(၆)။ သစၥကပရိဗိုဇ္ကို ပညာျဖင့္ ေအာင္ေတာ္မူျခင္း
ဘုရားရွင္ ေ၀သာလီျပည္ မဟာ၀ုန္ေတာ ျပာႆဒ္အေဆာင္မွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခါ နိဂ႑တကၠတြန္းရဲ႕သား သစၥက ဆိုတဲ့ ပရိဗုိဇ္ဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ ေနၿပီး ၊ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ၿပီး ေျပာဆိုတတ္တဲ့အေလ့ရွိတယ္၊ သူ႔ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ပညာရွိ ဆိုၿပီး ေၾကြးေက်ာ္ထားတဲ့အတြက္ လူအမ်ားကလည္း သူ႔ကို ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။
သစၥကပရိဗိုဇ္ က “ ငါ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ေျပာဆို အျပစ္တင္တဲ့အခါ စိတ္မရွိတဲ့ တံုးတိုင္မ်ားေတာင္မွာ ယိမ္းယိုင္သြားရတယ္၊ စိတ္ရွိ တဲ့ လူအေပါင္း ဆိုရင္ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး” လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ ေျပာဆိုေနပါတယ္။
တစ္ေန႔နံနက္ အရွင္အႆဇိဟာ ေ၀သာလီျပည္အတြင္း ဆြမ္းခံ၀င္ပါတယ္။ ဒါကို သစၥက ပရိဗိုဇ္က ျမင္တယ္။ သူဟာ အရွင္အႆဇီ အနီးသြားကာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး “ အို….အႆဇိ… ရဟန္းေဂါတမဟာ တပည့္သာ၀ကတို႔အေပၚ ဘယ္လို မ်ား ဆံုးမထားပါသလဲ၊ ဘယ္လို အစိတ္အပိုင္းမ်ဳိးကို ညြန္ၾကားထားပါသလဲ” လို႔ အရွင္အႆဇိအား ေမးပါတယ္။ ထိုအခါ အရွင္အႆဇိက “ဘုရားရွင္က တပည့္သာ၀ကတုိ႔အေပၚမွာ ဆံုးမညြန္ၾကားထားတဲ့တရာမ်ား မ်ားစြာရွိပါတယ္၊ ဘုရားရွင္က….
ရဟန္းတို႔ ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္ဆိုတဲ့ တရားစုမ်ားဟာ အၿမဲမရွိဘူး၊ ဒီခႏၶာငါးပါးဟာ ကိုယ္ အတၱမဟုတ္ပါ။ အဲဒီလို ဘုရားရွင္က တပည့္သားသာ၀ကမ်ားအား ဆံုမ ညြန္ၾကားထားပါတယ္ “ လို႔ သစၥကအား ေျပာျပတယ္။
သစၥက “ အို…အႆဇိ ဒီစကားဟာ မေတာ္မေလ်ာ္ပါဘူး၊ ရဟန္းေဂါတမက ဒီလိုေျပာတယ္ဆိုတာ မသင့္ေလ်ာ္ပါဘူး၊ တစ္ခ်ိန္ခိ်န္မွာ ရဟန္းေဂါတမႏွင့္ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ေျပာရရင္ေကာင္းမယ္၊ ဒါမွလည္း ရဟန္းေဂါတမဟာ ယုတ္ညံ့တဲ့ အယူဒိ႒ိမွ ကင္းစင္နုိင္လိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းဟန္ျဖင့္ အျပစ္တင္စကားဆိုခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ လစၦ၀ီမင္း ငါးရာတို႔ဟာ စည္းေ၀းပြဲတစ္ခု က်င္းပေနပါတယ္၊ သစၥကဟာ စည္းေ၀းပြဲအနီး ခ်ည္းကပ္ၿပီး “အို…လစၦ၀ီမင္းတို႔ ထြက္လာခဲ့ၾက၊ ဒီေန႔ ငါဟာ ရဟန္းေဂါတမနဲ႔ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ ေျပာဆိုဖို႔ ရွိတယ္၊ စကားၿပိဳင္မဲ့ ေနရာကို ငါနဲ႔အတူ သြားၾကစုိ႔ရဲ႕” လို႔ဆုိၿပီး ေျပာဆိုစည္းရံုးပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ လစၦ၀ီမင္းမ်ားက “ သစၥကဟာ ရဟန္းေဂါတမကို စကားၿပိဳင္ဆိုင္ ေျပာဆိုနုိင္လိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာေနၾကသလို အခ်ဳိ႕လစၦ၀ီမင္းမ်ားက “ ဘုရားရွင္ကို စကားၿပိဳင္ေျပာဆိုနုိင္ေလာက္ေအာင္ သစၥက က ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးလဲ ၊ ဘုရားရွင္ကသာ သစၥကအား စကားေျပာဆိုၿပိဳင္နုိင္ပါလိမ့္မယ္” လ႔ို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေ၀ဖန္ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။
သို႔ႏွင့္ သစၥကပရိဗိုဇ္ဟာ လစၦ၀ီမင္း ငါးရာ ၿခံရံၿပီး မဟာ၀ုန္ေတာ ျပာႆာဒ္ေက်ာင္းအနီးသို႔ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအနီးေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဘုရားရွင္ရွိရာသုိ႔ သြားကာ သင့္တင့္တဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္ၿပီး ဘုရာရွင္အား ၀မ္းေျမာက္စရာစကားမ်ား ေျပာဆိုပါတယ္။ သစၥကပရိဗိုဇ္က “အရွင္ေဂါတမ… တကယ္လို႔ ျပႆနာမ်ားကုိ ေမးခြင့္ျပဳမယ္ဆိုပါရင္၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ျပႆနာကို ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားလိုပါတယ္” လို႔ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္က “ သင္ေမးလိုက ေမးနိုင္ပါတယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
ထိုအခါ သစၥကက “ အရွင္ေဂါတမ….. အရွင္ေဂါတမရဲ႕ တပည့္မ်ားကို ဘယ္လို ဆံုးမ ညြန္ၾကားေတာ္မူပါသလဲဘုရား” ။
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန…. ေလာကမွာ ရုပ္တရားဟာ အၿမဲမရွိသလို အတၱလည္းမဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ ခံစားမႈေ၀ဒနာ၊ မွတ္သားမႈ သညာ၊ ျပဳျပင္စီရင္မႈ သခၤါရ၊ သိမႈ ၀ိဥာဏ္တို႔လည္း အၿမဲမရွိ၊ အတၱလည္း မဟုတ္ပါ လို႔ ဆံုးမညြန္ၾကားပါတယ္” ။
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ….အရွင္ေျပာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ပ္ ဥပမာတစ္ခုထင္လာပါတယ္”
ဘုရားရွင္ “ ေျပာနုိင္ပါတယ္ အဂၢိေ၀ႆန”။
သစၥက “ ဥပမာ…မ်ဳိးေစ့နဲ႕ သစ္ပင္အားလံုးဟာ ေျမႀကီးကို အမွီျပဳၿပီး တုိးပြား၊စည္ပင္၊ျပန္႔ေျပာၾကရတယ္။ ထို႔အတူ ေလာကမွာ ရုပ္ကို ‘ကိုယ္’ လို႔ အယူရွိၾကတဲ့သူမ်ားဟာ ရုပ္မွာ တည္ၿပီး ကုသိုလ္/ အကုသုိလ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ထို႔အတူ ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ကို ‘ကိုယ္’ လို႔ အယူရွိၾကတဲ့ သူမ်ားဟာ ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔မွာ တည္ၿပီးကုသုိလ္ /အကိုသုလ္ ျဖစ္ၾကပါတယ္”။
ဘုရားရွင္ “ အဂိၢေ၀ႆန…သင္က ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ကို အတၱ လို႔ဆိုလုိတာလား၊ ရွင္းရွင္းေျပာပါ”။
သစၥက “ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ပ္သာမဟုတ္၊ ေလာကလူအမ်ားဟာလည္း ဒီလိုပဲ အတၱ လို႔ အယူရွိၾကပါတယ္”
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန…. ဒိကိစၥမွာ လူအမ်ားနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ လူအမ်ားကို ဆြဲမထည့္ပါနဲ႔၊ ကိုယ့္၀ါဒကိုသာ ကိုယ္ ေျဖရွင္းရမယ္”
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ…ဒီလိုဆိုလဲ ေကာင္းပါၿပီ္၊ ခႏၶာငါးပါးဟာ အတၱ ဆိုတာ ကၽြန္ပ္ရဲ႕ အယူ၀ါဒပါ”။
ဘုရားရွင္ “ ေကာင္းၿပီ…ဒါဆိုရင္ သင့္ကိုေမးမယ္၊ သင္ အဆင္ေျပသလို ေျဖနုိင္တယ္၊ ေကာသလမင္း၊ အဇာတသတ္မင္းစတဲ့ အစုိးရမင္းမ်ားဟာ သတ္ျဖတ္သင့္တဲ့သူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ဖို႔၊ ဥစၥာဆံုးရံႈးထုိက္တ့ဲသူမ်ားကို ဥစၥာမ်ားဆံုးရံႈးေစဖို႔၊ ႏွင္ထုတ္ထုိက္သူကုိ ႏွင္ထုတ္ဖို႔အတြက္ မိမိနိုင္ငံမွာ မိမိ အမိန္႔အာဏာနဲ႔ စီရင္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးလား”။
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ….အစိုးရမင္းမ်ားဟာ မိမိနိုင္ငံမွာ မိမိစီရင္ပိုင္ခြင့္ အာဏာရွိၾကပါတယ္” ။
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန… ဒါဆို ငါေမးမယ္၊ ရုပ္တရားဟာ ‘အတၱ’ လုိ႔သင္ဆိုတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဒီရုပ္တရားကို ဒီလုိျဖစ္ပါေစ၊ ဟိုလို မျဖစ္ပါေစနဲ႔ လို႔ အမိန္႔ အာဏာထားနိုင္ပါသလား” လို႔ ေမးေသာအခါ သစၥကပရိပုိဇ္ဟာ ဘာမွ မေျဖနုိင္ဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနလိုက္ေတာ့ တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံေမးျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာနိုင္ရွာေတာ့ပါ။ သစၥကဟာ ဒီလို ျပန္မေျဖဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္က “ အဂၢိေ၀ႆန…. ငါဘုရားေမးတာကို ေျဖလိုက္ပါ၊ ဆိတ္ဆိတ္မေနပါနဲ႔၊ တကယ္လို႔ ငါဘုရားက သံုးႀကိမ္ေမးလို႔မွ ျပန္မေျဖဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့သူဟာ ေနရာတင္ပဲ ဦးေခါင္း ခုႏွစ္စိတ္ကြဲ ရလိမ့္မယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
ထိုခဏမွာပဲ သိၾကားမင္းဟာ ရဲရဲေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ၀ရဇိန္လက္နက္ကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဘီလူးအသြင္နဲ႔ သစၥကတုိ႔နွင့္ မနီးမေ၀းေကာင္းကင္ေပၚမွာ ရပ္တည္ေနပါတယ္။ ထိုအျခင္းအရာကို ဘုရားရွင္နဲ႔ သစၥကတို႔ ႏွစ္ဦးသာ ျမင္ပါ တယ္။ သစၥကဟာ ဘီလူးႀကီးကို ျမင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေၾကာက္ရြ႕ံၿပီး “ အရွင္ေဂါတမ…ေမးပါ ၊ အခုပဲေျဖပါ့မယ္” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါ တယ္။
“ အဂၢိေ၀ႆန…ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ဟာ အတၱျဖစ္တယ္လို႔ သင္ကဆိုတားတာေနာ္၊ တကယ္လို႔ အတၱ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ဒီခႏၶာငါးပါးဟာ ဒီလုိေတာ့ ျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလုိေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ သင္အာဏာထားနိုင္သလား ၊ေစခိုင္းနုိင္ပါသလား” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေသာအခါ သစၥက က “ အရွင္ေဂါတမ….အာဏာမထားနိုင္ပါ၊ မေစခုိင္းနုိင္ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ “ အဂၢိေ၀ႆန…သင္စဥ္းစားေျဖေနာ္ သင္ေျပာတဲ့စကားဟာ ေရွ႕စကားနဲ႕ ေနာက္စကား မညီဘူး ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုေမးဦးမယ္။ အဂၢိေ၀ႆန….ခႏၶာငါးပါးဟာ ၿမဲသလား မၿမဲဘူးလား” ။
“ အရွင္ေဂါတမ…ခႏၶာငါးပါးဟာ မၿမဲပါ” ။
“ အဂၢိေ၀ႆန..ဒါဆိုရင္ မၿမဲတဲ့တရားဟာ ဆင္းရဲလား ၊ခ်မ္းသာလား” ဆိုေတာ့ သစၥကက ဆင္းရဲတယ္ လို႔ေျဖပါတယ္။ “အဂၢေ၀ႆန…မၿမဲ၊ဆင္းရဲ၊ အစိုးမရတဲ့ ဒီခႏၶာငါးပါးကို ငါပိုင္တယ္၊ ငါ ျဖစ္တယ္၊ ငါရဲ႕ အတၱ ဆိုၿပီး ႏွလံုးသြင္းလို႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား” လို႔ ေမးေတာ္မူေတာ့ “ အရွင္ေဂါတမ …မသင့္ေတာ္ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
“အဂၢိေ၀ႆန…. ဆင္းရဲဒုကၡကို တြယ္တာကပ္ၿငိေနသူအား ဒီဆင္းရဲဟာ ငါပိုင္ျဖစ္တယ္၊ ဆင္းရဲဟာ ငါပဲ၊ ဆင္းရဲဟာ ကိုယ္ အတၱ ပဲ ဆုိၿပီး ဆင္းရဲကုိ ရႈရာေရာက္ မေနဘူးလား” ။
“ အရွင္ေဂါတမ….ရႈရာေရာက္ေနပါတယ္” ။
“ အဂိၢေ၀ႆန…..ဒါဆိုရင္ ငါ ဥပမာတစ္ခုေပးမယ္၊ ငွက္ေပ်ာတုန္းကို ျဖတ္ၿပီး ယူလာတဲ့သူဟာ ဒီငွက္ေပ်ာ္တုန္းရဲ႕ အပတ္ကိုခြာၿပီး လြင့္ျပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ထိုသူဟာ အကာကို မရနုိင္ေတာ့၊ ငွက္ေပ်ာတုန္းျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အႏွစ္ကား ဘယ္မွာ ရနိုင္ပါေတာ့လဲ။ ထို႔အတူ သင္ဟာလည္း ၀ါဒၿပိဳင္တဲ့အခါ အျပန္အလွန္ေမးျမန္းတဲ့အခါ သင္ဟာ အႏွစ္တံုးၿပီး က်ဆံုးသူသာ ျဖစ္တယ္” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ….
သစၥကဟာ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖင့္ လက္မႈိင္ခ်ကာ ေခါင္းေအာက္စိုက္ခ်လ်က္ ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ထိုအေျခအေနကို သိတဲ့ ဒုမၼဳခလစၦ၀ီမင္းက “ အရွင္ဘုရား… ရြာသူမ်ားဟာ ေရကန္ထဲမွ ဂဏန္းမ်ားကို ဖမ္းၿပီး ေျခလက္တို႔ကို ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ထိုလက္ေျခတို႔ကုိ အျဖတ္ခံရတဲ့ ဂဏန္းမ်ားဟာ ေရကန္ထဲသုိ႔ တစ္ဖန္ျပန္ဆင္းဖို႔ရာ မျဖစ္နိုင္ေတာ့သလို သစၥကဟာ လည္း အယူ၀ါဒ ေျခေခ်ာင္းလက္ေခ်ာင္းေတြကို အျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္အား အယူ၀ါဒမွာ အျပစ္တင္ရန္ ေနာက္တစ္ခါ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါ” လို႔ ေလွ်ာက္ထားေျပာဆိုေလေတာ့တယ္။
ဒါဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သစၥက ပရိဗုိဇ္အား ပညာျဖင့္ ေအာင္နုိင္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
(မူလပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ မဟာယမက၀ဂ္ စူဠသစၥကသုတ္)
ဘုရားရွင္ ေ၀သာလီျပည္ မဟာ၀ုန္ေတာ ျပာႆဒ္အေဆာင္မွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခါ နိဂ႑တကၠတြန္းရဲ႕သား သစၥက ဆိုတဲ့ ပရိဗုိဇ္ဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ ေနၿပီး ၊ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ၿပီး ေျပာဆိုတတ္တဲ့အေလ့ရွိတယ္၊ သူ႔ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ပညာရွိ ဆိုၿပီး ေၾကြးေက်ာ္ထားတဲ့အတြက္ လူအမ်ားကလည္း သူ႔ကို ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။
သစၥကပရိဗိုဇ္ က “ ငါ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ေျပာဆို အျပစ္တင္တဲ့အခါ စိတ္မရွိတဲ့ တံုးတိုင္မ်ားေတာင္မွာ ယိမ္းယိုင္သြားရတယ္၊ စိတ္ရွိ တဲ့ လူအေပါင္း ဆိုရင္ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး” လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ ေျပာဆိုေနပါတယ္။
တစ္ေန႔နံနက္ အရွင္အႆဇိဟာ ေ၀သာလီျပည္အတြင္း ဆြမ္းခံ၀င္ပါတယ္။ ဒါကို သစၥက ပရိဗိုဇ္က ျမင္တယ္။ သူဟာ အရွင္အႆဇီ အနီးသြားကာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး “ အို….အႆဇိ… ရဟန္းေဂါတမဟာ တပည့္သာ၀ကတို႔အေပၚ ဘယ္လို မ်ား ဆံုးမထားပါသလဲ၊ ဘယ္လို အစိတ္အပိုင္းမ်ဳိးကို ညြန္ၾကားထားပါသလဲ” လို႔ အရွင္အႆဇိအား ေမးပါတယ္။ ထိုအခါ အရွင္အႆဇိက “ဘုရားရွင္က တပည့္သာ၀ကတုိ႔အေပၚမွာ ဆံုးမညြန္ၾကားထားတဲ့တရာမ်ား မ်ားစြာရွိပါတယ္၊ ဘုရားရွင္က….
ရဟန္းတို႔ ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္ဆိုတဲ့ တရားစုမ်ားဟာ အၿမဲမရွိဘူး၊ ဒီခႏၶာငါးပါးဟာ ကိုယ္ အတၱမဟုတ္ပါ။ အဲဒီလို ဘုရားရွင္က တပည့္သားသာ၀ကမ်ားအား ဆံုမ ညြန္ၾကားထားပါတယ္ “ လို႔ သစၥကအား ေျပာျပတယ္။
သစၥက “ အို…အႆဇိ ဒီစကားဟာ မေတာ္မေလ်ာ္ပါဘူး၊ ရဟန္းေဂါတမက ဒီလိုေျပာတယ္ဆိုတာ မသင့္ေလ်ာ္ပါဘူး၊ တစ္ခ်ိန္ခိ်န္မွာ ရဟန္းေဂါတမႏွင့္ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ေျပာရရင္ေကာင္းမယ္၊ ဒါမွလည္း ရဟန္းေဂါတမဟာ ယုတ္ညံ့တဲ့ အယူဒိ႒ိမွ ကင္းစင္နုိင္လိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းဟန္ျဖင့္ အျပစ္တင္စကားဆိုခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ လစၦ၀ီမင္း ငါးရာတို႔ဟာ စည္းေ၀းပြဲတစ္ခု က်င္းပေနပါတယ္၊ သစၥကဟာ စည္းေ၀းပြဲအနီး ခ်ည္းကပ္ၿပီး “အို…လစၦ၀ီမင္းတို႔ ထြက္လာခဲ့ၾက၊ ဒီေန႔ ငါဟာ ရဟန္းေဂါတမနဲ႔ စကားၿပိဳင္ဆိုင္ ေျပာဆိုဖို႔ ရွိတယ္၊ စကားၿပိဳင္မဲ့ ေနရာကို ငါနဲ႔အတူ သြားၾကစုိ႔ရဲ႕” လို႔ဆုိၿပီး ေျပာဆိုစည္းရံုးပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ လစၦ၀ီမင္းမ်ားက “ သစၥကဟာ ရဟန္းေဂါတမကို စကားၿပိဳင္ဆိုင္ ေျပာဆိုနုိင္လိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာေနၾကသလို အခ်ဳိ႕လစၦ၀ီမင္းမ်ားက “ ဘုရားရွင္ကို စကားၿပိဳင္ေျပာဆိုနုိင္ေလာက္ေအာင္ သစၥက က ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးလဲ ၊ ဘုရားရွင္ကသာ သစၥကအား စကားေျပာဆိုၿပိဳင္နုိင္ပါလိမ့္မယ္” လ႔ို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေ၀ဖန္ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။
သို႔ႏွင့္ သစၥကပရိဗိုဇ္ဟာ လစၦ၀ီမင္း ငါးရာ ၿခံရံၿပီး မဟာ၀ုန္ေတာ ျပာႆာဒ္ေက်ာင္းအနီးသို႔ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအနီးေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဘုရားရွင္ရွိရာသုိ႔ သြားကာ သင့္တင့္တဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္ၿပီး ဘုရာရွင္အား ၀မ္းေျမာက္စရာစကားမ်ား ေျပာဆိုပါတယ္။ သစၥကပရိဗိုဇ္က “အရွင္ေဂါတမ… တကယ္လို႔ ျပႆနာမ်ားကုိ ေမးခြင့္ျပဳမယ္ဆိုပါရင္၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ျပႆနာကို ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားလိုပါတယ္” လို႔ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္က “ သင္ေမးလိုက ေမးနိုင္ပါတယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
ထိုအခါ သစၥကက “ အရွင္ေဂါတမ….. အရွင္ေဂါတမရဲ႕ တပည့္မ်ားကို ဘယ္လို ဆံုးမ ညြန္ၾကားေတာ္မူပါသလဲဘုရား” ။
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန…. ေလာကမွာ ရုပ္တရားဟာ အၿမဲမရွိသလို အတၱလည္းမဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ ခံစားမႈေ၀ဒနာ၊ မွတ္သားမႈ သညာ၊ ျပဳျပင္စီရင္မႈ သခၤါရ၊ သိမႈ ၀ိဥာဏ္တို႔လည္း အၿမဲမရွိ၊ အတၱလည္း မဟုတ္ပါ လို႔ ဆံုးမညြန္ၾကားပါတယ္” ။
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ….အရွင္ေျပာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ပ္ ဥပမာတစ္ခုထင္လာပါတယ္”
ဘုရားရွင္ “ ေျပာနုိင္ပါတယ္ အဂၢိေ၀ႆန”။
သစၥက “ ဥပမာ…မ်ဳိးေစ့နဲ႕ သစ္ပင္အားလံုးဟာ ေျမႀကီးကို အမွီျပဳၿပီး တုိးပြား၊စည္ပင္၊ျပန္႔ေျပာၾကရတယ္။ ထို႔အတူ ေလာကမွာ ရုပ္ကို ‘ကိုယ္’ လို႔ အယူရွိၾကတဲ့သူမ်ားဟာ ရုပ္မွာ တည္ၿပီး ကုသိုလ္/ အကုသုိလ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ထို႔အတူ ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ကို ‘ကိုယ္’ လို႔ အယူရွိၾကတဲ့ သူမ်ားဟာ ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔မွာ တည္ၿပီးကုသုိလ္ /အကိုသုလ္ ျဖစ္ၾကပါတယ္”။
ဘုရားရွင္ “ အဂိၢေ၀ႆန…သင္က ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ကို အတၱ လို႔ဆိုလုိတာလား၊ ရွင္းရွင္းေျပာပါ”။
သစၥက “ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ပ္သာမဟုတ္၊ ေလာကလူအမ်ားဟာလည္း ဒီလိုပဲ အတၱ လို႔ အယူရွိၾကပါတယ္”
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန…. ဒိကိစၥမွာ လူအမ်ားနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ လူအမ်ားကို ဆြဲမထည့္ပါနဲ႔၊ ကိုယ့္၀ါဒကိုသာ ကိုယ္ ေျဖရွင္းရမယ္”
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ…ဒီလိုဆိုလဲ ေကာင္းပါၿပီ္၊ ခႏၶာငါးပါးဟာ အတၱ ဆိုတာ ကၽြန္ပ္ရဲ႕ အယူ၀ါဒပါ”။
ဘုရားရွင္ “ ေကာင္းၿပီ…ဒါဆိုရင္ သင့္ကိုေမးမယ္၊ သင္ အဆင္ေျပသလို ေျဖနုိင္တယ္၊ ေကာသလမင္း၊ အဇာတသတ္မင္းစတဲ့ အစုိးရမင္းမ်ားဟာ သတ္ျဖတ္သင့္တဲ့သူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ဖို႔၊ ဥစၥာဆံုးရံႈးထုိက္တ့ဲသူမ်ားကို ဥစၥာမ်ားဆံုးရံႈးေစဖို႔၊ ႏွင္ထုတ္ထုိက္သူကုိ ႏွင္ထုတ္ဖို႔အတြက္ မိမိနိုင္ငံမွာ မိမိ အမိန္႔အာဏာနဲ႔ စီရင္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးလား”။
သစၥက “ အရွင္ေဂါတမ….အစိုးရမင္းမ်ားဟာ မိမိနိုင္ငံမွာ မိမိစီရင္ပိုင္ခြင့္ အာဏာရွိၾကပါတယ္” ။
ဘုရားရွင္ “ အဂၢိေ၀ႆန… ဒါဆို ငါေမးမယ္၊ ရုပ္တရားဟာ ‘အတၱ’ လုိ႔သင္ဆိုတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဒီရုပ္တရားကို ဒီလုိျဖစ္ပါေစ၊ ဟိုလို မျဖစ္ပါေစနဲ႔ လို႔ အမိန္႔ အာဏာထားနိုင္ပါသလား” လို႔ ေမးေသာအခါ သစၥကပရိပုိဇ္ဟာ ဘာမွ မေျဖနုိင္ဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနလိုက္ေတာ့ တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံေမးျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာနိုင္ရွာေတာ့ပါ။ သစၥကဟာ ဒီလို ျပန္မေျဖဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္က “ အဂၢိေ၀ႆန…. ငါဘုရားေမးတာကို ေျဖလိုက္ပါ၊ ဆိတ္ဆိတ္မေနပါနဲ႔၊ တကယ္လို႔ ငါဘုရားက သံုးႀကိမ္ေမးလို႔မွ ျပန္မေျဖဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့သူဟာ ေနရာတင္ပဲ ဦးေခါင္း ခုႏွစ္စိတ္ကြဲ ရလိမ့္မယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
ထိုခဏမွာပဲ သိၾကားမင္းဟာ ရဲရဲေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ၀ရဇိန္လက္နက္ကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဘီလူးအသြင္နဲ႔ သစၥကတုိ႔နွင့္ မနီးမေ၀းေကာင္းကင္ေပၚမွာ ရပ္တည္ေနပါတယ္။ ထိုအျခင္းအရာကို ဘုရားရွင္နဲ႔ သစၥကတို႔ ႏွစ္ဦးသာ ျမင္ပါ တယ္။ သစၥကဟာ ဘီလူးႀကီးကို ျမင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေၾကာက္ရြ႕ံၿပီး “ အရွင္ေဂါတမ…ေမးပါ ၊ အခုပဲေျဖပါ့မယ္” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါ တယ္။
“ အဂၢိေ၀ႆန…ရုပ္၊ေ၀ဒနာ၊သညာ၊သခၤါရ၊၀ိဥာဏ္တို႔ဟာ အတၱျဖစ္တယ္လို႔ သင္ကဆိုတားတာေနာ္၊ တကယ္လို႔ အတၱ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ဒီခႏၶာငါးပါးဟာ ဒီလုိေတာ့ ျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလုိေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ သင္အာဏာထားနိုင္သလား ၊ေစခိုင္းနုိင္ပါသလား” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေသာအခါ သစၥက က “ အရွင္ေဂါတမ….အာဏာမထားနိုင္ပါ၊ မေစခုိင္းနုိင္ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ “ အဂၢိေ၀ႆန…သင္စဥ္းစားေျဖေနာ္ သင္ေျပာတဲ့စကားဟာ ေရွ႕စကားနဲ႕ ေနာက္စကား မညီဘူး ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုေမးဦးမယ္။ အဂၢိေ၀ႆန….ခႏၶာငါးပါးဟာ ၿမဲသလား မၿမဲဘူးလား” ။
“ အရွင္ေဂါတမ…ခႏၶာငါးပါးဟာ မၿမဲပါ” ။
“ အဂၢိေ၀ႆန..ဒါဆိုရင္ မၿမဲတဲ့တရားဟာ ဆင္းရဲလား ၊ခ်မ္းသာလား” ဆိုေတာ့ သစၥကက ဆင္းရဲတယ္ လို႔ေျဖပါတယ္။ “အဂၢေ၀ႆန…မၿမဲ၊ဆင္းရဲ၊ အစိုးမရတဲ့ ဒီခႏၶာငါးပါးကို ငါပိုင္တယ္၊ ငါ ျဖစ္တယ္၊ ငါရဲ႕ အတၱ ဆိုၿပီး ႏွလံုးသြင္းလို႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား” လို႔ ေမးေတာ္မူေတာ့ “ အရွင္ေဂါတမ …မသင့္ေတာ္ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
“အဂၢိေ၀ႆန…. ဆင္းရဲဒုကၡကို တြယ္တာကပ္ၿငိေနသူအား ဒီဆင္းရဲဟာ ငါပိုင္ျဖစ္တယ္၊ ဆင္းရဲဟာ ငါပဲ၊ ဆင္းရဲဟာ ကိုယ္ အတၱ ပဲ ဆုိၿပီး ဆင္းရဲကုိ ရႈရာေရာက္ မေနဘူးလား” ။
“ အရွင္ေဂါတမ….ရႈရာေရာက္ေနပါတယ္” ။
“ အဂိၢေ၀ႆန…..ဒါဆိုရင္ ငါ ဥပမာတစ္ခုေပးမယ္၊ ငွက္ေပ်ာတုန္းကို ျဖတ္ၿပီး ယူလာတဲ့သူဟာ ဒီငွက္ေပ်ာ္တုန္းရဲ႕ အပတ္ကိုခြာၿပီး လြင့္ျပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ထိုသူဟာ အကာကို မရနုိင္ေတာ့၊ ငွက္ေပ်ာတုန္းျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အႏွစ္ကား ဘယ္မွာ ရနိုင္ပါေတာ့လဲ။ ထို႔အတူ သင္ဟာလည္း ၀ါဒၿပိဳင္တဲ့အခါ အျပန္အလွန္ေမးျမန္းတဲ့အခါ သင္ဟာ အႏွစ္တံုးၿပီး က်ဆံုးသူသာ ျဖစ္တယ္” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ….
သစၥကဟာ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖင့္ လက္မႈိင္ခ်ကာ ေခါင္းေအာက္စိုက္ခ်လ်က္ ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ထိုအေျခအေနကို သိတဲ့ ဒုမၼဳခလစၦ၀ီမင္းက “ အရွင္ဘုရား… ရြာသူမ်ားဟာ ေရကန္ထဲမွ ဂဏန္းမ်ားကို ဖမ္းၿပီး ေျခလက္တို႔ကို ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ထိုလက္ေျခတို႔ကုိ အျဖတ္ခံရတဲ့ ဂဏန္းမ်ားဟာ ေရကန္ထဲသုိ႔ တစ္ဖန္ျပန္ဆင္းဖို႔ရာ မျဖစ္နိုင္ေတာ့သလို သစၥကဟာ လည္း အယူ၀ါဒ ေျခေခ်ာင္းလက္ေခ်ာင္းေတြကို အျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္အား အယူ၀ါဒမွာ အျပစ္တင္ရန္ ေနာက္တစ္ခါ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါ” လို႔ ေလွ်ာက္ထားေျပာဆိုေလေတာ့တယ္။
ဒါဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သစၥက ပရိဗုိဇ္အား ပညာျဖင့္ ေအာင္နုိင္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
(မူလပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ မဟာယမက၀ဂ္ စူဠသစၥကသုတ္)
0 comments:
Post a Comment