သန္႔-တည္-ပြား တို႔ရဲ႕ ေဟာကြက္အမွားမ်ားကို ေထာက္ျပျခင္း

မတ္လထုတ္ ဓမၼရံသီ မဂၢဇင္းတြင္ စာေရးဆရာ ပညာဏကာရီ ရဲ႕ “အပါယ္မပိတ္နိုင္ေသာ အပါယ္ပိတ္တရား” ကို ဖတ္လိုက္ရ သည့္အတြက္ သန္႔ တည္ ပြားတို႔ မသန္႔ေတာ့ပါလားဆိုတာကို သိလာရတယ္။ သည္ေဆာင္းပါးကို အမ်ားသိေအာင္ ေဖၚျပရရင္ ေကာင္းေလစြ ဟု အႀကံျဖစ္ေပၚတဲ့အတြက္ မွားလွ်င္ အစဥ္ ၊ ျပင္လွ်င္ခဏ ဆိုတဲ့ အတိုင္း အမွားျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားကုိ ေဆာင္းပါးအတိုင္း ျပန္လည္ ကူးယူေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။

(၁)

၁၃၇၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္ (၁၀)ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းတြင္ ေဟာေျပာသူ ဦးျမင့္လြင္ (သန္႔-တည္-ပြား)၏ အပါယ္ပိတ္တရား [အပိုင္း(၁)ေဟာတရားႏွင့္ အပိုင္း(၂) ထိုင္တရား] ႏွစ္ေခြတြဲသည္ စာေရးသူထံသို႔ ေရာက္လာပါသည္။
၂၀၀၆-ခုႏွစ္၊ မတ္လ-၅-ရက္ေန႔တြင္ ေရႊတိဂံု ေျမာက္ဖက္မုခ္ ေရႊခ်မ္းသာၿမိဳင္ ဓမၼာရံု၌ ေဟာေျပာထားသည့္ တရားျဖစ္သည္။ ယင္းတရားေခြပါ ေဟာေျပာခ်က္တို႔တြင္ မွန္သည္ဟု ထင္မိေသာ တရားမ်ားလည္း ပါရွိၾကပါသည္။ မွားသည္ဟု ထင္မိေသာတရား (မတရား)မ်ားလည္း ပါရွိၾကသည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္ မွန္သည္ဟု ထင္မိသမွ်တုိ႔အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ရွိလွပါသည္။
ေဟာေျပာသူ ဦးျမင့္လြင္သည္ တရားေတာ္အတြက္ ထက္သန္သူျဖစ္၍ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွ စတင္ လုိက္စားခဲ့ရာ ယခုအခါတြင္ အမ်ားႀကီး နားလည္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသျဖင့္ သေဘာက်လွပါသည္။ တကယ္ေလ့လာလွ်င္ တကယ္နားလည္ၾကေပမည္။
မွားသည္ဟု ထင္မိသမွ်တို႔ကိုေတာ့ “ ျပင္လိုပါက ျပင္နုိင္ၾကရန္” အနည္းငယ္ ထုတ္ႏုတ္၍ စိစစ္ျပလိုပါသည္။ “မွန္ကန္ေသာ ႏွလံုးသြင္း(စိတ္ထား)ျဖင့္ ျပန္လည္၍ သံုးသပ္နိုင္ၾကပါမူ ေကာင္းေလစြ” ဟု ေတာင့္တမိပါသည္။

(၂)

“ဒုစရိုက္က်ဴးလြန္သူ မွန္သမွ်သည္ အပါယ္သို႔ မလြဲမေသြ က်ပါတယ္။ ေလာဘေၾကာင့္ ၿပိတၱာ၊ေဒါသေၾကာင့္ ငရဲ၊ ေမာဟေၾကာင့္ တိရစၧာန္၊ မာနေၾကာင့္ အသူရကာယ္၊ အပါယ္ေလးဘံုဆိုတာ ၿပိတၱာ ၊ ငရဲ၊ တိရစၧာန္ အသူရကာယ္။
“ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ေမာဟ၊မာန (အပါယ္က်ေၾကာင္းတရား) ေတြကို ဒါန၊ သီလ၊သမထနဲ႕ ပယ္သတ္လို႔ မရပါဘူး။ ဒါန၊သီလ၊သမထဆုိတာ ကံလမ္းျဖစ္လို႔ အက်ဳိးေပးနိုင္သေလာက္ လူ၊နတ္၊ျဗဟၼာ ခ်မ္းသာတုိ႔ကို ရနိုင္ပါတယ္။ ကံကုန္သြားရင္ အပါယ္က်မွာပဲ ျဖစ္တယ္။ အပါယ္က လြတ္ပါတယ္ လို႔ ေျပာရင္မွားတယ္။
“ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုတို႔သည္ ဒါန၊သီလ၊သမထ လုပ္ၾကပါေသာ္လဲ ၀ိပႆနာ နဲ႔ေ၀းၾကတယ္။ ၀ိပႆနာကုသိုလ္လုပ္မွ သာလွ်င္ အပါယ္ကေန လြတ္ေျမာက္နုိင္မွာ ျဖစ္တယ္”။(ေဟာတရားေခြ၊ ၂၅-၃၀မိနစ္)
စိစစ္ခ်က္။ ။ ဒုစရိုက္ျပသူ မွန္သမွ်သည္ အပါယ္သို႔ က်သည္ဆိုေသာ ေဟာေျပာခ်က္သည္ မမွန္ေပ။ အက်ယ္သိလိုပါက သဠာယတန၀ဂၢ သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ အသိဗႏၶကသုတ္၊ ဥပရိပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ မဟာကမၼ၀ိဘဂၤသုတ္၊ ပ႒ာနပါဠိေတာ္၊ ပထမတြဲ ပဥွာ၀ါရ ပကတူပနိႆယ အကုသေလာ ကုသလႆပါဠိေတာ္ စသည္တို႔၌ ၾကည့္ရႈၾကကုန္ရာ၏။
လူတိုင္းပင္ ဒုစရိုက္တစ္ခုခု ျပဳဖူးၾကသည္သာ ျဖစ္၍ လူတုိင္းအပါယ္က်ကိန္း ဆိုက္ေပေတာ့မည္။ အပါယ္ေလးဘံုကို ျပရာ၌ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ၿပိတၱာ၊အသူရကာယ္ဟူ၍သာ ျပသင့္ပါသည္။ ပါဠိေတာ္အစဥ္ကို မေက်ာ္သင့္ပါ။ ေက်ာ္လွ်င္ ဘုရားရွင္၏ ဥာဏ္ေတာ္ကို အေလး အျမတ္ မျပဳရာ ေရာက္တတ္၏။
အထူးသတိထားဖြယ္မွာ “ဒါန ၊သီလ၊ သမထ ကုသုိလ္ေၾကာင့္ အပါယ္မွ တစ္ဘ၀၊ႏွစ္ဘ၀စသည္ လြတ္ေျမာက္နုိင္သည္။ ၀ိပႆနာကုသုိလ္ေၾကာင့္သာ ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္နုိင္သည္” ဟူေသာ ေဟာေျပာခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ မွန္ကန္ေသာ ဤေဟာေျပာခ်က္ႏွင့္ မညီေသာ ေဟာေျပာခ်က္ကို ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဖၚျပပါမည္။

(၃)

ဒုလႅဘငါးပါးကို ေဟာရာ၌ “ (၁) ဘုရား ျဖစ္ရာကာလ-ရခဲ။ (၂) တရားနာယူခြင့္- ရခဲ။ (၃) လူ႔ဘ၀-ရခဲ။(၄)သဒၶါတရား-ျဖစ္ခဲ။ (၅) ရဟန္းဘ၀-ရခဲ” ဟူ၍ ေဟာေျပာထားပါသည္။ “အပါယ္က်သြားလွ်င္ ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိ” ဟူ၍လည္း ေဟာေျပာထားသည္။ “အပါယ္မက်ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ တရားေဟာျပေနသည္” ဟူ၍လည္း ပါရွိသည္။ (ေဟာတရားေခြ၊ ၃၃-မိနစ္)
စိစစ္ခ်က္။ ။ ဒုလႅဘငါးပါး အစဥ္လာပံုမွာ မွားေနပါသည္။ အမွန္ကမူ “ ဘုရားျဖစ္ရာကာလ-ရခဲ။ လူ႔ဘ၀-ရခဲ။ သဒၶါတရားျဖစ္-ရခဲ။ ရဟန္းဘ၀-ရခဲ။ တရားနာခြင့္-ရခဲ။ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ အ႒ကထာလာ အစဥ္ကိုလြန္၍ ဖ်က္၍ ေဟာေျပာလွ်င္ အ႒ကထာဆရာထက္ တတ္သိသူ ျဖစ္၏ ဟု ၀န္ခံရာေရာက္တတ္ပါသည္။ ထို႔ျ့ပင္ အပါယ္က်ျခင္းသည္ အကုသိုလ္ကံ၏ ပမာဏအတိုင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဓမၼပဒ လာမလႅိကာ၀တၳဳစသည္ကို ၾကည့္လွ်င္ ထင္ရွားပါသည္။

(၄)

“ဒီဘက္ေခတ္မွာ သာသနာ မေလ်ာ့က်ပါဘူး။ ဒီဘက္ေခတ္သည္ ၀ိမုတၱိေခတ္။ သာသနာႏွစ္ ၂၅၀၀-ေက်ာ္လၿပီဆိုလွ်င္ အနတၱသာသနာ တစ္ပတ္ ျပန္လည္လာတဲ့ကာလ။ ၀ိမုတၱိယုဂေခတ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ကို သာသနာတိုးတက္တဲ့ သာသနာ တေျဗာင္းေျဗာင္းတြင္ေနရတဲ့။ ေသာတာပန္၊သကဒါဂါမ္၊အနာဂါမ္ေတြ လက္ညိဳးထိုးလို႔ မလြဲေအာင္ ျဖစ္ရမယ့္ေခတ္။
“ရဟႏၱာႀကီးေတြ တေျဗာင္းေျဗာင္း ျဖစ္ရမယ့္ေခတ္သည္ ၄၉-ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္လာပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ဆုတ္ကပ္ဆိုတာကို မေျပာၾကပါနဲ႔” (ေဟာတရားေခြ၊ ၃၈-၅၀မိနစ္)
စိစစစ္ခ်က္။ ။အထက္ပါ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား အားလံုးသည္ အမွားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ယခုေခတ္သည္ ၀ိမုတၱိယုဂေခတ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပဆိုခ်က္သည္ မည္သည့္ပါဠိေတာမွာမွ မရွိေခ်။ မည္သည့္ အ႒ကထာ၊ဋီကာတို႔မွာမွလည္း မရွိေခ်။ ဤစစ္တမ္းကို အက်ယ္သိလိုပါက “ ရေ၀ထြန္း၏ စာေပရတနာ” စာအုပ္၌ ၾကည့္ရႈရာ၏။ စာၾကည့္တိုက္မ်ားတြင္ ၄င္းစာအုပ္ ရွိပါလိမ့္မည္။
၀ိမုတၱိေခတ္ အယူအဆတို႔ကို စတင္၍ တြင္က်ယ္ေအာင္ ေဟာေျပာသူမွာ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္ျဖစ္သည္ ဟု ထင္မိပါသည္။ ေထရ၀ါဒလာ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္တို႔ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ေနေသာ ေဟာေျပာခ်က္ ျဖစ္၍ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ၾကပါသည္။
သာသနာ၀င္ဦးေရ-၁၀၀-ဆိုလွ်င္ သာသနဓမၼတို႔ကို ရိုေသစြာ လုိက္နာနိုင္သူ ၅-ဦးႏႈန္းမွ်ပင္ မရွိနုိင္ေသာေခတ္ျဖစ္၍ သာသနာယုတ္ေလ်ာ့ေနေၾကာင္းကို လက္ခံၾကရံုသာ ရွိပါသည္။ တတ္စြမ္းသမွ် ႀကိဳးစား၍ “သာသနဓမၼတို႔ကို ရိုေသစြာ” လိုက္နာသူမ်ား တိုးပြားလာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရံုသာ ရွိပါသည္။
အမွန္အားျဖင့္ တရားက်င့္သူသည္ ေခတ္ကာလႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္း မရွိေခ်။ တရားက်င့္သူ၌သာ သာသနာ မေလ်ာ့ပါ။ တရားမက်င့္သူ၌ သာသနာမရွိပါ။
ယခုေခတ္တြင္ တရားက်င့္သူ (အထူးသျဖင့္ ၀ိပႆနာတရားစစ္ကို က်င့္ပံုက်င့္နည္း မွန္ကန္စြာ စိတ္ထားသေဘာထား ရွင္းလင္းစြာျဖင့္ က်င့္တတ္သူ) အလြန္မွပင္ နည္းေနေသာေၾကာင့္ ေသာတာပန္စေသာ အရိယာမ်ား တေျဗာင္းေျဗာင္း ျဖစ္နိုင္ဖြယ္မရွိပါ။
ထိုသုိ႔ က်င့္တတ္သူေတြ မ်ားမ်ားႀကီးရွိလွ်င္ကား ျဖစ္နိုင္ဖြယ္ ရွိသည္သာတည္း။

(၅)

“ဒီဘက္ေခတ္မွာ ၀ိပႆနာကို ခက္ခဲလိုက္တာလို႔ ေျပာေျပာေနပါသည္။ အဲ့ဒါသည္ မရိုးသားမႈလို႔ ကၽြန္ေတာ့အေနနဲ႔ စြပ္စြဲခ်င္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာဟာ ခက္ခဲနက္နဲလြန္းတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်။ အင္မတန္ လြယ္ကူလွပါတယ္။ ေျပာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္-သင္ျပတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး တစ္ထိုင္တဲနဲ႕လဲ အပါယ္တံခါး ပိတ္နုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါရမီအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္ လို႔ ေျပာေကာင္းပါတယ္”
(ေဟာတရားေခြ၊ ၄၀-မိနစ္။)
စိစစ္ခ်က္။ ။ “၀ိပႆနာကို ခက္ခဲေၾကာင္း ေျပာဆိုမႈသည္ မရိုးသားမႈ ျဖစ္သည္” ဟူ၍ စြပ္စြဲထားသည္။ စြပ္စြဲ၀ံ့ေသာေၾကာင့္ စြပ္စြဲလိုလွ်င္ စြပ္စြဲရာ၏။ “ ၀ိပႆနာ ခက္ခဲသည္” ဆိုသည္ကိုမူ ဤစာေရးသူလည္း ေျပာလိုသူပင္ ျဖစ္ပါသည္။
၀ိပႆနာႏွင့္တကြေသာ ဘုရားေဟာတရား မွန္သမွ်သည္ ဂမၻီရႀကီးေလးမ်ဳိး ရွိသည္ျဖစ္၍ နက္နဲေသာေၾကာင့္ ခက္ခဲသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဤစကားသည္ ရိုးသားမႈ အျပည့္ပါေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔လွ်င္ နက္နဲ၍ ခက္ခဲေသာေၾကာင့္ တရားေဟာျပေပးေရးကို ဘုရားရွင္ကို္ယ္တိုင္ပင္ ၀န္ေလးေတာ္မူခဲ့ရပါေပသည္။ အက်ယ္သိလိုပါက ၀ိနည္းမဟာ၀ဂၢပါဠိေတာ္ႏွင့္ အ႒ကထာနိဒါန္းႀကီးတို႔၌ ၾကည့္ရႈၾကပါကုန္။ မဟာဗုဒၶ၀င္ ဘုရားျဖစ္ခန္း၌လည္း ၾကည့္ရႈ နုိင္ပါသည္။
အင္မတ္ လြယ္ကူေသာ ၀ိပႆနာသည္ မဂ္ဖိုလ္မရနိုင္ေသာ ၀ိပႆနာအတုသာျဖစ္သည္။
တစ္ထိုင္တည္း အပါယ္တံခါးပိတ္သြားေအာင္ ေဟာေျပာသင္ျပနုိင္ေသာ ဆရာရွိလွ်င္ ထိုဆရာသည္ ျမတ္စြာဘုရားတစ္ဆူသာ လွ်င္ ျဖစ္နုိင္ပါသည္။ အျခားဆရာ ရွိနိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာလွ်င္ တရားနာယူသူတို႔၏ အာသယ၊အႏုသယ၊ဣၿႏၵိယ၊ဥာဏပရိပါက စသည္တို႔ကို တိတိက်က် သိျမင္ေတာ္မူနိုင္ပါသည္။
အမွန္မွာမူ တရားတစ္ပုဒ္တည္းျဖင့္ အပါယ္တံခါးပိတ္ျခင္း (ေသာတာပန္ျဖစ္ရျခင္း)မွာ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ဦးစလံုးအေပၚမွာ တည္ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ ေျပာတဲ့ပုဂၢိဳလ္-သင္ျပတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး “ တစ္ထိုင္ထဲနဲ႔လဲ အပါယ္တံခါး ပိတ္နိုင္ပါတယ္” ဆိုေသာ ေဟာေျပာခ်က္သည္ ၾကြား၀ါျခင္းထက္ပို၍ ဘာတစ္ခုမွ် အဓိပၸါယ္မရွိနိုင္ေသာ စကားသာျဖစ္သည္။
ယခုကာလသည္ ဥဂၣဋိတညဴ၊ ၀ိပဥၥိတညဴတို႔၏ ကာလမဟုတ္ၿပီ ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရွိျခင္း လည္း မဟုတ္ၿပီ ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊ တစ္ထိုင္တည္း အပါယ္ပိတ္သူျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပင္ မရွိပါ။ ေနယ်ေခတ္ျဖစ္၍ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သာ မဂ္ဖိုလ္သို႔ ေရာက္နုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ လံုး၀တူေသာ ဆရာဟူ၍ ရွိမည္မဟုတ္ေပ။

(၆)

“၀ိ=ဆိုတာက သတိပ႒ာန္ေလးပါးတုိ႔ျဖင့္ လုိ႔ အဓိပၸယ္ရွိတယ္၊ ပႆနာ=ဆိုတာက ဥာဏ္ျဖင့္ ရုပ္နာမ္တုိ႔အား ရႈမွတ္ျခင္း-လို႔ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ ဘာ၀နာ=ဆိုတာက တိုးပြားျခင္း၊ရႈမွတ္ပြားမ်ားျခင္း-လို႔ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္”
စိစစ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ ‘၀ိပႆနာ’၏ အဓိပၸါယ္သည္ မည္သည့္က်မ္းမွာ ရွိပါသနည္း။ “၀ိ-သတိပ႒ာန္ေလးပါး” ဟူ၍ မည္သည့္ က်မ္းမွာမွ မရွိေခ်။ “ ၀ိ-၀ိ၀ိဓိကာ-မၿမဲျခင္း-ေျပာင္းလဲျခင္း အျခင္းအရာ၊ ဆင္းရဲျခင္း-ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ပ်က္ျခင္း အျခင္းအရာ၊ အစိုးမရျခင္း- အတၱေကာင္ မဟုတ္ျခင္း အျခင္းအရာ (လကၡဏာသံုးပါး၊အာကာရသံုးပါး) ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
“၀ိ- ၀ိေသသ- ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါ အထီးအမ အစရိွေသာ သာမညသေဘာတို႔မွ ထူးျခားေသာ ရုပ္နာမ္ပရမတ္တုိ႔၏ အဆိုပါ သေဘာသံုးပါး အျခင္းအရာသံုးပါးဟူ၍လည္းေကာင္း” လာရွိၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “၀ိ”အဖြင့္သည္ အလြန္မွားလွ၏။

(၇)

“ပညတ္သည္ အပူျဖစ္ၿပီး ပရမတ္သည္ ၿငိမ္းဓာတ္။ ပညတ္နယ္မွာ ၾသကာသေလာက၊ သတၱေလာက၊ သခၤါရေလာက၊ ပရမတ္နယ္မွာ စိတ္၊ေစတသိက္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္။ အရႈခံ-ရုပ္နာမ္။ ရႈဥာဏ္-မဂၢင္ငါးပါး။ သတိ=ဗိုလ္(အထြတ္အထိပ္သို႔ေရာက္) ေယာနိေသာ မနသိကာရ=ႏွလံုးသြင္းမွန္ဆိုရင္ မိမိတာ၀န္ေက်ၿပီ။
(ေဟာတရားေခြ ၄၇-မိနစ္)
စီစစ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ ေဟာေျပာခ်က္တို႔တြင္ ပညတ္၏ ပူျခင္း မပူျခင္းကို စိစစ္ျပဖြယ္ မရွိပါ။ ပညတ္သည္ တကယ္မရွိေသာ အေခၚအေ၀ၚ အမည္မွ်သာ မဟုတ္ပါေလာ။
ပရမတ္သည္ အၿငိမ္းဓာတ္ဟု ဆိုရာတြင္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ၊မာနစသည့္ အကုသိုလ္အုပ္စု၀င္ ေစတသိက္တို႔သည္ ပရမတ္ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ “ေလာဘႀကီးသည္ အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးေပတကား၊ ေဒါသႀကီးသည္လည္း အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီး ေပတကား” ဟု ျဖစ္လာရေပေတာ့မည္။
ထို႔ျပင္ ပညတ္နယ္မွာ ေလာကသံုးပါး ဟု ဆိုထားရာ ဘံုဌာနသည္ ပညတ္ျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္ေကာင္းပါသည္။ ျဗဟၼာ နတ္ လူ အပါယ္ေကာင္ အသီးသီးသည္ ပညတ္ျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္ေကာင္းပါေစ။ သခၤါရေလာကအရ ျဖစ္ေသာ သခၤါရတရား ရုပ္နာမ္တရား တို႔သည္ ပညတ္ျဖစ္သည္ ဟုကား မျဖစ္ေကာင္းေတာ့ေပ။ စိတ္၊ေစတသိက္၊ရုပ္တို႔မွလြဲ၍ တျခားေသာ သခၤါရဟူ၍လည္း မရွိေခ်။
ထုိ႔ျပင္ အရႈခံ ရုပ္နာမ္ မွန္ပါေစ ရႈဥာဏ္ မဂၢင္ငါးပါး မွန္ပါေစ၊ သတိ ဗိုလ္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေနပါေစ၊ ေယာနိေသာ မနသိကာရ မွန္ပါေစ၊ ထိုသို႔ မွန္ေသာ္လည္း ရႈပံုရႈဟန္သည္ ေ၀ဒနာ၊ေ၀ဒနာ၊ေ၀ဒနာ၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလ ဟူ၍ ရႈရမည္ မဟုတ္ပါ။ ၀င္ေလ ထြက္ေလ ၀ါေယာရုပ္တရား၊ ေ၀ဒနာ ေစတသိက္နာမ္တရား တစ္ခုခု၏ ျဖစ္ျခင္းသေဘာ တည္ျခင္းသေဘာ ပ်က္ျခင္းသေဘာ (ပညတ္တို႔ကို သိျမင္လွ်က္ ၁။ မၿမဲျခင္း သေဘာတို႔ပါတကား၊ မၿမဲျခင္း သေဘာရွိသည္ တရားတို႔ပါတကား။ ၂။ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာတို႔ပါတကား၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာရွိသည့္ တရားတို႔ပါတကား။ ၃။ အလိုသုိ႔ မလိုက္ျခင္း သေဘာတို႔ပါတကား၊ အလိုသို႔ မလိုက္ျခင္းရွိသည့္ တရားတို႔ပါတကား ဟူ၍သာ ရႈမွတ္ေနရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
၀င္ေလ ထြက္ေလ၊၀င္ေလ ထြက္ေလ၊ ေ၀ဒနာ ၊ ေ၀ဒနာ ဟူ၍ ရႈမွတ္ေနမႈသည္ ကိုယ္ရင္ငယ္ကေလးမ်ား၏ စာက်က္ေနမႈႏွင့္ အတူတူမွ်သာ ျဖစ္ေပမည္။
ဤသို႔ေသာ စာက်က္မႈမ်ား၌ သုတမယဥာဏ္မွ်သာ ျဖစ္နိုင္သည္။ အနိစၥလကၡဏူပနိစၥံ၊ ဒုကၡလကၡဏူပနိစၥံ၊အနတၱလကၡဏူပနိစၥံ ဟု ေခၚဆိုရေသာ ၀ိပႆနာဥာဏ္ စိႏၱာမယဥာဏ္တို႔သည္ကား ျဖစ္ေပၚနိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။
(ရုပ္နာမ္တခုခု၏ အနိစၥလကၡဏာကို ကပ္၍ ရႈမွ ၀ိပႆနာ၊ ဒုကၡလကၡဏာကို ကပ္၍ရႈမွ ၀ိပႆနာ၊ အနတၱလကၡဏာကို ကပ္၍ ရႈမွ ၀ိပႆနာ။ ၀ိပႆနာအမွန္ကသာလွ်င္ မဂ္ကိုျဖစ္ေစနုိင္သည္၊ ၀ိပႆနာအတုကား ေလာကုတၱရာ မဂ္ဖိုလ္ ျဖစ္ေစနိုင္မည္ မဟုတ္ပါ)။

(၈)

“ထြက္ေလ ၀င္ေလ… ေယာဂီတိုင္းလိုလို ရႈတတ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာ လြယ္လြယ္ကေလးဗ်ာ ထြက္ေလကို သိတယ္၊ ၀င္ေလကို သိတယ္ ၿပီးၿပီ။ ‘ငါ….ေျခေထာက္….နာတယ္’ လို႔မွတ္ေနရင္ “ငါသည္လည္း မိစၧာဒိ႒ိ” “ေျခေထာက္”သည္လည္း မိစၧာဒိ႒ိ၊ ‘နာ’သည္လည္း မိစၧာဒိ႒ိ။
ဒီလို မိစၧာဒိ႒ိ သံုးထပ္ကြမ္းနွင့္ မွတ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး အပါယ္ေဘးက ေျပးမလြတ္ဘူး၊ ငါ့ေျခေထာက္ နာတယ္ဆိုရင္ ‘ေ၀ဒနာ ေ၀ဒနာ’ လို႔ပဲ မွတ္၊ အပါယ္ေဘးက လြတ္တယ္၊ ၀ိပႆနာဆိုတာ လြယ္လြယ္ကေလး” (ေဟာတရားေခြ ၅၃-၅၉ မိနစ္)
စိစစ္ခ်က္။ ။ ေယာဂီတိုင္းသည္ ၀င္ေလ ထြက္ေလကို ရႈတတ္သူခ်ည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀င္ေလကို သိျခင္း၊ ထြက္ေလကို သိျခင္းသည္ အလြန္မွပင္ လြယ္ကူလွေပသည္။ ယင္းသည္ပင္ ၀ိပႆနာကိစၥ ဟူေပ၏၊ ဤမွ်ေလာက္ လြယ္ကူစြာလွေသာ ၀ိပႆနာ သည္ မဂ္ဥာဏ္ႏွင့္ေတာ့ ဆုိင္မည္မဟုတ္ေခ်။
ထြက္ေလ- ၀င္ေလ (၀ါေယာရုပ္)၌ပါရွိေသာ ျဖစ္-တည္-ပ်က္ (အနိစၥလကၡဏာ၊ ဒုကၡလကၡဏာ၊အနတၱလကၡဏာ)တို႔ကို ရႈမွတ္ေနမွ သိျမင္ေနမွသာလွ်င္ ၀ိပႆနာ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။
“ ငါ-ေျခေထာက္-နာ” မိစၧာဒိ႒ိသံုးပါဟု ဆိုရာ၌လည္း လြယ္လြန္းလွေပသည္။ သကၠာယ+အတၱ+မိစၧာဒိ႒ိ ျဖစ္ျခင္းသည္ ဤမွ် ေလာက္ သေဘာတိမ္လွသည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပယ္စြန္႔ရန္ ခက္ခဲေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
မိစၧာဒိ႒ိ သံုးထပ္ကြမ္းေနလွ်င္ အပါယ္မွ မလြတ္ဟု ဆိုျပန္ေလရာ ထုိအဆိုသာ မွန္လွ်င္ အပါယ္ေဘးမွ လြတ္ခြင့္ရသူဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ်ပင္ မရွိနိုင္ေကာင္းရာ။
ဤသို႔ ေဟာျပရာ၌ ငါ (=အတၱ) ယူပံုတို႔ကို ေသခ်ာေလ့လာ၍ ဂရုတစိုက္ ေဟာေျပာသင့္ပါသည္။ အင္မတန္လြယ္ကူေသာ ၀ိပႆနာအယူအဆ၊ အင္မတန္တိမ္လွေသာ မိစၧာဒိ႒ိအယူအဆ တို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္မ်ားႏွင့္ မတန္လွေခ်။
“ ေ၀ဒနာ-ေ၀ဒနာ” ဟုမွတ္လွ်င္ အပါယ္မွ လြတ္ေၾကာင္း ပါရွိေသးသည္။
(၁)။ ‘ေ၀ဒနာ’စသည္ကို ရႈမွတ္မႈဘက္က ၾကည့္လွ်င္ အပါယ္က်မည့္သူ ဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ် မရွိနိုင္။ (စာက်က္ေနသူ ကိုရင္ကေလးမ်ား လည္း ၀မ္းသာဖြယ္ေပတည္း။)
(၂)။ မိစၧာဒိ႒ိ ျဖစ္မႈဘက္က ၾကည့္လွ်င္ အပါယ္က်မည့္သူ ခ်ည္းသာတည္း။ လုပ္ခြင့္ရမည့္သူဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ၊ အမွန္ကေတာ့ သကၠယအတၱဒိ႒ိ ျဖစ္ရံုမွ်ျဖင့္ အပါယ္က်သည္ မဟုတ္၊ သကၠာယဒိ႒ိ အားႀကီးပါမွသာ အပါယ္က်နုိင္သည္။

(၉)

“ေယာဂီတုိင္း ေတြ႔ပါတယ္၊ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္ၾကည့္ပါ၊ တစ္ႀကိမ္ထိုင္ရံုႏွင့္ကိုပဲ ေတြ႕ပါတယ္၊ အျဖစ္- အပ်က္ ကို တစ္ႀကိမ္ ေတြ႕ၿပီးတဲ့ ေယာဂီဟာ စိတၱသခၤါရတစ္ႀကိမ္ ခ်ဴပ္ၿပီးျဖစ္လို႔ ဥဒယဗယဥာဏ္ ရရွိသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အပါယ္တံခါးကို ‘ယခုဘ၀အတြက္’ ပိတ္သြားပါလိမ့္မယ္။ အျဖစ္- အပ်က္ ကို တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ ျမင္သြားတဲ့အတြက္ အပါယ္တံခါး ပိတ္ပါတယ္ ဆိုတာ ဒုတိယပိုင္းက်ရင္ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္” (ေဟာတရားေခြ အဆံုး)
“ အဲဒီလို ျဖစ္ျခင္းသေဘာ ပ်က္ျခင္းသေဘာ ကေလးကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ေတြ႕ဖူးၿပီဆိုရင္ စိတၱသခၤါရတစ္ႀကိမ္ ခ်ဴပ္ၿပီးေတာ့ ဥဒယဗယဥာဏ္ ၀ိပႆာနာဥာဏ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲသလုိ ၀ိပႆာဥာဏ္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ရရွိသြားေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ယခုဘ၀မွ အပါယ္တံခါး ပိတ္ေတာ့တာပါပဲ” (ထိုင္တရားေခြ ၂၇-မိနစ္)
စိစစ္ခ်က္။ ။အထက္ပါေဟာေျပာခ်က္တို႔တြင္ “ အပါယ္တံခါးကို ယခုဘ၀အတြက္ ပိတ္” ဟုလည္းေကာင္း၊ “ ယခုဘ၀မွာ အပါယ္တံခါးပိတ္” ဟုလည္းေကာင္း ပါရွိပါသည္။ ဆိုလိုခ်က္မွာ “ ယခုဘ၀အတြက္ ဟူရာ၌ ယခုဘ၀မွ ကြယ္လြန္ရၿပီးလွ်င္ ေနာင္ဘ၀ (ဒုတိယဘ၀)မွာ အပါယ္မက် ဟု ဆိုလိုဟန္ရွိပါသည္။
“ ယခုဘ၀မွာ” ဟူရာ၌ ယခုဘ၀ ကြယ္လြန္ရခ်ိန္မွ စ၍ သံသရာ က်င္လည္ရသမွ် တေလွ်ာက္လံုး အပါယ္မက် ဟု ဆိုလိုဟန္ ရွိပါသည္။ (တိက်ျပတ္သားမႈ မရွိေသာစကားျဖစ္၏)
တရားထိုင္သူ မွန္သမွ်သည္ တစ္ကိုယ္လံုးကို ထိန္းထားရသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ (၁) ခႏၶာကိုယ္၏ နာက်င္မႈ၊ ထံုက်င္မႈစသည္ မ်ား ျဖစ္ေပၚလြယ္ပါသည္။ (၂) ၄င္းတုိ႔၏ စျဖစ္မႈ ေပ်ာက္ကင္းသြားမႈတို႔ကိုလည္း သိျမင္လြယ္ပါသည္။ ယင္းသို႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို သိျမင္ျခင္းသည္ ဥဒယဗယဥာဏ္၏ သေဘာျခင္းရာ မဟုတ္ပါ။ ၀ိပႆနာဥာဏ္လည္း လံုး၀မဟုတ္ပါ။
ထိုျပင္ ယင္းသုိ႔ေသာ “ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကို တစ္ႀကိမ္ျမင္လွ်င္ စိတၱသခၤါရ တစ္ႀကိမ္ ခ်ဴပ္ၿပီးသည္” ဟူရာ၌ စိတၱသခၤါရဟူသည္ အဘယ္တရားကို ဆိုပါသနည္း။ (တိက်စြာ ပါဖို႔လိုပါ၏)
အကယ္၍ “ယင္းသို႔ေသာ ျဖစ္-ပ်က္ ေတြ႕ခဲ့ၿပီးသူသည္ ေနာင္အခါတြင္ ကာမဂုဏ္အိမ္ရာက်ဴးနင္းမႈ၊ က်ဴးလြန္မႈမ်ဳိး၊ ဒုစရိုက္မႈတို႔ကို ျပဳလုပ္လာသည္” ဟုဆိုလွ်င္ အပါယ္တံခါး ပိတ္ပါမည္ေလာ။
ထုိစဥ္က ေရႊခ်မ္းသာၿမိဳင္ ဓမၼာရံုထဲ၌ ျဖစ္ ပ်က္ ျမင္သြားသူတိုင္းသည္ ေနာင္အခါတြင္ အပါယ္က်ေလာက္ေသာ ဒုစရိုက္မႈတို႔ကို မျပဳေတာ့သူမ်ားခ်ည္းသာ ျဖစ္ၾကသည္ ဟူ၍ အာမခံနုိင္စရာ ရွိပါသေလာ၊ ဤသို႔ ဆင္ျခင္၍ ေနာင္ေရးကို ေမွ်ာ္ေတြးျမင္မိၾကလွ်င္ ေယာဂီ ကိုယ္တိုင္သည္ပင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ယင္းကဲ့သုိ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္ ေတြ႕ရံုမွ်ျဖင့္ အပါယ္မလြတ္နိုင္ေၾကာင္း သိျမင္ၾကလိမ့္မည္သာ ျဖစ္ပါ သည္။
“ ယခုဘ၀အတြက္ အပါယ္တံခါးပိတ္” ဟုဆိုရာ၌ ယခုဘ၀သည္ မႏုႆဘံု၌ ျဖစ္ခိုက္ဘ၀ ျဖစ္၍ အပါယ္မွ လြတ္ေနေသာဘ၀ ျဖစ္ၿပီးသာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္တစ္ဘ၀သာ အပါယ္လြတ္လိမ့္မည္ ဟု ဆိုလိုလွ်င္ ဒါန၊သီလ၊ သမထ ကုသိုလ္ထက္ ပို၍ ထူးျမတ္ေသာ ၀ိပႆနာကုသိုလ္ထူး မဟုတ္ေခ်။ ကုသိုလ္ရရံုမွ် ျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာအတုသာ ျဖစ္သည္။
ေနာင္ဘ၀တိုင္း အပါယ္မက်ေတာ့ၿပီ ဟုဆိုလိုလွ်င္ကား လိမ္ညာမႈသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေဖၚျပခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ေတြ႕ရံုမွ်ျဖင့္ ေသာတာပန္ မျဖစ္နုိင္ပါေပ။
(ျပန္လည္ ရွင္းျပခ်က္မ်ားကုိ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္)