သံုးရာစုထဲက ဘ၀ပံုရိပ္ (၉)

မင္းႀကီးက “ သင္ဖယ္ရွားနိုင္တယ္ဆိုရင္ အခုပဲ ဖယ္ရွားေပးပါေတာ့” ဟု ေျပာေသာအခါ
လူငယ္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ၀ိသႀကံဳနတ္သားသည္ ထိုစက္ယႏၱရားကို ျမွားျဖင့္ပစ္လိုက္ရာ ခ်ာခ်ာလည္ေနေသာ စက္ယႏၱရားႀကီးသည္ ဖရိုဖရဲျဖစ္ကုန္ပါေတာ့သည္။
သုိ႔ႏွင့္ တံခါး၀တြင္ လည္ေနေသာ စယႏၱရားႀကီး ရပ္သြားေသာအခါ တံခါး၀တြင္ ပတၱျမားတုံးႀကီးႏွင့္အတူ ေရးထုိးေသာ “ေနာင္တြင္ မင္းဆင္းရဲသည္ သည္ပတၱျမားႀကီးကို ယူ၍ ဓါတ္ေတာ္တို႔အား ပူေဇာ္ေစသတည္း” ေရႊေပလႊာကို ဖတ္လိုက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ပ္ အ့ံၾသမိသကဲ့သုိ႔ “ ငါလုိမင္းကို မင္းဆင္းရဲ လို႔ မေျပာသင့္ဘူး” ဟု ေတြးကာ စိတ္မသက္သာ ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သည္စာတန္းက ကၽြန္ပ္ အတြက္ အေရးမႀကီး ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားရရွိရန္ အေရးႀကီးေနသည္ကိုး……

သို႔ႏွင့္ အတြင္းတံခါးကို ဖြင့္၍ ေက်ာင္းအတြင္းသို႔ ၀င္ၾကေသာအခါ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္ မအံ့ၾသဘဲ မေနနိုင္သကဲ့သုိ႔ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းႀကီးတို႔၏ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္တို႔ကိုလည္း ၾကည္ညိဳခြင့္ရရွိခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ပ္ျမင္လိုက္ရသည္ကား တစ္ျခား မဟုတ္၊ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၁၈)ႏွစ္အထက္က ထြန္းညွိထားခဲ့ေသာ ဆီမီးတိုင္သည္ ယခုတိုင္ ထြန္းေတာက္ေနဆဲ ျဖစ္သည့္အျပင္ ဓါတ္ေတာ္ကို ပူေဇာ္ထားခဲ့သည့္ ပန္းမ်ားသည္လည္း မၿငိဳးႏြမ္းဘဲ ပကတိ ပင္ကိုယ္အတုိင္းပင္ ရွိေနပါေတာ့သည္။
ဓါတ္ေတာ္တုိက္၏ တစ္ေနရာတြင္ စာေရးထားေသာ ေရႊေပလႊာတစ္ခုကုိ ျမင္ရပါသည္။ ထိုေရႊေပလႊာကို ယူၾကည့္လိုက္ေသာအခါ “ေနာင္ေသာအခါ ပိယဒါသအမည္ရွိေသာ မင္းသားသည္ ထီးျဖဴေဆာင္းသည့္ အေသာကမင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုအေသာကမင္းတရားႀကီး သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ပ်ံ႕ႏွံ႕ေအာက္ျပဳရစ္လိမ့္မည္” ဟု ဖတ္ရေသာအခါ …..
ကၽြန္ပ္သည္ “အေမာင္တို႔……အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ဟာ ဓါတ္ေတာ္ပ်ံ႕ႏွံ႕ဖို႔အတြက္ ငါ့တစ္ေယက္ကိုပဲ ျမင္ေတာ္မူခဲ့တာကိုး” ဟုဆိုၿပီး လြန္ကဲေသာ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ လက္၀ဲလက္ေမာင္းကုိ ေခြ၍ လက္်ာလက္ျဖင့္ လက္ခေမာင္း တေျဖာင္းေျဖာင္း ခတ္ေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ပ္လည္း ထိုဓါတ္ေတာ္တိုက္ေနရာတြင္ ပူေဇာ္ရံုသာ ပူေဇာ္နိုင္ရန္ ဓါတ္ေတာ္ အနည္းငယ္ကို ထားခဲ့ၿပီး က်န္သည့္ ဓါတ္ေတာ္ မ်ားကို ပင့္ေဆာင္ကာ ဓါတ္ေတာ္ေက်ာင္း ျပန္ပိတ္၍ ေရွးမူမပ်က္ ပကတိအတုိင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီး ေက်ာက္ေစတီကို ျပန္၍တည္ေစခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ပ္သည္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ေက်ာင္းတို႔၌ တည္ထားေသာ ေစတီေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလး ေထာင္တို႔တြင္ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကုိ ဌာပနာခဲ့ပါသည္။ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားကလည္း တန္းခိုးအာႏုေဘာ္ႀကီးေသာ ဣႏၵဂုတၱအမည္ရွိ ရဟႏၱာမေထရ္ကို ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ေက်ာင္းေစတီတို႔ကို ေဆာက္လုပ္ရာ၌ ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေစရန္ ေစာင့္ေရွာက္ေစေတာ္မူခဲ့သည္။
(၈၄၀၀၀) ေက်ာင္းေစတီမ်ား ေဆာက္တည္မႈ ၿပီးစီးျခင္းအေၾကာင္း
ကၽြန္ပ္၏ မၿပီးစီးေသးေသာ ေက်ာင္းေစတီမ်ားကို ၿပီးစီးျခင္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ ဣႏၵဂုတၱမေထရ္သည္ သူ၏ တန္ခုိးအာႏုေဘာ္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းေစတီမ်ား စတင္၍ ေဆာက္လုပ္သည္မွ ၿပီးစီးသည္အထိ အခ်ိန္ကာလ အားျဖင့္ (၃)ႏွစ္တိတိၾကာခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ၿမိဳ႕တို႔မွ ေက်ာင္းေစတီမ်ားေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စာသ၀ဏ္လႊာ မ်ားသည္ ကၽြန္ပ္ထံသို႔ တစ္ေန႔တည္း ေရာက္လာၾကပါသည္။
ေက်ာင္းေစတီေဆာက္လုပ္ရာ၌ တာ၀န္ေပးျခင္းခံရေသာ အမတ္တို႔သည္ ကၽြန္ပ္ထံသုိ႔ေရာက္လာကာ “ အရွင္မင္းႀကီး… ေစတီေတာ္ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္တဲ့ ေက်ာင္းေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကို ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးၾကပါၿပီ …” ေလွ်ာက္တင္လာၾကပါသည္။ ဤ၌ ထူးျခားခ်က္မွာ ေက်ာင္းအားလံုးကို စတင္ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကသည့္ေန႔မွာ လကို ရာဟုဖမ္းသည့္ ေန႔ျဖစ္သည့္အျပင္ ေက်ာင္းအားလံုးၿပီးသည့္ ေန႔သည္လည္း လကို ရာဟုဖမ္းသည့္ေန႔ ျဖစ္ေနသည္မွာ တိုက္ဆိုင္မႈဟုလည္း ေျပာ၍ ရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ျဖစ္ေန သည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ေတာ္ေၾကာင့္ ဆိုလွ်င္ မွားမည္မထင္ေပ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကာယကံရွင္ ကၽြန္ပ္မွာေတာ့ ၀မ္းသာပီတိမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းေရစက္ခ် ပူေဇာ္ပြဲ
သို႔ႏွင့္ကၽြန္ပ္သည္ ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲက်င္းပနုိင္ေရးကုိ အမတ္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္စည္းေ၀းၿပီး၊ ပါဋလိပုတ္ျပည္ထဲသုိ႔ ေဆာ္ေအာေရး အဖြဲ႕ကို တာ၀န္ေပးခဲ့သည္၊ ေဆာ္ေအာေရးအဖြဲ႕ကလည္း ပါဋလိပုတ္ျမဳိ႕အတြင္းလွည့္ပတ္၍ “တုိင္းသူျပည္သားအလူအမ်ားတို႔….. ယေန႔မွ ေနာက္ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ မင္းတရားႀကီးက ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပါ့လိမ့္မည္ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔အတြက္ တုိင္းသူျပည္သားအားလံုး ထိုေန႔သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ရွစ္ပါးဥပုသ္သီလ ခံယူေဆာက္တည္ၿပီး မင္းတရားႀကီးႏွင့္အတူ ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲကို ပါ၀င္ဆင္ႏြဲၾကရမယ္” ဟု ေမာင္းခတ္ေဆာ္ေအာၾကပါသည္။
တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကလည္း ထိုအေၾကာင္းကို ၾကားသည္ဆိုလွ်င္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ၾကကာ “ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲ သဘင္ကို ငါတို႔လည္းဆင္ႏြဲလိုက္ၾကမယ္ဟဲ့” ဟုေတြးကာ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ခုႏွစ္ရက္လြန္သျဖင့္ ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲေန႔သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ တစ္သိန္းမကမ်ားစြာေသာ စစ္သည္ေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္ပ္သည္ စစ္အဂၤါေလးပါးၿခံရံ၍ လိုက္ပါလာကာ အေနာက္နားမွ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားစြာတို႔ကလည္း ၀တ္ေကာင္းစားလွတို႔ျဖင့္ ျပင္ဆင္ၿပီး အတီးအမႈတ္အကအခုန္တို႔ျဖင့္ ပါဋလိပုတ္ျပည္ႀကီးကို လက္်ာရစ္လွည့္ပတ္ကာ အေသာကာရာမေက်ာင္းရွိရာသို႔ သြားခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ထိုေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲသဘင္တြင္ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲေတာ္မူၾကေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားမွာ အကုေဋ(၈၀)ရွိပါသည္။ ဘိကၡဳနီမ်ားမွာ ကိုးသန္းေျခာက္သိန္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုရဟန္းသံဃာအေပါင္းတြင္ ရဟႏၱာအရွင္သူျမတ္မ်ားက တစ္သိန္း အေရအတြက္ရွိပါ သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရဟႏၱာအရွင္သူျမတ္မ်ား “ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးသည္ သူ၏ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအားလံုး ကို တၿပိဳက္နက္ထဲ ေတြ႕ရလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္ကို မ်ားစြာၾကည္ညိဳလိမ့္မယ္” ဟု အႀကံျဖစ္ကာ ၾသကာသေလာကတစ္ခုလံုး ဟင္းလင္းျပင္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးနိုင္ေသာ ေလာက၀ိ၀ရဏ တန္ခိုးျပာဋိဟာတို႔ကို ျပေတာ္မူၾကေလကုန္၏ ။
ကၽြန္ပ္သည္လည္း အေသာကာရာမေက်ာင္းေတာ္၌ ရပ္လွ်က္ ၾကည့္ေသာအခါ ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကၽြန္းလံုးကို အတားအဆီးမရွိ ျမင္ရပါသည္။ ေဆာက္လုပ္ပူေဇာ္ခဲ့ေသာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ေက်ာင္းေစတီမ်ားကိုလည္း တၿပိဳက္နက္ထဲ ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္သည္ ေဖၚမျပနိုင္သည့္ ၀မ္းသာပီတိမ်ားျဖင့္ “ ယခု ငါသည္ ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္မႈ ပီတိေသာမနႆမ်ား အတိုင္းထက္အလြန္ျဖစ္ခဲ့ရသည္၊ ထိုသို႔ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိမ်ဳိး ျဖစ္ရသည္မွာ ငါမွတစ္ပါး တစ္ျခားသူမ်ား ရွိပါေသးလား” ဟု ေတြးမိကာ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔အား “ အရွင္ျမတ္တို႔ ဘုရား……လူ၊နတ္၊ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ႀကီး၌ ႀကီးမားေသာ စြန္႔လွဴမႈမ်ဳိးကို မည္သူသည္ စြန္႔လွဴဖူးပါသလဲဘုရား၊ မည္သူရဲ႕ စြန္႔လွဴမႈဟာ အျမတ္ဆံုးစြန္႔လွဴမႈ ျဖစ္ပါသလဲဘုရား”….. ဟု ကၽြန္ပ္က ေလွ်ာက္ထားေသာ အခါ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားက တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အား အေျဖေပးေစခ်င္သည္ျဖစ္၍ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္လည္း “ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး……ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကာလတုန္းကေတာင္မွ ပစၥည္း ေလးပါးလွဴဒါန္းေသာ ဒါယကာမ်ားထဲတြင္ အရွင္မင္းႀကီးႏွင့္တူသူ မရွိေပ။ မင္းႀကီးစြန္႔ႀကဲလွဴဒါန္းျခင္းသည္ ႀကီးျမတ္လွပါေပတယ္” ဟု ကၽြန္ပ္အေမး ကို ျပန္လည္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
သာသနာ့အေမြခံ
မေထရ္ျမတ္စကားကုိ ကၽြန္ပ္ၾကားေသာအခါ အလြန္ႏွစ္သက္ရႊင္လန္းေသာစိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ “ ေလာကတြင္ ငါႏွင့္တူတဲ့ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာမရွိ၊ ငါရဲ႕ စြန္႔ႀကဲလွဴဒါန္းမႈဟာ အလြန္ႀကီးျမတ္တယ္ အရွင္ျမတ္မ်ား မိန္႔ေတာ္မူၾကတယ္၊ ဒါျဖင့္ရင္ ငါဟာ သာသနာ ေတာ္ရဲ႕ အေမြခံ ျဖစ္ေလာက္ၿပီထင္တယ္” ဟု ကၽြန္ပ္ေတြးမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အား “အရွင္ဘုရား…ဘုရားတပည့္ေတာ္ဟာ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အေမြခံျဖစ္ပါၿပီလာဘုရား….”။ ဟု ကၽြန္ပ္ေမးေလွ်ာက္မိသည္။ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္သည္ ကၽြန္ပ္၏ စကားကို ၾကားေသာအခါ မဟိႏၵမင္းသား၏ ရဟႏၱာျဖစ္မည့္ အေၾကာင္းကို သိျမင္ၿပီး၊ ထိုမင္းသား သာသနာေတာ္တြင္ ရဟန္းျပဳလွ်င္ သာသနာေတာ္ႀကီး ႀကီးပြားလိမ့္မည္ ဟု ေတြးမိ၍ မင္းႀကီးအား မေထရ္က “အသင္မင္းႀကီး….. ဒီလိုပစၥည္းေလး ပါးလွဴရံုမွ်နဲ႕ သာသနာအေမြခံ မျဖစ္ေသး၊ ပစၥည္းေလးပါးဒါယကာ အလုပ္အေကၽြး လို႔သာ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္၊ ေျမႀကီးမွ ေန ျဗဟၼာ့ျပည္တိုင္ ေအာင္ စုပံု၍ ပစၥည္းမ်ားလဴွဒါန္းေသာ္လည္း သာသနာ့အေမြခံ မျဖစ္ေသးဘူး” ဟုမိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ ကၽြန္ပ္က “အရွင္ဘုရား…ဒီလိုဆိုလွ်င္ မည္သုိ႔ျပဳလုပ္မွ သာသနာ့အေမြခံျဖစ္ပါမည္လဲ ဘုရား”….. ဟုေလွ်ာက္လိုက္သည္။ မေထရ္က “ အသင္မင္းႀကီး ….မိမိရင္၌ ျဖစ္ေသာ သားသမီးမ်ားကို ရဟန္းျပဳေစေသာသူကို သာသနာ့အေမြခံ လို႔ ေခၚေ၀ၚရပါတယ္” မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ကၽြန္ပ္သည္ “ ေအာ္….ပစၥည္းေလးပါးတို႔ျဖင့္ သည္ေလာက္လွဴတာေတာင္မွ သာသနာ့အေမြခံ အျဖစ္ကို မေရာက္ေသးဘူး၊ သာသနာ့အေမြခံ ျဖစ္ခ်င္လွတယ္” ဟုေတြးကာ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္မိေသာအခါ ကၽြန္ပ္အနားတြင္ေနသည့္ သားေတာ္ မဟိႏၵမင္းသားကို ျမင္၍ အႀကံျဖစ္မိပါသည္။ “ ညီေတာ္တိႆ ရဟန္းျပဳခဲ့သည့္အတြက္ သားေတာ္မဟိႏၵကို အိမ္ေရွ႕မင္းအရာထားဖို႔ အလိုရွိခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕မင္းသာဘ၀ထက္ ရဟန္းဘ၀က ပိုျမတ္ပါတယ္ေလ” ဟု ကၽြန္ပ္အႀကံျဖစ္ကာ သားေတာ္မဟိႏၵမင္းသားအား “ခ်စ္သား…… ရဟန္းျပဳနိုင္ပါ့မလား”ဟု ေမးခဲ့သည္။ သားေတာ္မဟိႏၵသည္လည္း အိမ္ေရွ႕မင္းသား တိႆရဟန္းျပဳသည့္ေန႔မွ စ၍ ရဟန္းအျဖစ္ကို လိုလား ေတာင္းတခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္စကားကို ၾကားေသာအခါ (ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်) ဆုိသကဲ့သုိ႔ ႏွစ္သက္၀မ္းသာလွသည္ျဖစ္၍ “ဖခမည္းေတာ္မင္းႀကီး….သားေတာ္ ရဟန္းျပဳနုိင္ပါတယ္၊ သားေတာ္အား ရဟန္းျပဳေပးၿပီး သာသနာ့အေမြကို ခံယူေတာ္မူပါ” ဟုသားေတာ္က ၀မ္းပမ္းတသာ ေျပာလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သမီးေတာ္ သဃၤမိတၱာလည္း အနားေတာ္၌ ရွိေနပါသည္။ သမီးေတာ္ကို ျမင္ေသာအခါ ကၽြန္ပ္က “သမီးေတာ္….သာသနာ့ေဘာင္၀င္ၿပီး ရဟန္းျပဳနုိင္ပါ့မလား” ဟု သမီးေတာ္အား ေမး၏။ သမီးေတာ္ကလည္း ခင္ပြန္းသည္ ရဟန္းျပဳသြားသည္မွစကာ သူလည္း ရဟန္းျပဳခ်င္စိတ္ ရွိခဲ့သည္ျဖစ္၍ သမီးေတာ္က “ ဖခမည္းေတာ္မင္းႀကီး..သမီးေတာ္လည္း ရဟန္းျပဳပါ့မယ္” ဟု ၀မ္းေျမာက္ေက်နပ္စြာျဖင့္ ျပန္ေျပာခဲ့ပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္သည္ သားေတာ္သမီးေတာ္မ်ား၏ စကားကို ၾကားရေသာအခါ ရႊင္လန္း၀မ္းေျမာက္လွသည္ျဖစ္၍ “ အရွင္ျမတ္ တို႔ဘုရား…..တပည့္ေတာ္ သာသနာ့အေမြခံျဖစ္ေအာင္ သားေတာ္ႏွင့္သမီးေတာ္တု႔ိအား ရဟန္းျပဳေပးေတာ္မူၾကပါဘုရား” ကၽြန္ပ္သည္ မေထရ္ျမတ္တို႔အား ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါသည္။
ထိုအခါ မဟိႏၵမင္းသားအား အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္က ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳ၍ မဟာေဒ၀မေထရ္ကို သာမေဏ ျပဳလုပ္ေစပါ သည္။ ဤတြင္ မဟိႏၵမင္းသားသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဇၥ်ႏ ၱိက မေထရ္အား ကမၼ၀ါစာဆရာ ျပဳလုပ္ေစ၍ ပဥၨင္းခံေစ ပါသည္။ မဟိႏၵမင္းသားသည္ သိမ္အျပင္၌ ပဋိသမၻိဒါတို႔ႏွင့္တကြ ရဟႏ ၱာျဖစ္ေတာမူပါသည္။
သဃၤမိတၱာမင္းသမီးအားလည္း အာယုပါလိေထရီ အမည္ရွိ ဘိကၡဳနီမက သရဏဂံုေပးပါသည္။ သူမ၏ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာက ဓမၼပါလိ ေထရီ ဘိကၡဳနီမ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က သဃၤမိတၱာမင္းသမီးသည္ အသက္အားျဖင့္ (၁၈)ႏွစ္သာရွိေသး၍ သိမ္အျပင္၌ ပါဏာတိပါတ အစရွိေသာ သိကၡာပုဒ္(၆)ပါးကုိ ေဆာက္တည္ေစၿပီး သိကၡမာန္ က်င့္ေစကုန္၏။
ဤတြင္ ကၽြန္ပ္၏ သားေတာ္ႏွင့္သမီးေတာ္တုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ခဲ့သည့္ေန႕ကို အမွတ္ရေနပါေသးသည္၊ သားသမီးမ်ား ရဟန္းျပဳ သည့္ႏွစ္မွာ သာသနာေတာ္(၂၂၄)ခုႏွစ္ ျဖစ္သည္ကို ကၽြန္ပ္မ်က္၀န္းထဲ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပါ။ ျပန္လည္ေတြးလိုက္တုိင္း ၀မ္းေျမာက္ပီတိျဖစ္ရသူက ကၽြန္ပ္အေသာကရယ္ပါ။)။ (ဆက္ရန္)