ျမတ္ဗုဒၶ၏ ပိုးသတ္ေဆး

ယခင္၂၅၀၀ဗိုင္းရပ္စ္ေဆာ့္ဖ္၀ဲကုိ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ထားပါသည္။
ကြန္ပ်ဴတာတြင္ အသံုးျပဳသူတို႔အတြက္ ယခုအခါ ဗိုင္းရပ္စ္အႏၱရာယ္သည္ ယခင္ထက္ပို၍ မ်ားလာသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အြန္လိုင္း(online) ႏွင့္ခ်ိတ္ဆက္ အသံုးျပဳသည့္ ကြန္ပ်ဴတာမ်ား (computer) သာမက အြန္လိုင္း(online) အသံုးမျပဳသည့္ သာမန္ ကြန္ပ်ဴတာ(computer)မ်ားလည္း ဗိုင္းရပ္စ္အႏၱရာယ္ စက္ကြင္းက မလြတ္ေတာ့ေခ်။ ထိုသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းသည္ မည္သို႔နည္းဟူမူ နည္းပညာ (technology) ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ဗုိင္းရပ္္စ္ ေရးဆြဲသူမ်ားလာေလေလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟု ဆိုရေပမည္။
ကြန္ပ်ဴတာ (Computer) တစ္လံုးသည္ ဗုိင္းရပ္စ္အကိုက္ခံရျခင္းေၾကာင့္္ အသံုးျပဳေနသည့္ ပရိုဂရမ္(program) မ်ားကိုပါ ေျခရာခံ၍ ၀င္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးတတ္သည္။ ထို႔ျပင္ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာ (computer) ဟာ့ဒစ္ ပါ ပ်က္သြားတတ္သည္ပါသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကို အက်ဳးျပဳမည့္ ဗုိင္းရပ္စ္ဟူ၍ မရွိေပ။
ထို႔အတူ လူသားတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္းတြင္ ဗုိင္းရပ္စ္ပိုး အမ်ဳိးအစားအေပါင္း (၈၀)ရွိၿပီး၊ အေရအတြက္အားျဖင့္ကား မေရတြက္နိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွေပသည္။ ထိုခႏၶာအတြင္းရွိ ပိုးမ်ားသည္ ေရာဂါျဖစ္ေစသည့္ပိုးမ်ားကို တိုက္ခိုက္ေခ်ဖ်က္နိုင္သည့္ အက်ဳိးျပဳပိုးမ်ား ရွိသကဲ့သို႔ ေရာဂါျဖစ္ေစသည့္ ရန္သူပိုးမ်ားလည္း ရွိေပသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ.. ေျပာလိုသည္မွာ ဗုိင္းရပ္စ္ပိုးမ်ားေၾကာင့္ လူအမ်ား ေရာဂါရၾက ေသၾကရပါသည္။

ထိုအတြက္ ပဋိဇီ၀ေဆးသံုးစြဲျခင္းျဖင့္ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းၾကသည္ ရွိသကဲ့သုိ႔ ေရာဂါမေပ်ာက္ဘဲ အသက္ေသဆံုးရသည္လည္း ရွိေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရာဂါမ်ားကို ကာကြယ္နိုင္ဖို႔၊ တိုက္ဖ်က္နိုင္ဖို႔အတြက္ သိပၸံပညာရွင္မ်ားသည္ မရပ္မနား တီထြင္ႀကံဆေနၾကေပသည္။ ယေန႔ေခတ္သိပၸံပညာရွင္မ်ားသည္ ခႏၶာေဗဒဆိုင္ရာ ကၽြမ္းမႈရွိသည့္အတြက္ လူ႔ခႏၶာႏွင့္ပတ္သက္၍ သုေတသနျပဳေနၾကသည္မွာ ယခုအထိ ျပဳၾကတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ သုေတသနျပဳသေလာက္လည္း ခက္ခဲသည့္ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းနိုင္ခဲ့ၾကေပသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ထုိသိပၸံပညာရွင္မ်ားသည္ ရုပ္ခႏၶာပိုင္းဆိုင္ရာသာ သုေတသနျပဳနိုင္ၾကသည္။ စိတၱေဗဒပိုင္းဆိုင္ရာကို ယခင္ကသုုေတသန မျပဳနိုင္သကဲ့သုိ႔ ယခုလည္း မျပဳနုိင္ၾကေသးေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း၊ စိတၱေဗဒပိုင္းဆိုင္ရာကို သုေတသနျပဳရေကာင္း မွန္း မသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ရုပ္၀ါဒပိုင္းဆိုင္ရာသည္ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ထြန္းကာလာေပမယ့္လည္း စိတၱပိုင္းဆိုင္ ရာတြင္ နိမ့္က်လာေနသည္ဟု စာေရးသူ ထင္ျမင္ယူဆမိပါသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ၂၅ရာစုေက်ာ္က စိတ္ကို နိုင္နင္းစြာ သုေတသနျပဳကာ စိတ္တြင္ကပ္ေရာက္နိုင္သည့္ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးမ်ားကို ေတြ႕ရွိခဲ့ေပသည္။ ထုိေတြ႕ရွိခဲ့သူကား အျခားမဟုတ္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ စိတ္ကို ဖ်က္ဆီးနိုင္သည့္ ဗုိင္းရပ္စ္ပိုးမ်ဳိး ငါးမ်ဳိးရွိသည္ဟု သူ၏ သုေတသနျပဳခ်က္ကို ပိဋကတ္ေတာ္ မွတ္တမ္းတြင္ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါသည္။ ထိုပိုးမ်ားသည္ စိတ္အတြင္း ၀င္ေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ ကုသိုလ္တရားလည္း ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ရေပသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ ကုသိုလ္တရားမ်ား မျဖစ္ေအာင္ တားဆီးတတ္သည့္အတြက္ သည္ပိုးငါးမ်ဳိးကို နိ၀ရဏတရား ဟုျမတ္ဗုဒၶက မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ထိုနိ၀ရဏမ်ားမွာ ကာမဆႏၵနိ၀ါရဏ၊ ဗ်ာပါဒနိ၀ရဏ၊ ထိနမိဒၶနိ၀ရဏ၊ ဥဒၶစၥ ကုကၠဳစၥနိ၀ရဏ၊ ၀ိစိကိစၦာနိ၀ရဏ ဟူ၍ ငါးမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ ထိုနိ၀ရဏတရားမ်ားကို အရင္းစစ္လိုက္လွ်င္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ မ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္ဗုဒၶေတြ႕ရွိခဲ့သည္ဆိုသည့္ ထိုနိ၀ရဏဗိုင္းရပ္စ္ပိုးမ်ားသည္ စိတ္တြင္ ၀င္ေရာက္ေနေၾကာင္းကို မည္သို႔ သိနိုင္မည္နည္း။ အမွန္စင္စစ္ မိမိစိတ္တြင္ လိုခ်င္မႈ ေလာဘ ၊ မခံသာမႈေဒါသ၊ အမွန္အတိုင္းမသိမႈေဒါသတရားမ်ားကို ျဖစ္ေနသည္ကို သိေအာင္မည္သို႔ျပဳလုပ္ရမည္နည္း။
ေလာကတြင္ ေဆးပညာပိုင္းဆုိင္ရာ က်န္းမာေရးသုေတသနျပဳခ်က္အရ လူမ်ားသည္ (၆)လတစ္ႀကိမ္၊တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ဆိုသလို က်န္းမာေရးအတြက္ (medical check) ေဆးစစ္ၾကရသကဲ့သုိ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုလည္း (check) စစ္ေဆးၾကရပါမည္။ စစ္ေဆးသည့္အခါတြင္ အနည္းဆံုးတစ္ေန႔ကို တစ္ႀကိမ္စစ္ေဆးနိုင္လွ်င္္ သင့္ျမတ္္လွေပသည္။ ညအိပ္ရာ၀င္လွ်င္ နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး “ ဒီတစ္ေန႔မွာ ငါရဲ႕စိတ္ေတြဟာ မေကာင္းတဲ့ဖက္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲ၊ ေကာင္းတဲ့စိတ္ကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲ” ဟု စိတ္ကို စစ္ေဆးၾကရပါမည္။ ထိုသို႔ ေန႔စဥ္ စိတ္ကို (check) စစ္ေဆးဖန္မ်ားေသာအခါ ေနာင္တြင္ မေကာင္းေသာစိတ္မ်ား အျဖစ္နည္းလာၿပီး ေကာင္းေသာစိတ္မ်ား အျဖစ္မ်ားလာနုိင္ပါသည္။
ထိုထက္ပို၍ ေသခ်ာသည့္နည္းကား ေန႔စဥ္ သတိရသည့္အခ်ိန္အတုိင္း မိမိစိတ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရန္ ျဖစ္သည္။ ထုိအေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားက ကထဥၥ ပန ဘိကၡေ၀ ဘိကၡဳ စိေတၱ စိတၱာႏုပႆီ ၀ိဟရတိ ဟုေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ စိတ္ျဖစ္ပံုကို အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ ရႈျမင္ေနရမည္ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ကို မည္သို႔ ရႈျမင္ရမည္နည္းဟူမူ၊ သရာဂံ ၀ါ စိတၱံ သရာဂံ စိတၱႏၱိ ပဇာနာတိ - တပ္မက္မႈ ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ စိတ္ကိုလည္း တပ္မက္မႈႏွင့္တကြ ျဖစ္ေသာစိတ္ဟု သိေနရပါသည္။ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ ေလာဘ ျဖစ္ေနေသာအခါ၌ ထိုေလာဘျဖစ္ေနေသာစိတ္ကို ေလာဘစိတ္ ဟု သိေနရမည္။ ထို႔အျပင္ ၀ီတရာဂံ ၀ါ စိတၱံ ၀ီတရာဂံ စိတၱႏၱိ ပဇာနာတိ - လိုခ်င္မႈ၊တပ္မက္မႈ မျဖစ္ေသာအခါ တြင္လည္း လိုခ်င္မႈ ၊ တပ္မက္မႈ ကင္းေနေသာစိတ္ဟု သိေနရပါမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လိုခ်င္မႈ တပ္မက္မႈ မရွိေသာ စိတ္ကိုလည္း လိုခ်င္တပ္မႈ ကင္းေသာစိတ္ပဲ ဟု သိပါ …တဲ့။
သေဒါသံ ၀ါ စိတၱံ သေဒါသံ စိတၱႏၱိ ပဇာနာတိ - ေဒါသျဖစ္ေနသည့္အခါ ေဒါသျဖစ္ေနသည့္စိတ္ကို ေဒါသျဖစ္ေနသည့္စိတ္ဟုသိရပါ မည္။ ထိုေဒါသစိတ္သည္ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းသည့္အတြက္ ပို၍ ထင္ရွားေပသည္။ ထိုေဒါသစိတ္ကိုလည္း ျဖစ္တိုင္း သိေနရမည္ ဟူလို။ ေဒါသႏွင့္တဆက္တည္း ေဒါသရဲ႕ လက္ေအာက္ခံျဖစ္သည့္ သူတစ္ပါးေကာင္းစားသည္ကို မနာလို ျဖစ္ေသာအခါတြင္လည္း ထိုစိတ္ျဖစ္ပံုကို သိေနရမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ နေျမာတြန္႔တိုသည့္အခါတြင္လည္း နေျမာတြန္႔တိုသည့္စိတ္ကို သိေနရမည္။ ပူပန္သည့္စိတ္ျဖစ္လာလွ်င္လည္း ပူပန္သည့္စိတ္ကို သိေနရပါမည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စိတ္္အမူအရာျဖစ္တိုင္းကို သိေနမည္ဆိုလွ်င္ သတိပ႒ာန္အားျဖင့္ စိတၱာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ ဟုေခၚပါသည္။(သတိပ႒ာနသုတၱံ)
ထိုစိတ္ျဖစ္တိုင္းကို ကၽြမ္းက်င္စြာ သိနိုင္ရန္အတြက္ စာဖတ္သူမ်ားတြင္ လိုအပ္သည့္အရာကား သီလ၊သမာဓိ၊ပညာ တုိ႔ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ စိတ္ကို ကၽြမ္းက်င္စြာ သိေနၿပီဆိုလွ်င္ ထိုသူသ႑ာန္တြင္ မေကာင္းေသာစိတ္မ်ားနည္းပါးလာကာ ေကာင္းေသာ စိတ္မ်ားသာ ျဖစ္လာပါမည္။ ထိုအခါ အထက္တန္းက်ေသာ စိတ္ထားပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမည္မွာ မလြဲေပ။
တစ္ဖန္…..
ပုထုဇဥ္လူသားတုိင္းသည္ စိတ္ေရာဂါရွိသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ပုထုဇဥ္လူသားတိုင္းသည္ အရူးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ ဟု ေျပာလွ်င္ မည္သူမွ် ခံခ်င္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ မခံခ်င္၍လည္း မရနိုင္ပါေခ်။ ဘာေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ ဟုဆိုထားသည္ကုိး…….
ဥပမာ ေရာဂါရလွ်င္ ေဆးကုတဲ့အခါ ဆရာ၀န္ေပးတဲ့ေဆးကို မွန္မွန္ေသာက္သံုးျခင္းျဖင့္ ေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ပယ္သတ္နိုင္ပါသည္။ ထိုသုိ႔မဟုတ္မူ၍ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း ေဆးကို စားပါက စားတုန္းခဏေတာ့ သက္သာေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆးျပတ္သြားပါက ေရာဂါျပန္ျဖစ္နို္င္သည္။ ထို႔အတူ ကိုယ့္စိတ္ထဲတြင္ နိ၀ရဏဗိုင္းရပ္စ္ပိုး အကိုက္ခံရသည့္အတြက္ စိတ္ေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေနၾကရာ ထိုစိတ္ေရာဂါကို ကုသရန္အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားေပးသည့္ သတိပ႒ာန္ေဆးကို မျပတ္တလစပ္ မွန္မွန္ ရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ သတိပ႒ာန္ေဆးကို ပံုမွန္ မွီ၀ဲသြားပါက တစ္ေန႔တြင္ စိတ္ေရာဂါ ကင္းရွင္းစြာ အျမစ္ျပတ္ ပယ္သတ္နိုင္ပါသည္။
သို႔မဟုတ္မူ၍ သတိပ႒ာန္ေဆးကုိ ညြန္ၾကားေတာ္မူသည့္အတိုင္း မမွီ၀ဲဘဲ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း မီွ၀ဲမည္ဆိုပါက(တရားအားထုတ္လိုက္ အနားယူလိုက္ဆိုပါက) မွီ၀ဲတုန္းခဏတြင္ ေရာဂါသက္သာၿပီး ေနာင္တြင္ စိတ္ေရာဂါ ျပန္ျဖစ္လာနိုင္ပါသည္။
နိ၀ရဏဗိုင္းရပ္စ္ပိုးငါးမ်ဳိးအနက္ ကာမဂုဏ္ကို လိုခ်င္သည့္ဆႏၵသည္ ကာမစ ၦႏၵနိ၀ရဏ မည္၏။ အရေကာက္လွ်င္ ေလာဘျဖစ္၏။ ဥပမာ - အေၾကြးတင္လွ်င္ ျပန္ဆပ္ရသကဲ့သုိ႔ စိတ္တြင္ လိုခ်င္မႈေလာဘျဖစ္ေနလွ်င္ ၀ိပႆနာရႈမွတ္မႈျဖင့္ အေၾကြးျပန္ဆပ္ရပါသည္။
လူတို႔၏ စိတ္ခႏၶာထဲတြင္ တဏွာကိေလသာပိုးမ်ား အကိုက္ခံရၿပီဆိုလွ်င္ ယခင္ကလန္းဆန္းၾကည္လင္ေနသည့္စိတ္သည္ ရႈပ္ေထြးသည့္အေျခအေနသုိ႔ ေရာက္ရွိကာ သင့္ေတာ္သည္ ၊ မသင့္ေတာ္သည္ကို မေ၀ခြဲတတ္ဘဲ၊ ျပဳလုပ္သင့္သည္၊ မျပဳလုပ္သင့္သည္ကုိလည္း မစဥ္းစားနိုင္ဘဲ၊ တဏွာေလာဘ၏ ေစရာသို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ပါေခ်ေတာ့၏။
ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရာလက္ထက္ေတာ္အခါက သ၀တၳိျပည္တြင္ ကုေဋေလးဆယ္ ခ်မ္းသာသည့္ သူၾကြယ္ညီေနာင္ႏွစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ လူအမ်ားႏွင့္သြားေရာက္ကာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မ်ားကုိ နာၾကားရၿပီး သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းျပဳလုပ္ရန္ စိတ္သန္လွ်က္ရွိပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ကုေဋေလးဆယ္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာတို႕ကို ညီျဖစ္သူအား အၿပီးအတိုင္ လြဲေျပာင္းေပးကာ အစ္ကိုျဖစ္သူသည္ သာသနာ့ေဘာင္သို႔၀င္ခါ ရဟန္းျပဳခဲ့ပါေတာ့သည္။ ရဟန္းျဖစ္ေသာအခါ သင္ယူရမည့္ ကိုယ့္က်င့္တရားဆိုင္ရာသီလတရားမ်ား၊ ျဖည့္က်င့္ရမည့္ က်င့္၀တ္တရားမ်ားကို သင္ယူကာ မၾကာမီ ေတာထဲသုိ႔ သြားေရာက္ခါ တရားအားထုတ္ေနပါေတာ့သည္။ ဤသို႔ ေတာထဲတြင္ တရားအားထုတ္၍ ႏွစ္ကာလအပိုင္းအျခားတစ္ခုသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အိမ္တြင္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ညီျဖစ္သူ ဇနီးက “ အကယ္၍ မေတာ္လုိ႔မ်ား ငါ့ခင္ပြန္းရဲ႕အစ္ကို ရဟန္း သာသနာမွာမေပ်ာ္ပိုက္လုိ႔ လူထြက္လာမယ္ဆိုရင္ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ငါတို႔ ခြဲေ၀ေပးရလိမ့္မယ္၊ ဒီပစၥည္းေတြကို မခြဲေပးရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ…..အင္း…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ခြဲမေပးရေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ” ဟုေတြးက ခုိးသားမ်ားကို ေခၚ၍ “ အေမာင္တို႔…ဤမည္ေသာ အရပ္မွာ ရဟန္းတစ္ပါး ေနပါတယ္၊ အဲဒီရဟန္းကို သတ္ေပးနိုင္မယ္ဆိုရင္ အေမာင္တုိ႔ လိုသေလာက္ေငြကို ကၽြန္ပ္ေပးပါ့မယ္” ဟုေျပာၿပီး ထိုရဟန္းအား အသတ္ခိုင္းေလသည္။
ဤကား ေလာဘဗုိင္းရပ္စ္ပိုး အကိုက္ခံရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ပံုမွန္စိတ္ထားမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရဟန္းကိုသတ္ခိုင္းသည္အထိ လြန္က်ဴးခဲ့ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ထိုဗိုင္းရပ္စ္ပိုးေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို သတ္ခိုင္းသည့္အျပင္ ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္လည္း အသက္ေသဆံုးသည္အထိ ျဖစ္ရ တတ္ပါသည္။
ေရွးအခါတုန္းက စာသင္တိုက္ႀကီးတစ္တိုက္တြင္ ပရိယတၱိစာေပမ်ားကုိ စာသင္ပ်ဳိတို႔အား ပို႔ခ်ေနရာ ထုိစာသင္ပ်ဳိမ်ားအနက္ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိ ၿပီး ဥပဓိရုပ္ခန္႔ညားသည့္ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးလည္း ပါ၀င္ပါသည္။ ထိုရဟန္းငယ္သည္ စာေပကို အသင့္အတင့္ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္လာ ေသာအခါ ရြာအတြင္းဆြမ္းခံၾကြခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ႏွင့္ တစ္ေနရာတြင္ အမ်ဳးိသမီးေလးတစ္ဦးသည္ ေရာက္လာေသာသံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္း ေလာင္းလွဴလွ်က္ရွိရာ ေခ်ာေမာလွပသည့္ရဟန္းငယ္အလွည့္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ မည္သို႔မွ် ဟန္ေဆာင္နိုင္ျခင္းမရွိဘဲ ထုိရဟန္းငယ္အား လိုခ်င္သည့္ ကာမဆႏၵနိ၀ရဏဗိုင္းရပ္စ္ပိုးသည္ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္၏ စိတ္ထဲအကိုက္ခံလိုက္ရပါသည္။ ထိုအခါ အမ်ဳီးသမီးေလးသည္ ထိုရဟန္းငယ္အား မရရင္ေသရပါေတာ့မည္ ဟု ဆုိသျဖင့္ အေဖျဖစ္သူသည္ ထိုရဟန္းေနာက္သုိ႔ အျမန္လိုက္၍ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာပါ ေသာ္လည္း ရဟန္းငယ္ကား လူထြက္ဖို႔ရာ စိတ္ကူးမရွိသျဖင့္ သမီးျဖစ္သူအား ထုိရဟန္းငယ္ လူမထြက္နုိင္ေၾကာင္းသိခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အမ်ုိးသမီးေလးသည္ ရဟန္းငယ္အား စြဲလန္းတပ္မက္သည့္ စိတ္ျဖင့္ စိတ္ေရာဂါျဖစ္ကာ မၾကာမီ အသက္ဆံုးရႈံးေလေတာ့၏။
အကယ္၍ သည္ေနရာတြင္ အမ်ဳိးသမီးေလးသည္ နိ၀ရဏဗုိင္းရပ္္စ္ပိုးကို သတ္နိုင္သည့္ သီလ၊သမာဓိ၊ပညာ လက္နက္ကို ရခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္ အသက္ေသဆံုးျခင္းသို႔ မေရာက္သည့္အျပင္ တမလြန္အတြက္လည္း ေကာင္းရာသုဂတိဘ၀သို႔ ေရာက္နုိင္ပါလိမ့္မည္္။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိိတြင္ နိ၀ရဏဗိုင္းရပ္စ္ပိုးမ်ား အကုိက္ခံေနရသည္ကို အကိုက္ခံေနရမွန္းသိၿပီး အထက္တြင္ ျပဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း ျမတ္ဗုဒၶ၏ေဆးကို မွန္မွန္မွီ၀ဲျခင္းျဖင့္ နိ၀ရဏဗိုင္းရပ္စ္ပိုးမ်ားအား မိမိသ႑ာန္တြင္ နည္းပါးေအာင္၊နည္းပါးရာကေန ကင္းရွင္းသြားေအာင္ သတ္နိုင္ၾကေစရန္ သီလ၊သမာဓိ၊ပညာ လက္နက္ျဖင့္ တိုက္ခိုက္ၾကပါစို႔ ဟု တိုက္တြန္းရင္း နိဂုံုးခ်ဴပ္လိုက္ရပါေတာ့သတည္း။

စိတ္ေနသန္႔ရွင္း ေဘးရန္ကင္း လြန္မင္းခ်မ္းသာၾကပါေစ
၂.၁၀.၂၀၀၈၊ ည ၇း၄၂ နာရီ