ျပဳျပင္စရာေလးေတြ

အမွားၾကာလွ်င္ အမွန္ျဖစ္ဆိုသကဲ့သုိ႔ ေလာကထဲတြင္ မွန္သည္ဟုထင္ၿပီး မွားေနၾကေသာ အရာမ်ားလည္း ရွိေနေပသည္။ ထိုမွားေနသည့္္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ အမွားမွန္းသိၿပီး အမွန္သို႔ေရာက္ေအာင္ ညြန္းျပ ေထာက္ဆိုရမွာက စာေရးသူတို႔၏ တာ၀န္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။

ယခုလည္း စာေရးသူတို႔၏ ၿမိဳ႕သို႔ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ သာမန္တရားေဟာဓမၼကထိကမ်ားႏွင့္ နာမည္ႀကီး တရားေဟာ ဓမၼကထိကမ်ား ေရာက္ရွိလာပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ သီတင္းပတ္ကလည္း နိုင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိကဆရာေတာ္တစ္ပါး ၾကြေရာက္ခဲ့ပါေသးသည္။ ထိုဆရာေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားသည္ မွတ္သားစရာ၊ျပဳျပင္စရာေကာင္းေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ ေဟာေတာ္မူခဲ့သကဲ့သုိ႔ လိုသည္ထက္ပိုသြားသည့္ ေဟာၾကားမႈမ်ဳိးကို ေဟာေနသည္ဟုလည္း တရားနာသူတို႔၏စကားျဖင့္ တဆင့္စကား ၾကားခဲ့ရေပေသးသည္။ ေျပာလုိသည္မွာ နာမည္ႀကီးတရားေဟာသူမ်ား၏ ႏႈတ္ေတာ္က ထြက္အံက်လာသည့္ စကားတစ္ခြန္းသည္ သာမန္ပုဂၢိဳလ္အေယာက္တစ္ရာ ေျပာသည္ထက္ အသံေစာင္းထက္လွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားေဟာရာတြင္ အမွားမပါေအာင္ ေျပာရန္ အလြန္အေရးႀကီးေပသည္။ ဤကား တရားေဟာသည့္ ဓမၼကထိကမ်ားဘက္က သတိထားစရာ အေရးႀကီးသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္ေပ သည္။
တစ္ေန႔သ၌ စာေရးသူတို႔ ၿမိဳ႕သို႔ နိုင္ငံံေက်ာ္ တရားေဟာ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ၾကြလာသည့္အခါ ဆရာေတာ္ စီးသည့္ကား၏ အေရွ႕မွ သာသနာ့အလံထူကာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ အစီးေရ တစ္ရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာခန္႔ လုိက္ပါၾကသည္။ အမွန္ကား ဆရာေတာ္စီးသည့္ကား၏ အေရွ႕က သြားသည္ဆိုရာ၀ယ္ လမ္းရွင္းရန္အတြက္ ေရွ႕ေတာ္ေျပး အေနျဖင့္သာ သြားသင့္ေပသည္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ အစီးေရမ်ားစြာျဖင့္ ေရွ႕ေတာ္ေျပး ေမာင္းႏွင္ျခင္းသည္ လမ္းမရွင္းသည့္အျပင္ ယာဥ္ေက်ာပါ ရႈပ္ေထြးသြားရပါသည္။ လမ္းအႏၱရာယ္လည္း ရွိသည္။ ခရီးသြားသူမ်ားလည္း အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရသည္။သည္ၾကားထဲ ဆရာေတာ္သည္ တရားေဟာရန္ျဖစ္ေစ၊ အလည္အပတ္ျဖစ္ေစ ၿမိဳ႕ျပင္သုိ႔ ၾကြေတာ္မူရန္ရွိပါက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ အေရအတြက္မ်ားစြာျဖင့္ ေရွ႕ေတာ္ကေန ဆူညံစြာ မနားတမ္း ဟြန္းမ်ား တီးၿပီး ေမာင္းႏွင္သြားၾကသည္မွာလည္း ပတ္၀န္းက်င္ အေနွာက္အယွက္ျဖစ္သည့္အျပင္ ဂရုမစိုက္ရာလည္းေရာက္ေနေပသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ ကုသိုလ္ျပဳလုပ္သည္ႏွင့္မတူဘဲ အေပ်ာ္သေဘာကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။ ဤသို႔ မျဖစ္သင့္ ဟု စာေရးသူ နည္းတူ အျခားသူမ်ားလည္း ေတြးမိေကာင္းေတြးမိပါလိမ့္မည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သမၸဇဥ္တရားေလးပါး အေၾကာင္းကို ေလာကသတၱ၀ါမ်ား ႀကီးပြားေရးအတြက္ ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္။ အက်ဳိးရွိ/ မရွိကို သိတာက သတၳကသမၸဇဥ္ ဟုေခၚသည္။ ေနာက္တစ္ခုက အက်ဳိးရွိေသာ္လည္း လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ ဟု ေကာင္းစြာသိျခင္းကို သပၸါယသမၸဇဥ္ ဟု ေခၚပါသည္။
ယခုလုပ္ရပ္သည္လည္း ကုသိုလ္ရသည္၊အက်ဳိးရွိသည္ဟု ဆိုေသာ္ျငားလည္း လုပ္သင့္၊မလုပ္သင့္ကို ဥာဏ္ျဖင့္ သိဖို႔လိုပါသည္။ ဤသုိ႔ သိမွတ္မႈကိုပင္္ ဘုရားက ‘သပၸါယသမၸဇဥ္’ လို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
တစ္ခါက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းတစ္ေနရာတြင္ နိုင္ငံေက်ာ္ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏ ညတရားပြဲတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ညဖက္ေရာက္ေသာအခါ တရားေဟာဆရာေတာ္အား ကားအစီး အေရအတြက္ မ်ားစြာျဖင့္ ပင့္ေဆာင္ၾကပါသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ကားအစီးေရမ်ားျပားလွသည့္အတြက္ ယဥ္ေက်ာကို ေခတၱပိတ္ဆို႔ထားရသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအေျခအေနကို သိေသာ ဆရာေတာ္သည္ ကားေပၚမွ ရုတ္တရက္ဆင္းကာ တရားပြဲရွိရာသို႔ ေျခလွ်င္ခရီးျဖင့္ ၾကြခဲ့ပါေတာ့သည္။ တရားပြဲအခ်ိန္က်ေရာက္သျဖင့္ တရားေဟာေသာအခါ ဆရာေတာ္က ဦးစြာ “ဒကာတို႔…..ဘာသာေရးလုပ္တဲ့ေနရာမွာ ယခုလို ယာဥ္ေက်ာကို ေခတၱပိတ္ဆို႔ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားရတယ္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ဗုဒၶဘာသာအျပင္ တစ္ျခား ဘာသာေတြလည္း ရွိေနတယ္။ ဒီအခြင့္အေရးကို ကို္ယ္အတြက္ခ်ည္း ယူထားတာ သဘာ၀မက်ဘူး။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ တစ္ျခားခရီးသြားေနသူေတြ ခရီးၾကန္႔ၾကာၿပီး စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီး ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ေျခနဲ႔ေလွ်ာက္လာတာပါ။ ေနာက္ ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ သတိထားဖို႔ လိုလိမ့္မယ္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဤကား တရားပြဲပင့္သူ ဒကာအခ်ဳိ႕တို႔၏ ပညာကင္းမဲ့သည့္ ယံုၾကည္မႈျဖင့္ အဆင္အျခင္ဥာဏ္နည္းကာ ျပဳလုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဤကိစၥကို သည္လိုမလုပ္ပါႏွင့္ ဟုေျပာလွ်င္ ေျပာသူကို ‘မနာလိုျဖစ္ေနတယ္’ ဟု ေျပာေပဦးမည္။ ေျပာလိုက ေျပာနိုင္သည္။ ဤသို႔ ေျပာလာေသာ္လည္း သတိေပး ေရးသားရမည္က စာေရးသူတို႔၏ တာ၀န္ပင္ ျဖစ္သည္။
ေက်ာက္မ်ားသည္ နဂိုရ္ကတည္းက တန္ဖိုးရွိၿပီးသားျဖစ္သည္။ မထင္မွတ္သည့္အျပစ္အနာအဆာေလးေတြကို ဖယ္ထုတ္ကာ လွပေအာင္ ေသြးေပးၾကရံုသာရွိသည္။ ထို႔အတူ လူငယ္လူရြယ္မ်ားသည္လည္း ပင္ကိုယ္က သဒၶါတရားအားေကာင္းၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ မလုပ္သင့္/လုပ္သင့္ဆိုသည္ကို ဆရာေတာ္မ်ား၊ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက အဆံုးမၾသ၀ါဒေပးလွ်င္လည္း ေသာ၀စႆတာ ဂုဏ္နွင့္ညီေအာင္ အဆံုးမလြယ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ရန္သာ လိုေပသည္။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္အခါက ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ မူးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားၾကသည့္အခါ ျမတ္စြာဘုရား မျမင္နိုင္ေလာက္သည့္ အေ၀းကတည္းကေန စီးေတာ္ယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းၿပီး ေျခလွ်င္ ခရီးျဖင့္ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက မိေထြးေတာ္ေဂါတမီအမွဴးရွိ နန္းတြင္းသူ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ဘိ္ကၡဳနီမ ျပဳလုပ္နိုင္ေရးအတြက္ ဘုရားရွင္ ထံသြားေသာအခါ ယူဇနာမ်ားစြာ ကြာေ၀းၿပီး ၾကမ္းတမ္းသည့္ လမ္းခရီး၌ ယဥ္ကို အသံုးမျပဳဘဲ ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ ပင္ပမ္းစြာ လာခဲ့ၾကသည္။
ဤသည္မွာ ဘုရားရွင္အား ရိုေသမႈ ဂါရ၀တရားထားကာ ေျခလွ်င္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ လည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္း အတြင္းသုိ႔ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္တို႔ျဖင့္ စီးနင္း၀င္ေရာက္သူမ်ား သတိထားစရာ တစ္ခုျဖစ္ေနသည္။

ယခုအခါ ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႕ တရားပြဲမ်ား က်င္းပၾကသည္မွာ ယခင္ကထက္ ပိုမိုမ်ားလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တရားေဟာပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း လြန္စြာ ေပါမ်ားလာသကဲ့သုိ႔ တရားနာပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း တရားပြဲတိုင္းလိုလို အေရအတြက္ မ်ားျပားလွသည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားသည္ သာသနာအတြက္ အားတက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပမယ့္ တရားေဟာ တရားနာသူမ်ားအတြက္ ျပဳျပင္ဆင္ျခင္စရာမ်ားလည္း ရွိလာသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။
တရားနာသူမ်ား သတိထားစရာ…..
တစ္ေန႔သ၌ “မေန႔ညက ငါတို႔ဆရာေတာ္ တရားေဟာတာ သိန္း ၅၀ ေတာင္ရတယ္၊ ဘယ္ဆရာေတာ္မွ ဒီလို ရဖူးတာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါ ဒို႔ ဆရာေတာ္ဘုန္းကံေၾကာင့္ရတာ” ။ “ အံမယ္……ရွင္တို႔ဘုန္းႀကီးက သိန္း ၅၀ ပဲရတာ၊ က်ဴပ္တို႔ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ၿပီီးခဲ့တဲ့အပတ္က က်င္းပခဲ့တဲ့ တရားပြဲမွာ လူေတြ တစ္ခါမွ မျပည့္ဖူးတဲ့ ေဘာလံုးကြင္းႀကီးဆို လူေတြအျပည့္ပဲ၊ အဲဒါတင္ဘယ္ကမလဲ ကြင္းႀကီးတစ္ခုလံုး လွ်ံေတာင္လွ်ံသြားတယ္ေလ။ အဲဒီညက သိန္း ေပါင္း ၉၀ ေလာက္ရတယ္လို႔ ေၾကာ္ျငာတယ္၊ အဲဒါ ရွင္တို႔ လည္း ၾကားသားပဲ” စသျဖင့္ တရားနာခဲ့သည့္ လူမ်ားရဲ႕ ေျပာဆိုေနၾကသည့္ စကားမ်ား ျဖစ္သည္။ တရားနာခဲ့ေပမယ့္ ဒီလိုအသိဥာဏ္မ်ဳိးသာ ရလာသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွေပသည္။
အမွန္စင္စစ္ တရားနာရာတြင္ မွတ္မိေအာင္ နာရသည္။ မွတ္သားမိသည့္ တရားအဓိပၸါယ္မ်ားကို ေယာနိေသာ မနသိကာရ အသင့္အတင့္ မွန္ကန္စြာ ႏွလံုးသြင္းနိုင္ရမည္။ ထိုမွတဆင့္တက္ကာ တရားေတာ္လာအတိုင္း က်င့္နိုင္ၾကေပမည္။ သို႔မွသာ တရားနာရက်ဳိးနပ္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဤကား တရားနာလာသူ ဒကာ/ဒကာမ်ားအား စာေရးသူရဲ႕ ေစတနာအရင္းခံျဖစ္သည္။
တစ္ဖန္ ယခုအခ်ိန္တြင္ စာေရးသူတို႔ ၿမိဳ႕ေလး၌ ညတရားပြဲမ်ားသည္ ရပ္ကြက္အသီးသီးတြင္ ယခင္ကထက္ ပိုမိုမ်ားျပားစြာ က်င္းပလာၾကသည္။ တရားနာသူမ်ားကလည္း ၿငီးေငြးမႈမရွိ တရားနာနိုင္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ရြာမ်ားမွ ေရလမ္းျဖစ္ေစ၊ကုန္းလမ္း ျဖစ္ေစ ပင္ပမ္းခံလာေရာက္ကာ တရားနာယူၾကသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ မိမိတို႔အတြက္ တရားနာရက်ဳိးနပ္ေအာင္ တရားနာတတ္ရန္သာ လိုသည္။
မွတ္မိပါေသးသည္ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္တုန္းက နိုင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိက ကိုးဘြဲ႕ရဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ စာေရးသူတို႔ ၿမိဳ႕သုိ႔ ၾကြေရာက္ တရားေဟာၾကားမည္ ဟု ေၾကာ္ညာမ်ားတြင္ ဖတ္လိုက္ရပါသည္။
ယခုဒီႏွစ္တြင္လည္း ဆယ္ဘြဲ႕ရဆရာေတာ္တစ္ပါး ၾကြေရာက္ တရားေဟာၾကားမည္ ဟု လက္ကမ္းစာေစာင္တစ္ခုမွာ ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ လအနည္းငယ္ခန္႔အၾကာတြင္ စာေရးသူထံသုိ႔ ရင္းႏွီးသည့္ ဒကာတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာၿပီး သူဟာ တစ္ဆယ့္ ငါးဘြဲ႕ရ ဆရာေတာ္၏ တရားပြဲအတြက္ ၿမိဳ႕ထဲလွည့္ကာ ႏိုးေဆာ္ရာမွ ျပန္လာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာကာ စာေရးသူအား လက္ကမ္းစာေစာင္ တစ္ရြက္ေပးပါသည္။ ထိုစာေစာင္တြင္ ဆရာေတာ္ပံုေတာ္၏ တစ္ဖက္စာမ်က္ႏွာတြင္ ‘ရရွိခဲ့ေသာ ဘြဲ႕တံဆိပ္မ်ား’ ဟု ေခါင္းစဥ္တတ္ကာ ရရွိခဲ့သည့္ ဘြဲ႕မ်ားကုိ အစဥ္အတိုင္းတစ္ဆယ့္ငါးခုတိုင္ေအာင္ ေရးကာ ေၾကာ္ညာထားပါသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ကလည္း ဘြဲ႕ေပါင္း (၃၅)ဘြဲ႕ရ ဟု ထုတ္ေဖၚျပခဲ့သည့္ ဓမၼကထိကတစ္ပါးလည္း ေပၚခဲ့ေသးသည္ လို႔ ၾကားခဲ့ရပါသည္။
ယခုလို ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားစြာ လူအမ်ားသိေအာင္ ေဖၚျပျခင္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း၊ “ ဂုဏ၀ေႏၱ ပႆေႏၱ ဇနာ” (လူမ်ားသည္ ဂုဏ္ရွိသူကို ျမင္ၾက၏) ဆိုသည့္အတိုင္း လူေတြျမင္နို္င္ေအာင္ လူေတြအထင္ႀကီးေအာင္ ရရွိထားသည့္ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားစြာကို ထုတ္ေဖၚျခင္းေလာ။ သည္လိုမဟုတ္လွ်င္ မည္သည့္အတြက္ ေဖၚျပၾကပါသနည္း။
တစ္ခါတုန္းက တိပိဋကဆရာေတာ္ႀကီးသည္ စာေရးသူတို႔ၿမိဳ႕သုိ႔ ၾကြေရာက္ တရားေဟာေတာ္မူသည္ကို မွတ္မိပါေသးသည္။ ထုိစဥ္ က (ဘီနိုင္းမေပၚေပါက္ေသး) ေၾကာ္ညာကပ္ထားသည္မွာ တိပိဋကဆရာေတာ္ႀကီးသည္ မည္သည့္ရက္တြင္ တရားေဟာၾကားေတာ္မူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရိုးရိုးေလး ေၾကာ္ညာထားသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ မည္သည့္ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးကိုမွ် ေဖၚျပထာျခင္းမရွိေပ။ ထို႔အျပင္ ယခင္က စာတတ္ေပတတ္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၊ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၊ေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၊စံကင္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၊ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စသည့္ စာေပပရိယတၱိအရာတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ ဆရာေတာ္မ်ားသည္ သူတို႔၏ နာမည္အေရွ႕တြင္ မည္သည့္ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးကိုမွ် ေဖၚျပထားသည္ကို မေတြ႕ရေခ်။
ယခုကဲ့သုိ႔ ကိုးဘြဲ႕၊ဆယ္ဘြဲ႔၊တစ္ဆယ့္ငါးဘြဲ႕၊သံုးဆယ့္ငါးဘြဲ႕ စသည့္ ဘြဲ႕မ်ားသည္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ ရရွိထားေသာ ဘြဲ႕မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္ ေလးသေခၤ်ႏွင့္ တစ္ကမၻာတစ္သိန္း ေသြးေခၽြးတို႔ျဖင့္ေပးဆပ္ခဲ့ရၿပီး သူတကာတို႔ ျပဳနို္င္ခဲသည့္ ပါရမီတို႔ကို ျဖည့္က်င့္၍ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့သည့္အျပင္ သိရန္မွန္က မက်န္ရေအာင္ အလံုးစံုကို သိျမင္ေတာ္မူ ေသာ ဘုရားရွင္ေတာင္မွ “ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရာ” ဟု သာ ေခၚဆိုၾကပါသည္။ ဘယ္ႏွစ္ဘြဲ႕ရ ျမတ္စြာဘုရား ဟု မည္သည့္စာေပမွာမွ မလာရွိေပ။ ေရွးေရွးပြင့္ေတာ္မူခဲ့သည့္ ဘုရားရွင္မ်ားလည္း ထိုနည္းအတူျဖစ္ပါသည္။
ဘုရားရွင္ကို္ယ္ေတာ္တိုင္ ပညာအရာ တန္ခိုးအရာ ဧတဒဂ္ရ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူခဲ့သည့္္ အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔၏ ဘြဲ႕ေတာ္သည္လည္း တစ္ခုသာရွိသည္။ထို႔အတူ ဆဠာဘိညာ ပဋိသမၻိဒါပတၱ ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္တို႔သည္လည္း အရွင္……….မေထရ္ ဟု နာမည္တစ္လံုးသာရွိသည္။ နာမည္အေရွ႕မွ မည္သည့္ ဘြဲ႕ေတာ္ကိုမွ ထုတ္ေဖၚျပသျခင္းမရွိၾကပါ။ ေရွးက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားသည္ ရရွိသည့္ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားကို လူအထင္ႀကီးေအာင္ အသံုးခ်ျခင္း မျပဳခဲ့ၾကသည္မွာ သတိထားစရာတစ္ခုအျဖစ္ ေတြ႕ျမင္ရ ေပသည္။
အခ်ဴပ္အားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ သဒၶါတရားအားေကာင္းသည့္ တရားပြဲပင့္သူ စီစဥ္သူမ်ားကလည္း ျပဳျပင္ဆင္ျခင္သင့္သည့္ အရာမ်ားကို ျပဳျပင္ဆင္ျခင္ဖို႔ လိုအပ္ဖို႔ လိုသကဲ့သုိ႔တရားနာသူမ်ားကလည္း တရားကို တရားနွင့္တူေအာင္ နာတတ္ဖို႔ အထူူးလိုအပ္လွပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ တရားေဟာသူမ်ား ကလည္း မိမိသင္ယူခဲ့သည့္ ပရိယတၱိစာေပဘြဲ႕ထူးမ်ားကို မလိုအပ္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ ထုတ္္ေဖၚအသံုးျပဳေနမည့္အစား တန္းဖိုးရွိသည့္ ေနရာတြင္ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ အသံုးျပဳၾကေစလိုေၾကာင္း ျပဳျပင္စရာမ်ားအျဖစ္ တင္ျပလုိက္ပါသည္။