သံုးရာစုထဲက ဘ၀ပံုရိပ္ (၇)

စ႑၀ဇိၨတမေထရ္သည္လည္း သာမေဏေရာက္၍ ရွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွစကာ ဘုရားစကားေတာ္မ်ားကို သင္ယူေစ၏။ ပုဏၰားသားငယ္ တိႆသည္ သာမေဏပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၀ိနည္းပိဋကတ္မွတစ္ပါး ဘုရားစကားေတာ္မ်ားကုိ အ႒ကထာႏွင့္တကြ သင္ယူ၏။ ရဟန္းျဖစ္၍ တစ္၀ါမရမီမွာပင္ ပိဋကတ္သံုးပံုကို သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့၏။
ဥေပဇၥ်ာယ္ဆရာမေထရ္တို႔သည္လည္း အသက္အတုိင္းေန၍ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူၾကေလသည္။ ေနာင္တြင္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆသည္လည္း ကမၼ႒ာန္းကို ဆက္လက္ပြားေတာ္မူရာ အာသေ၀ါကင္းကြာ ရဟႏၱာအျဖစ္သို႔ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ပါ သည္။ သို႔ႏွင့္ မေထရ္သည္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ရဟန္းတို႔အား သုတ္၊၀ိနည္း၊အဘိဓမၼာတို႔ကို သင္ၾကားေစ၍ အိႏၵိယတြင္ သာသနာမ်ဳိးဆက္သစ္ မ်ားကုိ ေမြးထုတ္ေပးနိုင္ခဲ့ပါသည္။

ဤကား ေနာင္တြင္ ကၽြန္ပ္၏အာေသာကလက္ထက္၌ သာသနာေဘးရန္ကုိ သုတ္သင္ရာတြင္ အဓိကအခန္းက႑မွ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ၏ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ညီေတာ္တိႆ၏ ယံုမွားပယ္ေဖ်ာက္ သာသနာေတာ္ေရာက္ျခင္းအေၾကာင္း
ကၽြန္ပ္အာေသာကသည္ အဘိသိက္ခံၿပီး ေလးႏွစ္တာကာလသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ပ္၏ ညီေတာ္အရင္းျဖစ္သူ တိႆအိမ္ေရွ႕ မင္းသားသည္ တစ္ေန႔သ၌ သားေကာင္မ်ားကုိ ဖမ္းဆီးရန္ ေတာထဲသို႔သြားခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေတာထဲတြင္ သမင္၊ဒရယ္၊ဂ်ီ၊စိုင္၊ဆတ္စသည့္ ေတာေကာင္ေလးမ်ားသည္ ဘာသာဘာ၀ ၿမဴးတူးေပ်ာ္ပါးကစားေနၾက ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ေသာအခါ တိႆမင္းသားရဲ႕ စိတ္ထဲ တြင္ “သမင္၊ဒရယ္၊ဂ်ီ၊စုိင္၊ဆတ္ စတဲ့ ေတာေကာင္ေလးမ်ားဟာ ျမက္ေတြကို စားၿပီး ၿမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနၾကတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ရဟန္းမ်ားလည္း ငါ့ရ႕ဲေနာင္ေတာ္လွဴဒါန္းတဲ့ မြန္ျမတ္ၿပီးနူးညံ့တဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို ဘုုဥ္းေပးၿပီး၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အိမ္ရာေတြမွာ အိပ္ ၾကရေတာ့ ရဟန္းမ်ားလည္း မေပ်ာ္ဘဲေနၾကမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကမွာပဲ” ဟု ၾကန္ၾကန္ဖန္ဖန္ ေတြးမိ့သည္။
တိႆမင္းသားသည္ ေတာထဲမွ ျပန္လာေသာအခါ ေတြးမိသည့္အတုိင္း ကၽြန္ပ္အားေျပာပါသည္၊ ထိုအခါကၽြန္ပ္က “ တိႆဟာ ကိုယ့္အရာမဟုတ္တာကို ေတြးေနတာပဲ၊ သိေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ” ဟု အႀကံျဖစ္ကာ…
ကၽြန္ပ္သည္ ေဒါသအလြန္ထြက္ေနသည့္ အမူအရာျပ၍ တိႆအား “ ဟဲ့ ….တိႆ မင္း ပါဋလိပုတ္ျပည္ႀကီးမွာ ခုႏွစ္ရက္တိုင္တုိင္ မင္းျပဳရမယ္၊ ခုႏွစ္ရက္လြန္လို႔ရွိရင္ေတာ့ မင္းကို ငါကိုယ္တိုင္ သတ္မယ္” ဟု ေသေဘးျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
ထိုအခါ တိႆ အိမ္ေရွ႕မင္းသားသည္ မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားေနရေသာ္လည္း ခုႏွစ္ရက္လြန္လွ်င္ ေသရေတာ့မည္္ ဟု ေတြးၿပီး ေသေဘးကို ေၾကာက္လွသည့္အတြက္ မင္းျဖစ္သည့္ေနမွစ၍ ေမာင္းမေတြနွင့္လည္း မေပ်ာ္နိုင္ရွာ၊ ေရလည္းမခ်ဴိး၊ ေကာင္းေပ့ဆုိသည့္ အစား အစာမ်ားလည္း မစားနိုင္၊ မေသာက္နိုင္၊ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သည္ျဖစ္အင္ကို ရိပ္မိေသာ ကၽြန္ပ္က “ ဟဲ့…တိႆ မင္းစည္းစိမ္ခံစားေနရတာေတာင္မွာ မ်က္ႏွာလည္းမသာယာ၊ ခႏၶာကုိယ္ကလည္း ေပေရေနတာပဲ၊ ဘယ္လိုလဲ မင္းစည္းစိမ္ခံစားရတာ မေပ်ာ္ဘူးလား” ဟု ေျပာေသာအခါ တိႆအိမ္ေရွ႕မင္းသားက “မင္းစည္းစိမ္ခံစားရေပမယ့္ ေသေဘးက မလြတ္တဲ့ ကၽြန္ပ္အျဖစ္ကို ေတြးၿပီး စိတ္ပူပန္ေနပါတယ္၊ ေပ်ာ္လည္းမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး ” ျပန္ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ပ္က “ ဟယ္….တိႆ မင္းက ခုႏွစ္ရက္ေလာက္ကိုပဲ ေသေဘးကိုျမင္ၿပီး မေပ်ာ္ျဖစ္ေနေသးတယ္၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ထြက္သက္၀င္သြက္ အတြင္းမွာလည္း ေသနိုင္တယ္ လို႔ ေသေဘးကို ေန႔ေရာညပါ ရႈေနၾကတဲ့အတြက္ အဘယ္မွာ ေပ်ာ္နိင္ၾကမွာလဲ၊ သင္ေတြးသလို ရဟန္းေတာ္မ်ား အစားေကာင္းစားၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး၊ အခု သင္ကို္ယ္တိုင္ ခံစားရေတာ့ သိၿပီမဟုတ္လား” ဟု ညီေတာ္ တိႆအား ကၽြန္ပ္က ပညာေပး ဆံုးမလိုက္ပါသည္။
ထိုအခါမွစ၍ ညီေတာ္ တိႆမင္းသားသည္ ဘုရားသာသနာေတာ္၌ ၾကည္ညိဳလာေလသည္။ တစ္ေန႔သ၌ တိႆသည္ သားသမင္ တို႔ ေပ်ာ္ရာ ေတာထဲသုိ႔ ေတာလယ္ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ေတာတြင္းတစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ထူးဆန္းေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည္။
ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ေတာထဲတြင္ သီတင္းသံုးေနသည္၊ ထိုရဟန္းအား ဆင္ေျပာင္ႀကီးက အင္ၾကင္းခက္ယူ၍ ယပ္ခတ္ေပးေနသည္ကို ေတြ႕ရ ပါသည္။ အနီးေရာက္၍ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွာ ေယာနကတုိင္းမွလာကာ ပါဋလိပုတ္ျပည္၌ ရဟန္းျပဳေသာ မဟာဓမၼရကၡိတ မေထရ္ျဖစ္ေနသည္ကို သိရေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။
သို႔ႏွင့္ တိႆမင္းသားက “ ငါလည္း သည္မေထရ္လို ရဟန္းျပဳခ်င္လိုက္တာ ဘယ္အခါမွ ရဟန္ျပဳရပါ့မလဲ” ဟုေတြးေနမိပါေတာ့ သည္။ မဟာဓမၼရကိၡတမေထရ္သည္လည္း ထိုမင္းသား၏ ျမတ္ေသာအႀကံကုိ သိေသာေၾကာင့္ ထိုမင္းသားျမင္နိင္သည့္ေနရာအနီးတြင္ ေကာင္းကင္သို႔ ပ်ံတက္၏၊ ေနာင္ေသာအခါ အာသာကာရာမေက်ာင္းျဖစ္လာမည့္ေနရာအနီး ေလးေထာင့္ေရကန္၏ ေရအျပင္ထက္တြင္ ရပ္ေတာ္မူကာ ေကာင္းကင္၌္ ခါးပန္းႀကိဳးကို တန္းျပဳလုပ္ၿပီး ထိုခါပန္းႀကိဳးတန္း၌ သကၤန္းေတာ္ကိုတင္ကာ ေရခ်ဴိးေတာ္မူ၏။
တိႆမင္းသားသည္လည္း မဟာဓမၼရကိၡတမေထရ္၏ တန္ခုိးအာႏုေဘာ္ကို ျမင္ေသာအခါ အလြန္ၾကည္ညိဳသည္ျဖစ္၍ “ ငါသည္ ဒီေန႔ပဲ ရဟန္းျပဳေတာ့မယ္” ဟု ေတြးမိၿပီး၊ ေတာမွ ျပန္လာကာ “ မင္းႀကီး…ကၽြန္ပ္ ရဟန္းျပဳေတာ့မယ္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ” ဟု ကၽြန္ပ္အား ေလွ်ာက္ လာသည္။ ထုိအခါ ကၽြန္ပ္က “ ဟဲ့….တိႆ ရဟန္းျပဳတယ္ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊စဥ္းစားပါဦး” ဟု မည္မွ်ပင္ ေတာင္းပန္ပါေသာ္လည္း မရသည့္အဆံုး ကၽြန္ပ္ညီေတာ္အား တန္ဆာဆင္ကာ စစ္သည္မ်ားၿခံရံလွ်က္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ပို႔ေစပါသည္။ အိမ္ေရွ႕မင္းသားသည္လည္း အၿခံအရံတစ္ေထာင္ႏွင့္အတူ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ေက်ာင္းသို႔သြားကာ မဟာဓမၼရကၡိတမေထရ္ထံ ရဟန္းျပဳေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ပ္၏ ညီေတာ္ တိႆ အိမ္ေရွ႕မင္းသားသည္ သာသနာ့ေဘာင္သို႔၀င္၍ ရဟန္းျပဳသည့္ အေၾကာင္းကုိ ၾကားရေသာေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳၾကကုန္ေသာ လူတို႔သည္ မေရမတြက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွသည္။ ရဟန္းျပဳသူမ်ားအနက္ အဂၢိျဗဟၼာမင္းသားလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ထိုမင္းသားကား ကၽြန္ပ္၏ သမက္ေတာ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ပ္၏ သမီးေတာ္ သဃၤမိတၱာႏွင့္ သမက္ေတာ္ျဖစ္သူ အဂၢျဗဟၼာကို အစြဲျပဳ၍ ေျမးေတာ္ေလးတစ္ေယာက္ ဖြားျမင္ပါသည္။ ေျမးေတာ္ေလး၏အမည္က သုမန မင္းသားဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ပ္၏ သမက္ေတာ္ အဂၢိျဗဟၼာသည္ တိႆအိမ္ေရွ႕မင္းသား ရဟန္းျပဳသည္ ဟု ၾကားေသာအခါ ကၽြန္ပ္ ထံလာၿပီး “ အရွင္မင္းႀကီး…. ကၽြန္ပ္လည္း ရဟန္းျပဳခ်င္ပါသည္၊ ရဟန္းျပဳခြင့္ေပးေတာ္မူပါ” ဟုေလွ်ာက္တင္လာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္ကလည္း ၀မ္းသာအာားရေသာေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳခြင့္ ေပးလိုက္ပါသည္။ သဃၤမိတၱာ၏ ခင္ပြန္း အဂၢိျဗဟၼာသည္ တိႆအိမ္ေရွ႕မင္းသားႏွင့္ တစ္ေန႔ တည္း ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကေလသည္။
ေစတီေက်ာင္းေပါင္း (၈၄၀၀၀)ေဆာက္လုပ္ေၾကာင္း
တစ္ေန႔ေသာအခါ ကၽြန္ပ္သည္ အေသာကရာမေက်ာင္းႀကီးေဆာက္လုပ္မည့္ ေနရာ၌ အလွဴႀကီးတစ္ခုကို ေပးခဲ့ပါသည္၊ သည္တြင္ ေန႔စဥ္ၾကြေရာက္ေတာ္မူေနက်ျဖစ္သည့္ သံဃာေတာ္ေပါင္း (၆၀၀၀၀)၏ အလယ္တြင္ေနကာ ကၽြန္ပ္က “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား…..ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ေဆး ပစၥည္းေလးပါး အလိုရွိေတာ္ရွိက အလိုရွိသလို ဘုရားတပည့္ေတာ္အား မိန္႔ၾကားနိုင္ပါတယ္ဘုရား” ဟု ပစၥည္းေလးပါး ျဖင့္ ဖိတ္ၾကားၿပီး၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား …..
“ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား……ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မ်ားဟာ အဘယ္ မွ်ေလာက္ ရွိပါသလဲဘုရား” ဟု ကၽြန္ပ္က ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ..
“ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး…..ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူထားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္မ်ားဟာ အဂၤါအားျဖင့္ ကိုးပါး၊ ဓမၼခႏၶာအားျဖင့္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ရွိပါတယ္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူလွ်င္ ကၽြန္ပ္သည္ တရားေတာ္အေပၚ၀ယ္ အလြန္ၾကည္ညိဳသည့္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚကာ ဓမၼကၡႏၶာတစ္ခုကို ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္က်ျဖင့္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ေက်ာင္းတို႔ကို ေဆာက္လုပ္ၿပီး သာသနာေတာ္ကို ေထာက္ပံ့ေပး မည္ဟု ကၽြန္ပ္ ေတြးမိၿပီး တစ္ေန႔ခ်င္းတြင္ပင္လွ်င္ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ကုေဋေသာဥစၥာမ်ားကို အမတ္တို႔အားေပး၍ “ အမတ္ႀကီးမ်ား…. ဤ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းတြင္ တစ္ၿမိဳ႕လွ်င္ ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္၊ ေစတီတစ္ဆူက်ျဖင့္ ၿမိဳ႕ေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တြင္ ေက်ာင္းေပါင္း ေစတီေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကို ေဆာက္ေပးၾကပါ” ဟု အမတ္တို႔အား ေစခိုင္းလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ပ္္ကလည္း ပါဋလိပုတ္ေနျပည္တြင္ အေသာကရာမ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ကၽြန္ပ္ကို္ယ္တုိင္ ဦးစီးကာ ေဆာက္လုပ္ရန္ စံမံခန္႔ခြဲခဲ့ပါသည္။
ေလာကတြင္ အလွဴျပဳလုပ္သူတိုင္းသည္ စိတ္ေစတနာျခင္းမတူ ကြဲျပားျခားနားၾကသကဲ့သုိ႔ ထင္ေပၚခ်င္၍လွဴျခင္း၊ တုၿပိဳင္၍လွဴျခင္း၊ စသည့္ ေအာက္တန္းက်သည့္ အလွဴမ်ားလည္း ရွိေပသည္။
တစ္ခါက ေကာသလမင္းႀကီးသည္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားႏွင့္ တုၿပိဳင္၍ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားထက္သာေအာင္ အလွဴကုိေပးလွဴေပသည္။ ယခု အေသာကမင္း လွဴေသာအလွဴသည္ကား မည္သူ႕ကိုမွ တုၿပိဳင္မႈမရွိဘဲ၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္အေပါင္းကို အာရံုျပဳကာ ေပးလွဴခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထိုမင္းနွစ္ပါး၏ အလွဴကုသိုလ္ႏွစ္ခုလံုးသည္ ကုသိုလ္ရၾကသည္မွန္ေသာ္လည္း ျပဳလုပ္ပံုသည့္ အေၾကာင္းအရင္း မတူညီေပ၊ တစ္ဦးက ျပည္သူႏွင့္တုၿပိဳင္ၿပီး လွဴေပမယ့္ တစ္ဦးကေတာ့ တရားေတာ္ကို အာရံုျပဳၿပီး လွဴဒါန္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေကာသလမင္းအလွဴထက္ အေသာကအလွဴက ပို၍ ျမတ္သည္ ဟုဆိုရေပမည္။ (အလွဴျပဳရာ၌ အတုယူသင့္သည့္ အရာတစ္ခုပင္)။
ကၽြန္ပ္ေတြးမိသည္မွာ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းေန ျပည္သူအမ်ား အက်ဳိးမ်ားေစရန္ ေစတီေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တို႔တြင္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ား ဌာပနာလွ်င္ ေကာင္းလိမ့္မည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ဌာပနာဖို႔အတြက္ ဓါတ္ေတာ္မ်ား လိုအပ္ေနသည္။ မည္သည့္ ေနရာတြင္ရွာရမည္နည္း။ ဓါတ္ေတာ္ကို ရွာေဖြဖို႔အတြက္ ေတြးၾကည့္ရာ ဘဲဥအစရွာမရသကဲ့သုိ႔ ဓါတ္ေတာ္ရွာေဖြရန္ အလြန္ခက္ခဲေနပါ သည္။ “ အင္း….ေန႔စဥ္နန္းေတာ္ကို ၾကြေတာ္မူလာၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို ဓါတ္ေတာ္အေၾကာင္း ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားရရင္ ေကာင္းမွာပဲ” ဟု ကၽြန္ပ္ေတြးမိပါသည္။ ေတြးမိသည့္အတိုင္း….
တစ္ေန႔တြင္ နန္းေတာ္သို႔ ဆြမ္းအလို႔ငွါ ၾကြေတာ္မူလာၾကကုန္သည့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား “ အရွင္ျမတ္မ်ား ဘုရား….ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းေပါင္းေစတီေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကို အမတ္တို႔အားေဆာက္လုပ္ထားေစပါတယ္ဘုရား… ထိုေစတီေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တြင္ တပည့္ေတာ္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ဌာပနာခ်င္ပါတယ္ဘုရား..ထိုဓါတ္ေတာ္မ်ား ဘယ္အရပ္မွာ ရနိုင္လဲဘုရား…” ဟု ကၽြန္ပ္က ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားက “ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး… ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို အဇာတသတ္မင္းႀကီး ထားခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ငါတုိ႔ၾကားဖူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အရပ္မွာ ထားခဲ့တယ္ဆိုတာေတာ့ တပ္အပ္ေသခ်ာမသိနိုင္ဘူး” ဟု အမိန္႔ရွိေတာ္မူၾကကုန္၏။
ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားေတာင္မွ တပ္အပ္ေသခ်ာ မသိနိင္လွ်င္ မည္သို႔ ႀကံဆရပါမည္နည္း။ “ အင္းေလ….မျဖစ္နိုင္တာမရွိ မျဖစ္ေသးတာဘဲ ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ ေလာကဆိုရိုးစကားလည္း ရွိခဲ့တာပဲ တစ္ေန႔ေတာ့ ေတြ႕ကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္” ဟု ကၽြန္ပ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ဓါတ္ ေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္အ၀ ရွိေနသည္ကိုပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အံ့ၾသေနမိပါေတာ့သည္။
အဇာတသတ္မင္း ဓါတ္ေတာ္ထားခဲ့သည့္အေၾကာင္း
ဤေနရာတြင္ ဓါတ္ေတာ္အေၾကာင္းႏွင္ပတ္သက္၍ ေဖၚျပရန္ လုိအပ္သည့္အတြက္ ေဖၚျပလိုက္ရပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူ၍ ေတေဇာဓါတ္ေလာင္ကၽြမ္းေသာအခါ ေဒါဏပုဏၰားေ၀ငွေသာ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ရွစ္္ျပည္ေထာင္မင္းမ်ားက သူတို႔ၿမိဳ႕ရြာသုိ႔ အသီးသီး ပင့္ေဆာင္ၾကၿပီး ေစတီတီကာ ဌာပနာသြင္း၍ ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကေပသည္။ ထုိအခါ အရွင္မဟာကႆပမေထရ္သည္ သည္ဓါတ္ေတာ္ မ်ားသည္ မိစၦာဒိ႒ိေဘးေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ျဖစ္နိုင္သည္ကို ျမင္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ အဇာတသတ္မင္းအား “ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး….ေနာင္တြင္ ဓါတ္ေတာ္မ်ားစာ မိစၦာဒိ႒ိအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆံုးနိုင္တယ္၊ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ထားရွိဖို႔အတြက္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာရွာေစခ်င္ပါတယ္” ဟု အရွင္မဟာကႆပက မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။ (ဆက္ရန္)