၀ိပါက္္ၾကမၼာ မလြတ္သာ
၀င္လုလုအားေဖ်ာ့့တဲ့ေနေရာင္ျခည္နဲ႔အတူ မုိးေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ငွက္မ်ား အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး အစာရွာရာမွ အိပ္တန္းရွိရာ ေနရာသုိက္ၿမဳံကို ပ်ံသန္းေနၾကတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါတယ္။ သတၱ၀ါမ်ားဟာ ဘ၀ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် ဘ၀ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုျဖစ္ေနၾကရသလို ရရွိလာတဲ့ဘ၀ေတြမွာလဲ အျဖဴအမဲ ေကာင္း-မေကာင္းဆိုတဲ့ အလုပ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ စီမံဖန္တီးေနၾကတာပါပဲလား။
ဒါေၾကာင့္လဲ ဘုရားရွင္က အဘိဏွသုတ္မွာ ကံသာ ကိုယ္ပုိင္ဥစၥာရွိတယ္၊ ကံကေပးတဲ့အေမြကိုပဲ ခံယူၾကရတယ္။ ကံဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပဲရွိတယ္။ ကံဆိုတဲ့ ေဆြမ်ဳိးပဲရွိတယ္။ ဘ၀မွာအမွတ္မထင္ျပဳလုပ္လုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြက ေကာင္းတာ လဲရွိမယ္ ္၊မေကာင္းတာလဲရွိ မယ္။ ထိုေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြရဲ႕ အေမြခံဟာ တစ္ျခားမဟုတ္ မိမိကိုယ္သာ ျဖစ္ရေတာ့တယ္၊ ဒါကို ေန႔စဥ္မျပတ္ ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားသင့္တယ္ လို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တယ္။
အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနစဥ္ စာေရးသူထံသုိ႔ ဒကာတစ္ဦးေရာက္ရွိလာပါတယ္။ သူက “အရွင္ဘုရား….ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းအတြက္ ကိုရင္သကၤန္း၊သီလရွင္၀တ္စံုနဲ႔ ေဖ်ာ္ရည္အတြက္ အလွဴေငြထည့္ခ်င္လို႔ပါဘုရား” လို႔ ေျပာရင္း သင္တန္းအတြက္လိုအပ္တဲ့ အေထာက္ အပံ့ကို လာေရာက္လွဴဒါန္းပါတယ္။ သူ႔နာမယ္က ေမာင္မ်ဳိးလြင္ လို႔ေခၚပါတယ္။ အရင္တုန္းက သူဟာ ေက်ာင္းကို မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္ပါ တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကဆို လံုးလံုးမေရာက္လာခဲ့ပါ။ ဒါနဲ႔စာေရးသူက “ေမာင္မ်ဳိးလြင္…..မေရာက္တာၾကာေပါ့ေနာ္၊ အခုမွပဲေရာက္လာေတာ့တယ္၊ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား” ေမးရာ သူက “ တပည့္ေတာ္မေရာက္ျဖစ္တာ တစ္ျခားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ပိုင္းတုန္းက အလုပ္ထဲမွာ မ်က္စိခိုက္မိၿပီး မ်က္စိဒါဏ္ရာရခဲ့ရာက မ်က္စိတစ္ဖက္ကြယ္ခဲ့ရပါတယ္ဘုရား” ။ မွန္ပါတယ္၊ ေမာင္မ်ဳိးလြင္မ်က္စိတစ္ဖက္ပ်က္ ေနတာကိုအခုမွပဲ သတိထားၾကည့္မိပါတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဒကာရယ္… ကံတရားရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းေလးေတြဟာ တစ္ခါတစ္ရံ အံ့ၾသစရာ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းလွပါတယ္။ “လွံထမ္းလာတာျမင္တယ္၊ ကံထမ္းလာတာမျမင္ဘူး” ဆိုတဲ့ စကားအတုိင္း ဒီလိုျဖစ္မယ္လို႔ အစကသိခဲ့ မယ္ဆိုရင္ ဒီလိုဘယ္လုပ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ။
သုိ႔ႏွင့္ေမာင္မ်ဳိးလြင္ဟာ မ်က္စိကြယ္ခဲ့ရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး “ဒီအေၾကာင္းကို အရွင္ဘုရားအားေလွ်ာက္ခ်င္ပါေသးတယ္” ဆိုၿပီး သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္း တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို ေလွ်ာက္ထားလာပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြာမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔အတူ ငါးမွ်ားကုိင္းေထာင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ငါးေတြလဲမရမဟုတ္ရခဲ့တယ္။ ရလာတဲ့ ငါးကေလးေတြကို အိမ္အျပန္ေဆာင္ယူဖို႔ လြယ္ကူေအာင္ဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ႏွီးျပားေလးေတြနဲ႔အတူ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ငါးေလး ေတြရဲ႕ပသိကိုထုုိးသီၿပီး ယူေဆာင္ေလ့ရွိပါတယ္။
တစ္ေန႔ ငါးေလးတစ္ေကာင္ကို လုပ္ေနၾကထံုးစံအတုိင္း ၀ါးႏွီးျပားေလးနဲ႔ ပသိကေနထိုးလိုက္ရာ ပါးစပ္သုိ႔မေရာက္ဘဲ မ်က္လံုးမွ ေဖါက္ထြက္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔တပည့္ေတာ္လဲ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ထြက္လာတဲ့မ်က္စိကို ျပန္သိပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီတုန္းက ကေလးအရြယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွနားမလည္ခဲ့ပါ။
သတိရပါေသးတယ္။ ဒီတုန္းက ငါးမွ်ားဖို႔ရာ ငါးစာအတြက္ ကင္းေျခေလးေတြကို လက္ေျခတုတ္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာထိုးသီခဲ့ရတဲ့အႀကိမ္ ေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကဆိုေတာ့ ေၾကာက္ရမွန္းလဲမသိ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ အရြယ္ေရာက္လို႔ အသက္(၁၈)ႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါ ငယ္ငယ္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကို မၾကာမၾကာ ျပန္သတိရပါတယ္။ ႀကိဳးစားေဖ်ာက္ေပမဲ့ မရခဲ့ဘူး။ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ငါးေလးကို ၀ါးႏွီးျပားေလးနဲ႔ ငါးေလးရဲ႕ ‘ပသိ’ ကေနထိုးလိုက္လို႔ မ်က္စိကိုေဖါက္ ထြက္သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းအာရံုက အဆိုးဆံုးပဲ၊ မၾကာမၾကာလဲ ျပန္သတိရေနမိတယ္။
ေနျမင့္ေလ အရူးရင့္ေလ ဆိုတာလိုပဲ ငယ္စဥ္က မသိလို႔ျပဳခဲ့မိတဲ့ မေကာင္းမႈဟာ အသက္အရြယ္ရလာေလေလ ပိုၿပီး သတိရေလေလ ပိုၿပီးျမင္ေယာင္ေလေလ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလို မၾကာမၾကာသတိရၿပီး ျမင္ေယာင္ေနလို႔လားမသိပါ။ မၾကာခင္ ထိုမေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ဳိးေပး အလွည့္အႀကိမ္က တပည့္ေတာ္ထံကို ဆိုက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီးကို ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
တပည့္ေတာ္တို႔အလုပ္က အင္ဂ်င္စက္ပိုင္းမွာ ေနာ္လ္ဇယ္ဆီေပးမႈ (ပရက္ရွာ) လုပ္ေပးရတဲ့လုပ္ငန္းဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္စက္နဲ႔ အမ်ားႀကီး ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ စက္အင္ဂ်င္တစ္လံုးကို ၾကည့္ေပးရာကေန အင္ဂ်င္ရဲ႕အျမန္ႏံႈးကို တိုးလိုက္ရာ အျမန္ႏႈံး မ်ားသြားလို႔ထင္ပါတယ္။ အင္ဂ်င္စက္ေခါင္းမွာ တတ္ဆင္ထားတဲ့ ေလပန္ကာ အစတစ္ခုျပဳတ္ထြက္လာၿပီး ေရတုိင္ကီသြားမွန္ပါတယ္။ ေရတိုင္ကီကေန တပည့္ေတာ္ဆီေရာက္လာကာ မ်က္စိကို ထိခိုက္သြားပါတယ္။ တပည့္ေတာ္လဲ ပူတာခံစားလိုက္ရတဲ့ခဏ လက္နဲ႔ မ်က္စိကိုပိတ္ထားမိပါတယ္။ အစကေတာ့ မ်က္ခံုးကအေရျပားလန္ထြက္လို႔ပဲ ေသြးထြက္တာလားလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့လက္ကို မရဲတရဲဖြင့္ကာ အနီးရွိ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ခုိင္းရာ မ်က္စိထိခိုက္သြားေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။
နာလိုက္တဲ့ေ၀ဒနာကလဲ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ မ်က္စိထိခိုက္စဥ္က ကိုယ့္လက္နဲ႔ျပန္ပီး မ်က္စိကို ကုတ္မိမွာစိုးလို႔ လက္ကို အေနာက္ထားပီး ႀကိဳးနဲ႔စည္းထားလိုက္ရတယ္ အဲဒါလဲ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ခံလိုက္ရပါတယ္။
ဒီမွာတပည့္ေတာ္သြားသတိရမိတာကေတာ့ အခုလို ငါမ်က္စိကြယ္ရတာဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါးရဲ႕မ်က္စိကို ငါးႏွီးျပားနဲ႔ထိုးခဲ့မိလို႔ အခုလုိ ငါရဲ႕မ်က္စိတစ္ဘက္ ကြယ္ရတာပဲလို႔ ခ်က္ျခင္း သိလာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ပီး လက္ကို မ်က္စိမကုတ္မိေအာင္ လက္ေနာက္ျပန္ၿပီး ႀကိဳးတုတ္ခံထားရတာကလဲ ငါးမွ်ားစာအျဖင့္ ကင္းေျခေလးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔တုတ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈျဖစ္မွာပဲဆိုတာကို တပည့္ေတာ္စိတ္ထဲ အလိုလိုသိလာပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕မေကာင္းမႈက တပည့္ေတာ္ျပန္ခံရတာပါဘုရား” လို႔ ေမာင္မ်ဳိးလြင္က စာေရးသူအား သူ႔ရဲ႕ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ ၀ိပါက္ၾကမၼာ မလြတ္သာ ဆိုတဲ့အတုိင္း သတၱ၀ါတုိင္း မိမိျပဳလုပ္တဲ့ကံတရားေတြကို ဒီဘ၀မခံရေသးလဲ ေနာင္ဘ၀တစ္ခုခုမွာ ခံစားၾကရအံုးမွာပါ။ အရိယာမျဖစ္ေသးသမွ် ဘ၀သံသရာမွာ ေကာင္းတစ္ခါ ဆိုးတလွည့္ နဲ႔ လည္ပတ္သြားလာေနၾကရတာပါ။
မေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို မသိလို႔ျပဳလုပ္ခဲ့မိတယ္ဆိုေပမဲ့ သူက မ်က္ႏွာသာေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းမႈဆိုတာ သိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ မသိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပဳလုပ္တဲ့သူအတြက္ အက်ဳိးေပးခ်ိန္ေရာက္လာရင္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ခံလာရစၿမဲပါပဲ။ မေကာင္းမႈ အက်ဳိးေပးခ်ိန္အလွည့္က် ေရာက္လာရင္ သူေဌးသား၊ဆင္းရဲသား၊ ေယာကၤ်ား၊မိန္းမ၊ကေလး ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ မ်က္ႏွာလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကံေပးတဲ့အေမြကို သတၱ၀ါတိုင္း ခံယူၾကရတယ္လို႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့တာေပါ့။
ေမာင္မ်ဳိးလြင္ေျပာတဲ့စကားၾကားရေတာ့ စာေရးသူတို႔လဲ ငယ္ငယ္က အမွတ္တရျပဳမိခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈတစ္ခုကို သတိရမိပါတယ္။ သတိရမိတယ္ဆိုတာထက္ မၾကာမၾကာ သတိရေနမိတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္ကန္မယ္ထင္တယ္။
စာေရးသူငယ္စဥ္ဘ၀ အသက္၂၂ႏွစ္အရြယ္ခန္႔က ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ပလစတိအိပ္ေလးအတြင္း ယင္ေကာင္ကေလးေတြကို ဖမ္းထည့္ပါတယ္။ အိတ္အေပါက္၀ကို လက္နဲ႔ပိတ္ထားၿပီး ေဆးလိပ္အခိုးေတြကို ပလစတိအိပ္ထဲ မႈတ္ထည့္လိုက္တယ္၊ ယင္ေကာင္ေလးေတြ ဟာ ေလကလဲမရွိတဲ့အျပင္ အခိုးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ပလစတိအိပ္ေလးအတြင္း ၾကာရွည္စြာ အသက္မရွင္နိုင္ဘဲ မြန္းၾကပ္ၿပီး ေသေက်ၾကရပါ တယ္။ ေမ့ေနတဲ့ယင္ေကာင္ဆိုရင္ေတာ့ ခဏေန ပ်ံသြားပါတယ္။
လုပ္ခဲ့တုန္းကေတာ့ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ ပ်င္းလို႔ေဆာ့ကစားတဲ့သေဘာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျပဳခဲ့မိတဲ့ မေကာင္းမႈအေပၚ ယခုထက္တိုင္ ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရတဲ့အျပင္ ၾကာေလေလ ျမင္ကြင္းအာရံုကပိုထင္ရွားလာေလေလ အမွတ္ရမိလာေလေလျဖစ္လာပါတယ္။ “ေမာင္မ်ဳိးလြင္ေျပာ သလိုပဲ ငါလဲ ေလမရွိတဲ့အခမ္းထဲ ဒါမွမဟုတ္ ေရထဲမွာ အသက္ရႈၾကပ္ၿပီး တစ္ခုခုျဖစ္မလားဆိုတာ ေတြးမိေနရံုမွတစ္ပါး ဘာမွ မတတ္နို္င္တာ့ ပါ။
စာေရးသူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းကေန ရင္ၾကပ္ပန္းနာ ေရာဂါရခဲ့ပါတယ္။ ယခုလဲ မၾကာမၾကာ ရင္ၾကပ္ပန္းနာ (အသက္ရႈၾကပ္တဲ့)ေရာဂါ ခံစားရပါတယ္။ ဒီလိုခံစားရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ငယ္ငယ္က ယင္ေကာင္ေလးေတြကို အသက္ရွဴၾကပ္ ေအာင္လုပ္ခဲ့မိတဲ့ မေကာင္းမႈကို ျပန္လည္အမွတ္ရမိတာဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ၊ အမွတ္ရတိုင္းလဲ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ လူအမ်ားဟာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္အလုပ္ ႏႈတ္အေျပာ စိတ္အႀကံေတြမွာ ေကာင္းတာလည္းရွိ၊ မေကာင္းတာ လဲရွိခဲ့ၾကတာပါ။ ေကာင္းတာျပဳလုပ္ခဲ့တာက ဘာမွေျပာစရာမလိုေပမဲ့ မေကာင္းတာျပဳလုပ္ခဲ့တာေတြကေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ခံၾကရမွာပါ၊ ပုထုဇဥ္ကိုမဆိုနဲ႔ဦး၊လက္်ာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကျဖစ္တဲ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ေတာင္မွ ေနာက္ဆံုး ပရိိနိဗၺာန္ျပဳခါနီး အခ်ိန္အထိ အတိတ္က သူျပဳခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈကို ေနာက္ဆံုး ခံလိုက္ရပါေသးတယ္။
ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈအတြက္ အက်ဳိးျပန္ခံစားရမွာကို ေတြးၿပီး ပူပန္ေနရံုနဲ႔ ကိစၥမၿပီးေသးဘူး၊ ဒါျဖင့္ရင္ ကိုယ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြကို မခံရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဆိုတာကို ေတြးၾကည့္မယ္။ ယခင္ကလဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရးထားပါေသးတယ္။
ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေသရင္အပါယ္က်ေတာ့မွာဘဲ ဆိုၿပီး ေတြးပူကာ ပူပန္မႈ ကုကၠဳစၥေတြျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒီပူပန္မႈေၾကာင့္ အပါယ္ကို က်ေရာက္သြားနိုင္ပါတယ္။ ျပဳမိခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈကံကို ေနာင္မျပဳမိေအာင္ေရွာင္မယ္၊ ျပဳခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈကိုလဲ ေမ့ထားလိုက္မယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကိုပဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္မယ္ဆိုရင္ ၾကာလာတဲ့အခါ ျပဳမိခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈကံေတာင္မွ ပေပ်ာက္သြားနိုင္တယ္ ရယ္လို႔ ဂါမဏိသံယုတ္မွာ ေဟာေတာ္မူထားတာကို ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာေတြ႕ရွိရပါတယ္။ မေကာင္းမႈဆိုလို႔ ပဥၥနႏၱရိယကံကလြဲၿပီး အျခားမေကာင္းမႈေတြကို ေျပာလိုတာပါ။
ဒါေၾကာင့္စာဖတ္သူမ်ား ျပဳလုပ္္သင့္တာက ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈေတြကို ဆက္လက္မျပဳလုပ္ေတာ့ဘဲ ေမ့ထားရပါမယ္။ ေကာင္းမႈကို မၾကာခဏျပဳလုပ္သြားမယ္ဆိုရင္ ၾကာလာတဲ့အခါ အကုသိုလ္ေတြပေပ်ာက္သြားနိုင္ပါတယ္ ဒါက မေကာင္းမႈျပဳခဲ့မိသူမ်ားအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ပါလို႔ ေျပာရင္း……….မေကာင္းမႈဟူသမွ်မွ ေရွာင္ၾကဥ္နိုင္ၾကပါေစ……………….
၀င္လုလုအားေဖ်ာ့့တဲ့ေနေရာင္ျခည္နဲ႔အတူ မုိးေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ငွက္မ်ား အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး အစာရွာရာမွ အိပ္တန္းရွိရာ ေနရာသုိက္ၿမဳံကို ပ်ံသန္းေနၾကတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါတယ္။ သတၱ၀ါမ်ားဟာ ဘ၀ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် ဘ၀ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုျဖစ္ေနၾကရသလို ရရွိလာတဲ့ဘ၀ေတြမွာလဲ အျဖဴအမဲ ေကာင္း-မေကာင္းဆိုတဲ့ အလုပ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ စီမံဖန္တီးေနၾကတာပါပဲလား။
ဒါေၾကာင့္လဲ ဘုရားရွင္က အဘိဏွသုတ္မွာ ကံသာ ကိုယ္ပုိင္ဥစၥာရွိတယ္၊ ကံကေပးတဲ့အေမြကိုပဲ ခံယူၾကရတယ္။ ကံဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပဲရွိတယ္။ ကံဆိုတဲ့ ေဆြမ်ဳိးပဲရွိတယ္။ ဘ၀မွာအမွတ္မထင္ျပဳလုပ္လုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြက ေကာင္းတာ လဲရွိမယ္ ္၊မေကာင္းတာလဲရွိ မယ္။ ထိုေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြရဲ႕ အေမြခံဟာ တစ္ျခားမဟုတ္ မိမိကိုယ္သာ ျဖစ္ရေတာ့တယ္၊ ဒါကို ေန႔စဥ္မျပတ္ ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားသင့္တယ္ လို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တယ္။
အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနစဥ္ စာေရးသူထံသုိ႔ ဒကာတစ္ဦးေရာက္ရွိလာပါတယ္။ သူက “အရွင္ဘုရား….ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းအတြက္ ကိုရင္သကၤန္း၊သီလရွင္၀တ္စံုနဲ႔ ေဖ်ာ္ရည္အတြက္ အလွဴေငြထည့္ခ်င္လို႔ပါဘုရား” လို႔ ေျပာရင္း သင္တန္းအတြက္လိုအပ္တဲ့ အေထာက္ အပံ့ကို လာေရာက္လွဴဒါန္းပါတယ္။ သူ႔နာမယ္က ေမာင္မ်ဳိးလြင္ လို႔ေခၚပါတယ္။ အရင္တုန္းက သူဟာ ေက်ာင္းကို မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္ပါ တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကဆို လံုးလံုးမေရာက္လာခဲ့ပါ။ ဒါနဲ႔စာေရးသူက “ေမာင္မ်ဳိးလြင္…..မေရာက္တာၾကာေပါ့ေနာ္၊ အခုမွပဲေရာက္လာေတာ့တယ္၊ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား” ေမးရာ သူက “ တပည့္ေတာ္မေရာက္ျဖစ္တာ တစ္ျခားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ပိုင္းတုန္းက အလုပ္ထဲမွာ မ်က္စိခိုက္မိၿပီး မ်က္စိဒါဏ္ရာရခဲ့ရာက မ်က္စိတစ္ဖက္ကြယ္ခဲ့ရပါတယ္ဘုရား” ။ မွန္ပါတယ္၊ ေမာင္မ်ဳိးလြင္မ်က္စိတစ္ဖက္ပ်က္ ေနတာကိုအခုမွပဲ သတိထားၾကည့္မိပါတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဒကာရယ္… ကံတရားရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းေလးေတြဟာ တစ္ခါတစ္ရံ အံ့ၾသစရာ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းလွပါတယ္။ “လွံထမ္းလာတာျမင္တယ္၊ ကံထမ္းလာတာမျမင္ဘူး” ဆိုတဲ့ စကားအတုိင္း ဒီလိုျဖစ္မယ္လို႔ အစကသိခဲ့ မယ္ဆိုရင္ ဒီလိုဘယ္လုပ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ။
သုိ႔ႏွင့္ေမာင္မ်ဳိးလြင္ဟာ မ်က္စိကြယ္ခဲ့ရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး “ဒီအေၾကာင္းကို အရွင္ဘုရားအားေလွ်ာက္ခ်င္ပါေသးတယ္” ဆိုၿပီး သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္း တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို ေလွ်ာက္ထားလာပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြာမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔အတူ ငါးမွ်ားကုိင္းေထာင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ငါးေတြလဲမရမဟုတ္ရခဲ့တယ္။ ရလာတဲ့ ငါးကေလးေတြကို အိမ္အျပန္ေဆာင္ယူဖို႔ လြယ္ကူေအာင္ဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ႏွီးျပားေလးေတြနဲ႔အတူ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ငါးေလး ေတြရဲ႕ပသိကိုထုုိးသီၿပီး ယူေဆာင္ေလ့ရွိပါတယ္။
တစ္ေန႔ ငါးေလးတစ္ေကာင္ကို လုပ္ေနၾကထံုးစံအတုိင္း ၀ါးႏွီးျပားေလးနဲ႔ ပသိကေနထိုးလိုက္ရာ ပါးစပ္သုိ႔မေရာက္ဘဲ မ်က္လံုးမွ ေဖါက္ထြက္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔တပည့္ေတာ္လဲ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ထြက္လာတဲ့မ်က္စိကို ျပန္သိပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီတုန္းက ကေလးအရြယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွနားမလည္ခဲ့ပါ။
သတိရပါေသးတယ္။ ဒီတုန္းက ငါးမွ်ားဖို႔ရာ ငါးစာအတြက္ ကင္းေျခေလးေတြကို လက္ေျခတုတ္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာထိုးသီခဲ့ရတဲ့အႀကိမ္ ေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကဆိုေတာ့ ေၾကာက္ရမွန္းလဲမသိ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ အရြယ္ေရာက္လို႔ အသက္(၁၈)ႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါ ငယ္ငယ္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကို မၾကာမၾကာ ျပန္သတိရပါတယ္။ ႀကိဳးစားေဖ်ာက္ေပမဲ့ မရခဲ့ဘူး။ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ငါးေလးကို ၀ါးႏွီးျပားေလးနဲ႔ ငါးေလးရဲ႕ ‘ပသိ’ ကေနထိုးလိုက္လို႔ မ်က္စိကိုေဖါက္ ထြက္သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းအာရံုက အဆိုးဆံုးပဲ၊ မၾကာမၾကာလဲ ျပန္သတိရေနမိတယ္။
ေနျမင့္ေလ အရူးရင့္ေလ ဆိုတာလိုပဲ ငယ္စဥ္က မသိလို႔ျပဳခဲ့မိတဲ့ မေကာင္းမႈဟာ အသက္အရြယ္ရလာေလေလ ပိုၿပီး သတိရေလေလ ပိုၿပီးျမင္ေယာင္ေလေလ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလို မၾကာမၾကာသတိရၿပီး ျမင္ေယာင္ေနလို႔လားမသိပါ။ မၾကာခင္ ထိုမေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ဳိးေပး အလွည့္အႀကိမ္က တပည့္ေတာ္ထံကို ဆိုက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီးကို ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
တပည့္ေတာ္တို႔အလုပ္က အင္ဂ်င္စက္ပိုင္းမွာ ေနာ္လ္ဇယ္ဆီေပးမႈ (ပရက္ရွာ) လုပ္ေပးရတဲ့လုပ္ငန္းဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္စက္နဲ႔ အမ်ားႀကီး ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ စက္အင္ဂ်င္တစ္လံုးကို ၾကည့္ေပးရာကေန အင္ဂ်င္ရဲ႕အျမန္ႏံႈးကို တိုးလိုက္ရာ အျမန္ႏႈံး မ်ားသြားလို႔ထင္ပါတယ္။ အင္ဂ်င္စက္ေခါင္းမွာ တတ္ဆင္ထားတဲ့ ေလပန္ကာ အစတစ္ခုျပဳတ္ထြက္လာၿပီး ေရတုိင္ကီသြားမွန္ပါတယ္။ ေရတိုင္ကီကေန တပည့္ေတာ္ဆီေရာက္လာကာ မ်က္စိကို ထိခိုက္သြားပါတယ္။ တပည့္ေတာ္လဲ ပူတာခံစားလိုက္ရတဲ့ခဏ လက္နဲ႔ မ်က္စိကိုပိတ္ထားမိပါတယ္။ အစကေတာ့ မ်က္ခံုးကအေရျပားလန္ထြက္လို႔ပဲ ေသြးထြက္တာလားလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့လက္ကို မရဲတရဲဖြင့္ကာ အနီးရွိ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ခုိင္းရာ မ်က္စိထိခိုက္သြားေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။
နာလိုက္တဲ့ေ၀ဒနာကလဲ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ မ်က္စိထိခိုက္စဥ္က ကိုယ့္လက္နဲ႔ျပန္ပီး မ်က္စိကို ကုတ္မိမွာစိုးလို႔ လက္ကို အေနာက္ထားပီး ႀကိဳးနဲ႔စည္းထားလိုက္ရတယ္ အဲဒါလဲ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ခံလိုက္ရပါတယ္။
ဒီမွာတပည့္ေတာ္သြားသတိရမိတာကေတာ့ အခုလို ငါမ်က္စိကြယ္ရတာဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါးရဲ႕မ်က္စိကို ငါးႏွီးျပားနဲ႔ထိုးခဲ့မိလို႔ အခုလုိ ငါရဲ႕မ်က္စိတစ္ဘက္ ကြယ္ရတာပဲလို႔ ခ်က္ျခင္း သိလာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ပီး လက္ကို မ်က္စိမကုတ္မိေအာင္ လက္ေနာက္ျပန္ၿပီး ႀကိဳးတုတ္ခံထားရတာကလဲ ငါးမွ်ားစာအျဖင့္ ကင္းေျခေလးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔တုတ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈျဖစ္မွာပဲဆိုတာကို တပည့္ေတာ္စိတ္ထဲ အလိုလိုသိလာပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕မေကာင္းမႈက တပည့္ေတာ္ျပန္ခံရတာပါဘုရား” လို႔ ေမာင္မ်ဳိးလြင္က စာေရးသူအား သူ႔ရဲ႕ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ ၀ိပါက္ၾကမၼာ မလြတ္သာ ဆိုတဲ့အတုိင္း သတၱ၀ါတုိင္း မိမိျပဳလုပ္တဲ့ကံတရားေတြကို ဒီဘ၀မခံရေသးလဲ ေနာင္ဘ၀တစ္ခုခုမွာ ခံစားၾကရအံုးမွာပါ။ အရိယာမျဖစ္ေသးသမွ် ဘ၀သံသရာမွာ ေကာင္းတစ္ခါ ဆိုးတလွည့္ နဲ႔ လည္ပတ္သြားလာေနၾကရတာပါ။
မေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို မသိလို႔ျပဳလုပ္ခဲ့မိတယ္ဆိုေပမဲ့ သူက မ်က္ႏွာသာေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းမႈဆိုတာ သိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ မသိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပဳလုပ္တဲ့သူအတြက္ အက်ဳိးေပးခ်ိန္ေရာက္လာရင္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ခံလာရစၿမဲပါပဲ။ မေကာင္းမႈ အက်ဳိးေပးခ်ိန္အလွည့္က် ေရာက္လာရင္ သူေဌးသား၊ဆင္းရဲသား၊ ေယာကၤ်ား၊မိန္းမ၊ကေလး ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ မ်က္ႏွာလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကံေပးတဲ့အေမြကို သတၱ၀ါတိုင္း ခံယူၾကရတယ္လို႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့တာေပါ့။
ေမာင္မ်ဳိးလြင္ေျပာတဲ့စကားၾကားရေတာ့ စာေရးသူတို႔လဲ ငယ္ငယ္က အမွတ္တရျပဳမိခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈတစ္ခုကို သတိရမိပါတယ္။ သတိရမိတယ္ဆိုတာထက္ မၾကာမၾကာ သတိရေနမိတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္ကန္မယ္ထင္တယ္။
စာေရးသူငယ္စဥ္ဘ၀ အသက္၂၂ႏွစ္အရြယ္ခန္႔က ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ပလစတိအိပ္ေလးအတြင္း ယင္ေကာင္ကေလးေတြကို ဖမ္းထည့္ပါတယ္။ အိတ္အေပါက္၀ကို လက္နဲ႔ပိတ္ထားၿပီး ေဆးလိပ္အခိုးေတြကို ပလစတိအိပ္ထဲ မႈတ္ထည့္လိုက္တယ္၊ ယင္ေကာင္ေလးေတြ ဟာ ေလကလဲမရွိတဲ့အျပင္ အခိုးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ပလစတိအိပ္ေလးအတြင္း ၾကာရွည္စြာ အသက္မရွင္နိုင္ဘဲ မြန္းၾကပ္ၿပီး ေသေက်ၾကရပါ တယ္။ ေမ့ေနတဲ့ယင္ေကာင္ဆိုရင္ေတာ့ ခဏေန ပ်ံသြားပါတယ္။
လုပ္ခဲ့တုန္းကေတာ့ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ ပ်င္းလို႔ေဆာ့ကစားတဲ့သေဘာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျပဳခဲ့မိတဲ့ မေကာင္းမႈအေပၚ ယခုထက္တိုင္ ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရတဲ့အျပင္ ၾကာေလေလ ျမင္ကြင္းအာရံုကပိုထင္ရွားလာေလေလ အမွတ္ရမိလာေလေလျဖစ္လာပါတယ္။ “ေမာင္မ်ဳိးလြင္ေျပာ သလိုပဲ ငါလဲ ေလမရွိတဲ့အခမ္းထဲ ဒါမွမဟုတ္ ေရထဲမွာ အသက္ရႈၾကပ္ၿပီး တစ္ခုခုျဖစ္မလားဆိုတာ ေတြးမိေနရံုမွတစ္ပါး ဘာမွ မတတ္နို္င္တာ့ ပါ။
စာေရးသူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းကေန ရင္ၾကပ္ပန္းနာ ေရာဂါရခဲ့ပါတယ္။ ယခုလဲ မၾကာမၾကာ ရင္ၾကပ္ပန္းနာ (အသက္ရႈၾကပ္တဲ့)ေရာဂါ ခံစားရပါတယ္။ ဒီလိုခံစားရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ငယ္ငယ္က ယင္ေကာင္ေလးေတြကို အသက္ရွဴၾကပ္ ေအာင္လုပ္ခဲ့မိတဲ့ မေကာင္းမႈကို ျပန္လည္အမွတ္ရမိတာဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ၊ အမွတ္ရတိုင္းလဲ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ လူအမ်ားဟာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္အလုပ္ ႏႈတ္အေျပာ စိတ္အႀကံေတြမွာ ေကာင္းတာလည္းရွိ၊ မေကာင္းတာ လဲရွိခဲ့ၾကတာပါ။ ေကာင္းတာျပဳလုပ္ခဲ့တာက ဘာမွေျပာစရာမလိုေပမဲ့ မေကာင္းတာျပဳလုပ္ခဲ့တာေတြကေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ခံၾကရမွာပါ၊ ပုထုဇဥ္ကိုမဆိုနဲ႔ဦး၊လက္်ာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကျဖစ္တဲ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ေတာင္မွ ေနာက္ဆံုး ပရိိနိဗၺာန္ျပဳခါနီး အခ်ိန္အထိ အတိတ္က သူျပဳခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈကို ေနာက္ဆံုး ခံလိုက္ရပါေသးတယ္။
ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈအတြက္ အက်ဳိးျပန္ခံစားရမွာကို ေတြးၿပီး ပူပန္ေနရံုနဲ႔ ကိစၥမၿပီးေသးဘူး၊ ဒါျဖင့္ရင္ ကိုယ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြကို မခံရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဆိုတာကို ေတြးၾကည့္မယ္။ ယခင္ကလဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရးထားပါေသးတယ္။
ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေသရင္အပါယ္က်ေတာ့မွာဘဲ ဆိုၿပီး ေတြးပူကာ ပူပန္မႈ ကုကၠဳစၥေတြျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒီပူပန္မႈေၾကာင့္ အပါယ္ကို က်ေရာက္သြားနိုင္ပါတယ္။ ျပဳမိခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈကံကို ေနာင္မျပဳမိေအာင္ေရွာင္မယ္၊ ျပဳခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈကိုလဲ ေမ့ထားလိုက္မယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကိုပဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္မယ္ဆိုရင္ ၾကာလာတဲ့အခါ ျပဳမိခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈကံေတာင္မွ ပေပ်ာက္သြားနိုင္တယ္ ရယ္လို႔ ဂါမဏိသံယုတ္မွာ ေဟာေတာ္မူထားတာကို ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာေတြ႕ရွိရပါတယ္။ မေကာင္းမႈဆိုလို႔ ပဥၥနႏၱရိယကံကလြဲၿပီး အျခားမေကာင္းမႈေတြကို ေျပာလိုတာပါ။
ဒါေၾကာင့္စာဖတ္သူမ်ား ျပဳလုပ္္သင့္တာက ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈေတြကို ဆက္လက္မျပဳလုပ္ေတာ့ဘဲ ေမ့ထားရပါမယ္။ ေကာင္းမႈကို မၾကာခဏျပဳလုပ္သြားမယ္ဆိုရင္ ၾကာလာတဲ့အခါ အကုသိုလ္ေတြပေပ်ာက္သြားနိုင္ပါတယ္ ဒါက မေကာင္းမႈျပဳခဲ့မိသူမ်ားအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ပါလို႔ ေျပာရင္း……….မေကာင္းမႈဟူသမွ်မွ ေရွာင္ၾကဥ္နိုင္ၾကပါေစ……………….
0 comments:
Post a Comment