားရဲ႕ ပူေဇာ္မႈဟာလည္း အလြန္ထင္ရွားလာပါတယ္။ ဘုရားရွင္အား ပူေဇာ္မႈမ်ား ထင္ရွား လာေပမဲ့ သာသနာျပင္ပက ပုဂၢိဳလ္္မ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ တိတၳိတို႔မွာေတာ့ လာဘ္လာဘမ်ား တေျဖးေျဖး ဆုတ္ယုတ္လာပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခါမွာ တိတၳိတို႔က “လူအေပါင္းတို႔ ရဟန္းႀကီးအားသာ လွဴဒါန္းလို႔ အက်ဳိးရတာမဟုတ္၊ ငါတို႔ကို လွဴဒါန္းရင္လည္း အက်ဳိးရနိုင္ပါတယ္” လို႔ ေျပာေဟာပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေဟာ စည္းရံုးပါေသာ္လည္း လူအမ်ားက တိတၳိတို႔အား စိတ္မ၀င္စားတဲ့အျပင္ လာဘ္လာဘမ်ား ပိုၿပီးေတာင္ နည္းပါးသြားပါေသးတယ္။
တိတၳိမ်ားက “ငါတုိိ႔ လာဘ္လာဘေပါမ်ားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ၊ ရဟန္းေဂါတမကို လူအမ်ားက အထင္လြဲၿပီး ဂုဏ္ေက်းဇူးမဲ့ေအာင္ ဘယ္လို ႀကံရပါ့မလဲ” လို႔ မေကာင္းတဲ့အႀကံ ထုတ္ေနၾကတယ္။

ထုိအခါ သာ၀တၳိျပည္မွာ အလြန္လွပေခ်ာေမာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သူ႕နာမည္က ‘ စိဥၥမာဏ၀ိကာ’ လို႔ေခၚတယ္ မန္က်ည္းပင္မွာ သံေသဒဇ ပဋိသေႏၶတည္ကာ လူ႕ဘ၀ထဲ ေရာက္လာသူေလး ျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူမဟာ တိတၳိတုိ႔ေက်ာင္းကို ေရာက္တယ္၊ အဲဒီအခါ တိတၳိမ်ားက သူမအား စကားမေျပာဘဲ ဒီအတို္င္း ဆိတ္ဆိတ္ ေနလိုက္ၾကတယ္၊ သူမက “ဆရာတို႔..ကၽြန္မကို ဘာ့ေၾကာင့္ စကားမေျပာၾကတာလဲ၊ ကၽြန္မမွ အျပစ္တစံုတရာရွိလို႔လား” လို႔ ေမးတဲ့အခါ တိတၳမ်ားက “ စိဥၥမာဏ္….ငါတို႔မွာ ခါတိုင္းနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး၊ လာဘ္လာဘေတြ အလြန္နည္းလာတယ္။ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ ရဟန္ႀကီးေဂါတမေၾကာင့္ေလ ” လို႔ သူမအား ေျပာၾကတယ္။
“ အရွင္တို႔ အဲလုိဆိုရင္ တပည့္ေတာ္က ဘာမ်ား လုပ္ေပးရမွာလဲ” လို႔ စိဥၥမာဏ၀ိကာ ေမးေတာ့ တိတၳိမ်ားက “ ဒို႔ခ်မ္းသာတာ ကို ျမင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ရဟန္းႀကီးေဂါတမကို လူအမ်ား အထင္ေသးေအာင္ မၾကည္ညိဳေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္” လို႔ တိတၳိမ်ားက ေျပာေသာအခါ သူမက “ ဒီကိစၥအတြက္ဘာမွ ေတြးမပူေနပါနဲ႕ တပည့္ေတာ္ တာ၀န္ထားလိုက္ပါ ၊ တပည့္ေတာ္ ႀကံေဆာင္ပါ့မယ္” ဆိုၿပိး သူတို႔ဆရာမ်ားကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ လိုက္ပါတယ္။
စိဥၥမာဏ၀ိကာဟာ နံနက္လင္းတယ္ဆိုရင္ပဲ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းအနီး တိတၳိတို႔ေက်ာင္းမွ ထြက္လာတယ္။ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ထဲ၀င္လာတဲ့အခါမွာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွ ထြက္လာဟန္ျပဳၿပီး ေဇတ၀န္ေက်ာင္းနားကေန ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔ လာေလ့ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ေနလူအခ်ဳိ႕က သူမဟာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွာ အိပ္ၿပီး နံနက္မွာ ၿမိဳ႕ထဲလာတယ္လို႔ မွတ္ထင္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ဘယ္ကလာတာလဲ” လို႔ လူအခ်ဳိ႕က မသကၤာစိတ္နဲ႔ ေမးေသာအခါ “ ကၽြန္မ ဘယ္က လာတယ္ဆိုတာ ရွင္တုိ႔သိလို႔ ဘာအက်ဳိးရွိမွာလဲ” လုိ႔ စိဥၥမာဏ၀ိကာက ေ၀ွ႕လည္ေၾကာင္ပတ္ ျပန္ေျဖတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊သံုးလခန႔္ ၾကာလာတဲ့အခါ သူမမွာ ဘုရားရွင္ကို စြဲၿပီး ကိုယ္၀န္ရေလဟန္ ျပကာ သြားလာေနေတာ့ တယ္။
တစ္ေန႔ ျမတ္စြာဘုရား တရားပြဲတစ္ခုမွာ တရားေဟာၾကားေတာ္မူေနခိုက္ စိဥၥမာဏ၀ိက ေရာက္လာၿပီး “ အို…ရဟန္းႀကီး ရွင္က လူေတြကို တရားေဟာေနတယ္၊ အသံကလည္း ခ်ဳိၿမိန္ပါေပ့၊ ႏႈတ္ခမ္းကလည္း ေစ့ပါေပ့၊ ဒီမွာေတာ့ ရွင့္ကို စြဲၿပီး ကိုယ္၀န္ ရင့္မာႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ သားးဖြားဖို႔အတြက္ သားဖြားတဲ့အိမ္ မျပဳလုပ္ေပးေတာ့ဘူးလား၊ ကိုယ္၀န္အတြက္ ရွင့္ကိုယ္တိုင္ မျပဳလုပ္ေပးနုိင္ဘူးဆိုရင္လည္း အလုပ္အေကၽြးျဖစ္တဲ့ ေကာသလမင္းတို႔၊ အနာထပိဏ္သူေဌးတုိ႔၊ ၀ိသာခါ အမ်ဳိးသမီး စတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို စိဥၥမာဏအား ျပဳစုေပးပါလို႔ ခုိင္းလည္း ရသားပဲ၊ ဒီလိုလည္း မေျပာခဲ့ဘူး၊ သင္ဟာ ကၽြန္မ နဲ႔ ကိုယ္၀န္ရတဲ့အထိ ေပ်ာ္ပါးဖို႔ေလာက္ပဲ သိတယ္၊ ကိုယ္၀န္ကိုက်ေတာ့ တာ၀န္ယူေပးရေကာင္းမွန္းမသိဘူး” လို႔ ပရသတ္အလယ္မွာ ဘုရားရွင္အား စြပ္စြဲကာ ဆဲပါေလေတာ့တယ္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က တရားေဟာေနရာမွ ခဏရပ္ကာ ရဲရင့္ေသာ အသံေတာ္ျဖင့္ “ ဒိကိစၥဟာ သင္နဲ႔ငါသာ သိတယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ သူမက “ ရဟန္းႀကီး ကိုယ္၀န္ရွိတဲ့ကိစၥမွာ သင္ႏွင့္ ငါတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သာ သိတယ္ဆိုတာ မွန္တာေပါ့” လုိ႔ ဘုရားရွင္အား ထပ္မံၿပီး စြပ္စြဲလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္လည္း ဘာမွ မိန္႔ေတာမမူေတာ့ဘဲ ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနေတာ္မူလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သိၾကားမင္းရဲ႕ ပ႑ဳကမၺလာျမေက်ာက္ဖ်ာႀကီး ပူေႏြးလာတဲ့အတြက္ အေၾကာင္းကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ရာ စိဥၥမာဏ၀ိကာဟာ ဘုရားရွင္အား မဟုတ္တရား စြပ္စြဲေနတာကို ျမင္ပါတယ္။ သို႔ႏွင့္ ဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းမွ ေတာ္မယ္ ဆိုၿပီး နတ္သားေလး ေယာက္နဲ႕အတူ ဘုရားရွင္ရွိရာသို႔ ေရာက္လာပါတယ္။ နတ္သားတုိ႔လည္း ၾကြက္ငယ္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စိဥၥမာဏ၀ိကာရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ ခ်ည္္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကို ကိုက္ျဖတ္လိုက္တယ္။ ႀကိဳးျပတ္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ သစ္သားခ်ပ္ ေအာက္သို႔က်ကာ သူမရဲ႕ ေျခဖမိုးအထက္ကို က်ၿပီး၊ ေျခဖ်ားႏွစ္ဖက္စလံုး က်ဳိးကုန္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခါက်မွ လူအမ်ားက မိန္းမယုတ္ စိဥၥမာဏ၀ိကာ ကို တံေတြးနဲ႔ေထြး၊ခဲနဲ႕ေပါက္၊ ရိုက္နက္ၿပီး၊ ပရိသတ္အျပင္ကို ဆြဲထုတ္သြားပါတယ္၊ စိဥၥမာဏ၀ိကာလည္း ဘုရားရွင္ မျမင္ေလာက္တဲ့ေနရာ အေရာက္မွာ ေျမႀကီးဟက္တက္ကြဲကာ ေျမမ်ဳိခံခဲ့ရရွာပါ ေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ စိဥၥမာဏ၀ိကာရဲ႕ စြပ္စြဲခ်က္ကို ေအာက္ေတာ္မူတဲ့ ပဥၥမေျမာက္ ေအာင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
(ဓမၼပဒ အ႒ကထာ၊ ဒုအုပ္၊ ေလာက၀ဂ္၊ စိဥၥမာဏ၀ိကာ၀တၳဳ)

Sunday, August 2, 2009

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း (၄)

(၄) အဂၤုလိမာလကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း။
ေကာသလတုိင္း အတြင္း တစ္ေနရာတြင္ ဆုိးသြမ္းၿပီး အားႀကီးလွတဲ့ လူဆိုးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က အဂၤုလိမာလ လို႔ ေခၚပါတယ္။ သူဟာ တကၠသိုလ္ျပည္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးထံမွာ ပညာသင္ယူေနစဥ္အတြင္း ဆရာႀကီးက တပည့္မ်ားရဲ႕ ဂံုးေခ်ာစကား ကို ယံုၾကည္ကာ လက္ၿငိဳးေပါင္းတစ္ေထာင္ ယူခဲ့ရန္ အဂၤုလိမာလအား ေျပာပါတယ္။ အဂၤုလိမာလလည္း ဆရာစကားကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ဆရာခုိင္းတဲ့အတိုင္း လက္ၿငိဳးေပါင္းတစ္ေထာင္ ရဖို႔အတြက္ အားထုတ္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူဟာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕သမွ် လူမ်ားအား လက္ညိဳးကိုယူ၊ လူကုိလည္းသတ္ျဖတ္ကာ ေသာင္းၾကမ္းခ်င္တုိင္း ေသာင္းၾကမ္း ေနပါေတာ့တယ္။
တစ္ေန႔ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ဟာ ေကာသလတိုင္း သာ၀တၳိၿမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံကာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးအၿပီး၊ ေန႔လည္ဖက္ သပိတ္သကၤန္းတို႔ ကို ျပင္ဆင္ကာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္တစ္ပါးတည္း ခရီးရွည္ႀကီးကို ေျခလ်င္ျဖင့္ ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ ၾကြေတာ္မူမယ့္ေနရာက လူဆိုးႀကီး အဂၤုလိမာလ ရွိတဲ့ေနရာ ျဖစ္တယ္။

လမ္းတြင္ ႏြားေက်ာင္းသားမ်ား၊ လယ္လုပ္သူမ်ားက တစ္ပါးတည္း ၾကြေတာ္မူလာတဲ့ ဘုရားရွင္အား “အရွင္ဘုရား….ဘယ္အရပ္ကို ၾကြမွာလဲဘုရား” လို႔ ေမးေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း အဂၤုလိမာလရွိရာသြားမွာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ ႏြားေက်ာင္းသား၊လယ္လုပ္သူမ်ားက “ အရွင္ဘုရား…ဒီေဒသမွာေတာ့ အဂၤုလိမာလ ရွိရာ ေတာအုတ္ကို ျဖတ္ၿပီး ခရီးသြားမယ္ဆိုပါက တစ္ေယာက္ထဲ မသြားရဲ႕ၾကဘူး၊ ၂၀-၃၀-၄၀ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး သြားၾကပါတယ္။ ဒီလိုသြားတာေတာင္မွ အဂၤုလိမာလရဲ႕ လက္အတြင္းက မလြတ္ပဲ အသတ္ခံရပါတယ္ဘုရား၊ သူရွိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္သြားတဲ့ လူမ်ားဟာ အဂၤုလိမာလ ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရ၊ ေသခဲ့ၾကရပါတယ္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား တစ္ပါးတည္း ၾကြေတာ္မူပါနဲ႔ ဘုရား” လို႔ တားၾကေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ၾကြေတာ္မူရာ လမ္းအတုိင္း ၾကြေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
သို႔ႏွင့္ ဘုရားရွင္ဟာ အဂၤုလိမာလရွိရာ ေတာအုပ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူပါတယ္။ အဂၤုလိမာလဟာ ဘုရားရွင္ ၾကြလာတာကို ခပ္လွမ္း လွမ္းက ျမင္တဲ့အခါ “ ငါရွိရာ ေတာအုပ္ထဲကို ဘယ္သူမွ လာရဲတာမဟုတ္၊ ၂၀-၃၀ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး လာတာေတာင္မွ ငါအလြတ္ေပးပဲ အားလံုးကို သတ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ရဟန္းႀကီးတစ္ဦးတည္းလာတာဟာ ငါ့ကို မေလးမခန္႔လုပ္တာပဲ” လို႔ ေတြးကာ ဘုရားရွင္ကို သတ္ဖုိ႔အတြက္ ဘုရားရွင္ ရွိရာသို႔ လ်င္ျမန္တဲ့အဟုန္နဲ႔ ေျပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘုရားရွင္က မေျပးဘဲ ရပ္ေတာ္မူေနေပမယ့္ အဂၤုလိမာလက ေျပးလိုက္လို႔ မမီနုိင္ျဖစ္ေနတယ္။ “အရင္ကေတာ့ ဆင္ေျပာင္ႀကီး ေျပးတယ္ဆိုရင္ ငါလိုက္မီတယ္၊ ျမင္းေတြေျပးတယ္ဆိုရင္ ေနာက္ကလိုက္မီပါရဲဲ႕၊ အခုေတာ့ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ကို မလိုက္နုိင္တာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ” လုိ႔ေတြးကာ ဘုရားရွင္အား “ရပ္ပါေတာ့ ရပ္ပါေတာ့” လို႔ တားပါတယ္။
ဘုရားရွင္က “အဂၤုလိမာလ….ငါဘုရားက ရပ္ေနတာ၊ မရပ္တာက သင္ပဲ” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ထုိအခါ လူဆိုးႀကီးက “သာကီ၀င္မင္းသား ရဟန္းမ်ားဟာ မွန္တဲ့စကားသာ ေျပာၾကတယ္။ ရဟန္းႀကီးဟာ ရပ္ေနတယ္ ဆိုၿပီး ငါ အေျပးလိုက္တာေတာင္ မမီဘူး၊ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ” လို႔ သိခ်င္တဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္အား ေမးလိုက္တယ္။
“ အရွင္ဘုရား ….အရွင္ဘုရားက ရပ္ေနတယ္ူလို႔ေျပာၿပီး ေျပးေနတယ္၊ တပည့္ေတာ္ကိုေတာ့ ေျပးေနတယ္လို႔ေျပာတယ္။ အေၾကာင္းေလး သိခ်င္ပါတယ္” လို႔ ေမးေလွ်ာက္ေတာ့ ဘုရားရွင္က “ အဂၤုလိမာလ….ငါဘုရားဟာ ေလးျမား ဓါး စတာေတြကို အၿပီးတိုင္ပစ္ခ်ခဲ့ကာ လူအမ်ားအား မသတ္တဲ့အတြက္ ‘ရပ္ေနသူ’ လို႔ေခၚတယ္။ သင္ကား ေလးျမားလက္နက္စတာေတြကို ကိုင္ေဆာင္ကာ လုိက္လံေျပးလႊား သတ္ျဖတ္ ေနသူျဖစ္တဲ့အတြက္ ‘ေျပးေနသူ’ လို႔ ေခၚတယ္ အဂၤုလိမာလ….” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္တဲ့အခါ အဂၤုလိမာလလည္း သံေ၀ဂအႀကီးအက်ယ္ရရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ေလးျမွားစတာေတြကို ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ခ်ခဲ့ၿပီး ရဟန္းျပဳဖို႔ရာ ေတာင္းဆိုပါေတာ့တယ္။
အခုေျပာခဲ့တာေတြကေတာ့ဘုရားရွင္က အဂၤုလိမာလအား ေအာင္နုိင္ပံု ျဖစ္ပါေၾကာင္း………….ေလးခုေျမာက္ ေအာင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
(မဇၥ်ိမပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ ရာဇ၀ဂ္၊ အဂၤုလိမာလသုတ္)

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း (၄)

(၄) အဂၤုလိမာလကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း။
ေကာသလတုိင္း အတြင္း တစ္ေနရာတြင္ ဆုိးသြမ္းၿပီး အားႀကီးလွတဲ့ လူဆိုးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က အဂၤုလိမာလ လို႔ ေခၚပါတယ္။ သူဟာ တကၠသိုလ္ျပည္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးထံမွာ ပညာသင္ယူေနစဥ္အတြင္း ဆရာႀကီးက တပည့္မ်ားရဲ႕ ဂံုးေခ်ာစကား ကို ယံုၾကည္ကာ လက္ၿငိဳးေပါင္းတစ္ေထာင္ ယူခဲ့ရန္ အဂၤုလိမာလအား ေျပာပါတယ္။ အဂၤုလိမာလလည္း ဆရာစကားကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ဆရာခုိင္းတဲ့အတိုင္း လက္ၿငိဳးေပါင္းတစ္ေထာင္ ရဖို႔အတြက္ အားထုတ္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူဟာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕သမွ် လူမ်ားအား လက္ညိဳးကိုယူ၊ လူကုိလည္းသတ္ျဖတ္ကာ ေသာင္းၾကမ္းခ်င္တုိင္း ေသာင္းၾကမ္း ေနပါေတာ့တယ္။
တစ္ေန႔ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ဟာ ေကာသလတိုင္း သာ၀တၳိၿမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံကာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးအၿပီး၊ ေန႔လည္ဖက္ သပိတ္သကၤန္းတို႔ ကို ျပင္ဆင္ကာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္တစ္ပါးတည္း ခရီးရွည္ႀကီးကို ေျခလ်င္ျဖင့္ ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ ၾကြေတာ္မူမယ့္ေနရာက လူဆိုးႀကီး အဂၤုလိမာလ ရွိတဲ့ေနရာ ျဖစ္တယ္။

လမ္းတြင္ ႏြားေက်ာင္းသားမ်ား၊ လယ္လုပ္သူမ်ားက တစ္ပါးတည္း ၾကြေတာ္မူလာတဲ့ ဘုရားရွင္အား “အရွင္ဘုရား….ဘယ္အရပ္ကို ၾကြမွာလဲဘုရား” လို႔ ေမးေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း အဂၤုလိမာလရွိရာသြားမွာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ ႏြားေက်ာင္းသား၊လယ္လုပ္သူမ်ားက “ အရွင္ဘုရား…ဒီေဒသမွာေတာ့ အဂၤုလိမာလ ရွိရာ ေတာအုတ္ကို ျဖတ္ၿပီး ခရီးသြားမယ္ဆိုပါက တစ္ေယာက္ထဲ မသြားရဲ႕ၾကဘူး၊ ၂၀-၃၀-၄၀ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး သြားၾကပါတယ္။ ဒီလိုသြားတာေတာင္မွ အဂၤုလိမာလရဲ႕ လက္အတြင္းက မလြတ္ပဲ အသတ္ခံရပါတယ္ဘုရား၊ သူရွိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္သြားတဲ့ လူမ်ားဟာ အဂၤုလိမာလ ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရ၊ ေသခဲ့ၾကရပါတယ္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား တစ္ပါးတည္း ၾကြေတာ္မူပါနဲ႔ ဘုရား” လို႔ တားၾကေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ၾကြေတာ္မူရာ လမ္းအတုိင္း ၾကြေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
သို႔ႏွင့္ ဘုရားရွင္ဟာ အဂၤုလိမာလရွိရာ ေတာအုပ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူပါတယ္။ အဂၤုလိမာလဟာ ဘုရားရွင္ ၾကြလာတာကို ခပ္လွမ္း လွမ္းက ျမင္တဲ့အခါ “ ငါရွိရာ ေတာအုပ္ထဲကို ဘယ္သူမွ လာရဲတာမဟုတ္၊ ၂၀-၃၀ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး လာတာေတာင္မွ ငါအလြတ္ေပးပဲ အားလံုးကို သတ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ရဟန္းႀကီးတစ္ဦးတည္းလာတာဟာ ငါ့ကို မေလးမခန္႔လုပ္တာပဲ” လို႔ ေတြးကာ ဘုရားရွင္ကို သတ္ဖုိ႔အတြက္ ဘုရားရွင္ ရွိရာသို႔ လ်င္ျမန္တဲ့အဟုန္နဲ႔ ေျပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘုရားရွင္က မေျပးဘဲ ရပ္ေတာ္မူေနေပမယ့္ အဂၤုလိမာလက ေျပးလိုက္လို႔ မမီနုိင္ျဖစ္ေနတယ္။ “အရင္ကေတာ့ ဆင္ေျပာင္ႀကီး ေျပးတယ္ဆိုရင္ ငါလိုက္မီတယ္၊ ျမင္းေတြေျပးတယ္ဆိုရင္ ေနာက္ကလိုက္မီပါရဲဲ႕၊ အခုေတာ့ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ကို မလိုက္နုိင္တာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ” လုိ႔ေတြးကာ ဘုရားရွင္အား “ရပ္ပါေတာ့ ရပ္ပါေတာ့” လို႔ တားပါတယ္။
ဘုရားရွင္က “အဂၤုလိမာလ….ငါဘုရားက ရပ္ေနတာ၊ မရပ္တာက သင္ပဲ” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ထုိအခါ လူဆိုးႀကီးက “သာကီ၀င္မင္းသား ရဟန္းမ်ားဟာ မွန္တဲ့စကားသာ ေျပာၾကတယ္။ ရဟန္းႀကီးဟာ ရပ္ေနတယ္ ဆိုၿပီး ငါ အေျပးလိုက္တာေတာင္ မမီဘူး၊ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ” လို႔ သိခ်င္တဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္အား ေမးလိုက္တယ္။
“ အရွင္ဘုရား ….အရွင္ဘုရားက ရပ္ေနတယ္ူလို႔ေျပာၿပီး ေျပးေနတယ္၊ တပည့္ေတာ္ကိုေတာ့ ေျပးေနတယ္လို႔ေျပာတယ္။ အေၾကာင္းေလး သိခ်င္ပါတယ္” လို႔ ေမးေလွ်ာက္ေတာ့ ဘုရားရွင္က “ အဂၤုလိမာလ….ငါဘုရားဟာ ေလးျမား ဓါး စတာေတြကို အၿပီးတိုင္ပစ္ခ်ခဲ့ကာ လူအမ်ားအား မသတ္တဲ့အတြက္ ‘ရပ္ေနသူ’ လို႔ေခၚတယ္။ သင္ကား ေလးျမားလက္နက္စတာေတြကို ကိုင္ေဆာင္ကာ လုိက္လံေျပးလႊား သတ္ျဖတ္ ေနသူျဖစ္တဲ့အတြက္ ‘ေျပးေနသူ’ လို႔ ေခၚတယ္ အဂၤုလိမာလ….” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္တဲ့အခါ အဂၤုလိမာလလည္း သံေ၀ဂအႀကီးအက်ယ္ရရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ေလးျမွားစတာေတြကို ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ခ်ခဲ့ၿပီး ရဟန္းျပဳဖို႔ရာ ေတာင္းဆိုပါေတာ့တယ္။
အခုေျပာခဲ့တာေတြကေတာ့ဘုရားရွင္က အဂၤုလိမာလအား ေအာင္နုိင္ပံု ျဖစ္ပါေၾကာင္း………….ေလးခုေျမာက္ ေအာင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
(မဇၥ်ိမပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ ရာဇ၀ဂ္၊ အဂၤုလိမာလသုတ္)

Saturday, August 1, 2009

blogger အသစ္တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေပးၾကပါရန္

Type the rest of your post here.

blogger အသစ္တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေပးၾကပါရန္

Type the rest of your post here.

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း (၃)

(၃) နာဠာဂီရိဆင္ကို ေအာင္နုိင္ျခင္း
ရွင္ေဒ၀ဒတ္ရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ ေက်ာက္ခ်ပ္လႊာတစ္ခု လြင့္စင္ကာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခမေတာ္ ကို ထိခိုက္မိကာ ေသြးစိ္မ္းတည္ခဲ့ရတယ္။ ထိုအနာကိုဆရာဇီ၀ကက ေဆးကုေပးတဲ့အတြက္ က်န္းမာစြာ ရွိေနေတာ္မူပါတယ္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္အား နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ သတ္ျဖတ္ရန္ႀကံစည္ေနတဲ့ ရွင္ေဒ၀ဒတ္က “ ရဟန္းေဂါတမကို ဘယ္သူလူတစ္္ဦး တစ္ေယာက္မွ သတ္ျဖတ္ဖို႔ မတတ္နုိင္ၾကဘူး။ ဘုရင္အဇာတသတ္ဆီမွာေတာ့ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ကိုလည္းမသိ။ လူျမင္ရင္သတ္ျဖတ္ေလ့ရွိၿပီး အလြန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးဟာ ရဟန္းေဂါတမကို သတ္နိုင္လိမ့္မယ္” လို႔ အႀကံျဖစ္ၿပီး ဘုရင္အဇာတသတ္အား ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပရာ ဘုရင္ကလည္း မင္းဆရာသေဘာအတုိင္း လက္ခံပါတယ္။
အဇာတသတ္ဘုရားဟာ ဆင္တင္းကုတ္ရွိ ဆင္ထိန္းကို ေခၚကာ “မနက္ဖန္ ရဟန္းေဂါတမလာရာ လမ္းမွ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးအား လႊြတ္ရမယ္” လို႔ အမိန္႔ေပးခဲ့တယ္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကလည္း ပိုၿပီးတိက်ေအာင္ ဆင္ထိန္းထံသြားၿပီး “အိုဆင္ဆရာ…ဆင္ႀကီးက အရက္ဘယ္ႏွစ္အိုး ေသာက္နုိင္လဲ”ေမးပါတယ္။ ဆင္ဆရာက “ အရွင္….(၈) အိုးတိတိေသာက္နိုင္ပါတယ္” လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္က မနက္ဖန္က်ရင္ ဆင္ႀကီးကို အရက္ (၁၆)အိုးတိုက္ရန္ ဆင္ဆရာအား မွာၾကားထားခဲ့တယ္။

မနက္ဖန္မွာ ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံၾကြလာမယ့္လမ္းမွာ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီး ကို လြတ္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းဟာ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္႔ႏွံ႕သြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လူမ်ားက “အရွင္ဘုရား မနက္ဖန္ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံမၾကြပါနဲ႔ဘုရား၊ ရွင္ေတာ္ဘုရား နဲ႔ ေက်ာင္းရွိ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းလာၿပီး ဆြမ္းဆက္ကပ္ပါ့မယ္ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။
ဘုရားရွင္လည္း မနက္ဖန္ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ထဲကို ေနာက္ပါရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ ၾကြေတာ္မူမယ္။ နာဠာဂီရိဆင္ၾကမ္းႀကီးကို ဆံုးမၿပီး ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ကာ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းမွာပဲ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရမယ္ ဆိုတာကုိ ဆင္ျခင္ သိျမင္ေတာ္မူတဲ့အတြက္ ဒါယကာမ်ား ပင့္ဖိတ္တဲ့ ဆြမ္းကို လက္ခံေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားရွင္လည္း ညဦးယံမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား တရားေဟာေတာ္မူပါတယ္။ မဇၥ်ိမယံ၊ သန္းေခါင္ယံမွာ နတ္ျဗဟၼာမ်ား ေမးေလွ်ာက္တဲ့ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖဆိုေတာ္မူပါတယ္။ ပစၦမယံ(မိုးေသာက္ယံ)မွာ အပိုင္းသံုးပိုင္းခြဲကာ ပထမအခ်ိန္ပိုင္းမွာ လက္်ာနံေတာင္းျဖင့္ ေလ်ာင္းစက္ေတာ္မူၿပီး ဒုတိယအခ်ိန္ပိုင္းမွာ အရဟတၱဖိုလ္သမာပတ္ကို ၀င္စားေတာ္မူပါတယ္။ တတိယအခ်ိန္ ပို္င္းက်ေတာ့ မဟာကရုဏာသမာပတ္ကို ၀င္စားေတာ္မူၿပီး သမာပတ္မွ ထေတာ္မူကာ ကၽြတ္ထိုက္တဲ့ သတၱ၀ါမ်ားကို ၾကည့္ေသာအခါ နာဠာဂီရိဆင္ကို ဆံုးမရာမွာ သတၱ၀ါအေပါင္း(၈၄၀၀၀)တို႔ ကၽြတ္တမ္း၀င္ၾကမွာကို သိျမင္ေတာ္မူပါတယ္။
သို႔ွႏွင့္ နံနက္ေစာေစာမွာ အရွင္အာနႏၵာကို ေခၚၿပီး “အာနႏၵာ….ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ရဲ႕၀န္းက်င္ရွိ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး (၁၈)တိုက္တို႔မွ ရဟန္းေတာ္မ်ား အားလံုးတို႔အား ငါဘုရားနဲ႔အတူ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ၀င္ရမယ္ လို႔ ေျပာေခ်” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာလည္း ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအား သိေစပါတယ္။
ဘုရားရွင္ဟာ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ထဲ ေနာက္ပါ ရဟန္းမ်ားစြာနဲ႔အတူ ၾကြေတာ္မူလာတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း နာဠာဂီရိ ဆင္ကို အရက္(၁၆)အိုးတိုက္ကာ ဘုရားရွင္ ၾကြလာရာလမ္းသို႔ ဆင္ႀကီးလြတ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ…
ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕တြင္း ဘုရားရွင္နဲ႔ နာဠာဂီရိဆင္ တို႔ရဲ႕ ပြဲကို ၾကည့္ဖို႔အတြက္ ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူထုပရိသတ္ႀကီးကလည္း မျဖစ္ဘူးၿမဲ ထူးကဲစြာ မ်ားျပားလွပါတယ္။ သဒၶါတရားရွိသူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားကေတာ့ ဘုရားရွင္က နာဠာဂီရိဆင္အား လွလွႀကီး ဆံုးမေတာ္မူမွာကို ဖူးျမင္ရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ အိမ္အမိုးေပၚတက္ကာ ၾကည့္ရႈေနၾကသလို…
သဒၶါတရားမရွိတဲ့ မိစၦာဒိ႒ိမ်ားကေတာ့ ဘုရားတရားသံဃာဆိုတာမသိ၊ အလြန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီး ရဟန္းေဂါတမကို မုန္႔ညက္ေအာင္ နင္းေျခၿပီး သတ္လိမ့္မယ္။ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အမိုးေပၚတက္ကာ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္ ၾကြလာရာကို ဦးတည္ၿပီး ေဒါသႀကီးႀကီးနဲ႔ နားရြက္ကို ေထာင္ကာ ဘုရားရွင္ရွိရာသို႔ ဦးတည္ ေျပးလာပါေတာ့တယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ဘုရားရွင္အား “ ျမတ္စြာဘုရား…..ဒီေနရာကေန ေရွာင္သင့္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က “ ရဟန္းတို႔…မေၾကာက္ၾကနဲ႔၊ နာဠာဂီရိဆင္ကို ငါဘုရား ဆံုးမေတာ္မူပါ့မယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္အာနႏၵာကလည္း ဘုရားရွင္အား ဆင္ေျပာင္ႀကီးရဲ႕ အနင္းကို မခံယူေစပဲ သူသာလွ်င္ အေရွ႕က အနင္းခံမယ္ လို႔ ဆိုကာ ဘုရားရွင္အေရွ႕က ကာၿပီး ရပ္ေနပါတယ္။ ဘုရားရွင္အေပၚ အသက္စြန္႔၀ံ့တဲ့ အရွင္အာနႏၵာရဲ႕ ေမတၱာက အံ့မခန္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္က “ အာနႏၵာ ငါဘုရားေရွ႕က ဒီလုိမေနပါနဲ႔” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ေေျပာမရတဲ့အဆံုး အရွင္အာနႏၵာအား တန္ခိုးေတာ္နဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားအၾကားမွာ ထားေတာ္မူလိုက္ရပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သားသည္မိခင္တစ္ေယာက္လည္း ေၾကာက္လန္႔ၿပီး သားေလးကို ဘုရားရွင္နဲ႕ ဆင္ေျပာင္ႀကီးရဲ႕ အလယ္မွာ ခ်ထားခဲ့ကာ လြတ္ရာသို႔ ေျပးပါေတာ့တယ္။ ဆင္ေျပာင္ႀကီးကလည္း ကေလးကို အရင္နင္းေျခသတ္ျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ အႀကံနဲ႔ ကေလးရွိရာသို႔ ေျပးအလာ၊ ဘုရားရွင္က “ ဟဲ့ နာဠာဂီရိ….သင့္ကို အရက္ ၁၆ အိုးတိုင္ေအာင္ တိုက္လိုက္တာဟာ ကေလးကို သတ္ဖို႔မဟုတ္ဖူး၊ ငါဘုရားကို သတ္ဖို႔ျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မဆုိင္တဲ့ ကေလးဆီကို မသြားဘဲ ငါ့ဘုရားထံသို႔သာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ လာခဲ့ပါေတာ့” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ထိုအခါ ဆင္ေျပာင္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ခ်ဳိၿမိန္လွတဲ့ အသံကို ၾကားလို္က္ရတဲ့အျပင္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တင့္တယ္ေတာ္မူလွတဲ့ အသေရေတာ္ကို ဖူးျမင္ရကာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ၀ပ္စင္းခဲ့ရပါ ေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္က ဆင္ေျပာင္ႀကီးနဲ႔တကြ ေရာက္လာတဲ့ ပရိသတ္မ်ားစြာတို႔အား တရားေရေအး တိုက္ေကၽြးခဲ့ပါတယ္။ တရားအဆံုးမွာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးဟာ ဆီထိဂြမ္းလို တစ္ကိုယ္လံုး ႏွစ္သက္ျခင္း ပီတိျဖာေ၀ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ဆင္ေျပာင္ႀကီးဟာ တိရစၦာန္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ လူဆိုရင္ေတာ့ ေသာတာပတၱိမဂ္ဖိုလ္တည္ၿပီး အရိယာေတာင္ျဖစ္နိုင္ေသးတယ္။ ေရာက္လာတဲ့ ပရိသတ္မ်ားလည္း သစၥာတရားသိကာ တရားထူးမ်ား ရခ့ဲၾကပါေတာ့တယ္။
ဒါက ဘုရားရွင္ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးအား ေအာင္နုိင္ပံု တတိယေအာင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ (စူဠ၀ါ သံဃေဘဒကၡႏၶက။ အသီတိနိပါတ္ စူဠဟံသဇာတ္အဌကထာ။ မဟာဗုဒၶ၀င္ စတုတၳတြဲ၊ ႏွာ-၆၂၉ မွ ၆၃၈)

ေအာင္ျခင္း(၈)ပါးအေၾကာင္း (၃)

(၃) နာဠာဂီရိဆင္ကို ေအာင္နုိင္ျခင္း
ရွင္ေဒ၀ဒတ္ရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ ေက်ာက္ခ်ပ္လႊာတစ္ခု လြင့္စင္ကာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခမေတာ္ ကို ထိခိုက္မိကာ ေသြးစိ္မ္းတည္ခဲ့ရတယ္။ ထိုအနာကိုဆရာဇီ၀ကက ေဆးကုေပးတဲ့အတြက္ က်န္းမာစြာ ရွိေနေတာ္မူပါတယ္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္အား နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ သတ္ျဖတ္ရန္ႀကံစည္ေနတဲ့ ရွင္ေဒ၀ဒတ္က “ ရဟန္းေဂါတမကို ဘယ္သူလူတစ္္ဦး တစ္ေယာက္မွ သတ္ျဖတ္ဖို႔ မတတ္နုိင္ၾကဘူး။ ဘုရင္အဇာတသတ္ဆီမွာေတာ့ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ကိုလည္းမသိ။ လူျမင္ရင္သတ္ျဖတ္ေလ့ရွိၿပီး အလြန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးဟာ ရဟန္းေဂါတမကို သတ္နိုင္လိမ့္မယ္” လို႔ အႀကံျဖစ္ၿပီး ဘုရင္အဇာတသတ္အား ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပရာ ဘုရင္ကလည္း မင္းဆရာသေဘာအတုိင္း လက္ခံပါတယ္။
အဇာတသတ္ဘုရားဟာ ဆင္တင္းကုတ္ရွိ ဆင္ထိန္းကို ေခၚကာ “မနက္ဖန္ ရဟန္းေဂါတမလာရာ လမ္းမွ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးအား လႊြတ္ရမယ္” လို႔ အမိန္႔ေပးခဲ့တယ္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကလည္း ပိုၿပီးတိက်ေအာင္ ဆင္ထိန္းထံသြားၿပီး “အိုဆင္ဆရာ…ဆင္ႀကီးက အရက္ဘယ္ႏွစ္အိုး ေသာက္နုိင္လဲ”ေမးပါတယ္။ ဆင္ဆရာက “ အရွင္….(၈) အိုးတိတိေသာက္နိုင္ပါတယ္” လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္က မနက္ဖန္က်ရင္ ဆင္ႀကီးကို အရက္ (၁၆)အိုးတိုက္ရန္ ဆင္ဆရာအား မွာၾကားထားခဲ့တယ္။

မနက္ဖန္မွာ ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံၾကြလာမယ့္လမ္းမွာ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီး ကို လြတ္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းဟာ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္႔ႏွံ႕သြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လူမ်ားက “အရွင္ဘုရား မနက္ဖန္ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံမၾကြပါနဲ႔ဘုရား၊ ရွင္ေတာ္ဘုရား နဲ႔ ေက်ာင္းရွိ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းလာၿပီး ဆြမ္းဆက္ကပ္ပါ့မယ္ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။
ဘုရားရွင္လည္း မနက္ဖန္ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ထဲကို ေနာက္ပါရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ ၾကြေတာ္မူမယ္။ နာဠာဂီရိဆင္ၾကမ္းႀကီးကို ဆံုးမၿပီး ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ကာ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းမွာပဲ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရမယ္ ဆိုတာကုိ ဆင္ျခင္ သိျမင္ေတာ္မူတဲ့အတြက္ ဒါယကာမ်ား ပင့္ဖိတ္တဲ့ ဆြမ္းကို လက္ခံေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားရွင္လည္း ညဦးယံမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား တရားေဟာေတာ္မူပါတယ္။ မဇၥ်ိမယံ၊ သန္းေခါင္ယံမွာ နတ္ျဗဟၼာမ်ား ေမးေလွ်ာက္တဲ့ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖဆိုေတာ္မူပါတယ္။ ပစၦမယံ(မိုးေသာက္ယံ)မွာ အပိုင္းသံုးပိုင္းခြဲကာ ပထမအခ်ိန္ပိုင္းမွာ လက္်ာနံေတာင္းျဖင့္ ေလ်ာင္းစက္ေတာ္မူၿပီး ဒုတိယအခ်ိန္ပိုင္းမွာ အရဟတၱဖိုလ္သမာပတ္ကို ၀င္စားေတာ္မူပါတယ္။ တတိယအခ်ိန္ ပို္င္းက်ေတာ့ မဟာကရုဏာသမာပတ္ကို ၀င္စားေတာ္မူၿပီး သမာပတ္မွ ထေတာ္မူကာ ကၽြတ္ထိုက္တဲ့ သတၱ၀ါမ်ားကို ၾကည့္ေသာအခါ နာဠာဂီရိဆင္ကို ဆံုးမရာမွာ သတၱ၀ါအေပါင္း(၈၄၀၀၀)တို႔ ကၽြတ္တမ္း၀င္ၾကမွာကို သိျမင္ေတာ္မူပါတယ္။
သို႔ွႏွင့္ နံနက္ေစာေစာမွာ အရွင္အာနႏၵာကို ေခၚၿပီး “အာနႏၵာ….ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ရဲ႕၀န္းက်င္ရွိ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး (၁၈)တိုက္တို႔မွ ရဟန္းေတာ္မ်ား အားလံုးတို႔အား ငါဘုရားနဲ႔အတူ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ၀င္ရမယ္ လို႔ ေျပာေခ်” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာလည္း ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအား သိေစပါတယ္။
ဘုရားရွင္ဟာ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ထဲ ေနာက္ပါ ရဟန္းမ်ားစြာနဲ႔အတူ ၾကြေတာ္မူလာတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း နာဠာဂီရိ ဆင္ကို အရက္(၁၆)အိုးတိုက္ကာ ဘုရားရွင္ ၾကြလာရာလမ္းသို႔ ဆင္ႀကီးလြတ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ…
ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕တြင္း ဘုရားရွင္နဲ႔ နာဠာဂီရိဆင္ တို႔ရဲ႕ ပြဲကို ၾကည့္ဖို႔အတြက္ ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူထုပရိသတ္ႀကီးကလည္း မျဖစ္ဘူးၿမဲ ထူးကဲစြာ မ်ားျပားလွပါတယ္။ သဒၶါတရားရွိသူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားကေတာ့ ဘုရားရွင္က နာဠာဂီရိဆင္အား လွလွႀကီး ဆံုးမေတာ္မူမွာကို ဖူးျမင္ရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ အိမ္အမိုးေပၚတက္ကာ ၾကည့္ရႈေနၾကသလို…
သဒၶါတရားမရွိတဲ့ မိစၦာဒိ႒ိမ်ားကေတာ့ ဘုရားတရားသံဃာဆိုတာမသိ၊ အလြန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီး ရဟန္းေဂါတမကို မုန္႔ညက္ေအာင္ နင္းေျခၿပီး သတ္လိမ့္မယ္။ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အမိုးေပၚတက္ကာ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္ ၾကြလာရာကို ဦးတည္ၿပီး ေဒါသႀကီးႀကီးနဲ႔ နားရြက္ကို ေထာင္ကာ ဘုရားရွင္ရွိရာသို႔ ဦးတည္ ေျပးလာပါေတာ့တယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ဘုရားရွင္အား “ ျမတ္စြာဘုရား…..ဒီေနရာကေန ေရွာင္သင့္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က “ ရဟန္းတို႔…မေၾကာက္ၾကနဲ႔၊ နာဠာဂီရိဆင္ကို ငါဘုရား ဆံုးမေတာ္မူပါ့မယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္အာနႏၵာကလည္း ဘုရားရွင္အား ဆင္ေျပာင္ႀကီးရဲ႕ အနင္းကို မခံယူေစပဲ သူသာလွ်င္ အေရွ႕က အနင္းခံမယ္ လို႔ ဆိုကာ ဘုရားရွင္အေရွ႕က ကာၿပီး ရပ္ေနပါတယ္။ ဘုရားရွင္အေပၚ အသက္စြန္႔၀ံ့တဲ့ အရွင္အာနႏၵာရဲ႕ ေမတၱာက အံ့မခန္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္က “ အာနႏၵာ ငါဘုရားေရွ႕က ဒီလုိမေနပါနဲ႔” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ေေျပာမရတဲ့အဆံုး အရွင္အာနႏၵာအား တန္ခိုးေတာ္နဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားအၾကားမွာ ထားေတာ္မူလိုက္ရပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သားသည္မိခင္တစ္ေယာက္လည္း ေၾကာက္လန္႔ၿပီး သားေလးကို ဘုရားရွင္နဲ႕ ဆင္ေျပာင္ႀကီးရဲ႕ အလယ္မွာ ခ်ထားခဲ့ကာ လြတ္ရာသို႔ ေျပးပါေတာ့တယ္။ ဆင္ေျပာင္ႀကီးကလည္း ကေလးကို အရင္နင္းေျခသတ္ျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ အႀကံနဲ႔ ကေလးရွိရာသို႔ ေျပးအလာ၊ ဘုရားရွင္က “ ဟဲ့ နာဠာဂီရိ….သင့္ကို အရက္ ၁၆ အိုးတိုင္ေအာင္ တိုက္လိုက္တာဟာ ကေလးကို သတ္ဖို႔မဟုတ္ဖူး၊ ငါဘုရားကို သတ္ဖို႔ျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မဆုိင္တဲ့ ကေလးဆီကို မသြားဘဲ ငါ့ဘုရားထံသို႔သာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ လာခဲ့ပါေတာ့” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ထိုအခါ ဆင္ေျပာင္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ခ်ဳိၿမိန္လွတဲ့ အသံကို ၾကားလို္က္ရတဲ့အျပင္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တင့္တယ္ေတာ္မူလွတဲ့ အသေရေတာ္ကို ဖူးျမင္ရကာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ၀ပ္စင္းခဲ့ရပါ ေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္က ဆင္ေျပာင္ႀကီးနဲ႔တကြ ေရာက္လာတဲ့ ပရိသတ္မ်ားစြာတို႔အား တရားေရေအး တိုက္ေကၽြးခဲ့ပါတယ္။ တရားအဆံုးမွာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးဟာ ဆီထိဂြမ္းလို တစ္ကိုယ္လံုး ႏွစ္သက္ျခင္း ပီတိျဖာေ၀ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ဆင္ေျပာင္ႀကီးဟာ တိရစၦာန္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ လူဆိုရင္ေတာ့ ေသာတာပတၱိမဂ္ဖိုလ္တည္ၿပီး အရိယာေတာင္ျဖစ္နိုင္ေသးတယ္။ ေရာက္လာတဲ့ ပရိသတ္မ်ားလည္း သစၥာတရားသိကာ တရားထူးမ်ား ရခ့ဲၾကပါေတာ့တယ္။
ဒါက ဘုရားရွင္ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးအား ေအာင္နုိင္ပံု တတိယေအာင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ (စူဠ၀ါ သံဃေဘဒကၡႏၶက။ အသီတိနိပါတ္ စူဠဟံသဇာတ္အဌကထာ။ မဟာဗုဒၶ၀င္ စတုတၳတြဲ၊ ႏွာ-၆၂၉ မွ ၆၃၈)

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More