တုႏိႈင္းမမီ(၈)

ဆ႒မေျမာက္စံအိမ္ေတာ္ႀကီး
ဆ႒မေျမာက္ တုႏိႈင္းမမီ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး၏ အရည္အေသြးမွာ ရွာမီွးမႈမွ ကင္းစင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ရွာမွီးျခင္းဟူသည္
ကာေမသနာ-ကာမဂုဏ္ကို ရွာမွီးျခင္း၊
ဘေ၀သနာ-ဘ၀ကို ရွာမွီးျခင္း၊
ျဗဟၼစရိေယသနာ-ျမတ္ေသာအက်င့္ကို ရွာမွီးျခင္း တို႔ျဖစ္ပါသည္။

ကာေမသနာ-ကာမဂုဏ္ကုိ ရွာမီွးျခင္း၊
ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားမွာ ထိုရွာမီွးမႈျဖင့္ မကင္းၾကေသးေခ်။ ေကာင္းေသာအာရံုကို ျမင္ရလွ်င္ ႏွစ္သက္သာယာကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျမင္ရန္အတြက္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ကာမဂုဏ္ကုိ ရွာမီးေနၾကေပသည္။ ေကာင္းေသာအသံ၊ ေကာင္းေသာအနံ႔၊ ေကာင္းေသာအရသာ၊ ေကာင္းေသာအထိအေတြ႕မ်ားကုိလည္း ရွာမွီးၾကပါသည္။ မိုးလင္းမွသည္ ေန၀င္သည္အထိ ကိုယ့္၀မ္းစာေရးႏွင့္ မိသားစု၀မ္းစာေရးအတြက္ မနားမေန ရွာေဖြၾကရ သကဲ့သုိ႔ အ၀တ္အထည္ အသံုးအေဆာင္မ်ားျဖင့္ လူတန္းေစ့ေနနိုင္ရန္ ရွာေဖြၾကရသည္၊ ေနထိုင္ရန္ တိုက္တာအေဆာက္အဦးမ်ားအတြက္လည္း မနားမေန မ်ားစြာရွာေဖြၾကရသည့္အျပင္ ၾကည့္ခ်င္စရာမ်ားကုိလည္း ေန႔စဥ္နဲ႕အမွ် ရွာမွီးၾကရသည္၊ နားေထာင္ခ်င္စရာ ေကာင္းေသာ အသံမ်ားကိုလည္း ရွာေဖြၿပီး နားေထာင္ၾကပါသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ပ်င္းရိ ၿငိးေငြ႔လာၿပီဆိုလွ်င္ သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ရွိေသာ သီခ်င္းေလးကို နားေထာင္လိုက္ရသည့္အတြက္ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ စိုစိုေျပေျပ ျဖစ္လာသည္ ဟု လူတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ ကာမဘံုသားမ်ားသည္ ကာမဂုဏ္မ်ားကို ရွာမွီးေနရလွ်င္ ေက် နပ္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကုန္းေပၚေရာက္လွ်င္ မေနတတ္သည့္ `ဲငါး´သကဲ့သုိ႔ ပုထုဇဥ္လူသားတို႔၏ စိတ္သည္လည္း ကာမဂုဏ္အာရံုႏွင့္ ကင္းလွ်င္မေနတတ္ေပ။ ကာမဂုဏ္အာရံုတြင္ နစ္ေမ်ာၿပီး ေနတတ္ၾကသည္။ ျခေသၤ့၊က်ားစသည့္ အသားစားသတၱ၀ါ တို႔သည္ အၿငီီအေဟာက္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသကဲ့သုိ႔ ကာမဘံုသား ပုထုဇဥ္မ်ားသည္လည္း ကိေလသာအၿငီအေဟာက္ကိုသာ ႏွစ္သက္ၾကၿပီး ထိုကိေလသာအၿငီအေဟာက္မွ မရုန္းထြက္ခ်င္ၾကေပ။ ေကာင္းေသာအနံ႕မ်ားရေအာင္လည္း ရွာမီးတတ္္သည္၊ မိမိခႏၶာကုိယ္တြင္ ေကာင္းေသာရနံ႕မ်ားရရွိေနေစရန္ ေရေမြးပုလင္းမ်ားကုိ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ရွာေဖြ၀ယ္ယူၾကရေပသည္။ သူတစ္ပါးထံမွလည္း ေကာင္းေသာအနံ႔ကို ရႈရႈိက္ခ်င္ၾကေပသည္။ အရသာေကာင္းသည့္ အစားအစာမ်ားကုိ စားနိုင္ရန္လည္း ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေငြေၾကးကို ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ရွာေဖြေနၾကရသည္။ လူသားတို႔၏ အရွက္လံုရန္ ႏူးညံ့ေသာ အ၀တ္အထည္မ်ားကို ရွာမွီးၾကရသည္၊ ထိုသို႔ ရွာမွီး၍ ၀တ္ၾကေသာ္လည္း ယခုေခတ္တြင္ အ၀တ္အထည္ ၀တ္ၾကရာ၌ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကို အသားေပးကာ အရွက္လံုရံုမွ်၀တ္ဆင္ၾကသည္ကို ပဓာနမထားဘဲ အေပၚကဆိုလွ်င္ လည္ဟိုက္၊ ေနာက္ေက်ာကဆိုလွ်င္ ေက်ာျပင္ႀကီးျမင္ရၿပီး၊ ေအာက္ကဆိုလွ်င္ အေရွ႕ကြဲ နံေဘးကြဲ အေနာက္ကြဲ မလံုတလံု၀တ္ေနၾကသည္မွာ ျမန္မာတို႔၏ အျမင္ႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူပင္ ရွက္စရာေကာင္းလွပါသည္။ ထိုမလံုတလံု အ၀တ္အထည္မ်ားကုိပင္ ၀တ္နိုင္ရန္ ေငြကို ရွာမွီးၾကရသည္မွာ နားရသည္ဟူ၍ မရွိေပ။ အားလံုးအတြက္ လိုအပ္သည့္ ေငြကို ရွာမွီးေနၾကသည္မွာလည္း တရားေသာနည္းလမ္းျဖင့္ ရွာေဖြၾကရသကဲ့သုိ႔ မတရားေသာနည္းလမ္းျဖင့္လည္း အခ်ဳိ႕မွာ ေန႔စဥ္ ရွာေဖြေနၾကရသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ရွာေဖြေနၾကရာ၀ယ္ ေရ၊မီးမင္းဆိုး၊သူခိုး၊အေမြခံသားသမီးဆိုး တို႔ႏွင့္ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္မ်ဳိးစံုစသည့္ ျပင္ပ အႏၲရာယ္ႏွင့္လည္း ရင္ဆိုင္ၾကရသကဲ့သုိ႔ ဥစၥာရလာလွ်င္ လိုခ်င္ႏွစ္သက္သာယာသည့္ ေလာဘ၊ တြက္ေခ်မကိုက္လွ်င္ ထင္သည့္အတိုင္းမျဖစ္လာလွ်င္ ႏွလံုးမသာယာသည့္ ေဒါသ စေသာ ကိေလသာ အတြင္းအႏၲရာယ္ေတြနွင့္ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ေနၾကရေသာ္ လူသားတို႔၏ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မႈမရွိသည့္အတြက္ အၿမဲတမ္း ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ရွာေဖြေနၾကရသည္ ထိုေၾကာင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က-
“ဦေနာ ေလာေကာ အတိေတၱာ တဏွာဒါေသာ” ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားသည္ မည္သည့္အခါမွ် ျပည့္စံုသည္ဟု မရွိခဲ့ေပ၊ အၿမဲတမ္း တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ လိုေနသည္ခ်ည္းပင္၊ ကာမဂုဏ္နဲ႔ပတ္သက္လာလွ်င္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မႈလည္း မရွိေသာေၾကာင့္ ထိုသူမ်ားကုိ တဏွာ့ကၽြန္ေတြ ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေပေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
အရိယာတို႔သည္ ကာမဂုဏ္အာရံုကို မည္သည့္အခါမွ် ရွာမီွးျခင္းမရွိသကဲ့သုိ႔ ပုထုဇဥ္မ်ားသည္လည္း တရားရႈမွတ္မႈ စြမ္းရည္ျမင့္မားလာလွ်င္ ကာမအာရံုကုိ ရွားမွီးမႈသည္ တစ္ခဏမွ်၊ တစ္ေအာင့္ၾကာမွ် ကင္းစင္လွ်က္ အရိယာႏွင့္တူေအာင္ က်င့္သံုးေနသည္ မည္ပါေပ၏။
ဘေ၀သနာ- ဘ၀ကို ရွာမွီးျခင္း၊
ဘ၀ကို ရွားမီွးျခင္းဟူသည္ ပုထုဇဥ္မ်ားတြင္ လူဘ၀၊နတ္ဘ၀၊ျဗဟၼာဘ၀ခ်မ္းသာမ်ားကို ေတာင့္တကာ ထိုထိုဘ၀ခ်မ္းသာ မ်ားကုိ ရရွိဖို႔အတြက္ ရည္ရြယ္ကာ ဒါနကုသိုလ္လုပ္ငန္းမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းသည္လည္း ၀ဋၬနိႆိတ ၀ဋ္ကိုမွီ၍ ျဖစ္သာဒါနကုသိုလ္ျဖစ္ၿပီး ထိုဒါနမ်ဳိးျဖင့္ ဘ၀ခ်မ္းသာမ်ားကို ရွာမီးကာျပဳလုပ္ေနၾကေပသည္။ အရိယာတို႔တြင္ ေသာတာပန္၊သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္ တိုင္ေအာင္ ဘ၀ကို ရွာမီးၾကေသး သည္၊ အရိယာရဟႏၲာျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ဘ၀ကို ရွာမီွးျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ တရားရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ တဏွာ နည္းေအာင္ ကင္းေအာင္ ပါးေအာင္ က်င့္ေနသည့္အတြက္္ ဘ၀အသစ္တစ္ဖန္ ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ေနသည္ႏွင့္တူေနေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားရႈမွတ္ျခင္းသည္ ဘ၀ကို ရွာမွီးမႈမွ အခုိက္အတန္႔ ကင္းေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ျဗဟၼစရိေယသနာ- ျမတ္ေသာအက်င့္ကို ရွာမွီးျခင္း၊
ျမတ္ေသာအက်င့္ကုိ ရွာမီးျခင္းဟူသည္ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာေတာ္မွအပ တစ္ျခားေသာ အက်င့္မ်ားကို ျမတ္ေသာအက်င့္ဟု ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ကာ ရွာမီွးၾကျခင္းျဖစ္သည္၊ မိမိတို႔ ကုိးကြယ္ေနသည့္ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာေတာ္က မဂၢင္(၈)ပါးအက်င့္ကို က်င့္သံုးမႈမရွိသည့္အျပင္ မိမိကိုယ္၌ကလည္း ထိုမဂၢင္(၈)ပါး အက်င့္တရားမ်ားကုိ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ဟိုအက်င့္က ေကာင္းႏိုးနိုး ဒီအက်င့္က ေကာင္းႏိုးႏိုးျဖင့္ ျမတ္သည္ထင္ေသာ အက်င့္မ်ားကို ရွာမွီးေနၾကသည္။
ျမတ္ေသာအက်င့္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍္ လူတို႔၏ ၀န္းက်င္တြင္ popular ျဖစ္ေနေသာ အက်င့္တစ္ခ်ဴိ႕ကုိ ေဖၚျပလိုပါသည္။ သဲဆြမ္းစားေသာအက်င့္၊ မီးလြတ္စားေသာအက်င့္၊ သက္သတ္လြတ္အက်င့္ စေသာအက်င့္မ်ားသည္ သာသနာျပင္ပတြင္ popular ျဖစ္ေသာ အက်င့္မ်ားဟု ဆိုနိုင္ေပသည္။ သဲဆြမ္းစားသည့္ အက်င့္သည္ အက်ဳိးမရွိသည့္အျပင္ အသက္အႏၲရာယ္လည္း နီးကပ္လွေပသည္။ မီးလြတ္စားေသာအက်င့္သည္လည္း ျမတ္ဗုဒၶ၏ စကားေတာ္ကို အဓိပၸါယ္လြဲမွားစြာ မွတ္ယူၿပီး က်င့္ေနေသာ အက်င့္တစ္ခုျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဤေနရာ၌ ဓမၼပဒအ႒ကထာလာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို တင္ျပခ်င္ပါသည္။
တစ္ခါက တူ၀ရီးႏွစ္ဦး ရွိ၏၊ ဦးေလးျဖစ္သူ ရဟန္းက အာသေ၀ါကင္းကြာ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီး၊ တူျဖစ္သူရဟန္းမွာ ပုထုဇဥ္အျဖစ္နွင့္ ပင္ ရွိေနေသးသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ဦးေလးရဟန္းက ဆြမ္းခံရာမွ ျပန္လာေသာ တူရဟန္းအား “ ငါ့ရွင္ ေမာင္ပဥၨင္း……ဒကာ/ဒကာမမ်ား လွဴ လိုက္တဲ့ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပး သုံးေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ လွ်ာပူမေလာင္ေစနဲ႔ေနာ္” ဟု အမိန္႔ရွိေသာအခါ တူရဟန္းက “ဆြမ္းစားတဲ့အခါ လွ်ာပူမေလာင္ေစဘဲ စားရမယ္လို႔ဆိုတယ္၊ ခံလာတဲ့ဆြမ္းက ေအးလို႔္ေနၿပီ၊ ဒါဟာ ပကတိမီးေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ ေအးတဲ့ဆြမ္းပဲျဖစ္ေစ၊ပူတဲ့ဆြမ္းဘဲျဖစ္ေစ၊ စားတဲ့အခါ ဆြမ္းအေပၚ တြယ္တာႏွစ္သက္သာယာတဲ့ ေလာဘစတဲ့ ကိေလသာမီး အပူေလာင္ခံၿပီး မစားနဲ႔လို႔ ဆိုတာျဖစ္လိမ့္မယ္” ဟု သင့္ေလ်ာ္စြာ ႏွလံုးသြင္းၿပီး ဆြမ္းစားဆဲတြင္ သတိကပ္၍ တရားရႈမွတ္ရာ ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ ထို တူျဖစ္သည့္ရဟန္းေလးသည္ အာသေ၀ါကင္းကြာ ရဟႏၲာ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ရပါသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္မွန္ျဖင့္ ပကတိမီး မေလာင္ေစရန္ စားရသည္ မဟုတ္ဘဲ၊ ကိေလသာမီးအပူ မေလာင္ေစရန္အတြက္ စားရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပကတိမီးလြတ္စားျခင္းသည္ စင္စစ္ အက်င့္ျမတ္တစ္ခု မဟုတ္သည္ကုိ သတိခ်ပ္သင့္ေပသည္။
ေနာက္အက်င့္တစ္ခုက သက္သတ္လြတ္အက်င့္ပါ၊ လူတို႔သည္ ထိုအက်င့္ကုိလည္း အက်င့္ျမတ္တစ္ခုဟု အထင္မွားေနၾကသည္ စင္စစ္ ထိုသက္သတ္လြတ္အက်င့္သည္ ျမတ္ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ေဒ၀ဒတ္က ျမတ္ဘုရားထံ ေတာင္းခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားအနက္ သက္သတ္လြတ္စားျခင္းတစ္ခုလည္း ပါ၀င္သည္။ ထိုအက်င့္ကို ျမတ္ဘုရား ခြင့္ျပဳေတာ္မမူခဲ့ေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားသည္ သာသနာတြင္း မဂၢင္(၈)ပါးအက်င့္ကုိ ကိုယ္တိုင္မက်င့္သံုးဘဲ အထင္ေသးကာ သာသနာျပင္ပမွ ထူးဆန္းသည္ဟု ထင္မွတ္ေသာ အက်င့္ေတြကုိ ျမတ္ေသာအက်င့္ပဲဟု မွတ္ထင္ကာ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို ရွာမီးေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အရိယာသူေတာ္စင္မ်ားတြင္ မဂၢင္(၈)ပါး အက်င့္တရားသည္သာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ရွိၾကေသာေၾကာင့္္ မဂၢင္(၈)ပါးအက်င့္မွတစ္ပါး တစ္ျခားအက်င့္မ်ားကို ရွာမီးျခင္းမရွိေတာ့ေပ။ အက်င့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေယာင္၀ါး၀ါးမရွိ ျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္နိုင္ၾကေပသည္။ ပုထုဇဥ္ပင္ျဖစ္ ေသာ္လည္း မဂၢင္(၈)ပါးအက်င့္ျဖင့္ ျဖစ္ေပၚရာ ျဖစ္ေပၚရာကို သတိကပ္၍ ရႈမွတ္ေနမည္ဆိုပါလွ်င္ ရႈမွတ္ဆဲ၌ ရွာမီးမႈမွ ကင္းစင္ၿပီး တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းေနေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘ၀ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္ေစရန္ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားအတြက္ အေရးတႀကီးလိုအပ္ေသာ အရာတစ္ခုမွာ `သတိ´တရားပင္ျဖစ္ပါသည္။ သတိတရားထားနိုင္ေလေလ ကိေလသာၿငိမ္းေလေလ ကိေလသာၿငိမ္းေလေလ ကာမဂုဏ္ရွာမီွးမႈမွ ကင္းေလေလ ထိုရွာမီွးမႈ ကင္းေလေလ ဆ႒မေျမာက္ တုႏႈိင္းမမီ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးတြင္ အိမ္ငွါးဘ၀ျဖင့္ ေနနိုင္ေလေလ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုအိမ္ငွါးဘ၀မွတဆင့္ တေျဖးေျဖး ရင့္က်က္ၿပီး အရိယာရဟႏၲာျဖစ္လွ်င္ အိမ္ပိုင္ဘ၀သုိ႔ လံုး၀ေရာက္ရွိသြားေပလိမ့္မည္။
သတၱမေျမာက္ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး
အနာ၀ိလသကၤေပၸါ
သတၱမေျမာက္ တုႏိႈင္းမမီ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး၏ အရည္အေသြးမွာ ေနာက္က်ဳေသာ အၾကံအစည္မႈမွ ကင္းစင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
မေကာင္းေသာ အႀကံအစည္ဟု သတ္မွတ္ခံရေသာ အႀကံအစည္မ်ားမွာ-
ကာမ၀ိတက္
ႏွစ္သစ္ဖြယ္ရာ အာရံုကို ျမင္ရသည္ျဖစ္ေစ ၊ မျမင္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ “ ဒီျမင္ကြင္းမ်ဳိး ေနာက္တစ္ခါ ျမင္နိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ရမလဲ” ဟု ေတြးေတာႀကံစည္ျခင္းမ်ဳိးကို ဆိုလိုေပသည္။ ထို႔အတူ ေကာင္းသည့္အသံ၊ ေကာင္းသည့္အနံ႔၊ေကာင္းသည့္ အရသာ၊ ေကာင္းသည့္ အထိအေတြ႕မွန္သမွ်ကို ရေအာင္ ေတြးေတာေနျခင္းကို ကာမ၀ိတက္ ဟုေခၚပါသည္။
ဗ်ာပါဒ၀ိတက္
လူတစ္ေယာက္ကို “သူဒုကၡရသြားေအာင္ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ” ဟု သူတစ္ပါးအား ေသေက်ပ်က္စီး သြားေအာင္ ႀကံစည္ေတြးေတာျခင္းမ်ဳိးကုိ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ ဟုေခၚပါသည္။
၀ိဟႎသာ၀ိတက္
“သူ႔ကုိ ဘယ္လို ညွင္းဆဲလုိက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ” ဟု သူတစ္ပါးအားညွင္းဆဲရန္ ႀကံစည္ေနျခင္းမ်ဳိးကုိ ၀ိဟႎသ၀ိတက္ ဟုေခၚပါသည္။ ထိုမေကာင္းေသာအႀကံအစည္ ဟူသမွ်သည္ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားတြင္ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ပုထုဇဥ္မ်ားတြင္ ရာႏႈန္း အျပည့္ ရွိေနပါေသးသည္။ ထိုမေကာင္းေသာအႀကံအစည္မ်ားကို ‘သတိ’ တရားထားကာ ေတြးလွ်င္္ “ေတြးတယ္၊ ေတြးတယ္” ဟုရႈမွတ္ၿပီး ပယ္ေဖ်ာက္သြားမည္ဆိုလွ်င္ အႀကံအစည္မ်ား တဒဂၤမွ် ပယ္ေဖ်ာက္ေနသည့္အတြက္ ပုထုဇဥ္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ တုႏိႈင္းမမီ အရိယာတို႔၏ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးတြင္ ေခတၱေနထိုင္နိုင္ၾကကာ အရိယာႏွင့္တူေအာင္ က်င့္ေနသည္မည္ ပါေပသည္။
အ႒မေျမာက္ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး
ပႆဒၶ ကာယသခၤါေရာ
ကာယသခၤါေရာ ဟူသည္ ထြက္သက္၀င္သက္ကို ဆိုလိုပါသည္။
၀င္သက္ထြက္သက္ ၿငိမ္းေနျခင္းသည္လည္း အ႒မေျမာက္ တုႏိႈင္းမမီ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး၏ အရည္အေသြးတစ္ခုျဖစ္ေပသည္။
ထြက္သက္၀င္သက္ ၿငိမ္းသည္ဟု ဆိုရာ၀ယ္ ၀ိပႆနာတရားအားထုတ္၍ ၀ိပႆနာႏွင့္ယွဥ္ေသာ စတုတၳစ်ာန္ရရွိေနသူမ်ားသည္ ထြက္သက္ ၀င္သက္ မရွိဘဲ ၿငိမ္းေအးေနသည့္သေဘာကို ဆိုလိုေပသည္။
န၀မေျမာက္ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး
သု၀ိမုတၱစိေတၱာ
အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားတြင္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ကိေလသာမ်ားမွ ေကာင္းစြာလြတ္ေသာ စိတ္ရွိေနျခင္းသည္ န၀မေျမာက္ တုႏႈိင္းမမီ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး၏ အရည္အေသြး တစ္မ်ဳိးပါေပ။ တရားရႈမွတ္ရာ၀ယ္ ေရွ႕အမွတ္နဲ႔ ေနာက္အမွတ္တို႔ ဆက္စပ္မိေအာင္ ရႈမွတ္နိုင္လွ်င္ စိတ္ဟာလည္း အေျခခံ အဆင့္ျဖစ္သည့္ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ရႈမွတ္မႈစင္ၾကယ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ျဖဴစင္လာသည့္ သေဘာပင္ျဖစ္သည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ဆက္လက္ရႈမွတ္လွ်င္ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈအားေကာင္းလာကာ တစ္ခဏမွ် မရႈမွတ္ေပမယ့္ စိတ္သည္ ေလာဘစသည့္ကိေလသာမွ ကင္းေနပါသည္။ ထိုသုိ႔ ကိေလသာမ်ားသည္ တဒဂၤ (တစ္ခဏမွ်) ၀ိခမၻဏ (တစ္ေအာင့္ၾကာမွ်) ကင္းေနျခင္းသည္ ပုထုဇဥ္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ န၀မေျမာက္ တုႏိႈင္းမမီ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး၌ ေနထိုင္နိုင္ၾကကာ အရိယာနဲ႔တူေအာင္ က်င့္ေနသည္မည္ပါေပသည္။
ဒသမေျမာက္ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး
သု၀ိမုတၱပေညာ
အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ သူတု႔ိ၏ စိတ္တြင္ ေလာဘစေသာ ကိေလသာမ်ား လံုး၀မရိွ ၊ ကိေလသာမွ လြတ္ေနသည္ဟု သိေသာ ပညာသည္ ဒသမေျမာက္ တုႏိႈင္းမမီ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး၏ အရည္ေသြးပင္ျဖစ္ေပသည္။
အခ်ဴပ္ဆိုရေသာ္ တုႏိႈင္းမမီ စံအိမ္ေတာ္ႀကီး (၁၀)မ်ဳိးတြင္ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား ေနထိုင္ေတာ္မူနိုင္ၾကသကဲ့သို႔ ပုထုဇဥ္မ်ား သည္လည္း တရားရႈမွတ္မႈ စြမ္းရည္ျမင့္မားလာလွ်င္ ထိုတုႏိႈင္းမမီ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးမ်ား၌ ေခတၱေနထိုင္နိင္ၾကသကဲ့သုိ႔ အရိယာႏွင့္တူေအာင္ လည္း က်င့္သံုးေနျခင္းျဖစ္သည္ကုိ စာဖတ္သူမ်ား သိေစခ်င္ပါသည္။ ထိုသို႔သိျမင္ၿပီး ႀကိဳးစား၍ တရားရႈမွတ္လွ်က္္ တရားအားထုတ္မႈစြမ္းရည္မ်ား တိုးတက္ျမင့္မွားလာကာ အခြင့္သာခိုက္ တကယ့္ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္ေသာ တုႏိႈင္းမမီ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးတြင္ စိတ္ခ်လက္ခ် ေနထိုင္နိုင္ေၾကာင္း တိုက္တြန္းေရးသားလိုက္ရပါေတာ့သတည္း။
စိတ္ေနသန္႔ရွင္း၊ ေဘးရန္ကင္း၊ လြန္မင္းခ်မ္းသာၾကပါေစ
၂၀.၄.၂၀၀၈ တနဂၤေႏြေန႔၊ 8:13, PM