သံုးရာစုထဲက ဘ၀ပံုရိပ္ (၆)

ထိုအခါ ကၽြန္ပ္၏ စီမံခ်က္အရ အဆင္း၊ အနံ႔တို႔ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ေျမတြင္ပြင့္ေသာပန္း၊ ေရတြင္ပြင့္ေသာပန္း၊ ေရႊပန္းစသည္တို႔ျဖင့္ နဂါးမင္းအား ပူေဇာ္ေစပါသည္။ ေမာင္းမမိႆံတစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္တို႔အား နဂါးမင္းကို ၀န္းရံေစကာ ဥာဏ္ေတာ္ႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္ေသာ ဓမၼစၾကာရတနာကို လည္ေစေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အသြင္ေတာ္ကို ဖန္ဆင္းျပပါရန္ ကၽြန္ပ္က နဂါးမင္းအား ေျပာေသာအခါ နဂါးမင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆင္းေတာ္အတုိင္း ဖန္ဆင္းျပခဲ့သည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ပ္သည္ လကၡဏာေတာ္ႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ တင့္တယ္သပၸါယ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏အဆင္းေတာ္ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္တုိ႔ျဖင့္လည္း ဖူးျမင္လို႔မ၀ရွိလွသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အိပ္စက္အနားယူျခင္းကို မျပဳေတာ့ဘဲ ခုႏွစ္ရက္ပတ္လံုး စားေတာ္မေခၚဘဲ မျပန္႔မလြင့္ တည္ၾကည္ၿငိမ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ဖူးျမင္ပူေဇာ္လာခဲ့ပါသည္။

ေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္၏(history) သမိုင္းေၾကာင္း
(ကၽြန္ပ္၏ ဘ၀ရပ္၀န္းတြင္ အရွင္ျမတ္ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္၏ သမိုင္းေၾကာင္း (history)မပါလွ်င္ ၿပီးျပည့္စံုုမႈ မရွိေသာေၾကာင့္ ထိုမေထရ္အေၾကာင္းကိုလည္း ဆက္လက္ေျပာရေပဦးမည္။)
ဒုတိယ သဂၤါယနာတင္ခဲ့ၿပီးသည့္ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔သည္ ေနာင္အခါတြင္ သာသနာသည္ မည္သို႔ျဖစ္လာမည္နည္းဟု အဘိဥာဏ္ႏွင့္ၾကည့္ေသာအခါ သာသနာႏွစ္ (၂၁၈)ႏွစ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ပါဋလိပုတ္ျပည္တြင္ ဓမၼာေသာက အမည္ရွိမင္းသည္ အဘိသိက္ခံယူၿပီး ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကၽြန္းလံုးတြင္ မင္းကရာဇ္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုမင္းသည္ ျမတ္စြဘုရား သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳလွသည္ျဖစ္၍ လြန္ကဲေသာ ပူေဇာ္သကၠာရျဖင့္ ပူေဇာ္လိမ့္မည္။
သည္အခါတြင္ တိတၳိတို႔သည္ ပူေဇာ္သကၠာရ လဘ္လာဘကို လိုလားေတာင္းတၾကကုန္သည္ျဖစ္ရာ။ သဒၶါတရားျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ လာဘ္လာဘကို လိုလား၍ ျမတ္ဘုရားသာသနာ ေတာ္အတြင္း ၀င္ေရာက္ကာ ရဟန္းျပဳလာၾကလိမ့္မည္္။ တိတၳိမ်ားသည္ အႀကံျဖင့္ရဟန္းျပဳ လာၾကေသာေၾကာင့္ သာသနာေတာ္အတြင္းတြင္ သူတို႔၏ အယူ၀ါဒကို ျပၾကလိမ့္မည္။။ ထိုအခါ သာသနာေတ္ႀကီးသည္ အုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာျဖစ္ကာ ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ ႀကံဳရလိမ့္မည္။ ထိုသို႔သသနာေဘးအႏၱရာယ္ႀကံဳေသာအခါ ငါတို႔သည္ “ အသက္ထင္ရွားရွိဦးမွာလား၊ မရွိေတာ့ၿပီလား” ဟူသည္ကုိ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေသာအခါ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ထင္ရွားမရွိေတာ့ၿပီကို သိလိုက္ရပါသည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ‘သည္ေဘးအႏၱရာယ္ကို မည္သူ ၿငိမ္းေစနိုင္မည္နည္း’ ဟု ဆက္လက္၍ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရာ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္သာ ကုန္သြားသည္ တစ္ေယာက္မွမျမင္ေပ။ ဒါေပမယ့္ ျဗဟၼာ့ျပည္မွ စုေတခါၿပီး၊ အထက္ျဗဟၼျပည္သို႔ ျဖစ္နိုင္ေၾကာင္းစ်ာန္ႏွင့္ျပည့္စံုေနသည့္ တိႆ ျဗဟၼာၾကီး အား ေတြ႕ျမင္ေတာ္မူၾကပါသည္။
ထိုသူသည္သာ ေနာင္အခါတြင္ သာသနာအတြင္း တိတၳိတို႔ကို ႏွိမ္နင္းကာ အဓိကရုန္းကို ဆံုးျဖတ္ၿပီး သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္ လိမ္မည္ဟု ႀကိဳတင္သိျမင္ကာ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔သည္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ၾကြေတာ္မူၾကၿပီး တိႆျဗဟၼာႀကီးအား ေျပာေတာ္မူၾကသည္။
“ျဗဟၼာႀကီး……သာသနာေတာ္ႏွစ္ (၂၁၈)ႏွစ္သို႔ ေရာက္တဲ့အခါ သာသနာေတာ္တြင္ ေဘးရန္ႀကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ငါတို႔ဟာ လူျပည္ နတ္ျပည္ ေနရာအနံ႕ၾကည့္ေသာ္လည္း သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္နုိင္တဲ့သူကို မျမင္မိပါ။ ျဗဟၼျပည္ကို စံုစမ္းတဲ့အခါမွာသာ သင္ျဗဟၼာၾကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ေသာ ျဗဟၼာႀကီး………ငါတို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ သင္သည္ လူ႕ျပည္တြင္ ပဋိသေႏၶေန ကာ ျမတ္ဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ခ်ီးေျမွာက္နုိင္ဖို႔အတြက္ သင္ ၀န္ခံစမ္းပါ ျဗဟၼာႀကီး….” ဟု ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားက ေျပာၾကပါသည္။ ထိုစကားကို ၾကားရေသာ ျဗဟၼာႀကီးသည္ “ ငါသည္ သာသနာေတာ္ရဲ႕ ေဘးရန္ကို သုတ္သင္ၿပီး သာသနာေတာ္ႀကီးကုိ ခ်ီး ေျမွာက္ဖို႔အတြက္ အစြမ္းနုိင္ဆံုးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆုိပါလား” ဟု ေတြးကာ စိတ္ထဲအလြန္ရႊင္လန္းရသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဗဟၼာႀကီးက အရွင္ျမတ္တို႔အား “ အရွင္တို႔ဆႏၵအတုိင္းျဖစ္ရပါေစ့မယ္” ဟု ၀န္ခံကတိကို ျပဳခဲ့ေပသည္။
ထိုအခါ သိဂၢ၀မေထရ္ႏွင့္ စ႑၀ဇၨိမေထရ္ႏွစ္ပါးတို႔သည္ ရဟန္းငယ္သာျဖစ္ေသးေသာ္လည္း ပိဋကတ္သံုးပံုေဆာင္ေသာ ပဋနသမၻီဒါပတၱ ရဟႏၱာမ်ား ျဖစ္ေတာ္မူၾကသည္။ ရဟႏၱာမေထရ္ႀကီးတို႔သည္ ထိုရဟန္းငယ္ႏွစ္ပါး “ သင္တုိ႔ႏွစ္ပါးဟာ ဒုတိယသဂၤါယနာတင္စဥ္က မလာၾကကုန္၊ ဒါေၾကာင့္ သင္တို႔အား ဒဏ္တစ္ခု ျဖစ္ေစရမယ္၊ တိႆမည္တဲ့ ျဗဟၼာဟာ ေမာဂၢလိပုေဏၰးမရဲ႕ အိမ္မွာ ပဋိသေႏၶ ေနလိမ့္မယ္။ သင္တို႔ႏွစ္ေယာက္တြင္ တစ္ေယာက္က ထိုသူကုိ ရဟန္းျပဳ၊ တစ္ေယာက္က ဘုရားစကားေတာ္ကို သင္ေပးပါ” ဟု မွာေတာ္မူရစ္ၾကပါသည္။ (ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ႀကီးတို႔၏ ဥေပကၡာမျပဳဘဲ သာသနာေတာ္အတြက္ စြမ္းေဆာင္ေတာ္မူခဲ့ၾက သည္မွာ ေနာင္လာေနာင္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္လူပုဂၢိဳလ္မ်ား အတုယူဖြယ္ေကာင္းေလစြ။)
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ျဗဟၼာႀကီးသည္ ျဗဟၼာ့ျပည္မွ စုေတ၍ ေမာဂၢလိပုေဏၰးမ၏ ၀မ္းတြင္ ပဋိသေႏၶယူပါသည္။ မေထရ္ႀကီးမ်ား တာ၀န္ေပးသည့္အတိုင္း သိဂၢ၀မေထရ္သည္ ျဗဟၼာႀကီး ပဋိသေႏၶယူသည္မွစ၍ ခုႏွစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ပုဏၰားအိမ္သို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ေတာ္မူခဲ့ရာ တစ္ေန႔မွွ် ဆြမ္းမရခဲ့ေပ။ ခုႏွစ္ႏွစ္လြန္ေသာအခါမွ တစ္ေန႔တြင္ ‘ကန္ေတာ့ပါ၏’ ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းကိုပဲ ရခဲ့ေလ၏။ ဤတြင္ ေမြးလာေသာ ကေလး၏ အမည္ကုိ ‘တိႆ’ ဟုအမည္မွည့္ၾကကုန္၏၊ အေမ၏ အမ်ဳိးအႏြယ္ကိုအစြဲျပဳကာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆ (ေမာဂၢလိ၏သား တိႆ)ဟုအမည္တြင္ခဲ့ေလသည္။
(ေရွးပညာရွိမ်ား သာသနာျပဳေတာ္မူပံုမွာ အံ့မခန္းရွိသကဲ့သုိ႔ အတုယူဖို႔လည္း ေကာင္းလွပါသည္)။
တစ္ေန႔သ၌ ပုဏၰားသည္ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ အျပင္မွာ ျပန္လာေသာအခါ လမ္းတြင္ မေထရ္ႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ “ ငါတို႔အိမ္ကို သင္သြားပါသလား” ဟုေမးပါသည္။
မေထရ္ “ အသင္ပုဏၰား…သြားပါတယ္”
ပုဏၰား “ တစ္စံုတစ္ခုကို သင္ရခဲ့သလား”
မေထရ္ “ ရခဲ့ပါတယ္” ဟုဆိုသည္။ ပုဏၰးလည္း အိမ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ “ တစ္စံုတစ္ခုကို ရဟန္းအား လွဴလိုက္ၾကလား” ဟု ေမးေသာ အခါ ပုေဏၰးမက“ အရွင္…တစ္စံုတစ္ခုကိုမွ် မလွဴလိုက္ဘူး” ဟု ေျဖ၏။ ထိုအခါ ပုဏၰားက မနက္ျဖန္ ထိုရဟန္းႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ လိမ္လည္မႈ မုသာ၀ါဒႏွင့္ စြတ္စြဲရမည္ ဟု အေတြးေပၚလာေလ၏။
မနက္မုိးေသာက္အလင္းေရာက္သည့္အခါ ထံုးစံအတိုင္း ရဟန္းသည္ ပုဏၰား၏ အိမ္တံခါး၀သို႔ ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူလာ၏။ ထိုအခါ ပုဏၰားကစတင္ကာ “ အသင္ရဟန္း…. မေန႔တုန္းက ကၽြန္ပ္၏ အိမ္မွာ တစ္စံုတစ္ခုမရပါဘဲႏွင့္ ရခဲ့တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ အသင္ရဟန္းတို႔ဟာ လိမ္လည္ၿပီး မုသားစကား မေျပာေကာင္းဘူး” ဟုေျပာေသာအခါ မေထရ္က “ အသင္ပုဏၰား ငါသည္ သင္တို႔အိမ္မွာ ခုႏွစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ဆြမ္းရပ္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္စံုတစ္ခုကိုမွ် မရခဲ့ေပ။ မေန႔ကမွ ကန္ေတာ့ပါ၏ ဆိုတဲ့ စကားကိုသာ ငါရခဲ့ ပါတယ္၊ ဒါကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တစ္စံုတစ္ခုရခဲ့တယ္လို႔ ငါေျပာျခင္းျဖစ္တယ္” ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။
ထိုအခါပုဏၰားက “ ေအာ္…ရဟန္းေတြဟာ ‘ကန္ေတာ့ပါ၏’ ဆိုတာေတာင္မွ ဒီကန္ေတာ့ပါ၏ကိုပဲ အေလးထားကာ ခ်ီးမြန္းေျပာဆိုေသးရင္ တကယ့္ဆြမ္းကို ရရင္ေတာ့ ပိုၿပီး ခ်ီးမြန္းေျပာဆိုဦးမွာပဲ” ဟု ေတြးကာ မေထရ္အေပၚၾကည္ညိဳသည္ျဖစ္၍ သူ႕အဖို႔ထား ေသာထမင္းကိုယူကာ မေထရ္အား ေလာင္းလွဴလိုက္ၿပီး၊ “ အရွင္ဘုရား…တပည့္ေတာ္အိမ္မွာ ေန႔တိုင္း ဆြမ္းအလွဴခံေတာ္မူပါဘုရား” ဟူ၍ ဖိတ္မႏၱကျပဳလုိက္၏။ သိဂၢ၀မေထရ္သည္လည္း ပုဏၰား၏ အိမ္၌ ေန႔တိုင္း ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူကာ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္မ်ားကုိလည္း တစ္ေန႔လွ်င္ အနည္းငယ္စီ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထိုအခါ ပုဏၰားတို႔သည္လည္း မေထရ္သည္ ၿငိမ္သက္ေသာ ဣေျႏၵရွိသည္ျဖစ္၍ ၾကာေလ ၾကာေလ ပို၍ ၾကည္ညိဳေလေလ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ျဗဟၼာ့ျပည္က ျဖစ္လာေသာ လူငယ္ေလးသည္လည္း တေျဖးေျဖးႏွင့္ႀကီးပ်င္းလာကာ အသက္(၁၆)ႏွစ္အရြယ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဗဒင္(၃)ပံုကုိ တတ္ေျမာက္ခဲ့ေလသည္။ လူငယ္သည္ ျဗဟၼာ့ျပည္မွာလာသည္ျဖစ္၍ သူ၏အိပ္ရာတြင္ မည္သူမွ် မေနရ၊ လူငယ္သည္ ေဗဒင္အတတ္သင္ရန္ ဆရာ့အိမ္သို႔ သြားေသာအခါ လူငယ္၏ အသံုးအေဆာင္ အိပ္ရာေနရာ ထိုင္ခံုစသည္တို႔ကို အ၀တ္ျဖဴျဖင့္ ရစ္ပတ္ကာ ဆြဲထားရသည္။
တစ္ေန႔တြင္ သိဂၢ၀မေထရ္သည္ “ အင္း…ဒီအိမ္ကို ငါလာတာလည္း ၾကာေနၿပီ လူငယ္သည္လည္း ရဟန္းျပဳခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ၊ လူငယ္ကုိ စကားေျပာမွ ျဖစ္လိမ့္မယ္” အႀကံျဖစ္ေတာ္မူကာ မေထရ္သည္ လူငယ္၏ အိမ္သုိ႔ ၾကြေတာ္မူခဲ့၏။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ လူငယ္၏ ေနရာအိပ္ရာမွတစ္ပါး တစ္ျခားေနရာမ်ားကို မျမင္ပါေစနွင့္ ဟု အဓိ႒ာန္လိုက္ပါသည္။ ပုဏၰားကလည္း လူငယ္ေနရာမွတစ္ပါး တစ္ျခားေနရာ ကို မျမင္သည့္အတြက္ မေထရ္အား လူငယ္ေနသည့္ေနရာတြင္ သီတင္းသံုးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရပါသည္။ မၾကာမီ လူငယ္ျပန္ေရာက္ လာေသာအခါ “ ကၽြန္ေတာ့ေနရာကို ရဟန္းေနထိုင္ဖို႔အတြက္ အဘယ္သူက ခြင့္ေပးလိုက္သလဲ” ဟုေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုပါေတာ့ သည္။ သူကားျဗဟၼာ့ျပည္မွ စုေတလာသည္ဆိုေတာ့ စင္ၾကယ္မႈကုိသာ အေလးထားလိုလားသည္။ သို႔ႏွင့္ မေထရ္သည္ ထိုအိမ္၌ လွဴဒါန္းေသာဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးၿပီးခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္သည္ ေဒါသေျပေလာက္ၿပီျဖစ္၍ မေထရ္ကာ လူငယ္အား စကားစလိုက္သည္၊
မေထရ္ “ လူကေလးေရ…မင္း ေဗဒင္ တစ္စံုတစ္ရာ တတ္ပါသလား” ၊
လူငယ္ “ ရွင္ရဟန္း………ငါေဗဒင္မတတ္ဘူးဆိုရင္ တစ္ျခားဘယ္သူတတ္ဦးမွာလဲ၊ ရွင္ရဟန္းတို႔ေကာ ေဗဒင္တတ္ပါသလား” လူငယ္သည္ သူတတ္ထားသည့္ ေဗဒင္ပညာကို အလြန္အထင္ႀကီးပံုရသည္။ မေထရ္ကလည္း သည္အေၾကာင္းအရာကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ စကားေျပာျဖစ္ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖၚရ ပါသည္။ ထိုအခါ….
မေထရ္ “ လူကေလးေရ….မင္းသိခ်င္တာေမးေလ” ဟု ေမးခြင့္ျပဳလိုက္ေသာအခါ..
လူငယ္က ေဗဒင္သံုးပံုတြင္ သူလည္းမျမင္၊ သူ၏ဆရာလည္း မျမင္သည့္ ခက္ခဲေသာပုစၦာမ်ားကို ခံရာခဲဆစ္ေမးေလေတာ့သည္။ ထိုအခါမေထရသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္က ေဗဒင္သံုးပံုကို တတ္ကၽြန္းရံုမွ်မက ယခအခါ ပဋိသမၻိဒါေလးပါးသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္ေမးေသာ အေမးမွန္သမွ်ကို အခက္အခဲမရွိ ေျဖနိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခါ
မေထရ္က “ လူကေလးေရ… ငါ့ကုိ သင္အမ်ားႀကီးေမးခဲ့ပါသည္၊ အခုအခါ ငါက သင့္ကုိ ေမးခြန္းတစ္ခုပဲ ေမးပါမယ္၊ ေျဖမွာလား”
လူငယ္ “ ေမးသာေမးပါ ေမးရင္ ေျဖရမွာေပါ့ ” ဟုဆိုလွ်င္ မေထရ္သည္ စိတၱယမိုက္လာ စုတိစိတ္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ရဟႏၱာ၏ စုတိစိတ္၏ ျဖစ္ဆဲခဏကို ရည္ရြယ္၍ ျပႆနာကို ေမးေတာ္ေသာအခါ လူငယ္သည္ ထိုအေမး၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကို မသိေသာေၾကာင့္ မေျဖနုိင္ခဲ့ေပ။
လူငယ္ “ အရွင္ရဟန္း အခုေမးလိုက္ေသာ ေဗဒင္ကား အဘယ္ေဗဒင္ျဖစ္ပါသလဲ”
မေထရ္ “ ဒါက ဘုရားေဗဒင္လို႔ေခၚတယ္”
လူငယ္ “ ဒီလိုဆို သည္ဘုရားေဗဒင္အတတ္ကို ကၽြန္ပ္အား သင္ေပးနိုင္ပါမည္လား”
မေထရ္ “ သင္ေပးနိုင္တာေပါ့၊ဒါေပမယ့္တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ ငါလို ရဟန္း၀တ္မွ သင္ေပးလို႔ရမယ္” ဟု ေျပာေသာအခါ လူငယ္သည္ ထုိဘုရားေဗဒင္ကုိ သင္ခ်င္လွသည္ျဖစ္၍ မိဘမ်ားထံခ်ည္းကပ္ကာ… “ အေဖတို႔အေမတို႔ေရ…သားေလ..ဘုရားေဗဒင္သင္ခ်င္တယ္၊ ဒီေဗဒင္ကိုသင္ရင္ ရဟန္း၀တ္ၿပီးမွ သင္ရမယ္လို႕ ေျပာတဲ့အတြက္ သား ရဟန္း၀တ္ပါရေစ၊ ေဗဒင္တတ္မွ သားျပန္လာခဲ့မယ္” ဟုေျပာေသာ အခါ သားရဲ႕ဆႏၵကို မဆန္႔က်င္လိုေသာေၾကာင့္ ေဗဒင္တတ္လွ်င္ ငါတို႔၏သားသည္ အိမ္သို႔ျပန္လာလိမ့္မည္ ဟုေတြးကာ သား၏အလိုသို႔လိုက္ကာ ရဟန္းျပဳခြင့္ေပးလိုက္ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ လူငယ္သည္ သာသနာ့ေဘာင္သို႔၀င္ကာ ရဟန္းျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ဤတြင္ မေထရ္က ဒြတၱိ ံသကာရ ကမၼ႒ာန္းကို ေရွးဦးစြာ ေပးေတာ္မူ၏၊ သာမေဏသည္လည္း ဒြတၱိ ံသကာရ ကမၼ႒ာန္းကို စီးျဖန္းေသာအခါ မၾကာမီ ေသာတာပန္တည္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ မေထရ္က “ သာမေဏကား ေသာတာပန္တည္ၿပီျဖစ္ခဲ့ၿပီ၊ ကမၼ႒ာန္းကို ဆက္လက္ပြားေစမယ္ဆိုရင္ ရဟႏၱာျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ရဟႏၱာျဖစ္ရင္ ဘုရားစကားေတာ္ကို သင္ဖို႔အတြက္ အားထုတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သာမေဏကုိ စ႑၀ဇၨိတမေထရ္ထံ ေစလြတ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ” ဟု ေတြးမိသည္ျဖစ္၍ သာမေဏအား “သင္သည္ စ႑၀ဇိၨတမေထရ္ထံသုိ႔ သြားၿပီး ဘုရားစကားေတာ္မ်ားကို သင္ယူေခ်” ဟုေျပာကာ စ႑၀ဇိၨတမေထရ္ထံသို႔ ေစလြတ္လိုက္သည္။ သာမေဏသည္လည္း ဆရာအား ျပဳလုပ္ရမည့္ ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္အသီးသီးကို ၾကားကာ စ႑၀ဇိၨတမေထရ္ထံသုိ႔ ၾကြသြားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ (ဆက္ရန္)