ဒီလိုနဲ႔ပဲ သိုက္ေျမွာင္ရြာကို ေန႔ဆြမ္းအမီ လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ရြာအ၀င္လမ္းေရာက္ေတာ့ လယ္ကြင္းေတြ ထန္းေတာေတြကေတာ့ အရင္လုိပါပဲလား။ ဒါေပမဲ့ ရြာအ၀င္ လမ္းေဘးတစ္ ေလွ်ာက္ ယခင္ကဘာမွ မရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ အိမ္သစ္ေလးေတြ ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ရြာအ၀င္ညာဖက္မွာေတာ့ တံတားႀကီးလဲ ယခုတုိင္ရွိေနေလရဲ႕ မုိးအခါဆိုရင္ ရြာ၀င္လမ္းက ေရေတြျပည့္လွ်ံေနတဲ့အတြက္ ဒီတံတားကေန ရြာအတြင္း၀င္ ထြက္ ၾကရပါတယ္။
ရြာဦးေစတီေတာ္ႀကီးမွာေတာ့ ယခင္က ထံုးသကၤန္းမ်ားနဲ႔ ျဖဴေဖြးေနပါတယ္။ အခုေတာ့ ေရႊသကၤန္းမ်ားျဖင့္ သပၸါယ္လွတာကို ဖူးျမင္ရေတာ့ စိတ္ၾကည္ႏူးမႈေတြျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ နံနက္၁၀ နာရီေနအပူခ်ိန္ဟာ ေဆာင္းရာသီရဲ႕အေအးဒါဏ္ကို အံတုမနိုင္တဲ့အတြက့္ ေနပူထဲ အေအးဒါဏ္ေလး ခံစားရပါတယ္။ ဒီခံစားမႈေလးကေတာ့ ယခင္ကလည္း ခံစားခဲ့ရဖူးေတာ့ သိပ္မထူးျခားလွ။
ရြာေရာက္တဲ့ရက္ရဲ႕ ညေနဖက္မွာ စိတ္ထဲ ခုရက္ပိုင္းအတြင္းစာေရးသူသတိအရဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ ဒကာမႀကီးေဒၚျမရင္အိမ္၀ိုင္းကို သြားပါတယ္။ သူမဟာ ယခင္တရားစခန္းေတြလုပ္ခဲ့တုန္းက ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေဒၚျမင္ရင္တုိ႔၀ိုင္းထဲေရာက္ေတာ့ အနီးအနားက အိမ္ေတြကရြာသားေတြပါ လာေရာက္ကန္ၾကပါတယ္။ ေဒၚျမရင္ကေတာ့ အသက္(၈၀)ခန္႔ရွိေနပါၿပီ။ ဇရာရဲ႕ဒဏ္ခ်က္ကို ခံစားေနရၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔၀ိုင္းထဲ စာေရးသူနဲ႔အတူ ရြာသူ/သားမ်ား အမွတ္ရဖြယ္စကားေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္စရာ ညေနခင္းေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုစကားေျပာဆိုေနတဲ့အခုိက္ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်ီကာ အသက္(၂၀)၀န္းက်င္ ဒကာမေလးတစ္ေယာက္က စာေရးသူအနားထိုင္ကာ စာေရးသူအား ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတာကို သတိထားမိတယ္။ မၾကာခင္သူက စကားဆိုလာပါတယ္။ “ဘုန္းဘုန္းဘုရား………….တပည့္ေတာ္ကို မမွတ္မိဘူးလားဘုရား…….” ပံုေဖာ္ၾကည့္တယ္ မမွတ္မိျဖစ္ေနတယ္။ ရုတ္တရက္ သူမက “ဘုန္းဘုန္း….တပည့္ေတာ္ ဥၾသေလဘုရား” လို႔ ေျပာလာေတာ့မွ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္တုန္းက ပထမဆံုး တရားစခန္းမွာ တရားထိုင္ခဲ့တဲ့ ကေလးေတြအမ်ားၾကား အသက္(၈)ႏွစ္အရြယ္ ္ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္သူျဖစ္ၿပီး တရာထိုင္ရာမွာ အငယ္ဆံုးလဲျဖစ္ တဲ့အတြက္ စာေရးသူက သူမတရားထုိင္ေနတာကုိ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံုရိုက္ထားခဲ့ပါေသးတယ္။ အတိတ္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြက ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္နွယ္ အာရံုထဲ တေရးေရးျပန္ျမင္လုိ႔လာပါေတာ့တယ္။
“ဟယ္….ဥၾသေလး နင္ ဒီအရြယ္ႀကီးေတာင္ ျဖစ္ေနပီေနာ္”
“မွန္ပါဘုရား…….တပည့္ေတာ္ဘုန္းဘုန္းကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ထားခဲ့တာဘုရား၊ အခုလို မထင္မွတ္ဘဲေတြ႕လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးႀကီး ၀မ္းလဲသာ ၀မ္းလဲနဲတယ္ဘုရား” မ်က္ရည္ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ စာေရးသူအား ေတြေတြႀကီးၾကည့္ပီး ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ ဒီကေလးမေလးနဲ႔ ဘယ္ဘ၀က ေရစက္ရယ္လို႔မသိ သူမကို ငယ္ငယ္ကတည္းက သူတကာေတြထက္ အသနားပိုခဲ့ရပါတယ္။
ေအာ္ သူသူငါငါ သတၱ၀ါမ်ားဟာ ဘ၀သံသရာမွာ တစ္ဘ၀ၿပီးတစ္ဘ၀ မနားမေနက်င္လည္ခဲ့ၾကရတဲ့အခါ ဘ၀မ်ဳိးစံုႀကံဳခဲ့ရသူ ခ်ည္းပါပဲ။ တကယ္တမ္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ဘ၀မ်ားစြာမွာ မိခင္ျဖစ္လုိက္ ဇနီးဘ၀ျဖစ္လိုက္၊ သမီးဘ၀ျဖစ္လိုက္၊ ေျမးျဖစ္လိုက္နဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု ဘ၀ဇာတ္ခံုမွာ ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် ကျပခဲ့ရတာကို သိမ်ားသိခဲ့ရင္ ဒီမ်က္ႏွာေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကည့္ရဲေတာ့မလဲ။ မ်က္ႏွာပူစရာ၊ရွက္စရာေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ဒါေပမဲ့ သတၱ၀ါမ်ားကို အ၀ိဇၨာဆိုတဲ့ အေမွာင္ႀကီးက အုပ္ထားေတာ့ ဘယ္ဘ၀ကဘာျဖစ္ခဲ့ တယ္ဆိုတာကို တတ္အပ္ေသခ်ာမသိရတဲ့အတြက္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ လို႔ပဲ ေျပာရေပေတာ့မယ္။
ဒါေၾကာင့္ထင္ရဲ႕ စာေရးသူဟာ ေရျပင္ကလုပ္လုပ္နဲ႔ ၀ါးေဖါင္သစ္ေဖါင္ေတြေမ်ာလာတာျမင္ရရင္ စိတ္ထဲမွာ လြမ္းသလို ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ ၀မ္းနဲ၀မ္းသာျဖစ္ရတာ မ်ားခဲ့လွၿပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက အခုအခ်ိန္အထိဆိုပါေတာ့။ ဒါဟာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘ၀တစ္ခုခုရဲ႕ ပံုရိပ္ ထင္ဟပ္မႈအေပၚ ခံစားမိတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္ စာေရးသူအပါအ၀င္ သတၱ၀ါမ်ားစြာဟာ အေၾကာင္းကင္းတဲ့သူရယ္လို႔ မရွိခဲ့လို႔ ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ သိုက္ေျမွာင္ရြာမွာ ေနတဲ့အခုိ္က္ ဥၾသေလးဟာ စာေရးသူ တည္းခုိရာေက်ာင္းသို႔ မၾကာမၾကာလာၿပီး ေ၀ယ်ာေ၀စၥ လုပ္ေပးပါတယ္။ တစ္ေန႔နံနက္ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က တရားအတူထုိင္ဖူးခဲ့ၾကတဲ့ ဥၾသတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒီအထဲမွာ ေဒၚဘု လို႔ေခၚတဲ့ကေလးမေလးလဲ ပါလာတယ္။ ေဒၚဘု လို႔သာေခၚတာ အသက္က ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္။သူကို ရြာက ခ်စ္စႏိုးလုိ႔ေခၚၾကဟန္တူပါရဲ႕၊ ပီးေတာ့ ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတာရွိေသးတယ္။ ‘မေခြး’ တဲ့ …..
ရြာကို ေရာက္စက စာေရးသူနဲ႔ ခင္မင္းရင္းႏွီးရတဲ့ ဒကာမတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ နာမယ္က မေခြး၊ သူ႔နာမယ္ေခၚေမးၾကည့္ေတာ့၊ “အရွင္ဘုရား……ဒီရြာမွာ မေခြးေတြက အမ်ားသားကလား ဘယ္ကမေခြးကုိ ေျပာတာလဲဘုရား” လုိ႔ ဆိုေတာ့မွ ေတြ႕ခ်င္တဲ့မေခြး ဘယ္နားေနမွန္း မသိတဲ့အတြက္ ရွာမရခဲ့ပါ၊ ေနာက္ပိုင္းမွေတာ့ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္္။ ဆိုလိုတာက အမ်ားအားျဖင့္ ရြာမွာ ခ်စ္စႏိုးနာမယ္ေတြကို ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲတာ မ်ားပါတယ္။
ခုနင္က ဘယ္သူတဲ့ ‘ေဒါဘု’ တဲ့။ သူမအေၾကာင္းကလဲ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္သူက လူ၀င္စားျဖစ္ေနလို႔ပါ ပဲ။ လူ၀င္စားဆိုတာ အတိတ္ဘ၀ကို ျပန္အမွတ္ရေနသူမ်ားကို ေျပာတာပါ။ ႀကံဳတုန္း ‘ေဒၚဘု’အေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
တစ္ခါက သိုက္ေျမွာင္ရြာရဲ႕အေရွ႕ဘက္ွ ကံလွရြာဆိုတာရွိတယ္။ အဲဒီရြာမွာ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးလဲေနထိုင္ၾကတယ္။ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ ညေနခင္း မိုးေတြကလဲ သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာခ်ေနတဲ့အခ်ိန္ ဇနီးသည္ဟာ ရုတ္တရက္ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ သိုက္ေျမွာင္ ရြာမွာ လူလာျဖစ္တယ္။ ကေလးမငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ကိုဘာမွ မေျပာဘဲ အရင္ဘ၀က လင္ေယာကၤ်ားရွိတဲ့ ကံလွရြာကို တစ္ေယာက္ထဲ သြားခဲ့တယ္။ အဘိုးႀကီးကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ သူမကေတာ့ လင္ေယာကၤ်ားကို ခ်စ္ခင္တဲ့သံေယာဇဥ္နဲ႔ သြားသြားေနပါေတာ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ အဖိုးႀကီးဆီေရာက္ခိုက္ အဖိုးႀကီးထံက သူမ၀တ္ခဲ့တဲ့ နားကပ္ကိုေတာင္းေတာ့ အဖိုးႀကီးက ဘယ္ေပးမလဲ။ အဲဒီမွာတင္ “ငါကေတာ့ ခ်စ္လိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ငါ့အေပၚစိမ္းကားရက္တယ္” ဆိုၿပီး စိတ္အနာႀကီးနာကာ ေဒၚဘုႀကီးတစ္ေယာက္ အရင္ဘ၀က လင္ေယာကၤ်ားရွိတဲ့ရြာကို ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားခဲ့ေတာ့ပါ။ (ဆက္ရန္)
ရြာအ၀င္လမ္းေရာက္ေတာ့ လယ္ကြင္းေတြ ထန္းေတာေတြကေတာ့ အရင္လုိပါပဲလား။ ဒါေပမဲ့ ရြာအ၀င္ လမ္းေဘးတစ္ ေလွ်ာက္ ယခင္ကဘာမွ မရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ အိမ္သစ္ေလးေတြ ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ရြာအ၀င္ညာဖက္မွာေတာ့ တံတားႀကီးလဲ ယခုတုိင္ရွိေနေလရဲ႕ မုိးအခါဆိုရင္ ရြာ၀င္လမ္းက ေရေတြျပည့္လွ်ံေနတဲ့အတြက္ ဒီတံတားကေန ရြာအတြင္း၀င္ ထြက္ ၾကရပါတယ္။
ရြာဦးေစတီေတာ္ႀကီးမွာေတာ့ ယခင္က ထံုးသကၤန္းမ်ားနဲ႔ ျဖဴေဖြးေနပါတယ္။ အခုေတာ့ ေရႊသကၤန္းမ်ားျဖင့္ သပၸါယ္လွတာကို ဖူးျမင္ရေတာ့ စိတ္ၾကည္ႏူးမႈေတြျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ နံနက္၁၀ နာရီေနအပူခ်ိန္ဟာ ေဆာင္းရာသီရဲ႕အေအးဒါဏ္ကို အံတုမနိုင္တဲ့အတြက့္ ေနပူထဲ အေအးဒါဏ္ေလး ခံစားရပါတယ္။ ဒီခံစားမႈေလးကေတာ့ ယခင္ကလည္း ခံစားခဲ့ရဖူးေတာ့ သိပ္မထူးျခားလွ။
ရြာေရာက္တဲ့ရက္ရဲ႕ ညေနဖက္မွာ စိတ္ထဲ ခုရက္ပိုင္းအတြင္းစာေရးသူသတိအရဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ ဒကာမႀကီးေဒၚျမရင္အိမ္၀ိုင္းကို သြားပါတယ္။ သူမဟာ ယခင္တရားစခန္းေတြလုပ္ခဲ့တုန္းက ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေဒၚျမင္ရင္တုိ႔၀ိုင္းထဲေရာက္ေတာ့ အနီးအနားက အိမ္ေတြကရြာသားေတြပါ လာေရာက္ကန္ၾကပါတယ္။ ေဒၚျမရင္ကေတာ့ အသက္(၈၀)ခန္႔ရွိေနပါၿပီ။ ဇရာရဲ႕ဒဏ္ခ်က္ကို ခံစားေနရၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔၀ိုင္းထဲ စာေရးသူနဲ႔အတူ ရြာသူ/သားမ်ား အမွတ္ရဖြယ္စကားေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္စရာ ညေနခင္းေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုစကားေျပာဆိုေနတဲ့အခုိက္ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်ီကာ အသက္(၂၀)၀န္းက်င္ ဒကာမေလးတစ္ေယာက္က စာေရးသူအနားထိုင္ကာ စာေရးသူအား ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတာကို သတိထားမိတယ္။ မၾကာခင္သူက စကားဆိုလာပါတယ္။ “ဘုန္းဘုန္းဘုရား………….တပည့္ေတာ္ကို မမွတ္မိဘူးလားဘုရား…….” ပံုေဖာ္ၾကည့္တယ္ မမွတ္မိျဖစ္ေနတယ္။ ရုတ္တရက္ သူမက “ဘုန္းဘုန္း….တပည့္ေတာ္ ဥၾသေလဘုရား” လို႔ ေျပာလာေတာ့မွ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္တုန္းက ပထမဆံုး တရားစခန္းမွာ တရားထိုင္ခဲ့တဲ့ ကေလးေတြအမ်ားၾကား အသက္(၈)ႏွစ္အရြယ္ ္ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္သူျဖစ္ၿပီး တရာထိုင္ရာမွာ အငယ္ဆံုးလဲျဖစ္ တဲ့အတြက္ စာေရးသူက သူမတရားထုိင္ေနတာကုိ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံုရိုက္ထားခဲ့ပါေသးတယ္။ အတိတ္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြက ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္နွယ္ အာရံုထဲ တေရးေရးျပန္ျမင္လုိ႔လာပါေတာ့တယ္။
“ဟယ္….ဥၾသေလး နင္ ဒီအရြယ္ႀကီးေတာင္ ျဖစ္ေနပီေနာ္”
“မွန္ပါဘုရား…….တပည့္ေတာ္ဘုန္းဘုန္းကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ထားခဲ့တာဘုရား၊ အခုလို မထင္မွတ္ဘဲေတြ႕လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးႀကီး ၀မ္းလဲသာ ၀မ္းလဲနဲတယ္ဘုရား” မ်က္ရည္ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ စာေရးသူအား ေတြေတြႀကီးၾကည့္ပီး ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ ဒီကေလးမေလးနဲ႔ ဘယ္ဘ၀က ေရစက္ရယ္လို႔မသိ သူမကို ငယ္ငယ္ကတည္းက သူတကာေတြထက္ အသနားပိုခဲ့ရပါတယ္။
ေအာ္ သူသူငါငါ သတၱ၀ါမ်ားဟာ ဘ၀သံသရာမွာ တစ္ဘ၀ၿပီးတစ္ဘ၀ မနားမေနက်င္လည္ခဲ့ၾကရတဲ့အခါ ဘ၀မ်ဳိးစံုႀကံဳခဲ့ရသူ ခ်ည္းပါပဲ။ တကယ္တမ္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ဘ၀မ်ားစြာမွာ မိခင္ျဖစ္လုိက္ ဇနီးဘ၀ျဖစ္လိုက္၊ သမီးဘ၀ျဖစ္လိုက္၊ ေျမးျဖစ္လိုက္နဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု ဘ၀ဇာတ္ခံုမွာ ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် ကျပခဲ့ရတာကို သိမ်ားသိခဲ့ရင္ ဒီမ်က္ႏွာေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကည့္ရဲေတာ့မလဲ။ မ်က္ႏွာပူစရာ၊ရွက္စရာေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ဒါေပမဲ့ သတၱ၀ါမ်ားကို အ၀ိဇၨာဆိုတဲ့ အေမွာင္ႀကီးက အုပ္ထားေတာ့ ဘယ္ဘ၀ကဘာျဖစ္ခဲ့ တယ္ဆိုတာကို တတ္အပ္ေသခ်ာမသိရတဲ့အတြက္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ လို႔ပဲ ေျပာရေပေတာ့မယ္။
ဒါေၾကာင့္ထင္ရဲ႕ စာေရးသူဟာ ေရျပင္ကလုပ္လုပ္နဲ႔ ၀ါးေဖါင္သစ္ေဖါင္ေတြေမ်ာလာတာျမင္ရရင္ စိတ္ထဲမွာ လြမ္းသလို ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ ၀မ္းနဲ၀မ္းသာျဖစ္ရတာ မ်ားခဲ့လွၿပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက အခုအခ်ိန္အထိဆိုပါေတာ့။ ဒါဟာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘ၀တစ္ခုခုရဲ႕ ပံုရိပ္ ထင္ဟပ္မႈအေပၚ ခံစားမိတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္ စာေရးသူအပါအ၀င္ သတၱ၀ါမ်ားစြာဟာ အေၾကာင္းကင္းတဲ့သူရယ္လို႔ မရွိခဲ့လို႔ ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ သိုက္ေျမွာင္ရြာမွာ ေနတဲ့အခုိ္က္ ဥၾသေလးဟာ စာေရးသူ တည္းခုိရာေက်ာင္းသို႔ မၾကာမၾကာလာၿပီး ေ၀ယ်ာေ၀စၥ လုပ္ေပးပါတယ္။ တစ္ေန႔နံနက္ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က တရားအတူထုိင္ဖူးခဲ့ၾကတဲ့ ဥၾသတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒီအထဲမွာ ေဒၚဘု လို႔ေခၚတဲ့ကေလးမေလးလဲ ပါလာတယ္။ ေဒၚဘု လို႔သာေခၚတာ အသက္က ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္။သူကို ရြာက ခ်စ္စႏိုးလုိ႔ေခၚၾကဟန္တူပါရဲ႕၊ ပီးေတာ့ ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတာရွိေသးတယ္။ ‘မေခြး’ တဲ့ …..
ရြာကို ေရာက္စက စာေရးသူနဲ႔ ခင္မင္းရင္းႏွီးရတဲ့ ဒကာမတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ နာမယ္က မေခြး၊ သူ႔နာမယ္ေခၚေမးၾကည့္ေတာ့၊ “အရွင္ဘုရား……ဒီရြာမွာ မေခြးေတြက အမ်ားသားကလား ဘယ္ကမေခြးကုိ ေျပာတာလဲဘုရား” လုိ႔ ဆိုေတာ့မွ ေတြ႕ခ်င္တဲ့မေခြး ဘယ္နားေနမွန္း မသိတဲ့အတြက္ ရွာမရခဲ့ပါ၊ ေနာက္ပိုင္းမွေတာ့ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္္။ ဆိုလိုတာက အမ်ားအားျဖင့္ ရြာမွာ ခ်စ္စႏိုးနာမယ္ေတြကို ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲတာ မ်ားပါတယ္။
ခုနင္က ဘယ္သူတဲ့ ‘ေဒါဘု’ တဲ့။ သူမအေၾကာင္းကလဲ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္သူက လူ၀င္စားျဖစ္ေနလို႔ပါ ပဲ။ လူ၀င္စားဆိုတာ အတိတ္ဘ၀ကို ျပန္အမွတ္ရေနသူမ်ားကို ေျပာတာပါ။ ႀကံဳတုန္း ‘ေဒၚဘု’အေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
တစ္ခါက သိုက္ေျမွာင္ရြာရဲ႕အေရွ႕ဘက္ွ ကံလွရြာဆိုတာရွိတယ္။ အဲဒီရြာမွာ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးလဲေနထိုင္ၾကတယ္။ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ ညေနခင္း မိုးေတြကလဲ သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာခ်ေနတဲ့အခ်ိန္ ဇနီးသည္ဟာ ရုတ္တရက္ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ သိုက္ေျမွာင္ ရြာမွာ လူလာျဖစ္တယ္။ ကေလးမငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ကိုဘာမွ မေျပာဘဲ အရင္ဘ၀က လင္ေယာကၤ်ားရွိတဲ့ ကံလွရြာကို တစ္ေယာက္ထဲ သြားခဲ့တယ္။ အဘိုးႀကီးကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ သူမကေတာ့ လင္ေယာကၤ်ားကို ခ်စ္ခင္တဲ့သံေယာဇဥ္နဲ႔ သြားသြားေနပါေတာ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ အဖိုးႀကီးဆီေရာက္ခိုက္ အဖိုးႀကီးထံက သူမ၀တ္ခဲ့တဲ့ နားကပ္ကိုေတာင္းေတာ့ အဖိုးႀကီးက ဘယ္ေပးမလဲ။ အဲဒီမွာတင္ “ငါကေတာ့ ခ်စ္လိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ငါ့အေပၚစိမ္းကားရက္တယ္” ဆိုၿပီး စိတ္အနာႀကီးနာကာ ေဒၚဘုႀကီးတစ္ေယာက္ အရင္ဘ၀က လင္ေယာကၤ်ားရွိတဲ့ရြာကို ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားခဲ့ေတာ့ပါ။ (ဆက္ရန္)
0 comments:
Post a Comment