အေမး။ ။ What does Buddhism believe how the world was made?
ဗုဒၶဘာသာမွာ ကမာၻကို ဘယ္ကစတာလဲလို႔ ယံုၾကည္ပါသလဲဘုရား။
ေမာင္တိုးနႏၵ
Sydney, Australia
အေျဖ။ ။ တစ္ျခားျခားေသာ ဘာသာမ်ားက ကမၻာႀကီးကို ထာ၀ရဘုရားက ဖန္ဆင္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကေတာ့ ကမၻာႀကီးကို ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သဘာ၀တရားက ျဖစ္လာတာပါ လို႔ ေျပာရပါ့မယ္။ လူသားမ်ားဟာ ဘယ္က စတင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မျမင္နုိင္သလုိ ကမၻာႀကီးဟာ ဘယ္ကစျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ အေမးအတြက္ အေျဖမရွိပါဘူး၊ ၾကက္ဥအစရွာမရသလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရားက ကမၻာႀကီး ျဖစ္ေပၚလာပံုကိုေတာ့ မိန္႔ေတာ္မူထားတာရွိပါတယ္။ အဲဒါကို ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီေအာင္ ေျပာေပးပါ့မယ္။
ေမွာင္မိုက္မဲမဲ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးအတြင္း တစ္ေနရာမွာ ကမၻာစတင္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေရွးဦးစြာ ကမၻာျပဳမိုးလို႔ေခၚတဲ့ မိုးဖြဲေလးမ်ားက် လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာအစ မိုးဖြဲက လို႔ ေျပာရမလိုလိုပင္။ ထုိမိုးဖြဲေလးမ်ားဟာ တစ တစႏွင့္ ၾကာရိုးေလာက္ ႀကီးလာပါတယ္၊ ၾကာလာေတာ့ ၀ါးလံုးေလာက္ ႀကီးလာပါတယ္၊ ၀ါးလံုးေလာက္ကေန၊ က်ည္ေပြ႕ေလာက္ႀကီးလာပါတယ္၊ က်ည္ေပြ႕မွတဆင့္ ထန္းပင္လံုးေလာက္ မိုးေရအယဥ္ႀကီးၿပီး အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းတဲ့အခါ ယခင္က ကမၻာမီးေလာင္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ေရမ်ားျပည့္လာပါတယ္။
ထိုေရမ်ားကို ေအာက္သို႔ မဆင္းသြားရေလေအာင္ “အဇဋာကာသ” လို႔ ေအာက္ဖက္ေကာင္းကင္မွ ေလအဟုန္ထၿပီး အထက္သုိ႔ပင့္တိုက္တင္ထားသလို၊ ေရအယဥ္မ်ား နံေဘးသုိ႔ မထြက္ေအာင္ ေလမ်ား ပတ္လည္တုိက္ၿပီး တားဆီးေပးထားတယ္။ ေရအယဥ္မ်ား ဟာ ေလေၾကာင့္ ေအာက္သုိ႔လည္းမက် နံေဘးကိုလည္း မထြက္ဘဲ ပဒုမၼာၾကာရြက္ေပၚက ေရေပါက္မ်ားလို တလံုးတခဲတည္း တည္ေနပါေတာ့ တယ္။
ကာလၾကာတဲ့အခါ ကမၻာျဖစ္မဲ့ ေရအယဥ္လံုးႀကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္သုိ႔ ေလွ်ာခ် ခန္းေျခာက္လာၿပီး ယခင္က ကမၻာေျမႀကီး တည္ရာအရပ္ကို ေရာက္တဲ့အခါ အလြန္အားႀကီးတဲ့ ေလအဟုန္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ဥပမာ- မတ္ခြက္ကို ဖင္ေအာက္မွာ အေပါက္ေဖါက္ထားၿပီး မတ္ခြက္ထိပ္ကို ပိတ္ထားလိုက္ရင္ ေလကခ်ဴပ္ထားတဲ့အတြက္ ေရေအာက္ကို မဆင္းေတာ့ပါဘူး။ ထို႔အတူ ေလအဟုန္က ေရအယဥ္ေတြကို ခ်ဴပ္ထားတဲ့အတြက္ ေရအယဥ္မ်ား ေအာက္သို႔ မေလွ်ာက်ဘဲ ေရျပင္ႀကီး ရပ္တည္ေနပါတယ္။
ဒီလို ေရျပင္ႀကီး ရပ္တည္ေနလာရာက ကာလၾကာတဲ့အခါ ထုိေရအယဥ္မ်ားဟာ ရသပထ၀ီ လို႔ေခၚတဲ့ ေျမအဆီအျဖစ္သို႔ ေျပာင္ လြဲလာပါေတာ့တယ္။ (ေရမ်ားအနည္ထိုင္လို႔ၾကာရင္ ႏြံျဖစ္သလို) ထိုရသပထ၀ီ ေျမအဆီမ်ားဟာ ႏို႔ရည္အထက္၌ တက္ေနတဲ့ မလိႈင္မ်ားလို ႀကိဳင္ေမြး ခ်ဳိဆိမ့္ေသာ အနံ႕အရသာ ရွိတယ္။
ဒီလို ကမၻာသစ္တည္ေထာင္မိေသာ္လည္း လ ေန ေနကၡတ္တို႔ မစံုေသးပါဘူး။ လ ေန ေနကၡတ္ျပည့္စံုမွ ကမၻာတည္တာျပည့္စံုတယ္ လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရသပထ၀ီ ေျမအဆီမ်ားတည္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ယခင္ကမၻာပ်က္တုန္းက မပါတဲ့ ျဗဟၼာ့ဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားဟာ ကံအရွိန္ကုန္လုိ႔ ျဖစ္ေစ၊ သက္တမ္းေစ့လို႔ပဲျဖစ္ေစ၊ စုေတၾကကာ ေအာက္ဘံုမ်ားသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ခ်ဴိ႕ဆိုရင္ လူ႔ျပည္မွာ ပဋိသေႏၶ တည္ၾကပါတယ္။ (ဆိုလိုတာက ျဗဟၼျပည္မွ စုေတၿပီး လူ႔ျပည္မွာ လူလာျဖစ္တာပါ) ကမၻာဦးလူသားေတြဟာ ျဗဟၼစိတ္အထံုပါတဲ့အတြက္ ကာမစိတ္ကို အားေပးတဲ့ ဣတၳိဘာ၀၊ပုရိသာဘ၀ရုပ္ မေပၚေသးပါ။ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါတို႔ျဖင့္ ေကာင္းကင္မွာ သြားလာနိုင္ၾကတယ္။ ဘာအစားအစာမွ မစားရဘဲ ပီတိနဲ႔သာ ေနနိုင္ၾကပါတယ္။
ကာလအတန္ၾကာတဲ့အခါ လူတစ္ေယာက္ လက္ေဆာ့ၿပီး ေျမဆီလႊာကို “ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ” ဆိုၿပီး လက္နဲ႔တို႔ကာ စားၾကည့္ေတာ့ အရသာရွိလွတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ “ ေကာင္းမွန္းသိ သာအိတစိုစို” ဆိုတဲ့အတုိင္း ထပ္ကာထပ္ကာ လ်က္စားပါေတာ့တယ္။ အတုျမင္အတတ္သင္ ဆိုသလို တစ္ျခားသူမ်ားကလည္း လိုက္ၿပီး လ်က္ၾကည့္ၾကရာ ေနာက္ေတာ့ အဆုပ္ေလးလုပ္ၿပီး ထမင္းလို စားလာၾက ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အရသာေပၚတတ္မက္တဲ့ ရသတဏွာ ျဖစ္လာကာ ကိုယ္ေရာင္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး အေမွာင္ႀကီး က်ေရာက္လာေတာ့ တယ္။
ကမၻာဦးလူအမ်ားဟာ အေမွာင္ႀကီးထဲ ေနရတာ အလြန္ေၾကာက္ၾကတဲ့အတြက္ ရဲ႕ရင့္ေစနိုင္ရန္ ကံအားေလ်ာ္စြာ အေရွ႕ေလာကဓာတ္မွ ယူဇနာအားျဖင့္ (၅၀)မိုင္အားျဖင့္ (၄၀၀)ခန္႔ အခ်င္းရွိတဲ့ အေရာင္၀န္းႀကီးတစ္ခု ထြန္းေတာက္လာပါတယ္။ ထိုအေရာင္ ၀န္းႀကီးဟာ ကမၻာ့လူမ်ားကို ရဲရင့္ေစတတ္တဲ့အတြက္ ‘ေန’ လို႔ေခၚတြင္ပါတယ္။ သူရံ ဇေနတိ သူရိယံ = အရဲဓါတ္ကိုျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ သူရိယ (ေန)လို႔ ေခၚတြင္ခဲ့ပါတယ္။ ေန၀န္းႀကီးေပ်ာက္သြားတဲ့ေနာက္ ညဥ္႕အခါသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူေတြက “ အရင္ေရာင္၀န္းႀကီးႏွင့္တူတဲ့ အေရာင္တစ္ခု ထပ္ထြက္ရင္ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ဆႏၵေတြ ျဖစ္ေပၚၾကျပန္တယ္။ အလိုဆႏၵအတုိင္း ၄၉ ယူဇနာ၊ ၃၉၂ မိုင္ခန္႔ ရွိတဲ့ အေရာင္၀န္းတမ်ဳိး ျဖစ္ေပၚခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ကမၻာဦးလူသားမ်ား ဆႏၵအတုိင္းျဖစ္ေပၚလာတဲ့အတြက္ ကာလၾကာတဲ့အခါ ဆႏၵမွ စႏၵ ျဖစ္လာပါ တယ္။ ေနနဲ႔လတုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ အျခား နကၡတ္မ်ားလည္း ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ကမၻာႀကီး ျဖစ္ေပၚလာပံုပါပဲ။
(သၿဂိလ္ဘာသာဋီကာ၊ ႏွာ -၃၂၃၊၃၂၄)
ဗုဒၶဘာသာမွာ ကမာၻကို ဘယ္ကစတာလဲလို႔ ယံုၾကည္ပါသလဲဘုရား။
ေမာင္တိုးနႏၵ
Sydney, Australia
အေျဖ။ ။ တစ္ျခားျခားေသာ ဘာသာမ်ားက ကမၻာႀကီးကို ထာ၀ရဘုရားက ဖန္ဆင္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကေတာ့ ကမၻာႀကီးကို ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သဘာ၀တရားက ျဖစ္လာတာပါ လို႔ ေျပာရပါ့မယ္။ လူသားမ်ားဟာ ဘယ္က စတင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မျမင္နုိင္သလုိ ကမၻာႀကီးဟာ ဘယ္ကစျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ အေမးအတြက္ အေျဖမရွိပါဘူး၊ ၾကက္ဥအစရွာမရသလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရားက ကမၻာႀကီး ျဖစ္ေပၚလာပံုကိုေတာ့ မိန္႔ေတာ္မူထားတာရွိပါတယ္။ အဲဒါကို ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီေအာင္ ေျပာေပးပါ့မယ္။
ေမွာင္မိုက္မဲမဲ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးအတြင္း တစ္ေနရာမွာ ကမၻာစတင္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေရွးဦးစြာ ကမၻာျပဳမိုးလို႔ေခၚတဲ့ မိုးဖြဲေလးမ်ားက် လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာအစ မိုးဖြဲက လို႔ ေျပာရမလိုလိုပင္။ ထုိမိုးဖြဲေလးမ်ားဟာ တစ တစႏွင့္ ၾကာရိုးေလာက္ ႀကီးလာပါတယ္၊ ၾကာလာေတာ့ ၀ါးလံုးေလာက္ ႀကီးလာပါတယ္၊ ၀ါးလံုးေလာက္ကေန၊ က်ည္ေပြ႕ေလာက္ႀကီးလာပါတယ္၊ က်ည္ေပြ႕မွတဆင့္ ထန္းပင္လံုးေလာက္ မိုးေရအယဥ္ႀကီးၿပီး အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းတဲ့အခါ ယခင္က ကမၻာမီးေလာင္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ေရမ်ားျပည့္လာပါတယ္။
ထိုေရမ်ားကို ေအာက္သို႔ မဆင္းသြားရေလေအာင္ “အဇဋာကာသ” လို႔ ေအာက္ဖက္ေကာင္းကင္မွ ေလအဟုန္ထၿပီး အထက္သုိ႔ပင့္တိုက္တင္ထားသလို၊ ေရအယဥ္မ်ား နံေဘးသုိ႔ မထြက္ေအာင္ ေလမ်ား ပတ္လည္တုိက္ၿပီး တားဆီးေပးထားတယ္။ ေရအယဥ္မ်ား ဟာ ေလေၾကာင့္ ေအာက္သုိ႔လည္းမက် နံေဘးကိုလည္း မထြက္ဘဲ ပဒုမၼာၾကာရြက္ေပၚက ေရေပါက္မ်ားလို တလံုးတခဲတည္း တည္ေနပါေတာ့ တယ္။
ကာလၾကာတဲ့အခါ ကမၻာျဖစ္မဲ့ ေရအယဥ္လံုးႀကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္သုိ႔ ေလွ်ာခ် ခန္းေျခာက္လာၿပီး ယခင္က ကမၻာေျမႀကီး တည္ရာအရပ္ကို ေရာက္တဲ့အခါ အလြန္အားႀကီးတဲ့ ေလအဟုန္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ဥပမာ- မတ္ခြက္ကို ဖင္ေအာက္မွာ အေပါက္ေဖါက္ထားၿပီး မတ္ခြက္ထိပ္ကို ပိတ္ထားလိုက္ရင္ ေလကခ်ဴပ္ထားတဲ့အတြက္ ေရေအာက္ကို မဆင္းေတာ့ပါဘူး။ ထို႔အတူ ေလအဟုန္က ေရအယဥ္ေတြကို ခ်ဴပ္ထားတဲ့အတြက္ ေရအယဥ္မ်ား ေအာက္သို႔ မေလွ်ာက်ဘဲ ေရျပင္ႀကီး ရပ္တည္ေနပါတယ္။
ဒီလို ေရျပင္ႀကီး ရပ္တည္ေနလာရာက ကာလၾကာတဲ့အခါ ထုိေရအယဥ္မ်ားဟာ ရသပထ၀ီ လို႔ေခၚတဲ့ ေျမအဆီအျဖစ္သို႔ ေျပာင္ လြဲလာပါေတာ့တယ္။ (ေရမ်ားအနည္ထိုင္လို႔ၾကာရင္ ႏြံျဖစ္သလို) ထိုရသပထ၀ီ ေျမအဆီမ်ားဟာ ႏို႔ရည္အထက္၌ တက္ေနတဲ့ မလိႈင္မ်ားလို ႀကိဳင္ေမြး ခ်ဳိဆိမ့္ေသာ အနံ႕အရသာ ရွိတယ္။
ဒီလို ကမၻာသစ္တည္ေထာင္မိေသာ္လည္း လ ေန ေနကၡတ္တို႔ မစံုေသးပါဘူး။ လ ေန ေနကၡတ္ျပည့္စံုမွ ကမၻာတည္တာျပည့္စံုတယ္ လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရသပထ၀ီ ေျမအဆီမ်ားတည္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ယခင္ကမၻာပ်က္တုန္းက မပါတဲ့ ျဗဟၼာ့ဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားဟာ ကံအရွိန္ကုန္လုိ႔ ျဖစ္ေစ၊ သက္တမ္းေစ့လို႔ပဲျဖစ္ေစ၊ စုေတၾကကာ ေအာက္ဘံုမ်ားသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ခ်ဴိ႕ဆိုရင္ လူ႔ျပည္မွာ ပဋိသေႏၶ တည္ၾကပါတယ္။ (ဆိုလိုတာက ျဗဟၼျပည္မွ စုေတၿပီး လူ႔ျပည္မွာ လူလာျဖစ္တာပါ) ကမၻာဦးလူသားေတြဟာ ျဗဟၼစိတ္အထံုပါတဲ့အတြက္ ကာမစိတ္ကို အားေပးတဲ့ ဣတၳိဘာ၀၊ပုရိသာဘ၀ရုပ္ မေပၚေသးပါ။ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါတို႔ျဖင့္ ေကာင္းကင္မွာ သြားလာနိုင္ၾကတယ္။ ဘာအစားအစာမွ မစားရဘဲ ပီတိနဲ႔သာ ေနနိုင္ၾကပါတယ္။
ကာလအတန္ၾကာတဲ့အခါ လူတစ္ေယာက္ လက္ေဆာ့ၿပီး ေျမဆီလႊာကို “ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ” ဆိုၿပီး လက္နဲ႔တို႔ကာ စားၾကည့္ေတာ့ အရသာရွိလွတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ “ ေကာင္းမွန္းသိ သာအိတစိုစို” ဆိုတဲ့အတုိင္း ထပ္ကာထပ္ကာ လ်က္စားပါေတာ့တယ္။ အတုျမင္အတတ္သင္ ဆိုသလို တစ္ျခားသူမ်ားကလည္း လိုက္ၿပီး လ်က္ၾကည့္ၾကရာ ေနာက္ေတာ့ အဆုပ္ေလးလုပ္ၿပီး ထမင္းလို စားလာၾက ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အရသာေပၚတတ္မက္တဲ့ ရသတဏွာ ျဖစ္လာကာ ကိုယ္ေရာင္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး အေမွာင္ႀကီး က်ေရာက္လာေတာ့ တယ္။
ကမၻာဦးလူအမ်ားဟာ အေမွာင္ႀကီးထဲ ေနရတာ အလြန္ေၾကာက္ၾကတဲ့အတြက္ ရဲ႕ရင့္ေစနိုင္ရန္ ကံအားေလ်ာ္စြာ အေရွ႕ေလာကဓာတ္မွ ယူဇနာအားျဖင့္ (၅၀)မိုင္အားျဖင့္ (၄၀၀)ခန္႔ အခ်င္းရွိတဲ့ အေရာင္၀န္းႀကီးတစ္ခု ထြန္းေတာက္လာပါတယ္။ ထိုအေရာင္ ၀န္းႀကီးဟာ ကမၻာ့လူမ်ားကို ရဲရင့္ေစတတ္တဲ့အတြက္ ‘ေန’ လို႔ေခၚတြင္ပါတယ္။ သူရံ ဇေနတိ သူရိယံ = အရဲဓါတ္ကိုျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ သူရိယ (ေန)လို႔ ေခၚတြင္ခဲ့ပါတယ္။ ေန၀န္းႀကီးေပ်ာက္သြားတဲ့ေနာက္ ညဥ္႕အခါသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူေတြက “ အရင္ေရာင္၀န္းႀကီးႏွင့္တူတဲ့ အေရာင္တစ္ခု ထပ္ထြက္ရင္ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ဆႏၵေတြ ျဖစ္ေပၚၾကျပန္တယ္။ အလိုဆႏၵအတုိင္း ၄၉ ယူဇနာ၊ ၃၉၂ မိုင္ခန္႔ ရွိတဲ့ အေရာင္၀န္းတမ်ဳိး ျဖစ္ေပၚခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ကမၻာဦးလူသားမ်ား ဆႏၵအတုိင္းျဖစ္ေပၚလာတဲ့အတြက္ ကာလၾကာတဲ့အခါ ဆႏၵမွ စႏၵ ျဖစ္လာပါ တယ္။ ေနနဲ႔လတုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ အျခား နကၡတ္မ်ားလည္း ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ကမၻာႀကီး ျဖစ္ေပၚလာပံုပါပဲ။
(သၿဂိလ္ဘာသာဋီကာ၊ ႏွာ -၃၂၃၊၃၂၄)
2 comments:
great............ I will share this word all of my firend....Thanks ..
ဒီေမးခြန္းကို ေျဖၾကားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား။ သားသားကေတာ့ သဘာ၀တရားလား ဖန္တီးတာလာားဆိုတာ ႏွစ္ခုပဲသိခ်င္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခု သဘာ၀တရားဆိုတာ သိရေတာ့ သူ႔အတြက္ အေျဖရသြားပါတယ္။ က်န္တာကိုေတာ့ သူနားမလည္ပါဘူး ဘုရား။
Post a Comment