This is default featured post 1 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured post 2 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured post 3 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured post 4 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured post 5 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

Monday, March 30, 2009

ေမြးေန႔ႏွင့္တူေသာ ေမြးေန႔

လူတစ္ေယာက္သည္ ဘ၀မွာ တစ္ႀကိမ္သာေမြးၿပီး တစ္ႀကိမ္သာ ေသၾကရစၿမဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုအခါ လူအမ်ားစုသည္ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း ကုိယ္ေမြးသည့္ ေမြးလ ေမြးရက္ကို သတ္မွတ္ကာ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္တြင္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဴိးျဖင့္ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ျမင္ေနၾကရသည္မွာ ေမြးေန႔ကိတ္ အ၀ိုင္းႀကီးကို ေငြအကုန္ခံ မွာယူၿပီး ေမြးေန႔အခ်ိန္ က်ေရာက္သည္ႏွင့္ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္က ေမြးေန႔ကိတ္တြင္ ထြန္းညွိထားေသာ ဖေရာင္းတိုင္မီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ မႈတ္၍ မီးၿငိမ္းသတ္ၿပီး ေမြးေန႔ပြဲကို စတင္က်င္းပၾကသည္။
ေမြးေန႔ပြဲသို႔ လာေရာက္ၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားအား တစ္ခုခုျဖင့္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ ယာမကာျဖင့္ ဧည့္ခံၾက သည့္အတြက္ အရွိန္လြန္ေအာင္ေသာက္ကာ လူမွန္းသူမွန္းမသိျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္လည္းရွိၾကေပသည္၊ ထို႔အျပင္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ေခတ္မွီတီး၀ိုင္းအား ငွားရမ္းၾကေသးသည္။ထိုေမြးေန႔ပြဲမ်ဳိးမွာ ျပည္ပနိုင္ငံမ်ား၌ အမ်ားဆံုးလုပ္ၾကေပသည္။
စာေရးသူတို႔ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ယခင္က ေမြးေန႔ပြဲ လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိေပ။ ယခုအခါ လူမ်ားသာမက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပါ မက်န္ လုပ္လာၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ၾကရသည္၊ ဤသည္ကိုပင္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလဲလာသည္ဟုလည္း ေျပာၾကေလသည္။

စာေရးသူတို႔၏ စာေပနယ္ပယ္တြင္ ကဗ်ာ စပ္ဆိုမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ယခင္က ကာရံ နေဘမ်ားျဖင့္ လုိက္ဖက္စြာ စပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ကာရံမဲ့ ကဗ်ာမ်ားပါ စပ္ဆိုလာၾကသည္၊ ထုိေခတ္ႏွင့္အညီ ေခတ္မွီစြာ စပ္ဆိုခဲ့ၾကသည့္ ကာရံမဲ့ကဗ်ာမ်ားကို ေမာ္လ္ဒန္ကဗ်ာ ဟုလည္း ေခၚၾကေပေသးသည္။ ဤသည္ကား ယခင္ႏွင့္ယခုေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလဲလာသည့္သေဘာကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ (အျပစ္ဆိုျခင္းမဟုတ္ပါ။)။ စကားစပ္မိ၍ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
ေျပာခ်င္သည္ကား ေမြးေန႔အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါက အဂၤလန္နိုင္ငံမွ ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္က စာေရးသူအား ေမးဖူးပါသည္။ “အရွင္ဘုရား….တပည့္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ေမြးေန႔ပြဲဆိုတာ မၾကားဖူးပါဘူးဘုရား၊ အခုေတာ့ ေမြးေန႔ပြဲကို လူမ်ားသာမက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပါ မက်န္ျပဳလုပ္ေနၾကပါၿပီဘုရား…ဒီလုိလုပ္ၾကတာဟာ ဘုရားအလုိေတာ္နဲ႔ ကိုက္ညီမႈ ရွိပါ့မလားဆိုတာကို သိခ်င္ပါ တယ္ဘုရား” ဟု ေမးေလွ်ာက္ဖူးပါသည္။
ေလာကတြင္ ရဟန္းျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ဘုရားရွင္အလုိက် ေမြးေန႔ျပဳလုပ္နိုင္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္အလိုက်ကား တစ္ျခားမဟုတ္၊ ကုသိုလ္ရေရးကို ေရွးရႈရမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကတြင္ ဘာကိုပဲ အေၾကာင္းျပဳျပဳ အေၾကာင္းသည္ အဓိကမဟုတ္ ကုသို္လ္ရေရးသည္သာ အဓိကျဖစ္သည္။
ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က ညီေတာ္ျဖစ္သူ နႏၵမင္းသားသည္ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ကာ ရဟန္းျပဳခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ သူသည္ နတ္သမီးလိုခ်င္၍ တရားအားထုတ္ခဲ့ေပသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ဳိးသည္ ယခုေခတ္တြင္ ပ်က္ရယ္ျပဳစရာတစ္ခု ျဖစ္ေနေပမည္။ သို႔ေသာ္လည္း နတ္သမီးလိုခ်င္၍ တရားအားထုတ္ခဲ့သည့္ နႏၵမင္းသားသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ တရားထူးရကာ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူခဲ့သည္။
သုိ႔အတြက္ အေၾကာင္းေကာင္းသည္ မေကာင္းသည္မွာ ပဓာနမဟုတ္ ကုသိုလ္ရေရးသာ အဓိကက်ပါသည္။ ေမြးေန႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲငွားကာ ျပသမည့္အစား ရဟန္းသံဃာမ်ားအား စြမ္းနိုင္သေလာက္ ပင့္ဖိတ္ကာ လွဴဒါန္းရံုသာမက၊ ေမြးေန႔မွာ ဘ၀နာတစ္ခုခုပြား၊ စသည့္ ကုသိုလ္ရရွိေအာင္ ျပဳလုပ္နိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုေမြးေန႔ပြဲမ်ဳိးသည္ ဘုရားရွင္အလိုေတာ္က်သည့္ ေမြးေန႔ပြဲမ်ဳိး ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။
တစ္ခါက အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး၏ ေျမးမေလး တစ္ဦးသည္ သူ၏ အရုပ္ကေလး လက္မွလြတ္က်ၿပီး က်ဳိးပဲ့ပ်က္စီးသြားသည့္ အတြက္ ၀မ္းနည္းစြာ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနပါေတာ့သည္။ ထိုအျဖစ္ကို အဖိုးျဖစ္သူ အနာထပိဏ္က ျမင္ေသာအခါ ေျမးေလးလည္း အငိုတိတ္ေစ ကုသိုလ္လည္းရေစ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ “ ငါ့ေျမး…..မငိုပါနဲ႔ တိတ္ေနာ္…အဖိုးေလ…က်ဳိးသြားတဲ့အရုပ္ေလးအတြက္ ေကာင္းရာ သုဂတိေရာက္ေအာင္ မနက္ျဖန္မွာ ဘုရားအမွဴးရွိ သံဃာေတာ္မ်ားကို အိမ္ပင့္ၿပီး ဆြမ္းေကၽြးေပးမယ္ေလ”၊ ဟု ခ်စ္လွစြာေသာ ေျမးမေလးအား ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္လည္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဘုရားအမွဴးရွိသံဃာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ကာ ဆြမ္းလွဴဒါန္းခဲ့ သည္။ ယေန႔ေခတ္အျမင္နွင့္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ဒီသူေဌးႀကီး ရူးမ်ားေနၿပီေလာ ဟု ပ်က္ရယ္ျပဳစရာျဖစ္ေနသည္။
သူေဌးႀကီးသည္ ေျမးမေလး စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ကုသို္လ္ရပါေစ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အေၾကာင္း မဟုတ္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္အားပင့္ကာ ကုသိုလ္ျပဳခဲ့သည့္အတြက္ ကုသို္လ္မ်ား ရရွိခဲ့ေပသည္။
ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ရဟန္းျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ကုသိုလ္ရေရး ေရွးရႈမည္ဆိုပါက ဘုရားအလိုေတာ္က် ျဖစ္ပါေၾကာင္း အဂၤလန္က ဆရာ၀န္ႀကီးအား အေျဖေပးလိုက္ရသည္။
စာေရးသူတို႔ေက်ာင္းတြင္လည္း မၾကာခဏဆိုသကဲ့သုိ႔ ေမြးေန႔ဆြမ္းမ်ား လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကသည္။ ေမြးေန႔က်ေရာက္တိုင္း ဆြမ္းလွဴၾကျခင္းသည္ ကုသိုလ္ရသည့္အတြက္ ေကာင္းေသာလုပ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ ေမြးေန႔ က်ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ သတိထားစရာ တစ္ခုက မိမိအသက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးလာျခင္းပင္၊ ယခုႏွစ္ ေမြးေန႔သည္ ယခင္ႏွစ္ေမြးေန႔ႏွင့္ မတူနိုင္ေတာ့ေပ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ ေသဖို႔အတြက္ တစ္ႏွစ္ နီးလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ကဲ့သုိ႔ ေသျခင္းတရားကို ေမ့ေလ်ာ့မထားဘဲ ေမြးေန႔က်ေရာက္တိုင္း ေသဖို႔ရာ နီးကပ္လာေခ်ၿပီ ဟု ႏွလံုးသြင္းနုိင္ပါက ထိုႏွလံုးသြင္းျခင္းမ်ဴိးသည္ ေကာင္းေသာ ႏွလံုးသြင္းျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ ေမြးေန႔ပြဲတြင္ ကုသုိလ္ရနိုင္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ၿပီး ေသျခင္းတရားကိုလည္း ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္နိုင္မည္ဆိုပါက ထိုေမြးေန႔ပြဲသည္ “ ေမြးေန႔ႏွင့္တူေသာ ေမြးေန႔ပြဲ” ဟု တင္စားေျပာလိုက္ရပါသည္။
ဤေနရာ၌ ေသျခင္းတရားကုိ ႏွလံုးသြင္းျခင္းျဖင့္ လက္ငင္းရရွိနုိင္သည့္ အက်ဳိးတရားမွာ ကုသုိလ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအျပင္ ေသျခင္းတရားကုိ ပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ ေသခါနီးတြင္ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားမႈ နည္းပါးသြားကာ ေသျခင္းတရားကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆိုင္နိုင္သည္။
ဥပမာ လူတစ္ေယာက္သည္ ဆန္းၾကယ္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုကုိ ရရွိခါစမွာ ဆန္းၾကေနေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာလွ်င္ ထိုပစၥည္းမွာ ထိုသူ႔အတြက္ မဆန္းေတာ့ဘဲ ရိုးအီသြားသကဲ့သုိ႔႔ပင္ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ဖန္မ်ားသည့္ သူမ်ားမွာ ေသျခင္းတရားသည္ အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။
ပုထုဇဥ္လူသားတို႔သည္ ေသရေတာ့မည္ ဟုသိလိုက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ စိတ္က တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္တတ္ၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ “ငါသည္ တစ္ေန႔ေသရမည္ ၊ အခ်ိန္မေရြးေသနိုင္သည္” ဟု ေသျခင္းတရားကို ေန႔စဥ္ဆင္ျခင္ေသာ သူမ်ားမွာေတာ့ စိတ္ဂေယာင္ေျခာက္ျခားမႈ ကင္းကာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္နိုင္ၾကသည္။
ထိုအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အနည္းငယ္ေျပာပါဦးမည္။ တစ္ခါက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဘ၀၊ လယ္သမားျဖစ္စဥ္အခါက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဖခင္အပါအ၀င္ ဇနီး၊ သား၊သမီး၊ ေခၽြးမ၊ ကၽြန္မ ဟူ၍ မိသားစု (၆)ေယာက္ရွိသည္။ ထိုအခါ မရဏာႏုႆတိ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ပြားမ်ားဖို႔ရာ ဖခင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က ၾသ၀ါဒေပးေသာေၾကာင့္ မိသားစုမ်ား ေန႔စဥ္ ေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ားခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေန႔တြင္ သား ျဖစ္သူ ေျမြကိုက္၍ ေသဆံုးသြားရသည္။ သားတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားတာကို ဖခင္ႀကီးအပါအ၀င္ က်န္ရစ္သူ မိသားစု (၄)ေယာက္လံုးမွာ ၀မ္းနည္းမႈ မရွိသည့္အျပင္ ငိုေၾကြးျခင္းလည္း မျပဳၾကေခ်။ ဤသည္မွာ ေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ားသည့္္ အက်ဳိးေက်းဇူးပင္ျဖစ္သည္။
တဖန္ ျမန္မာနိုင္ငံရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစု၏ ေမြးေန႔ပြဲ ျပဳလုပ္က်င္းပၾကျခင္းအေပၚ သံုးသပ္ရလွ်င္ အသက္ရွည္ခ်င္သည့္ အေၾကာင္းတစ္ခုလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္ ၊ အသက္ကို ကုသိုလ္ျဖင့္ ဆက္ျခင္း ဆိုသည့္အတုိင္း အသက္ရွည္ဖို႕အတြက္ ကုသိုလ္နွင့္ ဆက္ၾကျခင္းပင္။ ဆိုေရးရွိက ဆိုအပ္စြ ဆိုသကဲ့သုိ႔ ေျပာရေပဦးမည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္ကာလတုန္းက ပုဏၰား တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုပုဏၰားကား ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ မဟုတ္၊ ဘာသာျခား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ပုဏၰားတို႔သည္ လမ္းခရီးတစ္ခုတြင္ ေတြ႕ဆံုခိုက္ ဘုရားရွင္က “ အသင္ပုဏၰား….သင္ဟာ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေသလိမ့္မယ္၊ သင္ေသရင္ ေမ်ာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္” ဟု ပုဏၰားအား ႀကိဳတင္ ေဟာကိန္းထုတ္လိုက္ပါသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ပုဏၰားက “ ငါေသေတာ့မယ္ ဆိုပါလား၊ ရဟန္းႀကီးေဂါတမရဲ႕ စကားဟာ မွန္တာက မ်ားတယ္၊ ဒါဆိုရင္….ငါက တကယ္ေသရေတာ့မွာေပါ့၊ ငါေသရင္ ေမ်ာက္ျဖစ္မယ္လို႔ ေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ ငါက တကယ္လည္း ေသရင္ ေမ်ာက္ျဖစ္ေတာ့မွာလား” ဟု ေတြးေနမိပါသည္။ ပုဏၰားသည္ ဘုရားရဲ႕၀ါဒကို ယံုၾကည္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ အေျပာ အေဟာမ်ားဟာ ဒက္ထိ မွန္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မ်က္ျမင္မို႔ သူ မျငင္းလိုေပ။
သုိ႔ႏွင့္ ပုဏၰားႀကီးသည္ အခ်ိန္က်ရင္ ေသဆံုးၿပီး ေမ်ာက္ျဖစ္မည္ ဟု ဘုရားစကားေတာ္ကုိ ( မွန္သည္က မ်ားေသာ ေဗဒင္ဆရာအား ယံုၾကည္မႈမ်ဳိးျဖင့္) ယံုၾကည္ကာ သူေသက ေမ်ာက္ျဖစ္လွ်င္ အဆင္သင့္ စားသံုးနိုင္ေစရန္ သူ၏ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္္ သူကိုယ္တိုင္ စားပင္မ်ားကို စိုက္ပ်ဳိးပါေလေတာ့သည္။ အခ်ိ္န္ၾကာလာေသာအခါ စိုက္ထားေသာ အပင္မ်ား ႀကီးထြားလာကာ အသီးမ်ားလည္း သီးလာခဲ့ေပသည္။ ထိုအခါ ခရီးသြား လူမ်ားသည္ ပုဏၰား၏ ဥယ်ာဥ္ အနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဗိုက္ဆာသည့္အတြက္ ခရီးႀကံဳခိုက္ ဥယ်ာဥ္ထဲမွ အသီးမ်ားကို စားခ်င္၍ ေတာင္းၾကေသာအခါ ပုဏၰားကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴျဖင့္ ေပးကမ္းေလေတာ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဘုရားရွင္ ေဟာကိန္းထုတ္ထားသည့္ အခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္လုနီးေသာအခါ ပုဏၰားသည္ ေသဖို႔ရာ အခ်ိန္ကို ေစာင့္စားရင္း ေနေလေတာ့သည္။ သူအဖို႔ ေမ်ာက္ျဖစ္လွ်င္ စားရန္အသီးမ်ားက အဆင္သင့္ျဖစ္ေန၍ ေသဖို႔ရာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေပသည္။ ဒါေပမယ့္ ေသဆံုးရန္ အခ်ိန္ေက်ာ္လြန္သြားေပမယ့္ ပုဏၰားကား အသက္မေသခဲ့ေပ။
ထိုအေၾကာင္းကို ပုဏၰားသည္ ဘုရားရွင္ထံသြားေရာက္ကာ “ ရဟန္းႀကီးေဂါတမ…သင္က ေသမယ္ဆိုလို႔ ေသမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတာ အခုေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္း ငါ မေသေသးပါဘူး” ဟု ေျပာေလသည္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က “ ပုဏၰား…ငါဘုရားေျပာတာ မမွားဘူး၊ သင္ ဒီအခ်ိန္က် ေသမယ္ဆိုတာလည္း မွန္တယ္၊ ဒါျဖင့္ဘာျဖစ္လို႔ မေသတာလဲဆိုရင္ သင္ဟာ ငါဘုရားက ေသမယ္လို႔ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ေသတဲ့အခါ ေမ်ာက္ျဖစ္ရင္ အဆင္သင့္စားဖို႔အတြက္ အသီးပင္ကို သင္ကုိယ္တိုင္ စိုက္ပ်ဴိးတယ္၊ အသီးသီးလာေတာ့လည္း ခရီးသြားေတြကို ၾကည္ျဖဴစြာ ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုေပးလွဴရတဲ့ ကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ ေသခ်ိန္ေရာက္ေပမယ့္ ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ပါဘူး..” ဟု ျပန္လည္မိန္႔ၾကားလိုက္ပါသည္။
ထုိအျဖစ္အပ်က္အရ…..မိမိအသက္ကို မိမိျပဳသည့္ ကုသိုလ္က ဆက္ေပးပါသည္။ ေလာကတြင္ ေသျခင္းေလးမ်ဳိးရွိေပသည္။ အသက္ကုန္၍ေသျခင္း၊ ကံကုန္၍ေသျခင္း၊ အသက္တမ္းေရာ ကံပါကုန္၍ေသျခင္း၊ သူတစ္ပါးပေယာဂေၾကာင့္ေသျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။ ထိုေသျခင္းေလးမ်ဳိးတြင္ မည္သည့္ေသျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ေသမည္ကိုကား ဘုရားမွတစ္ပါး မည္သူမွ ႀကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္၍ မရနိုင္ေပ။ အကယ္၍ မိမိသည္ ထိုေသျခင္းေလးမ်ဳိးအနက္ ကံကုန္၍ေသျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ေသမည္ဆိုပါက ဒါန၊ သီလ၊ ဘ၀နာတရားမ်ား အားထုတ္ျခင္းစသည့္ ကုသုိလ္တရားမ်ားကို ျပည့္စံုသထက္ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မိမိအသက္ကို ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္ရ နိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
အခ်ဴပ္ဆိုရေသာ္ အသက္ကို ကုသိုလ္ႏွင့္ ဆက္မည္ဟု ရည္ရြယ္ကာ မိမိေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္တြင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္ျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားျခင္း၊ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ စသည့္ ကုသုိလ္လုပ္ငန္းမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ “ေမြးေန႔ႏွင့္တူေသာ ေမြးေန႔ပြဲ” ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္နိုင္ၿပီး ေမြးေန႔ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္နုိင္သည့္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ ဟု ဆႏၵျပဳရင္း….
စိတ္ေနသန္႔ွရွင္း ေဘးရန္ကင္း လြန္မင္းခ်မ္းသာၾကပါေစ
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္)
30.3.2009၊7 း 56 AM

ေမြးေန႔ႏွင့္တူေသာ ေမြးေန႔

လူတစ္ေယာက္သည္ ဘ၀မွာ တစ္ႀကိမ္သာေမြးၿပီး တစ္ႀကိမ္သာ ေသၾကရစၿမဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုအခါ လူအမ်ားစုသည္ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း ကုိယ္ေမြးသည့္ ေမြးလ ေမြးရက္ကို သတ္မွတ္ကာ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္တြင္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဴိးျဖင့္ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ျမင္ေနၾကရသည္မွာ ေမြးေန႔ကိတ္ အ၀ိုင္းႀကီးကို ေငြအကုန္ခံ မွာယူၿပီး ေမြးေန႔အခ်ိန္ က်ေရာက္သည္ႏွင့္ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္က ေမြးေန႔ကိတ္တြင္ ထြန္းညွိထားေသာ ဖေရာင္းတိုင္မီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ မႈတ္၍ မီးၿငိမ္းသတ္ၿပီး ေမြးေန႔ပြဲကို စတင္က်င္းပၾကသည္။
ေမြးေန႔ပြဲသို႔ လာေရာက္ၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားအား တစ္ခုခုျဖင့္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ ယာမကာျဖင့္ ဧည့္ခံၾက သည့္အတြက္ အရွိန္လြန္ေအာင္ေသာက္ကာ လူမွန္းသူမွန္းမသိျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္လည္းရွိၾကေပသည္၊ ထို႔အျပင္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ေခတ္မွီတီး၀ိုင္းအား ငွားရမ္းၾကေသးသည္။ထိုေမြးေန႔ပြဲမ်ဳိးမွာ ျပည္ပနိုင္ငံမ်ား၌ အမ်ားဆံုးလုပ္ၾကေပသည္။
စာေရးသူတို႔ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ယခင္က ေမြးေန႔ပြဲ လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိေပ။ ယခုအခါ လူမ်ားသာမက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပါ မက်န္ လုပ္လာၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ၾကရသည္၊ ဤသည္ကိုပင္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလဲလာသည္ဟုလည္း ေျပာၾကေလသည္။

စာေရးသူတို႔၏ စာေပနယ္ပယ္တြင္ ကဗ်ာ စပ္ဆိုမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ယခင္က ကာရံ နေဘမ်ားျဖင့္ လုိက္ဖက္စြာ စပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ကာရံမဲ့ ကဗ်ာမ်ားပါ စပ္ဆိုလာၾကသည္၊ ထုိေခတ္ႏွင့္အညီ ေခတ္မွီစြာ စပ္ဆိုခဲ့ၾကသည့္ ကာရံမဲ့ကဗ်ာမ်ားကို ေမာ္လ္ဒန္ကဗ်ာ ဟုလည္း ေခၚၾကေပေသးသည္။ ဤသည္ကား ယခင္ႏွင့္ယခုေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလဲလာသည့္သေဘာကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ (အျပစ္ဆိုျခင္းမဟုတ္ပါ။)။ စကားစပ္မိ၍ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
ေျပာခ်င္သည္ကား ေမြးေန႔အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါက အဂၤလန္နိုင္ငံမွ ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္က စာေရးသူအား ေမးဖူးပါသည္။ “အရွင္ဘုရား….တပည့္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ေမြးေန႔ပြဲဆိုတာ မၾကားဖူးပါဘူးဘုရား၊ အခုေတာ့ ေမြးေန႔ပြဲကို လူမ်ားသာမက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပါ မက်န္ျပဳလုပ္ေနၾကပါၿပီဘုရား…ဒီလုိလုပ္ၾကတာဟာ ဘုရားအလုိေတာ္နဲ႔ ကိုက္ညီမႈ ရွိပါ့မလားဆိုတာကို သိခ်င္ပါ တယ္ဘုရား” ဟု ေမးေလွ်ာက္ဖူးပါသည္။
ေလာကတြင္ ရဟန္းျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ဘုရားရွင္အလုိက် ေမြးေန႔ျပဳလုပ္နိုင္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္အလိုက်ကား တစ္ျခားမဟုတ္၊ ကုသိုလ္ရေရးကို ေရွးရႈရမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကတြင္ ဘာကိုပဲ အေၾကာင္းျပဳျပဳ အေၾကာင္းသည္ အဓိကမဟုတ္ ကုသို္လ္ရေရးသည္သာ အဓိကျဖစ္သည္။
ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က ညီေတာ္ျဖစ္သူ နႏၵမင္းသားသည္ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ကာ ရဟန္းျပဳခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ သူသည္ နတ္သမီးလိုခ်င္၍ တရားအားထုတ္ခဲ့ေပသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ဳိးသည္ ယခုေခတ္တြင္ ပ်က္ရယ္ျပဳစရာတစ္ခု ျဖစ္ေနေပမည္။ သို႔ေသာ္လည္း နတ္သမီးလိုခ်င္၍ တရားအားထုတ္ခဲ့သည့္ နႏၵမင္းသားသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ တရားထူးရကာ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူခဲ့သည္။
သုိ႔အတြက္ အေၾကာင္းေကာင္းသည္ မေကာင္းသည္မွာ ပဓာနမဟုတ္ ကုသိုလ္ရေရးသာ အဓိကက်ပါသည္။ ေမြးေန႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲငွားကာ ျပသမည့္အစား ရဟန္းသံဃာမ်ားအား စြမ္းနိုင္သေလာက္ ပင့္ဖိတ္ကာ လွဴဒါန္းရံုသာမက၊ ေမြးေန႔မွာ ဘ၀နာတစ္ခုခုပြား၊ စသည့္ ကုသိုလ္ရရွိေအာင္ ျပဳလုပ္နိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုေမြးေန႔ပြဲမ်ဳိးသည္ ဘုရားရွင္အလိုေတာ္က်သည့္ ေမြးေန႔ပြဲမ်ဳိး ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။
တစ္ခါက အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး၏ ေျမးမေလး တစ္ဦးသည္ သူ၏ အရုပ္ကေလး လက္မွလြတ္က်ၿပီး က်ဳိးပဲ့ပ်က္စီးသြားသည့္ အတြက္ ၀မ္းနည္းစြာ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနပါေတာ့သည္။ ထိုအျဖစ္ကို အဖိုးျဖစ္သူ အနာထပိဏ္က ျမင္ေသာအခါ ေျမးေလးလည္း အငိုတိတ္ေစ ကုသိုလ္လည္းရေစ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ “ ငါ့ေျမး…..မငိုပါနဲ႔ တိတ္ေနာ္…အဖိုးေလ…က်ဳိးသြားတဲ့အရုပ္ေလးအတြက္ ေကာင္းရာ သုဂတိေရာက္ေအာင္ မနက္ျဖန္မွာ ဘုရားအမွဴးရွိ သံဃာေတာ္မ်ားကို အိမ္ပင့္ၿပီး ဆြမ္းေကၽြးေပးမယ္ေလ”၊ ဟု ခ်စ္လွစြာေသာ ေျမးမေလးအား ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္လည္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဘုရားအမွဴးရွိသံဃာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ကာ ဆြမ္းလွဴဒါန္းခဲ့ သည္။ ယေန႔ေခတ္အျမင္နွင့္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ဒီသူေဌးႀကီး ရူးမ်ားေနၿပီေလာ ဟု ပ်က္ရယ္ျပဳစရာျဖစ္ေနသည္။
သူေဌးႀကီးသည္ ေျမးမေလး စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ကုသို္လ္ရပါေစ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အေၾကာင္း မဟုတ္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္အားပင့္ကာ ကုသိုလ္ျပဳခဲ့သည့္အတြက္ ကုသို္လ္မ်ား ရရွိခဲ့ေပသည္။
ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ရဟန္းျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ကုသိုလ္ရေရး ေရွးရႈမည္ဆိုပါက ဘုရားအလိုေတာ္က် ျဖစ္ပါေၾကာင္း အဂၤလန္က ဆရာ၀န္ႀကီးအား အေျဖေပးလိုက္ရသည္။
စာေရးသူတို႔ေက်ာင္းတြင္လည္း မၾကာခဏဆိုသကဲ့သုိ႔ ေမြးေန႔ဆြမ္းမ်ား လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကသည္။ ေမြးေန႔က်ေရာက္တိုင္း ဆြမ္းလွဴၾကျခင္းသည္ ကုသိုလ္ရသည့္အတြက္ ေကာင္းေသာလုပ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ ေမြးေန႔ က်ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ သတိထားစရာ တစ္ခုက မိမိအသက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးလာျခင္းပင္၊ ယခုႏွစ္ ေမြးေန႔သည္ ယခင္ႏွစ္ေမြးေန႔ႏွင့္ မတူနိုင္ေတာ့ေပ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ ေသဖို႔အတြက္ တစ္ႏွစ္ နီးလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ကဲ့သုိ႔ ေသျခင္းတရားကို ေမ့ေလ်ာ့မထားဘဲ ေမြးေန႔က်ေရာက္တိုင္း ေသဖို႔ရာ နီးကပ္လာေခ်ၿပီ ဟု ႏွလံုးသြင္းနုိင္ပါက ထိုႏွလံုးသြင္းျခင္းမ်ဴိးသည္ ေကာင္းေသာ ႏွလံုးသြင္းျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ ေမြးေန႔ပြဲတြင္ ကုသုိလ္ရနိုင္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ၿပီး ေသျခင္းတရားကိုလည္း ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္နိုင္မည္ဆိုပါက ထိုေမြးေန႔ပြဲသည္ “ ေမြးေန႔ႏွင့္တူေသာ ေမြးေန႔ပြဲ” ဟု တင္စားေျပာလိုက္ရပါသည္။
ဤေနရာ၌ ေသျခင္းတရားကုိ ႏွလံုးသြင္းျခင္းျဖင့္ လက္ငင္းရရွိနုိင္သည့္ အက်ဳိးတရားမွာ ကုသုိလ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအျပင္ ေသျခင္းတရားကုိ ပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ ေသခါနီးတြင္ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားမႈ နည္းပါးသြားကာ ေသျခင္းတရားကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆိုင္နိုင္သည္။
ဥပမာ လူတစ္ေယာက္သည္ ဆန္းၾကယ္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုကုိ ရရွိခါစမွာ ဆန္းၾကေနေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာလွ်င္ ထိုပစၥည္းမွာ ထိုသူ႔အတြက္ မဆန္းေတာ့ဘဲ ရိုးအီသြားသကဲ့သုိ႔႔ပင္ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ဖန္မ်ားသည့္ သူမ်ားမွာ ေသျခင္းတရားသည္ အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။
ပုထုဇဥ္လူသားတို႔သည္ ေသရေတာ့မည္ ဟုသိလိုက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ စိတ္က တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္တတ္ၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ “ငါသည္ တစ္ေန႔ေသရမည္ ၊ အခ်ိန္မေရြးေသနိုင္သည္” ဟု ေသျခင္းတရားကို ေန႔စဥ္ဆင္ျခင္ေသာ သူမ်ားမွာေတာ့ စိတ္ဂေယာင္ေျခာက္ျခားမႈ ကင္းကာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္နိုင္ၾကသည္။
ထိုအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အနည္းငယ္ေျပာပါဦးမည္။ တစ္ခါက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဘ၀၊ လယ္သမားျဖစ္စဥ္အခါက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဖခင္အပါအ၀င္ ဇနီး၊ သား၊သမီး၊ ေခၽြးမ၊ ကၽြန္မ ဟူ၍ မိသားစု (၆)ေယာက္ရွိသည္။ ထိုအခါ မရဏာႏုႆတိ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ပြားမ်ားဖို႔ရာ ဖခင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က ၾသ၀ါဒေပးေသာေၾကာင့္ မိသားစုမ်ား ေန႔စဥ္ ေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ားခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေန႔တြင္ သား ျဖစ္သူ ေျမြကိုက္၍ ေသဆံုးသြားရသည္။ သားတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားတာကို ဖခင္ႀကီးအပါအ၀င္ က်န္ရစ္သူ မိသားစု (၄)ေယာက္လံုးမွာ ၀မ္းနည္းမႈ မရွိသည့္အျပင္ ငိုေၾကြးျခင္းလည္း မျပဳၾကေခ်။ ဤသည္မွာ ေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ားသည့္္ အက်ဳိးေက်းဇူးပင္ျဖစ္သည္။
တဖန္ ျမန္မာနိုင္ငံရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစု၏ ေမြးေန႔ပြဲ ျပဳလုပ္က်င္းပၾကျခင္းအေပၚ သံုးသပ္ရလွ်င္ အသက္ရွည္ခ်င္သည့္ အေၾကာင္းတစ္ခုလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္ ၊ အသက္ကို ကုသိုလ္ျဖင့္ ဆက္ျခင္း ဆိုသည့္အတုိင္း အသက္ရွည္ဖို႕အတြက္ ကုသိုလ္နွင့္ ဆက္ၾကျခင္းပင္။ ဆိုေရးရွိက ဆိုအပ္စြ ဆိုသကဲ့သုိ႔ ေျပာရေပဦးမည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္ကာလတုန္းက ပုဏၰား တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုပုဏၰားကား ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ မဟုတ္၊ ဘာသာျခား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ပုဏၰားတို႔သည္ လမ္းခရီးတစ္ခုတြင္ ေတြ႕ဆံုခိုက္ ဘုရားရွင္က “ အသင္ပုဏၰား….သင္ဟာ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေသလိမ့္မယ္၊ သင္ေသရင္ ေမ်ာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္” ဟု ပုဏၰားအား ႀကိဳတင္ ေဟာကိန္းထုတ္လိုက္ပါသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ပုဏၰားက “ ငါေသေတာ့မယ္ ဆိုပါလား၊ ရဟန္းႀကီးေဂါတမရဲ႕ စကားဟာ မွန္တာက မ်ားတယ္၊ ဒါဆိုရင္….ငါက တကယ္ေသရေတာ့မွာေပါ့၊ ငါေသရင္ ေမ်ာက္ျဖစ္မယ္လို႔ ေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ ငါက တကယ္လည္း ေသရင္ ေမ်ာက္ျဖစ္ေတာ့မွာလား” ဟု ေတြးေနမိပါသည္။ ပုဏၰားသည္ ဘုရားရဲ႕၀ါဒကို ယံုၾကည္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ အေျပာ အေဟာမ်ားဟာ ဒက္ထိ မွန္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မ်က္ျမင္မို႔ သူ မျငင္းလိုေပ။
သုိ႔ႏွင့္ ပုဏၰားႀကီးသည္ အခ်ိန္က်ရင္ ေသဆံုးၿပီး ေမ်ာက္ျဖစ္မည္ ဟု ဘုရားစကားေတာ္ကုိ ( မွန္သည္က မ်ားေသာ ေဗဒင္ဆရာအား ယံုၾကည္မႈမ်ဳိးျဖင့္) ယံုၾကည္ကာ သူေသက ေမ်ာက္ျဖစ္လွ်င္ အဆင္သင့္ စားသံုးနိုင္ေစရန္ သူ၏ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္္ သူကိုယ္တိုင္ စားပင္မ်ားကို စိုက္ပ်ဳိးပါေလေတာ့သည္။ အခ်ိ္န္ၾကာလာေသာအခါ စိုက္ထားေသာ အပင္မ်ား ႀကီးထြားလာကာ အသီးမ်ားလည္း သီးလာခဲ့ေပသည္။ ထိုအခါ ခရီးသြား လူမ်ားသည္ ပုဏၰား၏ ဥယ်ာဥ္ အနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဗိုက္ဆာသည့္အတြက္ ခရီးႀကံဳခိုက္ ဥယ်ာဥ္ထဲမွ အသီးမ်ားကို စားခ်င္၍ ေတာင္းၾကေသာအခါ ပုဏၰားကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴျဖင့္ ေပးကမ္းေလေတာ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဘုရားရွင္ ေဟာကိန္းထုတ္ထားသည့္ အခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္လုနီးေသာအခါ ပုဏၰားသည္ ေသဖို႔ရာ အခ်ိန္ကို ေစာင့္စားရင္း ေနေလေတာ့သည္။ သူအဖို႔ ေမ်ာက္ျဖစ္လွ်င္ စားရန္အသီးမ်ားက အဆင္သင့္ျဖစ္ေန၍ ေသဖို႔ရာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေပသည္။ ဒါေပမယ့္ ေသဆံုးရန္ အခ်ိန္ေက်ာ္လြန္သြားေပမယ့္ ပုဏၰားကား အသက္မေသခဲ့ေပ။
ထိုအေၾကာင္းကို ပုဏၰားသည္ ဘုရားရွင္ထံသြားေရာက္ကာ “ ရဟန္းႀကီးေဂါတမ…သင္က ေသမယ္ဆိုလို႔ ေသမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတာ အခုေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္း ငါ မေသေသးပါဘူး” ဟု ေျပာေလသည္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က “ ပုဏၰား…ငါဘုရားေျပာတာ မမွားဘူး၊ သင္ ဒီအခ်ိန္က် ေသမယ္ဆိုတာလည္း မွန္တယ္၊ ဒါျဖင့္ဘာျဖစ္လို႔ မေသတာလဲဆိုရင္ သင္ဟာ ငါဘုရားက ေသမယ္လို႔ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ေသတဲ့အခါ ေမ်ာက္ျဖစ္ရင္ အဆင္သင့္စားဖို႔အတြက္ အသီးပင္ကို သင္ကုိယ္တိုင္ စိုက္ပ်ဴိးတယ္၊ အသီးသီးလာေတာ့လည္း ခရီးသြားေတြကို ၾကည္ျဖဴစြာ ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုေပးလွဴရတဲ့ ကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ ေသခ်ိန္ေရာက္ေပမယ့္ ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ပါဘူး..” ဟု ျပန္လည္မိန္႔ၾကားလိုက္ပါသည္။
ထုိအျဖစ္အပ်က္အရ…..မိမိအသက္ကို မိမိျပဳသည့္ ကုသိုလ္က ဆက္ေပးပါသည္။ ေလာကတြင္ ေသျခင္းေလးမ်ဳိးရွိေပသည္။ အသက္ကုန္၍ေသျခင္း၊ ကံကုန္၍ေသျခင္း၊ အသက္တမ္းေရာ ကံပါကုန္၍ေသျခင္း၊ သူတစ္ပါးပေယာဂေၾကာင့္ေသျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။ ထိုေသျခင္းေလးမ်ဳိးတြင္ မည္သည့္ေသျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ေသမည္ကိုကား ဘုရားမွတစ္ပါး မည္သူမွ ႀကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္၍ မရနိုင္ေပ။ အကယ္၍ မိမိသည္ ထိုေသျခင္းေလးမ်ဳိးအနက္ ကံကုန္၍ေသျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ေသမည္ဆိုပါက ဒါန၊ သီလ၊ ဘ၀နာတရားမ်ား အားထုတ္ျခင္းစသည့္ ကုသုိလ္တရားမ်ားကို ျပည့္စံုသထက္ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မိမိအသက္ကို ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္ရ နိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
အခ်ဴပ္ဆိုရေသာ္ အသက္ကို ကုသိုလ္ႏွင့္ ဆက္မည္ဟု ရည္ရြယ္ကာ မိမိေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္တြင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္ျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားျခင္း၊ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ စသည့္ ကုသုိလ္လုပ္ငန္းမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ “ေမြးေန႔ႏွင့္တူေသာ ေမြးေန႔ပြဲ” ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္နိုင္ၿပီး ေမြးေန႔ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္နုိင္သည့္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ ဟု ဆႏၵျပဳရင္း….
စိတ္ေနသန္႔ွရွင္း ေဘးရန္ကင္း လြန္မင္းခ်မ္းသာၾကပါေစ
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္)
30.3.2009၊7 း 56 AM

အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္တုိ႔ ေပ်ာ္စံရာ

ဥၾသ………….ဥၾသ…………..ဥၾသ….. ဟိုအေ၀းဆီမွ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူး ဖြယ္ရာ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ သနားစရာ အတိၿပီးသည့္ ဥၾသငွက္တု႔ိ၏ အသံေၾကာင့္ ေဆာင္းအကုန္ သုန္သုန္ေလရူး ေႏြဦးေရာက္လာျပန္ေခ်ၿပီ ဟု မွတ္သိလိုက္ရပါသည္။ သည္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ လက္ေတြ႕အေကာင္ အထည္မေဖၚနုိင္ဘဲ စိတ္ကူးနွင့္သာ ရူးေနခဲ့ရသည့္ စာေရးသူ၏ မဟာအေတြးႀကီးကား တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္သာ ကုန္ဆံုးလာခဲ့ေလရာ ငါးႏွစ္ခန္႔ ရွိလိမ့္မည္ထင္သည္။
သည္ႏွစ္တြင္ စာေရးသူ၏ မဟာအေတြးႀကီးကို လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ အခ်ိန္က်ေရာက္လာၿပီ ဟု မွတ္ယူရမည္ေလာ မေျပာတတ္ေပ။ အေၾကာင္းကား တစ္ေန႔ စာေရးသူႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးသည့္ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ဆရာေတာ္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်စဥ္…ဆရာေတာ္က “ဘုန္းႀကီး…..ဒီႏွစ္တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းဖြင့္ဖို႔ရာ အစီအစဥ္လုပ္ထားပါတယ္ဘုရား…ကိုရင္သကၤန္းအတြက္ တပည့္ေတာ္က တာ၀န္ယူလွဴဒါန္းမွာ ျဖစ္ၿပီး၊ သိကၡာရွင္၀တ္စံုကိုေတာ့ ဒကာမတစ္ဦးက တာ၀န္ယူလွဴဒါန္းပါ့မယ္ဘုရား..” ဟု ၀မ္းသာအားရေျပာလာရာ စာေရးသူလည္း အားရ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက် ဆိုသကဲ့သုိ႔ “အရွင္ဘုရား….ေကာင္းလိုက္တာဘုရား၊ လုပ္ျဖစ္တာကိုက ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွပါတယ္ဘုရား…တပည့္ေတာ္လည္း လုပ္ခ်င္ေနတယ္၊ စဥ္းစားလာတာ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိခဲ့ၿပီဘုရား…အခုထိ မလုပ္ျဖစ္ေသးဘူးဘုရား…အရွင္ဘုရားလုပ္မယ္ဆိုလို႔ တပည့္ေတာ္လည္း တကယ္ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚလာပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကည့္မယ္ ….” ဟု ၀မ္းသာစြာ ျပန္လည္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ၂၀၀၉ခုႏွစ္၊ေဖၚ၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ သင္တန္းသား/သူမ်ားအား သာမဏ/သိကၡာရွင္မ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ပထမအႀကိမ္ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းကို ေအးရိပ္ေခ်ာင္ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ၌ စတင္ဖြင့္လွစ္နိုင္ခဲ့ပါသည္။ သင္တန္းသားဦးေရမွာ တစ္ရာေက်ာ္ခန္႔ ရွိၿပီး၊ သင္တန္းနည္းျပ ဆရာေတာ္ (၂)ပါးျဖစ္သည္။ ေန႔လည္ဖက္ ေဟာေျပာေဆြးေႏြးပြဲကို စာေရးဆရာ ၀င္းျမေအာင္(ၿမိတ္)က တာ၀န္ယူေပးပါသည္။ သင္တန္းႀကီးႀကပ္ေရး ဆရာေတာ္က (၄)ပါး၊ ဆရာမက(၈)ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ညဖက္တြင္ ကေလးတရားပြဲကုိ စာေရးသူက ေဟာၾကားေပးပါသည္။
သင္တန္းကာလအတြင္း သင္တန္းသား/သူ ကိုရင္/သီလရွင္/ေယာဂီမ်ားသည္ ယဥ္ေက်းမႈစာေပမ်ားကို စိတ္ထက္သန္စြာျဖင့္ ေလ့ လာ သင္ယူေနၾကရာ ၀မ္းေျမာက္ပီတိျဖစ္ဖြယ္ရာ အတိျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္လိုအျဖစ္မ်ဳိးေရာက္ေစရန္ ေတြးလာခဲ့သည္မွာ ငါးႏွစ္ခန္႔ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ယခုေတာ့ အေတြးမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖၚနုိင္သည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူး ခဲ့ရသည္ကား စာေရးသူအျပင္ အျခားမည္သူမ်ား ရွိပါဦးမည္ နည္း။ ဤသုိ႔ ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့သည္မွာ စာေရးသူအား မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးခဲ့သည့္ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ ဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူးပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းအတြက္ ဆြမ္း၊ေရ၊မီး၊ စသည့္ လိုအပ္သည့္ အေထာက္အပံံ့မ်ားလည္း သင္တန္းမစမီ (၂)ပါတ္ခန္႔ ကတည္းကပင္ ျပည့္စံုခဲ့ရာ သင္တန္းအတြက္ အားရစရာအလြန္ေကာင္းသကဲ့သို႔ ေနာင္ႏွစ္အတြက္ကိုလည္း တြန္းအားေပးသည့္အလား ျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။
သင္တန္းအတြက္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို စာေရးသူအႀကိဳက္ဆံုးကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ေရႊေတာင္ကုန္းသာသနာ့ရိပ္သာ၏ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္၊ ထိုရိပ္သာမွ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားသည္ မၾကပ္လြန္း မေခ်ာင္လြန္းေသာေၾကာင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟုယူဆရသည့္အတြက္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕-ေအးရိပ္ေခ်ာင္ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ ၊ ပထမအႀကိမ္ ေႏြရာသီ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္းတြင္ ေရႊေတာင္ကုန္းမွ စည္းကမ္းခ်က္ကို အမ်ားဆံုးထည့္သြင္းကာ ခ်မွတ္ခဲ့သည့္အတြက္ သင္တန္းသား/သင္တန္းသူကိုရင္ သီလရွင္မ်ား အထူးပင္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသည္ ဟု သိခဲ့ရပါသည္။ သင္တန္းကာလအတြင္း စာေမးပြဲကို ႏွစ္ႀကိမ္ က်င္းပေပးခဲ့သည္။ ထုိအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ကေလးမ်ားအတြက္ စာေပသင္ယူမႈက႑တြင္ ေလးေသာ၀န္ထုတ္ႀကီးကို ထမ္းရသည္ႏွင့္မတူဘဲ ယဥ္ေက်းမႈ စာေပမ်ားကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သင္ခဲ့ၾကရသည္။
သင္တန္းသား/သူမ်ားသည္ ယဥ္ေက်းမႈစာေပကို သင္ယူရံုမွ်က သူတို႔၏သႏၱာန္တြင္ ဘာသာေရး ခံယူခ်က္မ်ား ေလးနက္လာေအာင္လည္း သင္တန္းနည္းျပဆရာေတာ္မ်ားကိုယ္တိုင္ စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကေပသည္။ ဤတြင္ သင္တန္းသားကိုရင္ေလးတစ္ပါး၏ ရင္ဖြင့္သံေလးကို နားေထာင္ၾကည့္ ေစခ်င္ပါသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ကေလးမ်ားသင္တန္းမစမီ အနားယူခ်ိန္တြင္ အေမလုပ္သူက သားကိုရင္ႏွင့္ လာေရာက္ေတြ႕ဆံုပါသည္။ အေမက “ ကိုရင္….သင္တန္းမွာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား၊ ဘာမ်ားလုိေသးလဲ”
ကုိရင္ “ဒကာမႀကီး…ကိုရင္သင္တန္းတက္ရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္၊ အသိလည္းတိုးပါတယ္၊ ဒကာမႀကီးကို ကိုရင္ တစ္ခုေျပာခ်င္တယ္၊ ေျပာမယ္ေနာ္” ကိုရင္၏ ခြင့္ေတာင္းမႈကို အေမလုပ္သူက “ ကိုရင္ ေျပာေလ….တပည့္ေတာ္မနားေထာင္ေနပါတယ္” ထိုအခါ ကိုရင္က “ဒကာမႀကီး… ….အိမ္မွာ အုန္းသီးဆြဲကို ဆြဲထားလို႔ ဘာအက်ဳိးမွ ရလာမွာမဟုတ္ဘူး၊ အားကိုးစရာတစ္ခုအေနနဲ႔ မကိုးကြယ္ေကာင္းဘူး၊ ကိုရင္တို႔ကိုးကြယ္ရမွာက ဘုရား..တရား…သံဃာ ရတနာသံုးပါးပဲ ရွိတယ္ေလ…၊ သင္တန္းၿပီးလုိ႔ ကိုရင္အိမ္ျပန္လာတဲ့အခါေလ… အိမ္မွာဆြဲထားတဲ့ အုန္းသီးဆြဲႀကီးကို ျဖဳတ္လိုက္ၾကရေအာင္ေနာ္ ဒကာမႀကီး” ဟု ေျပာလိုက္ရာ အေမလုပ္သူမွာ အံ့အားသင့္ကာ “ ကိုရင္ အိမ္က်ရင္ ကိုရင္ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရပါေစ့မယ္” ဟု ၀မ္းသာအားရ ေျပာဆိုေနသံကို ၾကားလိုက္ရသည့္အတြက္ ပြင့္လာသည့္ပန္းေလးမ်ားကို ၀မ္းသာပီတိျဖင့္ ေပ်ာ္မဆံုးျဖစ္ေနသည့္ ဥယ်ာဥ္မူးပမာ စာေရးသူမွာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ပီတိျဖာေ၀ခဲ့ရေပသည္။
ညအခ်ိန္ ကေလးတရားပြဲ၌ “သားတို႔…သမီးတို႔ ကိုးကြယ္ရာမွာက ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသံုးပါးျဖစ္တယ္ ၊ ဒါကလြဲၿပီး တစ္ျခားဟာေတြကို ကိုးကြယ္ရာအျဖစ္ အိမ္မွာ မထားရဘူးေနာ္…..၊ဒါကို သေဘာေပါက္လို႔ရွိရင္ သားတို႔ သမီးတို႔ကို ဘုန္းဘုန္းေမးမယ္္..သားတို႔သိသလို ရဲရဲသာျပန္ေျဖၾကေနာ္၊ တကယ္လို႔ ဘုိးဘုိးေအာင္၊ ဘိုးမင္းေခါင္၊ ကြမ္ရင္၊ အန္းကုန္း စတဲ့ ရုပ္တုေတြ သားတို႔အိမ္မွာ ရွိမယ္ဆိုရင္ သားတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ”
ကိုရင္ “ သားတို႔အိမ္ျပန္တဲ့အခါ ဒီရုပ္တုေတြကို မရွိခိုးပါဘူး၊ သားတို႔က ဘုရားပဲ ရွိခိုးမွာပါ ဘုန္းဘုန္း”
စာေရးသူ “ တကယ္လို႔ အေဖ၊အေမတို႔က သားတုိ႔ရဲ႕ဆႏၵကို မလိုက္ေလ်ာဘဲ အျခားရုပ္တုေတြကို သူတို႔ဘာသာ ကိုးကြယ္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ သားတို႔ သမီးတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ” ဟု ေမးရာ ေက်ာင္းသားေတြက မေျဖဘဲ အသံတိတ္ေနသည္၊ သုိ႔ႏွင့္ စာေရးသူက “ သာသနာျပင္ပမွ ရုပ္တုေတြကို မကိုးကြယ္ဘဲ ရတနာသံုးပါးကိုသာ ကိုးကြယ္ၾကဖို႔ သားတို႔သမီးတို႔က အေဖအေမေတြကို တိုက္တြန္းေျပာဆိုရမယ္ေနာ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုရင္မ်ား “ မွန္ပါ ဘုန္းဘုန္း” ဟု ျပန္ေျဖၾကပါသည္။
စာေရးသူက “ ဒါဆိုရင္ သားတို႔ကို ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေမးဦးမယ္ ၊သားတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ နတ္သူငယ္ဆိုတာ ရွိလား”
သင္တန္းသား “ ရွိပါတယ္ဘုန္းဘုန္း” ဟုေျဖသကဲ့သုိ႔ သင္တန္းသူမ်ားကလည္း “ သမီးတို႔ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း ရွိတယ္ ဘုန္းဘုန္း” တစ္ခ်ဴိ႕သမီးေလးေတြက “ သမီးတို႔က နတ္သူငယ္မ်ဳိးရိုးပါ ဘုန္းဘုန္း” ဟု ပြင့္လင္းရိုးသားစြာ ေျပာရာ သင္တန္းသားအားလံုး ရယ္ ၾကျပန္သည္။
စာေရးသူက “ ဒါဆိုရင္ သားတို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ နတ္သူငယ္ရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီေပါ့ ဟုတ္လား”
သင္တန္းသား “ ရွိတာေသခ်ာတယ္ဘုန္းဘုန္း သားတို႔ ဒီသင္တန္းမတက္ခင္ေလးေတာင္ ေတြ႕ခဲ့ေသးတယ္ ဘုန္းဘုန္း”
စာေရးသူ “ ဒါဆိုရင္ အရပ္ထဲမွာ ဒီနတ္သူငယ္ေတြ ဘာလုပ္တာ ျမင္ရလဲ၊ ျမင္တဲ့သူရွိရင္ ဘုန္းဘုန္းကို ေျပာပါဦး”
သင္တန္းသား “ဘုန္းဘုန္း ဒီနတ္သူငယ္ေတြက သားတုိ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူေတြဆီကေန လိမ္စားေနတာပါဘုန္းဘုန္း”
စာေရးသူ “ ရႈး …တိုးတိုး နတ္သူငယ္ၾကားသြားရင္ သားတို႔ကို ေဆာ္လိမ့္မယ္” ဟုေျပာေတာ့ သင္တန္းသားမ်ား ရယ္ၾကသည္။
သင္တန္းသား “ နတ္သူငယ္ကို သားတုိ႔ မေၾကာက္ဖူး ဘုန္းဘုန္း ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္ သူတို႔က လိမ္ဖို႔သာ သိတာဘုန္းဘုန္း”
စာေရးသူ “ နတ္သူငယ္က လူေတြကို လိမ္တတ္တယ္ဆိုတာ သားတို႔သမီးတို႔ကို ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ”
သင္တန္းသား “ သားတို႔ကို စာသင္ေပးတဲ့ ဘုန္းဘုန္းက စာသင္ရင္း ေျပာျပတာကို မွတ္ထားတာ ဘုန္းဘုန္း”
ေက်ာက္အရိုင္းတုံးကို ေသြးလိုက္သည့္အခါ အရည္အေသြးေကာင္းေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ ေက်ာက္တစ္လံုးျဖစ္လာသကဲ့သုိ႔ သင္တန္းသားမ်ားသည္ သင္တန္းတက္ခါစကဲ့သို႔ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လိမ္မာေရးျခားရွိလာကာ ဘာသာေရးအသိဥာဏ္မ်ားလည္း ၾကြယ္၀လာခဲ့ၾကေပသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ သူတို႔အေရွ႕က ဘုန္းႀကီးရဟန္းေတာ္မ်ား ျဖတ္သြားလွ်င္ လက္အုပ္ခ်ီထားၾကသည္ကို ျမင္ရသည္။
ဤသည္မွာ သင္တန္းဆရာမ်ား၏ သင္ၾကားဆံုးမမႈတို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ေလးေတြ၏ သႏၱာန္၌ ဘာသာေရးအသိဥာဏ္မ်ား ရရွိခဲ့ၾကသည့္အျပင္ လိမ္မာယဥ္ေက်းသည့္ ကေလးမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ရေပသည္။
တစ္ဖန္ စာေရးသူက “ သားတို႔ သမီးတို႔ ဒီသင္တန္းတက္တာ မပ်င္းၾကဘူးလား” ဟုေမးရာ သင္တန္းသား မ်ားက “သားတို႔ သင္တန္းတက္ရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္ဘုန္းဘုန္း” ဟုေျဖၾကသည္။ စာေရးသူက “ ဒါဆိုရင္ ေနာင္ႏွစ္ ဒီသင္တန္းကို လာတက္ၾကဦးမွာေပါ့၊ သင္တန္းလာတက္မဲ့ သားတို႔သမီးတို႔ လက္ၿငိဳးေထာင္ပါ” ဟုေျပာရာ သင္တန္းသား အားလံုး လက္ၿငိဳးေထာင္ ၾကသည္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း က်င္းပရာ ေအးရိပ္ေခ်ာင္မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာသည္ အနာဂတ္မ်ဴိးဆက္သစ္ေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ သင္တန္းသား/သူေလးမ်ားရဲ႕ ေပ်ာ္စံရာ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
သုိ႔ႏွင့္ ပထမအႀကိမ္-ေႏြရာသီ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္းႀကီးၿပီးဆံုး၍ သင္တန္းဆင္းပြဲ ေန႔သုိ႔တို္င္ ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ၊ ထိုေန႔ကား ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းသား သင္တန္းသူမ်ား၏ လိမၼာေရးျခားရွိမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စည္းကမ္းလိုက္နာမႈအေပၚ အေျခတည္ကာ ပထမအဆင့္၌ ပထမဆု ဒုတိယဆု တတိယဆုမ်ားႏွင့္ ဒုတိယအဆင့္ ပထမဆု ဒုတိယဆု တတိယဆုမ်ား အထူးေအာင္သည့္သူမ်ားပါမက်န္ စာေရးသူက ခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့ပါသည္။ ရိုးရိုးေအာင္ျမင္ၾကသည့္ သင္တန္းသား သင္တန္းသူမ်ားအား တစ္ပါးက်စီ သင္တန္းနည္းျပဆရာေတာ္မ်ားက ေအာင္လက္မွတ္မ်ားကို ဆက္လက္ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါသည္။
သင္တန္းဆင္းပြဲတြင္ ၾသ၀ါဒကထာကို ပဓာနနာယက ဆရာေတာ္ကို္ယ္စား စာေရးသူကပဲ တာ၀န္ယူ၍ ၾသ၀ါဒစကား ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထုိၾသ၀ါဒကထာကို အက်ဥ္းခ်ဴံးၿပီး ေျပာရပါလွ်င္….
“ယေန႔အခ်ိန္အခါဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ သာသနာေတာ္ႀကီး အမိျမန္မာျပည္တြင္ ထြန္းကားေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္္။ ဒီလို ထြန္းကားေနေပမဲ့ ယေန႔ လူငယ္အခ်ဴိ႕ဟာ အက်င့္စာရိတၱပ်က္ယြင္းကာ ဘိန္းရွဴ ၊ အရက္ေသာက္စတဲ့ မေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနၾကတာေတြ႕ျမင္ရတဲ့အျပင္ လူႀကီးသူမမ်ား ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ေသာအခါ ရိုေသရေကာင္းမွန္းမသိၾကေခ်။ သည္လိုသာ အက်င့္စာရိတၱပ်က္ယြင္းေနၾကမည္ဆိုလွ်င္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ မေတြး၀ံ့စရာေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ား၏ အက်င့္စာရိတၱျမင့္တင္ေရး၊ လိမၼာယဥ္ေက်းၿပီး ဘာသာေရးအသိဥာဏ္မ်ား ရွိနိုင္ေစရန္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့အတြက္ ယခုလို ေႏြရာသီ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္းကို ဖြင့္လစ္သင္ၾကားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
သင္တန္းသား/သူမ်ားဟာေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ အနာဂတ္သာသနာအတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးမ်ားဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ လိမ္မာယဥ္ေက်းမႈအတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာသာမက မိဘတိုင္းမွာလည္း တာ၀န္ရွိၾကတယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘအားလံုး ၀ိုင္း၀န္းေထာင့္ပံ့ကူညီေပးၾကဖို႔ တုိက္တြန္းပါတယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ယေန႔ေခတ္မွာ ဘာသာျခားကေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းကို ေသာၾကာေန႔တုိင္း၊ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းမွာလိုလို တက္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာ ကိုေရႊျမန္မာမ်ားမွာ က်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို တစ္ႏွစ္ၾကာလို႔ တစ္ခါမွ မေရာက္တဲ့သူေတြ ရွိတယ္၊ ကေလးမ်ားဆိုရင့္ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ၊ ဒီလိုျဖစ္ေနၾကတာဟာ ဘာသာေရးဆုတ္ယုတ္မႈအပိုင္းလည္း ပါေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုစဥ္းစားမိပါတယ္၊ အေကာင္အထည္ေဖၚနိုင္ေအာင္လည္း လုပ္ထားပါ တယ္။ အဲဒါက လာမည့္ႏွစ္ကစလို႔ Sunday school အစီအစဥ္ျဖင့္ ကေလးမ်ားအား ေက်ာင္းသို႔ေခၚကာ ယဥ္ေက်းမႈဘာသာရပ္ကို ပို႔ခ်သင္ၾကားေပးဖို႔ပါ။ နိဂံုးခ်ဴပ္ေျပာလိုတာက ယခုလုိ သင္တန္းေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသည့္အတြက္ အတိုင္းမသိ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရသလို ေနာင္ကိုလည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပျပဳလုပ္သြားမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ထိုသင္တန္းမ်ဳိးကိုလည္း ေနရာအနံ႔အျပား က်င္းပနိုင္ၾကမည္ဆိုပါက အလြန္ေကာင္းလွပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား ေနရာအနံ႕ က်င္းပၾကေစလိုေၾကာင္း ” ေျပာၿပီး ၾသ၀ါဒကထာကို နိဂံုးခ်ဴပ္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။
သင္တန္းဆင္းပြဲ အခမ္းအနား ၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ သၾကားဆြမ္းေလာင္းလွဴပြဲ အစီအစဥ္တစ္ခု ျပဳလုပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ သင္တန္းသား သင္တန္းသူမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကိုရင္-သီလရွင္မ်ားအား အမိအဘမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေနလူတို႔က သၾကားဆြမ္းကို လာေရာက္ေလာင္းလွဴ ၾကပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕- ေအးရိပ္ေခ်ာင္မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ ပထမအႀကိမ္ ေႏြရာသီ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္းကို ေအာင္ျမင္စြာက်င္းပနုိင္ခဲ့ပါသည္။ ေနာင္လာမည့္ႏွစ္တြင္လည္း ဒုတိယအႀကိမ္ ျပဳလုပ္က်င္းပမွာ ျဖစ္သလို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း ျပဳလုပ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးရင္း အဆံုးသတ္လိုက္ရပါေတာ့သတည္း။ ။
(ၿမိတ္ မဂၢဇင္း၏ ပုလဲရတု အထိမ္းအမွတ္တြင္ ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳေရးသားပါသည္။)

အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္တုိ႔ ေပ်ာ္စံရာ

ဥၾသ………….ဥၾသ…………..ဥၾသ….. ဟိုအေ၀းဆီမွ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူး ဖြယ္ရာ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ သနားစရာ အတိၿပီးသည့္ ဥၾသငွက္တု႔ိ၏ အသံေၾကာင့္ ေဆာင္းအကုန္ သုန္သုန္ေလရူး ေႏြဦးေရာက္လာျပန္ေခ်ၿပီ ဟု မွတ္သိလိုက္ရပါသည္။ သည္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ လက္ေတြ႕အေကာင္ အထည္မေဖၚနုိင္ဘဲ စိတ္ကူးနွင့္သာ ရူးေနခဲ့ရသည့္ စာေရးသူ၏ မဟာအေတြးႀကီးကား တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္သာ ကုန္ဆံုးလာခဲ့ေလရာ ငါးႏွစ္ခန္႔ ရွိလိမ့္မည္ထင္သည္။
သည္ႏွစ္တြင္ စာေရးသူ၏ မဟာအေတြးႀကီးကို လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ အခ်ိန္က်ေရာက္လာၿပီ ဟု မွတ္ယူရမည္ေလာ မေျပာတတ္ေပ။ အေၾကာင္းကား တစ္ေန႔ စာေရးသူႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးသည့္ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ဆရာေတာ္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်စဥ္…ဆရာေတာ္က “ဘုန္းႀကီး…..ဒီႏွစ္တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းဖြင့္ဖို႔ရာ အစီအစဥ္လုပ္ထားပါတယ္ဘုရား…ကိုရင္သကၤန္းအတြက္ တပည့္ေတာ္က တာ၀န္ယူလွဴဒါန္းမွာ ျဖစ္ၿပီး၊ သိကၡာရွင္၀တ္စံုကိုေတာ့ ဒကာမတစ္ဦးက တာ၀န္ယူလွဴဒါန္းပါ့မယ္ဘုရား..” ဟု ၀မ္းသာအားရေျပာလာရာ စာေရးသူလည္း အားရ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက် ဆိုသကဲ့သုိ႔ “အရွင္ဘုရား….ေကာင္းလိုက္တာဘုရား၊ လုပ္ျဖစ္တာကိုက ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွပါတယ္ဘုရား…တပည့္ေတာ္လည္း လုပ္ခ်င္ေနတယ္၊ စဥ္းစားလာတာ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိခဲ့ၿပီဘုရား…အခုထိ မလုပ္ျဖစ္ေသးဘူးဘုရား…အရွင္ဘုရားလုပ္မယ္ဆိုလို႔ တပည့္ေတာ္လည္း တကယ္ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚလာပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကည့္မယ္ ….” ဟု ၀မ္းသာစြာ ျပန္လည္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ၂၀၀၉ခုႏွစ္၊ေဖၚ၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ သင္တန္းသား/သူမ်ားအား သာမဏ/သိကၡာရွင္မ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ပထမအႀကိမ္ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းကို ေအးရိပ္ေခ်ာင္ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ၌ စတင္ဖြင့္လွစ္နိုင္ခဲ့ပါသည္။ သင္တန္းသားဦးေရမွာ တစ္ရာေက်ာ္ခန္႔ ရွိၿပီး၊ သင္တန္းနည္းျပ ဆရာေတာ္ (၂)ပါးျဖစ္သည္။ ေန႔လည္ဖက္ ေဟာေျပာေဆြးေႏြးပြဲကို စာေရးဆရာ ၀င္းျမေအာင္(ၿမိတ္)က တာ၀န္ယူေပးပါသည္။ သင္တန္းႀကီးႀကပ္ေရး ဆရာေတာ္က (၄)ပါး၊ ဆရာမက(၈)ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ညဖက္တြင္ ကေလးတရားပြဲကုိ စာေရးသူက ေဟာၾကားေပးပါသည္။
သင္တန္းကာလအတြင္း သင္တန္းသား/သူ ကိုရင္/သီလရွင္/ေယာဂီမ်ားသည္ ယဥ္ေက်းမႈစာေပမ်ားကို စိတ္ထက္သန္စြာျဖင့္ ေလ့ လာ သင္ယူေနၾကရာ ၀မ္းေျမာက္ပီတိျဖစ္ဖြယ္ရာ အတိျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္လိုအျဖစ္မ်ဳိးေရာက္ေစရန္ ေတြးလာခဲ့သည္မွာ ငါးႏွစ္ခန္႔ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ယခုေတာ့ အေတြးမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖၚနုိင္သည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူး ခဲ့ရသည္ကား စာေရးသူအျပင္ အျခားမည္သူမ်ား ရွိပါဦးမည္ နည္း။ ဤသုိ႔ ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့သည္မွာ စာေရးသူအား မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးခဲ့သည့္ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ ဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူးပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းအတြက္ ဆြမ္း၊ေရ၊မီး၊ စသည့္ လိုအပ္သည့္ အေထာက္အပံံ့မ်ားလည္း သင္တန္းမစမီ (၂)ပါတ္ခန္႔ ကတည္းကပင္ ျပည့္စံုခဲ့ရာ သင္တန္းအတြက္ အားရစရာအလြန္ေကာင္းသကဲ့သို႔ ေနာင္ႏွစ္အတြက္ကိုလည္း တြန္းအားေပးသည့္အလား ျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။
သင္တန္းအတြက္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို စာေရးသူအႀကိဳက္ဆံုးကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ေရႊေတာင္ကုန္းသာသနာ့ရိပ္သာ၏ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္၊ ထိုရိပ္သာမွ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားသည္ မၾကပ္လြန္း မေခ်ာင္လြန္းေသာေၾကာင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟုယူဆရသည့္အတြက္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕-ေအးရိပ္ေခ်ာင္ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ ၊ ပထမအႀကိမ္ ေႏြရာသီ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္းတြင္ ေရႊေတာင္ကုန္းမွ စည္းကမ္းခ်က္ကို အမ်ားဆံုးထည့္သြင္းကာ ခ်မွတ္ခဲ့သည့္အတြက္ သင္တန္းသား/သင္တန္းသူကိုရင္ သီလရွင္မ်ား အထူးပင္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသည္ ဟု သိခဲ့ရပါသည္။ သင္တန္းကာလအတြင္း စာေမးပြဲကို ႏွစ္ႀကိမ္ က်င္းပေပးခဲ့သည္။ ထုိအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ကေလးမ်ားအတြက္ စာေပသင္ယူမႈက႑တြင္ ေလးေသာ၀န္ထုတ္ႀကီးကို ထမ္းရသည္ႏွင့္မတူဘဲ ယဥ္ေက်းမႈ စာေပမ်ားကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သင္ခဲ့ၾကရသည္။
သင္တန္းသား/သူမ်ားသည္ ယဥ္ေက်းမႈစာေပကို သင္ယူရံုမွ်က သူတို႔၏သႏၱာန္တြင္ ဘာသာေရး ခံယူခ်က္မ်ား ေလးနက္လာေအာင္လည္း သင္တန္းနည္းျပဆရာေတာ္မ်ားကိုယ္တိုင္ စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကေပသည္။ ဤတြင္ သင္တန္းသားကိုရင္ေလးတစ္ပါး၏ ရင္ဖြင့္သံေလးကို နားေထာင္ၾကည့္ ေစခ်င္ပါသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ကေလးမ်ားသင္တန္းမစမီ အနားယူခ်ိန္တြင္ အေမလုပ္သူက သားကိုရင္ႏွင့္ လာေရာက္ေတြ႕ဆံုပါသည္။ အေမက “ ကိုရင္….သင္တန္းမွာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား၊ ဘာမ်ားလုိေသးလဲ”
ကုိရင္ “ဒကာမႀကီး…ကိုရင္သင္တန္းတက္ရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္၊ အသိလည္းတိုးပါတယ္၊ ဒကာမႀကီးကို ကိုရင္ တစ္ခုေျပာခ်င္တယ္၊ ေျပာမယ္ေနာ္” ကိုရင္၏ ခြင့္ေတာင္းမႈကို အေမလုပ္သူက “ ကိုရင္ ေျပာေလ….တပည့္ေတာ္မနားေထာင္ေနပါတယ္” ထိုအခါ ကိုရင္က “ဒကာမႀကီး… ….အိမ္မွာ အုန္းသီးဆြဲကို ဆြဲထားလို႔ ဘာအက်ဳိးမွ ရလာမွာမဟုတ္ဘူး၊ အားကိုးစရာတစ္ခုအေနနဲ႔ မကိုးကြယ္ေကာင္းဘူး၊ ကိုရင္တို႔ကိုးကြယ္ရမွာက ဘုရား..တရား…သံဃာ ရတနာသံုးပါးပဲ ရွိတယ္ေလ…၊ သင္တန္းၿပီးလုိ႔ ကိုရင္အိမ္ျပန္လာတဲ့အခါေလ… အိမ္မွာဆြဲထားတဲ့ အုန္းသီးဆြဲႀကီးကို ျဖဳတ္လိုက္ၾကရေအာင္ေနာ္ ဒကာမႀကီး” ဟု ေျပာလိုက္ရာ အေမလုပ္သူမွာ အံ့အားသင့္ကာ “ ကိုရင္ အိမ္က်ရင္ ကိုရင္ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရပါေစ့မယ္” ဟု ၀မ္းသာအားရ ေျပာဆိုေနသံကို ၾကားလိုက္ရသည့္အတြက္ ပြင့္လာသည့္ပန္းေလးမ်ားကို ၀မ္းသာပီတိျဖင့္ ေပ်ာ္မဆံုးျဖစ္ေနသည့္ ဥယ်ာဥ္မူးပမာ စာေရးသူမွာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ပီတိျဖာေ၀ခဲ့ရေပသည္။
ညအခ်ိန္ ကေလးတရားပြဲ၌ “သားတို႔…သမီးတို႔ ကိုးကြယ္ရာမွာက ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသံုးပါးျဖစ္တယ္ ၊ ဒါကလြဲၿပီး တစ္ျခားဟာေတြကို ကိုးကြယ္ရာအျဖစ္ အိမ္မွာ မထားရဘူးေနာ္…..၊ဒါကို သေဘာေပါက္လို႔ရွိရင္ သားတို႔ သမီးတို႔ကို ဘုန္းဘုန္းေမးမယ္္..သားတို႔သိသလို ရဲရဲသာျပန္ေျဖၾကေနာ္၊ တကယ္လို႔ ဘုိးဘုိးေအာင္၊ ဘိုးမင္းေခါင္၊ ကြမ္ရင္၊ အန္းကုန္း စတဲ့ ရုပ္တုေတြ သားတို႔အိမ္မွာ ရွိမယ္ဆိုရင္ သားတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ”
ကိုရင္ “ သားတို႔အိမ္ျပန္တဲ့အခါ ဒီရုပ္တုေတြကို မရွိခိုးပါဘူး၊ သားတို႔က ဘုရားပဲ ရွိခိုးမွာပါ ဘုန္းဘုန္း”
စာေရးသူ “ တကယ္လို႔ အေဖ၊အေမတို႔က သားတုိ႔ရဲ႕ဆႏၵကို မလိုက္ေလ်ာဘဲ အျခားရုပ္တုေတြကို သူတို႔ဘာသာ ကိုးကြယ္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ သားတို႔ သမီးတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ” ဟု ေမးရာ ေက်ာင္းသားေတြက မေျဖဘဲ အသံတိတ္ေနသည္၊ သုိ႔ႏွင့္ စာေရးသူက “ သာသနာျပင္ပမွ ရုပ္တုေတြကို မကိုးကြယ္ဘဲ ရတနာသံုးပါးကိုသာ ကိုးကြယ္ၾကဖို႔ သားတို႔သမီးတို႔က အေဖအေမေတြကို တိုက္တြန္းေျပာဆိုရမယ္ေနာ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုရင္မ်ား “ မွန္ပါ ဘုန္းဘုန္း” ဟု ျပန္ေျဖၾကပါသည္။
စာေရးသူက “ ဒါဆိုရင္ သားတို႔ကို ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေမးဦးမယ္ ၊သားတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ နတ္သူငယ္ဆိုတာ ရွိလား”
သင္တန္းသား “ ရွိပါတယ္ဘုန္းဘုန္း” ဟုေျဖသကဲ့သုိ႔ သင္တန္းသူမ်ားကလည္း “ သမီးတို႔ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း ရွိတယ္ ဘုန္းဘုန္း” တစ္ခ်ဴိ႕သမီးေလးေတြက “ သမီးတို႔က နတ္သူငယ္မ်ဳိးရိုးပါ ဘုန္းဘုန္း” ဟု ပြင့္လင္းရိုးသားစြာ ေျပာရာ သင္တန္းသားအားလံုး ရယ္ ၾကျပန္သည္။
စာေရးသူက “ ဒါဆိုရင္ သားတို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ နတ္သူငယ္ရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီေပါ့ ဟုတ္လား”
သင္တန္းသား “ ရွိတာေသခ်ာတယ္ဘုန္းဘုန္း သားတို႔ ဒီသင္တန္းမတက္ခင္ေလးေတာင္ ေတြ႕ခဲ့ေသးတယ္ ဘုန္းဘုန္း”
စာေရးသူ “ ဒါဆိုရင္ အရပ္ထဲမွာ ဒီနတ္သူငယ္ေတြ ဘာလုပ္တာ ျမင္ရလဲ၊ ျမင္တဲ့သူရွိရင္ ဘုန္းဘုန္းကို ေျပာပါဦး”
သင္တန္းသား “ဘုန္းဘုန္း ဒီနတ္သူငယ္ေတြက သားတုိ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူေတြဆီကေန လိမ္စားေနတာပါဘုန္းဘုန္း”
စာေရးသူ “ ရႈး …တိုးတိုး နတ္သူငယ္ၾကားသြားရင္ သားတို႔ကို ေဆာ္လိမ့္မယ္” ဟုေျပာေတာ့ သင္တန္းသားမ်ား ရယ္ၾကသည္။
သင္တန္းသား “ နတ္သူငယ္ကို သားတုိ႔ မေၾကာက္ဖူး ဘုန္းဘုန္း ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္ သူတို႔က လိမ္ဖို႔သာ သိတာဘုန္းဘုန္း”
စာေရးသူ “ နတ္သူငယ္က လူေတြကို လိမ္တတ္တယ္ဆိုတာ သားတို႔သမီးတို႔ကို ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ”
သင္တန္းသား “ သားတို႔ကို စာသင္ေပးတဲ့ ဘုန္းဘုန္းက စာသင္ရင္း ေျပာျပတာကို မွတ္ထားတာ ဘုန္းဘုန္း”
ေက်ာက္အရိုင္းတုံးကို ေသြးလိုက္သည့္အခါ အရည္အေသြးေကာင္းေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ ေက်ာက္တစ္လံုးျဖစ္လာသကဲ့သုိ႔ သင္တန္းသားမ်ားသည္ သင္တန္းတက္ခါစကဲ့သို႔ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လိမ္မာေရးျခားရွိလာကာ ဘာသာေရးအသိဥာဏ္မ်ားလည္း ၾကြယ္၀လာခဲ့ၾကေပသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ သူတို႔အေရွ႕က ဘုန္းႀကီးရဟန္းေတာ္မ်ား ျဖတ္သြားလွ်င္ လက္အုပ္ခ်ီထားၾကသည္ကို ျမင္ရသည္။
ဤသည္မွာ သင္တန္းဆရာမ်ား၏ သင္ၾကားဆံုးမမႈတို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ေလးေတြ၏ သႏၱာန္၌ ဘာသာေရးအသိဥာဏ္မ်ား ရရွိခဲ့ၾကသည့္အျပင္ လိမ္မာယဥ္ေက်းသည့္ ကေလးမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ရေပသည္။
တစ္ဖန္ စာေရးသူက “ သားတို႔ သမီးတို႔ ဒီသင္တန္းတက္တာ မပ်င္းၾကဘူးလား” ဟုေမးရာ သင္တန္းသား မ်ားက “သားတို႔ သင္တန္းတက္ရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္ဘုန္းဘုန္း” ဟုေျဖၾကသည္။ စာေရးသူက “ ဒါဆိုရင္ ေနာင္ႏွစ္ ဒီသင္တန္းကို လာတက္ၾကဦးမွာေပါ့၊ သင္တန္းလာတက္မဲ့ သားတို႔သမီးတို႔ လက္ၿငိဳးေထာင္ပါ” ဟုေျပာရာ သင္တန္းသား အားလံုး လက္ၿငိဳးေထာင္ ၾကသည္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း က်င္းပရာ ေအးရိပ္ေခ်ာင္မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာသည္ အနာဂတ္မ်ဴိးဆက္သစ္ေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ သင္တန္းသား/သူေလးမ်ားရဲ႕ ေပ်ာ္စံရာ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
သုိ႔ႏွင့္ ပထမအႀကိမ္-ေႏြရာသီ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္းႀကီးၿပီးဆံုး၍ သင္တန္းဆင္းပြဲ ေန႔သုိ႔တို္င္ ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ၊ ထိုေန႔ကား ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းသား သင္တန္းသူမ်ား၏ လိမၼာေရးျခားရွိမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စည္းကမ္းလိုက္နာမႈအေပၚ အေျခတည္ကာ ပထမအဆင့္၌ ပထမဆု ဒုတိယဆု တတိယဆုမ်ားႏွင့္ ဒုတိယအဆင့္ ပထမဆု ဒုတိယဆု တတိယဆုမ်ား အထူးေအာင္သည့္သူမ်ားပါမက်န္ စာေရးသူက ခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့ပါသည္။ ရိုးရိုးေအာင္ျမင္ၾကသည့္ သင္တန္းသား သင္တန္းသူမ်ားအား တစ္ပါးက်စီ သင္တန္းနည္းျပဆရာေတာ္မ်ားက ေအာင္လက္မွတ္မ်ားကို ဆက္လက္ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါသည္။
သင္တန္းဆင္းပြဲတြင္ ၾသ၀ါဒကထာကို ပဓာနနာယက ဆရာေတာ္ကို္ယ္စား စာေရးသူကပဲ တာ၀န္ယူ၍ ၾသ၀ါဒစကား ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထုိၾသ၀ါဒကထာကို အက်ဥ္းခ်ဴံးၿပီး ေျပာရပါလွ်င္….
“ယေန႔အခ်ိန္အခါဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ သာသနာေတာ္ႀကီး အမိျမန္မာျပည္တြင္ ထြန္းကားေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္္။ ဒီလို ထြန္းကားေနေပမဲ့ ယေန႔ လူငယ္အခ်ဴိ႕ဟာ အက်င့္စာရိတၱပ်က္ယြင္းကာ ဘိန္းရွဴ ၊ အရက္ေသာက္စတဲ့ မေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနၾကတာေတြ႕ျမင္ရတဲ့အျပင္ လူႀကီးသူမမ်ား ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ေသာအခါ ရိုေသရေကာင္းမွန္းမသိၾကေခ်။ သည္လိုသာ အက်င့္စာရိတၱပ်က္ယြင္းေနၾကမည္ဆိုလွ်င္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ မေတြး၀ံ့စရာေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ား၏ အက်င့္စာရိတၱျမင့္တင္ေရး၊ လိမၼာယဥ္ေက်းၿပီး ဘာသာေရးအသိဥာဏ္မ်ား ရွိနိုင္ေစရန္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့အတြက္ ယခုလို ေႏြရာသီ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္းကို ဖြင့္လစ္သင္ၾကားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
သင္တန္းသား/သူမ်ားဟာေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ အနာဂတ္သာသနာအတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးမ်ားဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ လိမ္မာယဥ္ေက်းမႈအတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာသာမက မိဘတိုင္းမွာလည္း တာ၀န္ရွိၾကတယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘအားလံုး ၀ိုင္း၀န္းေထာင့္ပံ့ကူညီေပးၾကဖို႔ တုိက္တြန္းပါတယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ယေန႔ေခတ္မွာ ဘာသာျခားကေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းကို ေသာၾကာေန႔တုိင္း၊ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းမွာလိုလို တက္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာ ကိုေရႊျမန္မာမ်ားမွာ က်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို တစ္ႏွစ္ၾကာလို႔ တစ္ခါမွ မေရာက္တဲ့သူေတြ ရွိတယ္၊ ကေလးမ်ားဆိုရင့္ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ၊ ဒီလိုျဖစ္ေနၾကတာဟာ ဘာသာေရးဆုတ္ယုတ္မႈအပိုင္းလည္း ပါေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုစဥ္းစားမိပါတယ္၊ အေကာင္အထည္ေဖၚနိုင္ေအာင္လည္း လုပ္ထားပါ တယ္။ အဲဒါက လာမည့္ႏွစ္ကစလို႔ Sunday school အစီအစဥ္ျဖင့္ ကေလးမ်ားအား ေက်ာင္းသို႔ေခၚကာ ယဥ္ေက်းမႈဘာသာရပ္ကို ပို႔ခ်သင္ၾကားေပးဖို႔ပါ။ နိဂံုးခ်ဴပ္ေျပာလိုတာက ယခုလုိ သင္တန္းေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသည့္အတြက္ အတိုင္းမသိ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရသလို ေနာင္ကိုလည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပျပဳလုပ္သြားမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ထိုသင္တန္းမ်ဳိးကိုလည္း ေနရာအနံ႔အျပား က်င္းပနိုင္ၾကမည္ဆိုပါက အလြန္ေကာင္းလွပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား ေနရာအနံ႕ က်င္းပၾကေစလိုေၾကာင္း ” ေျပာၿပီး ၾသ၀ါဒကထာကို နိဂံုးခ်ဴပ္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။
သင္တန္းဆင္းပြဲ အခမ္းအနား ၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ သၾကားဆြမ္းေလာင္းလွဴပြဲ အစီအစဥ္တစ္ခု ျပဳလုပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ သင္တန္းသား သင္တန္းသူမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကိုရင္-သီလရွင္မ်ားအား အမိအဘမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေနလူတို႔က သၾကားဆြမ္းကို လာေရာက္ေလာင္းလွဴ ၾကပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕- ေအးရိပ္ေခ်ာင္မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ ပထမအႀကိမ္ ေႏြရာသီ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္းကို ေအာင္ျမင္စြာက်င္းပနုိင္ခဲ့ပါသည္။ ေနာင္လာမည့္ႏွစ္တြင္လည္း ဒုတိယအႀကိမ္ ျပဳလုပ္က်င္းပမွာ ျဖစ္သလို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း ျပဳလုပ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးရင္း အဆံုးသတ္လိုက္ရပါေတာ့သတည္း။ ။
(ၿမိတ္ မဂၢဇင္း၏ ပုလဲရတု အထိမ္းအမွတ္တြင္ ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳေရးသားပါသည္။)

ရဟန္းေတာ္မ်ား လူသာမေဏမ်ားနွင့္အတူတူစားအပ္ပါသလား

အေမး။ ။ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ လူ/သာမေဏမ်ားနဲ႔ အတူ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတာဟာ အပ္/မအပ္ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၀ိနည္းေတာ္မွာ ခၽြင္းခ်က္အေနန႔ဲ ေရာ ရွိပါေသးလား ဆိုတာ သိခ်င္တဲ့အတြက္ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္ဘုရား။
သုခ
ရုရွားဖက္ဒေရးရွင္း

အေျဖ။ ။ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ လူသာမေဏမ်ား တစ္၀ိုင္းထဲ စားၾကတာကို ျမန္မာလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားရဲ႕ မ်က္စိတြင္ ရိုင္းေနမည္၊ အရုပ္ဆိုးေနေပလိမ့္မည္။ ထိုအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဗဟုသုတျဖစ္ေစရန္ ေဖၚျပေပးပါမည္။
၀ိနည္းေတာ္လာ အကပ္ေျမာက္ေၾကာင္း ၅ ပါး
၁။ ကပ္မည့္သူက ေရွးရႈေဆာင္ျခင္း။ (ေရွးရႈေဆာင္ ဆိုတာက လက္ျဖင့္ ေရွ႕တုိးေပးမွ ေရွးရႈေဆာင္ရာ ေရာက္တာမဟုတ္ေသး၊ ဦးေခါင္းေပၚတြင္ ရြက္ထားတဲ့ စားဘြယ္ခြက္ကို လွဴလို၍ ဦးေခါင္းကို အနည္းငယ္ ေစာင္းေပးလိုက္လွ်င္ ေရွးရႈေဆာင္ရာ ေရာက္ေသာ ေၾကာင့္ ရဟန္းက ထိုခြက္ကို လက္ျဖင့္ထိကာ အလိုရွိရာ ယူစားနိုင္ပါတယ္။ အားအလတ္ရွိသူ ၾကြေျမာက္နုိင္ေသာ ယာဂုအိုးႀကီးကို ကေလးမ်ားက မၾကြနိုင္၍ ေျမေပၚလိမ့္ၿပီး ကပ္ရာတြင္လည္း ရဟန္းက လက္ထိုးေပးကာ ထိရံု၊ ထိ၍ျဖစ္ေစ အကပ္ခံနိုင္ပါတယ္။)
၂။ အကပ္ခံမည့္ ရဟန္းရဲ႕ ၂-ေတာင့္ထြာ ဟတၳပါသ္အတြင္းမွာ ေရာက္ျခင္း။
၃။ အားအလတ္စားရွိသူ ေျမွာက္ခ်ီနိုင္ေသာ ၀တၳဳျဖစ္ျခင္း။
၄။ ကိုယ္ျဖစ္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ႏွင့္စပ္ေသာ (ကိုင္ထားေသာ) ခြက္စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ပစ္၍ျဖစ္ေစ၊ ဒီသံုးမ်ဳိးတြင္ တမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ကပ္သူကေပးျခင္း။
၅။ လက္စသည္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္နဲ႔စပ္ေသာ ကိုင္ထားေသာ ခြက္ဒုတ္ စသည္ျဖင့္ ခံ၍ ထိ၍ျဖစ္ေစ ဒီ(၂)မ်ဳိးတြင္ တမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အကပ္ခံ ေသာ ရဟန္းက ခံယူျခင္း။ ထိုငါးပါးျပည့္စံုမွာ အကပ္ေျမာက္ပါတယ္။(ပါတိေမာက္ဘာသာဋီကာ၊ ႏွာ -၂၇၁)
တဖန္…အကပ္ပ်က္ေၾကာင္း(၆)ပါးလည္းရွိပါေသးတယ္။
စြန္႔၊ ခ် ၊ ေပး၊ လု ၊ မစၥဳ ၊လိင္ျပန္ ဤေျခာက္တန္ ကပ္ခံပ်က္ေၾကာင္းတည္း။
၁။ (စြန္႔) အကပ္ခံၿပီးအစာကို မစားေတာ့ဘူး လို႔ အာလယျပတ္ (ငဲ့ကြက္မႈမရွိဘဲ) စြန္႔လိုက္ျခင္းေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္ပါတယ္။ ဒီိလိုစြန္႔ရာမွာ လက္က လြတ္မွ အကပ္ပ်က္ပါတယ္။
၂။ (ခ်) သိကၡာခ်ျခင္းေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္တယ္။
၃။ (ေပး) သူတပါးကို ေပးျခင္းေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္ပါတယ္။ (ႏႈတ္ကေပးေသာ္လည္း လက္မလြတ္ေသးလွ်င္ အကပ္မပ်က္)။
၄။ (လု) လူစသူတို႔ လုယူေသာေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္ပါတယ္။
၅။ (မစၥဳ) ေသျခင္းေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္ပါတယ္။
၆။ (လိင္ျပန္) ရဟန္းကေန ရဟန္းမ အျဖစ္၊ ရဟန္းမကေန ရဟန္းအျဖစ္သို႔ လိင္ျပန္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္၏
(ပါတိေမာက္ ဘာသာဋီကာ၊ႏွာ- ၂၇၅)
ဒီျပႆနာ၌
ခရီးသြားတဲ့အခုိက္တြင္ မလြဲမေရွာင္သာ၍ စားရလွ်င္ ေျပာစရာလိုေပ၊ တကယ္လို႔ သီးျခားခြဲၿပီးစားဖို႔ရာ အခြင့္အလမ္းရွိေနပါလ်က္နဲ႔ အတူတူစားၾကလွ်င္ ရဟန္းအတြက္ ဘာမွ် မျဖစ္ေသာ္လည္း ရဟန္းေအာက္နိမ့္က်သည့္ လူစသည္မ်ားမွာ ရဟန္းေတာ္အေပၚ မေလးစားရာ ေရာက္သည့္အတြက္ အဂါရ၀ ျဖစ္ပါသည္။ အေျခအေနမေပး၍ တစ္၀ိုင္းတည္း စားၾကသည္ဆိုရာ၀ယ္ တစ္၀ိုင္းထဲတြင္ ရဟန္းအတြက္က သန္႔သန္႔ ၊ လူစသည္မ်ားအတြက္ သန္႔သန္႔ ခြဲျခားၿပီးစားလွ်င္ ရဟန္းအတြက္စားအပ္တယ္ ဟု ေျပာရေခ်မည္။ (သူ႔ခြက္ကိုယ္ႏိႈက္၊ကိုယ့္ခြက္သူႏိႈက္ပါက မအပ္ေပ)
ဒါျဖင့္ရင္ လူေတြက လက္ျဖင့္ယူစားၾကတဲ့အခါမွာ ရဟန္းမ်ားအတြက္ အကပ္မပ်က္နုိင္ဘူးလား ဟုေမးစရာရွိတယ္။ ဒီအတြက္ အကပ္ပ်က္ေၾကာင္း(၆)ပါးအနက္ ရဟန္းက စြန္႔မွသာ အကပ္ပ်က္သည့္အတြက္ မစြန္႔ေသးသမွ် ဘယ္လိုပဲ ကိုယ့္ဆြမ္း၀ိုင္းကို လာေရာက္ထိကိုင္ပါေစ အကပ္မပ်က္ဟု မွတ္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္္ ခရီးသြားခိုက္ အေျခအေနမေပးဘူး ဆိုပါက တ၀ိုင္းတည္းျဖစ္ေသာ္လည္း ရဟန္းအတြက္သန္႔သန္႔ (ဟင္းခြက္မ်ား)ခြဲျခားၿပီး ဘုဥ္းေပးမည္ဆိုပါက ဘုဥ္းေပးနိုင္ေၾကာင္း ေမာင္သုခရဲ႕ အေျဖကို ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္မ်ား လူသာမေဏမ်ားနွင့္အတူတူစားအပ္ပါသလား

အေမး။ ။ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ လူ/သာမေဏမ်ားနဲ႔ အတူ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတာဟာ အပ္/မအပ္ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၀ိနည္းေတာ္မွာ ခၽြင္းခ်က္အေနန႔ဲ ေရာ ရွိပါေသးလား ဆိုတာ သိခ်င္တဲ့အတြက္ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္ဘုရား။
သုခ
ရုရွားဖက္ဒေရးရွင္း

အေျဖ။ ။ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ လူသာမေဏမ်ား တစ္၀ိုင္းထဲ စားၾကတာကို ျမန္မာလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားရဲ႕ မ်က္စိတြင္ ရိုင္းေနမည္၊ အရုပ္ဆိုးေနေပလိမ့္မည္။ ထိုအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဗဟုသုတျဖစ္ေစရန္ ေဖၚျပေပးပါမည္။
၀ိနည္းေတာ္လာ အကပ္ေျမာက္ေၾကာင္း ၅ ပါး
၁။ ကပ္မည့္သူက ေရွးရႈေဆာင္ျခင္း။ (ေရွးရႈေဆာင္ ဆိုတာက လက္ျဖင့္ ေရွ႕တုိးေပးမွ ေရွးရႈေဆာင္ရာ ေရာက္တာမဟုတ္ေသး၊ ဦးေခါင္းေပၚတြင္ ရြက္ထားတဲ့ စားဘြယ္ခြက္ကို လွဴလို၍ ဦးေခါင္းကို အနည္းငယ္ ေစာင္းေပးလိုက္လွ်င္ ေရွးရႈေဆာင္ရာ ေရာက္ေသာ ေၾကာင့္ ရဟန္းက ထိုခြက္ကို လက္ျဖင့္ထိကာ အလိုရွိရာ ယူစားနိုင္ပါတယ္။ အားအလတ္ရွိသူ ၾကြေျမာက္နုိင္ေသာ ယာဂုအိုးႀကီးကို ကေလးမ်ားက မၾကြနိုင္၍ ေျမေပၚလိမ့္ၿပီး ကပ္ရာတြင္လည္း ရဟန္းက လက္ထိုးေပးကာ ထိရံု၊ ထိ၍ျဖစ္ေစ အကပ္ခံနိုင္ပါတယ္။)
၂။ အကပ္ခံမည့္ ရဟန္းရဲ႕ ၂-ေတာင့္ထြာ ဟတၳပါသ္အတြင္းမွာ ေရာက္ျခင္း။
၃။ အားအလတ္စားရွိသူ ေျမွာက္ခ်ီနိုင္ေသာ ၀တၳဳျဖစ္ျခင္း။
၄။ ကိုယ္ျဖစ္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ႏွင့္စပ္ေသာ (ကိုင္ထားေသာ) ခြက္စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ပစ္၍ျဖစ္ေစ၊ ဒီသံုးမ်ဳိးတြင္ တမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ကပ္သူကေပးျခင္း။
၅။ လက္စသည္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္နဲ႔စပ္ေသာ ကိုင္ထားေသာ ခြက္ဒုတ္ စသည္ျဖင့္ ခံ၍ ထိ၍ျဖစ္ေစ ဒီ(၂)မ်ဳိးတြင္ တမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အကပ္ခံ ေသာ ရဟန္းက ခံယူျခင္း။ ထိုငါးပါးျပည့္စံုမွာ အကပ္ေျမာက္ပါတယ္။(ပါတိေမာက္ဘာသာဋီကာ၊ ႏွာ -၂၇၁)
တဖန္…အကပ္ပ်က္ေၾကာင္း(၆)ပါးလည္းရွိပါေသးတယ္။
စြန္႔၊ ခ် ၊ ေပး၊ လု ၊ မစၥဳ ၊လိင္ျပန္ ဤေျခာက္တန္ ကပ္ခံပ်က္ေၾကာင္းတည္း။
၁။ (စြန္႔) အကပ္ခံၿပီးအစာကို မစားေတာ့ဘူး လို႔ အာလယျပတ္ (ငဲ့ကြက္မႈမရွိဘဲ) စြန္႔လိုက္ျခင္းေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္ပါတယ္။ ဒီိလိုစြန္႔ရာမွာ လက္က လြတ္မွ အကပ္ပ်က္ပါတယ္။
၂။ (ခ်) သိကၡာခ်ျခင္းေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္တယ္။
၃။ (ေပး) သူတပါးကို ေပးျခင္းေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္ပါတယ္။ (ႏႈတ္ကေပးေသာ္လည္း လက္မလြတ္ေသးလွ်င္ အကပ္မပ်က္)။
၄။ (လု) လူစသူတို႔ လုယူေသာေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္ပါတယ္။
၅။ (မစၥဳ) ေသျခင္းေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္ပါတယ္။
၆။ (လိင္ျပန္) ရဟန္းကေန ရဟန္းမ အျဖစ္၊ ရဟန္းမကေန ရဟန္းအျဖစ္သို႔ လိင္ျပန္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္လည္း အကပ္ပ်က္၏
(ပါတိေမာက္ ဘာသာဋီကာ၊ႏွာ- ၂၇၅)
ဒီျပႆနာ၌
ခရီးသြားတဲ့အခုိက္တြင္ မလြဲမေရွာင္သာ၍ စားရလွ်င္ ေျပာစရာလိုေပ၊ တကယ္လို႔ သီးျခားခြဲၿပီးစားဖို႔ရာ အခြင့္အလမ္းရွိေနပါလ်က္နဲ႔ အတူတူစားၾကလွ်င္ ရဟန္းအတြက္ ဘာမွ် မျဖစ္ေသာ္လည္း ရဟန္းေအာက္နိမ့္က်သည့္ လူစသည္မ်ားမွာ ရဟန္းေတာ္အေပၚ မေလးစားရာ ေရာက္သည့္အတြက္ အဂါရ၀ ျဖစ္ပါသည္။ အေျခအေနမေပး၍ တစ္၀ိုင္းတည္း စားၾကသည္ဆိုရာ၀ယ္ တစ္၀ိုင္းထဲတြင္ ရဟန္းအတြက္က သန္႔သန္႔ ၊ လူစသည္မ်ားအတြက္ သန္႔သန္႔ ခြဲျခားၿပီးစားလွ်င္ ရဟန္းအတြက္စားအပ္တယ္ ဟု ေျပာရေခ်မည္။ (သူ႔ခြက္ကိုယ္ႏိႈက္၊ကိုယ့္ခြက္သူႏိႈက္ပါက မအပ္ေပ)
ဒါျဖင့္ရင္ လူေတြက လက္ျဖင့္ယူစားၾကတဲ့အခါမွာ ရဟန္းမ်ားအတြက္ အကပ္မပ်က္နုိင္ဘူးလား ဟုေမးစရာရွိတယ္။ ဒီအတြက္ အကပ္ပ်က္ေၾကာင္း(၆)ပါးအနက္ ရဟန္းက စြန္႔မွသာ အကပ္ပ်က္သည့္အတြက္ မစြန္႔ေသးသမွ် ဘယ္လိုပဲ ကိုယ့္ဆြမ္း၀ိုင္းကို လာေရာက္ထိကိုင္ပါေစ အကပ္မပ်က္ဟု မွတ္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္္ ခရီးသြားခိုက္ အေျခအေနမေပးဘူး ဆိုပါက တ၀ိုင္းတည္းျဖစ္ေသာ္လည္း ရဟန္းအတြက္သန္႔သန္႔ (ဟင္းခြက္မ်ား)ခြဲျခားၿပီး ဘုဥ္းေပးမည္ဆိုပါက ဘုဥ္းေပးနိုင္ေၾကာင္း ေမာင္သုခရဲ႕ အေျဖကို ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။

သာဓုေခၚတိုင္း ကုသုိလ္ရပါသလား

အေမး။ ။ အရွင္ဘုရား……ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုဟာ သူတစ္ပါးအား အမွ်အတန္းေပးေ၀လို႔ သာဓုေခၚဆိုနိုင္ၾကရင္ သာဓုေခၚသူမွာ ကုသိုလ္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုသာ သာဓုေခၚရံုမွ်ႏွင့္ ကုသိုလ္ရၾကစတမ္းဆိုရင္ ကုသုိလ္မလုပ္ဘဲ သာဓုခ်ည္းေခၚေတာ့မွာပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္သိလိုတာက သာဓုေခၚသူတိုင္း ကုသုိလ္ရၾကပါသလား ဆိုတဲ့ တပည့္ေတာ္ရဲ႕အေမးကို ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။
ကုိကိုေအာင္
ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕

အေျဖ။ ။ဒီအေျဖအတြက္ ကုသုိလ္တရားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ဦးစြာ ေျပာၾကစုိ႔ရဲ႕၊ ကုသုိလ္ဆိုတာ အျပစ္မရွိျခင္း၊ ခ်မ္းသာသည့္အက်ဳိးကို ေပးျခင္း လကၡဏာ ႏွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုရင္ ကုသိုလ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ (ကုသလာဓမၼာ အန၀ဇၨ သုခ၀ိပါကလကၡဏာ) ၊ ဒီေနရာမွာ အျပစ္ဆိုတာက ေလာဘစတဲ့ ကိေလသာအျပစ္ေတြပါ၊ စိတ္ထဲတြင္ ထုိကိေလသာအျပစ္မ်ား တခဏျဖစ္ေစ မရွိဘူးဆိုပါစို႔၊ အဲဒီစိတ္ဟာ ကိေလသာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွ တဒဂၤလြတ္ၿပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးကာ ခ်မ္းသာေနပါလိမ့္မယ္၊ ဒီလို ကိေလသာအျပစ္ေတြ ကင္းၿပီး ခ်မ္းသာေနတဲ့စိတ္ကို ကုသုိလ္လို႔ေခၚတယ္လို႔ မွတ္ရပါမယ္။ နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ေကာင္းမႈျပဳေနတဲ့အခိုက္ ထိုေကာင္းမႈအတြက္ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္ေနတဲ့ စိတ္ဟာ ကုသုိလ္စိတ္ လို႔ ေခၚပါတယ္။
ကုသုိလ္တရားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး (ပုညႀကိယာ၀တၳဳ) ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္း အေၾကာင္း (၁၀)ခ်က္ ရွိတယ္ လို႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။ ဒီ (၁၀)ခ်က္ထဲမွာ ပတၱာႏုေမာဒ ကုသုိလ္တစ္ခုလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒီဟာက တစ္ပါးသူက ကုသုိလ္အမွ်ေပးတဲ့အခါ ‘ သာဓု..သာဓု….သာဓု’ လို႔ ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚရင္ ပတၱာႏုေမာဒန ဆိုတဲ့ ကုသုိလ္ရပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ သူတစ္ပါးက အမွ်ေပးေ၀သည္ျဖစ္ေစ၊ အမွ်မေပးသည္ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးရဲ႕ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအေပၚမွာ ဣႆာ၊ မစၧရိယ မျဖစ္ဘဲ ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚနိုင္ရင္လည္း ကုသိုလ္ရပါသည္။
သက္ေတာ္ထင္ရွားဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက နတ္ေဒ၀ါမ်ားဟာ လူအမ်ားရဲ႕ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓု ေခၚၾကတဲ့အတြက္ ရွိရင္းစြဲ စည္းစိမ္ထက္ ပိုကာ ခ်မ္းသာသြားၾကသည္ကို ပါဠိေတာ္မ်ားတြင္ ဖတ္ရပါသည္။
တစ္ခါတုန္းက အရွင္အႏုရုဒၶါရဲ႕ ေလာင္းလ်ာဟာ ဒီဘဒၵကမၻာမွာ ဆင္းရဲသားအမ်ဳိးမွာျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူဟာ သုမနလို႔ေခၚတဲ့ သူေဌးရဲ႕အိမ္မွာ ျမက္ရိတ္သမားဘ၀ျဖင့္ အသက္ေမြးေနရပါတယ္၊ သူဆင္းရဲ ရဲနာမည္က ‘ အႏၷဘာရ’ လို႔ေခၚတယ္။ သုမနသူေဌးက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပီပီ အလွဴေရစက္ လက္ႏွင့္မကြာ ဆိုတဲ့အတုိင္း အလွဴဒါနကို မျပတ္ျပဳလုပ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ အႏၷဘာရ သူဆင္းရဲဟာ ထံုးစံအတုိင္း ျမက္ရိတ္ဖို႔အတြက္ သူေဌးအိမ္ကေန ထြက္ခဲ့တယ္။
စာရွည္မွာ စိုးတဲ့အတြက္ ဆိုလုိရင္းကို တုိုက်ဥ္း ေျပာပါ့မယ္၊ အႏၷဘာရဟာ တစ္ေန႔ ဥပရိ႒အမည္ရွိတဲ့ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါကို ဖူးေတြ႕ရတဲ့အခါ ဆြမ္းလွဴဖို႔အတြက္ အိမ္ျပန္ၿပီး သူ႔အဖို႔ခ်က္ထားတဲ့ထမင္းကို ျပန္ယူပါတယ္။ ရလာတဲ့ထမင္းနဲ႔ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါအား ေလာင္းလွဴလိုက္ၿပီး “ တပည့္ေတာ္သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀ ဆင္းရဲတဲ့အမ်ဴိးမွာ လြတ္ရသည့္အျပင္ မရွိဟူေသာ စကားကို လည္း မၾကားရတဲ့သူ ျဖစ္ရပါလို၏” လို႔ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္ သုမနသူေဌးအိမ္ရဲ႕ တံခါးမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ထီးခ်က္ေစာင့္ နတ္သမီးက အႏၷဘာရ ရဲ႕ ကုသိုလ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးလုိက္ တယ္။ သူေဌးက “ အသင္ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္…ငါကုသိုလ္ျပဳတာ ၾကာခဲ့ၿပီး အခုမွ သာဓုေခၚရသလား” ဟုေျပာရာ နတ္က “သူေဌးရဲ႕ကုသိုလ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးတာမဟုတ္ အႏၷဘာရရဲ႕ ကုသုိလ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးတာျဖစ္တယ္” လို႔ ေျပာၿပီး အႏၷဘာရရဲ႕ ကုသုိလ္ တန္ဖိုးႀကီးပံု ေကာင္းျမတ္ပံုတို႔ကို သူေဌးအား ေျပာျပတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေဌးကလည္း အႏၷဘာရကို ေခၚၿပီး ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ကို ေငြေပးၿပီး ၀ယ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲသားက မေရာင္းတဲ့အတြက္ ေငြကို တိုးေပးၿပီး ၀ယ္တယ္၊ မေရာင္းဘူး။ “ဒါဆိုလည္း ကုသုိလ္ရဲ႕အဘို႔ကို ငါ့အားအမွ်ေပးပါ” ဟုသူေဌးကေျပာရာ အႏၷဘာရက အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါထံ အေျပးသြားကာ ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္။
အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါက “ ဒါယကာ ငါဥပမာနဲ႔ေျပာမယ္၊ အိမ္ေခ်တစ္ရာခန္႔ရွိတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ အိမ္တစ္ေဆာင္သာ ဆီမီးခြက္ထြန္းထား ပါတယ္။ ထိုဆီမီးခြက္မွ မီးကို ကူးယူကာ က်န္သည့္ အိမ္ (၉၉)လံုးကို မီးထြန္းေပးလိုက္ရသည့္အတြက္ မူလက ထြန္းထားတဲ့ အိမ္က ဆီမီးဟာ အေရာင္မမိန္သြားတဲ့အျပင္ ပိုၿပီးေတာ့ လင္းလက္လာပါတယ္။ ဒီဥပမာလိုပဲ ဒါယကာ လွဴလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ရဲ႔အဘို႔ကို အျခားလူ မ်ားအား အမွ်ေပးေ၀ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ကုသုိလ္ဟာ မေလ်ာ့တဲ့အျပင္ အမွ်ေပးတဲ့ကုသုိလ္တစ္ခု ထပ္တိုးလာပါေသးတယ္၊ ဒါ့အျပင္ ကုသိုလ္အဘို႔ကို သာဓု ေခၚရတဲ့သူမွာလည္း ပတၱာႏုေမာဒန ကုသုိလ္ ရရွိပါတယ္” လို႔ အႏၷဘာရ ျမက္ရိတ္သမားအား ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
အခ်ဴပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူတစ္ပါးရဲ႕ ကုသိုလ္အဘို႔ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာစြာနဲ႔ သာဓု ေခၚလိုက္တဲ့ခဏမွာ ကုသိုလ္အေပၚ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးတဲ့စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ထိုသူရဲ႕စိတ္ဟာ အျပစ္ကင္းေနၿပီး ခ်မ္းသာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ပါး သူရဲ႕ ကုသုိလ္အဘို႔ကို သာဓု ေခၚဆိုျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္ျပဳတဲ့သူနဲ႔ ထပ္တူ ကုသိုလ္ရပါေၾကာင္း ေျဖၾကားေပးလိုက္ရပါတယ္။

သာဓုေခၚတိုင္း ကုသုိလ္ရပါသလား

အေမး။ ။ အရွင္ဘုရား……ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုဟာ သူတစ္ပါးအား အမွ်အတန္းေပးေ၀လို႔ သာဓုေခၚဆိုနိုင္ၾကရင္ သာဓုေခၚသူမွာ ကုသိုလ္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုသာ သာဓုေခၚရံုမွ်ႏွင့္ ကုသိုလ္ရၾကစတမ္းဆိုရင္ ကုသုိလ္မလုပ္ဘဲ သာဓုခ်ည္းေခၚေတာ့မွာပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္သိလိုတာက သာဓုေခၚသူတိုင္း ကုသုိလ္ရၾကပါသလား ဆိုတဲ့ တပည့္ေတာ္ရဲ႕အေမးကို ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။
ကုိကိုေအာင္
ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕

အေျဖ။ ။ဒီအေျဖအတြက္ ကုသုိလ္တရားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ဦးစြာ ေျပာၾကစုိ႔ရဲ႕၊ ကုသုိလ္ဆိုတာ အျပစ္မရွိျခင္း၊ ခ်မ္းသာသည့္အက်ဳိးကို ေပးျခင္း လကၡဏာ ႏွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုရင္ ကုသိုလ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ (ကုသလာဓမၼာ အန၀ဇၨ သုခ၀ိပါကလကၡဏာ) ၊ ဒီေနရာမွာ အျပစ္ဆိုတာက ေလာဘစတဲ့ ကိေလသာအျပစ္ေတြပါ၊ စိတ္ထဲတြင္ ထုိကိေလသာအျပစ္မ်ား တခဏျဖစ္ေစ မရွိဘူးဆိုပါစို႔၊ အဲဒီစိတ္ဟာ ကိေလသာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွ တဒဂၤလြတ္ၿပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးကာ ခ်မ္းသာေနပါလိမ့္မယ္၊ ဒီလို ကိေလသာအျပစ္ေတြ ကင္းၿပီး ခ်မ္းသာေနတဲ့စိတ္ကို ကုသုိလ္လို႔ေခၚတယ္လို႔ မွတ္ရပါမယ္။ နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ေကာင္းမႈျပဳေနတဲ့အခိုက္ ထိုေကာင္းမႈအတြက္ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္ေနတဲ့ စိတ္ဟာ ကုသုိလ္စိတ္ လို႔ ေခၚပါတယ္။
ကုသုိလ္တရားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး (ပုညႀကိယာ၀တၳဳ) ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္း အေၾကာင္း (၁၀)ခ်က္ ရွိတယ္ လို႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။ ဒီ (၁၀)ခ်က္ထဲမွာ ပတၱာႏုေမာဒ ကုသုိလ္တစ္ခုလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒီဟာက တစ္ပါးသူက ကုသုိလ္အမွ်ေပးတဲ့အခါ ‘ သာဓု..သာဓု….သာဓု’ လို႔ ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚရင္ ပတၱာႏုေမာဒန ဆိုတဲ့ ကုသုိလ္ရပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ သူတစ္ပါးက အမွ်ေပးေ၀သည္ျဖစ္ေစ၊ အမွ်မေပးသည္ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးရဲ႕ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအေပၚမွာ ဣႆာ၊ မစၧရိယ မျဖစ္ဘဲ ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚနိုင္ရင္လည္း ကုသိုလ္ရပါသည္။
သက္ေတာ္ထင္ရွားဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက နတ္ေဒ၀ါမ်ားဟာ လူအမ်ားရဲ႕ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓု ေခၚၾကတဲ့အတြက္ ရွိရင္းစြဲ စည္းစိမ္ထက္ ပိုကာ ခ်မ္းသာသြားၾကသည္ကို ပါဠိေတာ္မ်ားတြင္ ဖတ္ရပါသည္။
တစ္ခါတုန္းက အရွင္အႏုရုဒၶါရဲ႕ ေလာင္းလ်ာဟာ ဒီဘဒၵကမၻာမွာ ဆင္းရဲသားအမ်ဳိးမွာျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူဟာ သုမနလို႔ေခၚတဲ့ သူေဌးရဲ႕အိမ္မွာ ျမက္ရိတ္သမားဘ၀ျဖင့္ အသက္ေမြးေနရပါတယ္၊ သူဆင္းရဲ ရဲနာမည္က ‘ အႏၷဘာရ’ လို႔ေခၚတယ္။ သုမနသူေဌးက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပီပီ အလွဴေရစက္ လက္ႏွင့္မကြာ ဆိုတဲ့အတုိင္း အလွဴဒါနကို မျပတ္ျပဳလုပ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ အႏၷဘာရ သူဆင္းရဲဟာ ထံုးစံအတုိင္း ျမက္ရိတ္ဖို႔အတြက္ သူေဌးအိမ္ကေန ထြက္ခဲ့တယ္။
စာရွည္မွာ စိုးတဲ့အတြက္ ဆိုလုိရင္းကို တုိုက်ဥ္း ေျပာပါ့မယ္၊ အႏၷဘာရဟာ တစ္ေန႔ ဥပရိ႒အမည္ရွိတဲ့ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါကို ဖူးေတြ႕ရတဲ့အခါ ဆြမ္းလွဴဖို႔အတြက္ အိမ္ျပန္ၿပီး သူ႔အဖို႔ခ်က္ထားတဲ့ထမင္းကို ျပန္ယူပါတယ္။ ရလာတဲ့ထမင္းနဲ႔ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါအား ေလာင္းလွဴလိုက္ၿပီး “ တပည့္ေတာ္သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀ ဆင္းရဲတဲ့အမ်ဴိးမွာ လြတ္ရသည့္အျပင္ မရွိဟူေသာ စကားကို လည္း မၾကားရတဲ့သူ ျဖစ္ရပါလို၏” လို႔ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္ သုမနသူေဌးအိမ္ရဲ႕ တံခါးမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ထီးခ်က္ေစာင့္ နတ္သမီးက အႏၷဘာရ ရဲ႕ ကုသိုလ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးလုိက္ တယ္။ သူေဌးက “ အသင္ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္…ငါကုသိုလ္ျပဳတာ ၾကာခဲ့ၿပီး အခုမွ သာဓုေခၚရသလား” ဟုေျပာရာ နတ္က “သူေဌးရဲ႕ကုသိုလ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးတာမဟုတ္ အႏၷဘာရရဲ႕ ကုသုိလ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးတာျဖစ္တယ္” လို႔ ေျပာၿပီး အႏၷဘာရရဲ႕ ကုသုိလ္ တန္ဖိုးႀကီးပံု ေကာင္းျမတ္ပံုတို႔ကို သူေဌးအား ေျပာျပတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေဌးကလည္း အႏၷဘာရကို ေခၚၿပီး ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ကို ေငြေပးၿပီး ၀ယ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲသားက မေရာင္းတဲ့အတြက္ ေငြကို တိုးေပးၿပီး ၀ယ္တယ္၊ မေရာင္းဘူး။ “ဒါဆိုလည္း ကုသုိလ္ရဲ႕အဘို႔ကို ငါ့အားအမွ်ေပးပါ” ဟုသူေဌးကေျပာရာ အႏၷဘာရက အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါထံ အေျပးသြားကာ ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္။
အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါက “ ဒါယကာ ငါဥပမာနဲ႔ေျပာမယ္၊ အိမ္ေခ်တစ္ရာခန္႔ရွိတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ အိမ္တစ္ေဆာင္သာ ဆီမီးခြက္ထြန္းထား ပါတယ္။ ထိုဆီမီးခြက္မွ မီးကို ကူးယူကာ က်န္သည့္ အိမ္ (၉၉)လံုးကို မီးထြန္းေပးလိုက္ရသည့္အတြက္ မူလက ထြန္းထားတဲ့ အိမ္က ဆီမီးဟာ အေရာင္မမိန္သြားတဲ့အျပင္ ပိုၿပီးေတာ့ လင္းလက္လာပါတယ္။ ဒီဥပမာလိုပဲ ဒါယကာ လွဴလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ရဲ႔အဘို႔ကို အျခားလူ မ်ားအား အမွ်ေပးေ၀ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ကုသုိလ္ဟာ မေလ်ာ့တဲ့အျပင္ အမွ်ေပးတဲ့ကုသုိလ္တစ္ခု ထပ္တိုးလာပါေသးတယ္၊ ဒါ့အျပင္ ကုသိုလ္အဘို႔ကို သာဓု ေခၚရတဲ့သူမွာလည္း ပတၱာႏုေမာဒန ကုသုိလ္ ရရွိပါတယ္” လို႔ အႏၷဘာရ ျမက္ရိတ္သမားအား ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
အခ်ဴပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူတစ္ပါးရဲ႕ ကုသိုလ္အဘို႔ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာစြာနဲ႔ သာဓု ေခၚလိုက္တဲ့ခဏမွာ ကုသိုလ္အေပၚ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးတဲ့စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ထိုသူရဲ႕စိတ္ဟာ အျပစ္ကင္းေနၿပီး ခ်မ္းသာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ပါး သူရဲ႕ ကုသုိလ္အဘို႔ကို သာဓု ေခၚဆိုျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္ျပဳတဲ့သူနဲ႔ ထပ္တူ ကုသိုလ္ရပါေၾကာင္း ေျဖၾကားေပးလိုက္ရပါတယ္။

Saturday, March 14, 2009

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း ပထမအႀကိမ္ ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပီတိက ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါ။
သင္တန္းသား/သူမ်ားက တစ္ရာႏွင့္ တစ္ဆယ္စြန္းေလာက္ ရွိပါတယ္။
ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ဆိုေတာ့ အားနည္းခ်က္ ၊ လစ္ဟာခ်က္ေတြ ရွိေကာင္းရွိေပမယ့္ အဘက္ဘက္က ေဒါင့္ေစ့ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ၾကတဲ့ အတြက္ ၉၅%ေလာက္ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုရေပမေပါ့။
ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ သင္တန္းသူမ်ားကုိ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈစာေပသာမက ဘာသာေရး အသိဥာဏ္၊ ကုိးကြယ္မႈဆိုင္ရာ စတာေတြကို သင္တန္း နည္းျပ ဆရာေတာ္မ်ားက သင္ျပေပး ေဟာျပေပးရံုတင္မက ၊ စာေရးသူကလည္း ညဖက္ ကေလးတရားပြဲကို ေဟာေျပာေပးတဲ့ အတြက္ အလြန္ထိေရာက္တဲ့ စနစ္တစ္ခု ျဖစ္တာေတြ႕ရပါတယ္။
သင္တန္းအတြင္း တစ္ေန႔ သင္သန္းသား ကုိရင္တစ္ပါးရဲ႕ အမိအဘမ်ားလာေရာက္ေတြ႕ဆံုစဥ္...
အေမ " ကိုရင္.....သင္တန္းတက္ရတာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား"
ကိုရင္ " ေပ်ာ္ပါတယ္ ဒကာမႀကီး.............ကိုရင္တစ္ခုေျပာခ်င္တယ္"
အေမ " ေျပာေလ....ကိုရင္ အေမနားေထာင္ေနပါတယ္"
ကိုရင္" ေမေမ.........သားေလ သင္တန္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ အိမ္မွာ ဆြဲထားတဲ့ အံုးဆြဲလဲႀကီးကို ျဖဳတ္လိုက္ရေအာင္ေနာ္ အေမ"
အေမ က၀မ္းသာလွ်က္ " ေကာင္းလိုက္တာကိုရင္ရယ္.........အေမ၀မ္းသာလိုက္တာ......အိမ္ေရာက္ရင္ေလ ကိုရင္စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရပါ ေစ့မယ္ ကိုိရင္.....ကိုရင္ အိမ္ျပန္လာတဲ့အခါ အေမ ဒီအုန္းသီးဆြဲလဲကို ျဖဳတ္ေပးပါ့မယ္ကိုရင္ေနာ......"
အဲဒါဟာ သင္တန္းရဲ႕ ရလာဒ္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသပဲ ရွိပါေသးတယ္
ေျပာလိုတာကေတာ့ ဒီသင္တန္းမ်ဳိးဟာ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးကို ဘာသာေရးအတြက္ အလြန္ထိေရာက္တဲ့အတြက္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ ျပဳလုပ္သင့္ေနၿပီ ဆိုတာကိုပဲ အထူးသျဖင့္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားမွာ တာ၀န္ပိုရွိတယ္လုိ႔ ထင္မိ ပါတယ္။
ေနာင္လာမည္ႏွစ္မွာလည္း သင္တန္းသားတိုးခ်ဲ႕လက္ခံသြားမယ္လို႔လည္း ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေအးရိပ္ေခ်ာင္ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာမွာ သင္တန္းသား/သူမ်ား တစ္ေထာင္ေက်ာ္မက ရွိလာနိုင္လို႔ပါပဲ။
ယခုလာမည့္ႏွစ္ေတာင္မွ ယခုတက္ေရာက္တဲ့ သင္တန္းသားအားလံုးေလာက္နီးနီး ျပန္လာခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံကို ၾကားရလို႔ပါပဲ...................



Type the rest of your post here.

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း ပထမအႀကိမ္ ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပီတိက ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါ။
သင္တန္းသား/သူမ်ားက တစ္ရာႏွင့္ တစ္ဆယ္စြန္းေလာက္ ရွိပါတယ္။
ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ဆိုေတာ့ အားနည္းခ်က္ ၊ လစ္ဟာခ်က္ေတြ ရွိေကာင္းရွိေပမယ့္ အဘက္ဘက္က ေဒါင့္ေစ့ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ၾကတဲ့ အတြက္ ၉၅%ေလာက္ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုရေပမေပါ့။
ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ သင္တန္းသူမ်ားကုိ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈစာေပသာမက ဘာသာေရး အသိဥာဏ္၊ ကုိးကြယ္မႈဆိုင္ရာ စတာေတြကို သင္တန္း နည္းျပ ဆရာေတာ္မ်ားက သင္ျပေပး ေဟာျပေပးရံုတင္မက ၊ စာေရးသူကလည္း ညဖက္ ကေလးတရားပြဲကို ေဟာေျပာေပးတဲ့ အတြက္ အလြန္ထိေရာက္တဲ့ စနစ္တစ္ခု ျဖစ္တာေတြ႕ရပါတယ္။
သင္တန္းအတြင္း တစ္ေန႔ သင္သန္းသား ကုိရင္တစ္ပါးရဲ႕ အမိအဘမ်ားလာေရာက္ေတြ႕ဆံုစဥ္...
အေမ " ကိုရင္.....သင္တန္းတက္ရတာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား"
ကိုရင္ " ေပ်ာ္ပါတယ္ ဒကာမႀကီး.............ကိုရင္တစ္ခုေျပာခ်င္တယ္"
အေမ " ေျပာေလ....ကိုရင္ အေမနားေထာင္ေနပါတယ္"
ကိုရင္" ေမေမ.........သားေလ သင္တန္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ အိမ္မွာ ဆြဲထားတဲ့ အံုးဆြဲလဲႀကီးကို ျဖဳတ္လိုက္ရေအာင္ေနာ္ အေမ"
အေမ က၀မ္းသာလွ်က္ " ေကာင္းလိုက္တာကိုရင္ရယ္.........အေမ၀မ္းသာလိုက္တာ......အိမ္ေရာက္ရင္ေလ ကိုရင္စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရပါ ေစ့မယ္ ကိုိရင္.....ကိုရင္ အိမ္ျပန္လာတဲ့အခါ အေမ ဒီအုန္းသီးဆြဲလဲကို ျဖဳတ္ေပးပါ့မယ္ကိုရင္ေနာ......"
အဲဒါဟာ သင္တန္းရဲ႕ ရလာဒ္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသပဲ ရွိပါေသးတယ္
ေျပာလိုတာကေတာ့ ဒီသင္တန္းမ်ဳိးဟာ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးကို ဘာသာေရးအတြက္ အလြန္ထိေရာက္တဲ့အတြက္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ ျပဳလုပ္သင့္ေနၿပီ ဆိုတာကိုပဲ အထူးသျဖင့္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားမွာ တာ၀န္ပိုရွိတယ္လုိ႔ ထင္မိ ပါတယ္။
ေနာင္လာမည္ႏွစ္မွာလည္း သင္တန္းသားတိုးခ်ဲ႕လက္ခံသြားမယ္လို႔လည္း ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေအးရိပ္ေခ်ာင္ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာမွာ သင္တန္းသား/သူမ်ား တစ္ေထာင္ေက်ာ္မက ရွိလာနိုင္လို႔ပါပဲ။
ယခုလာမည့္ႏွစ္ေတာင္မွ ယခုတက္ေရာက္တဲ့ သင္တန္းသားအားလံုးေလာက္နီးနီး ျပန္လာခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံကို ၾကားရလို႔ပါပဲ...................



Type the rest of your post here.

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း(ဂ)


ေက်ာက္ျဖာတံတားတြင္ အမွတ္တရ
သင္တန္းဆင္းပြဲမွ ၾသ၀ါဒစကား



သင္တန္းဆင္းပြဲအၿပီး သၾကားဆြမ္းေလာင္းလွဴေနၾကစဥ္

Type the rest of your post here.

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း(ဂ)


ေက်ာက္ျဖာတံတားတြင္ အမွတ္တရ
သင္တန္းဆင္းပြဲမွ ၾသ၀ါဒစကား



သင္တန္းဆင္းပြဲအၿပီး သၾကားဆြမ္းေလာင္းလွဴေနၾကစဥ္

Type the rest of your post here.

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း (ခ)

သင္တန္းနည္းျပဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ႀကီးၾကပ္ေရးဆရာမမ်ားႏွင့္အတူ
သင္တန္းသူတစ္ဦးက သင္တန္းတက္ရျခင္းအေပၚ သူ႔အျမင္ကို တင္ျပေနစဥ္
မဓမၼစာရီက ၀မ္းေျမာက္စကား ေျပာၾကားစဥ္
ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း ဆင္းပြဲတြင္ သင္တန္းသူ မပါရေမသီက ကန္ေတာ့ပန္ဆင္လႊာ ေျပာၾကားစဥ္


Type the rest of your post here.

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း (ခ)

သင္တန္းနည္းျပဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ႀကီးၾကပ္ေရးဆရာမမ်ားႏွင့္အတူ
သင္တန္းသူတစ္ဦးက သင္တန္းတက္ရျခင္းအေပၚ သူ႔အျမင္ကို တင္ျပေနစဥ္
မဓမၼစာရီက ၀မ္းေျမာက္စကား ေျပာၾကားစဥ္
ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း ဆင္းပြဲတြင္ သင္တန္းသူ မပါရေမသီက ကန္ေတာ့ပန္ဆင္လႊာ ေျပာၾကားစဥ္


Type the rest of your post here.

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း

သင္တန္းသား/သူမ်ား ဆြမ္းစားေနစဥ္

ဆြမ္းစားေက်ာင္းသုိ႔ အလာ

သင္တန္းသူမ်ားႏွင့္အတူ
သင္တန္းသားမ်ားႏွင့္အတူ
သင္တန္းသူမ်ား တရားရႈမွတ္ေနစဥ
သင္တန္းသာား/သူမ်ားအား ၾသ၀ါဒေပးစဥ္
သင္တန္းသား/သင္တန္းသူမ်ားအား တရားရႈမွတ္ေနစဥ္





Type the rest of your post here.

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျချပဳသင္တန္း

သင္တန္းသား/သူမ်ား ဆြမ္းစားေနစဥ္

ဆြမ္းစားေက်ာင္းသုိ႔ အလာ

သင္တန္းသူမ်ားႏွင့္အတူ
သင္တန္းသားမ်ားႏွင့္အတူ
သင္တန္းသူမ်ား တရားရႈမွတ္ေနစဥ
သင္တန္းသာား/သူမ်ားအား ၾသ၀ါဒေပးစဥ္
သင္တန္းသား/သင္တန္းသူမ်ားအား တရားရႈမွတ္ေနစဥ္





Type the rest of your post here.

Tuesday, March 10, 2009

သန္းေခါင္ယံအေမးအေျဖ စာအုပ္အတြက္ အလွဴပါ၀င္သူမ်ား

ေမာင္ကိုကိုေအာင္ ဆန္ဖရန္စစၥကို ၁၀၀ေဒၚလာ။
မမို႔မို႔မင္းသူ ဒန္ဗာ ၊ ေကာ္ရိုရာဒို ၅၀ေဒၚလာ။

Type the rest of your post here.

သန္းေခါင္ယံအေမးအေျဖ စာအုပ္အတြက္ အလွဴပါ၀င္သူမ်ား

ေမာင္ကိုကိုေအာင္ ဆန္ဖရန္စစၥကို ၁၀၀ေဒၚလာ။
မမို႔မို႔မင္းသူ ဒန္ဗာ ၊ ေကာ္ရိုရာဒို ၅၀ေဒၚလာ။

Type the rest of your post here.

သန္႔-တည္-ပြား တို႔ရဲ႕ ေဟာကြက္အမွားမ်ားကို ေထာက္ျပျခင္း

မတ္လထုတ္ ဓမၼရံသီ မဂၢဇင္းတြင္ စာေရးဆရာ ပညာဏကာရီ ရဲ႕ “အပါယ္မပိတ္နိုင္ေသာ အပါယ္ပိတ္တရား” ကို ဖတ္လိုက္ရ သည့္အတြက္ သန္႔ တည္ ပြားတို႔ မသန္႔ေတာ့ပါလားဆိုတာကို သိလာရတယ္။ သည္ေဆာင္းပါးကို အမ်ားသိေအာင္ ေဖၚျပရရင္ ေကာင္းေလစြ ဟု အႀကံျဖစ္ေပၚတဲ့အတြက္ မွားလွ်င္ အစဥ္ ၊ ျပင္လွ်င္ခဏ ဆိုတဲ့ အတိုင္း အမွားျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားကုိ ေဆာင္းပါးအတိုင္း ျပန္လည္ ကူးယူေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။

(၁)
၁၃၇၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္ (၁၀)ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းတြင္ ေဟာေျပာသူ ဦးျမင့္လြင္ (သန္႔-တည္-ပြား)၏ အပါယ္ပိတ္တရား [အပိုင္း(၁)ေဟာတရားႏွင့္ အပိုင္း(၂) ထိုင္တရား] ႏွစ္ေခြတြဲသည္ စာေရးသူထံသို႔ ေရာက္လာပါသည္။
၂၀၀၆-ခုႏွစ္၊ မတ္လ-၅-ရက္ေန႔တြင္ ေရႊတိဂံု ေျမာက္ဖက္မုခ္ ေရႊခ်မ္းသာၿမိဳင္ ဓမၼာရံု၌ ေဟာေျပာထားသည့္ တရားျဖစ္သည္။ ယင္းတရားေခြပါ ေဟာေျပာခ်က္တို႔တြင္ မွန္သည္ဟု ထင္မိေသာ တရားမ်ားလည္း ပါရွိၾကပါသည္။ မွားသည္ဟု ထင္မိေသာတရား (မတရား)မ်ားလည္း ပါရွိၾကသည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္ မွန္သည္ဟု ထင္မိသမွ်တုိ႔အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ရွိလွပါသည္။
ေဟာေျပာသူ ဦးျမင့္လြင္သည္ တရားေတာ္အတြက္ ထက္သန္သူျဖစ္၍ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွ စတင္ လုိက္စားခဲ့ရာ ယခုအခါတြင္ အမ်ားႀကီး နားလည္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသျဖင့္ သေဘာက်လွပါသည္။ တကယ္ေလ့လာလွ်င္ တကယ္နားလည္ၾကေပမည္။
မွားသည္ဟု ထင္မိသမွ်တို႔ကိုေတာ့ “ ျပင္လိုပါက ျပင္နုိင္ၾကရန္” အနည္းငယ္ ထုတ္ႏုတ္၍ စိစစ္ျပလိုပါသည္။ “မွန္ကန္ေသာ ႏွလံုးသြင္း(စိတ္ထား)ျဖင့္ ျပန္လည္၍ သံုးသပ္နိုင္ၾကပါမူ ေကာင္းေလစြ” ဟု ေတာင့္တမိပါသည္။
(၂)
“ဒုစရိုက္က်ဴးလြန္သူ မွန္သမွ်သည္ အပါယ္သို႔ မလြဲမေသြ က်ပါတယ္။ ေလာဘေၾကာင့္ ၿပိတၱာ၊ေဒါသေၾကာင့္ ငရဲ၊ ေမာဟေၾကာင့္ တိရစၧာန္၊ မာနေၾကာင့္ အသူရကာယ္၊ အပါယ္ေလးဘံုဆိုတာ ၿပိတၱာ ၊ ငရဲ၊ တိရစၧာန္ အသူရကာယ္။
“ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ေမာဟ၊မာန (အပါယ္က်ေၾကာင္းတရား) ေတြကို ဒါန၊ သီလ၊သမထနဲ႕ ပယ္သတ္လို႔ မရပါဘူး။ ဒါန၊သီလ၊သမထဆုိတာ ကံလမ္းျဖစ္လို႔ အက်ဳိးေပးနိုင္သေလာက္ လူ၊နတ္၊ျဗဟၼာ ခ်မ္းသာတုိ႔ကို ရနိုင္ပါတယ္။ ကံကုန္သြားရင္ အပါယ္က်မွာပဲ ျဖစ္တယ္။ အပါယ္က လြတ္ပါတယ္ လို႔ ေျပာရင္မွားတယ္။
“ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုတို႔သည္ ဒါန၊သီလ၊သမထ လုပ္ၾကပါေသာ္လဲ ၀ိပႆနာ နဲ႔ေ၀းၾကတယ္။ ၀ိပႆနာကုသိုလ္လုပ္မွ သာလွ်င္ အပါယ္ကေန လြတ္ေျမာက္နုိင္မွာ ျဖစ္တယ္”။(ေဟာတရားေခြ၊ ၂၅-၃၀မိနစ္)
စိစစ္ခ်က္။ ။ ဒုစရိုက္ျပသူ မွန္သမွ်သည္ အပါယ္သို႔ က်သည္ဆိုေသာ ေဟာေျပာခ်က္သည္ မမွန္ေပ။ အက်ယ္သိလိုပါက သဠာယတန၀ဂၢ သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ အသိဗႏၶကသုတ္၊ ဥပရိပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ မဟာကမၼ၀ိဘဂၤသုတ္၊ ပ႒ာနပါဠိေတာ္၊ ပထမတြဲ ပဥွာ၀ါရ ပကတူပနိႆယ အကုသေလာ ကုသလႆပါဠိေတာ္ စသည္တို႔၌ ၾကည့္ရႈၾကကုန္ရာ၏။
လူတိုင္းပင္ ဒုစရိုက္တစ္ခုခု ျပဳဖူးၾကသည္သာ ျဖစ္၍ လူတုိင္းအပါယ္က်ကိန္း ဆိုက္ေပေတာ့မည္။ အပါယ္ေလးဘံုကို ျပရာ၌ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ၿပိတၱာ၊အသူရကာယ္ဟူ၍သာ ျပသင့္ပါသည္။ ပါဠိေတာ္အစဥ္ကို မေက်ာ္သင့္ပါ။ ေက်ာ္လွ်င္ ဘုရားရွင္၏ ဥာဏ္ေတာ္ကို အေလး အျမတ္ မျပဳရာ ေရာက္တတ္၏။
အထူးသတိထားဖြယ္မွာ “ဒါန ၊သီလ၊ သမထ ကုသုိလ္ေၾကာင့္ အပါယ္မွ တစ္ဘ၀၊ႏွစ္ဘ၀စသည္ လြတ္ေျမာက္နုိင္သည္။ ၀ိပႆနာကုသုိလ္ေၾကာင့္သာ ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္နုိင္သည္” ဟူေသာ ေဟာေျပာခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ မွန္ကန္ေသာ ဤေဟာေျပာခ်က္ႏွင့္ မညီေသာ ေဟာေျပာခ်က္ကို ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဖၚျပပါမည္။
(၃)
ဒုလႅဘငါးပါးကို ေဟာရာ၌ “ (၁) ဘုရား ျဖစ္ရာကာလ-ရခဲ။ (၂) တရားနာယူခြင့္- ရခဲ။ (၃) လူ႔ဘ၀-ရခဲ။(၄)သဒၶါတရား-ျဖစ္ခဲ။ (၅) ရဟန္းဘ၀-ရခဲ” ဟူ၍ ေဟာေျပာထားပါသည္။ “အပါယ္က်သြားလွ်င္ ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိ” ဟူ၍လည္း ေဟာေျပာထားသည္။ “အပါယ္မက်ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ တရားေဟာျပေနသည္” ဟူ၍လည္း ပါရွိသည္။ (ေဟာတရားေခြ၊ ၃၃-မိနစ္)
စိစစ္ခ်က္။ ။ ဒုလႅဘငါးပါး အစဥ္လာပံုမွာ မွားေနပါသည္။ အမွန္ကမူ “ ဘုရားျဖစ္ရာကာလ-ရခဲ။ လူ႔ဘ၀-ရခဲ။ သဒၶါတရားျဖစ္-ရခဲ။ ရဟန္းဘ၀-ရခဲ။ တရားနာခြင့္-ရခဲ။ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ အ႒ကထာလာ အစဥ္ကိုလြန္၍ ဖ်က္၍ ေဟာေျပာလွ်င္ အ႒ကထာဆရာထက္ တတ္သိသူ ျဖစ္၏ ဟု ၀န္ခံရာေရာက္တတ္ပါသည္။ ထို႔ျ့ပင္ အပါယ္က်ျခင္းသည္ အကုသိုလ္ကံ၏ ပမာဏအတိုင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဓမၼပဒ လာမလႅိကာ၀တၳဳစသည္ကို ၾကည့္လွ်င္ ထင္ရွားပါသည္။
(၄)
“ဒီဘက္ေခတ္မွာ သာသနာ မေလ်ာ့က်ပါဘူး။ ဒီဘက္ေခတ္သည္ ၀ိမုတၱိေခတ္။ သာသနာႏွစ္ ၂၅၀၀-ေက်ာ္လၿပီဆိုလွ်င္ အနတၱသာသနာ တစ္ပတ္ ျပန္လည္လာတဲ့ကာလ။ ၀ိမုတၱိယုဂေခတ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ကို သာသနာတိုးတက္တဲ့ သာသနာ တေျဗာင္းေျဗာင္းတြင္ေနရတဲ့။ ေသာတာပန္၊သကဒါဂါမ္၊အနာဂါမ္ေတြ လက္ညိဳးထိုးလို႔ မလြဲေအာင္ ျဖစ္ရမယ့္ေခတ္။
“ရဟႏၱာႀကီးေတြ တေျဗာင္းေျဗာင္း ျဖစ္ရမယ့္ေခတ္သည္ ၄၉-ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္လာပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ဆုတ္ကပ္ဆိုတာကို မေျပာၾကပါနဲ႔” (ေဟာတရားေခြ၊ ၃၈-၅၀မိနစ္)
စိစစစ္ခ်က္။ ။အထက္ပါ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား အားလံုးသည္ အမွားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ယခုေခတ္သည္ ၀ိမုတၱိယုဂေခတ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပဆိုခ်က္သည္ မည္သည့္ပါဠိေတာမွာမွ မရွိေခ်။ မည္သည့္ အ႒ကထာ၊ဋီကာတို႔မွာမွလည္း မရွိေခ်။ ဤစစ္တမ္းကို အက်ယ္သိလိုပါက “ ရေ၀ထြန္း၏ စာေပရတနာ” စာအုပ္၌ ၾကည့္ရႈရာ၏။ စာၾကည့္တိုက္မ်ားတြင္ ၄င္းစာအုပ္ ရွိပါလိမ့္မည္။
၀ိမုတၱိေခတ္ အယူအဆတို႔ကို စတင္၍ တြင္က်ယ္ေအာင္ ေဟာေျပာသူမွာ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္ျဖစ္သည္ ဟု ထင္မိပါသည္။ ေထရ၀ါဒလာ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္တို႔ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ေနေသာ ေဟာေျပာခ်က္ ျဖစ္၍ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ၾကပါသည္။
သာသနာ၀င္ဦးေရ-၁၀၀-ဆိုလွ်င္ သာသနဓမၼတို႔ကို ရိုေသစြာ လုိက္နာနိုင္သူ ၅-ဦးႏႈန္းမွ်ပင္ မရွိနုိင္ေသာေခတ္ျဖစ္၍ သာသနာယုတ္ေလ်ာ့ေနေၾကာင္းကို လက္ခံၾကရံုသာ ရွိပါသည္။ တတ္စြမ္းသမွ် ႀကိဳးစား၍ “သာသနဓမၼတို႔ကို ရိုေသစြာ” လိုက္နာသူမ်ား တိုးပြားလာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရံုသာ ရွိပါသည္။
အမွန္အားျဖင့္ တရားက်င့္သူသည္ ေခတ္ကာလႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္း မရွိေခ်။ တရားက်င့္သူ၌သာ သာသနာ မေလ်ာ့ပါ။ တရားမက်င့္သူ၌ သာသနာမရွိပါ။
ယခုေခတ္တြင္ တရားက်င့္သူ (အထူးသျဖင့္ ၀ိပႆနာတရားစစ္ကို က်င့္ပံုက်င့္နည္း မွန္ကန္စြာ စိတ္ထားသေဘာထား ရွင္းလင္းစြာျဖင့္ က်င့္တတ္သူ) အလြန္မွပင္ နည္းေနေသာေၾကာင့္ ေသာတာပန္စေသာ အရိယာမ်ား တေျဗာင္းေျဗာင္း ျဖစ္နိုင္ဖြယ္မရွိပါ။
ထိုသုိ႔ က်င့္တတ္သူေတြ မ်ားမ်ားႀကီးရွိလွ်င္ကား ျဖစ္နိုင္ဖြယ္ ရွိသည္သာတည္း။
(၅)
“ဒီဘက္ေခတ္မွာ ၀ိပႆနာကို ခက္ခဲလိုက္တာလို႔ ေျပာေျပာေနပါသည္။ အဲ့ဒါသည္ မရိုးသားမႈလို႔ ကၽြန္ေတာ့အေနနဲ႔ စြပ္စြဲခ်င္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာဟာ ခက္ခဲနက္နဲလြန္းတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်။ အင္မတန္ လြယ္ကူလွပါတယ္။ ေျပာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္-သင္ျပတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး တစ္ထိုင္တဲနဲ႕လဲ အပါယ္တံခါး ပိတ္နုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါရမီအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္ လို႔ ေျပာေကာင္းပါတယ္”
(ေဟာတရားေခြ၊ ၄၀-မိနစ္။)
စိစစ္ခ်က္။ ။ “၀ိပႆနာကို ခက္ခဲေၾကာင္း ေျပာဆိုမႈသည္ မရိုးသားမႈ ျဖစ္သည္” ဟူ၍ စြပ္စြဲထားသည္။ စြပ္စြဲ၀ံ့ေသာေၾကာင့္ စြပ္စြဲလိုလွ်င္ စြပ္စြဲရာ၏။ “ ၀ိပႆနာ ခက္ခဲသည္” ဆိုသည္ကိုမူ ဤစာေရးသူလည္း ေျပာလိုသူပင္ ျဖစ္ပါသည္။
၀ိပႆနာႏွင့္တကြေသာ ဘုရားေဟာတရား မွန္သမွ်သည္ ဂမၻီရႀကီးေလးမ်ဳိး ရွိသည္ျဖစ္၍ နက္နဲေသာေၾကာင့္ ခက္ခဲသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဤစကားသည္ ရိုးသားမႈ အျပည့္ပါေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔လွ်င္ နက္နဲ၍ ခက္ခဲေသာေၾကာင့္ တရားေဟာျပေပးေရးကို ဘုရားရွင္ကို္ယ္တိုင္ပင္ ၀န္ေလးေတာ္မူခဲ့ရပါေပသည္။ အက်ယ္သိလိုပါက ၀ိနည္းမဟာ၀ဂၢပါဠိေတာ္ႏွင့္ အ႒ကထာနိဒါန္းႀကီးတို႔၌ ၾကည့္ရႈၾကပါကုန္။ မဟာဗုဒၶ၀င္ ဘုရားျဖစ္ခန္း၌လည္း ၾကည့္ရႈ နုိင္ပါသည္။
အင္မတ္ လြယ္ကူေသာ ၀ိပႆနာသည္ မဂ္ဖိုလ္မရနိုင္ေသာ ၀ိပႆနာအတုသာျဖစ္သည္။
တစ္ထိုင္တည္း အပါယ္တံခါးပိတ္သြားေအာင္ ေဟာေျပာသင္ျပနုိင္ေသာ ဆရာရွိလွ်င္ ထိုဆရာသည္ ျမတ္စြာဘုရားတစ္ဆူသာ လွ်င္ ျဖစ္နုိင္ပါသည္။ အျခားဆရာ ရွိနိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာလွ်င္ တရားနာယူသူတို႔၏ အာသယ၊အႏုသယ၊ဣၿႏၵိယ၊ဥာဏပရိပါက စသည္တို႔ကို တိတိက်က် သိျမင္ေတာ္မူနိုင္ပါသည္။
အမွန္မွာမူ တရားတစ္ပုဒ္တည္းျဖင့္ အပါယ္တံခါးပိတ္ျခင္း (ေသာတာပန္ျဖစ္ရျခင္း)မွာ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ဦးစလံုးအေပၚမွာ တည္ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ ေျပာတဲ့ပုဂၢိဳလ္-သင္ျပတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး “ တစ္ထိုင္ထဲနဲ႔လဲ အပါယ္တံခါး ပိတ္နိုင္ပါတယ္” ဆိုေသာ ေဟာေျပာခ်က္သည္ ၾကြား၀ါျခင္းထက္ပို၍ ဘာတစ္ခုမွ် အဓိပၸါယ္မရွိနိုင္ေသာ စကားသာျဖစ္သည္။
ယခုကာလသည္ ဥဂၣဋိတညဴ၊ ၀ိပဥၥိတညဴတို႔၏ ကာလမဟုတ္ၿပီ ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရွိျခင္း လည္း မဟုတ္ၿပီ ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊ တစ္ထိုင္တည္း အပါယ္ပိတ္သူျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပင္ မရွိပါ။ ေနယ်ေခတ္ျဖစ္၍ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သာ မဂ္ဖိုလ္သို႔ ေရာက္နုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ လံုး၀တူေသာ ဆရာဟူ၍ ရွိမည္မဟုတ္ေပ။
(၆)
“၀ိ=ဆိုတာက သတိပ႒ာန္ေလးပါးတုိ႔ျဖင့္ လုိ႔ အဓိပၸယ္ရွိတယ္၊ ပႆနာ=ဆိုတာက ဥာဏ္ျဖင့္ ရုပ္နာမ္တုိ႔အား ရႈမွတ္ျခင္း-လို႔ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ ဘာ၀နာ=ဆိုတာက တိုးပြားျခင္း၊ရႈမွတ္ပြားမ်ားျခင္း-လို႔ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္”
စိစစ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ ‘၀ိပႆနာ’၏ အဓိပၸါယ္သည္ မည္သည့္က်မ္းမွာ ရွိပါသနည္း။ “၀ိ-သတိပ႒ာန္ေလးပါး” ဟူ၍ မည္သည့္ က်မ္းမွာမွ မရွိေခ်။ “ ၀ိ-၀ိ၀ိဓိကာ-မၿမဲျခင္း-ေျပာင္းလဲျခင္း အျခင္းအရာ၊ ဆင္းရဲျခင္း-ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ပ်က္ျခင္း အျခင္းအရာ၊ အစိုးမရျခင္း- အတၱေကာင္ မဟုတ္ျခင္း အျခင္းအရာ (လကၡဏာသံုးပါး၊အာကာရသံုးပါး) ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
“၀ိ- ၀ိေသသ- ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါ အထီးအမ အစရိွေသာ သာမညသေဘာတို႔မွ ထူးျခားေသာ ရုပ္နာမ္ပရမတ္တုိ႔၏ အဆိုပါ သေဘာသံုးပါး အျခင္းအရာသံုးပါးဟူ၍လည္းေကာင္း” လာရွိၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “၀ိ”အဖြင့္သည္ အလြန္မွားလွ၏။
(၇)
“ပညတ္သည္ အပူျဖစ္ၿပီး ပရမတ္သည္ ၿငိမ္းဓာတ္။ ပညတ္နယ္မွာ ၾသကာသေလာက၊ သတၱေလာက၊ သခၤါရေလာက၊ ပရမတ္နယ္မွာ စိတ္၊ေစတသိက္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္။ အရႈခံ-ရုပ္နာမ္။ ရႈဥာဏ္-မဂၢင္ငါးပါး။ သတိ=ဗိုလ္(အထြတ္အထိပ္သို႔ေရာက္) ေယာနိေသာ မနသိကာရ=ႏွလံုးသြင္းမွန္ဆိုရင္ မိမိတာ၀န္ေက်ၿပီ။
(ေဟာတရားေခြ ၄၇-မိနစ္)
စီစစ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ ေဟာေျပာခ်က္တို႔တြင္ ပညတ္၏ ပူျခင္း မပူျခင္းကို စိစစ္ျပဖြယ္ မရွိပါ။ ပညတ္သည္ တကယ္မရွိေသာ အေခၚအေ၀ၚ အမည္မွ်သာ မဟုတ္ပါေလာ။
ပရမတ္သည္ အၿငိမ္းဓာတ္ဟု ဆိုရာတြင္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ၊မာနစသည့္ အကုသိုလ္အုပ္စု၀င္ ေစတသိက္တို႔သည္ ပရမတ္ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ “ေလာဘႀကီးသည္ အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးေပတကား၊ ေဒါသႀကီးသည္လည္း အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီး ေပတကား” ဟု ျဖစ္လာရေပေတာ့မည္။
ထို႔ျပင္ ပညတ္နယ္မွာ ေလာကသံုးပါး ဟု ဆိုထားရာ ဘံုဌာနသည္ ပညတ္ျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္ေကာင္းပါသည္။ ျဗဟၼာ နတ္ လူ အပါယ္ေကာင္ အသီးသီးသည္ ပညတ္ျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္ေကာင္းပါေစ။ သခၤါရေလာကအရ ျဖစ္ေသာ သခၤါရတရား ရုပ္နာမ္တရား တို႔သည္ ပညတ္ျဖစ္သည္ ဟုကား မျဖစ္ေကာင္းေတာ့ေပ။ စိတ္၊ေစတသိက္၊ရုပ္တို႔မွလြဲ၍ တျခားေသာ သခၤါရဟူ၍လည္း မရွိေခ်။
ထုိ႔ျပင္ အရႈခံ ရုပ္နာမ္ မွန္ပါေစ ရႈဥာဏ္ မဂၢင္ငါးပါး မွန္ပါေစ၊ သတိ ဗိုလ္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေနပါေစ၊ ေယာနိေသာ မနသိကာရ မွန္ပါေစ၊ ထိုသို႔ မွန္ေသာ္လည္း ရႈပံုရႈဟန္သည္ ေ၀ဒနာ၊ေ၀ဒနာ၊ေ၀ဒနာ၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလ ဟူ၍ ရႈရမည္ မဟုတ္ပါ။ ၀င္ေလ ထြက္ေလ ၀ါေယာရုပ္တရား၊ ေ၀ဒနာ ေစတသိက္နာမ္တရား တစ္ခုခု၏ ျဖစ္ျခင္းသေဘာ တည္ျခင္းသေဘာ ပ်က္ျခင္းသေဘာ (ပညတ္တို႔ကို သိျမင္လွ်က္ ၁။ မၿမဲျခင္း သေဘာတို႔ပါတကား၊ မၿမဲျခင္း သေဘာရွိသည္ တရားတို႔ပါတကား။ ၂။ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာတို႔ပါတကား၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာရွိသည့္ တရားတို႔ပါတကား။ ၃။ အလိုသုိ႔ မလိုက္ျခင္း သေဘာတို႔ပါတကား၊ အလိုသို႔ မလိုက္ျခင္းရွိသည့္ တရားတို႔ပါတကား ဟူ၍သာ ရႈမွတ္ေနရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
၀င္ေလ ထြက္ေလ၊၀င္ေလ ထြက္ေလ၊ ေ၀ဒနာ ၊ ေ၀ဒနာ ဟူ၍ ရႈမွတ္ေနမႈသည္ ကိုယ္ရင္ငယ္ကေလးမ်ား၏ စာက်က္ေနမႈႏွင့္ အတူတူမွ်သာ ျဖစ္ေပမည္။
ဤသို႔ေသာ စာက်က္မႈမ်ား၌ သုတမယဥာဏ္မွ်သာ ျဖစ္နိုင္သည္။ အနိစၥလကၡဏူပနိစၥံ၊ ဒုကၡလကၡဏူပနိစၥံ၊အနတၱလကၡဏူပနိစၥံ ဟု ေခၚဆိုရေသာ ၀ိပႆနာဥာဏ္ စိႏၱာမယဥာဏ္တို႔သည္ကား ျဖစ္ေပၚနိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။
(ရုပ္နာမ္တခုခု၏ အနိစၥလကၡဏာကို ကပ္၍ ရႈမွ ၀ိပႆနာ၊ ဒုကၡလကၡဏာကို ကပ္၍ရႈမွ ၀ိပႆနာ၊ အနတၱလကၡဏာကို ကပ္၍ ရႈမွ ၀ိပႆနာ။ ၀ိပႆနာအမွန္ကသာလွ်င္ မဂ္ကိုျဖစ္ေစနုိင္သည္၊ ၀ိပႆနာအတုကား ေလာကုတၱရာ မဂ္ဖိုလ္ ျဖစ္ေစနိုင္မည္ မဟုတ္ပါ)။
(၈)
“ထြက္ေလ ၀င္ေလ… ေယာဂီတိုင္းလိုလို ရႈတတ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာ လြယ္လြယ္ကေလးဗ်ာ ထြက္ေလကို သိတယ္၊ ၀င္ေလကို သိတယ္ ၿပီးၿပီ။ ‘ငါ….ေျခေထာက္….နာတယ္’ လို႔မွတ္ေနရင္ “ငါသည္လည္း မိစၧာဒိ႒ိ” “ေျခေထာက္”သည္လည္း မိစၧာဒိ႒ိ၊ ‘နာ’သည္လည္း မိစၧာဒိ႒ိ။
ဒီလို မိစၧာဒိ႒ိ သံုးထပ္ကြမ္းနွင့္ မွတ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး အပါယ္ေဘးက ေျပးမလြတ္ဘူး၊ ငါ့ေျခေထာက္ နာတယ္ဆိုရင္ ‘ေ၀ဒနာ ေ၀ဒနာ’ လို႔ပဲ မွတ္၊ အပါယ္ေဘးက လြတ္တယ္၊ ၀ိပႆနာဆိုတာ လြယ္လြယ္ကေလး” (ေဟာတရားေခြ ၅၃-၅၉ မိနစ္)
စိစစ္ခ်က္။ ။ ေယာဂီတိုင္းသည္ ၀င္ေလ ထြက္ေလကို ရႈတတ္သူခ်ည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀င္ေလကို သိျခင္း၊ ထြက္ေလကို သိျခင္းသည္ အလြန္မွပင္ လြယ္ကူလွေပသည္။ ယင္းသည္ပင္ ၀ိပႆနာကိစၥ ဟူေပ၏၊ ဤမွ်ေလာက္ လြယ္ကူစြာလွေသာ ၀ိပႆနာ သည္ မဂ္ဥာဏ္ႏွင့္ေတာ့ ဆုိင္မည္မဟုတ္ေခ်။
ထြက္ေလ- ၀င္ေလ (၀ါေယာရုပ္)၌ပါရွိေသာ ျဖစ္-တည္-ပ်က္ (အနိစၥလကၡဏာ၊ ဒုကၡလကၡဏာ၊အနတၱလကၡဏာ)တို႔ကို ရႈမွတ္ေနမွ သိျမင္ေနမွသာလွ်င္ ၀ိပႆနာ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။
“ ငါ-ေျခေထာက္-နာ” မိစၧာဒိ႒ိသံုးပါဟု ဆိုရာ၌လည္း လြယ္လြန္းလွေပသည္။ သကၠာယ+အတၱ+မိစၧာဒိ႒ိ ျဖစ္ျခင္းသည္ ဤမွ် ေလာက္ သေဘာတိမ္လွသည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပယ္စြန္႔ရန္ ခက္ခဲေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
မိစၧာဒိ႒ိ သံုးထပ္ကြမ္းေနလွ်င္ အပါယ္မွ မလြတ္ဟု ဆိုျပန္ေလရာ ထုိအဆိုသာ မွန္လွ်င္ အပါယ္ေဘးမွ လြတ္ခြင့္ရသူဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ်ပင္ မရွိနိုင္ေကာင္းရာ။
ဤသို႔ ေဟာျပရာ၌ ငါ (=အတၱ) ယူပံုတို႔ကို ေသခ်ာေလ့လာ၍ ဂရုတစိုက္ ေဟာေျပာသင့္ပါသည္။ အင္မတန္လြယ္ကူေသာ ၀ိပႆနာအယူအဆ၊ အင္မတန္တိမ္လွေသာ မိစၧာဒိ႒ိအယူအဆ တို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္မ်ားႏွင့္ မတန္လွေခ်။
“ ေ၀ဒနာ-ေ၀ဒနာ” ဟုမွတ္လွ်င္ အပါယ္မွ လြတ္ေၾကာင္း ပါရွိေသးသည္။
(၁)။ ‘ေ၀ဒနာ’စသည္ကို ရႈမွတ္မႈဘက္က ၾကည့္လွ်င္ အပါယ္က်မည့္သူ ဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ် မရွိနိုင္။ (စာက်က္ေနသူ ကိုရင္ကေလးမ်ား လည္း ၀မ္းသာဖြယ္ေပတည္း။)
(၂)။ မိစၧာဒိ႒ိ ျဖစ္မႈဘက္က ၾကည့္လွ်င္ အပါယ္က်မည့္သူ ခ်ည္းသာတည္း။ လုပ္ခြင့္ရမည့္သူဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ၊ အမွန္ကေတာ့ သကၠယအတၱဒိ႒ိ ျဖစ္ရံုမွ်ျဖင့္ အပါယ္က်သည္ မဟုတ္၊ သကၠာယဒိ႒ိ အားႀကီးပါမွသာ အပါယ္က်နုိင္သည္။
(၉)
“ေယာဂီတုိင္း ေတြ႔ပါတယ္၊ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္ၾကည့္ပါ၊ တစ္ႀကိမ္ထိုင္ရံုႏွင့္ကိုပဲ ေတြ႕ပါတယ္၊ အျဖစ္- အပ်က္ ကို တစ္ႀကိမ္ ေတြ႕ၿပီးတဲ့ ေယာဂီဟာ စိတၱသခၤါရတစ္ႀကိမ္ ခ်ဴပ္ၿပီးျဖစ္လို႔ ဥဒယဗယဥာဏ္ ရရွိသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အပါယ္တံခါးကို ‘ယခုဘ၀အတြက္’ ပိတ္သြားပါလိမ့္မယ္။ အျဖစ္- အပ်က္ ကို တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ ျမင္သြားတဲ့အတြက္ အပါယ္တံခါး ပိတ္ပါတယ္ ဆိုတာ ဒုတိယပိုင္းက်ရင္ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္” (ေဟာတရားေခြ အဆံုး)
“ အဲဒီလို ျဖစ္ျခင္းသေဘာ ပ်က္ျခင္းသေဘာ ကေလးကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ေတြ႕ဖူးၿပီဆိုရင္ စိတၱသခၤါရတစ္ႀကိမ္ ခ်ဴပ္ၿပီးေတာ့ ဥဒယဗယဥာဏ္ ၀ိပႆာနာဥာဏ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲသလုိ ၀ိပႆာဥာဏ္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ရရွိသြားေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ယခုဘ၀မွ အပါယ္တံခါး ပိတ္ေတာ့တာပါပဲ” (ထိုင္တရားေခြ ၂၇-မိနစ္)
စိစစ္ခ်က္။ ။အထက္ပါေဟာေျပာခ်က္တို႔တြင္ “ အပါယ္တံခါးကို ယခုဘ၀အတြက္ ပိတ္” ဟုလည္းေကာင္း၊ “ ယခုဘ၀မွာ အပါယ္တံခါးပိတ္” ဟုလည္းေကာင္း ပါရွိပါသည္။ ဆိုလိုခ်က္မွာ “ ယခုဘ၀အတြက္ ဟူရာ၌ ယခုဘ၀မွ ကြယ္လြန္ရၿပီးလွ်င္ ေနာင္ဘ၀ (ဒုတိယဘ၀)မွာ အပါယ္မက် ဟု ဆိုလိုဟန္ရွိပါသည္။
“ ယခုဘ၀မွာ” ဟူရာ၌ ယခုဘ၀ ကြယ္လြန္ရခ်ိန္မွ စ၍ သံသရာ က်င္လည္ရသမွ် တေလွ်ာက္လံုး အပါယ္မက် ဟု ဆိုလိုဟန္ ရွိပါသည္။ (တိက်ျပတ္သားမႈ မရွိေသာစကားျဖစ္၏)
တရားထိုင္သူ မွန္သမွ်သည္ တစ္ကိုယ္လံုးကို ထိန္းထားရသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ (၁) ခႏၶာကိုယ္၏ နာက်င္မႈ၊ ထံုက်င္မႈစသည္ မ်ား ျဖစ္ေပၚလြယ္ပါသည္။ (၂) ၄င္းတုိ႔၏ စျဖစ္မႈ ေပ်ာက္ကင္းသြားမႈတို႔ကိုလည္း သိျမင္လြယ္ပါသည္။ ယင္းသို႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို သိျမင္ျခင္းသည္ ဥဒယဗယဥာဏ္၏ သေဘာျခင္းရာ မဟုတ္ပါ။ ၀ိပႆနာဥာဏ္လည္း လံုး၀မဟုတ္ပါ။
ထိုျပင္ ယင္းသုိ႔ေသာ “ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကို တစ္ႀကိမ္ျမင္လွ်င္ စိတၱသခၤါရ တစ္ႀကိမ္ ခ်ဴပ္ၿပီးသည္” ဟူရာ၌ စိတၱသခၤါရဟူသည္ အဘယ္တရားကို ဆိုပါသနည္း။ (တိက်စြာ ပါဖို႔လိုပါ၏)
အကယ္၍ “ယင္းသို႔ေသာ ျဖစ္-ပ်က္ ေတြ႕ခဲ့ၿပီးသူသည္ ေနာင္အခါတြင္ ကာမဂုဏ္အိမ္ရာက်ဴးနင္းမႈ၊ က်ဴးလြန္မႈမ်ဳိး၊ ဒုစရိုက္မႈတို႔ကို ျပဳလုပ္လာသည္” ဟုဆိုလွ်င္ အပါယ္တံခါး ပိတ္ပါမည္ေလာ။
ထုိစဥ္က ေရႊခ်မ္းသာၿမိဳင္ ဓမၼာရံုထဲ၌ ျဖစ္ ပ်က္ ျမင္သြားသူတိုင္းသည္ ေနာင္အခါတြင္ အပါယ္က်ေလာက္ေသာ ဒုစရိုက္မႈတို႔ကို မျပဳေတာ့သူမ်ားခ်ည္းသာ ျဖစ္ၾကသည္ ဟူ၍ အာမခံနုိင္စရာ ရွိပါသေလာ၊ ဤသို႔ ဆင္ျခင္၍ ေနာင္ေရးကို ေမွ်ာ္ေတြးျမင္မိၾကလွ်င္ ေယာဂီ ကိုယ္တိုင္သည္ပင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ယင္းကဲ့သုိ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္ ေတြ႕ရံုမွ်ျဖင့္ အပါယ္မလြတ္နိုင္ေၾကာင္း သိျမင္ၾကလိမ့္မည္သာ ျဖစ္ပါ သည္။
“ ယခုဘ၀အတြက္ အပါယ္တံခါးပိတ္” ဟုဆိုရာ၌ ယခုဘ၀သည္ မႏုႆဘံု၌ ျဖစ္ခိုက္ဘ၀ ျဖစ္၍ အပါယ္မွ လြတ္ေနေသာဘ၀ ျဖစ္ၿပီးသာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္တစ္ဘ၀သာ အပါယ္လြတ္လိမ့္မည္ ဟု ဆိုလိုလွ်င္ ဒါန၊သီလ၊ သမထ ကုသိုလ္ထက္ ပို၍ ထူးျမတ္ေသာ ၀ိပႆနာကုသိုလ္ထူး မဟုတ္ေခ်။ ကုသိုလ္ရရံုမွ် ျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာအတုသာ ျဖစ္သည္။
ေနာင္ဘ၀တိုင္း အပါယ္မက်ေတာ့ၿပီ ဟုဆိုလိုလွ်င္ကား လိမ္ညာမႈသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေဖၚျပခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ေတြ႕ရံုမွ်ျဖင့္ ေသာတာပန္ မျဖစ္နုိင္ပါေပ။
(ျပန္လည္ ရွင္းျပခ်က္မ်ားကုိ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္)

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More