ခရီးသြားမွတ္တမ္း(၁၀)

ပီရန္က်င္းၿမိဳ႕ဟာ ရန္ကုန္နဲ႔ယွဥ္ၾကည့္ရင္ သိပ္မကြာလွပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ေမာ္ေတာ္ကား အသစ္စက္စက္ ေတြကို ေတာ္ရံုနဲ႔ မသံုးနိုင္ၾကေပမယ့္ Vientain ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ကားအသစ္စက္စက္မ်ားကို အေတာ္မ်ားမ်ား သံုးနိုင္ၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။ဆက္သြယ္ေရးပိုင္းဆိုရင္လည္း ေတာရြာအနံ႔ ဟန္းဖုန္းေလးေတြ ကိုယ္စီရွိတဲ့အျပင္၊ ဟန္း္ဖုန္းမ်ား ေရာင္းခ်ေနတဲ့ ဆိုင္မ်ားကိုလည္း ေက်းလက္ေဒသမွာ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုရင္လည္း ၂၄ နာရီ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ မီးလင္းေနတယ္ေလ။
Vientain ပီရန္က်င္းၿမိဳ႕ဟာ မဲေခါင္ျမစ္ရဲ႕ ျမစ္ကမ္းေပၚမွာတည္ရွိေနတယ္။
မဲေခါင္တဖက္ကမ္း မွာဆိုရင္ေတာ့ ထိုင္းနယ္ထဲေရာက္သြားပါၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း စာေရးသူတို႔မွာပါလာတဲ့ ထုိင္း GSM ဖုန္းမ်ား conection ရေနပါေတာ့တယ္။ မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာဆိုရင္ေတာ့ ပိုၿပီး conection ရရွိေနၿပီး၊ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္သြားလို႔ကေတာ့ conection မရေတာ့ပါ။ စာေရးသူတုိ႔လည္း အမိျမန္မာျပည္နွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ေနတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းနားကို လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း အလြမ္းေျပ ဖုန္းေျပာၾကရပါတယ္။ ဒါလည္း ျပည္ပကို ေခတၱေရာက္ေနသူတို႔အတြက္ အရသာတစ္မ်ဳိးပဲေပါ့။

SISAKET MUSEUM
(Vientain)ပီရန္က်င္းၿမိဳ႕မွာ သတိထားမိတာကေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရွးေဟာင္းလက္ရာမ်ား ေရွးမူမပ်က္ရွိတဲ့အျပင္ Museum ျပတိုက္အျဖစ္ ထားရွိတာ ေတြ႕ရတယ္။ စာေရးသူတို႔ တည္းခိုတဲ့ SISAKET ေက်ာင္းမွာလည္း (SISAKET MUSEUM) စီစကက္ျပတိုက္အျဖစ္ အသံုးျပဳထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ထိုစိစကက္ေက်ာင္းကို (Anouvong) အန္ႏိုယူေဘာ္ဘုရင္ရ႕ဲ တစ္ဦးတည္းအုပ္ခ်ဴပ္သည့္ကာလ၊ ၁၈၁၈ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေဆာက္ၿပီးစီးခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္အထိ SISAKET ဟာ ႏွစ္ေပါင္း (၁၉၂)ႏွစ္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္တယ္။ ယခင္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္အေနျဖင့္ တည္ရွိခဲ့ရာက ယခုမွာ နုိင္ငံျခား၀င္ေငြရေအာင္ ေရွးျပတိုက္အျဖစ္ အသံုးျပဳထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
SISAKET MUSEUM ထဲမွာ ျမန္မာလက္ရာနဲ႔ ဆင္တူတဲ့ ဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူကို ေမးျမန္းၾကည့္ရာ ျမန္မာနိုင္ငံမွ ဆင္းတုေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း လာအို ဦးဇင္းေလးတစ္ပါး ေျပာျပခ်က္အရ သိရပါတယ္၊ ဒီအထဲမွာ ထိုင္းကယူေဆာင္လာတဲ့ ေရွးေဟာင္း ဆင္းတုေတာ္ အေရအတြက္ ေလးရာေက်ာ္အထက္မွာ ရွိတယ္လို႔ သိရတယ္။
ဒါဟာ နိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ မ်က္စိက်စရာ တစ္ခုပါ။ ထို႔အတူပဲ ျမန္မာနုိင္ငံမွာလည္း သမို္င္းအေထာက္အထားျပည့္စံုတဲ့ ေရွးလက္ရာေတြကို ေရွးမူ မပ်က္ေစဘဲ ဒီအတိုင္းထားနိုင္မယ္ဆိုပါက လာအိုနိင္ငံမွာလိုပဲ The world heri tage city တစ္ခု ျဖစ္လာနိုင္တယ္ဆိုတာ ေတြးမိပါတယ္။
ပီရန္က်င္းၿမိဳ႕မွ ဘာသာေရးအေျခအေန
လာအိုနိုင္ငံမွာ လူဦးေရ ၆ သန္းရွိၿပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ၅၀၀၀ ခန္႔ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာနိုင္ငံျဖစ္တ့ဲ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ သံဃာဂုိဏ္းႀကီး ကိုးဂိုဏ္းထက္မနည္း ရွိေနေပမယ့္ လာအိုနိင္ငံမွာေတာ့ သံဃာဂိုဏ္းႀကီးတစ္ဂိုဏ္းထဲသာရွိၿပီး သံဃာ့အစည္းအေ၀းဆိုရင္လည္း လာအိုသံဃာအားလံုး တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း စည္းေ၀းၾကတယ္လို႔ SISAKET စိစကက္ အမည္ရွိ လာအိုဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရသိရပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ား ပညာသင္ဖုိ႔အတြက္ တကၠသိုလ္အဆင့္မရွိေသး၊ ေကာ့လိပ္အဆင့္သာရွိေသးတယ္လိုိ႔ သိရပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ရဟန္းေတာ္မ်ားက အိႏၵိယ ပညာသင္သြားၾကၿပီး B A , M A (Buddhism)ဘြဲ႕ရရွိၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ရွိၾကပါတယ္။

SIEMREAP,CAMBODIA
၂၆.၅.၂၀၀၉
နံနက္ မွာ ေလယာဥ္ကြင္းထြက္ရမွာမို႔ အေစာႀကီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အလြန္ေရာက္ခ်င္ေနတဲ့ Angkor wat ကို မနက္ဖန္မွာ ေရာက္ရေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္းပါပါတယ္။
သို႔ႏွင့္နံနက္ ၅း၃၀ နာရီမွာ တုတ္တုတ္ေလးျဖစ္ Vientain Airpaort သို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါတယ္။ နံနက္ဆြမ္း ကိုေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းမွာပဲ သံုးေဆာင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔စာေရးသူတို႔ Lao Air line ေဖာ္ကာေလယာဥ္နဲ႔ နံနက္ ၆း၃၀နာရီမွာ စတင္ပ်ံသန္းပါတယ္။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေသာအခါ PAKSE ပါ့ခ္စီ ဆိုတဲ႔ၿမိဳ႕ကို ဆင္းသက္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႔က ထရန္စစ္နဲ႔ လာတာဆိုေတာ့ ပါခ့္စီၿမိဳ႕ ေလဆိပ္အေဆာက္အဦထဲ အရင္၀င္ၿပီး ထရန္စစ္အတြက္ Check in လုပ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါ့စ္ပို႔မွာ လာအိုနိုင္ငံမွ အထြက္ျပကာ QV 512 လာအို ေလယာဥ္ျဖင့္ပင္ ကေမၻာဒီးယား သို႔ ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ မၾကာမီ စာေရးသူတို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာတဲ့ QV 512 ေလယာဥ္ႀကီးဟာ SIEMREAP သို႔ ဆင္းသက္ပါ ေတာ့တယ္။

ေလဆိပ္အေရာက္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု
၂၆.၅.၂၀၀၉
ေလဆိပ္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ထံုးစံအတုိင္း၊ Departure Card / Arrival Card မ်ားကို ျဖည့္ၿပီး၊ Arrival visa အတြက္ တစ္ေယာက္ကို ေဒၚလာ ၂၀ ေပးရပါတယ္။ Travelers မ်ား တစ္ျခားနိုင္ငံမွ SIEMRAPE ကို သြားၾကမယ္ဆိုပါက SIEMRAPE ေလဆိပ္မွာပဲ Arrival visa ကိုယူလုိ႔ရတယ္ဆိုတာ အသိေပးလိုက္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္စိတ္ခ်ရေအာင္ဟုဆိုကာ (Health Declaration of Travelers Form မွာလည္း ျဖည့္ရပါေသးတယ္။ (ယခုေခတ္ေပၚျဖစ္တဲ့ H1 N1 ေရာဂါေၾကာင့္ က်န္းမာေရး ဖြန္ကို ျဖည့္ရတာထင္ပါတယ္)
ဲတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ Bangkok မွ Siem reap ကို သြားမယ္ဆိုပါရင္္ ေလေၾကာင္းလိုင္းသာမက ကားျဖင့္လည္း သြားလာနိုင္တယ္ ဆုိတာကိုလည္း သတင္းေကာင္းပါးပါရေစ၊ ဘန္ေကာက္မွ ကားျဖင့္သြားလွ်င္ ထိုင္းႏွင့္ ကေမၻာဒီးယားနယ္စပ္ (Boder)ကို ျဖတ္ရပါမည္။ Boder ေရာက္တဲ့အခါ ထုိင္းနယ္စပ္ဘက္မွ အထြက္ျပၿပီး ကေမၻာဒီးယားနယ္စပ္ဘက္မွာ arrival visa ယူၿပီး တစ္ဖန္ကားျဖင့္ Siem Reap သို႔ သြားနိုင္ပါတယ္။ အထက္ကစကားျပန္ဆက္ပါ့မယ္။
Siem Reap ေလဆိပ္တြင္Formျဖည့္ကာ Immigration countoarကို ျဖတ္ရပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္လို ေလယာဥ္အ၀င္အထြက္မမ်ားတဲ့အတြက္ Baggage ေရြးရမယ့္ေနရာက တစ္ခု ႏွစ္ခုေလာက္ပဲ ရွိတယ္၊ Immigration countor က ေလးခုေလာက္ ရွိပါတယ္။
မွားစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ စာေရးသူလည္း ကေမၻာဒီးယား အန္ေကာ၀ပ္ကို ေရာက္ၿပီိဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ အားခဲထားတာ ေရာက္ပီေပါ့ ဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရျဖစ္မိတယ္ ၊ အဲဒီမွာ အတူပါလာတဲ့ ဦးကုမာရက စာေရးသူတို႔အား ဓါတ္ပံု ရိုက္ေပးပါတယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ Mandalay inn ေဟာ္တယ္မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက စာေရးသူတို႔အား လာေရာက္ႀကိဳေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ စာေရးသူလည္း သတိရ၍ ရုတ္တရက္ ကိုယ့္လက္ထဲၾကည့္လိုက္ရာ အျပန္ေလယာဥ္လက္မွတ္ထည့္ထားတဲ့ အိတ္တစ္အိတ္လံုး ဘယ္နားက်ခဲ့မွန္းလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ သြားၿပီဆိုၿပီး စိတ္ထဲ ထူပူသြားေတာ့တာပါပဲ။
ဒီအခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ပါတယ္။ သူမနာမည္က မျမင့္ျမင့္သန္း ပါ။ Siem Reap ၿမိဳ႕မွာ Tour oprition Manager အလုပ္ျဖင့္ Siem Reap ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္တယ္။ သို႔ႏွင့္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အိတ္အတြက္ သူမကိုပဲ အကူအညီ ေတာင္းရပါေတာ့တယ္။ သူမက….
“ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို မပူပါနဲ႔ ျပန္ယူလို႔ ရပါတယ္၊ ခရီးသြားသူေတြမွာ ဒီလိုမ်ဳိးခဏခဏ ျဖစ္တတ္ပါတယ္” ဆိုၿပီး သူမက အားေပးရွာပါတယ္။ သူမက စာေရးသူနဲ႔ ေလဆိပ္တာ၀န္ခံတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးကာ အထဲျပန္၀င္ၿပီး က်က်န္ခဲ့တဲ့ လက္မွတ္အိပ္ကို ရွာေဖြပါတယ္။ မေတြ႔ပါဘူး။ သုိ႔နွင့္ စာေရးသူလည္း စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ေလဆိပ္အျပင္ဖက္သို႔ ္ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္ Baggage အနားေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ စာေရးသူရွာေနတဲ့ အျပန္လက္မွတ္အိတ္ အ၀ါေရာင္ေလးက Baggage မ်ားၾကားမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊ အဲဒီအခါက်မွ စာေရးသူလည္း ဟင္း ခ်နိုင္ေတာ့တယ္။
ဒီလို ျပည္ပခရီးထြက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ပါ့စ္ပို႔စတာေတြကို ေမ့က်န္ခဲ့တာတို႔ က်ေပ်ာက္တာတို႔ မျဖစ္ေအာင္ အထူးသတိထားရပါ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္ပခရီးသြားလာသူမ်ား ပါ့စ္ပို႔နွင့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ စတာေတြကို ေပ်ာက္မသြားေအာင္ အထူးသတိထားဖို႔ ေျပာပါရေစ။

SIEMREAP မွ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး မျမင့္ျမင့္သန္းရဲ႕ ေစတနာ (ဓါတ္ပံုမ်ား ဒီေနရာမွာ ၾကည့္နုိင္ပါတယ္)
ကိစၥတစ္ခုရွင္းသြားတာနဲ႔ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးျဖစ္သူ မျမင့္ျမင့္သန္းက ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို ဆြမ္းမကပ္ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ စာေရးသူတို႔အား “ဆြမ္းကပ္ပါရေစ၊ တပည့္ေတာ္ မၾကာမီ mandalayinn hotel ကို လိုက္လာခဲ့ပါ့မယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ စာေရးသူတို႔လည္း Mandalayinn hotel ကို ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာ မျမင့္ျမင့္သန္း ေရာက္ရွိလာကာ ဆြမ္း ကပ္ရန္အတြက္ ၿမိဳ႕ထဲ ၾကြဖို႔ အေၾကာင္း လာေရာက္ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
စာေရးသူတို႔လည္း သူမႏွင့္အတူ ပါလာတဲ့ ကားျဖင့္ူ လိုက္ပါခဲ့တယ္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ သြားၿပီးတဲ့အခါ Restaurant တစ္ခုရဲ႕ေရွ႕မွာ ကားရပ္ၿပီး ဆိုင္ထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ ဆိုင္နာမည္က TONLE CHAK TO MUK ျဖစ္ပါတယ္။ ဗီယက္နာမ္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆုိင္လို႔ သိရပါတယ္။
ဒီဆုိင္က ဘူေဖးစနစ္ ယူစားစနစ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း အတူပါလာသူ ဆြမ္းအစ္မ မျမင့္ျမင့္သန္း ေျပာျပခ်က္အရ သိရပါတယ္။ သူမက “တပည့္ေတာ္မွာ ဆြမ္းကပ္ခြင့္မရတာ ၾကာပါပီဘုရား၊ ကပ္ခြင့္ျပဳပါဘုရား” လို႔ဆိုကာ သူမကိုယ္တိုင္ ေကာင္းႏိုးရာရာ ဟင္းေတြကို ယူေပးၿပီး ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ ဒီ Restaurant မွာ ႀကိဳက္သေလာက္ယူစား တစ္ဦးအတြက္က်သင့္ေငြက ၁၂ ေဒၚလာ ျဖစ္တယ္လို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ တစ္ဖန္ သူမက……
“တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရားတို႔ကို ဆြမ္းကပ္ခြင့္ရတာ ၀မ္းသာလွပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အေဖက ရဟန္းေတာ္ မ်ားကို ကိုးကြယ္တဲ့အခါ ပုဂၢိဳလ္မေရြးဘဲ သံဃာအမွတ္နဲ႔သာ ကိုးကြယ္ဖုိ႔ ဆံုးမထားတဲ့အတြက္ တပည့္ေတာ္ သံဃာအမွတ္နဲ႔ပဲ လွဴပါတယ္ဘုရား” လု႔ိ ေျပာပါတယ္။ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္ စားေသာက္ဆိုင္ အျပင္ျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ ဆြမ္းဒကာမ မျမင့္ျမင့္သန္း ႏွင့္အတူ စာေရးသူတုိ႔ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးလွ်င္….
ၿမိဳ႕ထဲသို႔ သူမကားနဲ႔ ေရွးေဟာင္းေက်ာင္းတိုက္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းရွိ အသုဘအေလာင္းမ်ားအား မီးသၿဂိဳလ္တဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ျပပါတယ္။ မီးသၿဂိဳလ္တာကေတာ့ လွ်ပ္စစ္နဲ႕မဟုတ္ပါဘူး၊ ရိုးရိုးထင္းမီးထိုးၿပီး မီးသၿဂိဳလ္ၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သြားရင္း တစ္ေနရာအေရာက္မွာ မျမင့္ျမင့္သန္းက သူမဘ၀ခံယူခ်က္နဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ား အေတြ႕ အႀကံဳမ်ားကို ေျပာျပပါတယ္။
“တပည့္ေတာ္ဟာ အိမ္ေထာင္မရွိပါဘူးဘုရား……တစ္ကိုယ္တည္းေနရျခင္းအေၾကာင္းက တကယ္လို႔မ်ား attachment ေတြ ရွိလာၿပီဆိုရင္ ဒါေတြအတြက္ တပည့္ေတာ္ ေၾကာင့္က်စိုက္ရပါေတာ့မယ္၊ အခ်ိန္ေပးရပါေတာ့မယ္။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္လည္း ကုန္သြားပါလိမ့္မယ္ဘုရား…….အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ မယူျဖစ္ပဲ တကိုယ္တည္းပဲ ေနလာခဲ့တာ အခုဆိုရင္ အသက္ ၄၀ ထဲ၀င္လာပါၿပီဘုရား။
တပည့္ေတာ္က အလွဴျပဳခြင့္ရရင္ ျပဳေတာ့တာပဲဘုရား၊ အလွဴလုပ္ရတာကိုလည္း ၀ါသနာပါလွပါတယ္ဘုရား၊ ဒါဟာ ငယ္ငယ္ေလးထဲက တပည့္ေတာ္ကို အေဖအေမမ်ား ေျပာဆို ဆံုးမခဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က ကိုယ္လွဴနိုင္တာဆိုရင္ ႀကံဳလို႔ အခြင့္ရလို႔ လွဴရတာပဲဆိုၿပီး လွဴလုိက္ေတာ့တာပဲ၊ ကုိယ့္အနာဂတ္အေရး မေတြးေနေတာ့ပါဘူးဘုရား။ ဒါေၾကာင့္လည္း….
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေမးပါတယ္.. အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ဒီေလာက္ေပးကမ္းေနတာ ေရွ႕ေရးမေတြးဘူးလား……တဲ့၊ ဒါက ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းပါ၊ ေသျခင္းတရားဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး အရြယ္မေရြးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ လက္ရွိအခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိစြာ အသံုးခ်ျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္ဘုရား….. (ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္)