ညေနခင္း ဒကာမႏွစ္ဦး ေက်ာင္းသို႔ေရာက္ရွိလာၿပီး “အရွင္ဘုရား…..ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စံုစမ္းခ်င္လို႔ ေရာက္လာတာ ပါဘုရား၊ သင္တန္းက်င္းပတဲ့ပံုစံေလးသိခ်င္လို႔ အမိန္႔ရွိပါအံုးဘုရား” လို႔ ေမးလာတဲ့အတြက္ သင္တန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စီစဥ္ထားပံုကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
“သင္တန္းက (၁၀)ရက္တိတိပါ၊ သင္တန္းသို႔ ေရာက္လာတဲ့ကေလးမ်ားဟာ ေယာကၤ်ားေလးဆိုရင္ သာမေဏ၀တ္ရၿပီး၊ မိန္းကေလး ဆိုရင္ သီလရွင္၀တ္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕သီလရွင္မ၀တ္လိုတဲ့ မိန္းကေလးမ်ားကိုေတာ့ ေယာဂီအ၀တ္ ၀တ္ၾကရပါတယ္။ သင္တန္းသားမ်ားဟာ သင္တန္းစတဲ့အခ်ိန္ကေန သင္တန္းၿပီးဆံုးခ်ိန္အထိ ေက်ာင္းမွာပဲ ေနရမွာပါ။ တစ္ေန႔တာရဲ႕ အခ်ိန္ဇယားက မနက္ ၄-နာရီအိပ္ယာထ၊ ၄း၃၀နာရီမွာ ဓမၼာရံုသြားၿပီး ဆရာေတာ္ထံမွ သီလအျပင္ ၾသ၀ါဒပါ ခံယူရပါမယ္။ မနက္ ၅း၃၀နာရီမွာ ဆြမ္းစားၾကရမွာျဖစ္တယ္။ ဆြမ္းစားပီးတဲ့အခါ ၆း၃၀နာရီမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရပါ့မယ္။ ၇နာရီမွ ၈နာရီအထိ စာသင္ၾကရမွာျဖစ္တယ္။ ၈ နာရီမွ ၉ နာရီအထိ စာက်က္ၾကရပါမယ္။ ၉ နာရီမွ ၁၀နာရီအထိေရခ်ဳိးၾကရပါမယ္။ မနက္ ၁၀း၃၀-နာရီမွာေတာ့ ေန႔လည္စာ စားၾကရပါမယ္။ ေန႔လည္ နားၿပီး ၁၂း၃၀-နာရီမွ ၂ နာရီအထိ သင္တန္းသားမ်ား ေဟာေျပာေဆြးေႏြးပြဲက်င္းပမွာျဖစ္ပါတယ္။ ၂-နာရီမွ ၃-နာရီအထိ စာက်က္ၾကရမွာျဖစ္တယ္။ ၃ -နာရီမွ ၄ -နာရီအထိ စာသင္ၾကရမယ္။ ၄ -နာရီမွ ၅-နာရီအထိေရခ်ဳိးၿပီး ၅နာရီမွ ၅း၃၀-နာရီအထိ ဧည့္ေတြ႕ခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ညေန ၆-နာရီမွာ ဘုရား၀တ္တက္ၾကရၿပီး၊ ညတရားနာၾကရမွာျဖစ္တယ္” လို႔
တစ္ေန႔တာအစီအစဥ္ကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ထိုဒကာမမ်ားက “အရွင္ဘုရားတို႔ရဲ႕သင္တန္းအစီအစဥ္ ေကာင္းလိုက္တာဘုရား၊ ဒီသင္တန္းပံုစံမ်ဳိးတပည့္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕မွာျဖစ္သင့္ေနတာ ၾကာပါၿပီဘုရား၊ ယခုလိုအရွင္ဘုရားတို႔က ဦးစီးေဆာင္ရြက္ၿပီး က်င္းပေပးတာဟာ အနာဂါတ္ကေလးေတြအတြက္ ၀မ္းေျမာက္စရာေကာင္းလွပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔သားေလးလဲ ဒီသင္တန္းမွာ ထားခ်င္ပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔သားကေလးဟာ ယခုအခ်ိန္မွာ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွနားမလည္ပါဘုရား။ စာသင္ေက်ာင္းမွာ သားကေလးရဲ႕ အတန္းပုိင္ဆရာမက ဘာသာျခားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဘုရားရွိခိုးတာ မျပဳလုပ္ၾကရပါဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကေလးမ်ားအတြက္ အနာဂါတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေနသလုိပါပဲဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားလာေတာ့…
စာေရးသူအတြက္ ဗုဒၶဘာသာကေလးမ်ားျဖစ္ပါလွ်က္နဲ႔ ဘာသာျခားအတန္းပိုင္ဆရာမ်ားေၾကာင့္ ဘာသာေရးမွာ အားနည္းလာရတာ ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုသိတတ္တဲ့ မိဘမ်ားေၾကာင့္လဲ အားတက္ရျပန္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက မိဘမ်ားဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေသြးေအးမေနၾကဖို႔ ၊ လစ္လ်ဴမျပဳထားၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။
တစ္ဖန္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က သင္တန္းအေတြ႕အႀကံဳရလဒ္တစ္ခုကို ဒကာမမ်ားအား ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ မနက္သင္တန္းတုန္းက တစ္ေန႔ ညေနမွာ သင္တန္းသားတစ္ဦးရဲ႕မိခင္ဟာ စာေရးသူနဲ႔စကားေျပာေနစဥ္ ကိုရင္က သူ႔မိခင္အနီးေရာက္လာပါတယ္။ မိခင္က “ကိုရင္ ဘာလိုရွိပါသလဲဘုရား” လို႔ေမးေတာ့ ကိုရင္က “ကိုရင္ ဘာမွ မလိုပါဘူး။ ကိုရင္တုိ႔သင္တန္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ အိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အံုးသီးဆြဲကို ျဖဳတ္လုိက္ၾကရေအာင္လား” လို႔ သားျဖစ္သူကိုရင္ထံမွ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ မိခင္ခမ်ာ အံ့အားသင့္စြာနဲ႔ “ကိုရင္…အိမ္ျပန္ရင္ကိုရင့္အလိုက် အံုးသီးဆြဲႀကီးကို ျဖဳတ္ေပးပါ့မယ္” လို႔ ကိုရင္ကိုျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ လူႀကီးမ်ားက အံုးသီးဆြဲကို ျဖဳတ္လိုက္တာပဲျဖစ္ေစ၊မျဖဳတ္တာပဲျဖစ္ေစ၊ အေရးမႀကီးေတာ့ သင္တန္းသားကိုရင္ကေလးရဲ႕ သ႑န္မွာေတာ့ အံုးသီးဆြဲဆိုတာ ကိုးကြယ္စရာမလိ္ု၊ ဘုရားတရားသံဃာ ရတနာသံုးပါးသာ ကိုးကြယ္ရာဆိုတဲ့ ကိုးကြယ္မႈအစစ္အမွန္ကို ကေလးမ်ားရဲ႕ႏွလံုးသားထဲ စိုက္ထူေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ အတိုင္းမသိပီတိျဖာခဲ့ရသူက ဘာသာေရးဥယဥ္မႈးျဖစ္တဲ့ စာေရးသူ ရယ္ပါ………. ဒီအေၾကာင္းကို ေရာက္လာတဲ့ဒကာမႏွစ္ဦးအား ေျပာလိုက္တဲ့အခါ…
“အရွင္ဘုရား…ၾကားရတာ ၀မ္းသာစရာေကာင္းလိုက္တာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မတို႔သားကိုလဲ ေနာက္က်သြားတဲ့ အတြက္ ဒီႏွစ္သင္ တန္းမွာ မတက္ရေပမဲ့ ေနာင္နွစ္သင္တန္းအတြက္ ႀကိဳတင္စာရင္းလာေပးပါ့မယ္ဘုရား။ ဒီသင္တန္းမ်ဳိး ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္သင့္ေနပါၿပီ ဘုရား” လို႔ အားတက္သေရာ ေျပာၾကပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ..ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂါတ္ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ဟာ မိဘတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိေနပါတယ္။ ယခုအခါစာေရးသူတုိ႔ၿမိဳ႕မွာ စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းအပါအ၀င္ အျခားအျခားဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာလဲ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းမ်ား က်င္းပလာၾကတာကို ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ သာသနာအတြက္၀မ္းေျမာက္ရပါတယ္။
ထိုေန႔က သင္တန္းသားဦးေရစာရင္းျပည့္သြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္မခံလိုက္ရေပမဲ့ ထိုဒကာမမ်ားကေတာ့ စိတ္မပ်က္ဘဲ ေနာင္ႏွစ္မွာ သူတို႔ကေလးအတြက္ ႀကိဳတင္စာရင္းေပးသြင္းမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သကၤန္း၊သီလရွင္၀တ္စံုစတဲ့ အခုသင္တန္းလိုအပ္ခ်က္ အတြက္ကိုလဲ မၾကာခင္လာေရာက္လွဴဒါန္းမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာကာ ျပန္သြားၾကပါတယ္။
အခ်ဴပ္ဆိုရရင္ သာသနာဆိုတာ စာေရးသူတို႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္နဲ႔ သာသနာျပဳလုိ႔မရပါ၊ ဒကာမ်ားပါ အားတက္သေရာ ၀ုိင္း၀န္းသာသနာျပဳၾကမယ္ဆိုပါရင္ သာသနာထြန္းကားေနမွာအမွန္ပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ရပါတယ္……….။
“သင္တန္းက (၁၀)ရက္တိတိပါ၊ သင္တန္းသို႔ ေရာက္လာတဲ့ကေလးမ်ားဟာ ေယာကၤ်ားေလးဆိုရင္ သာမေဏ၀တ္ရၿပီး၊ မိန္းကေလး ဆိုရင္ သီလရွင္၀တ္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕သီလရွင္မ၀တ္လိုတဲ့ မိန္းကေလးမ်ားကိုေတာ့ ေယာဂီအ၀တ္ ၀တ္ၾကရပါတယ္။ သင္တန္းသားမ်ားဟာ သင္တန္းစတဲ့အခ်ိန္ကေန သင္တန္းၿပီးဆံုးခ်ိန္အထိ ေက်ာင္းမွာပဲ ေနရမွာပါ။ တစ္ေန႔တာရဲ႕ အခ်ိန္ဇယားက မနက္ ၄-နာရီအိပ္ယာထ၊ ၄း၃၀နာရီမွာ ဓမၼာရံုသြားၿပီး ဆရာေတာ္ထံမွ သီလအျပင္ ၾသ၀ါဒပါ ခံယူရပါမယ္။ မနက္ ၅း၃၀နာရီမွာ ဆြမ္းစားၾကရမွာျဖစ္တယ္။ ဆြမ္းစားပီးတဲ့အခါ ၆း၃၀နာရီမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရပါ့မယ္။ ၇နာရီမွ ၈နာရီအထိ စာသင္ၾကရမွာျဖစ္တယ္။ ၈ နာရီမွ ၉ နာရီအထိ စာက်က္ၾကရပါမယ္။ ၉ နာရီမွ ၁၀နာရီအထိေရခ်ဳိးၾကရပါမယ္။ မနက္ ၁၀း၃၀-နာရီမွာေတာ့ ေန႔လည္စာ စားၾကရပါမယ္။ ေန႔လည္ နားၿပီး ၁၂း၃၀-နာရီမွ ၂ နာရီအထိ သင္တန္းသားမ်ား ေဟာေျပာေဆြးေႏြးပြဲက်င္းပမွာျဖစ္ပါတယ္။ ၂-နာရီမွ ၃-နာရီအထိ စာက်က္ၾကရမွာျဖစ္တယ္။ ၃ -နာရီမွ ၄ -နာရီအထိ စာသင္ၾကရမယ္။ ၄ -နာရီမွ ၅-နာရီအထိေရခ်ဳိးၿပီး ၅နာရီမွ ၅း၃၀-နာရီအထိ ဧည့္ေတြ႕ခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ညေန ၆-နာရီမွာ ဘုရား၀တ္တက္ၾကရၿပီး၊ ညတရားနာၾကရမွာျဖစ္တယ္” လို႔
တစ္ေန႔တာအစီအစဥ္ကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ထိုဒကာမမ်ားက “အရွင္ဘုရားတို႔ရဲ႕သင္တန္းအစီအစဥ္ ေကာင္းလိုက္တာဘုရား၊ ဒီသင္တန္းပံုစံမ်ဳိးတပည့္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕မွာျဖစ္သင့္ေနတာ ၾကာပါၿပီဘုရား၊ ယခုလိုအရွင္ဘုရားတို႔က ဦးစီးေဆာင္ရြက္ၿပီး က်င္းပေပးတာဟာ အနာဂါတ္ကေလးေတြအတြက္ ၀မ္းေျမာက္စရာေကာင္းလွပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔သားေလးလဲ ဒီသင္တန္းမွာ ထားခ်င္ပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔သားကေလးဟာ ယခုအခ်ိန္မွာ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွနားမလည္ပါဘုရား။ စာသင္ေက်ာင္းမွာ သားကေလးရဲ႕ အတန္းပုိင္ဆရာမက ဘာသာျခားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဘုရားရွိခိုးတာ မျပဳလုပ္ၾကရပါဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကေလးမ်ားအတြက္ အနာဂါတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေနသလုိပါပဲဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားလာေတာ့…
စာေရးသူအတြက္ ဗုဒၶဘာသာကေလးမ်ားျဖစ္ပါလွ်က္နဲ႔ ဘာသာျခားအတန္းပိုင္ဆရာမ်ားေၾကာင့္ ဘာသာေရးမွာ အားနည္းလာရတာ ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုသိတတ္တဲ့ မိဘမ်ားေၾကာင့္လဲ အားတက္ရျပန္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက မိဘမ်ားဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေသြးေအးမေနၾကဖို႔ ၊ လစ္လ်ဴမျပဳထားၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။
တစ္ဖန္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က သင္တန္းအေတြ႕အႀကံဳရလဒ္တစ္ခုကို ဒကာမမ်ားအား ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ မနက္သင္တန္းတုန္းက တစ္ေန႔ ညေနမွာ သင္တန္းသားတစ္ဦးရဲ႕မိခင္ဟာ စာေရးသူနဲ႔စကားေျပာေနစဥ္ ကိုရင္က သူ႔မိခင္အနီးေရာက္လာပါတယ္။ မိခင္က “ကိုရင္ ဘာလိုရွိပါသလဲဘုရား” လို႔ေမးေတာ့ ကိုရင္က “ကိုရင္ ဘာမွ မလိုပါဘူး။ ကိုရင္တုိ႔သင္တန္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ အိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အံုးသီးဆြဲကို ျဖဳတ္လုိက္ၾကရေအာင္လား” လို႔ သားျဖစ္သူကိုရင္ထံမွ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ မိခင္ခမ်ာ အံ့အားသင့္စြာနဲ႔ “ကိုရင္…အိမ္ျပန္ရင္ကိုရင့္အလိုက် အံုးသီးဆြဲႀကီးကို ျဖဳတ္ေပးပါ့မယ္” လို႔ ကိုရင္ကိုျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ လူႀကီးမ်ားက အံုးသီးဆြဲကို ျဖဳတ္လိုက္တာပဲျဖစ္ေစ၊မျဖဳတ္တာပဲျဖစ္ေစ၊ အေရးမႀကီးေတာ့ သင္တန္းသားကိုရင္ကေလးရဲ႕ သ႑န္မွာေတာ့ အံုးသီးဆြဲဆိုတာ ကိုးကြယ္စရာမလိ္ု၊ ဘုရားတရားသံဃာ ရတနာသံုးပါးသာ ကိုးကြယ္ရာဆိုတဲ့ ကိုးကြယ္မႈအစစ္အမွန္ကို ကေလးမ်ားရဲ႕ႏွလံုးသားထဲ စိုက္ထူေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ အတိုင္းမသိပီတိျဖာခဲ့ရသူက ဘာသာေရးဥယဥ္မႈးျဖစ္တဲ့ စာေရးသူ ရယ္ပါ………. ဒီအေၾကာင္းကို ေရာက္လာတဲ့ဒကာမႏွစ္ဦးအား ေျပာလိုက္တဲ့အခါ…
“အရွင္ဘုရား…ၾကားရတာ ၀မ္းသာစရာေကာင္းလိုက္တာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မတို႔သားကိုလဲ ေနာက္က်သြားတဲ့ အတြက္ ဒီႏွစ္သင္ တန္းမွာ မတက္ရေပမဲ့ ေနာင္နွစ္သင္တန္းအတြက္ ႀကိဳတင္စာရင္းလာေပးပါ့မယ္ဘုရား။ ဒီသင္တန္းမ်ဳိး ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္သင့္ေနပါၿပီ ဘုရား” လို႔ အားတက္သေရာ ေျပာၾကပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ..ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂါတ္ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ဟာ မိဘတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိေနပါတယ္။ ယခုအခါစာေရးသူတုိ႔ၿမိဳ႕မွာ စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းအပါအ၀င္ အျခားအျခားဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာလဲ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းမ်ား က်င္းပလာၾကတာကို ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ သာသနာအတြက္၀မ္းေျမာက္ရပါတယ္။
ထိုေန႔က သင္တန္းသားဦးေရစာရင္းျပည့္သြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္မခံလိုက္ရေပမဲ့ ထိုဒကာမမ်ားကေတာ့ စိတ္မပ်က္ဘဲ ေနာင္ႏွစ္မွာ သူတို႔ကေလးအတြက္ ႀကိဳတင္စာရင္းေပးသြင္းမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သကၤန္း၊သီလရွင္၀တ္စံုစတဲ့ အခုသင္တန္းလိုအပ္ခ်က္ အတြက္ကိုလဲ မၾကာခင္လာေရာက္လွဴဒါန္းမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာကာ ျပန္သြားၾကပါတယ္။
အခ်ဴပ္ဆိုရရင္ သာသနာဆိုတာ စာေရးသူတို႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္နဲ႔ သာသနာျပဳလုိ႔မရပါ၊ ဒကာမ်ားပါ အားတက္သေရာ ၀ုိင္း၀န္းသာသနာျပဳၾကမယ္ဆိုပါရင္ သာသနာထြန္းကားေနမွာအမွန္ပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ရပါတယ္……….။
1 comments:
အရွင္ဘုရား ဒီလိုသင္တန္းမ်ိဳးေတြကို ျပည္ပမွာလဲ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ျပည္ပမွာၾကီးရမယ့္ ကေလးေတြကို ဗုဒၶဘာသာ စစ္စစ္ ျဖစ္ေစခ်င္လို႕ ပါဘုရား။
Post a Comment