သားေတာ္မဟိႏၵမေထရ္ ရဟန္းျပဳသည္မွစ၍ ဆရာဥပဇၥ်ာယ္ထံတြင္ သုတ္၊၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာဆိုသည့္ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အ႒ကထာ ႏွင့္တကြ (၃)ႏွစ္အတြင္း သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္လည္း မဟိႏၵေထရ္သည္ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္၏ တပည့္ တစ္ေထာင္ရွိေသာ ရဟန္းတို႔၏ အႀကီးအမွဴး ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ပ္မင္းအျဖစ္ အဘိသိက္ခံခဲ့သည္မွာ ကိုးႏွစ္ရွိခဲ့ေပၿပီ။
အေသာက၏ ေမြးစားသားႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း
ကၽြန္ပ္တြင္ ေမြးစားသား(ကိတၱိမသား)ႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ သူတုိ႔၏ အေၾကာင္းကား အလြန္စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာေကာင္းပါသည္။ ေရွးအခါက ပါဋလိပုတ္ျပည္၌ မုဆိုးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ေတာထဲတြင္ ကိႏၷရာမတစ္ဦးႏွင့္ ေပါင္းေဖၚမိၾကရာမွ သားႏွစ္ေယာက္ ဖြားျမင္ခဲ့ပါသည္။ အစ္ကိုႀကီး၏အမည္မွာ ေကာႏၱပုတၱတိႆ ၿဖစ္ၿပီး၊ ညီငယ္၏အမည္မွာ သုမိတၱ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ပ္ ေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရာမွ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မဟာ၀ရုဏ မေထရ္ထံတြင္ ရဟန္းျပဳပါသည္။ ထိုႏွစ္ပါးရဟန္းႏွစ္ပါးလံုးပင္ အဘိညာဥ္ေျခာက္ပါးႏွင့္တကြ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူၾကပါသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အစ္ကိုႀကီး ေကာႏၱပုတၱတိႆေထရ္သည္ ေလနာေရာဂါ အႏွိပ္စက္ခံေနရပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ညီျဖစ္သူ သုမိတၱေထရ္ သိျမင္ေသာအခါ ေနာင္ေတာ္ေထရ္အား “ အရွင္ဘုရား…..ဒီေရာဂါအတြက္ ဘာေဆးမ်ား လိုအပ္ပါသလဲဘုရား” ဟုေမးေသာအခါ ေနာင္ေတာ္ေထရ္က “ ငါ့ရွင္..ေထာပတ္နည္းနည္းရရင္ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာပါသည္။
ထိုအခါ ေထာပတ္အလွဴခံထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ညီျဖစ္သူေထရ္အား အစ္ကိုျဖစ္သူေထရ္က “ ငါ့ရွင္…မင္းအိ္မ္ကို သြားၿပီးေတာ့လည္း ေဆးပစၥည္းကို အလွဴမခံႏွင့္၊ ေနလြဲေသာအခါမွာလည္း ေထာပတ္ကို အလွဴမခံပါနဲ႔၊ ဆြမ္းခံခ်ိန္၌ ဆြမ္းခံ၍ ေထာပတ္ရလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေထာပတ္ကို တပည့္ေတာ္ဆီ ယူခဲ့ပါ” ဟု ေနာင္ေတာ္ေထရ္ေျပာသည့္အတုိင္း ဆြမ္းခံခ်ိန္မွ ဆြမ္းခံ၀တ္ျဖင့္ သြားရသည္ျဖစ္၍ ေထာပတ္ နည္းနည္းေလးမွ မရရွိခဲ့ေပ။ ေထာပတ္မရေသာအခါ ေလနာေရာဂါက ပို၍ ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္ခံ ခဲ့ရပါသည္။ သို႔ႏွင့္သာသနာေတာ္(၂၂၆)ခုႏွစ္တြင္ ေကာႏၱပုတၱတိႆေထရ္သည္ ေကာင္းကင္၌ ထက္၀ယ္ဖြဲ႕ေနေတာ္မူ၍ ပရိနိဗၺာန္စံခဲ့ရေလသည္။ (သီလတရားကို အသက္ေသခ်င္ေသပါေစ ၊ သီလအပ်က္မခံခဲ့သည္မွာ သူေတာင္ေကာင္းႀကီးမ်ား၏ အတုယူစံျပဳထိုက္စရာ ဓေလ့ထံုးစံပင္မဟုတ္ပါလား)။
ေထာပတ္စေသာ ကန္ေလးကန္ႏွင့္ေန႔စဥ္အသျပာငါးသိန္းလွဴဒါန္ျခင္း
ကၽြန္ပ္သည္ ေကာႏၱပုတၱတိႆေထရ္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူသည္ကို ၾကားသိရေသာအခါ ထိုေထရ္၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ပူေဇာ္၍ ၿပီးဆံုးေသာအခါမွ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခဲ့သည့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္မိလွ်က္ “ ငါကဲ့သုိ႔ေသာ မင္းဧကရာဇ္တစ္ပါး ရွိပါလွ်က္နဲ႕ ေထာပတ္မရသည့္အတြက္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရတယ္” ဟု ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသူက ကၽြန္ပ္အေသာက ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းရံုမွတစ္ပါး မည္သုိ႔မွ် မတတ္နိုင္ေခ်။ ေနာင္ဒီလို အျဖစ္မ်ဳးိ မျဖစ္ရေအာင္သာ စံီမံရေပေတာ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္တြင္ ထိုကဲ့သုိ႔ အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္ေစရန္ ကၽြန္ပ္သည္ ခ်က္ျခင္းပင္ တာ၀န္ရွိသူအရာရွိမ်ားအား ေခၚကာ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ႕၏ တံခါးေလးမ်က္ႏွာတို႔တြင္ ေရကန္ႀကီးေလးကန္ကို တူးေဖၚေစပါသည္။ ပထမကန္ကို ေထာပတ္၊ ဒုတိယကန္ကို ပ်ား၊ တတိယကန္ကို တင္လဲ၊ စတုတၳကန္ကို သကာတို႔ကို ကန္ေလးကန္၌ ထည့္ေစ၍ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔အား ေဆးအျဖစ္ ေန႔တိုင္းလွဴေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ပါဋလိပုတ္ျပည္၏ တံခါးေလးခုတြြင္ အခြန္ေလးသိန္း၊ တရားဆံုးျဖတ္ရာသဘင္၌ တစ္သိန္း၊ ဤသို႔ျဖင့္ တုိင္းျပည္မွရသည့္ အခြန္မွတစ္ပါး ကၽြန္ပ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ အခြန္ေတာ္ ငါးသိန္းကို ရရိွခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ပ္သည္ ေန႔စဥ္ရရွိသည့္ ငါးသိန္းအနက္ အေမွာင္ပယ္ေဖ်ာက္ အလင္းေရာက္ေအာင္ လမ္းညြန္ေပးေတာ္မူခဲ့သည့္အျပင္ မွန္ကန္သည့္ ဗုဒၶအယူ၀ါဒ လမ္းေၾကာင္းေပၚသုိ႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေတာ္မူခဲ့ေသာ ကၽြန္ပ္၏ ဆရာတစ္ဆူျဖစ္သည့္ နိေျဂာဓမေထရ္အား ေန႔စဥ္တစ္သိန္းႏွင့္ညီမွ်သည့္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့သည္။
ကၽြန္ပ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ သံုးႀကိမ္ အ၀တ္လဲပါသည္။ ထိုအ၀တ္လဲတိုင္း နိေျဂာဓမေထရ္အားသကၤန္း ပို႔ေစပါသည္။ မေထရ္အား သကၤန္းေတာ္ပို႔ၿပီးၿပီဆိုေတာ့မွ ကၽြန္ပ္အ၀တ္လဲပါသည္။ သို႔ျဖင့္၍ နိေျဂာဓမေထရ္သည္ ဘုရင္းျမတ္၏ သဒၶါတရားကို ငွဲ႔ကာ တစ္ေန႔လွ်င္ သကၤန္းသံုးႀကိမ္လဲေတာ္မူပါသည္။ ကၽြန္ပ္သည္ သကၤန္းေတာ္ႏွင့္ နံ႔သာ၊ပန္းစသည္မ်ားကို နံနက္ေစာေစာတစ္ႀကိမ္၊ေန႔လည္တစ္ႀကိမ္၊ညေနတစ္ႀကိမ္အားျဖင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ သံုးႀကိမ္ ဆင္ေက်ာက္ကုန္းေပၚတင္ ၍ ပို႔ေစပါသည္။ နိေျဂာဓမေထရ္ကလည္း သကၤန္းေတာ္မ်ားကို တျခားမွ ေရာက္ရွိလာေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ေ၀ငွ လွဴဒါန္းခဲ့ သည္ခ်ည္းပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇမၺဴဒီပါကၽြန္းတြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူၾကေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားထံတြင္ နိေျဂာဓမေထရ္၏ သကၤန္းသာမ်ားပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ပ္သည္ နိေျဂာဓမေထရ္အား ေန႔စဥ္တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္သိန္း လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။
ထို႔အျပင္ ကၽြန္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္အား ရည္ရြယ္၍ ေစတီေတာ္၌ ပန္းနံ႔သာစသည့္ တစ္သိန္းဖိုး ေန႔စဥ္လွဴဒါန္းပါသည္။
ဓမၼရတနာအား ရည္ရြယ္၍ တရားေတာ္ကို ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူၾကသည့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ပစၥည္းေလးပါးအတြင္ တစ္သိန္းလွဴဒါန္း ခဲ့ပါသည္။ သံဃာရတနာအားရည္ရြယ္၍ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားအား တစ္သိန္းတန္သည့္ ပစၥည္းေလးပါးကို လွဴဒါန္းပါသည္။ ထိုမွတစ္ပါး က်န္တစ္သိန္းကို တံခါးေလးမ်က္ႏွာတြင္ (ေထာပတ္၊တင္လဲ၊ပ်ား၊သကာ)စသည့္ေဆးပစၥည္းအတြက္ ေန႔စဥ္တစ္သိန္းက် လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ပ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ ငါးသိန္းက်ျဖင့္ သာသနာေတာ္အား ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။
သာသနာ့အတြင္း ရဟန္းတုေယာင္မ်ား
နိေျဂာဓသာမေဏ၏ တုႏိႈင္းမရေသာ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္သည္ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ၾကည္ညိဳလွေသာေၾကာင့္ ရဟန္း သာမေဏမ်ားအား ဆြမ္း၊သကၤန္း၊ေက်ာင္း၊ ေဆး ပစၥည္းေလး လုိေလေသးမရွိရေလေအာင္ ေန႔စဥ္မျပတ္ လွဴဒါန္းလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ သာသ နာေတာ္ႀကီး စည္ပင္ေနခ်ိန္၀ယ္ ကၽြန္ပ္ ဖခမည္းေတာ္ႀကီး ရွိစဥ္က ကိုးကြယ္ခဲ့သည့္ တိတၳိတို႔အား ၾကည္ညိဳသူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုကဲ့သုိ႔ လာဘ္လာဘရွားပါးလာေသာအခါ လာဘ္လာဘေပါမ်ားရန္အတြက္ သာသနာေတာ္အတြင္း သကၤန္း၀တ္ၿပီး ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိသုိ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ရံုမွ် ျဖင့္ မၿပီးေသးေခ်။ သူတို႔၏ တိတၳိအယူ၀ါဒကို လူတို႔အား “ ဒကာတို႔…..ဒါက သုတ္၊ ဒါက ၀ိနည္း၊ဒါက အဘိဓမၼာျဖစ္တယ္၊ အဲဒါေတြဟာ ဘုရားေဟာခဲ့တာေတြပါ” ဟု သူတို႔၏ မမွန္ကန္သည့္ အယူ၀ါဒကို လူအမ်ား ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္ လွည့္ပတ္ၾကကုန္၏။ ထိုသုိ႔ လွည့္ပတ္ခါ အဆန္းထြင္ေျပာမွ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားလာမည္ကိုး………..။
တိတၳိတို႔သည္ ရဟန္းမဟုတ္ဘဲ ရဟန္းေယာင္ေဆာင္ကာ ၀င္ေရာက္လာသည္က မ်ားလွသည္။ ထို တိတၳိတို႔ တျဖစ္လဲ ရဟန္းအတုမ်ားသည္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေက်ာင္း၌ ဥပုသ္ပ၀ါရဏာ၊သံဃကံ၊ဂဏကံ ျပဳလုပ္ၾကရာသုိ႔ ရဟန္းေကာင္းတို႔ႏွင့္အတူ သိမ္အတြင္းသုိ႔ ၀င္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းေကာင္းတို႔သည္ ထိုရဟန္းအတုမ်ားႏွင့္ ဥပုသ္ မျပဳၾကေတာ့ေပ။ ထုိ အဓိကရုဏ္းသည္ တေျဖးေျဖးႀကီးထြားလာခဲ့ပါသည္။ ထိုအဓိကရုဏ္းသည္ မၾကာမီွ အလြန္ႀကီးက်ယ္ေသာ အဓိကရုဏ္းျဖစ္လာေတာ့မည္ကို ႀကိဳတင္သိေတာ္မူ ေသာ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္သည္ သံဃာဂိုဏ္းႀကီးကို အရွင္မဟိႏၵမေထရ္အား လြဲအပ္ခဲ့ကာ အေဟာဂဂၤါေတာင္သို႔ ၾကြေတာ္မူကာ သီတင္းသံုးေတာ္မူေနေလေတာ့သည္။
ထိုအခါ တိတၳိတျဖစ္လဲ ရဟန္းအတုမ်ား က်င့္သံုးေနၾကေသာ မမွန္ကန္သည့္အယူ၀ါဒမ်ားကို စြန္႔လြတ္ၾကရန္အတြက္ သံဃဂုိဏ္း ႀကီးက ေစာဒနာျခင္း၊ ဥတ္ကမၼ၀ါျဖင့္ ေျဖရွင္းျခင္းစသည့္ သံဃအာဏာစစ္ျဖင့္ ေျဖရွင္းႏွိမ္ႏွင္းေတာ္ မူခဲ့ၾကပါသည္။သံဃကံျဖင့္ ႏွိမ္ႏွင္းၾကပါကုန္ေသာ္လည္း သူတို႔အယူကို မစြန႔္လြတ္ၾကသည့္အျပင္ သူတို႔အယူမွန္ကန္ေၾကာင္းကို ထပ္ေလာင္း၍ လူတုိ႔အား ေဟာေျပာျပသၾကကုန္၏။ အခ်ဳိ႕ရဟန္းအတုမ်ားက မီးကို ပူေဇာ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က မီးပံုအလယ္တြင္ ေနလွ်က္ ေနပူခံၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က ေန ထြက္သည္မွ ေန၀င္သည္အထိ ေနကို မျပတ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕သူတို႔က သုတ္၊၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာ ပိဋကတ္သံုးပံုကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ ႀကံစည္ေနၾကပါသည္။
ထိုအခါမွစ၍ ရဟန္းေကာင္းတို႔သည္ ထိုရဟန္းအတုအေယာင္မ်ားနွင့္အတူ ဥပုသ္မျပဳေတာ့ေပ။ ထိုစဥ္က အေသာကာရာမ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတြင္ ခုႏွစ္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ ဥပုသ္ျပဳျခင္း မရွိေတာ့ေပ။
ေကာင္းေစခ်င္ေသာ္လည္း အျဖစ္ဆိုးႏွင့္ႀကံဳရ
တစ္ေန႔သ၌ ကၽြန္ပ္သည္ သံဃာေတာ္မ်ား ဥပုသ္မျပဳသည့္အေၾကာင္းကို ၾကားလိုက္သည္၊ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဥပုသ္မျပဳၾကသနည္း ဆိုသည္ကိုကား ေသခ်ာစြာ မသိေပ။ ထု႔ိေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ခ်မ္းသာစြာ ေနနုိင္ၾကရန္အတြက္ ေစတနာျဖင့္ အမတ္တစ္ဦးကို ေခၚကာ ကၽြန္ပ္က “အမတ္ႀကီးမ်ား ….သံဃာေတာ္မ်ား အဓိကရုဏ္းျဖစ္ေနသည္ဟု ငါၾကားတယ္၊ အဲဒီအဓိကရုိဏ္းကို ၿငိမ္းေစၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားအား ဥပုသ္ျပဳနိုင္ရန္ စီစဥ္ေလာ့” ဟု အမိန္႔ေတာ္ခ်ေသာအခါ ထိုအမတ္က ထိုသုိ႔ၿငိမ္းေစရန္ မည္သို႔ျပဳလုပ္ရမည္ကို ျပန္လည္ မေလွ်ာက္ထား၀ံ့သျဖင့္ တစ္ျခားအမတ္တစ္ဦးကို တုိင္ပင္ပါေတာ့သည္။
“အမတ္ႀကီး… ကၽြန္ပ္ကို အရွင္မင္းႀကီးက သံဃာေတာ္မ်ားအား အဓိကရုဏ္းကို ၿငိမ္းေစၿပီး ဥပုသ္ျပဳဖို႔ရာ ေစခိုင္းလိုက္တယ္၊ ကၽြန္ပ္ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ အႀကံေပးစမ္းပါဦး” ဟု တျခားအမတ္ႀကီးတစ္ဦးအား အႀကံအဥာဏ္ ေတာင္းခဲ့ပါသည္။
တျခားအမတ္ႀကီးက… “ ယခင္တုန္းက တိုင္းစြန္ျပည္ဖ်ားေတြမွာ သူပုန္ရန္ကို ေအးၿငိမ္းေအာင္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဒီသူပုန္ေတြကို သတ္ရတာပဲ။ ဒီမွာလည္း ဒီလိုပဲ ရဟန္းသံဃာေတြကို မင္းႀကီးက သတ္ေစခ်င္လို႔ ခိုင္းတာျဖစ္မွာပဲ” ဟု အႀကံေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုအႀကံေပး ခ်က္ကို မင္းႀကီးေစခိုင္းလိုက္သည့္ အမတ္က “ ဒါျဖစ္နိုင္ေလာက္တယ္ ၊ ဟုတ္နိုင္ေလာက္တယ္၊ အႀကံေပးအမတ္ေျပာသကဲ့သုိ႔ လုပ္ရမွာပဲ” ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ေနထိုင္သီတင္းသံုးရာ အေသာကာရာမေက်ာင္းသုိ႔ သြားပါေတာ့သည္။ ေရာက္ေသာအခါ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို စည္းေ၀ေစ၍ “ အရွင္တို႔…အရွင္တု႔ိအား ဥပုသ္ျပဳၾကရန္ ကၽြန္ပ္ကို မင္းႀကီးက ခုိင္းလိုက္ပါတယ္၊ အရွင္တုိ႔ ဥပုသ္ျပဳ ၾကပါကုန္ေလာ့” ဟု အမတ္ကေျပာ၏။ ထိုအခါ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကလည္း” ငါတို႔ ရဟန္းအတုမ်ားႏွင့္ ဥပုသ္မျပဳလုိ” ဟုဆိုကာ ဥပုသ္မျပဳဘဲ ေနေတာ္မူၾကကုန္၏။
ထိုအခါ အမတ္သည္ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္အတိုင္း ဥပုသ္မျပဳၾကကုန္ေသာ ရဟန္းေကာင္းတို႔အား ၀ါႀကီးမွ ၀ါငယ္သို႔ အစဥ္အတုိင္း ဦးေခါင္းကို သံလ်က္ျဖင့္ ျဖတ္ကာ တစ္ပါးစီတစ္ပါးစီ သတ္ေလေတာ့သည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ညီေတာ္ တိႆမေထရ္ျမင္ ေသာခါ “ရဟန္းသံဃာမ်ားကို သတ္ဖို႔ရာ မင္းႀကီးေစခိုင္းတယ္ဆိုတာ လံုး၀မျဖစ္နုိင္ဘူး၊ ငါ့ကိုေတာင္ မင္းႀကီးဟာ သံေ၀ဂရေစဖို႔အတြက္ အားထုတ္ခဲ့ေသးတာပဲ၊ ဒီလုိျဖစ္တာဟာ ဒီအမတ္ရဲ႕ ခ်ၽြတ္ယြင္းခ်က္သာ ျဖစ္လိမ့္မွာပါ” ဟုေတြးကာ သူ၏ တန္ခိုးျဖင့္ အမတ္ႏွင့္ နီးေသာ ေနရာတြင္ ေနလိုက္သည္။ အမတ္သည္ တိႆမေထရ္ကို ျမင္ေသာအခါ “ တိႆမေထရ္ဟာ မင္းႀကီးညီေတာ္ျဖစ္တယ္၊ ငါမသတ္၀ံ့ဘူး၊ မင္းႀကီးကို ျပန္ေလွ်ာက္မွ ေတာ္ေတာ့မယ္” ဟုေတြးၿပီး မင္းႀကီးထံသြားကာ “ အရွင္မင္းႀကီး..ယခုအခါ ဥပုသ္မျပဳကုန္ေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ား အား သတ္ခဲ့ပါတယ္၊ ယခုအခါ အရွင္မင္းႀကီး၏ ညီေတာ္ တိႆမေထရ္အလွည့္သို႔ က်ေရာက္ေနပါၿပီ၊ ဘယ္လိုစီရင္ရမွာလဲ အရွင္မင္းႀကီး” ဟု အမတ္ကေလွ်ာက္သည္။
ထိုစကားၾကားခါစက “ ငါ နားၾကားလြဲတာမ်ားလား..အင္း..နားၾကားလြဲတာပဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့..” ကၽြန္ပ္သည္ ၾကားလုိက္မိေသာ စကားကို မယံုနိုင္သျဖင့္ တဖန္ျပန္၍ ကၽြန္ပ္က “ အမတ္ႀကီး…ခုနက ေျပာတာဘာတဲ့လဲ…ျပန္ေလွ်ာက္တင္စမ္း” ဟု ျပန္ေမးေသာအခါ အမတ္က ေရွးနည္းအတုိင္း ျပန္၍ သံေတာ္ဦးတင္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ပ္စိတ္ထဲတြင္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္မႈ ေျခာက္ခ်ားမႈ ႏွလံုးမသာယာမႈမ်ား သာ ႀကီးစိုးေနပါေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္သည္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားစြာျဖင့္ “ ဟယ္…..အမတ္ယုတ္၊ ဥပုသ္မျပဳတဲ့ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ငါ မခိုင္းေစပါဘဲ ဘာျပဳလုိ႔ သတ္ရတာလဲ” ဟု ေမးရံုသာေမးနိုင္ေတာ့သည္၊ မေမွ်ာ္လင့္သည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြန္ပ္မည္သုိ႔ ျပဳလုပ္ရပါေတာ့မည္နည္း၊ ပူပန္သည့္စိတ္ႏွလံုးေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်နိုင္ျဖစ္ေနရပါသည္။ (ဆက္ရန္)
