ေမြးေန႔ႏွင့္တူေသာ ေမြးေန႔

လူတစ္ေယာက္သည္ ဘ၀မွာ တစ္ႀကိမ္သာေမြးၿပီး တစ္ႀကိမ္သာ ေသၾကရစၿမဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုအခါ လူအမ်ားစုသည္ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း ကုိယ္ေမြးသည့္ ေမြးလ ေမြးရက္ကို သတ္မွတ္ကာ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္တြင္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဴိးျဖင့္ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ျမင္ေနၾကရသည္မွာ ေမြးေန႔ကိတ္ အ၀ိုင္းႀကီးကို ေငြအကုန္ခံ မွာယူၿပီး ေမြးေန႔အခ်ိန္ က်ေရာက္သည္ႏွင့္ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္က ေမြးေန႔ကိတ္တြင္ ထြန္းညွိထားေသာ ဖေရာင္းတိုင္မီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ မႈတ္၍ မီးၿငိမ္းသတ္ၿပီး ေမြးေန႔ပြဲကို စတင္က်င္းပၾကသည္။
ေမြးေန႔ပြဲသို႔ လာေရာက္ၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားအား တစ္ခုခုျဖင့္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ ယာမကာျဖင့္ ဧည့္ခံၾက သည့္အတြက္ အရွိန္လြန္ေအာင္ေသာက္ကာ လူမွန္းသူမွန္းမသိျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္လည္းရွိၾကေပသည္၊ ထို႔အျပင္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ေခတ္မွီတီး၀ိုင္းအား ငွားရမ္းၾကေသးသည္။ထိုေမြးေန႔ပြဲမ်ဳိးမွာ ျပည္ပနိုင္ငံမ်ား၌ အမ်ားဆံုးလုပ္ၾကေပသည္။
စာေရးသူတို႔ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ယခင္က ေမြးေန႔ပြဲ လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိေပ။ ယခုအခါ လူမ်ားသာမက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပါ မက်န္ လုပ္လာၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ၾကရသည္၊ ဤသည္ကိုပင္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလဲလာသည္ဟုလည္း ေျပာၾကေလသည္။

စာေရးသူတို႔၏ စာေပနယ္ပယ္တြင္ ကဗ်ာ စပ္ဆိုမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ယခင္က ကာရံ နေဘမ်ားျဖင့္ လုိက္ဖက္စြာ စပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ကာရံမဲ့ ကဗ်ာမ်ားပါ စပ္ဆိုလာၾကသည္၊ ထုိေခတ္ႏွင့္အညီ ေခတ္မွီစြာ စပ္ဆိုခဲ့ၾကသည့္ ကာရံမဲ့ကဗ်ာမ်ားကို ေမာ္လ္ဒန္ကဗ်ာ ဟုလည္း ေခၚၾကေပေသးသည္။ ဤသည္ကား ယခင္ႏွင့္ယခုေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလဲလာသည့္သေဘာကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ (အျပစ္ဆိုျခင္းမဟုတ္ပါ။)။ စကားစပ္မိ၍ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
ေျပာခ်င္သည္ကား ေမြးေန႔အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါက အဂၤလန္နိုင္ငံမွ ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္က စာေရးသူအား ေမးဖူးပါသည္။ “အရွင္ဘုရား….တပည့္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ေမြးေန႔ပြဲဆိုတာ မၾကားဖူးပါဘူးဘုရား၊ အခုေတာ့ ေမြးေန႔ပြဲကို လူမ်ားသာမက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပါ မက်န္ျပဳလုပ္ေနၾကပါၿပီဘုရား…ဒီလုိလုပ္ၾကတာဟာ ဘုရားအလုိေတာ္နဲ႔ ကိုက္ညီမႈ ရွိပါ့မလားဆိုတာကို သိခ်င္ပါ တယ္ဘုရား” ဟု ေမးေလွ်ာက္ဖူးပါသည္။
ေလာကတြင္ ရဟန္းျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ဘုရားရွင္အလုိက် ေမြးေန႔ျပဳလုပ္နိုင္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္အလိုက်ကား တစ္ျခားမဟုတ္၊ ကုသိုလ္ရေရးကို ေရွးရႈရမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကတြင္ ဘာကိုပဲ အေၾကာင္းျပဳျပဳ အေၾကာင္းသည္ အဓိကမဟုတ္ ကုသို္လ္ရေရးသည္သာ အဓိကျဖစ္သည္။
ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က ညီေတာ္ျဖစ္သူ နႏၵမင္းသားသည္ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ကာ ရဟန္းျပဳခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ သူသည္ နတ္သမီးလိုခ်င္၍ တရားအားထုတ္ခဲ့ေပသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ဳိးသည္ ယခုေခတ္တြင္ ပ်က္ရယ္ျပဳစရာတစ္ခု ျဖစ္ေနေပမည္။ သို႔ေသာ္လည္း နတ္သမီးလိုခ်င္၍ တရားအားထုတ္ခဲ့သည့္ နႏၵမင္းသားသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ တရားထူးရကာ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူခဲ့သည္။
သုိ႔အတြက္ အေၾကာင္းေကာင္းသည္ မေကာင္းသည္မွာ ပဓာနမဟုတ္ ကုသိုလ္ရေရးသာ အဓိကက်ပါသည္။ ေမြးေန႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲငွားကာ ျပသမည့္အစား ရဟန္းသံဃာမ်ားအား စြမ္းနိုင္သေလာက္ ပင့္ဖိတ္ကာ လွဴဒါန္းရံုသာမက၊ ေမြးေန႔မွာ ဘ၀နာတစ္ခုခုပြား၊ စသည့္ ကုသိုလ္ရရွိေအာင္ ျပဳလုပ္နိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုေမြးေန႔ပြဲမ်ဳိးသည္ ဘုရားရွင္အလိုေတာ္က်သည့္ ေမြးေန႔ပြဲမ်ဳိး ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။
တစ္ခါက အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး၏ ေျမးမေလး တစ္ဦးသည္ သူ၏ အရုပ္ကေလး လက္မွလြတ္က်ၿပီး က်ဳိးပဲ့ပ်က္စီးသြားသည့္ အတြက္ ၀မ္းနည္းစြာ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနပါေတာ့သည္။ ထိုအျဖစ္ကို အဖိုးျဖစ္သူ အနာထပိဏ္က ျမင္ေသာအခါ ေျမးေလးလည္း အငိုတိတ္ေစ ကုသိုလ္လည္းရေစ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ “ ငါ့ေျမး…..မငိုပါနဲ႔ တိတ္ေနာ္…အဖိုးေလ…က်ဳိးသြားတဲ့အရုပ္ေလးအတြက္ ေကာင္းရာ သုဂတိေရာက္ေအာင္ မနက္ျဖန္မွာ ဘုရားအမွဴးရွိ သံဃာေတာ္မ်ားကို အိမ္ပင့္ၿပီး ဆြမ္းေကၽြးေပးမယ္ေလ”၊ ဟု ခ်စ္လွစြာေသာ ေျမးမေလးအား ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္လည္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဘုရားအမွဴးရွိသံဃာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ကာ ဆြမ္းလွဴဒါန္းခဲ့ သည္။ ယေန႔ေခတ္အျမင္နွင့္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ဒီသူေဌးႀကီး ရူးမ်ားေနၿပီေလာ ဟု ပ်က္ရယ္ျပဳစရာျဖစ္ေနသည္။
သူေဌးႀကီးသည္ ေျမးမေလး စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ကုသို္လ္ရပါေစ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အေၾကာင္း မဟုတ္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္အားပင့္ကာ ကုသိုလ္ျပဳခဲ့သည့္အတြက္ ကုသို္လ္မ်ား ရရွိခဲ့ေပသည္။
ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ရဟန္းျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ကုသိုလ္ရေရး ေရွးရႈမည္ဆိုပါက ဘုရားအလိုေတာ္က် ျဖစ္ပါေၾကာင္း အဂၤလန္က ဆရာ၀န္ႀကီးအား အေျဖေပးလိုက္ရသည္။
စာေရးသူတို႔ေက်ာင္းတြင္လည္း မၾကာခဏဆိုသကဲ့သုိ႔ ေမြးေန႔ဆြမ္းမ်ား လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကသည္။ ေမြးေန႔က်ေရာက္တိုင္း ဆြမ္းလွဴၾကျခင္းသည္ ကုသိုလ္ရသည့္အတြက္ ေကာင္းေသာလုပ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ ေမြးေန႔ က်ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ သတိထားစရာ တစ္ခုက မိမိအသက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးလာျခင္းပင္၊ ယခုႏွစ္ ေမြးေန႔သည္ ယခင္ႏွစ္ေမြးေန႔ႏွင့္ မတူနိုင္ေတာ့ေပ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ ေသဖို႔အတြက္ တစ္ႏွစ္ နီးလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ကဲ့သုိ႔ ေသျခင္းတရားကို ေမ့ေလ်ာ့မထားဘဲ ေမြးေန႔က်ေရာက္တိုင္း ေသဖို႔ရာ နီးကပ္လာေခ်ၿပီ ဟု ႏွလံုးသြင္းနုိင္ပါက ထိုႏွလံုးသြင္းျခင္းမ်ဴိးသည္ ေကာင္းေသာ ႏွလံုးသြင္းျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ ေမြးေန႔ပြဲတြင္ ကုသုိလ္ရနိုင္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ၿပီး ေသျခင္းတရားကိုလည္း ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္နိုင္မည္ဆိုပါက ထိုေမြးေန႔ပြဲသည္ “ ေမြးေန႔ႏွင့္တူေသာ ေမြးေန႔ပြဲ” ဟု တင္စားေျပာလိုက္ရပါသည္။
ဤေနရာ၌ ေသျခင္းတရားကုိ ႏွလံုးသြင္းျခင္းျဖင့္ လက္ငင္းရရွိနုိင္သည့္ အက်ဳိးတရားမွာ ကုသုိလ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအျပင္ ေသျခင္းတရားကုိ ပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ ေသခါနီးတြင္ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားမႈ နည္းပါးသြားကာ ေသျခင္းတရားကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆိုင္နိုင္သည္။
ဥပမာ လူတစ္ေယာက္သည္ ဆန္းၾကယ္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုကုိ ရရွိခါစမွာ ဆန္းၾကေနေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာလွ်င္ ထိုပစၥည္းမွာ ထိုသူ႔အတြက္ မဆန္းေတာ့ဘဲ ရိုးအီသြားသကဲ့သုိ႔႔ပင္ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ဖန္မ်ားသည့္ သူမ်ားမွာ ေသျခင္းတရားသည္ အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။
ပုထုဇဥ္လူသားတို႔သည္ ေသရေတာ့မည္ ဟုသိလိုက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ စိတ္က တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္တတ္ၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ “ငါသည္ တစ္ေန႔ေသရမည္ ၊ အခ်ိန္မေရြးေသနိုင္သည္” ဟု ေသျခင္းတရားကို ေန႔စဥ္ဆင္ျခင္ေသာ သူမ်ားမွာေတာ့ စိတ္ဂေယာင္ေျခာက္ျခားမႈ ကင္းကာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္နိုင္ၾကသည္။
ထိုအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အနည္းငယ္ေျပာပါဦးမည္။ တစ္ခါက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဘ၀၊ လယ္သမားျဖစ္စဥ္အခါက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဖခင္အပါအ၀င္ ဇနီး၊ သား၊သမီး၊ ေခၽြးမ၊ ကၽြန္မ ဟူ၍ မိသားစု (၆)ေယာက္ရွိသည္။ ထိုအခါ မရဏာႏုႆတိ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ပြားမ်ားဖို႔ရာ ဖခင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က ၾသ၀ါဒေပးေသာေၾကာင့္ မိသားစုမ်ား ေန႔စဥ္ ေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ားခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေန႔တြင္ သား ျဖစ္သူ ေျမြကိုက္၍ ေသဆံုးသြားရသည္။ သားတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားတာကို ဖခင္ႀကီးအပါအ၀င္ က်န္ရစ္သူ မိသားစု (၄)ေယာက္လံုးမွာ ၀မ္းနည္းမႈ မရွိသည့္အျပင္ ငိုေၾကြးျခင္းလည္း မျပဳၾကေခ်။ ဤသည္မွာ ေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ားသည့္္ အက်ဳိးေက်းဇူးပင္ျဖစ္သည္။
တဖန္ ျမန္မာနိုင္ငံရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစု၏ ေမြးေန႔ပြဲ ျပဳလုပ္က်င္းပၾကျခင္းအေပၚ သံုးသပ္ရလွ်င္ အသက္ရွည္ခ်င္သည့္ အေၾကာင္းတစ္ခုလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္ ၊ အသက္ကို ကုသိုလ္ျဖင့္ ဆက္ျခင္း ဆိုသည့္အတုိင္း အသက္ရွည္ဖို႕အတြက္ ကုသိုလ္နွင့္ ဆက္ၾကျခင္းပင္။ ဆိုေရးရွိက ဆိုအပ္စြ ဆိုသကဲ့သုိ႔ ေျပာရေပဦးမည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္ကာလတုန္းက ပုဏၰား တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုပုဏၰားကား ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ မဟုတ္၊ ဘာသာျခား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ပုဏၰားတို႔သည္ လမ္းခရီးတစ္ခုတြင္ ေတြ႕ဆံုခိုက္ ဘုရားရွင္က “ အသင္ပုဏၰား….သင္ဟာ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေသလိမ့္မယ္၊ သင္ေသရင္ ေမ်ာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္” ဟု ပုဏၰားအား ႀကိဳတင္ ေဟာကိန္းထုတ္လိုက္ပါသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ပုဏၰားက “ ငါေသေတာ့မယ္ ဆိုပါလား၊ ရဟန္းႀကီးေဂါတမရဲ႕ စကားဟာ မွန္တာက မ်ားတယ္၊ ဒါဆိုရင္….ငါက တကယ္ေသရေတာ့မွာေပါ့၊ ငါေသရင္ ေမ်ာက္ျဖစ္မယ္လို႔ ေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ ငါက တကယ္လည္း ေသရင္ ေမ်ာက္ျဖစ္ေတာ့မွာလား” ဟု ေတြးေနမိပါသည္။ ပုဏၰားသည္ ဘုရားရဲ႕၀ါဒကို ယံုၾကည္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ အေျပာ အေဟာမ်ားဟာ ဒက္ထိ မွန္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မ်က္ျမင္မို႔ သူ မျငင္းလိုေပ။
သုိ႔ႏွင့္ ပုဏၰားႀကီးသည္ အခ်ိန္က်ရင္ ေသဆံုးၿပီး ေမ်ာက္ျဖစ္မည္ ဟု ဘုရားစကားေတာ္ကုိ ( မွန္သည္က မ်ားေသာ ေဗဒင္ဆရာအား ယံုၾကည္မႈမ်ဳိးျဖင့္) ယံုၾကည္ကာ သူေသက ေမ်ာက္ျဖစ္လွ်င္ အဆင္သင့္ စားသံုးနိုင္ေစရန္ သူ၏ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္္ သူကိုယ္တိုင္ စားပင္မ်ားကို စိုက္ပ်ဳိးပါေလေတာ့သည္။ အခ်ိ္န္ၾကာလာေသာအခါ စိုက္ထားေသာ အပင္မ်ား ႀကီးထြားလာကာ အသီးမ်ားလည္း သီးလာခဲ့ေပသည္။ ထိုအခါ ခရီးသြား လူမ်ားသည္ ပုဏၰား၏ ဥယ်ာဥ္ အနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဗိုက္ဆာသည့္အတြက္ ခရီးႀကံဳခိုက္ ဥယ်ာဥ္ထဲမွ အသီးမ်ားကို စားခ်င္၍ ေတာင္းၾကေသာအခါ ပုဏၰားကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴျဖင့္ ေပးကမ္းေလေတာ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဘုရားရွင္ ေဟာကိန္းထုတ္ထားသည့္ အခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္လုနီးေသာအခါ ပုဏၰားသည္ ေသဖို႔ရာ အခ်ိန္ကို ေစာင့္စားရင္း ေနေလေတာ့သည္။ သူအဖို႔ ေမ်ာက္ျဖစ္လွ်င္ စားရန္အသီးမ်ားက အဆင္သင့္ျဖစ္ေန၍ ေသဖို႔ရာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေပသည္။ ဒါေပမယ့္ ေသဆံုးရန္ အခ်ိန္ေက်ာ္လြန္သြားေပမယ့္ ပုဏၰားကား အသက္မေသခဲ့ေပ။
ထိုအေၾကာင္းကို ပုဏၰားသည္ ဘုရားရွင္ထံသြားေရာက္ကာ “ ရဟန္းႀကီးေဂါတမ…သင္က ေသမယ္ဆိုလို႔ ေသမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတာ အခုေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္း ငါ မေသေသးပါဘူး” ဟု ေျပာေလသည္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က “ ပုဏၰား…ငါဘုရားေျပာတာ မမွားဘူး၊ သင္ ဒီအခ်ိန္က် ေသမယ္ဆိုတာလည္း မွန္တယ္၊ ဒါျဖင့္ဘာျဖစ္လို႔ မေသတာလဲဆိုရင္ သင္ဟာ ငါဘုရားက ေသမယ္လို႔ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ေသတဲ့အခါ ေမ်ာက္ျဖစ္ရင္ အဆင္သင့္စားဖို႔အတြက္ အသီးပင္ကို သင္ကုိယ္တိုင္ စိုက္ပ်ဴိးတယ္၊ အသီးသီးလာေတာ့လည္း ခရီးသြားေတြကို ၾကည္ျဖဴစြာ ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုေပးလွဴရတဲ့ ကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ ေသခ်ိန္ေရာက္ေပမယ့္ ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ပါဘူး..” ဟု ျပန္လည္မိန္႔ၾကားလိုက္ပါသည္။
ထုိအျဖစ္အပ်က္အရ…..မိမိအသက္ကို မိမိျပဳသည့္ ကုသိုလ္က ဆက္ေပးပါသည္။ ေလာကတြင္ ေသျခင္းေလးမ်ဳိးရွိေပသည္။ အသက္ကုန္၍ေသျခင္း၊ ကံကုန္၍ေသျခင္း၊ အသက္တမ္းေရာ ကံပါကုန္၍ေသျခင္း၊ သူတစ္ပါးပေယာဂေၾကာင့္ေသျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။ ထိုေသျခင္းေလးမ်ဳိးတြင္ မည္သည့္ေသျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ေသမည္ကိုကား ဘုရားမွတစ္ပါး မည္သူမွ ႀကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္၍ မရနိုင္ေပ။ အကယ္၍ မိမိသည္ ထိုေသျခင္းေလးမ်ဳိးအနက္ ကံကုန္၍ေသျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ေသမည္ဆိုပါက ဒါန၊ သီလ၊ ဘ၀နာတရားမ်ား အားထုတ္ျခင္းစသည့္ ကုသုိလ္တရားမ်ားကို ျပည့္စံုသထက္ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မိမိအသက္ကို ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္ရ နိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
အခ်ဴပ္ဆိုရေသာ္ အသက္ကို ကုသိုလ္ႏွင့္ ဆက္မည္ဟု ရည္ရြယ္ကာ မိမိေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္တြင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္ျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားျခင္း၊ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ စသည့္ ကုသုိလ္လုပ္ငန္းမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ “ေမြးေန႔ႏွင့္တူေသာ ေမြးေန႔ပြဲ” ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္နိုင္ၿပီး ေမြးေန႔ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္နုိင္သည့္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ ဟု ဆႏၵျပဳရင္း….
စိတ္ေနသန္႔ွရွင္း ေဘးရန္ကင္း လြန္မင္းခ်မ္းသာၾကပါေစ
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္)
30.3.2009၊7 း 56 AM