ၾကားခဲ့ရတဲ့ စကားတစ္ခြန္း
ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ ယေန႔အထိ ၾကားေယာင္ေနဆဲပါ၊ စာေရးသူဟာ ငယ္စဥ္က ေတာရြာမွာ ႀကီးပ်င္းခဲ့ရသူပါ။ ငယ္စဥ္က ခေလးသဘာ၀ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီသြားကာ ေဆာ့ကစားေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါခါ ေတာထဲသြားပီးေတာ့လဲ ေဆာ့ကစားၾကသလို ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ ၀င္ကာ ေဆာ့ၾကတာလဲ ရွိတယ္။
တစ္ေန႔ စာေရးသူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ ျမစ္ေခ်ာင္းထဲဆင္းကာ ေရခ်ဳိးၾကပါတယ္၊ ေရခ်ဴိးၿပီးတဲ့အခါ အိမ္မျပန္ၾကေသးဘဲ၊ ထိုျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာပဲ ဟုိဟုိဒီဒီ သြားကာ ေဆာ့ကစားၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ျမစ္ကမ္းနား ၀ါးေဖါင္ေပၚမွာ လူႀကီး တစ္ေယက္ ငါးမွ်ားေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လူငယ္သဘာ၀ ၀ါးေဖါင္ေပၚတက္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း္ စၾကေနာက္ၾကရင္း ၀ါးလံုးကြဲအသံႀကီးနဲ႔ ရယ္ၾက ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။
ထိုအခိုက္ ၀ါးေဖါင္ေပၚမွာ ၀မ္းစာေရးအတြက္ ငါးမွ်ားေနတဲ့ အဖိုးႀကီးက သူ႔ကုိ ပ်က္ရယ္ျပဳတယ္လို႔ ထင္မွတ္ၿပီး
“ မင္းတို႔က ငါ့ကို ေလွာင္ၾကတာလား….ေအး…ငါအဖိုးႀကီးျဖစ္သလို မင္းတို႔လဲ တစ္ေန႔ အဖိုးႀကီးျဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ သတိထားၾက၊ ဒါ ေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္တုန္းက ခေလးသဘာ၀ မေတြးတတ္ပါ။ ဒီအဖိုးႀကီး ငါတို႔ကို စိတ္ဆိုးပီး ေျပာတာပဲ လို႔ ထင္မွတ္္ခဲ့တယ္။
အသက္ေတြႀကီးလာေတာ့မွ အဖိုးအိုရဲ႕စကားဟာ တကယ္မွန္ေနတာေတြ႕ရတယ္၊ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ စကားရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ ပုိၿပီး ထင္ရွားလာသလို ၾကာေလေလ နားထဲက မထြက္ေလေလပါပဲ။
ငယ္စဥ္က အဖိုးအိုရ႕ဲစကားကို ေ၀ဖန္နုိင္တဲ့ စြမ္းအားမရွိပါ။ ယခုအသက္ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေ၀ဖန္မိပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာမွန္သမွ်ဟာ ဓမၼခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ဒီအခ်ိန္တုန္းက အဖိုးအိုဟာ သုႆန္ႏႈတ္ခမ္းတဖက္ နင္းေနၿပီ။ ေသျခင္းတရားကို သတိမွ ရပါေလစ၊ ဘ၀ေပးအရ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ငါးမွ်ားေနရတာကို ၾကည့္ၿပီး အဖိုးအိုကို သနားမိတာပါ၊ ၾကာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အဖိုးအိုဟာ ေလာကထဲ ရွိေနမယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ေလာကမွာ ဒီလိုအဖိုးအိိုမ်ဳိး ဘယ္ႏွစ္ဦးရွိေလမလဲ၊ အသက္ႀကီးလာရင္ ဒါန သီလ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္တရားနဲ႔ ေနရမဲ့အခ်ိန္မွာ အကုသိုလ္အလုပ္ လုပ္ေနရတာဟာ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာက္ကာနမ္းဆိုသလိုပဲ မလုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ေနရတာပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ငါးမွ်ားတာလား ဆိုတာ မေျပာတတ္ပါ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္လာရင္ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္လည္း နီးကပ္လာပါၿပီ။ အပူအရွိန္အားနည္းလာတဲ့ ေန၀န္းနီနီႀကီးပမာ မၾကာခင္ ေတာင္စြယ္ေအာက္ေရာက္လို႔ ကြယ္ေတာ့မွာျဖစ္တယ္။
လူေတြဟာ ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ လက္မွတ္ေတြ အသီးသီးရခဲ့ၾကတယ္။ လက္မွတ္က ေအာင္လက္မွတ္ေတြပါ။ မူလတန္းေအာင္လက္မွတ္။ အလယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္။ အထက္တန္း တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္လက္မွတ္။ တကၠသုိလ္မွ ဆိုင္ရာဘြဲ႕ေအာင္ လက္မွတ္။ ဘြ႕ဲလြန္ေအာင္လက္မွတ္ ၊ ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ စတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ေတြ အဆင့္ ဆင့္ ရရွိခဲ့ၾကတယ္။
မ်ားျပားလွတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္မ်ားနဲ႔အတူ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားၿပီး အေရွ႕တန္းက ေနနုိင္လာခဲ့ေပမဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ထိုလက္မွတ္မ်ားကို ထားခဲ့ကာ သခ်ဴိင္း လက္မွတ္ ယူရမဲ့ သူခ်ည္းပါပဲ။
အဖိုးအိုဟာ သခ်ဴိင္းလက္မွတ္ယူရမွာကို ေမ့ေနတာလား မေျပာတတ္။ လူတုိင္းလူတိုင္း သခ်ဴိင္းလက္မွတ္ ယူရမဲ့သူခ်ည္းပါ။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း တေျဖးေျဖး ႀကီးရင့္လာေနပါၿပီ။ သခ်ဴိင္းလက္မွတ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ ယူရမယ္ဆိုတာသာ မသိတာ။ တစ္ေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ယူရေတာ့မွာပါ။ ပစၥဳပၸန္ ၊ အနာဂါတ္ ကာလ တစ္ခုခုမွာေပါ့။
ဘ၀မွာ ေအာင္လက္မွတ္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ေတြနဲ႔ ေအာက္ေျခလြတ္ေနၾကတယ္။ မာန္မာနဆိုတဲ့ မ်က္မွန္စိမ္း တတ္ထားၾကေတာ့ အျပင္ေလာကရဲ႕ ဘ၀အေျခအေနမွန္ကို မသိျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီလိုပါပဲ လူ႔ေလာကမွာ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ပညာ၊ ရုပ္ရည္ စတာေတြကို အေျခတည္လို႔ ေဒါသ၊ ဣႆာ၊ မစၦရိယ၊ မာန္မာနေတြ တက္ေနၾကတယ္။ု တစ္ခ်ဳိ႕ ရဟန္းေလာကမွာလည္း ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ပညာ၊ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘြဲ႕မ်ား၊ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းဥစၥာမ်ား၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ တပည့္အေျခအရံမ်ားစတဲ့ အေျခအေနအေပၚ မူတည္ၿပီး မာန္တက္ေနၾကတာ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ မ်က္မွန္စိမ္းတတ္ေနၾကတာပါ။ တစ္ေန႔ သခ်ဴိင္းလက္မွတ္ရမယ္ဆိုတာကို ဆင္ျခင္မိၾကမယ္ဆိုပါရင္ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ မ်က္မွန္ဟာ အစိမ္းေရာင္ကေန အျဖဴေရာင္ ေျပာင္းလဲလာမွာပါ။
စာေရးသူအပါအ၀င္ စာဖတ္သူမ်ားပါ မ်က္မွန္စိမ္း မတတ္မိဖို႔နဲ႔ ေလာကသဘ၀အမွန္ကို ျမင္နုိင္တဲ့ အျဖဴေရာင္ မ်က္မွန္ကို တတ္နိုင္တဲ့သူမ်ား ျဖစ္ဖို႔ပါ။ ငယ္စဥ္က အဖိုးအိုအေၾကာင္း ျပန္ေျပာပါမယ္။
အဖိုးအုိဟာ Fisherman ပီပီ ငါးမွ်ားေနတဲ့အခိုက္ ငါးမ်ား မိေနေလမလား၊ မိရင္ေကာင္းမယ္၊ ့ ဘာလုပ္လိုက္မယ္ ဆုိတဲ့ အကုသုိလ္အေတြး နယ္ခ်ဲ႕မိမွာပါ။ ဒီလိုသာ ေတြးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အကုသိုလ္အရင္းအႏွီးျဖစ္တဲ့အတြက္ သခ်ဴိင္းလက္မွတ္သာမက အပါယ္လက္မွတ္ပါ ၀ယ္ပီးသားျဖစ္သြားမွာပါ။
ငယ္စဥ္ကအဖိုးအိုရဲ႕ အျဖစ္မ်ဳိးကို အေတြးနဲ႔ ေျပးျမင္ကာ ကိုယ္လည္း ဒီလိုမ်ဴိးမ်ား ျဖစ္ေနပီလား၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သံုးသပ္ၾကည့္မိပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း သံုးသပ္ၾကည့္မိဖို႔ မိမိကိုယ္ကို ေလ့လာရင္း သုေတသနျပဳဖို႔ လိုအပ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ ေျပာရင္း…………………..ကုသိုလ္ဆိုတဲ့ အရင္းအႏွီးျဖင့္ အျဖဴေရာင္မ်က္မွန္မ်ား တတ္နိင္ၾကပါေစ………….
ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ ယေန႔အထိ ၾကားေယာင္ေနဆဲပါ၊ စာေရးသူဟာ ငယ္စဥ္က ေတာရြာမွာ ႀကီးပ်င္းခဲ့ရသူပါ။ ငယ္စဥ္က ခေလးသဘာ၀ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီသြားကာ ေဆာ့ကစားေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါခါ ေတာထဲသြားပီးေတာ့လဲ ေဆာ့ကစားၾကသလို ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ ၀င္ကာ ေဆာ့ၾကတာလဲ ရွိတယ္။
တစ္ေန႔ စာေရးသူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ ျမစ္ေခ်ာင္းထဲဆင္းကာ ေရခ်ဳိးၾကပါတယ္၊ ေရခ်ဴိးၿပီးတဲ့အခါ အိမ္မျပန္ၾကေသးဘဲ၊ ထိုျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာပဲ ဟုိဟုိဒီဒီ သြားကာ ေဆာ့ကစားၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ျမစ္ကမ္းနား ၀ါးေဖါင္ေပၚမွာ လူႀကီး တစ္ေယက္ ငါးမွ်ားေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လူငယ္သဘာ၀ ၀ါးေဖါင္ေပၚတက္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း္ စၾကေနာက္ၾကရင္း ၀ါးလံုးကြဲအသံႀကီးနဲ႔ ရယ္ၾက ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။
ထိုအခိုက္ ၀ါးေဖါင္ေပၚမွာ ၀မ္းစာေရးအတြက္ ငါးမွ်ားေနတဲ့ အဖိုးႀကီးက သူ႔ကုိ ပ်က္ရယ္ျပဳတယ္လို႔ ထင္မွတ္ၿပီး
“ မင္းတို႔က ငါ့ကို ေလွာင္ၾကတာလား….ေအး…ငါအဖိုးႀကီးျဖစ္သလို မင္းတို႔လဲ တစ္ေန႔ အဖိုးႀကီးျဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ သတိထားၾက၊ ဒါ ေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္တုန္းက ခေလးသဘာ၀ မေတြးတတ္ပါ။ ဒီအဖိုးႀကီး ငါတို႔ကို စိတ္ဆိုးပီး ေျပာတာပဲ လို႔ ထင္မွတ္္ခဲ့တယ္။
အသက္ေတြႀကီးလာေတာ့မွ အဖိုးအိုရဲ႕စကားဟာ တကယ္မွန္ေနတာေတြ႕ရတယ္၊ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ စကားရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ ပုိၿပီး ထင္ရွားလာသလို ၾကာေလေလ နားထဲက မထြက္ေလေလပါပဲ။
ငယ္စဥ္က အဖိုးအိုရ႕ဲစကားကို ေ၀ဖန္နုိင္တဲ့ စြမ္းအားမရွိပါ။ ယခုအသက္ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေ၀ဖန္မိပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာမွန္သမွ်ဟာ ဓမၼခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ဒီအခ်ိန္တုန္းက အဖိုးအိုဟာ သုႆန္ႏႈတ္ခမ္းတဖက္ နင္းေနၿပီ။ ေသျခင္းတရားကို သတိမွ ရပါေလစ၊ ဘ၀ေပးအရ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ငါးမွ်ားေနရတာကို ၾကည့္ၿပီး အဖိုးအိုကို သနားမိတာပါ၊ ၾကာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အဖိုးအိုဟာ ေလာကထဲ ရွိေနမယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ေလာကမွာ ဒီလိုအဖိုးအိိုမ်ဳိး ဘယ္ႏွစ္ဦးရွိေလမလဲ၊ အသက္ႀကီးလာရင္ ဒါန သီလ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္တရားနဲ႔ ေနရမဲ့အခ်ိန္မွာ အကုသိုလ္အလုပ္ လုပ္ေနရတာဟာ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာက္ကာနမ္းဆိုသလိုပဲ မလုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ေနရတာပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ငါးမွ်ားတာလား ဆိုတာ မေျပာတတ္ပါ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္လာရင္ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္လည္း နီးကပ္လာပါၿပီ။ အပူအရွိန္အားနည္းလာတဲ့ ေန၀န္းနီနီႀကီးပမာ မၾကာခင္ ေတာင္စြယ္ေအာက္ေရာက္လို႔ ကြယ္ေတာ့မွာျဖစ္တယ္။
လူေတြဟာ ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ လက္မွတ္ေတြ အသီးသီးရခဲ့ၾကတယ္။ လက္မွတ္က ေအာင္လက္မွတ္ေတြပါ။ မူလတန္းေအာင္လက္မွတ္။ အလယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္။ အထက္တန္း တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္လက္မွတ္။ တကၠသုိလ္မွ ဆိုင္ရာဘြဲ႕ေအာင္ လက္မွတ္။ ဘြ႕ဲလြန္ေအာင္လက္မွတ္ ၊ ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ စတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ေတြ အဆင့္ ဆင့္ ရရွိခဲ့ၾကတယ္။
မ်ားျပားလွတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္မ်ားနဲ႔အတူ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားၿပီး အေရွ႕တန္းက ေနနုိင္လာခဲ့ေပမဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ထိုလက္မွတ္မ်ားကို ထားခဲ့ကာ သခ်ဴိင္း လက္မွတ္ ယူရမဲ့ သူခ်ည္းပါပဲ။
အဖိုးအိုဟာ သခ်ဴိင္းလက္မွတ္ယူရမွာကို ေမ့ေနတာလား မေျပာတတ္။ လူတုိင္းလူတိုင္း သခ်ဴိင္းလက္မွတ္ ယူရမဲ့သူခ်ည္းပါ။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း တေျဖးေျဖး ႀကီးရင့္လာေနပါၿပီ။ သခ်ဴိင္းလက္မွတ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ ယူရမယ္ဆိုတာသာ မသိတာ။ တစ္ေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ယူရေတာ့မွာပါ။ ပစၥဳပၸန္ ၊ အနာဂါတ္ ကာလ တစ္ခုခုမွာေပါ့။
ဘ၀မွာ ေအာင္လက္မွတ္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ေတြနဲ႔ ေအာက္ေျခလြတ္ေနၾကတယ္။ မာန္မာနဆိုတဲ့ မ်က္မွန္စိမ္း တတ္ထားၾကေတာ့ အျပင္ေလာကရဲ႕ ဘ၀အေျခအေနမွန္ကို မသိျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီလိုပါပဲ လူ႔ေလာကမွာ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ပညာ၊ ရုပ္ရည္ စတာေတြကို အေျခတည္လို႔ ေဒါသ၊ ဣႆာ၊ မစၦရိယ၊ မာန္မာနေတြ တက္ေနၾကတယ္။ု တစ္ခ်ဳိ႕ ရဟန္းေလာကမွာလည္း ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ပညာ၊ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘြဲ႕မ်ား၊ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းဥစၥာမ်ား၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ တပည့္အေျခအရံမ်ားစတဲ့ အေျခအေနအေပၚ မူတည္ၿပီး မာန္တက္ေနၾကတာ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ မ်က္မွန္စိမ္းတတ္ေနၾကတာပါ။ တစ္ေန႔ သခ်ဴိင္းလက္မွတ္ရမယ္ဆိုတာကို ဆင္ျခင္မိၾကမယ္ဆိုပါရင္ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ မ်က္မွန္ဟာ အစိမ္းေရာင္ကေန အျဖဴေရာင္ ေျပာင္းလဲလာမွာပါ။
စာေရးသူအပါအ၀င္ စာဖတ္သူမ်ားပါ မ်က္မွန္စိမ္း မတတ္မိဖို႔နဲ႔ ေလာကသဘ၀အမွန္ကို ျမင္နုိင္တဲ့ အျဖဴေရာင္ မ်က္မွန္ကို တတ္နိုင္တဲ့သူမ်ား ျဖစ္ဖို႔ပါ။ ငယ္စဥ္က အဖိုးအိုအေၾကာင္း ျပန္ေျပာပါမယ္။
အဖိုးအုိဟာ Fisherman ပီပီ ငါးမွ်ားေနတဲ့အခိုက္ ငါးမ်ား မိေနေလမလား၊ မိရင္ေကာင္းမယ္၊ ့ ဘာလုပ္လိုက္မယ္ ဆုိတဲ့ အကုသုိလ္အေတြး နယ္ခ်ဲ႕မိမွာပါ။ ဒီလိုသာ ေတြးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အကုသိုလ္အရင္းအႏွီးျဖစ္တဲ့အတြက္ သခ်ဴိင္းလက္မွတ္သာမက အပါယ္လက္မွတ္ပါ ၀ယ္ပီးသားျဖစ္သြားမွာပါ။
ငယ္စဥ္ကအဖိုးအိုရဲ႕ အျဖစ္မ်ဳိးကို အေတြးနဲ႔ ေျပးျမင္ကာ ကိုယ္လည္း ဒီလိုမ်ဴိးမ်ား ျဖစ္ေနပီလား၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သံုးသပ္ၾကည့္မိပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း သံုးသပ္ၾကည့္မိဖို႔ မိမိကိုယ္ကို ေလ့လာရင္း သုေတသနျပဳဖို႔ လိုအပ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ ေျပာရင္း…………………..ကုသိုလ္ဆိုတဲ့ အရင္းအႏွီးျဖင့္ အျဖဴေရာင္မ်က္မွန္မ်ား တတ္နိင္ၾကပါေစ………….
0 comments:
Post a Comment