အခုႏွစ္ ကဆုန္လရဲ႕ ေနပူဒါဏ္က ျပင္းထန္လြန္းပါတယ္၊ စကားပံုတစ္ခုရွိတယ္၊ “ေတာ္သလင္းေန ပုဇြန္ေသ” ေတာ္သလင္းလရဲ႕အပူဒါဏ္ ေၾကာင့္ အင္းအိုင္ထဲက ပုဇြန္မ်ား ေသၾကရတယ္။ ဒါက ေတာ္သလင္းလ အပူဒါဏ္ရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုပါ၊ အခုေတာ့ “ကဆုန္လရဲ႕ ေနပူဒါဏ္ေၾကာင့္ တိရစၦာန္သာမက လူပါအသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ၾကရတဲ့အတြက္ “ကဆုန္လေန လူပါေသ” လို႔ ေျပာရမဲ့အေျခအေနျဖစ္ေနပါၿပီ။
.
ကဆုန္လရဲ႕အပူဒါဏ္ဟာ သတၱ၀ါမ်ားကို သနားငွဲ႕ညာ စာနာေထာက္ထားမႈ လံုး၀မရွိပဲ အျပင္းအထန္ႏွိပ္စက္ေနတယ္။ ေနပူေခါင္ေခါင္ထဲ သြားရာက ပူလုိ႔ဆိုၿပီး စႏိုးတာ၀ါပိုင္းေလးနဲ႔ ဦးေခါင္းကို သုတ္လိုက္ရံုနဲ႔ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္လဲက် အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါက အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ အေအးဓါတ္ကို ရွာယူရာကေန အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတာပါ။ ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ဆိုက္ကားသမားကလဲ ၀မ္းစာေရးအတြက္ ေနပူဒါဏ္ကို အံတုၿပီး ဆိုက္ကားနင္းးရင္းနဲ႔ အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္အေၾကာျပတ္ကာ ရုတ္တရက္လဲက် ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ အသက္ေပ်ာက္ သြားရရွာပါတယ္။ ဒါက ၀မ္းစားေရးရွာေဖြရာကေန အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အခုႏွစ္အပူဒါဏ္ဟာ တိရစၦာန္သာမက လူေတြကိုပါ ၀ါးမ်ဳိခံလိုက္ရပါၿပီ။ တနည္းေျပာရရင္ အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ တစ္ခ်ဳိ႕လူအမ်ား စိုးရိမ္ေရအမွတ္ကို ေရာက္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္။
အညာေဒသ ပူျပင္းတဲ့ရာသီမွာ အညာသူအညာသားမ်ားက “ပူလိုက္တာ….ခုေနအခါ ဘူးခါထဲကေရေလးမ်ား ေသာက္လုိက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ။ ၾကမ္းၾကားကေလေအးေအးေလးနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္မလဲ” လို႔ အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ အေအးကို တမ္းတၾကပါတယ္။ ဒါကိုရည္ရြယ္ၿပီး “ဘူးခါးေရေသာက္ ၊ ၾကမ္းၾကားေလေအာက္” လို႔ စကားပံုေလးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဘူးခါးေရဆိုတာက ဘူးခါးသီးအစိမ္းကို ထိပ္ကအေပါက္ေဖါက္ပီး အထဲက အသားနဲ႔အူတိုင္တို႔ကို ယူထုတ္ပစ္ရပါတယ္။ ဘူးခါးသီး အခြံခ်ည္းက်န္တဲ့အခါ ေနပူလွမ္းထားရတယ္။ ေႏြရာသီေရာက္ပီဆိုရင္ အသားအူထုတ္ထားတဲ့ ဘူးခါးသီးထဲကို ေရထည့္ထားရပါတယ္။ ထည့္ထားတဲ့ေရဟာ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေအးျမလုိ႔ ေနပါေတာ့တယ္။ အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ ေရဆာတဲ့အခါ ဘူးခါးထဲက အလြန္ေအးျမတဲ့ေရကို အညာသူအညာသားမ်ား ေသာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီကေန ‘ဘူးခါးေရေသာက္’ ဆိုတဲ့စကားျဖစ္လာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ပူျပင္းတဲ့ဒါဏ္ေၾကာင့္ ဘူးခါးထဲကေရလဲ မေအးနိုင္ေတာ့။
ၾကမ္းၾကားေလဆိုတာက အညာေဒသ အခ်ဳိ႕အိမ္ေလးေတြမွာ ၾကမ္းခင္းကို ၀ါးျခမ္းျပားနဲ႔ ခင္းထားၾကတတ္ၾကတယ္။ ဒီၾကမ္းၾကားက တိုက္ခိုက္ လာတဲ့ေလဟာ ေအးတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ စကားစပ္လို႔ ေျပာအံုးမယ္။ စာေရးသူ ရန္ကုန္ေရာက္ခုိက္ သီတင္းသံုးေဖၚမ်ားနဲ႔အတူ ေနျပည္ေတာ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ကေန (၈)မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေအာင္လံ ေတာရကို ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေတာရေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ ေန႔လည္ဖက္ ေအးေအးလူလူ နားေနရေအာင္ဆုိၿပီး သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေအာင္လံရြာသူ/ရြာသားမ်ားက ေလးတုိင္စင္ ေက်ာင္း(တဲ)ေလးထုိးေပးပါတယ္။ ေနစရာေက်ာင္းေလးေတြလဲ အဆင္သင့္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္း အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ မေနနိုင္မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ေတာရေက်ာင္းဆရာေတာ္က ရြာသားမ်ားေခၚကာ ခ်က္ျခင္း စီမံေပးတာပါ။ ေလးတုိင္စင္ တဲေက်ာင္း ေလးမွာ အမိုးက သက္ငယ္မိုးျဖစ္ၿပီး အခင္းၾကေတာ့ အေအးဓါတ္ရေအာင္ ၀ါးျခမ္း အစိမ္းေလးေတြနဲ႔ ၾကမ္းခင္း ခင္းေပးၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ ၾကမး္က ၀ါးျခမ္းအစိမ္းဆိုေတာ့ ခင္းခါစမွာ ေအးေနတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အပူဒါဏ္ ေၾကာင့္ ၀မ္းျခမ္းမ်ားဟာ အ၀ါေရာင္ဖက္ကို ေျပာင္းလာတာနဲ႔အတူ ဒီအခင္းေပၚထုိင္လုိက္တဲ့အခါမွာလဲ ပူလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ၾကမ္းျပားေတြပူေနမွေတာ့ ၾကမ္းၾကား ေအာက္ကလာတဲ့ေလဟာလဲ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ေအးနုိင္ေတာ့မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘူးခါးေရ ၾကမ္းၾကာေလဟာ ေအးျမတဲ့အသြင္ကိုေဆာင္ၾကတယ္ဆိုေပမဲ့ အခုႏွစ္မွာေတာ့ ဘူးခါးထဲကေရလဲ မေအးနိုင္ေတာ့သလို၊ ၾကမ္းၾကားေအာက္ကတိုက္လာတဲ့ေလဟာလဲ မေအးနိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါဟာ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ျပင္းလြန္းတဲ့အပူဒါဏ္ရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရမွာပါ။
အခုႏွစ္အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ တစ္ခါမွ မခမ္းဘူးတဲ့ အင္းေလးကန္အထဲကေရေတြလဲ ခမ္းလို႔ေနပါၿပီ။ ကဲလြန္းတဲ့အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ လူအမ်ားလဲ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ေရာက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဒါက ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အပူဒါဏ္ကို ေျပာတာပါ။
တစ္ေန႔စာေရးသူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔ ကိစၥတစ္ခုန႔ဲ အငွားကားစီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ကားစီးရင္း….
စာေရးသူက ကားသမားအား “ဒကာႀကီး…..အခုႏွစ္ ပူခ်က္ကေတာ့ ကန္းကုန္ေနတာပဲေနာ္” လို႔စကားစလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ.. ကားသမားက
“မွန္ပါ့ဘုရား…..ဒီအပူကေတာ့ ေျပာစရာမက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို ပူတာပဲဘုရား၊ ဘယ္မွာမွ မေနနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ကားထဲမွာလဲ အရွင္ဘုရားမ်က္ျမင္ပါပဲ၊ အင္ဂ်င္စက္အပူရွိန္နဲ႔ ပုိေတာင္ဆိုးေသးတယ္ဘုရား၊ ဘယ္တတ္နုိင္မလဲဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔မွာေတာ့ ၀မ္းစာေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ပူပူ ရွာရတာပါပဲဘုရား၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ပဲပူပါေစ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ရင္ထဲကလာတဲ့အပူေတြကို့ မမီနိုင္ဘူးေလ ဘုရား..” လုိ႔ ကယားေရလြတ္ ေျပာလာပါတယ္။
ဒီအခါက်မွ ကားသမားရဲ႕စကားကို သတိထားမိပါေတာ့တယ္။ မွန္လိုက္တာ…..သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အပူက ဘယ္ေလာက္ပူျပင္းပါေစ ရင္ထဲကလာတဲ့အပူကို မမီနိုင္ပါဘူး။ ရင္ထဲကကိုယ့္အပူေလာက္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူတစ္ပါးအပူမ်ားျဖစ္တဲ့့သားအပူ မယားအပူ၊ သမီးအပူ၊ ေဆြမ်ဳိးအပူ၊ ပစၥည္းဥစၥာအပူစတဲ့ တစ္ပါးသူရဲ႕အပူကို၀င္ၿပီး အငွားပူေပးတဲ့အပူေတြလဲ ပူေလာင္လြန္းလွပါတယ္။ အမ်ဳိးစံုတဲ့ရင္ထဲကအပူမ်ား ကို ဘယ္အပူမွ မမီနုိင္ပါဘူး။
အခုလဲ ကားသမားဟာ ပကတိအပူဒါဏ္ကို အံတုရင္း ရင္ထဲကလာတဲ့ အပူဒါဏ္အတြက္ ၀မ္းစာရွာေဖြေနရတာပါ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ခႏၶာရဲ႕အပူခ်ိန္ ပံုမွန္ထက္အမ်ားႀကီး ကဲပိုသာလြန္ေနရင္ အသက္အတြက္ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ကုိ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ…
ရင္ထဲက အပူမ်ားလြန္းလာတယ္ဆိုရင္ အသက္အတြက္ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ကို ေရာက္လုနီးနီးျဖစ္လာေတာ့တာပဲ၊ အခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား ဆံုးပါးတဲ့ အပူေၾကာင့္ စိုးရိမ္ေရအမွတ္က မေက်ာ္နိုင္ပဲ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရတာလဲရွိပါတယ္။
တစ္ခါက ေတာင္ၿပဳံးပြဲဆင္ႏြဲေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ သူမပိုင္တဲ့အိမ္ေရာ အတြင္းပစၥည္းမ်ားပါ မီးထဲပါသြားတယ္။ ဒီသတင္းၾကားလိုက္ရတဲ့ခဏ ထိုအမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ ေသြးတိုးတက္ကာ ေနရာတင္ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ ပစၥည္းဥစၥာအပူေၾကာင့္ စိုးရိမ္ေရ အမွတ္ကို ေရာက္သြားရတာပါ။ ေအာ္… ရင္ထဲကလာတဲ့အပူမ်ားဟာ ေလာကလူသားမ်ားအား ဘယ္အထိေအာင္ ႏွိပ္စက္ေနဦးမွာလဲ၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ “ေသတဲ့အထိ ႏွိပ္စက္ေနဦးမွာပါ” ဟုတ္တယ္။ ေသတဲ့အထိ အႏွိပ္စက္ခံရအံုးမယ္…. ေသတဲ့အထိ အႏွိပ္စက္ခံရအံုးမယ္…. ေသတဲ့အထိ အႏွိပ္စက္ခံရအံုးမယ္….
ေလာကမွာ ပကတိအပူဒါဏ္ထက္ ရင္ထဲကလာတဲ့အပူဒါဏ္က သာလြန္ပါတယ္။ ရင္ထဲကလာတဲ့ အပူဒါဏ္ထက္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ေမာဟ အပူမ်ားကသာလြန္ပါတယ္။ဟုတ္တယ္၊ ေလာကမွာ ကိေလသာအပူေလာက္ ပူတဲ့အပူမရွိပါ။ ကိေလသာအပူဆိုမွေတာ့ မီး တစ္ဆယ့္တစ္မီးစလံုး ပါ၀င္သြားပါၿပီ။
ပကတိအပူေၾကာင့္ စုိးရိမ္ေရအမွတ္မေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ၾကသလို ရင္ထဲကလာတဲ့အပူေၾကာင့္လဲ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ေရာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကိေလသာအပူမီးေၾကာင့္လဲ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အုိတဲ့အပူမီး၊ နာတဲ့အပူမီး၊ ေသတဲ့အပူမီး၊ ေသာကအပူမီး၊ ပရိေဒ၀အပူမီး၊ ကိုယ္ဆင္းရဲတဲ့အပူမီး၊ စိတ္ ဆင္းရဲတဲ့အပူမီး၊ အျပင္းအထန္ပူပန္တဲ့အပူမီးမ်ားေၾကာင့္လဲ စုိးရိမ္ေရအမွတ္ေရာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္။လူသားမ်ား အပူမီးၾကားထဲမွာ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ေရာက္ခဲ့ၾကရသလို စာေရးသူလဲ လူသားထဲက လူသားေပမို႔ စုိးရိမ္ေရအမွတ္ေရာက္ လုနီးျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ျဖစ္ပံုက….
ဒီႏွစ္ထဲမွာ စာေရးသူဟာ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ ျပန္ေကာင္းလိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတာ ၾကာခဲ့ပါပီ။ ဒီေရာဂါအတြက္ ေနရပ္ၿမိဳ႕မွာပဲ ပထမအစစ္ေဆးခံပါတယ္။ ေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဆးခန္းတစ္ခုမွာ အစစ္ေဆးခံပါတယ္။ စစ္ေဆးေပးတဲ့ ဆရာ၀န္က အဆုတ္နဲ႔ရင္ေခါင္းခြဲစိတ္ အထူးကုဆရာ၀န္ပါ။ ေရာဂါကုတဲ့ေနရာမွာ တိက်တယ္၊ ျပတ္သားတယ္၊ ကၽြမ္းက်င္တယ္လို႔ သတင္းေကာင္းထြက္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ပါ၊ တကယ္လဲမွန္ပါ တယ္။
ပထမဓါတ္မွန္ရိုက္ခိုင္းပါတယ္။ ဓါတ္မွန္ကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာ၀န္က ပိုၿပီးတိက်ေသခ်ာေအာင္ CT ဓါတ္မွန္(အရပ္အေခၚ ကြန္ပ်ဴတာဓါတ္မွန္) အရိုက္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ ေဆးခန္းျပတဲ့အခါ ဆရာ၀န္က “ အရွင္ဘုရား….အရွင္ဘုရားရဲ႕အဆုတ္ကို ခြဲထုတ္ပီး လွီးပစ္ရမယ္ထင္တယ္ ဘုရား။ ဒီအတြက္ဘာမွ ပူစရာမလိုပါဘူး၊ ခဏေလးပဲ ခြဲပီး ထုတ္ပစ္လုိက္ယံုပါပဲဘုရား၊ ေလာေလာဆယ္ တပည့္ေတာ္ ေဆး ၂ ပါတ္စာ ေပးလိုက္ပါ့မယ္။ ေဆးေသာက္ပီးတဲ့အခါ CT ဓါတ္မွန္ျပန္ရိုက္ရမယ္၊ အဆင္မေျပရင္ေတာ့ ခြဲ႕ရလိမ္မယ္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားဟာက ကင္ဆာ မဟုတ္ရင္ ဗိုင္းရပ္စ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္နိုင္တယ္”
ကင္ဆာစကားၾကားရေတာ့ ခံစားရတယ္။ စာေရးသူသာမဟုတ္ လူသားအားလံုးလဲ ဒီလိုပါပဲ။ ယေန႔ေခတ္ လူသားမ်ားကို ခ်ိန္းေခ်ာက္ေနတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာေရာဂါဟာ “ကင္ဆာေရာဂါ” ပါ္။ ကင္ဆာဆိုရင္ မေၾကာက္တဲ့သူမရွိ၊ လူတိုင္းေၾကာက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔စာေရးသူက “ဒကာႀကီး….စိုးရိမ္ရလား” လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ “ အရွင္ဘုရား..စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး” လို႔ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိုးရိမ္စရာမရွိ လို႔ေျပာပါေစ မေသခ်ာေသးတဲ့ကင္ဆာေရာဂါအတြက္ စိတ္ထဲပူပန္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။
တစ္ခ်ဳိ႕ဆိုရင္ကင္ဆာလို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ကာ ပိုၿပီးအေသျမန္သြားတာမ်ဳိးလဲ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အနာေရာဂါ ေၾကာင့္ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ကို ေရာက္သြားရတာပါ။ ေရာဂါေၾကာင့္ ပူရတဲ့အပူလို႔လဲ ေျပာနိုင္ပါတယ္။
အခုလဲ စာေရးသူအတြက္ မေသခ်ာေသးတဲ့ေရာဂါအတြက္ အေျဖရရွိဖို႔ ႏွစ္ပတ္ႀကီးမ်ားေတာင္ေစာင့္ရေပအံုးမယ္။ မွန္မွန္ေျပာရရင္ ဒီအခ်ိန္တုန္းက တိတိက်က်အေျဖသိဖို႔အတြက္ ၁၄ ရက္ကို ေစာင့္ရတာဟာ ၁၄ႏွစ္ေလာက္ထင္ခဲ့တာပါ။ တကယ္တမ္း ေရာဂါအဆံုးအျဖတ္ေပးမဲ့ ရက္ကိုေရာက္ခါနီးျပန္ေတာ့လဲ ဒီရက္ကို မရင္ဆိုင္ခ်င္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရင္ဆိုင္ခ်င္လဲ ရင္ဆိုင္ရမွာေတာ့မွာပါ။ ဒီလိုပါပဲ ေလာကလူသားမ်ားဟာ ေသျခင္းတရားကို မရင္ဆိုင္ခ်င္လဲ ရင္ဆိုင္ၾကရမွာပါ။
ေရာဂါအတြက္မေသခ်ာမေရရာတဲ့အေျခအေနမွာ ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ “အရွင္ဘုရား…ေနကအလြန္ပူျပင္းပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္တို႔ရြာကို ဒီႏွစ္မၾကြခဲ့နဲ႔ေတာ့ဘုရား။ေနာင္ႏွစ္မွပဲ ၾကြခဲ့ေပါ့ဘုရား”လို႔ အညာေဒသရြာတစ္ရြာက ဒကာတစ္ဦးဖုန္းျဖင့္ ေျပာလာပါတယ္။ ဒီအတြက္ ဘယ္လိုအေျဖေပးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနရသူက စာေရးသူပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္ စာေရးသူမွာက ကင္ဆာလား ဗုိင္းရပ္စ္လားဆိုတာမသိ တကယ္လို႔ ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အတြက္ ေနာက္ႏွစ္ဆိုတာမရွိေတာ့၊ ဆက္လက္အသက္ရွင္သန္ခြင့္ မရနိုင္ေတာ့၊ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါဘယ္လို အေျဖေပးရမလဲ၊၊ အနာဂါတ္မွာ မေသျခာမေရရာတဲ့စာေရးသူအတြက္ “ေနာင္ႏွစ္မွာ လာပါ့မယ္”ဆိုတဲ့စကားကို ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအျဖစ္မ်ဳိး စာခ်စ္သူမ်ားလဲ ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ၊ သတိမထားမိလုိ႔သာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ေဆးခန္း ျပန္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေရာဂါက ကင္ဆာမဟုတ္ ဗုိင္းရပ္စ္တစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ လို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။
ေအာ္…….ငါဟာစုိးရိမ္ေရအမွတ္က ေက်ာ္ခဲ့ျပန္ပီေကာ လို႔ ဟင္းခ်နိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ စိုးရိမ္ေရအမွတ္က ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ့ ေပမဲ့ ေနာင္တစ္ႀကိမ္ႀကိမ္မွာေတာ့ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ေရွာင္ကြင္းလို႔မရဘူးဆိုတာ သိေနပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ စာဖတ္သူမ်ားလဲ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ကို ေရာက္ၾကရေတာ့မွာပါ။ အားလံုးေစာင့္ေနၾကရတာပါ။ တကယ္တမ္း ဘ၀ကိုအဆံုးအျဖတ္ေပးမဲ့ အနာေရာဂါျဖစ္လာတဲ့အခါ အင္အားနည္းတဲ့သူ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ရဲရဲ၀ံ့၀ံံ့ရင္ဆိုင္နိုင္ေအာင္ အင္အားရွိတဲ့သူျဖစ္ေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကုသုလ္မ်ားမ်ားရေအာင္ သတိတရားထားၿပီး ေနဖို႔ပါပဲ။ ဒါဟာ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြပါ။ ကုသုိလ္ရေအာင္ ေနတတ္ပီဆိုရင္ စိတ္ဓါတ္အင္အားလဲတုိးတက္လာမွာပါ။ လူတိုင္းဟာ ကုသုိလ္ဆိုတဲ့ဲစိတ္ဓါတ္အင္အားနဲ႔ စုိးရိမ္ေရအမွတ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရမွာပါ။
ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာက….စာခ်စ္သူမ်ား ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြနဲ႔အတူ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း……
စိုးရိမ္ေရအမွတ္ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ၾကပါေစ
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္)
