အညာေျမသုိ႔တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့ (၁)

အညာေဒသခရီး
တစ္ေန႔ နံနက္ ဆရာေတာ္ႀကီးက..
“ ရြာသူ-ရြာသားမ်ားက ဦးဇင္းၾကြ္လာေလမလားလို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္၊ အဆင္ေျပရင္ သြားလိုက္ပါအံုးလား” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါ တယ္။ ဒီစကားၾကားေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သြားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အညာေဒသကို မေရာက္တာ ခုဆိုရင္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခု ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ အညာေဒသတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ရမည္းသင္းၿမိဳ႕နယ္ သိုက္ေျမွာင္ရြာကို သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ သိုက္ေျမွာင္ရြာဟာ တစ္ခ်ိန္က စာေရးသူ ရက္(၂၀)၀ိပႆနာတရားစခန္းကို ႏွစ္စဥ္ျပသခဲ့တဲ့ ရြာေလးပါ။ ရြာသူရြာသားမ်ားဟာ ရိုးသားပြင့္လင္းၿပီး စိတ္ထားျဖဴစင္သန္႔ရွင္းၾကပါတယ္။ တရားစခန္းၿပီးလို႔ ရြာမွ ျပန္မယ္ဆိုေတာ့လဲ ရြာသားအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လာေရာက္ကန္ ေတာ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဆရာနဲ႔ ခြဲခြရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္လဲ ၀မ္းနည္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလ ရြာကို မသြားျဖစ္ခဲ့ ေသာ္လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နုိင္ခဲ့ပါ။ မေန႔တစ္ေန႔ကလုိပါပဲ…… အေဟာင္းေတြလဲ အသစ္အသစ္ ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
(အညာေဒသက မွတ္တမ္းဓါတ္ပံုမ်ား ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီေနရာမွာၾကည့္လိုက္ပါ)

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္မွ အညာေဒသသုိ႔ မနက္ပိုင္းအျမန္ရထားနဲ႔ စီးခဲ့ပါတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာရွိေအာင္ uper က စီးလာခဲ့ရေပမဲ့ နာမည္ကသာ uper ၊ ရိုးရိုးတန္းနဲ႔ ဘာမွမျခားသလုိပါပဲ၊ အခ်ိန္အားျဖင့္ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမဲ့ ရထားတြဲမ်ားလဲ တေျဖးေျဖးေဟာင္းႏြမ္း တဲ့သေဘာကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ သဘာ၀တရားမ်ားကို မလြန္ဆံနုိင္တဲ့ အျဖစ္ကို ေတြးရင္း "အညာေဒသသုိ႔တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ရအံုးမွာပါလား" ဆိုတဲ့ အသိိနဲ႔အတူ လိုက္ပါလာခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ ေရွ႕တူရႈမွာလည္း တစ္ေလာကလံုး သူတို႔ေလာက္ ္ပဲရွိတယ္လို႔ ထင္သလားမသိ။ စံုတြဲ ႏွစ္တြဲ အျဖစ္သဲလိုက္ေလျခင္း။ ရထားထဲ ရဟန္းသံဃာမ်ားအေရွ႕မွာ သူတို႔မို႔လို႔ပါပဲ၊ ယုိသူမရွက္ ၊ျမင္သူရွက္ဆိုတာလိုပါပဲ …ရွိေစေတာ့။
ရထားလမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ လယ္ကြင္းေတြ တရိပ္ရိပ္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရထားႀကီးဟာ တစ္ဘူတာ၀င္ တစ္ဘူတာထြက္နဲ႔ ဘူတာေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ မၾကာခင္မွ ဆင္းရမဲ့ဘူတာကို ဆိုက္ေရာက္ေတာ့မွာပါ။
အေတြးတစ္ခု…..
ရထားႀကီးဟာ တစ္ဘူတာ၀င္ တစ္ဘူတာထြက္ မနားမေန ခုတ္ေမာင္းေနပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ…သူသူငါငါ ဘ၀ရထား ႀကီးဟာလဲ မေနမနား ခုတ္ေမာင္းလွ်က္ပါ။ ဇာတိဘူတာကေနထြက္လာလိုက္တာ ၾကားဘူတာျဖစ္တဲ့ အအို(ဇရာ)ဘူတာ ၊ အနာ(ဗ်ာဓိ) ဘူတာတို႔ကို ၀င္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မရဏဘူတာကို မျဖစ္မေန ဆုိက္ေရာက္ရမွာျဖစ္တယ္။
ရန္ကုန္-မႏၱေလးအျမန္ရထားႀကီးဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အစံုအဆန္ မရပ္မနား ခုတ္ေမာင္းေနၾကတယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ နားမလဲ၊ မေတြးရဲပါ။ ဘ၀ရထားႀကီးဟာ သံသရာမွာ လူျဖစ္လိုက္၊ နတ္ျဖစ္လိုက္၊ ျဗဟၼာျဖစ္လိုက္၊ အပါယ္ဘံုျဖစ္လိုက္နဲ႔ သံသရာမွာ မရပ္မနား သြားေနၾကတယ္။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဆံုးနိုင္မလဲ………..ေအာ္ မဆံုးနုိင္တဲ့အတြက္လဲ သံသရာလို႔ ဆိုထားတာပဲေလ….ခံစားလိုက္ရတဲ့ အေအးဒါဏ္ေၾကာင့္ အေတြးစတို႔ ခဏတာျပတ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔….
ရထားႀကီးဟာ အညာေဒသဘက္ကို တေျဖးေျဖးခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္လာတာနဲ႔ ေဆာင္းရာသီရဲ႕ အေအးဒါဏ္ဟာလဲ သိသိသာသာႀကီး ကဲလာတာကို ခံစားရပါတယ္။ ဒါဟာ စာေရးသူအတြက္ အညာေဒသရဲ႕ ႀကိဳဆိုတဲ့အနမ္းမ်ားလို႔ တင္စားခ်င္ ပါေတာ့တယ္။
ရထားစီးလာစဥ္ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားလက္ဆံု ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ယခုေနတာက ေမာ္လၿမိဳင္မွာပါ၊ အညာေဒသကိစၥတစ္ခုျဖင့္ အသက္(၃၀)ေက်ာ္အရြယ္ေျမးမေလးနဲ႔အတူ ခရီးထြက္လာတာပါ။ တစ္ခ်ိန္တုန္း က အဖိုးအိုဟာ ဒီရထားလမ္းမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေနရာဘာရွိ အကုန္သိတယ္၊ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့စကားတစ္ခြန္း...
"အရွင္ဘုရား....တပည့္ေတာ္ ယေန႔ေခတ္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အေနအထားကို ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ အေရွ႕ကို အသက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ အသက္ရွင္ခ်င္ပါေသးတယ္" ဆိုၿပီးေျပာလာပါတယ္။ လူမ်ားဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ ေနၾကတယ္ဆိုတာ မွန္လိုက္တာ။ ဒီလိုပါပဲ သားသမီးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ပစၥည္းဥစၥာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အခ်စ္အတြက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ဘ၀အာမခံခ်က္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ခရီးအတြက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ စတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကတာပဲေလ…….
ဒါေပမဲ့ ေလာကႀကီးက လူသားမ်ားကို မ်က္ႏွာသာမေပး ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတုိင္း အသက္ရွင္ခ်င္ေပမဲ့ ရထားႀကီးဟာ အဆံုးဘူတာကို ဆိုက္ေရာက္သလုိ ဘ၀ရထားႀကီးဟာ တစ္ေန႔ေန႔မွာ မရဏဘူတာကို မုခ်ဆိုက္ေရာက္ရေတာ့မွာပါ။
ရမည္းသင္းမွာ တစ္ညတာ
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ဓမၼနဲ႔ထင္ဟပ္ၿပီး သဘာ၀အမွန္မ်ားကိုေတြးရင္း…. စာေရးသူတုိ႔ ဆင္းရမဲ့ ရမည္းသင္းဘူတာကို ည(၇)နာရီအခ်ိန္မွာ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ သြားရမဲ့ေနရာက ရမည္းသင္းၿမိဳ႕တင္မဟုတ္ ရြာတန္းရြာ- သိုက္ေျမွာင္ရြာက်ေအာင္ ခရီးဆက္ရဦးမွာပါ။ ခရီးကေ၀းေသးတဲ့အတြက္ ဒီတစ္ည ရမည္းသင္းမွာပဲ အိပ္မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး၊ သန္႔ရွင္း တဲ့ တည္းခိုခန္းတစ္ခုကို သြားေရာက္တည္းခိုဖို႔အတြက္ အတူပါလာတဲ့ တူေတာ္ေမာင္အား ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ တူေတာ္ေမာင္ျပန္လာပါၿပီ .....
“ဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပခဲ့လား”။
"တည္းခိုခန္းမွာ ဘုန္းႀကီးမ်ားကို တည္းခုိခြင့္ မျပဳဘူးတဲ့ဘုရား" မေမွ်ာ္လင့္တဲ့စကားတစ္ခြန္းၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ေအာ္ဘုန္းႀကီးမ်ား တည္းခိုးခန္းတည္းခြင့္မျပဳရေအာင္ ဒီတည္းခိုခန္းက ဘုန္းႀကီးရဟန္းမ်ားနဲ႔မဆိုင္တဲ့ ဒုစရိုက္ေတြလုပ္ေန လို႔မ်ားလား။ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ တည္းခိုခန္းမွာ ဘုန္းႀကီးဆိုရင္ တည္းခိုခြင့္ လံု႕၀မရပါဘူးတဲ့။