ေနရာရွာေဖြျခင္း
တစ္ေန႔ ေက်ာင္းသို႔ အသက္ႀကီးၿပီျဖစ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ ညိဳးႏြမ္းၿပီး တစ္ခုခုကို ပူပန္ေနပံုရပါ တယ္။ ဒါနဲ႕ စာေရးသူက “ေနေကာင္းရဲ႕လား….ဒကာမႀကီး” ေမးေတာ့ သူက “ေကာင္းပါတယ္ဘုရား” ျပန္ေျဖပါတယ္။ စာေရးသူက “ဒါျဖင့္ ဘာေတြမ်ား ေတြးေနတာလဲ” ဆုိေတာ့ သူက “တပည့္ေတာ္ စဥ္းစားေနတယ္ဘုရား” ။ “ေျပာျပလုိ႔ရရင္ ေျပာျပပါဦး” ဆိုေသာအခါ …
သူက “အရွင္ဘုရား …တပည့္ေတာ္ အရင္ကနဲ႕မတူ တကုိယ္လံုးလည္း ႏႈံးၿပီး ခ်ည့္နဲ႕ေနတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မွားရင္လည္း ျပင္ေပးပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ တကယ္လို႔ ေသမယ္ဆိုရင္ အိမ္မွာပဲ ေသရေကာင္းမလား၊ ေက်ာင္းမွာပဲ ေသရေကာင္းမလား၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေသရေကာင္းမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနတာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ေသတဲ့အခါ အသုဘစရိတ္အတြက္ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႕ေတြမွာ အေတာ္မ်ား မ်ား ပါ၀င္ထားပါတယ္ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာ ေသမယ္ဆုိတာေတာင္မွ အသင္းအဖြဲ႕ေတြရဲ႕ အသုဘစရိတ္အကူအညီနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာလည္း တာ၀န္မႀကီးေတာ့ဘူးေပါ့ဘုရား”
ဒါက အသက္ (၈၀)ေက်ာ္အရြယ္ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးနယ္လြန္တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ အေတြးတစ္ခုပါ။ ဒီအေတြးမ်ဳိးကို အဖြားအိုအျပင္ အျခားသူမ်ားလည္း ေတြးၾကမွာပါ။ အမွန္က ဒီအေတြးဟာ ထိေရာက္တဲ့ အေတြးတစ္ခု မဟုတ္ပါ။
ရွိပါေသးတယ္၊ မေသခင္ ကုိယ့္အသုဘစရိတ္အတြက္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ရတာမ်ဳိး ၾကားဖူးတယ္။ ေတြးမိတာက လူေတြဟာ မေသခင္သာ ေတြးပူေနၾကတာပါ၊ တကယ္ေသသြားေတာ့လည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ျဖစ္သြားတာပါပဲ၊ ေသၿပီးလို႔ ရက္ၾကာရင္ ပုပ္ပြလာတဲ့အတြက္ ဘယ္သူမွ လမ္းေပၚမွာ ပစ္မထားၾကပါ။ သုႆာန္ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ပို႔ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသုဘစရိတ္အတြက္ ေတြးပူစရာမလိုပါဘူး။ အမွန္ေတြးပူရမွာက ဘ၀ကူးေကာင္းဖို႔ပဲ ပူပန္ရမွာပါ။ မပူပန္ရေအာင္ မေသခင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္မ်ား ႀကိဳးစားျပဳထားၾကဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။
ေသၾကမွာကို လူတိုင္းသိၾကေပမဲ့ ဘယ္အခ်ိန္ ေသရမယ္ဆိုတာ ဘယ္ပုထုဇဥ္ လူ၊ နတ္၊ျဗဟၼာ၊ ဘယ္တန္ခိုးရွင္ကမွ မသိနုိင္ပါ။ ေလာကမွာ သတၱ၀ါေတြ မသိနိုင္တာ ငါးမ်ဳိး ရွိတယ္။ (၁)ဇီ၀ိတ= ဘယ္အသက္အရြယ္မွ ေသမယ္ဆိုတာ မသိနုိင္ျခင္း။ (၂) ဗ်ာဓိ= ဘာအနာေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ဆိုတာ မသိျခင္း။ (၃) ကာလ= ဘယ္အခ်ိန္ (နံနက္၊ ေန႔လည္၊ ညေန၊ ညဥ္႔) ေသမယ္ဆိုတာ မသိျခင္း။ (၄) ေဒဟနိေကၡပန= အေလာင္းက်ရာဌာန (သုႆာန္)မသိျခင္း။ (၅) ဂတိ၊ လားေရာက္ရမဲ့ ဘ၀ကို မသိျခင္း တို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီငါးမ်ဳိးကို လူတိုင္း သိထားသင့္တယ္။ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ ေအာက္က ေဆာင္ပုဒ္ေလးကို မွတ္ထားလိုက္စမ္းပါ။
အသက္ အနာ၊ ခ်ိန္အခါ၊ စြန္႔ရာ လားဂတ၊ိ
ေရတြက္ပိုင္းျခား၊ ဤငါးပါး၊ အမ်ားလူမသိ။
တစ္ခါက သက္ေတာ္ရွည္ စံကင္းဆရာေတာ္ႀကီးအား ေဗဒင္ဆရာမ်ားက အသက္၊ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွာ ပ်ံေတာ္မူမယ္ဆိုတာကို ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဇာတာကုိ တြက္ခ်က္ၿပီး အတိအက် ေဟာကိန္းထုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ ေဗဒင္ဆရာ ေဟာတဲ့ ႏွစ္အထိ ပ်ံေတာ္မမူေသးပါဘူး။ ဆိုလိုတာက ဘယ္အရြယ္မွာ ေသမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကလို႔ပါပဲ။
ကိုယ္ေသရမယ့္ေနရာကို ႀကိဳတင္ေရြးခ်ယ္ေနမဲ့အစား၊ ကိုယ့္အသုဘစရိတ္ကို ေတြးပူေနမဲ့အစား အေရးႀကီးတာက ဘ၀ကူးေကာင္းဖို႔ပါ၊ ဒါအတြက္ ေကာင္းတဲ့ဖက္မွာ ေနနိုင္ေအာင္ စိတ္ကို မ်ားမ်ား ေလ့က်င့္ေပးရပါ့မယ္။ ကုသုိလ္အာရံု မ်ားမ်ား ရေအာင္ေပါ့၊ ဒါမွလည္း ေသခါနီး ကုသုိလ္အာရံုက စိတ္ထဲမွာ ေနရာယူနိုင္ မွာပါ။
ဒါနဲ႔စပ္လို႔ မေသမီ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ႀကိဳးစားျပဳသြားၾကဖို႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက လကၤာေလးေတြနဲ႔ သတိေပး ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ လကၤာေလးက
“ယခုပင္လွ်င္ မအိုခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ၊့
ယခုပင္လွ်င္ အနာခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့၊
ယခုပင္လွ်င္ အေသခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့” ………..တဲ့
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေမ့ေနသူမ်ားအတြက္ သတိေပးခဲ့ဟန္တူပါတယ္ ၊ ေက်းဇူးႀကီးမားလွေပစြ။
သူက “အရွင္ဘုရား …တပည့္ေတာ္ အရင္ကနဲ႕မတူ တကုိယ္လံုးလည္း ႏႈံးၿပီး ခ်ည့္နဲ႕ေနတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မွားရင္လည္း ျပင္ေပးပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ တကယ္လို႔ ေသမယ္ဆိုရင္ အိမ္မွာပဲ ေသရေကာင္းမလား၊ ေက်ာင္းမွာပဲ ေသရေကာင္းမလား၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေသရေကာင္းမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနတာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ေသတဲ့အခါ အသုဘစရိတ္အတြက္ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႕ေတြမွာ အေတာ္မ်ား မ်ား ပါ၀င္ထားပါတယ္ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာ ေသမယ္ဆုိတာေတာင္မွ အသင္းအဖြဲ႕ေတြရဲ႕ အသုဘစရိတ္အကူအညီနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာလည္း တာ၀န္မႀကီးေတာ့ဘူးေပါ့ဘုရား”
ဒါက အသက္ (၈၀)ေက်ာ္အရြယ္ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးနယ္လြန္တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ အေတြးတစ္ခုပါ။ ဒီအေတြးမ်ဳိးကို အဖြားအိုအျပင္ အျခားသူမ်ားလည္း ေတြးၾကမွာပါ။ အမွန္က ဒီအေတြးဟာ ထိေရာက္တဲ့ အေတြးတစ္ခု မဟုတ္ပါ။
ရွိပါေသးတယ္၊ မေသခင္ ကုိယ့္အသုဘစရိတ္အတြက္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ရတာမ်ဳိး ၾကားဖူးတယ္။ ေတြးမိတာက လူေတြဟာ မေသခင္သာ ေတြးပူေနၾကတာပါ၊ တကယ္ေသသြားေတာ့လည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ျဖစ္သြားတာပါပဲ၊ ေသၿပီးလို႔ ရက္ၾကာရင္ ပုပ္ပြလာတဲ့အတြက္ ဘယ္သူမွ လမ္းေပၚမွာ ပစ္မထားၾကပါ။ သုႆာန္ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ပို႔ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသုဘစရိတ္အတြက္ ေတြးပူစရာမလိုပါဘူး။ အမွန္ေတြးပူရမွာက ဘ၀ကူးေကာင္းဖို႔ပဲ ပူပန္ရမွာပါ။ မပူပန္ရေအာင္ မေသခင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္မ်ား ႀကိဳးစားျပဳထားၾကဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။
ေသၾကမွာကို လူတိုင္းသိၾကေပမဲ့ ဘယ္အခ်ိန္ ေသရမယ္ဆိုတာ ဘယ္ပုထုဇဥ္ လူ၊ နတ္၊ျဗဟၼာ၊ ဘယ္တန္ခိုးရွင္ကမွ မသိနုိင္ပါ။ ေလာကမွာ သတၱ၀ါေတြ မသိနိုင္တာ ငါးမ်ဳိး ရွိတယ္။ (၁)ဇီ၀ိတ= ဘယ္အသက္အရြယ္မွ ေသမယ္ဆိုတာ မသိနုိင္ျခင္း။ (၂) ဗ်ာဓိ= ဘာအနာေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ဆိုတာ မသိျခင္း။ (၃) ကာလ= ဘယ္အခ်ိန္ (နံနက္၊ ေန႔လည္၊ ညေန၊ ညဥ္႔) ေသမယ္ဆိုတာ မသိျခင္း။ (၄) ေဒဟနိေကၡပန= အေလာင္းက်ရာဌာန (သုႆာန္)မသိျခင္း။ (၅) ဂတိ၊ လားေရာက္ရမဲ့ ဘ၀ကို မသိျခင္း တို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီငါးမ်ဳိးကို လူတိုင္း သိထားသင့္တယ္။ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ ေအာက္က ေဆာင္ပုဒ္ေလးကို မွတ္ထားလိုက္စမ္းပါ။
အသက္ အနာ၊ ခ်ိန္အခါ၊ စြန္႔ရာ လားဂတ၊ိ
ေရတြက္ပိုင္းျခား၊ ဤငါးပါး၊ အမ်ားလူမသိ။
တစ္ခါက သက္ေတာ္ရွည္ စံကင္းဆရာေတာ္ႀကီးအား ေဗဒင္ဆရာမ်ားက အသက္၊ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွာ ပ်ံေတာ္မူမယ္ဆိုတာကို ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဇာတာကုိ တြက္ခ်က္ၿပီး အတိအက် ေဟာကိန္းထုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ ေဗဒင္ဆရာ ေဟာတဲ့ ႏွစ္အထိ ပ်ံေတာ္မမူေသးပါဘူး။ ဆိုလိုတာက ဘယ္အရြယ္မွာ ေသမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကလို႔ပါပဲ။
ကိုယ္ေသရမယ့္ေနရာကို ႀကိဳတင္ေရြးခ်ယ္ေနမဲ့အစား၊ ကိုယ့္အသုဘစရိတ္ကို ေတြးပူေနမဲ့အစား အေရးႀကီးတာက ဘ၀ကူးေကာင္းဖို႔ပါ၊ ဒါအတြက္ ေကာင္းတဲ့ဖက္မွာ ေနနိုင္ေအာင္ စိတ္ကို မ်ားမ်ား ေလ့က်င့္ေပးရပါ့မယ္။ ကုသုိလ္အာရံု မ်ားမ်ား ရေအာင္ေပါ့၊ ဒါမွလည္း ေသခါနီး ကုသုိလ္အာရံုက စိတ္ထဲမွာ ေနရာယူနိုင္ မွာပါ။
ဒါနဲ႔စပ္လို႔ မေသမီ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ႀကိဳးစားျပဳသြားၾကဖို႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက လကၤာေလးေတြနဲ႔ သတိေပး ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ လကၤာေလးက
“ယခုပင္လွ်င္ မအိုခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ၊့
ယခုပင္လွ်င္ အနာခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့၊
ယခုပင္လွ်င္ အေသခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့” ………..တဲ့
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေမ့ေနသူမ်ားအတြက္ သတိေပးခဲ့ဟန္တူပါတယ္ ၊ ေက်းဇူးႀကီးမားလွေပစြ။
0 comments:
Post a Comment