တုနိႈင္းမမီ(၅)

(၂)ဗဟုႆုတအရိပ္
ဗဟုႆတ အၾကား အျမင္ကုိ ေဆာင္ျခင္း၊ အၾကားအျမင္ကို ဆည္းပူးျခင္း၊ အာဂမသုတႏွင့္ အနိစၥစသည္ထင္ေအာင္ရႈမွတ္ထားျခင္း အဓိဂမသုတတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ဘ၀အဆင့္အတန္းကုိ ျမင့္မားေစၿပီး ခ်မ္းသာကုိ ေပးစြမ္းနုိင္ေသာ ဒုတိယ မွီခိုရာအရိပ္ပင္ျဖစ္သည္။


ရွင္းလင္းဦးအံ့ ၊ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မ်ားကို သင္အ၊ံေလ့လာ၊က်က္မွတ္၊ သံုးသပ္ဆင္ျခင္္း ပရိယတၱဓမၼ သုတရွိရမည္။ တရားေတာ္လာအတိုင္း လက္ေတြ႕က်က် က်င့္သံုးျခင္း ပဋိပတၱိဓမၼ သုတရွိ ရမည္။ တရားအားထုတ္ေသာ ေယာဂီမ်ားသည္ ဘုရားေဟာစာေပကိုေလ့လာျခင္း ပရိယတၱိ သုတ ရွိရန္ လုိအပ္သကဲ့သို႔ ကုိယ္တိုင္လည္း တရားရႈမွတ္အားထုတ္ျခင္း ပဋိပတၱိ သုတ လည္းရွိရပါမည္။
နိဗၺာန္လိုလားေသာ ေယာဂီသူေတာ္စင္တို႔သည္ အားထုတ္မည္ၾကံလွ်င္ လက္ဦးအစ “ငါ့သ႑ာန္မွာ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမရွိ၊ ငါသူတစ္ပါး ေယာကၤ်ားမိန္းမမရွိ၊ ရုပ္နာမ္မွ်သာရွိ သည္၊ ထိုရုပ္နာမ္မ်ားသည္ မျပတ္တလစပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ မၿမဲတဲ့တရားေတြပါလား၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလိုမျဖစ္ ကိုယ့္သေဘာသို႔ မလိုက္၊သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္ အနတၱတရားႀကီးေတြပါပဲလား”ဟု ပရိယတၱိ ဓမၼ ဗဟုႆုတ အေျခခံရွိရမည္။
ထို ပရိယတၱိ ဓမၼ ဗဟုႆုတ အေျခခံၿပီး ခႏၶာငါးပါး ရုပ္နာမ္တရားကို ရႈမွတ္ပြားမ်ားအားထုတ္လွ်င္ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳရၿပီး၊ အမတ ခ်မ္းသာရိပ္ကုိ ခိုလံႈနုိင္ပါသည္။
အာဂမသုတႏွင့့္္ ပဥၥဂၢ ပုဏၰား
ဘုရားလက္ထက္အခါက ပဥၥဂၢဒါယက ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးတို႔သည္ အလွဴဒါနျပဳလုပ္ေသာအခါ မည္သည့္ အခါမ်ဴိးမဆို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လွဴေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏ ထူးျခားေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို အစြဲျပဳ၍ ပဥၥဂၢ-ဦးဦးဖ်ားဖ်ား၊ ဒါယက-အလွဴကိုေပးလွဴေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ပဥၥဂၢဒါယက ပုဏၰား ဟု အမည္တြင္ခဲ့ပါသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး၏ တရားထူးရနိုင္ေၾကာင္း ဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္ သိျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ နံနက္အခ်ိန္၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုပုဏၰား၏ အိမ္ေရွ႕၌ ဆြမး္ရပ္ေတာ္မူပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ ပုဏၰားက အိမ္အ၀ဖက္ကို ေက်ာေပး၍ ထမင္းစားေနၿပီး၊ ပုေဏၰးမက အိမ္အေရွ႕ဖက္ မ်က္နွာလွည့္ၿပီး ထမင္းစားေနၾက သည္၊ ျမတ္ဘုရား ဆြမ္းခံၾကြသည္ကို ဇနီးျဖစ္သူကျမင္၍ စဥ္းစားသည္မွာ“ ငါ့ေယာကၤ်ားက ဒါနျပဳတာ ၀ါသနာပါေတာ့ ဘုရားကိုျမင္ရင္ လွဴေတာ့မွာပဲ၊ ဒီလုိဆိုရင္ ေနာက္တစ္ခါထမင္း ္ခ်က္ဖို႔အတြက္ ဆန္ေဆးရ၊ မီးေမႊးရ၊နဲ႔ အလုပ္မ်ားဦးမယ္၊ ထမင္းခ်က္ရတာ မလြယ္ဘူး၊ ”ဟုေတြးကာ ဘုရားအိမ္ေရွ႕ဆြမ္းရပ္ေနသည္ကို သူေယာကၤ်ားမျမင္ေစ ရန္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထမင္းစားေနပါသည္၊ တစ္၀က္မွ် ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ ပုေဏၰးမက အိမ္ေရွ႕ ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္ဘုရားထံသို႔သြားၿပီး နားရင္းကပ္ကာ တိုးတိုးေလး “ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဘုရား”ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ျမတ္ဘုရားက ဦးေခါင္းေတာ္ကိုညင္သာစြာ ခါယမ္းေတာ္မူလိုက္သည္“ ငါမင္းတုိ႔ဆြမ္းကို မရရင္ မၾကြနိုင္ဘူးေဟ့” ဟု ဆုိလိုျခင္းျဖစ္ သည္။ ပုေဏၰးမသည္ ျမတ္စြာဘုရားဦးေခါင္းေတာ္ ခါယမ္းသည္ကို သေဘာက်ၿပီး ရယ္လိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ ပုဏၰားႀကီး အိမ္ေရွ႕ၾကည့္လိုက္သည့္အခါတြင္ ျမတ္စြာဘုရားဆြမ္းရပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၍ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာၿပီး “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရားေရာက္ေနတာမသိပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႔ ပုဂံထဲမွာ စားၿပီးလက္က်န္ တစ္ ၀က္သာက်န္ပါေတာ့တယ္ဘုရား၊ ထိုစားၾကြင္းစားက်န္ကို ျမတ္စြာဘုရားအလွဴခံေတာ္မူပါသလားဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ ေသာအခါ ျမတ္ဘုရားက“ ဒါယကာပုဏၰား…ငါ့တုိ႔အလွဴခံပုဂိၢဳလ္ေတြဆိုတာ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားပဲ လွဴလွဴ၊ စားႀကြင္းကိုပဲလွဴလွဴ လွဴတဲ့အခါမွာ ေစတနာသံုးတန္ျပ႒ာန္းၿပီး လွဴဒါန္းရင္ ကုသိုလ္ရတယ္” ဟုမိန္႔ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ပုဏၰားသည္ မဆုိင္းမ တြ စားၿပီးလက္က်န္ေလးကို ဘုရားအား ေလာင္းလွဴလိုက္ၿပီး “ အရွင္ဘုရား… ဘိကၡဳ ဘိကၡဳ လို႔ အရွင္ဘုရားတရားေဟာ ေသာအခါတိုင္းမွာ တပည့္ေတာ္ၾကားေနရပါတယ္ဘုရား၊ အဲဒီဘိကၡဳဆိုတာႀကီးက ရဟန္းေတြကိုသာ ေျပာတာ လားဘုရား တပည့္ေတာ္မရွင္းလို႔ သိပါရေစဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ၊ ျမတ္ဘုရားက “ဒီပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံကုိ ဘာတရား မ်ား ေဟာရပါ့မလဲ”ဟု ဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္ၾကည့္ေတာ္မူေသာအခါ ကႆပျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က ရုပ္နာမ္အေၾကာင္း ႏွင့္စပ္ၿပီး တရားနာျခင္း အာဂမသုတရွိေနသည္ကုိ ျမင္ေတာ္မူ၍ ရုပ္နာမ္ႏွင့္စပ္ေသာ တရားစကားကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
သဗၺေသာ နာမ ရူပ သၼိိ ယႆာ နတၳိ မမာယိတံ၊
အသတာစ နေသာစတိ၊ သေ၀ ဘိကၡဴတိ ၀ုစၥတိ၊
တရားရႈမွတ္ေနၾကေသာ ေယာဂီမ်ားသည္ ၀မ္းဗိုက္ ေဖါင္းတက္လာလွ်င္ “ေဖါင္းတယ္”ဟုရႈမွတ္သည့္အခါ ထို ေဖါင္းတက္လာေသာ ရုပ္သဘာ၀တရားသည္ ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာလည္းမဟုတ္။ ထို႔အတူ ပိန္က်သြားေသာ ရုပ္သဘာ၀ တရားသည္ ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာမဟုတ္ပါ။ ထိုသို႔ ရႈမွတ္တိုင္း ရႈမွတ္တိုင္း ရုပ္သေဘာ၊ နာမ္သေဘာမွ်ပဲ၊ ငါ၊သူတစ္ပါး၊
ေယာကၤ်ား၊မိန္းမ ဆိုတာ မရွိပါ၊ ေယာဂီမ်ားသည္ တရားရႈမွတ္၍ အေလ့အက်င့္ေကာင္းစြာရလာေသာအခါ သမာဓိ စိတ္ တည္ၿငိမ္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္ႏွင့္အမွ် ရႈမွတ္တိုင္း၌လည္း အာရံုႏွင့္မွတ္စိတ္မွတစ္ပါးတစ္ျခားမရွိ ဟု သိလာရသည္။ ထိုရုပ္၊နာမ္သေဘာက ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လုိက္ မၿမဲေသာ သေဘာပဲ၊ မျပတ္တလစပ္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲ ခ်ည္းပဲ။ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနသည့္အတြက္ အစိုးမရသည့္တရားခ်ည္းပဲ ဟု သိျမင္ေသာအခါ ရုပ္နာမ္တရားမ်ား ေေပၚၿပီး ေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း စိုးရိမ္ထိန္႔လန္႔ျခင္း မျဖစ္ေတာ့၊ ေယာဂီသည္ ရႈမွတ္တိုင္း ရႈမွတ္တိုင္း ကိေလသာမ်ား တဒဂၤ ၊ ၀ိကၡဗၻနစသည္ ကင္းေနပါေတာ့သည္။
ထိုသို႔ ေလာဘစသည္ ကိေလသာမ်ားကုိ နည္းေအာင္၊ပါးေအာင္၊ကုန္သြားေအာင္ က်င့္ေဆာင္ေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ရဟန္းမဟုတ္ေသာ္လည္း “ဘိကၡဳ” ဟုေခၚသည္၊ ဟု ေဟာေတာ္မူေသာအခါ ပဥၥဂၢဒါယက ပုဏၰားဇနီး ေမာင္ႏွံနွစ္ဦး သံုးမဂ္သံုးဖိုလ္ အစဥ္အတိုင္း မ်က္ေမွာက္ျပဳလွ်က္ အနာဂါမ္ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိၾက သည္။ ဤသာဓက ၌ ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံ အနာဂါမ္ တည္းဟူေသာ တရားထူူးျခင္းသည္ အတိတ္ကာလက ရုပ္နာမ္နွင့္ စပ္ေသာ တရားစကားကို နာၾကားရျခင္း အာဂမသုတ ကို အေျခခံ၍ အမတ ခ်မ္းသာကုိ ရရွိသြားၾကျခင္းပင္။
အဓိဂမသုတႏွင့္ ရဟန္းေတာ္(၅၀၀)
ရဟန္းေတာ္အပါး(၅၀၀)တို႔သည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ကမၼ႒ာန္းယူၿပီး ၀ါတြင္းသံုးလတရားအားထုတ္ၾကေသာ္လည္း တရားထူး မရရွိၾကေသးေပ၊ သီတင္း၀ါလကၽြတ္ေသာအခါ ျမတ္ဘုရားထံ သို႔ေရာက္လာၾကရာ ျမတ္ဘုရားက“ ခ်စ္သားတို႔ တရားထူးမ်ား ရခဲ့ပါရဲ႕လား” ဟုေမးေတာ္မူေသာအခါ “တရားထူးမရေသးပါဘုရား ၊ တရားထူးမရတာ ဘာျပဳလို႔မ်ား၊ဘာအေၾကာင္းမ်ားရွိလို႔ပါလဲျမတ္စြာဘုရား ”ဟု ရဟန္း ေတာ္မ်ားက ျမတ္ဘုရားအား ေမးေသာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က ဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္ ၾကည့္ေတာ္မူသည့္အခါ ထိုရဟန္းတို႔သည္ ကႆပဘုရားလက္ထက္က အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းတိတိ တရားရႈမွတ္ခဲ့ကာ အနိစၥလကၡဏာကို ထင္ရွားေအာင္ ရႈမွတ္ခဲ့ ေသာ အဓိဂမသုတ ရွိေနသည္ကို ျမင္ေတာ္မူသည့္အတြက္---
သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ ၊ ယဒါပညာယ ပႆတိ၊
အထ နိဗၺိႏၵတိ ဒုေကၡ ဧသမေဂၢါ ၀ိသုဒၶိယာ။
ဤေနရာ၌ စာအိုင္သြားမွာစိုးသည့္အတြက္ အနက္မေပးေတာ့ၿပီး ၊အဓိပါၸယ္သက္သက္ျပန္သြားပါမည္။ ခႏၶာငါးပါးရုပ္နာမ္ “တရားတုိ႔သည္ မျပတ္တလစပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကသျဖင့္ မၿမဲေသာတရားခ်ည္းပါပဲ ”ဟု သိျမင္သည္ဟု ဆိုရာ၀ယ္ တရားစာ ေပဖတ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တရားနာၾကား၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သိေသာ အသိမ်ဴိးကုိ မဆိုလိုေပ။ တရားရႈမွတ္ၿပီး ရႈမွတ္ဆဲမွာပင္လွ်င္ တကယ္အသိဥာဏ္အစစ္ျဖင့္ မၿမဲေသာ အနိစၥလကၡဏာတရားကို ထင္ရွားစြာသိျမင္ျခင္းမ်ဴိးကို ဆိုလိုသည္။ ထိုသို႔ တကယ့္အသိဥာဏ္ျဖင့္ သိျမင္ေသာအခါ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ရုပ္နာမ္သဘာ၀အေပၚမွာ ၿငိးေငြ႔လာ ေတာ့သည္။ ထိုသို႔ ရုပ္နာမ္အေပၚၿငီးေငြ႕ျခင္းသည္ပင္လွ်င္ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ဖို႔ရာ လမ္းအစပါပဲ ဟု ျမတ္စြာဘုရားေဟာ ၾကားၿပီးသည္အဆံုး၌ တရားရႈမွတ္လိုက္တာ ရဟန္းေတာ္အပါး(၅၀၀)တို႔ ရဟႏၲာ ျဖစ္ေတာ္မူကုန္ၾကေလသည္။ ဤကား အဓိဂမ သုတ ကို အေျခခံ၍ အမတ ခ်မ္းသာအရိပ္ကို ခိုမွီးၾကရျခင္းပင္။
ထို႔ေၾကာင့္ အာဂမသုတ၊ အဓိဂမသုတ ဆိုသည့္ ဗဟုႆုတ ဟူေသာ တရားေတာ္အရိပ္သည္ကား မိမိတို႔ အတြက္ ခိုမွီးစရာ အရိပ္တစ္ခုဆိုလွ်င္ မွားမည္မထင္ေပ။