ေဇာ(၇)ႀကိမ္လား၊(၃)ႀကိမ္လား

အေမး။ ။ေဇာ ၇တန္ေတာ့ တပည့္ေတာ္သိတယ္။
ေဇာ ၃တန္ဆိုတာ ရွိေသးလားဘုရား
တေယာက္က ေမးေနလို
ဦးတင့္ (အဂၤလန္)
အေျဖ။ ။ေဇာရွိတာက ရ တန္ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေဇာက်ပံုခ်င္းမွာ အသီးသီးကြာျခားၾကပါတယ္၊ အဲဒါကို ဗဟုသုျဖစ္ဖြယ္ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။
ဇ၀ေနသုစ ပရိတၱဇ၀န၀ီထိယံ ကာမာ၀စရဇ၀နာနိ သတၱကၡတၱဳ ဆကၡတၱဳေမ၀ ၀ါ ဇ၀ႏၱိ၊
ပကတိ ပံုမွန္အခါမွာ ကာမေဇာဟာ (၇)ႀကိမ္ သုိ႔မဟုတ္ (၆)ႀကိမ္ေစာနိုင္ပါတယ္။

ငါးႀကိမ္ေစာေသာသူမ်ား….
မႏၵပၸ၀တၱိယံ ပန မရဏကာလဒီသု ပဥၥ၀ါရေမ၀၊
ေသခါနီးကာလမွာ ကာမေဇာ ငါးႀကိမ္သာေစာပါတယ္။ ထိုအေၾကာင္းကို သၿဂိဳလ္ဘာသာဋီကာမွာ မရဏကာလာဒီသုအရ … မုစၦာတ၊ ၀ိသညိတ၊ အတိတရုဏ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ကာမေဇာ ငါးႀကိမ္သာေစာပါတယ္။ ရွင္းဦးအံ့…
မုစၦကာလဆိုတာ သစ္ပင္မွက်လို႔ျဖစ္ေစ၊ ေရနစ္မြန္းလို႔ျဖစ္ေစ၊ အနာေရာဂါ ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္တဲ့ ဒုကၡႀကီးတို႔ေၾကာင့္ မိန္းေမာေတြေ၀ ေသငယ္ေဇာ ေျမာေနရာအခါမ်ဳိးမွာ ေဇာ ငါးႀကိမ္သာ ေစာတယ္လို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။
၀ိသညိတကာလ = အလမၺဳနတ္သမီးရဲ႕ အေတြ႕ေၾကာင့္ ဣသိသိဂၤရေသ့ေမ့သြားသလို ပီတိအဟုန္ေခြ႕သျဖင့္ ေမ့ေနရာအခါ၊ နတ္ ဘီလူး ၿပိတၱာမ်ား ဖမ္းစားသျဖင့္ ေမ့ေနရာအခါ ၊ အလြန္အၾကဴး အရက္မူးေနတဲ့အတြက္ ရူးေမ့ေနရာအခါ ၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ၿပီး အိပ္မက္မက္ေနရာအခါစတဲ့ ပကတိရိုးရာ အမွတ္သညာမွကင္းကြာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ငါးႀကိမ္သာ ေစာပါတယ္။
အတိတရုဏကာလ = အမိ၀မ္းတြင္း ကိန္းေအာင္းေနတဲ့အခါ ဖြားျမင္ၿပီးခါစ အခါ အလြန္ႏုနယ္ေသးတဲ့အခါေတြမွာ ငါးႀကိမ္သာ ေစာတယ္လို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။
ေလးႀကိမ္၊ငါးႀကိမ္ေစာေသာသူမ်ား….
ဘဂ၀ေတာ ပန ယမကပါဋိဟာရိယကာလာဒီသူ လဟု ကပၸ၀တၱိယံ စတၱာရိ ပဥၥ ၀ါ ပစၥေ၀ကၡဏစိတၱာနိ ဘ၀ႏၱီတိပိ ၀ဒႏၱိ။
ေရးမီးအစံု တန္ခိုးျပာဋိဟာ ျပရာအခါ ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းကုိ ဆံုးမရာအခါ ဥာဏ္ထက္သူဆိုရင္ ေလးႀကိမ္၊ ဥာဏ္ႏုံ႕သူဆိုရင္ ငါးႀကိမ္ေစာပါတယ္။
မဟဂၢဳတ္ေဇာ တစ္ႀကိမ္သာေစာေသာသူမ်ား…
အာဒိကမၼိကႆ ပန ပဌမကပၸနာယံ မဟဂၢတဇ၀နာနိ ဧက၀ါရေမ၀။
စ်န္ကို အားထုတ္ၿပီးတဲ့အခါ ပဌမဆံုး စ်ာန္ရရွိခိုက္ ပုဂၢိဳလ္ကို အာဒိကမၼိကပုဂၢိဳလ္လို႔ေခၚပါတယ္။ ဒီအာဒိကမၼိကပုဂၢိဳလ္ဟာ မဟဂၢဳတ္ေဇာ တစ္ႀကိမ္သာေစာပါတယ္။
အဘိညာဥ္ ပဌမဆံုးရခါစတြင္ျဖစ္ေစ၊ ေနာင္ ထပ္ခါထပ္ခါ အသံုးျပဳရာတြင္ျဖစ္ေစ အခါခပ္သိမ္း တစ္ႀကိမ္သာေစာတယ္၊
ဒါေၾကာင့္ ကာမေဇာဆိုတာ ရႀကိမ္လည္းက်တာရွိသလို၊ ေျခာက္ႀကိမ္က်တာလည္း ရွိပါတယ္၊ ငါးႀကိမ္၊ ေလးႀကိမ္လည္း ရွိၾကပါတယ္။ဒါေပမယ့္ မဟဂၢဳေဇာက်ေတာ့ တစ္ႀကိမ္က်တ့ဲ ပုဂၢိဳလ္လည္းရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေျဖေပးလိုက္ရပါတယ္။

Read More

ေဇာ(၇)ႀကိမ္လား၊(၃)ႀကိမ္လား

အေမး။ ။ေဇာ ၇တန္ေတာ့ တပည့္ေတာ္သိတယ္။
ေဇာ ၃တန္ဆိုတာ ရွိေသးလားဘုရား
တေယာက္က ေမးေနလို
ဦးတင့္ (အဂၤလန္)
အေျဖ။ ။ေဇာရွိတာက ရ တန္ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေဇာက်ပံုခ်င္းမွာ အသီးသီးကြာျခားၾကပါတယ္၊ အဲဒါကို ဗဟုသုျဖစ္ဖြယ္ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။
ဇ၀ေနသုစ ပရိတၱဇ၀န၀ီထိယံ ကာမာ၀စရဇ၀နာနိ သတၱကၡတၱဳ ဆကၡတၱဳေမ၀ ၀ါ ဇ၀ႏၱိ၊
ပကတိ ပံုမွန္အခါမွာ ကာမေဇာဟာ (၇)ႀကိမ္ သုိ႔မဟုတ္ (၆)ႀကိမ္ေစာနိုင္ပါတယ္။

ငါးႀကိမ္ေစာေသာသူမ်ား….
မႏၵပၸ၀တၱိယံ ပန မရဏကာလဒီသု ပဥၥ၀ါရေမ၀၊
ေသခါနီးကာလမွာ ကာမေဇာ ငါးႀကိမ္သာေစာပါတယ္။ ထိုအေၾကာင္းကို သၿဂိဳလ္ဘာသာဋီကာမွာ မရဏကာလာဒီသုအရ … မုစၦာတ၊ ၀ိသညိတ၊ အတိတရုဏ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ကာမေဇာ ငါးႀကိမ္သာေစာပါတယ္။ ရွင္းဦးအံ့…
မုစၦကာလဆိုတာ သစ္ပင္မွက်လို႔ျဖစ္ေစ၊ ေရနစ္မြန္းလို႔ျဖစ္ေစ၊ အနာေရာဂါ ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္တဲ့ ဒုကၡႀကီးတို႔ေၾကာင့္ မိန္းေမာေတြေ၀ ေသငယ္ေဇာ ေျမာေနရာအခါမ်ဳိးမွာ ေဇာ ငါးႀကိမ္သာ ေစာတယ္လို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။
၀ိသညိတကာလ = အလမၺဳနတ္သမီးရဲ႕ အေတြ႕ေၾကာင့္ ဣသိသိဂၤရေသ့ေမ့သြားသလို ပီတိအဟုန္ေခြ႕သျဖင့္ ေမ့ေနရာအခါ၊ နတ္ ဘီလူး ၿပိတၱာမ်ား ဖမ္းစားသျဖင့္ ေမ့ေနရာအခါ ၊ အလြန္အၾကဴး အရက္မူးေနတဲ့အတြက္ ရူးေမ့ေနရာအခါ ၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ၿပီး အိပ္မက္မက္ေနရာအခါစတဲ့ ပကတိရိုးရာ အမွတ္သညာမွကင္းကြာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ငါးႀကိမ္သာ ေစာပါတယ္။
အတိတရုဏကာလ = အမိ၀မ္းတြင္း ကိန္းေအာင္းေနတဲ့အခါ ဖြားျမင္ၿပီးခါစ အခါ အလြန္ႏုနယ္ေသးတဲ့အခါေတြမွာ ငါးႀကိမ္သာ ေစာတယ္လို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။
ေလးႀကိမ္၊ငါးႀကိမ္ေစာေသာသူမ်ား….
ဘဂ၀ေတာ ပန ယမကပါဋိဟာရိယကာလာဒီသူ လဟု ကပၸ၀တၱိယံ စတၱာရိ ပဥၥ ၀ါ ပစၥေ၀ကၡဏစိတၱာနိ ဘ၀ႏၱီတိပိ ၀ဒႏၱိ။
ေရးမီးအစံု တန္ခိုးျပာဋိဟာ ျပရာအခါ ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းကုိ ဆံုးမရာအခါ ဥာဏ္ထက္သူဆိုရင္ ေလးႀကိမ္၊ ဥာဏ္ႏုံ႕သူဆိုရင္ ငါးႀကိမ္ေစာပါတယ္။
မဟဂၢဳတ္ေဇာ တစ္ႀကိမ္သာေစာေသာသူမ်ား…
အာဒိကမၼိကႆ ပန ပဌမကပၸနာယံ မဟဂၢတဇ၀နာနိ ဧက၀ါရေမ၀။
စ်န္ကို အားထုတ္ၿပီးတဲ့အခါ ပဌမဆံုး စ်ာန္ရရွိခိုက္ ပုဂၢိဳလ္ကို အာဒိကမၼိကပုဂၢိဳလ္လို႔ေခၚပါတယ္။ ဒီအာဒိကမၼိကပုဂၢိဳလ္ဟာ မဟဂၢဳတ္ေဇာ တစ္ႀကိမ္သာေစာပါတယ္။
အဘိညာဥ္ ပဌမဆံုးရခါစတြင္ျဖစ္ေစ၊ ေနာင္ ထပ္ခါထပ္ခါ အသံုးျပဳရာတြင္ျဖစ္ေစ အခါခပ္သိမ္း တစ္ႀကိမ္သာေစာတယ္၊
ဒါေၾကာင့္ ကာမေဇာဆိုတာ ရႀကိမ္လည္းက်တာရွိသလို၊ ေျခာက္ႀကိမ္က်တာလည္း ရွိပါတယ္၊ ငါးႀကိမ္၊ ေလးႀကိမ္လည္း ရွိၾကပါတယ္။ဒါေပမယ့္ မဟဂၢဳေဇာက်ေတာ့ တစ္ႀကိမ္က်တ့ဲ ပုဂၢိဳလ္လည္းရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေျဖေပးလိုက္ရပါတယ္။

Read More

သံုးရာစုက ဘ၀ပံုရိပ္ (၁၁)

ကၽြန္ပ္တစ္သက္တာတြင္ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္း မင္းဧကရာဇ္ ျဖစ္နိုင္ေရးအတြက္ ေလာဘရမက္ေဇာကပ္ကာ လူေပါင္းသိန္းခ်ီ၍ သတ္ခဲ့သည့္အျပင္ ဖေအတူ မေအကြဲ ညီအစ္ကိုယ္ေတာ္စပ္သူမ်ားကုိ ရာခ်ီ၍ သတ္ခဲ့ေလၿပီး၊ ယခင္ကေတာ့ လူေတြမို႔လို႔ ေတာ္ေသးသည္။ ယခုအခါ၌ကား မေတြး၀ံ့စရာ အသိဥာဏ္နည္းလွသည့္ အမတ္ယုတ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္မခိုင္းပါဘဲလွ်က္ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို သတ္မိခဲ့ၿပီ။ ။
“ အင္း….ငါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ….ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ………” ကၽြန္ပ္ရင္တြင္း တုန္လႈပ္စြာ ခံစားေနရေသာ ေသာကအပူမီးသည္ ေနဆယ္စင္း၏ အပူထက္ပင္ သာေခ်မည္။ သည္လို ပူေနလို႔လည္း ဘာမွ် ထူးလာမည္မဟုတ္၊ ယခင္က အေၾကာင္းရွိလွ်င္ အေသာကာရာမေက်ာင္းသြားေနက်ပါ၊ ယခုလည္း ေက်ာင္းေတာ္သို႔ သြားၿပီး စိတ္သက္သာရာရေအာင္ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားရေခ်ေတာ့မည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္သည္ အေသာကာရာမေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ခဲ့ကာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၏ ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ေသာအခါ ထိျခင္းငါးပါး ျဖင့္ ရိုေသစြာ ထုိင္၍ ရွိခိုးလွ်က္ …..

“အရွင္ျမတ္မ်ားဘုရား……အမတ္ယုတ္သည္ ဘုရားတပည့္ေတာ္က ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို သတ္လိုက္ပါ ဟု မေစခိုင္းပါဘဲလွ်က္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား သတ္ခဲ့ပါသည္ဘုရား၊ သည္လိုျပဳလုပ္သည့္အတြက္ မည္သူ႕မွာ အကုသိုလ္ ျဖစ္ပါသလဲ အရွင္ဘုရား”…. ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ အခ်ဳိ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားက “ အရွင္မင္းႀကီး……အရွင္မင္းႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ သတ္ရတဲ့အေၾကာင္းေဖၚလာတဲ့ အတြက္ အရွင္မင္းႀကီးမွာသာလွ်င္ အကိုသုိလ္ျဖစ္တယ္” ေျပာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာရဟန္းူမ်ားက“မင္းႀကီးႏွင့္အမတ္ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္” ဟု ေျပာၾကကုန္၏။ အခ်ဳိ႕ေသာ မေထရ္မ်ားက “ အရွင္မင္းႀကီး…အရွင္မင္းႀကီးက အမတ္ကို ေက်ာင္းသြားၿပီး ရဟန္း မ်ားကို သတ္ေပးရန္ စိတ္ထဲရွိပါသလား” ဟုေမးေတာ္မူေသာအခါ ကၽြန္ပ္က “ ဒီလို စိတ္မ်ဳိးမရွိပါဘုရား…ကုသိုလ္လိုခ်င္၍ ရဟန္းသံဃာေတာ္ မ်ား အညီအညြတ္ျဖစ္ကာ ဥပုသ္ျပဳၾကပါေစ လု႔ိ စိတ္ဆႏၵနဲ႕ အမတ္ကို လြတ္လိုက္တာပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။ ထိုအခါ မေထရ္မ်ား က “ အသင္မင္းႀကီးသည္ ကုသိုလ္ကို အလိုရွိတဲ့အတြက္ ဒီကိစၥမွာ အကုသိုလ္မျဖစ္၊သို႔ေသာ္လည္း အမတ္မွာေတာ့ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္” ဟု ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆိုေတာ္မူသည္ကုိ မည္သည့္ေျပာဆိုခ်က္ကို အမွန္ယူရမည္ မသိ၊ ယံုမွားသံသယစိတ္ေတြ ျဖစ္ေန ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ပ္က “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား….တပည့္ေတာ္၏ ယံုမွားသံသယကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္နိုင္စြမ္းနုိင္ေသာ ရဟန္းရွိပါသလား ဘုရား”…… ဟုေမးေသာအခါ ရဟန္းမ်ားက “ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး…အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ တစ္ပါးရွိပါတယ္။ ထုိမေထရ္ဟာ သင္မင္းႀကီးရဲ႕ ယံုမွား သံသယမ်ားကို ပယ္ေဖ်ာကၿပီး္ သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမာက္နိုင္ဖို႔ စြမ္းနုိင္ပါလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာဆိုၾကကုန္သည္။
ကၽြန္ပ္သည္ ထိုေန႔ပင္လွ်င္ ထိုအရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ ကိုပင့္ေဆာင္ရန္အတြက္ ရဟန္းတစ္ေထာင္ တစ္ေထာင္စီ အၿခံအရံရွိေသာ ဓမၼကထိက ရဟန္းေလးပါး၊ ေယာကၤ်ားတစ္ေထာင္ တစ္ေထာင္စီ အၿခံအရံရွိေသာ အမတ္ေလးေယာက္တို႔ မေထရ္အား ပင့္ ေဆာင္ေစခဲ့သည္။ ထိုဓမၼကထိကႏွင့္ အမတ္တို႔သည္ ထိုမေထရ္ထံသြားကာ “ မင္းႀကီးေခၚပါတယ္” ဟုေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္သည္ ထိုေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို လက္မခံေသာေၾကာင့္ နန္းေတာ္သို႔ ၾကြေတာ္မူျခင္း အလ်င္းမရွိေခ်။
ထိုသို႔ နန္းေတာ္သို႔ ၾကြေတာ္မမူလာေသာအခါ တစ္ထာင္တစ္ေထာင္စီ အၿခံအရံရွိေသာ ဓမၼကထိကရဟန္း ရွစ္ပါးႏွင့္အမတ္တို႔ကို ေရွးနည္းအတုိ္င္း ေစခိုင္းလိုက္ပါသည္။ ရဟန္းမ်ားႏွင့္အမတ္မ်ားကလည္း ေရွးနည္းအတုိ္င္းပဲ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားၾကေသာေၾကာင့္ ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္ကို လက္မခံဘဲ နန္းေတာ္သို႔ ၾကြေတာ္မမူေပ။
(မင္းႀကီးက ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာအၿခံအရံတို႔ျဖင့္ ပင့္ပါေသာ္လည္း ၾကြေတာ္မမူျခင္းသည္ ထိုသူတို႔ပင့္ေလွ်ာက္သည့္စကား သည္ မေလ်ာက္ပတ္ေသာစကား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မေထရ္သည္ နန္းေတာ္သုိ႔ မၾကြေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္ကို သတိထားရပါမည္။)

ကၽြန္ပ္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအား “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား….တပည့္ေတာ္သည္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အား ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ပင့္ေခၚေသာ္လည္း ၾကြေတာ္မမူတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲဘုရား”….ဟု ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားက “ျမတ္ေသာမင္းႀကီး…… မင္းႀကီးက ေခၚသည္ လို႔ မေလ်ာက္ပတ္တဲ့စကားနဲ႔ လူကိုေခၚသလိုေခၚတဲ့အတြက္ မၾကြလာတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အကယ္၍ အရွင္မင္းႀကီးက သာသနာေတာ္ နစ္မြန္းခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းငွာ ၾကြေတာ္မူပါဘုရား လို႔ေလွ်ာက္ထားမည္ဆိုလွ်င္ မေထရ္ ၾကြလာပါလိမ့္ မယ္” ဟု ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ကၽြန္ပ္အား အႀကံေပးၾကပါသည္။
ထိုအခါ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အား ပင့္ေဆာင္ရန္အတြက္
မင္းႀကီး “ အရွင္ျမတ္တုိ႔ဘုရား…ထိုမေထရ္သည္ အသက္ႀကီးၿပီ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အသက္ငယ္ေသးလား ဘုရား”
ရဟန္းမ်ား “ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး….အရြယ္ေတာ္ ႀကီးရင့္ပါၿပီ”
မင္းႀကီး “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား…ဒါဆိုရင္ မေထရ္ျမတ္က္ လွည္း ထမ္းစင္မ်ားကုိ စီးေတာ္မူပါသလားဘုရား”
ရဟန္းမ်ား “ မေထရ္ျမတ္က လွည္း ၊ ထမ္းစင္တို႔ကုိ စီးမွာ မဟုတ္ဘူး မင္းႀကီး”
မင္းႀကီး “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား..မေထရ္ျမတ္ ဘယ္အရပ္မွာ သီတင္းသံုးေတာ္မူပါသလဲဘုရား”
ရဟန္းမ်ား “ ဂဂၤါအညာတြင္ သီတင္းသံုးေနပါတယ္ မင္းႀကီး”
မင္းႀကီး “ အေမာင္တို႔….ေလွေဖါင္တို႔တြင္ မေထရ္ကို စီးေစေတာ္မူၿပီး ကမ္းနားႏွစ္ဖက္တြင္ အေစာင့္အေရွာက္လံုၿခံဳစြာ ထားၿပီး ပင့္ခဲ့ၾကပါ” ဟု တစ္ေထာင္ေထာင္စီရွိေသာ ဓမၼကထိက (၁၆)ပါး၊ႏွင့္အမတ္ (၁၆)ေယာက္တို႔အား ေစခိုင္းလိုက္ပါသည္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္သည္လည္း “ ငါကား သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းငွာ ရဟန္းျပဳလာတာပဲ၊ ယခုအခါမွာ သာသနာေတာ္အား ခ်ီးေျမွာက္ရန္ အခ်ိန္တန္ၿပီ” ဟု ႀကံလွ်က္ စမၼခဏ္ကိုကိုင္ေတာ္မူကာ လာေရာက္ပင့္ေဆာင္ၾကေသာ သူတို႔ႏွင့္အတူ ပါဋလိပုတ္ျပည္ရွိရာသုိ႔ ေလွ ေဖါင္ျဖင့္ ၾကြေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ပ္သည္ မေထရ္မေရာက္မွီ္ ညဥ္႔တြင္ စက္ေတာ္ေခၚေသာအခါ ကုိယ္လံုးျဖဴေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးတစ္ေကာင္လာၿပီး ကၽြန္ပ္ကို ဦးေခါင္းမွစ၍ သံုးသပ္လွ်က္ လက္ယာလက္ကို ကိုင္သည္ဟု အိပ္မက္ ျမင္မက္ေတာ္မူခဲ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ ေသာအခါ အိပ္မက္ဖတ္တတ္ေသာ ပညာရွိတို႔အား ေခၚကာ အိပ္မက္ကို ဖတ္ေစပါသည္။
ထိုအခါ အိပ္မက္ဖတ္မ်ားသည္ အာဂံု-မေကာင္းမႈကုိ၊ နကေရာတိ-မျပဳတတ္၊ ဣတိ-ထို႔ေၾကာင့္ နာေဂါ- နာဂမည္၏ ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ဤအရာတြင္ နာဂသည္ ရဟန္းဟု ယူဆၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ အိပ္မက္ဖတ္သူမ်ားက “ အရွင္မင္းႀကီး….ရဟႏၱာတစ္ပါးသည္ အရွင္မင္းႀကီး၏ လက္်ာလက္ေတာ္ကို ကိုင္ပါလိမ့္မယ္” ဟု ကၽြန္္ပ္ အားေျပာၾကားစဥ္ေနမွာပဲ ….မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ…
“အရွင္မင္းႀကီး….အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ ေရာက္ေတာ္မူၿပီ” ဟု ေလွ်ာက္ထားလာသည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္သည္ ၀မ္းေျမာက္စြာ ျဖင့္ ျမစ္ဆိပ္သို႔သြားၿပီး ပုဆစ္ၿမဳပ္သည္အထိ ေရထဲသုိ႔ဆင္းကာ မေထရ္အားကၽြန္ပ္က လက္ကမ္းေပးပါသည္။ ထိုအခါ မေထရ္သည္လည္း ကၽြန္ပ္၏ လက္်ာလက္ေတာ္ကို ကိုင္ေတာ္မူပါသည္။ ထိုသုိ႔ို ကၽြန္ပ္၏လက္ေတာ္ကို ကိုင္ေသာအခါ သက္ေတာ္ေစာင့္တို႔က ျမင္သည္ႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္၏ ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ရန္ သန္လ်က္ျဖင့္ ခုတ္ရန္ရြယ္ေနသည္ကို ရုတ္တရက္ ေရအရိပ္တြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္က “ အေမာင္တို႔….. ယခင္ကလည္း ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ျပစ္မွားမိေသာေၾကာင့္ ငါသည္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားကာ စိတ္ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီးၿပီ၊ ယခုလည္း အရွင္ျမတ္တို႔အား ျပစ္မွားျခင္းကို မျပဳပါႏွင့္” ဟု ေျပာ၍ သက္ေတာ္ ေစာင့္အား တားျမစ္လိုက္ရပါသည္။
(ဤဆိုခဲ့ၿပီးစကားကို ေထာက္၍ လူ၊ရွင္၊ရဟန္းတို႔သည္ မင္းဧကရာဇ္တို႔ကို ရင္းႏွီး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခြင့္သာ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း မကိုင္မထိအပ္ေခ်။ ထိပါးကိုင္မိမည္ဆိုလွ်င္ အျပစ္ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု ဆရာတို႔ မိန္႔ဆိုေတာ္မူကုန္၏) (ဦးကုလားရာဇ၀င္ ႏွာ ၁၀၇)
(သည္အရာတြင္ မင္းႀကီး၏လက္ကိုကို္င္ရသည့္အေၾကာင္းကား မေထရ္သည္ တမင္သက္သက္ မင္းႀကီးလက္ကို ကိုင္သည္ မဟုတ္၊ မင္းႀကီးသည္ ျပႆနာေမးရန္ ေခၚေစေသာေၾကာင့္ သည္မင္းႀကီးသည္ ငါ၏ တပည့္ျဖစ္သည္ ဟု ႏွလံုုးပိုက္လွ်က္ မင္းႀကီးလက္ကို ကိုင္ေတာ္မူသည္ဟု မွတ္ယူရပါမည္)။
သို႔ျဖင့္ မေထရ္ျမတ္ကို ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ ပင့္ေဆာင္ကာ အေစာင့္အေရွာက္လံုၿခံဳစြာျဖင့္ ကၽြန္ပ္ကိုယ္တိုင္ မေထရ္အား ေျခေဆးေပး ျခင္း၊ ဆီလိမ္းက်ံျခင္းစသည့္ ျပဳသင့္သည့္ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကို ျပဳၿပီးလွ်င္.. “ မေထရ္ဟာ င့ါရဲ႕ ယံုမွားသံသယကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး၊ သာသနာ ေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္နုိင္ပါ့မလား” ဟု မေထရ္အားစံုစမ္းလိုသည့္အတြက္ ကၽြန္ပ္က …..
“ အရွင္ဘုရား..တပည့္ေတာ္သည္ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ၾကည့္လိုပါတယ္ဘုရား”…ဟု မေထရ္အား ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ မေထရ္ကလည္း ခဲယဥ္းသည့္ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပေတာ္မူပါသည္။ ကၽြန္ပ္သည္လည္း ထိုမေထရ္၏ ခဲယဥ္းသည့္ တန္ခိုးျပာဋိဟာကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ “ သည္မေထရ္သည္ သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္နိင္ပါလိမ့္မယ္” ယံုၾကည္လွ်က္ …..
မင္းႀကီး “ အရွင္ဘုရား…. သံဃာေတာ္မ်ား၏ အဓိကရုဏ္းၿငိမ္းေစၿပီး၊ သံဃာေတာ္မ်ား ဥပုသ္ျပဳၾကဖို႔ တပည့္ေတာ္ ခုိင္းေစလိုက္ပါတယ္၊ ထိုအမတ္ဟာ ခိုင္းေစသည့္အတုိင္း မဟုတ္ဘဲ၊ ေက်ာင္းသုိ႔သြားကာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို သတ္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ ဒီအကုသိုလ္မ်ားဟာ ဘယ္သူ႔အား ျဖစ္နုိင္ပါသလဲ ဘုရား”……။
မေထရ္ “ မင္းႀကီး….ဒီအမတ္ကို ေက်ာင္းသုိ႔သြား၍ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား သတ္ေစ ဟု စိတ္ထဲမွာေကာ ျဖစ္ပါသလား”
မင္းႀကီး “ အရွင္ဘုရား……..တပည့္ေတာ္ သတ္လိုေသာစိတ္ မရွိပါဘူးဘုရား”
မေထရ္ “ မင္းႀကီး …..မင္းႀကီးဟာ သတ္လိုတဲ့စိတ္မရွိဘူးဆိုရင္ အသင္မင္းႀကီးမွာ အကုသိုလ္မျဖစ္ဘူး၊ သတ္လိုတဲ့စိတ္ရွိရင္ေတာ့ အသင္ မင္းႀကီးမွာ အကုသုိလ္ျဖစ္ဖို႔ေသခ်ာပါတယ္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ၿပီးလွ်င္ မေထရ္က ဆက္လက္၍ အသိပိုရွင္းသြာေစရန္ စတုကၠနိပါတ္ တိတၱိရဇာတ္၌လာေသာ တိန္ညင္ခါ ဇာတ္ကို ေဟာာေတာ္မူပါသည္။
(စတုကၠနိပါတ္
ခါမင္းဇာတ္ကို ေဟာျပေတာ္မူျခင္း……
“ျမတ္ေသာမင္းႀကီး လြန္ေလၿပီးသည့္အခါက ပစၥ ႏၱ ရြာတစ္ခုတြင္ ငွက္မုဆိုးတစ္ေယာက္သည္ တိန္ညင္ခါကို ေကာင္းစြာ သင္ၾကားၿပီး ေမြးျမဴထားေလ၏ ။ မုဆိုးသည္ သင္ထားေသာ တိန္ညင္ခါကို ယူေဆာင္ၿပီး ထိုတိန္ညင္ခါျဖင့္ ေထာင္၍ လာသမွ် ခါမ်ားကို ဖမ္း၏။ ထိုအခါ တိန္ညင္ခါ၏ အသံေၾကာင့္ လာလာသမွ်ေသာ ခါတို႔ကို ဖမ္းေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ တိန္ညင္ခါက “ငါ့ကို အမွီျပဳ၍ မ်ားစြာေသာ ေဆြမ်ဳိးတို႔ ပ်က္စီးေလကုန္ၿပီ၊ ထို တိန္ညင္ခါ အမ်ဳိးတို႔၏ ေသေက်ပ်က္စီးရာ၌ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္သည္ ငါ့မွာျဖစ္ကုန္ၿပီ” ဟု ေတြးကာ အသံမျပဳဘဲ ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ငွက္မုဆိုးသည္ အသံမျပဳဘဲေနေသာ တိန္ညင္ခါကို ၀ါးျခမ္းစိတ္ျဖင့္ ဦးေခါင္းကို ရိုက္သည့္အတြက္ နာက်င္လွသည့္အတြက္ တြန္ရျပန္ပါသည္။
သို႔ျဖင့္ ငွက္မုဆိုးသည္ တိန္ညင္ခါကို မွီၿပီး ေတာထဲမွ တိန္ညင္ခါ တို႔ကိုဖမ္းကာ အသက္ေမြးေန၏။ ထိုအခါ မုဆိုး၏ တိန္ညင္ခါက “ငါ့ကိုမွီၿပီး တိန္ညင္ခါမ်ား ေသေက်ပ်က္စီးရေပၿပီ၊ ငါ့မွာ အကုသိုလ္ျဖစ္နုိင္သလား၊ မျဖစ္နုိင္ဘူးလား၊ ငါ့ရဲ႕ ယံုမွား သံသယကို မည္သူပယ္ေဖ်ာက္နိုင္မွာလဲ” ဟုေတြးၿပီး ပညာရွိကို စံုစမ္းလွ်က္ ရွိသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ငွက္မုဆိုးသည္ ေတာတြင္ တိန္ညင္ခါမ်ားဖမ္း၍ မ်ားစြာရေသာအခါ စ်ာန္သမာပတ္ရရွိေသာ ဘုရားအေလာင္း ရေသ့ေက်ာင္းအနီး ေရအုိးစဥ္မွ ေရေေသာက္ကာ သဲျပင္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေန၏။ ထိုအခါ တိန္ညင္ခါသည္ သူ၏ သံသယကို ရေသ့အား ေမးမည္ ဟုဆိုကာ ရေသ့အား “ အရွင္ရေသ့….ကၽြန္ပ္အသံမျမည္ဘူးဆိုရင္ ခါေတြမလာဘူး၊ ကၽြန္ပ္အသံျမည္မွ ခါမ်ား ေရာက္ရိွလာကာ ေသေက်ပ်က္စီးရပါတယ္။ (ဆက္ရန္)

Read More

သံုးရာစုက ဘ၀ပံုရိပ္ (၁၁)

ကၽြန္ပ္တစ္သက္တာတြင္ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္း မင္းဧကရာဇ္ ျဖစ္နိုင္ေရးအတြက္ ေလာဘရမက္ေဇာကပ္ကာ လူေပါင္းသိန္းခ်ီ၍ သတ္ခဲ့သည့္အျပင္ ဖေအတူ မေအကြဲ ညီအစ္ကိုယ္ေတာ္စပ္သူမ်ားကုိ ရာခ်ီ၍ သတ္ခဲ့ေလၿပီး၊ ယခင္ကေတာ့ လူေတြမို႔လို႔ ေတာ္ေသးသည္။ ယခုအခါ၌ကား မေတြး၀ံ့စရာ အသိဥာဏ္နည္းလွသည့္ အမတ္ယုတ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္မခိုင္းပါဘဲလွ်က္ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို သတ္မိခဲ့ၿပီ။ ။
“ အင္း….ငါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ….ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ………” ကၽြန္ပ္ရင္တြင္း တုန္လႈပ္စြာ ခံစားေနရေသာ ေသာကအပူမီးသည္ ေနဆယ္စင္း၏ အပူထက္ပင္ သာေခ်မည္။ သည္လို ပူေနလို႔လည္း ဘာမွ် ထူးလာမည္မဟုတ္၊ ယခင္က အေၾကာင္းရွိလွ်င္ အေသာကာရာမေက်ာင္းသြားေနက်ပါ၊ ယခုလည္း ေက်ာင္းေတာ္သို႔ သြားၿပီး စိတ္သက္သာရာရေအာင္ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားရေခ်ေတာ့မည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္သည္ အေသာကာရာမေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ခဲ့ကာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၏ ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ေသာအခါ ထိျခင္းငါးပါး ျဖင့္ ရိုေသစြာ ထုိင္၍ ရွိခိုးလွ်က္ …..

“အရွင္ျမတ္မ်ားဘုရား……အမတ္ယုတ္သည္ ဘုရားတပည့္ေတာ္က ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို သတ္လိုက္ပါ ဟု မေစခိုင္းပါဘဲလွ်က္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား သတ္ခဲ့ပါသည္ဘုရား၊ သည္လိုျပဳလုပ္သည့္အတြက္ မည္သူ႕မွာ အကုသိုလ္ ျဖစ္ပါသလဲ အရွင္ဘုရား”…. ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ အခ်ဳိ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားက “ အရွင္မင္းႀကီး……အရွင္မင္းႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ သတ္ရတဲ့အေၾကာင္းေဖၚလာတဲ့ အတြက္ အရွင္မင္းႀကီးမွာသာလွ်င္ အကိုသုိလ္ျဖစ္တယ္” ေျပာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာရဟန္းူမ်ားက“မင္းႀကီးႏွင့္အမတ္ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္” ဟု ေျပာၾကကုန္၏။ အခ်ဳိ႕ေသာ မေထရ္မ်ားက “ အရွင္မင္းႀကီး…အရွင္မင္းႀကီးက အမတ္ကို ေက်ာင္းသြားၿပီး ရဟန္း မ်ားကို သတ္ေပးရန္ စိတ္ထဲရွိပါသလား” ဟုေမးေတာ္မူေသာအခါ ကၽြန္ပ္က “ ဒီလို စိတ္မ်ဳိးမရွိပါဘုရား…ကုသိုလ္လိုခ်င္၍ ရဟန္းသံဃာေတာ္ မ်ား အညီအညြတ္ျဖစ္ကာ ဥပုသ္ျပဳၾကပါေစ လု႔ိ စိတ္ဆႏၵနဲ႕ အမတ္ကို လြတ္လိုက္တာပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။ ထိုအခါ မေထရ္မ်ား က “ အသင္မင္းႀကီးသည္ ကုသိုလ္ကို အလိုရွိတဲ့အတြက္ ဒီကိစၥမွာ အကုသိုလ္မျဖစ္၊သို႔ေသာ္လည္း အမတ္မွာေတာ့ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္” ဟု ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆိုေတာ္မူသည္ကုိ မည္သည့္ေျပာဆိုခ်က္ကို အမွန္ယူရမည္ မသိ၊ ယံုမွားသံသယစိတ္ေတြ ျဖစ္ေန ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ပ္က “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား….တပည့္ေတာ္၏ ယံုမွားသံသယကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္နိုင္စြမ္းနုိင္ေသာ ရဟန္းရွိပါသလား ဘုရား”…… ဟုေမးေသာအခါ ရဟန္းမ်ားက “ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး…အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ တစ္ပါးရွိပါတယ္။ ထုိမေထရ္ဟာ သင္မင္းႀကီးရဲ႕ ယံုမွား သံသယမ်ားကို ပယ္ေဖ်ာကၿပီး္ သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမာက္နိုင္ဖို႔ စြမ္းနုိင္ပါလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာဆိုၾကကုန္သည္။
ကၽြန္ပ္သည္ ထိုေန႔ပင္လွ်င္ ထိုအရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ ကိုပင့္ေဆာင္ရန္အတြက္ ရဟန္းတစ္ေထာင္ တစ္ေထာင္စီ အၿခံအရံရွိေသာ ဓမၼကထိက ရဟန္းေလးပါး၊ ေယာကၤ်ားတစ္ေထာင္ တစ္ေထာင္စီ အၿခံအရံရွိေသာ အမတ္ေလးေယာက္တို႔ မေထရ္အား ပင့္ ေဆာင္ေစခဲ့သည္။ ထိုဓမၼကထိကႏွင့္ အမတ္တို႔သည္ ထိုမေထရ္ထံသြားကာ “ မင္းႀကီးေခၚပါတယ္” ဟုေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္သည္ ထိုေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို လက္မခံေသာေၾကာင့္ နန္းေတာ္သို႔ ၾကြေတာ္မူျခင္း အလ်င္းမရွိေခ်။
ထိုသို႔ နန္းေတာ္သို႔ ၾကြေတာ္မမူလာေသာအခါ တစ္ထာင္တစ္ေထာင္စီ အၿခံအရံရွိေသာ ဓမၼကထိကရဟန္း ရွစ္ပါးႏွင့္အမတ္တို႔ကို ေရွးနည္းအတုိ္င္း ေစခိုင္းလိုက္ပါသည္။ ရဟန္းမ်ားႏွင့္အမတ္မ်ားကလည္း ေရွးနည္းအတုိ္င္းပဲ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားၾကေသာေၾကာင့္ ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္ကို လက္မခံဘဲ နန္းေတာ္သို႔ ၾကြေတာ္မမူေပ။
(မင္းႀကီးက ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာအၿခံအရံတို႔ျဖင့္ ပင့္ပါေသာ္လည္း ၾကြေတာ္မမူျခင္းသည္ ထိုသူတို႔ပင့္ေလွ်ာက္သည့္စကား သည္ မေလ်ာက္ပတ္ေသာစကား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မေထရ္သည္ နန္းေတာ္သုိ႔ မၾကြေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္ကို သတိထားရပါမည္။)

ကၽြန္ပ္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအား “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား….တပည့္ေတာ္သည္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အား ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ပင့္ေခၚေသာ္လည္း ၾကြေတာ္မမူတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲဘုရား”….ဟု ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားက “ျမတ္ေသာမင္းႀကီး…… မင္းႀကီးက ေခၚသည္ လို႔ မေလ်ာက္ပတ္တဲ့စကားနဲ႔ လူကိုေခၚသလိုေခၚတဲ့အတြက္ မၾကြလာတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အကယ္၍ အရွင္မင္းႀကီးက သာသနာေတာ္ နစ္မြန္းခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းငွာ ၾကြေတာ္မူပါဘုရား လို႔ေလွ်ာက္ထားမည္ဆိုလွ်င္ မေထရ္ ၾကြလာပါလိမ့္ မယ္” ဟု ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ကၽြန္ပ္အား အႀကံေပးၾကပါသည္။
ထိုအခါ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အား ပင့္ေဆာင္ရန္အတြက္
မင္းႀကီး “ အရွင္ျမတ္တုိ႔ဘုရား…ထိုမေထရ္သည္ အသက္ႀကီးၿပီ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အသက္ငယ္ေသးလား ဘုရား”
ရဟန္းမ်ား “ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး….အရြယ္ေတာ္ ႀကီးရင့္ပါၿပီ”
မင္းႀကီး “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား…ဒါဆိုရင္ မေထရ္ျမတ္က္ လွည္း ထမ္းစင္မ်ားကုိ စီးေတာ္မူပါသလားဘုရား”
ရဟန္းမ်ား “ မေထရ္ျမတ္က လွည္း ၊ ထမ္းစင္တို႔ကုိ စီးမွာ မဟုတ္ဘူး မင္းႀကီး”
မင္းႀကီး “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား..မေထရ္ျမတ္ ဘယ္အရပ္မွာ သီတင္းသံုးေတာ္မူပါသလဲဘုရား”
ရဟန္းမ်ား “ ဂဂၤါအညာတြင္ သီတင္းသံုးေနပါတယ္ မင္းႀကီး”
မင္းႀကီး “ အေမာင္တို႔….ေလွေဖါင္တို႔တြင္ မေထရ္ကို စီးေစေတာ္မူၿပီး ကမ္းနားႏွစ္ဖက္တြင္ အေစာင့္အေရွာက္လံုၿခံဳစြာ ထားၿပီး ပင့္ခဲ့ၾကပါ” ဟု တစ္ေထာင္ေထာင္စီရွိေသာ ဓမၼကထိက (၁၆)ပါး၊ႏွင့္အမတ္ (၁၆)ေယာက္တို႔အား ေစခိုင္းလိုက္ပါသည္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္သည္လည္း “ ငါကား သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းငွာ ရဟန္းျပဳလာတာပဲ၊ ယခုအခါမွာ သာသနာေတာ္အား ခ်ီးေျမွာက္ရန္ အခ်ိန္တန္ၿပီ” ဟု ႀကံလွ်က္ စမၼခဏ္ကိုကိုင္ေတာ္မူကာ လာေရာက္ပင့္ေဆာင္ၾကေသာ သူတို႔ႏွင့္အတူ ပါဋလိပုတ္ျပည္ရွိရာသုိ႔ ေလွ ေဖါင္ျဖင့္ ၾကြေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ပ္သည္ မေထရ္မေရာက္မွီ္ ညဥ္႔တြင္ စက္ေတာ္ေခၚေသာအခါ ကုိယ္လံုးျဖဴေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးတစ္ေကာင္လာၿပီး ကၽြန္ပ္ကို ဦးေခါင္းမွစ၍ သံုးသပ္လွ်က္ လက္ယာလက္ကို ကိုင္သည္ဟု အိပ္မက္ ျမင္မက္ေတာ္မူခဲ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ ေသာအခါ အိပ္မက္ဖတ္တတ္ေသာ ပညာရွိတို႔အား ေခၚကာ အိပ္မက္ကို ဖတ္ေစပါသည္။
ထိုအခါ အိပ္မက္ဖတ္မ်ားသည္ အာဂံု-မေကာင္းမႈကုိ၊ နကေရာတိ-မျပဳတတ္၊ ဣတိ-ထို႔ေၾကာင့္ နာေဂါ- နာဂမည္၏ ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ဤအရာတြင္ နာဂသည္ ရဟန္းဟု ယူဆၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ အိပ္မက္ဖတ္သူမ်ားက “ အရွင္မင္းႀကီး….ရဟႏၱာတစ္ပါးသည္ အရွင္မင္းႀကီး၏ လက္်ာလက္ေတာ္ကို ကိုင္ပါလိမ့္မယ္” ဟု ကၽြန္္ပ္ အားေျပာၾကားစဥ္ေနမွာပဲ ….မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ…
“အရွင္မင္းႀကီး….အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ ေရာက္ေတာ္မူၿပီ” ဟု ေလွ်ာက္ထားလာသည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္သည္ ၀မ္းေျမာက္စြာ ျဖင့္ ျမစ္ဆိပ္သို႔သြားၿပီး ပုဆစ္ၿမဳပ္သည္အထိ ေရထဲသုိ႔ဆင္းကာ မေထရ္အားကၽြန္ပ္က လက္ကမ္းေပးပါသည္။ ထိုအခါ မေထရ္သည္လည္း ကၽြန္ပ္၏ လက္်ာလက္ေတာ္ကို ကိုင္ေတာ္မူပါသည္။ ထိုသုိ႔ို ကၽြန္ပ္၏လက္ေတာ္ကို ကိုင္ေသာအခါ သက္ေတာ္ေစာင့္တို႔က ျမင္သည္ႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္၏ ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ရန္ သန္လ်က္ျဖင့္ ခုတ္ရန္ရြယ္ေနသည္ကို ရုတ္တရက္ ေရအရိပ္တြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္က “ အေမာင္တို႔….. ယခင္ကလည္း ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ျပစ္မွားမိေသာေၾကာင့္ ငါသည္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားကာ စိတ္ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီးၿပီ၊ ယခုလည္း အရွင္ျမတ္တို႔အား ျပစ္မွားျခင္းကို မျပဳပါႏွင့္” ဟု ေျပာ၍ သက္ေတာ္ ေစာင့္အား တားျမစ္လိုက္ရပါသည္။
(ဤဆိုခဲ့ၿပီးစကားကို ေထာက္၍ လူ၊ရွင္၊ရဟန္းတို႔သည္ မင္းဧကရာဇ္တို႔ကို ရင္းႏွီး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခြင့္သာ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း မကိုင္မထိအပ္ေခ်။ ထိပါးကိုင္မိမည္ဆိုလွ်င္ အျပစ္ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု ဆရာတို႔ မိန္႔ဆိုေတာ္မူကုန္၏) (ဦးကုလားရာဇ၀င္ ႏွာ ၁၀၇)
(သည္အရာတြင္ မင္းႀကီး၏လက္ကိုကို္င္ရသည့္အေၾကာင္းကား မေထရ္သည္ တမင္သက္သက္ မင္းႀကီးလက္ကို ကိုင္သည္ မဟုတ္၊ မင္းႀကီးသည္ ျပႆနာေမးရန္ ေခၚေစေသာေၾကာင့္ သည္မင္းႀကီးသည္ ငါ၏ တပည့္ျဖစ္သည္ ဟု ႏွလံုုးပိုက္လွ်က္ မင္းႀကီးလက္ကို ကိုင္ေတာ္မူသည္ဟု မွတ္ယူရပါမည္)။
သို႔ျဖင့္ မေထရ္ျမတ္ကို ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ ပင့္ေဆာင္ကာ အေစာင့္အေရွာက္လံုၿခံဳစြာျဖင့္ ကၽြန္ပ္ကိုယ္တိုင္ မေထရ္အား ေျခေဆးေပး ျခင္း၊ ဆီလိမ္းက်ံျခင္းစသည့္ ျပဳသင့္သည့္ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကို ျပဳၿပီးလွ်င္.. “ မေထရ္ဟာ င့ါရဲ႕ ယံုမွားသံသယကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး၊ သာသနာ ေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္နုိင္ပါ့မလား” ဟု မေထရ္အားစံုစမ္းလိုသည့္အတြက္ ကၽြန္ပ္က …..
“ အရွင္ဘုရား..တပည့္ေတာ္သည္ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ၾကည့္လိုပါတယ္ဘုရား”…ဟု မေထရ္အား ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ မေထရ္ကလည္း ခဲယဥ္းသည့္ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပေတာ္မူပါသည္။ ကၽြန္ပ္သည္လည္း ထိုမေထရ္၏ ခဲယဥ္းသည့္ တန္ခိုးျပာဋိဟာကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ “ သည္မေထရ္သည္ သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္နိင္ပါလိမ့္မယ္” ယံုၾကည္လွ်က္ …..
မင္းႀကီး “ အရွင္ဘုရား…. သံဃာေတာ္မ်ား၏ အဓိကရုဏ္းၿငိမ္းေစၿပီး၊ သံဃာေတာ္မ်ား ဥပုသ္ျပဳၾကဖို႔ တပည့္ေတာ္ ခုိင္းေစလိုက္ပါတယ္၊ ထိုအမတ္ဟာ ခိုင္းေစသည့္အတုိင္း မဟုတ္ဘဲ၊ ေက်ာင္းသုိ႔သြားကာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို သတ္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ ဒီအကုသိုလ္မ်ားဟာ ဘယ္သူ႔အား ျဖစ္နုိင္ပါသလဲ ဘုရား”……။
မေထရ္ “ မင္းႀကီး….ဒီအမတ္ကို ေက်ာင္းသုိ႔သြား၍ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား သတ္ေစ ဟု စိတ္ထဲမွာေကာ ျဖစ္ပါသလား”
မင္းႀကီး “ အရွင္ဘုရား……..တပည့္ေတာ္ သတ္လိုေသာစိတ္ မရွိပါဘူးဘုရား”
မေထရ္ “ မင္းႀကီး …..မင္းႀကီးဟာ သတ္လိုတဲ့စိတ္မရွိဘူးဆိုရင္ အသင္မင္းႀကီးမွာ အကုသိုလ္မျဖစ္ဘူး၊ သတ္လိုတဲ့စိတ္ရွိရင္ေတာ့ အသင္ မင္းႀကီးမွာ အကုသုိလ္ျဖစ္ဖို႔ေသခ်ာပါတယ္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ၿပီးလွ်င္ မေထရ္က ဆက္လက္၍ အသိပိုရွင္းသြာေစရန္ စတုကၠနိပါတ္ တိတၱိရဇာတ္၌လာေသာ တိန္ညင္ခါ ဇာတ္ကို ေဟာာေတာ္မူပါသည္။
(စတုကၠနိပါတ္
ခါမင္းဇာတ္ကို ေဟာျပေတာ္မူျခင္း……
“ျမတ္ေသာမင္းႀကီး လြန္ေလၿပီးသည့္အခါက ပစၥ ႏၱ ရြာတစ္ခုတြင္ ငွက္မုဆိုးတစ္ေယာက္သည္ တိန္ညင္ခါကို ေကာင္းစြာ သင္ၾကားၿပီး ေမြးျမဴထားေလ၏ ။ မုဆိုးသည္ သင္ထားေသာ တိန္ညင္ခါကို ယူေဆာင္ၿပီး ထိုတိန္ညင္ခါျဖင့္ ေထာင္၍ လာသမွ် ခါမ်ားကို ဖမ္း၏။ ထိုအခါ တိန္ညင္ခါ၏ အသံေၾကာင့္ လာလာသမွ်ေသာ ခါတို႔ကို ဖမ္းေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ တိန္ညင္ခါက “ငါ့ကို အမွီျပဳ၍ မ်ားစြာေသာ ေဆြမ်ဳိးတို႔ ပ်က္စီးေလကုန္ၿပီ၊ ထို တိန္ညင္ခါ အမ်ဳိးတို႔၏ ေသေက်ပ်က္စီးရာ၌ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္သည္ ငါ့မွာျဖစ္ကုန္ၿပီ” ဟု ေတြးကာ အသံမျပဳဘဲ ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ငွက္မုဆိုးသည္ အသံမျပဳဘဲေနေသာ တိန္ညင္ခါကို ၀ါးျခမ္းစိတ္ျဖင့္ ဦးေခါင္းကို ရိုက္သည့္အတြက္ နာက်င္လွသည့္အတြက္ တြန္ရျပန္ပါသည္။
သို႔ျဖင့္ ငွက္မုဆိုးသည္ တိန္ညင္ခါကို မွီၿပီး ေတာထဲမွ တိန္ညင္ခါ တို႔ကိုဖမ္းကာ အသက္ေမြးေန၏။ ထိုအခါ မုဆိုး၏ တိန္ညင္ခါက “ငါ့ကိုမွီၿပီး တိန္ညင္ခါမ်ား ေသေက်ပ်က္စီးရေပၿပီ၊ ငါ့မွာ အကုသိုလ္ျဖစ္နုိင္သလား၊ မျဖစ္နုိင္ဘူးလား၊ ငါ့ရဲ႕ ယံုမွား သံသယကို မည္သူပယ္ေဖ်ာက္နိုင္မွာလဲ” ဟုေတြးၿပီး ပညာရွိကို စံုစမ္းလွ်က္ ရွိသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ငွက္မုဆိုးသည္ ေတာတြင္ တိန္ညင္ခါမ်ားဖမ္း၍ မ်ားစြာရေသာအခါ စ်ာန္သမာပတ္ရရွိေသာ ဘုရားအေလာင္း ရေသ့ေက်ာင္းအနီး ေရအုိးစဥ္မွ ေရေေသာက္ကာ သဲျပင္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေန၏။ ထိုအခါ တိန္ညင္ခါသည္ သူ၏ သံသယကို ရေသ့အား ေမးမည္ ဟုဆိုကာ ရေသ့အား “ အရွင္ရေသ့….ကၽြန္ပ္အသံမျမည္ဘူးဆိုရင္ ခါေတြမလာဘူး၊ ကၽြန္ပ္အသံျမည္မွ ခါမ်ား ေရာက္ရိွလာကာ ေသေက်ပ်က္စီးရပါတယ္။ (ဆက္ရန္)

Read More

သံုးရာစုက ဘ၀ပံုရိပ္ (၁၀)

သားေတာ္မဟိႏၵမေထရ္ ရဟန္းျပဳသည္မွစ၍ ဆရာဥပဇၥ်ာယ္ထံတြင္ သုတ္၊၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာဆိုသည့္ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အ႒ကထာ ႏွင့္တကြ (၃)ႏွစ္အတြင္း သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္လည္း မဟိႏၵေထရ္သည္ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္၏ တပည့္ တစ္ေထာင္ရွိေသာ ရဟန္းတို႔၏ အႀကီးအမွဴး ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ပ္မင္းအျဖစ္ အဘိသိက္ခံခဲ့သည္မွာ ကိုးႏွစ္ရွိခဲ့ေပၿပီ။

အေသာက၏ ေမြးစားသားႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း
ကၽြန္ပ္တြင္ ေမြးစားသား(ကိတၱိမသား)ႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ သူတုိ႔၏ အေၾကာင္းကား အလြန္စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာေကာင္းပါသည္။ ေရွးအခါက ပါဋလိပုတ္ျပည္၌ မုဆိုးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ေတာထဲတြင္ ကိႏၷရာမတစ္ဦးႏွင့္ ေပါင္းေဖၚမိၾကရာမွ သားႏွစ္ေယာက္ ဖြားျမင္ခဲ့ပါသည္။ အစ္ကိုႀကီး၏အမည္မွာ ေကာႏၱပုတၱတိႆ ၿဖစ္ၿပီး၊ ညီငယ္၏အမည္မွာ သုမိတၱ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ပ္ ေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရာမွ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မဟာ၀ရုဏ မေထရ္ထံတြင္ ရဟန္းျပဳပါသည္။ ထိုႏွစ္ပါးရဟန္းႏွစ္ပါးလံုးပင္ အဘိညာဥ္ေျခာက္ပါးႏွင့္တကြ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူၾကပါသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အစ္ကိုႀကီး ေကာႏၱပုတၱတိႆေထရ္သည္ ေလနာေရာဂါ အႏွိပ္စက္ခံေနရပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ညီျဖစ္သူ သုမိတၱေထရ္ သိျမင္ေသာအခါ ေနာင္ေတာ္ေထရ္အား “ အရွင္ဘုရား…..ဒီေရာဂါအတြက္ ဘာေဆးမ်ား လိုအပ္ပါသလဲဘုရား” ဟုေမးေသာအခါ ေနာင္ေတာ္ေထရ္က “ ငါ့ရွင္..ေထာပတ္နည္းနည္းရရင္ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာပါသည္။
ထိုအခါ ေထာပတ္အလွဴခံထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ညီျဖစ္သူေထရ္အား အစ္ကိုျဖစ္သူေထရ္က “ ငါ့ရွင္…မင္းအိ္မ္ကို သြားၿပီးေတာ့လည္း ေဆးပစၥည္းကို အလွဴမခံႏွင့္၊ ေနလြဲေသာအခါမွာလည္း ေထာပတ္ကို အလွဴမခံပါနဲ႔၊ ဆြမ္းခံခ်ိန္၌ ဆြမ္းခံ၍ ေထာပတ္ရလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေထာပတ္ကို တပည့္ေတာ္ဆီ ယူခဲ့ပါ” ဟု ေနာင္ေတာ္ေထရ္ေျပာသည့္အတုိင္း ဆြမ္းခံခ်ိန္မွ ဆြမ္းခံ၀တ္ျဖင့္ သြားရသည္ျဖစ္၍ ေထာပတ္ နည္းနည္းေလးမွ မရရွိခဲ့ေပ။ ေထာပတ္မရေသာအခါ ေလနာေရာဂါက ပို၍ ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္ခံ ခဲ့ရပါသည္။ သို႔ႏွင့္သာသနာေတာ္(၂၂၆)ခုႏွစ္တြင္ ေကာႏၱပုတၱတိႆေထရ္သည္ ေကာင္းကင္၌ ထက္၀ယ္ဖြဲ႕ေနေတာ္မူ၍ ပရိနိဗၺာန္စံခဲ့ရေလသည္။ (သီလတရားကို အသက္ေသခ်င္ေသပါေစ ၊ သီလအပ်က္မခံခဲ့သည္မွာ သူေတာင္ေကာင္းႀကီးမ်ား၏ အတုယူစံျပဳထိုက္စရာ ဓေလ့ထံုးစံပင္မဟုတ္ပါလား)။
ေထာပတ္စေသာ ကန္ေလးကန္ႏွင့္ေန႔စဥ္အသျပာငါးသိန္းလွဴဒါန္ျခင္း
ကၽြန္ပ္သည္ ေကာႏၱပုတၱတိႆေထရ္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူသည္ကို ၾကားသိရေသာအခါ ထိုေထရ္၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ပူေဇာ္၍ ၿပီးဆံုးေသာအခါမွ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခဲ့သည့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္မိလွ်က္ “ ငါကဲ့သုိ႔ေသာ မင္းဧကရာဇ္တစ္ပါး ရွိပါလွ်က္နဲ႕ ေထာပတ္မရသည့္အတြက္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရတယ္” ဟု ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသူက ကၽြန္ပ္အေသာက ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းရံုမွတစ္ပါး မည္သုိ႔မွ် မတတ္နိုင္ေခ်။ ေနာင္ဒီလို အျဖစ္မ်ဳးိ မျဖစ္ရေအာင္သာ စံီမံရေပေတာ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္တြင္ ထိုကဲ့သုိ႔ အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္ေစရန္ ကၽြန္ပ္သည္ ခ်က္ျခင္းပင္ တာ၀န္ရွိသူအရာရွိမ်ားအား ေခၚကာ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ႕၏ တံခါးေလးမ်က္ႏွာတို႔တြင္ ေရကန္ႀကီးေလးကန္ကို တူးေဖၚေစပါသည္။ ပထမကန္ကို ေထာပတ္၊ ဒုတိယကန္ကို ပ်ား၊ တတိယကန္ကို တင္လဲ၊ စတုတၳကန္ကို သကာတို႔ကို ကန္ေလးကန္၌ ထည့္ေစ၍ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔အား ေဆးအျဖစ္ ေန႔တိုင္းလွဴေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ပါဋလိပုတ္ျပည္၏ တံခါးေလးခုတြြင္ အခြန္ေလးသိန္း၊ တရားဆံုးျဖတ္ရာသဘင္၌ တစ္သိန္း၊ ဤသို႔ျဖင့္ တုိင္းျပည္မွရသည့္ အခြန္မွတစ္ပါး ကၽြန္ပ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ အခြန္ေတာ္ ငါးသိန္းကို ရရိွခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ပ္သည္ ေန႔စဥ္ရရွိသည့္ ငါးသိန္းအနက္ အေမွာင္ပယ္ေဖ်ာက္ အလင္းေရာက္ေအာင္ လမ္းညြန္ေပးေတာ္မူခဲ့သည့္အျပင္ မွန္ကန္သည့္ ဗုဒၶအယူ၀ါဒ လမ္းေၾကာင္းေပၚသုိ႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေတာ္မူခဲ့ေသာ ကၽြန္ပ္၏ ဆရာတစ္ဆူျဖစ္သည့္ နိေျဂာဓမေထရ္အား ေန႔စဥ္တစ္သိန္းႏွင့္ညီမွ်သည့္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့သည္။
ကၽြန္ပ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ သံုးႀကိမ္ အ၀တ္လဲပါသည္။ ထိုအ၀တ္လဲတိုင္း နိေျဂာဓမေထရ္အားသကၤန္း ပို႔ေစပါသည္။ မေထရ္အား သကၤန္းေတာ္ပို႔ၿပီးၿပီဆိုေတာ့မွ ကၽြန္ပ္အ၀တ္လဲပါသည္။ သို႔ျဖင့္၍ နိေျဂာဓမေထရ္သည္ ဘုရင္းျမတ္၏ သဒၶါတရားကို ငွဲ႔ကာ တစ္ေန႔လွ်င္ သကၤန္းသံုးႀကိမ္လဲေတာ္မူပါသည္။ ကၽြန္ပ္သည္ သကၤန္းေတာ္ႏွင့္ နံ႔သာ၊ပန္းစသည္မ်ားကို နံနက္ေစာေစာတစ္ႀကိမ္၊ေန႔လည္တစ္ႀကိမ္၊ညေနတစ္ႀကိမ္အားျဖင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ သံုးႀကိမ္ ဆင္ေက်ာက္ကုန္းေပၚတင္ ၍ ပို႔ေစပါသည္။ နိေျဂာဓမေထရ္ကလည္း သကၤန္းေတာ္မ်ားကို တျခားမွ ေရာက္ရွိလာေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ေ၀ငွ လွဴဒါန္းခဲ့ သည္ခ်ည္းပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇမၺဴဒီပါကၽြန္းတြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူၾကေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားထံတြင္ နိေျဂာဓမေထရ္၏ သကၤန္းသာမ်ားပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ပ္သည္ နိေျဂာဓမေထရ္အား ေန႔စဥ္တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္သိန္း လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။
ထို႔အျပင္ ကၽြန္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္အား ရည္ရြယ္၍ ေစတီေတာ္၌ ပန္းနံ႔သာစသည့္ တစ္သိန္းဖိုး ေန႔စဥ္လွဴဒါန္းပါသည္။
ဓမၼရတနာအား ရည္ရြယ္၍ တရားေတာ္ကို ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူၾကသည့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ပစၥည္းေလးပါးအတြင္ တစ္သိန္းလွဴဒါန္း ခဲ့ပါသည္။ သံဃာရတနာအားရည္ရြယ္၍ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားအား တစ္သိန္းတန္သည့္ ပစၥည္းေလးပါးကို လွဴဒါန္းပါသည္။ ထိုမွတစ္ပါး က်န္တစ္သိန္းကို တံခါးေလးမ်က္ႏွာတြင္ (ေထာပတ္၊တင္လဲ၊ပ်ား၊သကာ)စသည့္ေဆးပစၥည္းအတြက္ ေန႔စဥ္တစ္သိန္းက် လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ပ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ ငါးသိန္းက်ျဖင့္ သာသနာေတာ္အား ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။
သာသနာ့အတြင္း ရဟန္းတုေယာင္မ်ား
နိေျဂာဓသာမေဏ၏ တုႏိႈင္းမရေသာ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္သည္ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ၾကည္ညိဳလွေသာေၾကာင့္ ရဟန္း သာမေဏမ်ားအား ဆြမ္း၊သကၤန္း၊ေက်ာင္း၊ ေဆး ပစၥည္းေလး လုိေလေသးမရွိရေလေအာင္ ေန႔စဥ္မျပတ္ လွဴဒါန္းလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ သာသ နာေတာ္ႀကီး စည္ပင္ေနခ်ိန္၀ယ္ ကၽြန္ပ္ ဖခမည္းေတာ္ႀကီး ရွိစဥ္က ကိုးကြယ္ခဲ့သည့္ တိတၳိတို႔အား ၾကည္ညိဳသူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုကဲ့သုိ႔ လာဘ္လာဘရွားပါးလာေသာအခါ လာဘ္လာဘေပါမ်ားရန္အတြက္ သာသနာေတာ္အတြင္း သကၤန္း၀တ္ၿပီး ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိသုိ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ရံုမွ် ျဖင့္ မၿပီးေသးေခ်။ သူတို႔၏ တိတၳိအယူ၀ါဒကို လူတို႔အား “ ဒကာတို႔…..ဒါက သုတ္၊ ဒါက ၀ိနည္း၊ဒါက အဘိဓမၼာျဖစ္တယ္၊ အဲဒါေတြဟာ ဘုရားေဟာခဲ့တာေတြပါ” ဟု သူတို႔၏ မမွန္ကန္သည့္ အယူ၀ါဒကို လူအမ်ား ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္ လွည့္ပတ္ၾကကုန္၏။ ထိုသုိ႔ လွည့္ပတ္ခါ အဆန္းထြင္ေျပာမွ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားလာမည္ကိုး………..။
တိတၳိတို႔သည္ ရဟန္းမဟုတ္ဘဲ ရဟန္းေယာင္ေဆာင္ကာ ၀င္ေရာက္လာသည္က မ်ားလွသည္။ ထို တိတၳိတို႔ တျဖစ္လဲ ရဟန္းအတုမ်ားသည္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေက်ာင္း၌ ဥပုသ္ပ၀ါရဏာ၊သံဃကံ၊ဂဏကံ ျပဳလုပ္ၾကရာသုိ႔ ရဟန္းေကာင္းတို႔ႏွင့္အတူ သိမ္အတြင္းသုိ႔ ၀င္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းေကာင္းတို႔သည္ ထိုရဟန္းအတုမ်ားႏွင့္ ဥပုသ္ မျပဳၾကေတာ့ေပ။ ထုိ အဓိကရုဏ္းသည္ တေျဖးေျဖးႀကီးထြားလာခဲ့ပါသည္။ ထိုအဓိကရုဏ္းသည္ မၾကာမီွ အလြန္ႀကီးက်ယ္ေသာ အဓိကရုဏ္းျဖစ္လာေတာ့မည္ကို ႀကိဳတင္သိေတာ္မူ ေသာ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္သည္ သံဃာဂိုဏ္းႀကီးကို အရွင္မဟိႏၵမေထရ္အား လြဲအပ္ခဲ့ကာ အေဟာဂဂၤါေတာင္သို႔ ၾကြေတာ္မူကာ သီတင္းသံုးေတာ္မူေနေလေတာ့သည္။
ထိုအခါ တိတၳိတျဖစ္လဲ ရဟန္းအတုမ်ား က်င့္သံုးေနၾကေသာ မမွန္ကန္သည့္အယူ၀ါဒမ်ားကို စြန္႔လြတ္ၾကရန္အတြက္ သံဃဂုိဏ္း ႀကီးက ေစာဒနာျခင္း၊ ဥတ္ကမၼ၀ါျဖင့္ ေျဖရွင္းျခင္းစသည့္ သံဃအာဏာစစ္ျဖင့္ ေျဖရွင္းႏွိမ္ႏွင္းေတာ္ မူခဲ့ၾကပါသည္။သံဃကံျဖင့္ ႏွိမ္ႏွင္းၾကပါကုန္ေသာ္လည္း သူတို႔အယူကို မစြန႔္လြတ္ၾကသည့္အျပင္ သူတို႔အယူမွန္ကန္ေၾကာင္းကို ထပ္ေလာင္း၍ လူတုိ႔အား ေဟာေျပာျပသၾကကုန္၏။ အခ်ဳိ႕ရဟန္းအတုမ်ားက မီးကို ပူေဇာ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က မီးပံုအလယ္တြင္ ေနလွ်က္ ေနပူခံၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က ေန ထြက္သည္မွ ေန၀င္သည္အထိ ေနကို မျပတ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕သူတို႔က သုတ္၊၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာ ပိဋကတ္သံုးပံုကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ ႀကံစည္ေနၾကပါသည္။
ထိုအခါမွစ၍ ရဟန္းေကာင္းတို႔သည္ ထိုရဟန္းအတုအေယာင္မ်ားနွင့္အတူ ဥပုသ္မျပဳေတာ့ေပ။ ထိုစဥ္က အေသာကာရာမ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတြင္ ခုႏွစ္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ ဥပုသ္ျပဳျခင္း မရွိေတာ့ေပ။
ေကာင္းေစခ်င္ေသာ္လည္း အျဖစ္ဆိုးႏွင့္ႀကံဳရ
တစ္ေန႔သ၌ ကၽြန္ပ္သည္ သံဃာေတာ္မ်ား ဥပုသ္မျပဳသည့္အေၾကာင္းကို ၾကားလိုက္သည္၊ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဥပုသ္မျပဳၾကသနည္း ဆိုသည္ကိုကား ေသခ်ာစြာ မသိေပ။ ထု႔ိေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ခ်မ္းသာစြာ ေနနုိင္ၾကရန္အတြက္ ေစတနာျဖင့္ အမတ္တစ္ဦးကို ေခၚကာ ကၽြန္ပ္က “အမတ္ႀကီးမ်ား ….သံဃာေတာ္မ်ား အဓိကရုဏ္းျဖစ္ေနသည္ဟု ငါၾကားတယ္၊ အဲဒီအဓိကရုိဏ္းကို ၿငိမ္းေစၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားအား ဥပုသ္ျပဳနိုင္ရန္ စီစဥ္ေလာ့” ဟု အမိန္႔ေတာ္ခ်ေသာအခါ ထိုအမတ္က ထိုသုိ႔ၿငိမ္းေစရန္ မည္သို႔ျပဳလုပ္ရမည္ကို ျပန္လည္ မေလွ်ာက္ထား၀ံ့သျဖင့္ တစ္ျခားအမတ္တစ္ဦးကို တုိင္ပင္ပါေတာ့သည္။
“အမတ္ႀကီး… ကၽြန္ပ္ကို အရွင္မင္းႀကီးက သံဃာေတာ္မ်ားအား အဓိကရုဏ္းကို ၿငိမ္းေစၿပီး ဥပုသ္ျပဳဖို႔ရာ ေစခိုင္းလိုက္တယ္၊ ကၽြန္ပ္ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ အႀကံေပးစမ္းပါဦး” ဟု တျခားအမတ္ႀကီးတစ္ဦးအား အႀကံအဥာဏ္ ေတာင္းခဲ့ပါသည္။
တျခားအမတ္ႀကီးက… “ ယခင္တုန္းက တိုင္းစြန္ျပည္ဖ်ားေတြမွာ သူပုန္ရန္ကို ေအးၿငိမ္းေအာင္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဒီသူပုန္ေတြကို သတ္ရတာပဲ။ ဒီမွာလည္း ဒီလိုပဲ ရဟန္းသံဃာေတြကို မင္းႀကီးက သတ္ေစခ်င္လို႔ ခိုင္းတာျဖစ္မွာပဲ” ဟု အႀကံေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုအႀကံေပး ခ်က္ကို မင္းႀကီးေစခိုင္းလိုက္သည့္ အမတ္က “ ဒါျဖစ္နိုင္ေလာက္တယ္ ၊ ဟုတ္နိုင္ေလာက္တယ္၊ အႀကံေပးအမတ္ေျပာသကဲ့သုိ႔ လုပ္ရမွာပဲ” ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ေနထိုင္သီတင္းသံုးရာ အေသာကာရာမေက်ာင္းသုိ႔ သြားပါေတာ့သည္။ ေရာက္ေသာအခါ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို စည္းေ၀ေစ၍ “ အရွင္တို႔…အရွင္တု႔ိအား ဥပုသ္ျပဳၾကရန္ ကၽြန္ပ္ကို မင္းႀကီးက ခုိင္းလိုက္ပါတယ္၊ အရွင္တုိ႔ ဥပုသ္ျပဳ ၾကပါကုန္ေလာ့” ဟု အမတ္ကေျပာ၏။ ထိုအခါ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကလည္း” ငါတို႔ ရဟန္းအတုမ်ားႏွင့္ ဥပုသ္မျပဳလုိ” ဟုဆိုကာ ဥပုသ္မျပဳဘဲ ေနေတာ္မူၾကကုန္၏။
ထိုအခါ အမတ္သည္ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္အတိုင္း ဥပုသ္မျပဳၾကကုန္ေသာ ရဟန္းေကာင္းတို႔အား ၀ါႀကီးမွ ၀ါငယ္သို႔ အစဥ္အတုိင္း ဦးေခါင္းကို သံလ်က္ျဖင့္ ျဖတ္ကာ တစ္ပါးစီတစ္ပါးစီ သတ္ေလေတာ့သည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ညီေတာ္ တိႆမေထရ္ျမင္ ေသာခါ “ရဟန္းသံဃာမ်ားကို သတ္ဖို႔ရာ မင္းႀကီးေစခိုင္းတယ္ဆိုတာ လံုး၀မျဖစ္နုိင္ဘူး၊ ငါ့ကိုေတာင္ မင္းႀကီးဟာ သံေ၀ဂရေစဖို႔အတြက္ အားထုတ္ခဲ့ေသးတာပဲ၊ ဒီလုိျဖစ္တာဟာ ဒီအမတ္ရဲ႕ ခ်ၽြတ္ယြင္းခ်က္သာ ျဖစ္လိမ့္မွာပါ” ဟုေတြးကာ သူ၏ တန္ခိုးျဖင့္ အမတ္ႏွင့္ နီးေသာ ေနရာတြင္ ေနလိုက္သည္။ အမတ္သည္ တိႆမေထရ္ကို ျမင္ေသာအခါ “ တိႆမေထရ္ဟာ မင္းႀကီးညီေတာ္ျဖစ္တယ္၊ ငါမသတ္၀ံ့ဘူး၊ မင္းႀကီးကို ျပန္ေလွ်ာက္မွ ေတာ္ေတာ့မယ္” ဟုေတြးၿပီး မင္းႀကီးထံသြားကာ “ အရွင္မင္းႀကီး..ယခုအခါ ဥပုသ္မျပဳကုန္ေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ား အား သတ္ခဲ့ပါတယ္၊ ယခုအခါ အရွင္မင္းႀကီး၏ ညီေတာ္ တိႆမေထရ္အလွည့္သို႔ က်ေရာက္ေနပါၿပီ၊ ဘယ္လိုစီရင္ရမွာလဲ အရွင္မင္းႀကီး” ဟု အမတ္ကေလွ်ာက္သည္။
ထိုစကားၾကားခါစက “ ငါ နားၾကားလြဲတာမ်ားလား..အင္း..နားၾကားလြဲတာပဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့..” ကၽြန္ပ္သည္ ၾကားလုိက္မိေသာ စကားကို မယံုနိုင္သျဖင့္ တဖန္ျပန္၍ ကၽြန္ပ္က “ အမတ္ႀကီး…ခုနက ေျပာတာဘာတဲ့လဲ…ျပန္ေလွ်ာက္တင္စမ္း” ဟု ျပန္ေမးေသာအခါ အမတ္က ေရွးနည္းအတုိင္း ျပန္၍ သံေတာ္ဦးတင္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ပ္စိတ္ထဲတြင္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္မႈ ေျခာက္ခ်ားမႈ ႏွလံုးမသာယာမႈမ်ား သာ ႀကီးစိုးေနပါေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္သည္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားစြာျဖင့္ “ ဟယ္…..အမတ္ယုတ္၊ ဥပုသ္မျပဳတဲ့ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ငါ မခိုင္းေစပါဘဲ ဘာျပဳလုိ႔ သတ္ရတာလဲ” ဟု ေမးရံုသာေမးနိုင္ေတာ့သည္၊ မေမွ်ာ္လင့္သည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြန္ပ္မည္သုိ႔ ျပဳလုပ္ရပါေတာ့မည္နည္း၊ ပူပန္သည့္စိတ္ႏွလံုးေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်နိုင္ျဖစ္ေနရပါသည္။ (ဆက္ရန္)

Read More

သံုးရာစုက ဘ၀ပံုရိပ္ (၁၀)

သားေတာ္မဟိႏၵမေထရ္ ရဟန္းျပဳသည္မွစ၍ ဆရာဥပဇၥ်ာယ္ထံတြင္ သုတ္၊၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာဆိုသည့္ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အ႒ကထာ ႏွင့္တကြ (၃)ႏွစ္အတြင္း သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္လည္း မဟိႏၵေထရ္သည္ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္၏ တပည့္ တစ္ေထာင္ရွိေသာ ရဟန္းတို႔၏ အႀကီးအမွဴး ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ပ္မင္းအျဖစ္ အဘိသိက္ခံခဲ့သည္မွာ ကိုးႏွစ္ရွိခဲ့ေပၿပီ။

အေသာက၏ ေမြးစားသားႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း
ကၽြန္ပ္တြင္ ေမြးစားသား(ကိတၱိမသား)ႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ သူတုိ႔၏ အေၾကာင္းကား အလြန္စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာေကာင္းပါသည္။ ေရွးအခါက ပါဋလိပုတ္ျပည္၌ မုဆိုးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ေတာထဲတြင္ ကိႏၷရာမတစ္ဦးႏွင့္ ေပါင္းေဖၚမိၾကရာမွ သားႏွစ္ေယာက္ ဖြားျမင္ခဲ့ပါသည္။ အစ္ကိုႀကီး၏အမည္မွာ ေကာႏၱပုတၱတိႆ ၿဖစ္ၿပီး၊ ညီငယ္၏အမည္မွာ သုမိတၱ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ပ္ ေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရာမွ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မဟာ၀ရုဏ မေထရ္ထံတြင္ ရဟန္းျပဳပါသည္။ ထိုႏွစ္ပါးရဟန္းႏွစ္ပါးလံုးပင္ အဘိညာဥ္ေျခာက္ပါးႏွင့္တကြ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူၾကပါသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အစ္ကိုႀကီး ေကာႏၱပုတၱတိႆေထရ္သည္ ေလနာေရာဂါ အႏွိပ္စက္ခံေနရပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ညီျဖစ္သူ သုမိတၱေထရ္ သိျမင္ေသာအခါ ေနာင္ေတာ္ေထရ္အား “ အရွင္ဘုရား…..ဒီေရာဂါအတြက္ ဘာေဆးမ်ား လိုအပ္ပါသလဲဘုရား” ဟုေမးေသာအခါ ေနာင္ေတာ္ေထရ္က “ ငါ့ရွင္..ေထာပတ္နည္းနည္းရရင္ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာပါသည္။
ထိုအခါ ေထာပတ္အလွဴခံထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ညီျဖစ္သူေထရ္အား အစ္ကိုျဖစ္သူေထရ္က “ ငါ့ရွင္…မင္းအိ္မ္ကို သြားၿပီးေတာ့လည္း ေဆးပစၥည္းကို အလွဴမခံႏွင့္၊ ေနလြဲေသာအခါမွာလည္း ေထာပတ္ကို အလွဴမခံပါနဲ႔၊ ဆြမ္းခံခ်ိန္၌ ဆြမ္းခံ၍ ေထာပတ္ရလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေထာပတ္ကို တပည့္ေတာ္ဆီ ယူခဲ့ပါ” ဟု ေနာင္ေတာ္ေထရ္ေျပာသည့္အတုိင္း ဆြမ္းခံခ်ိန္မွ ဆြမ္းခံ၀တ္ျဖင့္ သြားရသည္ျဖစ္၍ ေထာပတ္ နည္းနည္းေလးမွ မရရွိခဲ့ေပ။ ေထာပတ္မရေသာအခါ ေလနာေရာဂါက ပို၍ ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္ခံ ခဲ့ရပါသည္။ သို႔ႏွင့္သာသနာေတာ္(၂၂၆)ခုႏွစ္တြင္ ေကာႏၱပုတၱတိႆေထရ္သည္ ေကာင္းကင္၌ ထက္၀ယ္ဖြဲ႕ေနေတာ္မူ၍ ပရိနိဗၺာန္စံခဲ့ရေလသည္။ (သီလတရားကို အသက္ေသခ်င္ေသပါေစ ၊ သီလအပ်က္မခံခဲ့သည္မွာ သူေတာင္ေကာင္းႀကီးမ်ား၏ အတုယူစံျပဳထိုက္စရာ ဓေလ့ထံုးစံပင္မဟုတ္ပါလား)။
ေထာပတ္စေသာ ကန္ေလးကန္ႏွင့္ေန႔စဥ္အသျပာငါးသိန္းလွဴဒါန္ျခင္း
ကၽြန္ပ္သည္ ေကာႏၱပုတၱတိႆေထရ္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူသည္ကို ၾကားသိရေသာအခါ ထိုေထရ္၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ပူေဇာ္၍ ၿပီးဆံုးေသာအခါမွ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခဲ့သည့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္မိလွ်က္ “ ငါကဲ့သုိ႔ေသာ မင္းဧကရာဇ္တစ္ပါး ရွိပါလွ်က္နဲ႕ ေထာပတ္မရသည့္အတြက္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရတယ္” ဟု ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသူက ကၽြန္ပ္အေသာက ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းရံုမွတစ္ပါး မည္သုိ႔မွ် မတတ္နိုင္ေခ်။ ေနာင္ဒီလို အျဖစ္မ်ဳးိ မျဖစ္ရေအာင္သာ စံီမံရေပေတာ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္တြင္ ထိုကဲ့သုိ႔ အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္ေစရန္ ကၽြန္ပ္သည္ ခ်က္ျခင္းပင္ တာ၀န္ရွိသူအရာရွိမ်ားအား ေခၚကာ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ႕၏ တံခါးေလးမ်က္ႏွာတို႔တြင္ ေရကန္ႀကီးေလးကန္ကို တူးေဖၚေစပါသည္။ ပထမကန္ကို ေထာပတ္၊ ဒုတိယကန္ကို ပ်ား၊ တတိယကန္ကို တင္လဲ၊ စတုတၳကန္ကို သကာတို႔ကို ကန္ေလးကန္၌ ထည့္ေစ၍ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔အား ေဆးအျဖစ္ ေန႔တိုင္းလွဴေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ပါဋလိပုတ္ျပည္၏ တံခါးေလးခုတြြင္ အခြန္ေလးသိန္း၊ တရားဆံုးျဖတ္ရာသဘင္၌ တစ္သိန္း၊ ဤသို႔ျဖင့္ တုိင္းျပည္မွရသည့္ အခြန္မွတစ္ပါး ကၽြန္ပ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ အခြန္ေတာ္ ငါးသိန္းကို ရရိွခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ပ္သည္ ေန႔စဥ္ရရွိသည့္ ငါးသိန္းအနက္ အေမွာင္ပယ္ေဖ်ာက္ အလင္းေရာက္ေအာင္ လမ္းညြန္ေပးေတာ္မူခဲ့သည့္အျပင္ မွန္ကန္သည့္ ဗုဒၶအယူ၀ါဒ လမ္းေၾကာင္းေပၚသုိ႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေတာ္မူခဲ့ေသာ ကၽြန္ပ္၏ ဆရာတစ္ဆူျဖစ္သည့္ နိေျဂာဓမေထရ္အား ေန႔စဥ္တစ္သိန္းႏွင့္ညီမွ်သည့္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့သည္။
ကၽြန္ပ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ သံုးႀကိမ္ အ၀တ္လဲပါသည္။ ထိုအ၀တ္လဲတိုင္း နိေျဂာဓမေထရ္အားသကၤန္း ပို႔ေစပါသည္။ မေထရ္အား သကၤန္းေတာ္ပို႔ၿပီးၿပီဆိုေတာ့မွ ကၽြန္ပ္အ၀တ္လဲပါသည္။ သို႔ျဖင့္၍ နိေျဂာဓမေထရ္သည္ ဘုရင္းျမတ္၏ သဒၶါတရားကို ငွဲ႔ကာ တစ္ေန႔လွ်င္ သကၤန္းသံုးႀကိမ္လဲေတာ္မူပါသည္။ ကၽြန္ပ္သည္ သကၤန္းေတာ္ႏွင့္ နံ႔သာ၊ပန္းစသည္မ်ားကို နံနက္ေစာေစာတစ္ႀကိမ္၊ေန႔လည္တစ္ႀကိမ္၊ညေနတစ္ႀကိမ္အားျဖင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ သံုးႀကိမ္ ဆင္ေက်ာက္ကုန္းေပၚတင္ ၍ ပို႔ေစပါသည္။ နိေျဂာဓမေထရ္ကလည္း သကၤန္းေတာ္မ်ားကို တျခားမွ ေရာက္ရွိလာေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ေ၀ငွ လွဴဒါန္းခဲ့ သည္ခ်ည္းပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇမၺဴဒီပါကၽြန္းတြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူၾကေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားထံတြင္ နိေျဂာဓမေထရ္၏ သကၤန္းသာမ်ားပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ပ္သည္ နိေျဂာဓမေထရ္အား ေန႔စဥ္တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္သိန္း လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။
ထို႔အျပင္ ကၽြန္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္အား ရည္ရြယ္၍ ေစတီေတာ္၌ ပန္းနံ႔သာစသည့္ တစ္သိန္းဖိုး ေန႔စဥ္လွဴဒါန္းပါသည္။
ဓမၼရတနာအား ရည္ရြယ္၍ တရားေတာ္ကို ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူၾကသည့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ပစၥည္းေလးပါးအတြင္ တစ္သိန္းလွဴဒါန္း ခဲ့ပါသည္။ သံဃာရတနာအားရည္ရြယ္၍ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားအား တစ္သိန္းတန္သည့္ ပစၥည္းေလးပါးကို လွဴဒါန္းပါသည္။ ထိုမွတစ္ပါး က်န္တစ္သိန္းကို တံခါးေလးမ်က္ႏွာတြင္ (ေထာပတ္၊တင္လဲ၊ပ်ား၊သကာ)စသည့္ေဆးပစၥည္းအတြက္ ေန႔စဥ္တစ္သိန္းက် လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ပ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ ငါးသိန္းက်ျဖင့္ သာသနာေတာ္အား ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။
သာသနာ့အတြင္း ရဟန္းတုေယာင္မ်ား
နိေျဂာဓသာမေဏ၏ တုႏိႈင္းမရေသာ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္သည္ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ၾကည္ညိဳလွေသာေၾကာင့္ ရဟန္း သာမေဏမ်ားအား ဆြမ္း၊သကၤန္း၊ေက်ာင္း၊ ေဆး ပစၥည္းေလး လုိေလေသးမရွိရေလေအာင္ ေန႔စဥ္မျပတ္ လွဴဒါန္းလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ သာသ နာေတာ္ႀကီး စည္ပင္ေနခ်ိန္၀ယ္ ကၽြန္ပ္ ဖခမည္းေတာ္ႀကီး ရွိစဥ္က ကိုးကြယ္ခဲ့သည့္ တိတၳိတို႔အား ၾကည္ညိဳသူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုကဲ့သုိ႔ လာဘ္လာဘရွားပါးလာေသာအခါ လာဘ္လာဘေပါမ်ားရန္အတြက္ သာသနာေတာ္အတြင္း သကၤန္း၀တ္ၿပီး ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိသုိ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ရံုမွ် ျဖင့္ မၿပီးေသးေခ်။ သူတို႔၏ တိတၳိအယူ၀ါဒကို လူတို႔အား “ ဒကာတို႔…..ဒါက သုတ္၊ ဒါက ၀ိနည္း၊ဒါက အဘိဓမၼာျဖစ္တယ္၊ အဲဒါေတြဟာ ဘုရားေဟာခဲ့တာေတြပါ” ဟု သူတို႔၏ မမွန္ကန္သည့္ အယူ၀ါဒကို လူအမ်ား ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္ လွည့္ပတ္ၾကကုန္၏။ ထိုသုိ႔ လွည့္ပတ္ခါ အဆန္းထြင္ေျပာမွ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားလာမည္ကိုး………..။
တိတၳိတို႔သည္ ရဟန္းမဟုတ္ဘဲ ရဟန္းေယာင္ေဆာင္ကာ ၀င္ေရာက္လာသည္က မ်ားလွသည္။ ထို တိတၳိတို႔ တျဖစ္လဲ ရဟန္းအတုမ်ားသည္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေက်ာင္း၌ ဥပုသ္ပ၀ါရဏာ၊သံဃကံ၊ဂဏကံ ျပဳလုပ္ၾကရာသုိ႔ ရဟန္းေကာင္းတို႔ႏွင့္အတူ သိမ္အတြင္းသုိ႔ ၀င္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းေကာင္းတို႔သည္ ထိုရဟန္းအတုမ်ားႏွင့္ ဥပုသ္ မျပဳၾကေတာ့ေပ။ ထုိ အဓိကရုဏ္းသည္ တေျဖးေျဖးႀကီးထြားလာခဲ့ပါသည္။ ထိုအဓိကရုဏ္းသည္ မၾကာမီွ အလြန္ႀကီးက်ယ္ေသာ အဓိကရုဏ္းျဖစ္လာေတာ့မည္ကို ႀကိဳတင္သိေတာ္မူ ေသာ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္သည္ သံဃာဂိုဏ္းႀကီးကို အရွင္မဟိႏၵမေထရ္အား လြဲအပ္ခဲ့ကာ အေဟာဂဂၤါေတာင္သို႔ ၾကြေတာ္မူကာ သီတင္းသံုးေတာ္မူေနေလေတာ့သည္။
ထိုအခါ တိတၳိတျဖစ္လဲ ရဟန္းအတုမ်ား က်င့္သံုးေနၾကေသာ မမွန္ကန္သည့္အယူ၀ါဒမ်ားကို စြန္႔လြတ္ၾကရန္အတြက္ သံဃဂုိဏ္း ႀကီးက ေစာဒနာျခင္း၊ ဥတ္ကမၼ၀ါျဖင့္ ေျဖရွင္းျခင္းစသည့္ သံဃအာဏာစစ္ျဖင့္ ေျဖရွင္းႏွိမ္ႏွင္းေတာ္ မူခဲ့ၾကပါသည္။သံဃကံျဖင့္ ႏွိမ္ႏွင္းၾကပါကုန္ေသာ္လည္း သူတို႔အယူကို မစြန႔္လြတ္ၾကသည့္အျပင္ သူတို႔အယူမွန္ကန္ေၾကာင္းကို ထပ္ေလာင္း၍ လူတုိ႔အား ေဟာေျပာျပသၾကကုန္၏။ အခ်ဳိ႕ရဟန္းအတုမ်ားက မီးကို ပူေဇာ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က မီးပံုအလယ္တြင္ ေနလွ်က္ ေနပူခံၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က ေန ထြက္သည္မွ ေန၀င္သည္အထိ ေနကို မျပတ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕သူတို႔က သုတ္၊၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာ ပိဋကတ္သံုးပံုကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ ႀကံစည္ေနၾကပါသည္။
ထိုအခါမွစ၍ ရဟန္းေကာင္းတို႔သည္ ထိုရဟန္းအတုအေယာင္မ်ားနွင့္အတူ ဥပုသ္မျပဳေတာ့ေပ။ ထိုစဥ္က အေသာကာရာမ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတြင္ ခုႏွစ္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ ဥပုသ္ျပဳျခင္း မရွိေတာ့ေပ။
ေကာင္းေစခ်င္ေသာ္လည္း အျဖစ္ဆိုးႏွင့္ႀကံဳရ
တစ္ေန႔သ၌ ကၽြန္ပ္သည္ သံဃာေတာ္မ်ား ဥပုသ္မျပဳသည့္အေၾကာင္းကို ၾကားလိုက္သည္၊ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဥပုသ္မျပဳၾကသနည္း ဆိုသည္ကိုကား ေသခ်ာစြာ မသိေပ။ ထု႔ိေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ခ်မ္းသာစြာ ေနနုိင္ၾကရန္အတြက္ ေစတနာျဖင့္ အမတ္တစ္ဦးကို ေခၚကာ ကၽြန္ပ္က “အမတ္ႀကီးမ်ား ….သံဃာေတာ္မ်ား အဓိကရုဏ္းျဖစ္ေနသည္ဟု ငါၾကားတယ္၊ အဲဒီအဓိကရုိဏ္းကို ၿငိမ္းေစၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားအား ဥပုသ္ျပဳနိုင္ရန္ စီစဥ္ေလာ့” ဟု အမိန္႔ေတာ္ခ်ေသာအခါ ထိုအမတ္က ထိုသုိ႔ၿငိမ္းေစရန္ မည္သို႔ျပဳလုပ္ရမည္ကို ျပန္လည္ မေလွ်ာက္ထား၀ံ့သျဖင့္ တစ္ျခားအမတ္တစ္ဦးကို တုိင္ပင္ပါေတာ့သည္။
“အမတ္ႀကီး… ကၽြန္ပ္ကို အရွင္မင္းႀကီးက သံဃာေတာ္မ်ားအား အဓိကရုဏ္းကို ၿငိမ္းေစၿပီး ဥပုသ္ျပဳဖို႔ရာ ေစခိုင္းလိုက္တယ္၊ ကၽြန္ပ္ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ အႀကံေပးစမ္းပါဦး” ဟု တျခားအမတ္ႀကီးတစ္ဦးအား အႀကံအဥာဏ္ ေတာင္းခဲ့ပါသည္။
တျခားအမတ္ႀကီးက… “ ယခင္တုန္းက တိုင္းစြန္ျပည္ဖ်ားေတြမွာ သူပုန္ရန္ကို ေအးၿငိမ္းေအာင္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဒီသူပုန္ေတြကို သတ္ရတာပဲ။ ဒီမွာလည္း ဒီလိုပဲ ရဟန္းသံဃာေတြကို မင္းႀကီးက သတ္ေစခ်င္လို႔ ခိုင္းတာျဖစ္မွာပဲ” ဟု အႀကံေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုအႀကံေပး ခ်က္ကို မင္းႀကီးေစခိုင္းလိုက္သည့္ အမတ္က “ ဒါျဖစ္နိုင္ေလာက္တယ္ ၊ ဟုတ္နိုင္ေလာက္တယ္၊ အႀကံေပးအမတ္ေျပာသကဲ့သုိ႔ လုပ္ရမွာပဲ” ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ေနထိုင္သီတင္းသံုးရာ အေသာကာရာမေက်ာင္းသုိ႔ သြားပါေတာ့သည္။ ေရာက္ေသာအခါ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို စည္းေ၀ေစ၍ “ အရွင္တို႔…အရွင္တု႔ိအား ဥပုသ္ျပဳၾကရန္ ကၽြန္ပ္ကို မင္းႀကီးက ခုိင္းလိုက္ပါတယ္၊ အရွင္တုိ႔ ဥပုသ္ျပဳ ၾကပါကုန္ေလာ့” ဟု အမတ္ကေျပာ၏။ ထိုအခါ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကလည္း” ငါတို႔ ရဟန္းအတုမ်ားႏွင့္ ဥပုသ္မျပဳလုိ” ဟုဆိုကာ ဥပုသ္မျပဳဘဲ ေနေတာ္မူၾကကုန္၏။
ထိုအခါ အမတ္သည္ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္အတိုင္း ဥပုသ္မျပဳၾကကုန္ေသာ ရဟန္းေကာင္းတို႔အား ၀ါႀကီးမွ ၀ါငယ္သို႔ အစဥ္အတုိင္း ဦးေခါင္းကို သံလ်က္ျဖင့္ ျဖတ္ကာ တစ္ပါးစီတစ္ပါးစီ သတ္ေလေတာ့သည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ညီေတာ္ တိႆမေထရ္ျမင္ ေသာခါ “ရဟန္းသံဃာမ်ားကို သတ္ဖို႔ရာ မင္းႀကီးေစခိုင္းတယ္ဆိုတာ လံုး၀မျဖစ္နုိင္ဘူး၊ ငါ့ကိုေတာင္ မင္းႀကီးဟာ သံေ၀ဂရေစဖို႔အတြက္ အားထုတ္ခဲ့ေသးတာပဲ၊ ဒီလုိျဖစ္တာဟာ ဒီအမတ္ရဲ႕ ခ်ၽြတ္ယြင္းခ်က္သာ ျဖစ္လိမ့္မွာပါ” ဟုေတြးကာ သူ၏ တန္ခိုးျဖင့္ အမတ္ႏွင့္ နီးေသာ ေနရာတြင္ ေနလိုက္သည္။ အမတ္သည္ တိႆမေထရ္ကို ျမင္ေသာအခါ “ တိႆမေထရ္ဟာ မင္းႀကီးညီေတာ္ျဖစ္တယ္၊ ငါမသတ္၀ံ့ဘူး၊ မင္းႀကီးကို ျပန္ေလွ်ာက္မွ ေတာ္ေတာ့မယ္” ဟုေတြးၿပီး မင္းႀကီးထံသြားကာ “ အရွင္မင္းႀကီး..ယခုအခါ ဥပုသ္မျပဳကုန္ေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ား အား သတ္ခဲ့ပါတယ္၊ ယခုအခါ အရွင္မင္းႀကီး၏ ညီေတာ္ တိႆမေထရ္အလွည့္သို႔ က်ေရာက္ေနပါၿပီ၊ ဘယ္လိုစီရင္ရမွာလဲ အရွင္မင္းႀကီး” ဟု အမတ္ကေလွ်ာက္သည္။
ထိုစကားၾကားခါစက “ ငါ နားၾကားလြဲတာမ်ားလား..အင္း..နားၾကားလြဲတာပဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့..” ကၽြန္ပ္သည္ ၾကားလုိက္မိေသာ စကားကို မယံုနိုင္သျဖင့္ တဖန္ျပန္၍ ကၽြန္ပ္က “ အမတ္ႀကီး…ခုနက ေျပာတာဘာတဲ့လဲ…ျပန္ေလွ်ာက္တင္စမ္း” ဟု ျပန္ေမးေသာအခါ အမတ္က ေရွးနည္းအတုိင္း ျပန္၍ သံေတာ္ဦးတင္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ပ္စိတ္ထဲတြင္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္မႈ ေျခာက္ခ်ားမႈ ႏွလံုးမသာယာမႈမ်ား သာ ႀကီးစိုးေနပါေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္သည္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားစြာျဖင့္ “ ဟယ္…..အမတ္ယုတ္၊ ဥပုသ္မျပဳတဲ့ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ငါ မခိုင္းေစပါဘဲ ဘာျပဳလုိ႔ သတ္ရတာလဲ” ဟု ေမးရံုသာေမးနိုင္ေတာ့သည္၊ မေမွ်ာ္လင့္သည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြန္ပ္မည္သုိ႔ ျပဳလုပ္ရပါေတာ့မည္နည္း၊ ပူပန္သည့္စိတ္ႏွလံုးေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်နိုင္ျဖစ္ေနရပါသည္။ (ဆက္ရန္)

Read More

ဦးေအာင္ေဇယ်ဂူဆိုတာ အဲဒါလား

ဖါခယမ္ ဂူမွာလည္း ရွင္ဥပဂုတၱ ကို ေတြ႕ရတယ္။

ဦးေအာင္ေဇယ်ဂူ လုိ႔တြင္ေနတဲ့ ဖါခယမ္ဂူ၊ တည္ေနရာက ထိုင္းနိုင္ငံ၊ရေနာင္းၿမိဳ႕မွ ကီလို(၅၀)ခန္႔အကြာတြင္ တည္ရွိပါတယ္။

Read More

ဦးေအာင္ေဇယ်ဂူဆိုတာ အဲဒါလား

ဖါခယမ္ ဂူမွာလည္း ရွင္ဥပဂုတၱ ကို ေတြ႕ရတယ္။

ဦးေအာင္ေဇယ်ဂူ လုိ႔တြင္ေနတဲ့ ဖါခယမ္ဂူ၊ တည္ေနရာက ထိုင္းနိုင္ငံ၊ရေနာင္းၿမိဳ႕မွ ကီလို(၅၀)ခန္႔အကြာတြင္ တည္ရွိပါတယ္။

Read More

သံုးရာစုထဲက ဘ၀ပံုရိပ္ (၉)

မင္းႀကီးက “ သင္ဖယ္ရွားနိုင္တယ္ဆိုရင္ အခုပဲ ဖယ္ရွားေပးပါေတာ့” ဟု ေျပာေသာအခါ
လူငယ္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ၀ိသႀကံဳနတ္သားသည္ ထိုစက္ယႏၱရားကို ျမွားျဖင့္ပစ္လိုက္ရာ ခ်ာခ်ာလည္ေနေသာ စက္ယႏၱရားႀကီးသည္ ဖရိုဖရဲျဖစ္ကုန္ပါေတာ့သည္။
သုိ႔ႏွင့္ တံခါး၀တြင္ လည္ေနေသာ စယႏၱရားႀကီး ရပ္သြားေသာအခါ တံခါး၀တြင္ ပတၱျမားတုံးႀကီးႏွင့္အတူ ေရးထုိးေသာ “ေနာင္တြင္ မင္းဆင္းရဲသည္ သည္ပတၱျမားႀကီးကို ယူ၍ ဓါတ္ေတာ္တို႔အား ပူေဇာ္ေစသတည္း” ေရႊေပလႊာကို ဖတ္လိုက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ပ္ အ့ံၾသမိသကဲ့သုိ႔ “ ငါလုိမင္းကို မင္းဆင္းရဲ လို႔ မေျပာသင့္ဘူး” ဟု ေတြးကာ စိတ္မသက္သာ ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သည္စာတန္းက ကၽြန္ပ္ အတြက္ အေရးမႀကီး ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားရရွိရန္ အေရးႀကီးေနသည္ကိုး……

သို႔ႏွင့္ အတြင္းတံခါးကို ဖြင့္၍ ေက်ာင္းအတြင္းသို႔ ၀င္ၾကေသာအခါ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္ မအံ့ၾသဘဲ မေနနိုင္သကဲ့သုိ႔ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းႀကီးတို႔၏ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္တို႔ကိုလည္း ၾကည္ညိဳခြင့္ရရွိခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ပ္ျမင္လိုက္ရသည္ကား တစ္ျခား မဟုတ္၊ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၁၈)ႏွစ္အထက္က ထြန္းညွိထားခဲ့ေသာ ဆီမီးတိုင္သည္ ယခုတိုင္ ထြန္းေတာက္ေနဆဲ ျဖစ္သည့္အျပင္ ဓါတ္ေတာ္ကို ပူေဇာ္ထားခဲ့သည့္ ပန္းမ်ားသည္လည္း မၿငိဳးႏြမ္းဘဲ ပကတိ ပင္ကိုယ္အတုိင္းပင္ ရွိေနပါေတာ့သည္။
ဓါတ္ေတာ္တုိက္၏ တစ္ေနရာတြင္ စာေရးထားေသာ ေရႊေပလႊာတစ္ခုကုိ ျမင္ရပါသည္။ ထိုေရႊေပလႊာကို ယူၾကည့္လိုက္ေသာအခါ “ေနာင္ေသာအခါ ပိယဒါသအမည္ရွိေသာ မင္းသားသည္ ထီးျဖဴေဆာင္းသည့္ အေသာကမင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုအေသာကမင္းတရားႀကီး သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ပ်ံ႕ႏွံ႕ေအာက္ျပဳရစ္လိမ့္မည္” ဟု ဖတ္ရေသာအခါ …..
ကၽြန္ပ္သည္ “အေမာင္တို႔……အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ဟာ ဓါတ္ေတာ္ပ်ံ႕ႏွံ႕ဖို႔အတြက္ ငါ့တစ္ေယက္ကိုပဲ ျမင္ေတာ္မူခဲ့တာကိုး” ဟုဆိုၿပီး လြန္ကဲေသာ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ လက္၀ဲလက္ေမာင္းကုိ ေခြ၍ လက္်ာလက္ျဖင့္ လက္ခေမာင္း တေျဖာင္းေျဖာင္း ခတ္ေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ပ္လည္း ထိုဓါတ္ေတာ္တိုက္ေနရာတြင္ ပူေဇာ္ရံုသာ ပူေဇာ္နိုင္ရန္ ဓါတ္ေတာ္ အနည္းငယ္ကို ထားခဲ့ၿပီး က်န္သည့္ ဓါတ္ေတာ္ မ်ားကို ပင့္ေဆာင္ကာ ဓါတ္ေတာ္ေက်ာင္း ျပန္ပိတ္၍ ေရွးမူမပ်က္ ပကတိအတုိင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီး ေက်ာက္ေစတီကို ျပန္၍တည္ေစခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ပ္သည္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ေက်ာင္းတို႔၌ တည္ထားေသာ ေစတီေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလး ေထာင္တို႔တြင္ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကုိ ဌာပနာခဲ့ပါသည္။ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားကလည္း တန္းခိုးအာႏုေဘာ္ႀကီးေသာ ဣႏၵဂုတၱအမည္ရွိ ရဟႏၱာမေထရ္ကို ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ေက်ာင္းေစတီတို႔ကို ေဆာက္လုပ္ရာ၌ ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေစရန္ ေစာင့္ေရွာက္ေစေတာ္မူခဲ့သည္။
(၈၄၀၀၀) ေက်ာင္းေစတီမ်ား ေဆာက္တည္မႈ ၿပီးစီးျခင္းအေၾကာင္း
ကၽြန္ပ္၏ မၿပီးစီးေသးေသာ ေက်ာင္းေစတီမ်ားကို ၿပီးစီးျခင္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ ဣႏၵဂုတၱမေထရ္သည္ သူ၏ တန္ခုိးအာႏုေဘာ္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းေစတီမ်ား စတင္၍ ေဆာက္လုပ္သည္မွ ၿပီးစီးသည္အထိ အခ်ိန္ကာလ အားျဖင့္ (၃)ႏွစ္တိတိၾကာခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ၿမိဳ႕တို႔မွ ေက်ာင္းေစတီမ်ားေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စာသ၀ဏ္လႊာ မ်ားသည္ ကၽြန္ပ္ထံသို႔ တစ္ေန႔တည္း ေရာက္လာၾကပါသည္။
ေက်ာင္းေစတီေဆာက္လုပ္ရာ၌ တာ၀န္ေပးျခင္းခံရေသာ အမတ္တို႔သည္ ကၽြန္ပ္ထံသုိ႔ေရာက္လာကာ “ အရွင္မင္းႀကီး… ေစတီေတာ္ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္တဲ့ ေက်ာင္းေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကို ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးၾကပါၿပီ …” ေလွ်ာက္တင္လာၾကပါသည္။ ဤ၌ ထူးျခားခ်က္မွာ ေက်ာင္းအားလံုးကို စတင္ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကသည့္ေန႔မွာ လကို ရာဟုဖမ္းသည့္ ေန႔ျဖစ္သည့္အျပင္ ေက်ာင္းအားလံုးၿပီးသည့္ ေန႔သည္လည္း လကို ရာဟုဖမ္းသည့္ေန႔ ျဖစ္ေနသည္မွာ တိုက္ဆိုင္မႈဟုလည္း ေျပာ၍ ရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ျဖစ္ေန သည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ေတာ္ေၾကာင့္ ဆိုလွ်င္ မွားမည္မထင္ေပ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကာယကံရွင္ ကၽြန္ပ္မွာေတာ့ ၀မ္းသာပီတိမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းေရစက္ခ် ပူေဇာ္ပြဲ
သို႔ႏွင့္ကၽြန္ပ္သည္ ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲက်င္းပနုိင္ေရးကုိ အမတ္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္စည္းေ၀းၿပီး၊ ပါဋလိပုတ္ျပည္ထဲသုိ႔ ေဆာ္ေအာေရး အဖြဲ႕ကို တာ၀န္ေပးခဲ့သည္၊ ေဆာ္ေအာေရးအဖြဲ႕ကလည္း ပါဋလိပုတ္ျမဳိ႕အတြင္းလွည့္ပတ္၍ “တုိင္းသူျပည္သားအလူအမ်ားတို႔….. ယေန႔မွ ေနာက္ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ မင္းတရားႀကီးက ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပါ့လိမ့္မည္ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔အတြက္ တုိင္းသူျပည္သားအားလံုး ထိုေန႔သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ရွစ္ပါးဥပုသ္သီလ ခံယူေဆာက္တည္ၿပီး မင္းတရားႀကီးႏွင့္အတူ ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲကို ပါ၀င္ဆင္ႏြဲၾကရမယ္” ဟု ေမာင္းခတ္ေဆာ္ေအာၾကပါသည္။
တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကလည္း ထိုအေၾကာင္းကို ၾကားသည္ဆိုလွ်င္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ၾကကာ “ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲ သဘင္ကို ငါတို႔လည္းဆင္ႏြဲလိုက္ၾကမယ္ဟဲ့” ဟုေတြးကာ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ခုႏွစ္ရက္လြန္သျဖင့္ ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲေန႔သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ တစ္သိန္းမကမ်ားစြာေသာ စစ္သည္ေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္ပ္သည္ စစ္အဂၤါေလးပါးၿခံရံ၍ လိုက္ပါလာကာ အေနာက္နားမွ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားစြာတို႔ကလည္း ၀တ္ေကာင္းစားလွတို႔ျဖင့္ ျပင္ဆင္ၿပီး အတီးအမႈတ္အကအခုန္တို႔ျဖင့္ ပါဋလိပုတ္ျပည္ႀကီးကို လက္်ာရစ္လွည့္ပတ္ကာ အေသာကာရာမေက်ာင္းရွိရာသို႔ သြားခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ထိုေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲသဘင္တြင္ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲေတာ္မူၾကေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားမွာ အကုေဋ(၈၀)ရွိပါသည္။ ဘိကၡဳနီမ်ားမွာ ကိုးသန္းေျခာက္သိန္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုရဟန္းသံဃာအေပါင္းတြင္ ရဟႏၱာအရွင္သူျမတ္မ်ားက တစ္သိန္း အေရအတြက္ရွိပါ သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရဟႏၱာအရွင္သူျမတ္မ်ား “ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးသည္ သူ၏ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအားလံုး ကို တၿပိဳက္နက္ထဲ ေတြ႕ရလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္ကို မ်ားစြာၾကည္ညိဳလိမ့္မယ္” ဟု အႀကံျဖစ္ကာ ၾသကာသေလာကတစ္ခုလံုး ဟင္းလင္းျပင္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးနိုင္ေသာ ေလာက၀ိ၀ရဏ တန္ခိုးျပာဋိဟာတို႔ကို ျပေတာ္မူၾကေလကုန္၏ ။
ကၽြန္ပ္သည္လည္း အေသာကာရာမေက်ာင္းေတာ္၌ ရပ္လွ်က္ ၾကည့္ေသာအခါ ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကၽြန္းလံုးကို အတားအဆီးမရွိ ျမင္ရပါသည္။ ေဆာက္လုပ္ပူေဇာ္ခဲ့ေသာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ေက်ာင္းေစတီမ်ားကိုလည္း တၿပိဳက္နက္ထဲ ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္သည္ ေဖၚမျပနိုင္သည့္ ၀မ္းသာပီတိမ်ားျဖင့္ “ ယခု ငါသည္ ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္မႈ ပီတိေသာမနႆမ်ား အတိုင္းထက္အလြန္ျဖစ္ခဲ့ရသည္၊ ထိုသို႔ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိမ်ဳိး ျဖစ္ရသည္မွာ ငါမွတစ္ပါး တစ္ျခားသူမ်ား ရွိပါေသးလား” ဟု ေတြးမိကာ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔အား “ အရွင္ျမတ္တို႔ ဘုရား……လူ၊နတ္၊ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ႀကီး၌ ႀကီးမားေသာ စြန္႔လွဴမႈမ်ဳိးကို မည္သူသည္ စြန္႔လွဴဖူးပါသလဲဘုရား၊ မည္သူရဲ႕ စြန္႔လွဴမႈဟာ အျမတ္ဆံုးစြန္႔လွဴမႈ ျဖစ္ပါသလဲဘုရား”….. ဟု ကၽြန္ပ္က ေလွ်ာက္ထားေသာ အခါ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားက တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အား အေျဖေပးေစခ်င္သည္ျဖစ္၍ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္လည္း “ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး……ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကာလတုန္းကေတာင္မွ ပစၥည္း ေလးပါးလွဴဒါန္းေသာ ဒါယကာမ်ားထဲတြင္ အရွင္မင္းႀကီးႏွင့္တူသူ မရွိေပ။ မင္းႀကီးစြန္႔ႀကဲလွဴဒါန္းျခင္းသည္ ႀကီးျမတ္လွပါေပတယ္” ဟု ကၽြန္ပ္အေမး ကို ျပန္လည္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
သာသနာ့အေမြခံ
မေထရ္ျမတ္စကားကုိ ကၽြန္ပ္ၾကားေသာအခါ အလြန္ႏွစ္သက္ရႊင္လန္းေသာစိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ “ ေလာကတြင္ ငါႏွင့္တူတဲ့ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာမရွိ၊ ငါရဲ႕ စြန္႔ႀကဲလွဴဒါန္းမႈဟာ အလြန္ႀကီးျမတ္တယ္ အရွင္ျမတ္မ်ား မိန္႔ေတာ္မူၾကတယ္၊ ဒါျဖင့္ရင္ ငါဟာ သာသနာ ေတာ္ရဲ႕ အေမြခံ ျဖစ္ေလာက္ၿပီထင္တယ္” ဟု ကၽြန္ပ္ေတြးမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အား “အရွင္ဘုရား…ဘုရားတပည့္ေတာ္ဟာ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အေမြခံျဖစ္ပါၿပီလာဘုရား….”။ ဟု ကၽြန္ပ္ေမးေလွ်ာက္မိသည္။ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္သည္ ကၽြန္ပ္၏ စကားကို ၾကားေသာအခါ မဟိႏၵမင္းသား၏ ရဟႏၱာျဖစ္မည့္ အေၾကာင္းကို သိျမင္ၿပီး၊ ထိုမင္းသား သာသနာေတာ္တြင္ ရဟန္းျပဳလွ်င္ သာသနာေတာ္ႀကီး ႀကီးပြားလိမ့္မည္ ဟု ေတြးမိ၍ မင္းႀကီးအား မေထရ္က “အသင္မင္းႀကီး….. ဒီလိုပစၥည္းေလး ပါးလွဴရံုမွ်နဲ႕ သာသနာအေမြခံ မျဖစ္ေသး၊ ပစၥည္းေလးပါးဒါယကာ အလုပ္အေကၽြး လို႔သာ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္၊ ေျမႀကီးမွ ေန ျဗဟၼာ့ျပည္တိုင္ ေအာင္ စုပံု၍ ပစၥည္းမ်ားလဴွဒါန္းေသာ္လည္း သာသနာ့အေမြခံ မျဖစ္ေသးဘူး” ဟုမိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ ကၽြန္ပ္က “အရွင္ဘုရား…ဒီလိုဆိုလွ်င္ မည္သုိ႔ျပဳလုပ္မွ သာသနာ့အေမြခံျဖစ္ပါမည္လဲ ဘုရား”….. ဟုေလွ်ာက္လိုက္သည္။ မေထရ္က “ အသင္မင္းႀကီး ….မိမိရင္၌ ျဖစ္ေသာ သားသမီးမ်ားကို ရဟန္းျပဳေစေသာသူကို သာသနာ့အေမြခံ လို႔ ေခၚေ၀ၚရပါတယ္” မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ကၽြန္ပ္သည္ “ ေအာ္….ပစၥည္းေလးပါးတို႔ျဖင့္ သည္ေလာက္လွဴတာေတာင္မွ သာသနာ့အေမြခံ အျဖစ္ကို မေရာက္ေသးဘူး၊ သာသနာ့အေမြခံ ျဖစ္ခ်င္လွတယ္” ဟုေတြးကာ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္မိေသာအခါ ကၽြန္ပ္အနားတြင္ေနသည့္ သားေတာ္ မဟိႏၵမင္းသားကို ျမင္၍ အႀကံျဖစ္မိပါသည္။ “ ညီေတာ္တိႆ ရဟန္းျပဳခဲ့သည့္အတြက္ သားေတာ္မဟိႏၵကို အိမ္ေရွ႕မင္းအရာထားဖို႔ အလိုရွိခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕မင္းသာဘ၀ထက္ ရဟန္းဘ၀က ပိုျမတ္ပါတယ္ေလ” ဟု ကၽြန္ပ္အႀကံျဖစ္ကာ သားေတာ္မဟိႏၵမင္းသားအား “ခ်စ္သား…… ရဟန္းျပဳနိုင္ပါ့မလား”ဟု ေမးခဲ့သည္။ သားေတာ္မဟိႏၵသည္လည္း အိမ္ေရွ႕မင္းသား တိႆရဟန္းျပဳသည့္ေန႔မွ စ၍ ရဟန္းအျဖစ္ကို လိုလား ေတာင္းတခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္စကားကို ၾကားေသာအခါ (ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်) ဆုိသကဲ့သုိ႔ ႏွစ္သက္၀မ္းသာလွသည္ျဖစ္၍ “ဖခမည္းေတာ္မင္းႀကီး….သားေတာ္ ရဟန္းျပဳနုိင္ပါတယ္၊ သားေတာ္အား ရဟန္းျပဳေပးၿပီး သာသနာ့အေမြကို ခံယူေတာ္မူပါ” ဟုသားေတာ္က ၀မ္းပမ္းတသာ ေျပာလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သမီးေတာ္ သဃၤမိတၱာလည္း အနားေတာ္၌ ရွိေနပါသည္။ သမီးေတာ္ကို ျမင္ေသာအခါ ကၽြန္ပ္က “သမီးေတာ္….သာသနာ့ေဘာင္၀င္ၿပီး ရဟန္းျပဳနုိင္ပါ့မလား” ဟု သမီးေတာ္အား ေမး၏။ သမီးေတာ္ကလည္း ခင္ပြန္းသည္ ရဟန္းျပဳသြားသည္မွစကာ သူလည္း ရဟန္းျပဳခ်င္စိတ္ ရွိခဲ့သည္ျဖစ္၍ သမီးေတာ္က “ ဖခမည္းေတာ္မင္းႀကီး..သမီးေတာ္လည္း ရဟန္းျပဳပါ့မယ္” ဟု ၀မ္းေျမာက္ေက်နပ္စြာျဖင့္ ျပန္ေျပာခဲ့ပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္သည္ သားေတာ္သမီးေတာ္မ်ား၏ စကားကို ၾကားရေသာအခါ ရႊင္လန္း၀မ္းေျမာက္လွသည္ျဖစ္၍ “ အရွင္ျမတ္ တို႔ဘုရား…..တပည့္ေတာ္ သာသနာ့အေမြခံျဖစ္ေအာင္ သားေတာ္ႏွင့္သမီးေတာ္တု႔ိအား ရဟန္းျပဳေပးေတာ္မူၾကပါဘုရား” ကၽြန္ပ္သည္ မေထရ္ျမတ္တို႔အား ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါသည္။
ထိုအခါ မဟိႏၵမင္းသားအား အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္က ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳ၍ မဟာေဒ၀မေထရ္ကို သာမေဏ ျပဳလုပ္ေစပါ သည္။ ဤတြင္ မဟိႏၵမင္းသားသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဇၥ်ႏ ၱိက မေထရ္အား ကမၼ၀ါစာဆရာ ျပဳလုပ္ေစ၍ ပဥၨင္းခံေစ ပါသည္။ မဟိႏၵမင္းသားသည္ သိမ္အျပင္၌ ပဋိသမၻိဒါတို႔ႏွင့္တကြ ရဟႏ ၱာျဖစ္ေတာမူပါသည္။
သဃၤမိတၱာမင္းသမီးအားလည္း အာယုပါလိေထရီ အမည္ရွိ ဘိကၡဳနီမက သရဏဂံုေပးပါသည္။ သူမ၏ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာက ဓမၼပါလိ ေထရီ ဘိကၡဳနီမ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က သဃၤမိတၱာမင္းသမီးသည္ အသက္အားျဖင့္ (၁၈)ႏွစ္သာရွိေသး၍ သိမ္အျပင္၌ ပါဏာတိပါတ အစရွိေသာ သိကၡာပုဒ္(၆)ပါးကုိ ေဆာက္တည္ေစၿပီး သိကၡမာန္ က်င့္ေစကုန္၏။
ဤတြင္ ကၽြန္ပ္၏ သားေတာ္ႏွင့္သမီးေတာ္တုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ခဲ့သည့္ေန႕ကို အမွတ္ရေနပါေသးသည္၊ သားသမီးမ်ား ရဟန္းျပဳ သည့္ႏွစ္မွာ သာသနာေတာ္(၂၂၄)ခုႏွစ္ ျဖစ္သည္ကို ကၽြန္ပ္မ်က္၀န္းထဲ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပါ။ ျပန္လည္ေတြးလိုက္တုိင္း ၀မ္းေျမာက္ပီတိျဖစ္ရသူက ကၽြန္ပ္အေသာကရယ္ပါ။)။ (ဆက္ရန္)

Read More

သံုးရာစုထဲက ဘ၀ပံုရိပ္ (၉)

မင္းႀကီးက “ သင္ဖယ္ရွားနိုင္တယ္ဆိုရင္ အခုပဲ ဖယ္ရွားေပးပါေတာ့” ဟု ေျပာေသာအခါ
လူငယ္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ၀ိသႀကံဳနတ္သားသည္ ထိုစက္ယႏၱရားကို ျမွားျဖင့္ပစ္လိုက္ရာ ခ်ာခ်ာလည္ေနေသာ စက္ယႏၱရားႀကီးသည္ ဖရိုဖရဲျဖစ္ကုန္ပါေတာ့သည္။
သုိ႔ႏွင့္ တံခါး၀တြင္ လည္ေနေသာ စယႏၱရားႀကီး ရပ္သြားေသာအခါ တံခါး၀တြင္ ပတၱျမားတုံးႀကီးႏွင့္အတူ ေရးထုိးေသာ “ေနာင္တြင္ မင္းဆင္းရဲသည္ သည္ပတၱျမားႀကီးကို ယူ၍ ဓါတ္ေတာ္တို႔အား ပူေဇာ္ေစသတည္း” ေရႊေပလႊာကို ဖတ္လိုက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ပ္ အ့ံၾသမိသကဲ့သုိ႔ “ ငါလုိမင္းကို မင္းဆင္းရဲ လို႔ မေျပာသင့္ဘူး” ဟု ေတြးကာ စိတ္မသက္သာ ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သည္စာတန္းက ကၽြန္ပ္ အတြက္ အေရးမႀကီး ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားရရွိရန္ အေရးႀကီးေနသည္ကိုး……

သို႔ႏွင့္ အတြင္းတံခါးကို ဖြင့္၍ ေက်ာင္းအတြင္းသို႔ ၀င္ၾကေသာအခါ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္ မအံ့ၾသဘဲ မေနနိုင္သကဲ့သုိ႔ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းႀကီးတို႔၏ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္တို႔ကိုလည္း ၾကည္ညိဳခြင့္ရရွိခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ပ္ျမင္လိုက္ရသည္ကား တစ္ျခား မဟုတ္၊ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၁၈)ႏွစ္အထက္က ထြန္းညွိထားခဲ့ေသာ ဆီမီးတိုင္သည္ ယခုတိုင္ ထြန္းေတာက္ေနဆဲ ျဖစ္သည့္အျပင္ ဓါတ္ေတာ္ကို ပူေဇာ္ထားခဲ့သည့္ ပန္းမ်ားသည္လည္း မၿငိဳးႏြမ္းဘဲ ပကတိ ပင္ကိုယ္အတုိင္းပင္ ရွိေနပါေတာ့သည္။
ဓါတ္ေတာ္တုိက္၏ တစ္ေနရာတြင္ စာေရးထားေသာ ေရႊေပလႊာတစ္ခုကုိ ျမင္ရပါသည္။ ထိုေရႊေပလႊာကို ယူၾကည့္လိုက္ေသာအခါ “ေနာင္ေသာအခါ ပိယဒါသအမည္ရွိေသာ မင္းသားသည္ ထီးျဖဴေဆာင္းသည့္ အေသာကမင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုအေသာကမင္းတရားႀကီး သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ပ်ံ႕ႏွံ႕ေအာက္ျပဳရစ္လိမ့္မည္” ဟု ဖတ္ရေသာအခါ …..
ကၽြန္ပ္သည္ “အေမာင္တို႔……အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ဟာ ဓါတ္ေတာ္ပ်ံ႕ႏွံ႕ဖို႔အတြက္ ငါ့တစ္ေယက္ကိုပဲ ျမင္ေတာ္မူခဲ့တာကိုး” ဟုဆိုၿပီး လြန္ကဲေသာ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ လက္၀ဲလက္ေမာင္းကုိ ေခြ၍ လက္်ာလက္ျဖင့္ လက္ခေမာင္း တေျဖာင္းေျဖာင္း ခတ္ေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ပ္လည္း ထိုဓါတ္ေတာ္တိုက္ေနရာတြင္ ပူေဇာ္ရံုသာ ပူေဇာ္နိုင္ရန္ ဓါတ္ေတာ္ အနည္းငယ္ကို ထားခဲ့ၿပီး က်န္သည့္ ဓါတ္ေတာ္ မ်ားကို ပင့္ေဆာင္ကာ ဓါတ္ေတာ္ေက်ာင္း ျပန္ပိတ္၍ ေရွးမူမပ်က္ ပကတိအတုိင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီး ေက်ာက္ေစတီကို ျပန္၍တည္ေစခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ပ္သည္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ေက်ာင္းတို႔၌ တည္ထားေသာ ေစတီေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလး ေထာင္တို႔တြင္ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကုိ ဌာပနာခဲ့ပါသည္။ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားကလည္း တန္းခိုးအာႏုေဘာ္ႀကီးေသာ ဣႏၵဂုတၱအမည္ရွိ ရဟႏၱာမေထရ္ကို ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ေက်ာင္းေစတီတို႔ကို ေဆာက္လုပ္ရာ၌ ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေစရန္ ေစာင့္ေရွာက္ေစေတာ္မူခဲ့သည္။
(၈၄၀၀၀) ေက်ာင္းေစတီမ်ား ေဆာက္တည္မႈ ၿပီးစီးျခင္းအေၾကာင္း
ကၽြန္ပ္၏ မၿပီးစီးေသးေသာ ေက်ာင္းေစတီမ်ားကို ၿပီးစီးျခင္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ ဣႏၵဂုတၱမေထရ္သည္ သူ၏ တန္ခုိးအာႏုေဘာ္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းေစတီမ်ား စတင္၍ ေဆာက္လုပ္သည္မွ ၿပီးစီးသည္အထိ အခ်ိန္ကာလ အားျဖင့္ (၃)ႏွစ္တိတိၾကာခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ၿမိဳ႕တို႔မွ ေက်ာင္းေစတီမ်ားေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စာသ၀ဏ္လႊာ မ်ားသည္ ကၽြန္ပ္ထံသို႔ တစ္ေန႔တည္း ေရာက္လာၾကပါသည္။
ေက်ာင္းေစတီေဆာက္လုပ္ရာ၌ တာ၀န္ေပးျခင္းခံရေသာ အမတ္တို႔သည္ ကၽြန္ပ္ထံသုိ႔ေရာက္လာကာ “ အရွင္မင္းႀကီး… ေစတီေတာ္ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္တဲ့ ေက်ာင္းေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကို ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးၾကပါၿပီ …” ေလွ်ာက္တင္လာၾကပါသည္။ ဤ၌ ထူးျခားခ်က္မွာ ေက်ာင္းအားလံုးကို စတင္ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကသည့္ေန႔မွာ လကို ရာဟုဖမ္းသည့္ ေန႔ျဖစ္သည့္အျပင္ ေက်ာင္းအားလံုးၿပီးသည့္ ေန႔သည္လည္း လကို ရာဟုဖမ္းသည့္ေန႔ ျဖစ္ေနသည္မွာ တိုက္ဆိုင္မႈဟုလည္း ေျပာ၍ ရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ျဖစ္ေန သည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ေတာ္ေၾကာင့္ ဆိုလွ်င္ မွားမည္မထင္ေပ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကာယကံရွင္ ကၽြန္ပ္မွာေတာ့ ၀မ္းသာပီတိမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းေရစက္ခ် ပူေဇာ္ပြဲ
သို႔ႏွင့္ကၽြန္ပ္သည္ ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲက်င္းပနုိင္ေရးကုိ အမတ္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္စည္းေ၀းၿပီး၊ ပါဋလိပုတ္ျပည္ထဲသုိ႔ ေဆာ္ေအာေရး အဖြဲ႕ကို တာ၀န္ေပးခဲ့သည္၊ ေဆာ္ေအာေရးအဖြဲ႕ကလည္း ပါဋလိပုတ္ျမဳိ႕အတြင္းလွည့္ပတ္၍ “တုိင္းသူျပည္သားအလူအမ်ားတို႔….. ယေန႔မွ ေနာက္ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ မင္းတရားႀကီးက ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပါ့လိမ့္မည္ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔အတြက္ တုိင္းသူျပည္သားအားလံုး ထိုေန႔သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ရွစ္ပါးဥပုသ္သီလ ခံယူေဆာက္တည္ၿပီး မင္းတရားႀကီးႏွင့္အတူ ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲကို ပါ၀င္ဆင္ႏြဲၾကရမယ္” ဟု ေမာင္းခတ္ေဆာ္ေအာၾကပါသည္။
တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကလည္း ထိုအေၾကာင္းကို ၾကားသည္ဆိုလွ်င္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ၾကကာ “ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲ သဘင္ကို ငါတို႔လည္းဆင္ႏြဲလိုက္ၾကမယ္ဟဲ့” ဟုေတြးကာ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ခုႏွစ္ရက္လြန္သျဖင့္ ေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲေန႔သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ တစ္သိန္းမကမ်ားစြာေသာ စစ္သည္ေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္ပ္သည္ စစ္အဂၤါေလးပါးၿခံရံ၍ လိုက္ပါလာကာ အေနာက္နားမွ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားစြာတို႔ကလည္း ၀တ္ေကာင္းစားလွတို႔ျဖင့္ ျပင္ဆင္ၿပီး အတီးအမႈတ္အကအခုန္တို႔ျဖင့္ ပါဋလိပုတ္ျပည္ႀကီးကို လက္်ာရစ္လွည့္ပတ္ကာ အေသာကာရာမေက်ာင္းရွိရာသို႔ သြားခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ထိုေက်ာင္းပူေဇာ္ပြဲသဘင္တြင္ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲေတာ္မူၾကေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားမွာ အကုေဋ(၈၀)ရွိပါသည္။ ဘိကၡဳနီမ်ားမွာ ကိုးသန္းေျခာက္သိန္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုရဟန္းသံဃာအေပါင္းတြင္ ရဟႏၱာအရွင္သူျမတ္မ်ားက တစ္သိန္း အေရအတြက္ရွိပါ သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရဟႏၱာအရွင္သူျမတ္မ်ား “ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးသည္ သူ၏ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအားလံုး ကို တၿပိဳက္နက္ထဲ ေတြ႕ရလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္ကို မ်ားစြာၾကည္ညိဳလိမ့္မယ္” ဟု အႀကံျဖစ္ကာ ၾသကာသေလာကတစ္ခုလံုး ဟင္းလင္းျပင္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးနိုင္ေသာ ေလာက၀ိ၀ရဏ တန္ခိုးျပာဋိဟာတို႔ကို ျပေတာ္မူၾကေလကုန္၏ ။
ကၽြန္ပ္သည္လည္း အေသာကာရာမေက်ာင္းေတာ္၌ ရပ္လွ်က္ ၾကည့္ေသာအခါ ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကၽြန္းလံုးကို အတားအဆီးမရွိ ျမင္ရပါသည္။ ေဆာက္လုပ္ပူေဇာ္ခဲ့ေသာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ေက်ာင္းေစတီမ်ားကိုလည္း တၿပိဳက္နက္ထဲ ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္သည္ ေဖၚမျပနိုင္သည့္ ၀မ္းသာပီတိမ်ားျဖင့္ “ ယခု ငါသည္ ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္မႈ ပီတိေသာမနႆမ်ား အတိုင္းထက္အလြန္ျဖစ္ခဲ့ရသည္၊ ထိုသို႔ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိမ်ဳိး ျဖစ္ရသည္မွာ ငါမွတစ္ပါး တစ္ျခားသူမ်ား ရွိပါေသးလား” ဟု ေတြးမိကာ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔အား “ အရွင္ျမတ္တို႔ ဘုရား……လူ၊နတ္၊ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ႀကီး၌ ႀကီးမားေသာ စြန္႔လွဴမႈမ်ဳိးကို မည္သူသည္ စြန္႔လွဴဖူးပါသလဲဘုရား၊ မည္သူရဲ႕ စြန္႔လွဴမႈဟာ အျမတ္ဆံုးစြန္႔လွဴမႈ ျဖစ္ပါသလဲဘုရား”….. ဟု ကၽြန္ပ္က ေလွ်ာက္ထားေသာ အခါ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားက တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အား အေျဖေပးေစခ်င္သည္ျဖစ္၍ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္လည္း “ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး……ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကာလတုန္းကေတာင္မွ ပစၥည္း ေလးပါးလွဴဒါန္းေသာ ဒါယကာမ်ားထဲတြင္ အရွင္မင္းႀကီးႏွင့္တူသူ မရွိေပ။ မင္းႀကီးစြန္႔ႀကဲလွဴဒါန္းျခင္းသည္ ႀကီးျမတ္လွပါေပတယ္” ဟု ကၽြန္ပ္အေမး ကို ျပန္လည္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
သာသနာ့အေမြခံ
မေထရ္ျမတ္စကားကုိ ကၽြန္ပ္ၾကားေသာအခါ အလြန္ႏွစ္သက္ရႊင္လန္းေသာစိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ “ ေလာကတြင္ ငါႏွင့္တူတဲ့ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာမရွိ၊ ငါရဲ႕ စြန္႔ႀကဲလွဴဒါန္းမႈဟာ အလြန္ႀကီးျမတ္တယ္ အရွင္ျမတ္မ်ား မိန္႔ေတာ္မူၾကတယ္၊ ဒါျဖင့္ရင္ ငါဟာ သာသနာ ေတာ္ရဲ႕ အေမြခံ ျဖစ္ေလာက္ၿပီထင္တယ္” ဟု ကၽြန္ပ္ေတြးမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အား “အရွင္ဘုရား…ဘုရားတပည့္ေတာ္ဟာ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အေမြခံျဖစ္ပါၿပီလာဘုရား….”။ ဟု ကၽြန္ပ္ေမးေလွ်ာက္မိသည္။ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္သည္ ကၽြန္ပ္၏ စကားကို ၾကားေသာအခါ မဟိႏၵမင္းသား၏ ရဟႏၱာျဖစ္မည့္ အေၾကာင္းကို သိျမင္ၿပီး၊ ထိုမင္းသား သာသနာေတာ္တြင္ ရဟန္းျပဳလွ်င္ သာသနာေတာ္ႀကီး ႀကီးပြားလိမ့္မည္ ဟု ေတြးမိ၍ မင္းႀကီးအား မေထရ္က “အသင္မင္းႀကီး….. ဒီလိုပစၥည္းေလး ပါးလွဴရံုမွ်နဲ႕ သာသနာအေမြခံ မျဖစ္ေသး၊ ပစၥည္းေလးပါးဒါယကာ အလုပ္အေကၽြး လို႔သာ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္၊ ေျမႀကီးမွ ေန ျဗဟၼာ့ျပည္တိုင္ ေအာင္ စုပံု၍ ပစၥည္းမ်ားလဴွဒါန္းေသာ္လည္း သာသနာ့အေမြခံ မျဖစ္ေသးဘူး” ဟုမိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ ကၽြန္ပ္က “အရွင္ဘုရား…ဒီလိုဆိုလွ်င္ မည္သုိ႔ျပဳလုပ္မွ သာသနာ့အေမြခံျဖစ္ပါမည္လဲ ဘုရား”….. ဟုေလွ်ာက္လိုက္သည္။ မေထရ္က “ အသင္မင္းႀကီး ….မိမိရင္၌ ျဖစ္ေသာ သားသမီးမ်ားကို ရဟန္းျပဳေစေသာသူကို သာသနာ့အေမြခံ လို႔ ေခၚေ၀ၚရပါတယ္” မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ကၽြန္ပ္သည္ “ ေအာ္….ပစၥည္းေလးပါးတို႔ျဖင့္ သည္ေလာက္လွဴတာေတာင္မွ သာသနာ့အေမြခံ အျဖစ္ကို မေရာက္ေသးဘူး၊ သာသနာ့အေမြခံ ျဖစ္ခ်င္လွတယ္” ဟုေတြးကာ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္မိေသာအခါ ကၽြန္ပ္အနားတြင္ေနသည့္ သားေတာ္ မဟိႏၵမင္းသားကို ျမင္၍ အႀကံျဖစ္မိပါသည္။ “ ညီေတာ္တိႆ ရဟန္းျပဳခဲ့သည့္အတြက္ သားေတာ္မဟိႏၵကို အိမ္ေရွ႕မင္းအရာထားဖို႔ အလိုရွိခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕မင္းသာဘ၀ထက္ ရဟန္းဘ၀က ပိုျမတ္ပါတယ္ေလ” ဟု ကၽြန္ပ္အႀကံျဖစ္ကာ သားေတာ္မဟိႏၵမင္းသားအား “ခ်စ္သား…… ရဟန္းျပဳနိုင္ပါ့မလား”ဟု ေမးခဲ့သည္။ သားေတာ္မဟိႏၵသည္လည္း အိမ္ေရွ႕မင္းသား တိႆရဟန္းျပဳသည့္ေန႔မွ စ၍ ရဟန္းအျဖစ္ကို လိုလား ေတာင္းတခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္စကားကို ၾကားေသာအခါ (ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်) ဆုိသကဲ့သုိ႔ ႏွစ္သက္၀မ္းသာလွသည္ျဖစ္၍ “ဖခမည္းေတာ္မင္းႀကီး….သားေတာ္ ရဟန္းျပဳနုိင္ပါတယ္၊ သားေတာ္အား ရဟန္းျပဳေပးၿပီး သာသနာ့အေမြကို ခံယူေတာ္မူပါ” ဟုသားေတာ္က ၀မ္းပမ္းတသာ ေျပာလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သမီးေတာ္ သဃၤမိတၱာလည္း အနားေတာ္၌ ရွိေနပါသည္။ သမီးေတာ္ကို ျမင္ေသာအခါ ကၽြန္ပ္က “သမီးေတာ္….သာသနာ့ေဘာင္၀င္ၿပီး ရဟန္းျပဳနုိင္ပါ့မလား” ဟု သမီးေတာ္အား ေမး၏။ သမီးေတာ္ကလည္း ခင္ပြန္းသည္ ရဟန္းျပဳသြားသည္မွစကာ သူလည္း ရဟန္းျပဳခ်င္စိတ္ ရွိခဲ့သည္ျဖစ္၍ သမီးေတာ္က “ ဖခမည္းေတာ္မင္းႀကီး..သမီးေတာ္လည္း ရဟန္းျပဳပါ့မယ္” ဟု ၀မ္းေျမာက္ေက်နပ္စြာျဖင့္ ျပန္ေျပာခဲ့ပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ပ္သည္ သားေတာ္သမီးေတာ္မ်ား၏ စကားကို ၾကားရေသာအခါ ရႊင္လန္း၀မ္းေျမာက္လွသည္ျဖစ္၍ “ အရွင္ျမတ္ တို႔ဘုရား…..တပည့္ေတာ္ သာသနာ့အေမြခံျဖစ္ေအာင္ သားေတာ္ႏွင့္သမီးေတာ္တု႔ိအား ရဟန္းျပဳေပးေတာ္မူၾကပါဘုရား” ကၽြန္ပ္သည္ မေထရ္ျမတ္တို႔အား ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါသည္။
ထိုအခါ မဟိႏၵမင္းသားအား အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္က ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳ၍ မဟာေဒ၀မေထရ္ကို သာမေဏ ျပဳလုပ္ေစပါ သည္။ ဤတြင္ မဟိႏၵမင္းသားသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဇၥ်ႏ ၱိက မေထရ္အား ကမၼ၀ါစာဆရာ ျပဳလုပ္ေစ၍ ပဥၨင္းခံေစ ပါသည္။ မဟိႏၵမင္းသားသည္ သိမ္အျပင္၌ ပဋိသမၻိဒါတို႔ႏွင့္တကြ ရဟႏ ၱာျဖစ္ေတာမူပါသည္။
သဃၤမိတၱာမင္းသမီးအားလည္း အာယုပါလိေထရီ အမည္ရွိ ဘိကၡဳနီမက သရဏဂံုေပးပါသည္။ သူမ၏ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာက ဓမၼပါလိ ေထရီ ဘိကၡဳနီမ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က သဃၤမိတၱာမင္းသမီးသည္ အသက္အားျဖင့္ (၁၈)ႏွစ္သာရွိေသး၍ သိမ္အျပင္၌ ပါဏာတိပါတ အစရွိေသာ သိကၡာပုဒ္(၆)ပါးကုိ ေဆာက္တည္ေစၿပီး သိကၡမာန္ က်င့္ေစကုန္၏။
ဤတြင္ ကၽြန္ပ္၏ သားေတာ္ႏွင့္သမီးေတာ္တုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ခဲ့သည့္ေန႕ကို အမွတ္ရေနပါေသးသည္၊ သားသမီးမ်ား ရဟန္းျပဳ သည့္ႏွစ္မွာ သာသနာေတာ္(၂၂၄)ခုႏွစ္ ျဖစ္သည္ကို ကၽြန္ပ္မ်က္၀န္းထဲ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပါ။ ျပန္လည္ေတြးလိုက္တုိင္း ၀မ္းေျမာက္ပီတိျဖစ္ရသူက ကၽြန္ပ္အေသာကရယ္ပါ။)။ (ဆက္ရန္)

Read More

သံုးရာစုထဲက ဘ၀ပံုရိပ္ (၈)

အဇာတသတ္မင္း “ အရွင္ဘုရား…..ဓါတ္ေတာ္ထားရာကို ျပဳလုပ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ရွစ္္ျပည္ေထာင္မင္းမ်ား ပင့္ေဆာင္သြားေသာ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ဘယ္လို ျပန္ပင့္ေဆာင္ရပါ့မလဲဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ေသာအခါ ……
မေထရ္က “ ဓါတ္ေတာ္မ်ား ပင့္ေဆာင္ရန္ အပို္င္းကိုေတာ့ ငါတာ၀န္ယူပါ့မယ္”

အဇာတသတ္ “ ဒီလိုဆို အရွင္ျမတ္ဘုရားက ဓါတ္ေတာ္ကို ပင့္ေဆာင္ေတာ္မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က ဓါတ္ထားမည့္ ေနရာကို လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေအာင္ ျပဳလုပ္စီမံပါမည္ဘုရား” ဟု မေထရ္အားေလွ်ာက္ထားပါသည္။ သို႔ႏွင့္..အရွင္မဟာကႆပအရွင္ျမတ္သည္ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ပင့္ေဆာင္ရန္ ေရွးဦးစြာ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေသာအခါ ရာမရြာတြင္ရွိေသာ ဓါတ္ေတာ္မ်ားမွာ နဂါးေစာင့္သည္ျဖစ္၍ မည္သည့္ အႏၱရာယ္မွ မျဖစ္နိုင္ေပ။ ေနာင္ေသာအခါတြင္ သီဟိုဠ္ကၽြန္း မဟာေစတီတည္ရာ၌ ဌာပနာလိမ့္မည္ကို ႀကိဳတင္သိျမင္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ထို ရာမရြာမွ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို မပင့္ေဆာင္ခဲ့ေတာ့ေခ်။ ရာမရြာမွတစ္ပါး က်န္သည့္ ခုႏွစ္ၿမဳိ႕တို႔မွ အသီးသီးေသာ မင္းတို႔အား ပူေဇာ္နိုင္ရံု ဓါတ္ေတာ္အနည္းငယ္စီသာ ထားခဲ့ၿပီး ခုႏွစ္ၿမိဳ႕မွာ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ပင့္ေဆာင္ေတာ္မူခဲ့ပါေတာ့သည္။
အရွင္မဟာကႆပသည္ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္၏ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္အရပ္တြင္ “ ဒီအရပ္မွာရွိတဲ့ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးလည္း မရွိပါေစနဲ႕၊ ေျမေကာင္းေျမသန္႔ျဖစ္ပါေစ၊ ၿပီးလွ်င္ သည္အရပ္မွာ ေရေတြလည္းမထြက္ပါေစနဲ႔” ဟု အဓိ႒ာန္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အဇာတသတ္ မင္းကလည္း အရွင္မဟာကႆပ အဓိ႒ာန္ေတာ္မူသည့္ ဓါတ္ေတာ္ထားမည့္ေျမေနရာကို တူးေဖၚေစပါသည္။ တူးေဖၚရာမွ ထြက္ရွိလာေသာ ေျမမ်ားကို အုတ္ဖုတ္ေစၿပီး ထိုအုတ္ျဖင့္ ရွစ္ဆယ္ေသာ မဟာသ၀ကတို႔၏ ေစတီမ်ားကို တည္ေစခဲ့ပါသည္။
ထိုသုိ႔ျပဳေနသည့္အျခင္းအရာကို ျမင္ၾကကုန္ေသာ လူတို႔သည္ “ သည္ေနရာမွာ မင္းႀကီး ဘာမ်ားလုပ္မလို႔ပါ့လိမ့္” ဟု လူမ်ား ေမးျမန္းစံုစမ္းလာၾကေသာအခါ ဓါတ္ေတာ္ထားမည့္ အေၾကာင္းကို လံုး၀မသိေစဘဲ မဟာသ၀ကမ်ား၏ ေစတီတည္ရန္ စီမံေနၾကပါသည္ ဟုသတင္းလြင့္ထားခဲ့ပါသည္။(ဓါတ္ေတာ္မ်ားလံုၿခံဳေစရန္အတြက္ အမွန္အတို္င္းမေျပာျခင္းျဖစ္သည္ကို သတိျပဳ)။ ဤေနရာတြင္ ဓါတ္ေတာ္ထားမည္ဟု အဇာသတ္မင္းႏွင့္အရွင္မဟာကႆပမေထရ္မွတစ္ပါး မည္သူမွ် မသိၾကေခ်။
သို႔ႏွင့္ အေပၚယံေျမႀကီးမွ အေတာင္ရွစ္ဆယ္္(ေပ-၁၂၀-ခန္႔)တြင္ ေအာက္အခင္းကို ေၾကးအခင္းႀကီးကို ခင္းေစ၍ ထိုေၾကးအခင္းႀကီးအေပၚ၌ ထူပါရံုေစတီအိမ္ပမာဏ္ရွိေသာ ေၾကးနီ တုိက္အိမ္ႀကီးကို ျပဳလုပ္ေစပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ အဆင့္ဆင့္ ငံုနိုင္ေလာက္ ေသာ စႏၵကူးေရႊၾကဳတ္(၈)လံုး၊ စႏၵကူးေရႊေစတီ(၈)ဆူတို႔ကို အသင့္စီမံ ျပဳလုပ္ေစပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သရီရဓာတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေရွးဦးစြာ စႏၵကူး၀ါၾကဳတ္၌ ထည့္ၿပီးလွ်င္ ထိုၾကဳတ္ကိုလည္း အျခားစႏၵကူးေရႊၾကဳတ္တြင္ ထည့္ေစပါသည္။ ထိုစႏၵကူးေရႊၾကဳတ္ကို စႏၵကူးေရႊေစတီ ရွစ္ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
ဌာပနာခဲ့ပါတယ္။
ထိုစႏၵကူး ေစတီရွစ္ဆူကုိ စႏၵကူးအနီ ႀကဳတ္ရွစ္လံုးတို႔တြင္ ေရွးနည္းတူ အဆင့္ဆင့္ ထည့္ေစၿပီးလွ်င္ စႏၵကူးနီၾကဳတ္ ရွစ္လံုးကို စႏၵကူးနီေစတီ ရွစ္ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
တဖန္ စႏၵကူးနီေစတီရွစ္ဆူတို႔ကို ဆင္စြယ္ၾကဳတ္ရွစ္လံုးတို႔တြင္ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစၿပီးလွ်င္ ထိုဆင္စြယ္ၾကဳတ္ ရွစ္လံုးကုိ ဆင္စြယ္ေစတီရွစ္ ဆူ တို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
-ဆင္စြယ္ေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကုိ ရတနာခုႏွစ္ပါး စီျခယ္ထားေသာ ၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔တြင္ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစၿပီးလွ်င္ ထိုၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔ကုိ ရတနာခုႏွစ္ပါးစီျခယ္ထားေသာ ေစတီ ရွစ္ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
-ရတနာခုႏွစ္ပါးစီျခယ္ထားေသာ ေစတီရွစ္ဆူတို႔ကို ေရႊၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစ၍ ထိုၾကဳတ္ရွစ္လံုး တို႔ကို ေရႊေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
-ထိုေရႊေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကုိ ေငြၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌္ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစၿပီး၍ ထိုၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔ကုိ ေငြေစတီ ရွစ္ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါ သည္။
-ထိုေငြေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကို ျမၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစၿပီး၍ ထိုျမၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔ကုိ ျမေစတီ ရွစ္ဆူတုိ႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါ သည္။
- ထိုျမေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကုိ ပတၱျမားနီၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌ အဆင့္ဆင့္ထည့္သြင္းေစၿပီး၍ ထိုပတၱျမားနီၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔ကို ပတၱျမားနီေစတီ ရွစ္ ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
- ထုိပတၱျမားနီေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကုိ မသာရဂလ္ေက်ာက္(ပတၱျမားေျပာက္)ၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစၿပီး၍ ထုိပတၱျမားေျပာက္ ၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔ကို ပတၱျမားေျပာက္ေစတီ ရွစ္ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္ေစပါသည္။
- ထိုပတၱျမားေျပာက္ေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကုိ ဖလ္ၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌ အဆင့္ဆင့္ထည့္သြင္းေစၿပီး၍ ထုိဖလ္ၾကဳတ္ရွစ္လံုးတို႔ုကို ဖလ္ေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
-
ထိုကဲ့သုိ႔ အားလံုးတို႔၏ အထက္ဆံုးျဖစ္ေသာေနရာ၌ အျပင္အက်ဆံုး ဖလ္္ေစတီသည္ သီဟိုဠ္ကၽြန္း ထူပါရံုရာမေစတီပမာဏ ရွိ၏
ထိုဖန္ေစတီ၏အထက္တြင္ ရတနာေက်ာင္းေဆာက္ေစသည္။ ထိုရတနာေက်ာင္း၏အထက္တြင္ ေရႊေက်ာင္းႀကီးကို ေဆာက္ေစသည္။ ေရႊေက်ာင္း၏ အထက္တြင္ ေငြေက်ာင္းကို ေဆာက္လုပ္ေစသည္။ ေငြေက်ာင္း၏ အထက္တြင္ ေၾကးနီေက်ာင္း။ ထိုေၾကးနီေက်ာင္းတြင္ ရတနာသဲကို ႀကဲလ်က္ ၾကည္းပန္း၊ ေရပန္း၊မ်ားစြာတို႔ကို ဖရိုဖရဲ ျဖန္႔ႀကဲကာ ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္၊ ရွစ္ဆယ္ေသာ မဟာေထရ္၊ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၊ မဟာမာယာေဒ၀ီမိဖုရား၊ဖြားဖက္ေတာ္ ခုႏွစ္ေယာက္ ပုသ႑ာန္အားလံုးကုိ ေရႊခ်ည္းသက္သက္ျဖင့္ သြန္းလုပ္ေစ၍ ေရႊတံခြန္ငါးရာ၊ ေငြတံခြန္ငါးရာတို႔ိကို ေဆာက္ေစသည္။ ေရႊဆီမီးခြက္ငါးရာ၊ ေငြဆီမီးခြက္ငါးရာတို႔ကို လုပ္ေစ၍ နံ႔သာဆီမ်ားထည့္ကာ ဘြဲ႔ျဖဴခ်ည္ မီးစာတို႔ကို ညွိထြန္းထားေလသည္။
ထိုအခါ အရွင္မဟာကႆပမေထရ္က ထိုဓါတ္ေတာ္တိုက္တြင္ “ပူေဇာ္ထားေသာ ပန္းမ်ား မည္သည့္အခါမွ် မညိဳးပါေစသတည္း။ ပူေဇာ္ထားေသာ နံ႔သာဆီမီးမ်ား မည္သည့္အခါမွ် မၿငိမ္းေစသတည္း” ဟု အဓိ႒ာန္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္တိုင္ေအာင္ ပန္မ်ားလည္း မညိဳးေျခာက္သည့္အျပင္ ထြန္းထားသည့္ နံ႔သာဆီမီးမ်ားလည္း မၿငိမ္းဘဲ ရွိေနေလေတာ့သည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ တာရွည္ခံသည့္ ဆီမီးႏွင့္ ပန္းမ်ားသည္ ယခုေခတ္တြင္ ျမင္ေတြ႕ရန္ ခက္ခဲလွသည္။ အစြမ္းထက္သည့္ သိပၸံပညာရွင္ ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သုိ႔ ဖန္တီးနိုင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ မျဖစ္နိုင္ေပ။ ဤကား အရွင္မဟာကႆပမေထရ္၏ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ၍ ပကတိပင္ကိုယ္အတိုင္းရွိခဲ့ေပသည္။
ေရႊေပလႊာတြင္လည္း “ ေနာင္ေသာအခါ ပိယဒါသ အမည္ရွိေသာ မင္းသားသည္ အေသာကမင္းတရားျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုအေသာကမင္းတရားသည္ ဤဓါတ္ေတာ္ကို ပ်ံ႕ႏွံ႔ေစလိမ့္မည္” ဟူ၍ စာေရးထားခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အဇာတသတ္မင္းသည္ မိမိကိုယ္၌ ဆင္ျမန္းထားသည့္ တန္ဆာမ်ားကို ဤဓါတ္ေတာ္တိုက္၌ ပူေဇာ္ခဲ့ကာ အတြင္းကစ၍ တံခါးကုိ ပိတ္ကာ ထြက္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဆင့္ ေၾကးနီေက်ာင္းကုိ ပိတ္ၿပီး ထိုတံခါး၏ မင္းတုပ္ေနရာတြင္ ႀကီးမားေသာ ပတၱျမားတံုးႀကီးကို ဖြဲ႕ခ်ည္ထားခဲ့ၿပီး “ ေနာင္တြင္ မင္းဆင္းရဲသည္ သည္ပတၱျမားႀကီးကို ယူ၍ ဓါတ္ေတာ္တို႔အား ပူေဇာ္ေစသတည္း” ဟု စာေရးထားခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သိၾကားမင္းသည္ ၀ိသႀကံဳနတ္သားကုိ ေခၚကာ အဇာတသတ္မင္း ဓါတ္ေတာ္ထားရာ၌ လံုၿခံဳမႈအျပည့္ရွိေစရန္ အေစာင့္အေရွာက္ထားေပးပါ ဟု ေစလိုက္သည္။ ၀ိသႀကံဳနတ္သားလည္း သိၾကားမင္းေစခုိင္းသည့္အတိုင္း ဓါတ္ေတာ္ထားရာ ေနရာ၌ သစ္သားရုပ္တို႔ကုိ သန္လ်က္စြဲကိုင္ဟန္ျပဳၿပီး ေလကဲ့သို႔ လ်င္ျမန္စြာ ပတ္ခ်ည္လွည့္ေနေသာ ယႏ ၱရားႀကီးကုိ တပ္ဆင္ခဲ့သည္သာမက ေၾကာက္စရာအသြင္ေဆာင္ေသာ သားရဲရုပ္မ်ားလည္း တတ္ဆင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုမွတဆင့္ အဇာတသတ္မင္းသည္ ထိုဓါတ္ေတာ္တိုက္အထက္မွ ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္ဖ်ာခ်ပ္ႀကီးျဖင့္ ပိတ္၍ အထက္တြင္ ေက်ာက္ေစတီကို တည္ထားခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ စီမံခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဓါတ္ေတာ္ထားရာကို မည္သူမွ် မသိခဲ့ေခ်။ ဤကား အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ႏွင့္အဇာတသတ္မင္းတို႔၏ ဓါတ္ေတာ္တိုက္ ထားခဲ့သည့္ သမိုင္းမွတ္တိုင္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ (ထိုဆုိခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကို ရာဇ၀င္မ်ား၌ ကြဲလြဲမႈမ်ားရွိသျဖင့္ ျဖစ္နိုင္ေခ်ရွိသည္မ်ားကို အနီးစပ္ဆံုးေရးသားထားသည့္ မွန္နန္းမဟာရာဇ၀င္ေတာ္ႀကီးတြင္ လာရွိသည့္ အတိုင္း နည္းမီ၍ ျပန္လည္ေဖၚျပေပးလိုက္ပါသည္။)
သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီး ဓါတ္ေတာ္မ်ားကုိ တူးေဖၚပင့္ေဆာင္ျခင္း
ကၽြန္ပ္သည္ မေသခ်ာမေရရာေသာ စံုစမ္းမႈတု႔ိျဖင့္ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္တြင္ ဓါတ္ေတာ္ရွိမည္ထင္သည့္ေစတီမ်ားကို ေဖါက္ထြင္းကာ ရွာခဲ့ ပါေသာ္လည္း ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို မျမင္ေတြ႕ေသာေၾကာင့္ ယခင္အတုိင္းလက္ရာမပ်က္ ေစတီမ်ားကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ေပးခဲ့ပါၿပီး၊ ရဟန္း၊ ဘိကၡဳနီ၊ ဥပါသကာ၊ဥပါသိကာ ပရိသတ္ေလးပါးကို ေခၚေဆာင္ကာ ေ၀သာလီျပည္သို႔ ဓါတ္ေတာ္ရွာပံုေတာ္ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုမွတဆင့္ ကပိလ၀တ္ျပည္၊ ရာမရြာ၊အလႅကပၸျပည္၊ ေ၀႒ဒီပျပည္၊ပါ၀ါျပည္၊ကုသိနာရံုျပည္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အရြာရြာတြင္ရွိသည့္ ေစတီမ်ားကို ေဖါက္ကာ ရွာခဲ့ပါေသာ္လည္း ဓါတ္ေတာ္မ်ားကုိ မရခဲ့ေပ။ ကၽြန္ပ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား ၾကက္ဥအစရွာမရသကဲ့သုိ႔ု သဲလြန္စမွ် မရရွိခဲ့ေပ။ ကၽြန္ပ္သည္ ထိုထိုေဖါက္ခဲ့ၿပီးေသာ ေစတီတိုင္းကို ယခင္မူမပ်က္ေအာင္ ျပန္လည္ျပဳျပင္ေစခဲ့ပါသည္။ ကုသိုလ္ျပဳရာတြင္ အကုသိုလ္ေတာ့ အျဖစ္မခံနုိင္ ဟု ကၽြန္ပ္ေတြးမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ပ္တို႔သည္ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ဤတြင္ ကၽြန္ပ္သည္ ပရိသတ္ေလးပါးတို႔ကို စည္းေ၀းေစၿပီး “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား…..ဓါတ္ေတာ္ထားရာကို သိရွိေသာသူ ရွိၾကပါသလားဘုရား” ဟုေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ အသက္(၁၂၀)အရြယ္ရွိ မေထရ္ ႀကီးတစ္ပါးက “ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး….ဓါတ္ေတာ္ထားရာကုိေတာ့ မသိပါ၊ ဒါေပမယ့္ ငါရဲ႕အဘိုးျဖစ္သူ မေထရ္က ငါ ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္မွာ ပန္းမ်ားထည့္ထားသည့္ ေတာင္းကုိယူေစၿပီး ေက်ာက္ေစတီႀကီးရွိသည့္ေနရာသုိ႔ အတူတကြသြား ေရာက္ေသာအခါ ထိုေက်ာက္ေစတီကို ပန္းမ်ားျဖင့္ ပူေဇာ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခါ အဘုိျဖစ္သူမေထရ္က “ ကိုရင္….သည္ေနရာဟာ မွတ္သားစရာေကာင္းတဲ့ အရပ္ျဖစ္တယ္။” ဟု ကၽြန္ပ္ အား ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး ငါသိ္တာ ဒီေလာက္ပါပဲ” ဟု မေထရ္က ေျပာျပေသာခါ ကၽြန္ပ္ စံုစမ္းထားသည့္အေၾကာင္းအရာ မ်ားအနက္ ေက်ာက္ေစတီရွိသည့္အရပ္ဟု ပါရွိရာ တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဖူး ေသာ ပီတိေသာမနႆမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ပ္္သည္ ရႊင္လန္းတက္ႀကြ လာၿပီး “တန္ေတာ့….ဒီေနရာဟာ ဧကန္မုခ် ဓါတ္ေတာ္တိုက္ထားရာ ျဖစ္ဖို႔ေသခ်ာေလာက္ေပတယ္” ဟုေတြးကာ မေထရ္ညြန္ျပသည့္ အရပ္သို႔သြားၿပီး ထူထပ္ေနေသာ ေတာခ်ဴံမ်ားကုိ သုတ္သင္ရွင္းလင္းေစခဲ့ပါသည္။
ထိုသို႔ရွင္းလင္းေသာအခါ ဦးစြာ ေပၚထြက္လာသည့္ ေက်ာက္ေစတီကို ျမင္ရပါသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့့္္ ေက်ာက္ေစတီ၏ ေျမမႈန႔္တို႔ကို ဖယ္ရွားလိုက္ေသာအခါ အဂၤေတအုတ္(ေက်ာက္ဖ်ာ)ကို ျမင္ရပါသည္။ ထိုအဂၤေတအုတ္(ေက်ာက္ဖ်ာ)ကို ပယ္ရွား၍ အတြင္းသုိ႔ ဆင္းလိုက္ေသာအခါ ရတနာခုႏွစ္ပါးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ သစ္သားရုပ္ႀကီးသည္ သံလ်က္ကိုင္လွ်က္ ထိုသံလ်က္ႀကီးသည္ လွ်င္ျမန္စြာ ခ်ာခ်ာလည္ေနတာကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ ထိုအခါ ထိုစက္ယႏၱရားတပ္ဆက္ထားသည့္ ထိုအရုပ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ရာ ခက္ခဲေနပါသည္။ ကၽြန္ပ္သည္လည္း လူထဲကလူတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ရာ ႀကံရာမရသည့္အဆံုး နတ္၀င္သည္တို႔ကို ေခၚေစ၍ သူတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ျပဳလုပ္ေစေသာ္လည္း မည္သို႔ မွ် အရာမထင္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ပ္သည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ နတ္မ်ားကုိ တိုင္တည္ကာ “ ငါသည္ ဒီဓါတ္ေတာ္တို႔ကို ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ေသာ ေစတီတို႔မွာ ဌာပနာၿပီး ပူေဇာ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ပ္အား နတ္တို႔သည္ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ” ဟု နတ္မ်ားအား တိုင္တည္လုိက္ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ တာ၀တိ ံသာမွ သူၾကားမင္းသည္ ထိုအေၾကာင္းကို သိျမင္သည့္အတြက္ ၀ိသႀကံဳနတ္သားအား “ အေမာင္၀ိသႀကံဳ ဓမၼာေသာကမင္းႀကီးဟာ ဓါတ္ေတာ္တို႔ကို ပင့္ေဆာင္ဖု႔ိအတြက္ ဓါတ္ေတာ္တိုက္အတြင္းကို ဆင္းေနၿပီ၊ အႏၱရာယ္မ်ားကင္းရွင္းေအာင္ သင္သြားၿပီး သစ္သားစက္ယႏၱရားကုိ ဖယ္ရွားလိုက္ပါ” ဟုေစခိုင္းလိုက္ေသာအခါ. ၀ိသႀကံဳနတ္သားသည္ ေသွ်ာင္ငါးခုထံုးထားသည့္ လူငယ္ အသြင္ျဖင့္ ေယာင္ေဆာင္၍ ေလးကုိ ကိုင္ကာ
“ အရွင္မင္းႀကီး ကၽြန္ပ္ သစ္သားရုပ္ကို ဖယ္ရွင္းေပးပါ့မယ္” ဟုေျပာသည္။ (ဆက္ရန္)

Read More

သံုးရာစုထဲက ဘ၀ပံုရိပ္ (၈)

အဇာတသတ္မင္း “ အရွင္ဘုရား…..ဓါတ္ေတာ္ထားရာကို ျပဳလုပ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ရွစ္္ျပည္ေထာင္မင္းမ်ား ပင့္ေဆာင္သြားေသာ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ဘယ္လို ျပန္ပင့္ေဆာင္ရပါ့မလဲဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ေသာအခါ ……
မေထရ္က “ ဓါတ္ေတာ္မ်ား ပင့္ေဆာင္ရန္ အပို္င္းကိုေတာ့ ငါတာ၀န္ယူပါ့မယ္”

အဇာတသတ္ “ ဒီလိုဆို အရွင္ျမတ္ဘုရားက ဓါတ္ေတာ္ကို ပင့္ေဆာင္ေတာ္မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က ဓါတ္ထားမည့္ ေနရာကို လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေအာင္ ျပဳလုပ္စီမံပါမည္ဘုရား” ဟု မေထရ္အားေလွ်ာက္ထားပါသည္။ သို႔ႏွင့္..အရွင္မဟာကႆပအရွင္ျမတ္သည္ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ပင့္ေဆာင္ရန္ ေရွးဦးစြာ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေသာအခါ ရာမရြာတြင္ရွိေသာ ဓါတ္ေတာ္မ်ားမွာ နဂါးေစာင့္သည္ျဖစ္၍ မည္သည့္ အႏၱရာယ္မွ မျဖစ္နိုင္ေပ။ ေနာင္ေသာအခါတြင္ သီဟိုဠ္ကၽြန္း မဟာေစတီတည္ရာ၌ ဌာပနာလိမ့္မည္ကို ႀကိဳတင္သိျမင္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ထို ရာမရြာမွ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို မပင့္ေဆာင္ခဲ့ေတာ့ေခ်။ ရာမရြာမွတစ္ပါး က်န္သည့္ ခုႏွစ္ၿမဳိ႕တို႔မွ အသီးသီးေသာ မင္းတို႔အား ပူေဇာ္နိုင္ရံု ဓါတ္ေတာ္အနည္းငယ္စီသာ ထားခဲ့ၿပီး ခုႏွစ္ၿမိဳ႕မွာ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ပင့္ေဆာင္ေတာ္မူခဲ့ပါေတာ့သည္။
အရွင္မဟာကႆပသည္ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္၏ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္အရပ္တြင္ “ ဒီအရပ္မွာရွိတဲ့ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးလည္း မရွိပါေစနဲ႕၊ ေျမေကာင္းေျမသန္႔ျဖစ္ပါေစ၊ ၿပီးလွ်င္ သည္အရပ္မွာ ေရေတြလည္းမထြက္ပါေစနဲ႔” ဟု အဓိ႒ာန္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အဇာတသတ္ မင္းကလည္း အရွင္မဟာကႆပ အဓိ႒ာန္ေတာ္မူသည့္ ဓါတ္ေတာ္ထားမည့္ေျမေနရာကို တူးေဖၚေစပါသည္။ တူးေဖၚရာမွ ထြက္ရွိလာေသာ ေျမမ်ားကို အုတ္ဖုတ္ေစၿပီး ထိုအုတ္ျဖင့္ ရွစ္ဆယ္ေသာ မဟာသ၀ကတို႔၏ ေစတီမ်ားကို တည္ေစခဲ့ပါသည္။
ထိုသုိ႔ျပဳေနသည့္အျခင္းအရာကို ျမင္ၾကကုန္ေသာ လူတို႔သည္ “ သည္ေနရာမွာ မင္းႀကီး ဘာမ်ားလုပ္မလို႔ပါ့လိမ့္” ဟု လူမ်ား ေမးျမန္းစံုစမ္းလာၾကေသာအခါ ဓါတ္ေတာ္ထားမည့္ အေၾကာင္းကို လံုး၀မသိေစဘဲ မဟာသ၀ကမ်ား၏ ေစတီတည္ရန္ စီမံေနၾကပါသည္ ဟုသတင္းလြင့္ထားခဲ့ပါသည္။(ဓါတ္ေတာ္မ်ားလံုၿခံဳေစရန္အတြက္ အမွန္အတို္င္းမေျပာျခင္းျဖစ္သည္ကို သတိျပဳ)။ ဤေနရာတြင္ ဓါတ္ေတာ္ထားမည္ဟု အဇာသတ္မင္းႏွင့္အရွင္မဟာကႆပမေထရ္မွတစ္ပါး မည္သူမွ် မသိၾကေခ်။
သို႔ႏွင့္ အေပၚယံေျမႀကီးမွ အေတာင္ရွစ္ဆယ္္(ေပ-၁၂၀-ခန္႔)တြင္ ေအာက္အခင္းကို ေၾကးအခင္းႀကီးကို ခင္းေစ၍ ထိုေၾကးအခင္းႀကီးအေပၚ၌ ထူပါရံုေစတီအိမ္ပမာဏ္ရွိေသာ ေၾကးနီ တုိက္အိမ္ႀကီးကို ျပဳလုပ္ေစပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ အဆင့္ဆင့္ ငံုနိုင္ေလာက္ ေသာ စႏၵကူးေရႊၾကဳတ္(၈)လံုး၊ စႏၵကူးေရႊေစတီ(၈)ဆူတို႔ကို အသင့္စီမံ ျပဳလုပ္ေစပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သရီရဓာတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေရွးဦးစြာ စႏၵကူး၀ါၾကဳတ္၌ ထည့္ၿပီးလွ်င္ ထိုၾကဳတ္ကိုလည္း အျခားစႏၵကူးေရႊၾကဳတ္တြင္ ထည့္ေစပါသည္။ ထိုစႏၵကူးေရႊၾကဳတ္ကို စႏၵကူးေရႊေစတီ ရွစ္ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
ဌာပနာခဲ့ပါတယ္။
ထိုစႏၵကူး ေစတီရွစ္ဆူကုိ စႏၵကူးအနီ ႀကဳတ္ရွစ္လံုးတို႔တြင္ ေရွးနည္းတူ အဆင့္ဆင့္ ထည့္ေစၿပီးလွ်င္ စႏၵကူးနီၾကဳတ္ ရွစ္လံုးကို စႏၵကူးနီေစတီ ရွစ္ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
တဖန္ စႏၵကူးနီေစတီရွစ္ဆူတို႔ကို ဆင္စြယ္ၾကဳတ္ရွစ္လံုးတို႔တြင္ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစၿပီးလွ်င္ ထိုဆင္စြယ္ၾကဳတ္ ရွစ္လံုးကုိ ဆင္စြယ္ေစတီရွစ္ ဆူ တို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
-ဆင္စြယ္ေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကုိ ရတနာခုႏွစ္ပါး စီျခယ္ထားေသာ ၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔တြင္ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစၿပီးလွ်င္ ထိုၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔ကုိ ရတနာခုႏွစ္ပါးစီျခယ္ထားေသာ ေစတီ ရွစ္ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
-ရတနာခုႏွစ္ပါးစီျခယ္ထားေသာ ေစတီရွစ္ဆူတို႔ကို ေရႊၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစ၍ ထိုၾကဳတ္ရွစ္လံုး တို႔ကို ေရႊေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
-ထိုေရႊေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကုိ ေငြၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌္ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစၿပီး၍ ထိုၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔ကုိ ေငြေစတီ ရွစ္ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါ သည္။
-ထိုေငြေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကို ျမၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစၿပီး၍ ထိုျမၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔ကုိ ျမေစတီ ရွစ္ဆူတုိ႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါ သည္။
- ထိုျမေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကုိ ပတၱျမားနီၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌ အဆင့္ဆင့္ထည့္သြင္းေစၿပီး၍ ထိုပတၱျမားနီၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔ကို ပတၱျမားနီေစတီ ရွစ္ ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
- ထုိပတၱျမားနီေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကုိ မသာရဂလ္ေက်ာက္(ပတၱျမားေျပာက္)ၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌ အဆင့္ဆင့္ထည့္ေစၿပီး၍ ထုိပတၱျမားေျပာက္ ၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔ကို ပတၱျမားေျပာက္ေစတီ ရွစ္ဆူတို႔တြင္ ထည့္သြင္ေစပါသည္။
- ထိုပတၱျမားေျပာက္ေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ကုိ ဖလ္ၾကဳတ္ ရွစ္လံုးတို႔၌ အဆင့္ဆင့္ထည့္သြင္းေစၿပီး၍ ထုိဖလ္ၾကဳတ္ရွစ္လံုးတို႔ုကို ဖလ္ေစတီ ရွစ္ဆူတို႔ တြင္ ထည့္သြင္းေစပါသည္။
-
ထိုကဲ့သုိ႔ အားလံုးတို႔၏ အထက္ဆံုးျဖစ္ေသာေနရာ၌ အျပင္အက်ဆံုး ဖလ္္ေစတီသည္ သီဟိုဠ္ကၽြန္း ထူပါရံုရာမေစတီပမာဏ ရွိ၏
ထိုဖန္ေစတီ၏အထက္တြင္ ရတနာေက်ာင္းေဆာက္ေစသည္။ ထိုရတနာေက်ာင္း၏အထက္တြင္ ေရႊေက်ာင္းႀကီးကို ေဆာက္ေစသည္။ ေရႊေက်ာင္း၏ အထက္တြင္ ေငြေက်ာင္းကို ေဆာက္လုပ္ေစသည္။ ေငြေက်ာင္း၏ အထက္တြင္ ေၾကးနီေက်ာင္း။ ထိုေၾကးနီေက်ာင္းတြင္ ရတနာသဲကို ႀကဲလ်က္ ၾကည္းပန္း၊ ေရပန္း၊မ်ားစြာတို႔ကို ဖရိုဖရဲ ျဖန္႔ႀကဲကာ ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္၊ ရွစ္ဆယ္ေသာ မဟာေထရ္၊ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၊ မဟာမာယာေဒ၀ီမိဖုရား၊ဖြားဖက္ေတာ္ ခုႏွစ္ေယာက္ ပုသ႑ာန္အားလံုးကုိ ေရႊခ်ည္းသက္သက္ျဖင့္ သြန္းလုပ္ေစ၍ ေရႊတံခြန္ငါးရာ၊ ေငြတံခြန္ငါးရာတို႔ိကို ေဆာက္ေစသည္။ ေရႊဆီမီးခြက္ငါးရာ၊ ေငြဆီမီးခြက္ငါးရာတို႔ကို လုပ္ေစ၍ နံ႔သာဆီမ်ားထည့္ကာ ဘြဲ႔ျဖဴခ်ည္ မီးစာတို႔ကို ညွိထြန္းထားေလသည္။
ထိုအခါ အရွင္မဟာကႆပမေထရ္က ထိုဓါတ္ေတာ္တိုက္တြင္ “ပူေဇာ္ထားေသာ ပန္းမ်ား မည္သည့္အခါမွ် မညိဳးပါေစသတည္း။ ပူေဇာ္ထားေသာ နံ႔သာဆီမီးမ်ား မည္သည့္အခါမွ် မၿငိမ္းေစသတည္း” ဟု အဓိ႒ာန္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္တိုင္ေအာင္ ပန္မ်ားလည္း မညိဳးေျခာက္သည့္အျပင္ ထြန္းထားသည့္ နံ႔သာဆီမီးမ်ားလည္း မၿငိမ္းဘဲ ရွိေနေလေတာ့သည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ တာရွည္ခံသည့္ ဆီမီးႏွင့္ ပန္းမ်ားသည္ ယခုေခတ္တြင္ ျမင္ေတြ႕ရန္ ခက္ခဲလွသည္။ အစြမ္းထက္သည့္ သိပၸံပညာရွင္ ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သုိ႔ ဖန္တီးနိုင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ မျဖစ္နိုင္ေပ။ ဤကား အရွင္မဟာကႆပမေထရ္၏ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ၍ ပကတိပင္ကိုယ္အတိုင္းရွိခဲ့ေပသည္။
ေရႊေပလႊာတြင္လည္း “ ေနာင္ေသာအခါ ပိယဒါသ အမည္ရွိေသာ မင္းသားသည္ အေသာကမင္းတရားျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုအေသာကမင္းတရားသည္ ဤဓါတ္ေတာ္ကို ပ်ံ႕ႏွံ႔ေစလိမ့္မည္” ဟူ၍ စာေရးထားခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အဇာတသတ္မင္းသည္ မိမိကိုယ္၌ ဆင္ျမန္းထားသည့္ တန္ဆာမ်ားကို ဤဓါတ္ေတာ္တိုက္၌ ပူေဇာ္ခဲ့ကာ အတြင္းကစ၍ တံခါးကုိ ပိတ္ကာ ထြက္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဆင့္ ေၾကးနီေက်ာင္းကုိ ပိတ္ၿပီး ထိုတံခါး၏ မင္းတုပ္ေနရာတြင္ ႀကီးမားေသာ ပတၱျမားတံုးႀကီးကို ဖြဲ႕ခ်ည္ထားခဲ့ၿပီး “ ေနာင္တြင္ မင္းဆင္းရဲသည္ သည္ပတၱျမားႀကီးကို ယူ၍ ဓါတ္ေတာ္တို႔အား ပူေဇာ္ေစသတည္း” ဟု စာေရးထားခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သိၾကားမင္းသည္ ၀ိသႀကံဳနတ္သားကုိ ေခၚကာ အဇာတသတ္မင္း ဓါတ္ေတာ္ထားရာ၌ လံုၿခံဳမႈအျပည့္ရွိေစရန္ အေစာင့္အေရွာက္ထားေပးပါ ဟု ေစလိုက္သည္။ ၀ိသႀကံဳနတ္သားလည္း သိၾကားမင္းေစခုိင္းသည့္အတိုင္း ဓါတ္ေတာ္ထားရာ ေနရာ၌ သစ္သားရုပ္တို႔ကုိ သန္လ်က္စြဲကိုင္ဟန္ျပဳၿပီး ေလကဲ့သို႔ လ်င္ျမန္စြာ ပတ္ခ်ည္လွည့္ေနေသာ ယႏ ၱရားႀကီးကုိ တပ္ဆင္ခဲ့သည္သာမက ေၾကာက္စရာအသြင္ေဆာင္ေသာ သားရဲရုပ္မ်ားလည္း တတ္ဆင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုမွတဆင့္ အဇာတသတ္မင္းသည္ ထိုဓါတ္ေတာ္တိုက္အထက္မွ ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္ဖ်ာခ်ပ္ႀကီးျဖင့္ ပိတ္၍ အထက္တြင္ ေက်ာက္ေစတီကို တည္ထားခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ စီမံခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဓါတ္ေတာ္ထားရာကို မည္သူမွ် မသိခဲ့ေခ်။ ဤကား အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ႏွင့္အဇာတသတ္မင္းတို႔၏ ဓါတ္ေတာ္တိုက္ ထားခဲ့သည့္ သမိုင္းမွတ္တိုင္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ (ထိုဆုိခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကို ရာဇ၀င္မ်ား၌ ကြဲလြဲမႈမ်ားရွိသျဖင့္ ျဖစ္နိုင္ေခ်ရွိသည္မ်ားကို အနီးစပ္ဆံုးေရးသားထားသည့္ မွန္နန္းမဟာရာဇ၀င္ေတာ္ႀကီးတြင္ လာရွိသည့္ အတိုင္း နည္းမီ၍ ျပန္လည္ေဖၚျပေပးလိုက္ပါသည္။)
သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီး ဓါတ္ေတာ္မ်ားကုိ တူးေဖၚပင့္ေဆာင္ျခင္း
ကၽြန္ပ္သည္ မေသခ်ာမေရရာေသာ စံုစမ္းမႈတု႔ိျဖင့္ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္တြင္ ဓါတ္ေတာ္ရွိမည္ထင္သည့္ေစတီမ်ားကို ေဖါက္ထြင္းကာ ရွာခဲ့ ပါေသာ္လည္း ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို မျမင္ေတြ႕ေသာေၾကာင့္ ယခင္အတုိင္းလက္ရာမပ်က္ ေစတီမ်ားကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ေပးခဲ့ပါၿပီး၊ ရဟန္း၊ ဘိကၡဳနီ၊ ဥပါသကာ၊ဥပါသိကာ ပရိသတ္ေလးပါးကို ေခၚေဆာင္ကာ ေ၀သာလီျပည္သို႔ ဓါတ္ေတာ္ရွာပံုေတာ္ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုမွတဆင့္ ကပိလ၀တ္ျပည္၊ ရာမရြာ၊အလႅကပၸျပည္၊ ေ၀႒ဒီပျပည္၊ပါ၀ါျပည္၊ကုသိနာရံုျပည္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အရြာရြာတြင္ရွိသည့္ ေစတီမ်ားကို ေဖါက္ကာ ရွာခဲ့ပါေသာ္လည္း ဓါတ္ေတာ္မ်ားကုိ မရခဲ့ေပ။ ကၽြန္ပ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား ၾကက္ဥအစရွာမရသကဲ့သုိ႔ု သဲလြန္စမွ် မရရွိခဲ့ေပ။ ကၽြန္ပ္သည္ ထိုထိုေဖါက္ခဲ့ၿပီးေသာ ေစတီတိုင္းကို ယခင္မူမပ်က္ေအာင္ ျပန္လည္ျပဳျပင္ေစခဲ့ပါသည္။ ကုသိုလ္ျပဳရာတြင္ အကုသိုလ္ေတာ့ အျဖစ္မခံနုိင္ ဟု ကၽြန္ပ္ေတြးမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ပ္တို႔သည္ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ဤတြင္ ကၽြန္ပ္သည္ ပရိသတ္ေလးပါးတို႔ကို စည္းေ၀းေစၿပီး “ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား…..ဓါတ္ေတာ္ထားရာကို သိရွိေသာသူ ရွိၾကပါသလားဘုရား” ဟုေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ အသက္(၁၂၀)အရြယ္ရွိ မေထရ္ ႀကီးတစ္ပါးက “ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး….ဓါတ္ေတာ္ထားရာကုိေတာ့ မသိပါ၊ ဒါေပမယ့္ ငါရဲ႕အဘိုးျဖစ္သူ မေထရ္က ငါ ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္မွာ ပန္းမ်ားထည့္ထားသည့္ ေတာင္းကုိယူေစၿပီး ေက်ာက္ေစတီႀကီးရွိသည့္ေနရာသုိ႔ အတူတကြသြား ေရာက္ေသာအခါ ထိုေက်ာက္ေစတီကို ပန္းမ်ားျဖင့္ ပူေဇာ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခါ အဘုိျဖစ္သူမေထရ္က “ ကိုရင္….သည္ေနရာဟာ မွတ္သားစရာေကာင္းတဲ့ အရပ္ျဖစ္တယ္။” ဟု ကၽြန္ပ္ အား ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး ငါသိ္တာ ဒီေလာက္ပါပဲ” ဟု မေထရ္က ေျပာျပေသာခါ ကၽြန္ပ္ စံုစမ္းထားသည့္အေၾကာင္းအရာ မ်ားအနက္ ေက်ာက္ေစတီရွိသည့္အရပ္ဟု ပါရွိရာ တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဖူး ေသာ ပီတိေသာမနႆမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ပ္္သည္ ရႊင္လန္းတက္ႀကြ လာၿပီး “တန္ေတာ့….ဒီေနရာဟာ ဧကန္မုခ် ဓါတ္ေတာ္တိုက္ထားရာ ျဖစ္ဖို႔ေသခ်ာေလာက္ေပတယ္” ဟုေတြးကာ မေထရ္ညြန္ျပသည့္ အရပ္သို႔သြားၿပီး ထူထပ္ေနေသာ ေတာခ်ဴံမ်ားကုိ သုတ္သင္ရွင္းလင္းေစခဲ့ပါသည္။
ထိုသို႔ရွင္းလင္းေသာအခါ ဦးစြာ ေပၚထြက္လာသည့္ ေက်ာက္ေစတီကို ျမင္ရပါသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့့္္ ေက်ာက္ေစတီ၏ ေျမမႈန႔္တို႔ကို ဖယ္ရွားလိုက္ေသာအခါ အဂၤေတအုတ္(ေက်ာက္ဖ်ာ)ကို ျမင္ရပါသည္။ ထိုအဂၤေတအုတ္(ေက်ာက္ဖ်ာ)ကို ပယ္ရွား၍ အတြင္းသုိ႔ ဆင္းလိုက္ေသာအခါ ရတနာခုႏွစ္ပါးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ သစ္သားရုပ္ႀကီးသည္ သံလ်က္ကိုင္လွ်က္ ထိုသံလ်က္ႀကီးသည္ လွ်င္ျမန္စြာ ခ်ာခ်ာလည္ေနတာကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ ထိုအခါ ထိုစက္ယႏၱရားတပ္ဆက္ထားသည့္ ထိုအရုပ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ရာ ခက္ခဲေနပါသည္။ ကၽြန္ပ္သည္လည္း လူထဲကလူတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ရာ ႀကံရာမရသည့္အဆံုး နတ္၀င္သည္တို႔ကို ေခၚေစ၍ သူတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ျပဳလုပ္ေစေသာ္လည္း မည္သို႔ မွ် အရာမထင္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ပ္သည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ နတ္မ်ားကုိ တိုင္တည္ကာ “ ငါသည္ ဒီဓါတ္ေတာ္တို႔ကို ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ေသာ ေစတီတို႔မွာ ဌာပနာၿပီး ပူေဇာ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ပ္အား နတ္တို႔သည္ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ” ဟု နတ္မ်ားအား တိုင္တည္လုိက္ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ တာ၀တိ ံသာမွ သူၾကားမင္းသည္ ထိုအေၾကာင္းကို သိျမင္သည့္အတြက္ ၀ိသႀကံဳနတ္သားအား “ အေမာင္၀ိသႀကံဳ ဓမၼာေသာကမင္းႀကီးဟာ ဓါတ္ေတာ္တို႔ကို ပင့္ေဆာင္ဖု႔ိအတြက္ ဓါတ္ေတာ္တိုက္အတြင္းကို ဆင္းေနၿပီ၊ အႏၱရာယ္မ်ားကင္းရွင္းေအာင္ သင္သြားၿပီး သစ္သားစက္ယႏၱရားကုိ ဖယ္ရွားလိုက္ပါ” ဟုေစခိုင္းလိုက္ေသာအခါ. ၀ိသႀကံဳနတ္သားသည္ ေသွ်ာင္ငါးခုထံုးထားသည့္ လူငယ္ အသြင္ျဖင့္ ေယာင္ေဆာင္၍ ေလးကုိ ကိုင္ကာ
“ အရွင္မင္းႀကီး ကၽြန္ပ္ သစ္သားရုပ္ကို ဖယ္ရွင္းေပးပါ့မယ္” ဟုေျပာသည္။ (ဆက္ရန္)

Read More

မဟာစည္ရိပ္သာခြဲ ေအးရိပ္ၿငိမ္ရပ္၊ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕႕

Type the rest of your post here.

Read More

မဟာစည္ရိပ္သာခြဲ ေအးရိပ္ၿငိမ္ရပ္၊ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕႕

Type the rest of your post here.

Read More

သိသမွ် ေတြးဆအေျဖ(၁၃)

သမၹပလာပ ေျမာက္/မေျမာက္
အေမး။ ။တပည့္ေတာ္ သမပၹလာပ၀ါစာကုိ သိမ္ဖ်င္းယုတ္ည့့့ံေသာစကား၊ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာလဲ အဆံမပါေသာ စကားလုိ႔ ဖတ္ရပါတယ္။ ဘာကုိ သိမ္ဖ်င္းတယ္ ေျပာရမလဲ သိလုိပါတယ္ဘုရား။ ရာမ အီေနာင္ စတဲ့ ပံု၀တၴဳ ေျပာျခင္းဟာ သမဖၹလာပ၀ါစာ ေျမာက္တယ္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္ တုိ႔ စာေရးသူေတြ စာေရးတာေရာ သမၹပၸလာပ၀ါစာ ျဖစ္ပါသလားဘုရား
တပည့္ေတာ္တုိ႔ ၀တၴဳေရးရာမွာ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းမ်ား လဲ ေရးၾကပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္မွန္ကုိ အေျခတည္ျပီး ေရးတာ ရွိသလုိ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ဆုိရင္လဲ တကယ့္အျဖစ္မွန္လုိ႔လဲ မလိမ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အဆံမပါေသာစကား ေျမာက္ပါသလားဘုရား။

အေျဖ။ ။ အက်ဳိးမဲ့ ဒ႑ာရီ၀တၳဳမ်ားကို ေရးသားတာဟာ ကာယဒြါရ၌လည္း အနည္းငယ္ျဖစ္၍ ‘ဗာဟုလႅ ၀ုတၱိေတာ’ ၀စီဒြါရ၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ စာေပေရးသားျခင္းဟာ ၀စီဒြါရတြင္ အမ်ားဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အက်ဳိးမဲ့စာေပေရးသားတာဟာ ‘သမၹပလာပ၀ါစာ’ မည္ပါတယ္။ (အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ သၿဂိဳလ္ဘာသာဋီကာ ႏွာ-၃၇၇ )
ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းမ်ားကို အက်ဳိးရွိ၍ ေရးသားတာက ေျပာစရာမရွိပါ။သုိ႔ေသာ္ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ျဖစ္တဲ့ ဒ႑ာရီဇာတ္လမ္း ေရးသားမႈဟာ သမၹပလာပ ျဖစ္/မျဖစ္ ေျဖရမည္ဆိုပါက..
သမၹပလာပ ေျမာက္တဲ့ အဂၤါ (၂)ပါးရွိပါတယ္။
(က) အက်ဳိးမဲ့စကားကုိ ေရွ႕ရႈ ေျပာဆိုျခင္း။
(ခ) စိတ္ကူးယဥ္ေရးတာကို တစ္ပါးသူက အမွန္ဟု စြဲယူျခင္း တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ေရးတဲ့စာက အက်ဳိးလည္း မရွိတဲ့အျပင္ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ေရးထားတာကို ျဖစ္ရပ္မွန္ပဲဟု စာဖတ္သူမ်ားက မွတ္ထင္ေနလွ်င္ သမၹပလာပ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ သက္သက္ကို တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္လို႔ မလိမ္ေသာ္ျငားလည္း အက်ဳိးမရွိတဲ့စာျဖစ္ပါက သမၹပလာပ အဆံမပါေသာစကား ေျမာက္ပါတယ္။ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းမွာ ေရးတဲ့စာက အက်ဳိးရွိတဲ့စာျဖစ္ဖို႔ ပါ၊ ဒါဆိုရင္ အဆံမဟုတ္ အႏွစ္ပါေသာစကား ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။
ပါရမီျဖည့္ရာကာလ၊ ကၽြတ္တမ္း၀င္ႏွင့္ သေခ်ၤယ် အေရအတြက္
အေမး။ ။(၁)ပညာဓိကာရ၊ သဒၶါဓိကာရ ၊ ၀ီရိယဓိကာရ ဘုရားအမ်ဳိးအစားသံုးမ်ဳိးကို ရွင္းျပေပးပါဘုရား။
(၂)ဘာေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရသည့္ကာလ ကြာျခားမႈ ရွိရပါလဲ၊ တျခားမည္သည့္အခ်က္ေတြမွာ ကြဲျပားျခားနားမႈ ရွိသလဲ၊ ေျဖရွင္းေပးပါ ဘုရား။
(၃)ဘုရားတစ္ဆူႏွင့္တစ္ဆူ သာသနာတြင္ ကၽြတ္လြတ္သည့္ သတၱ၀ါအေရအတြက္ ကြာျခားသည္ဟုလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။မွန္မမွန္ ေျဖရွင္းေပးေတာမူပါဘုရား။
(၄)ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ရာတြင္ တစ္သေခ်ၤတြင္ ကမၻာေပါင္းမည္မွ် ရွိပါသလဲ (သုိ႔) တစ္သေခ်ၤဆိုသည္မွာ မည္မွ် ၾကာေညာင္းပါသလဲဆိုသည္ကို ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။

မင္းထက္၀င္း

Moscow Power Engineering Institute (MPEI)

အေျဖ။ ။နံပါတ္(၁)အေျဖက သဒၶါအားနည္းၿပီး ပညာထက္ျမက္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ကို ပညာဓိက လို႔ေခၚပါတယ္။ ပညာအလယ္အလတ္မွ်သာရွိၿပီး သဒၶါအားႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို သဒၶါဓိက လို႔ ေခၚပါတယ္။ သဒၶါႏွင့္ပညာအားနည္းၿပီး ၀ီရိယအားေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို ၀ီရိယာဓိက လိုေခၚပါတယ္။
နံပါတ္(၂)ေမးခြန္းက ပါရမိျဖည့္ရာကာလကြာျခားျခင္းအေၾကာင္းကို ေမးထားတာနဲ႔ စပ္လ်ဥ္း၍ ပညာဓိကက ၄သေခ်ၤနဲ႕ကမၻာတစ္သိန္း။ သဒၶါဓိကက ၈ သေခ်ၤနဲ႔ကမၻာတစ္သိန္း။ ၀ီရိယာဓိကက ၁၆ သေခ်ၤနဲ႔ကမၻာတစ္သိန္း ဟု အသီးသီး ပါရမီျဖည့္ရာကာလ မတူညီပံုကို ေရးထားပါတယ္။ မတူညီကြဲျပားရျခင္းအေၾကာင္းက
ေသာတတၱကီက်မ္း အ၀ိဒူေရနိဒါန္းမွာ….
(၁) ဥဂၣါဋိတညဴ ဘုရားေလာင္း။
(၂) ၀ိပဥၥိတညဴ ဘုရားေလာင္း။
(၃)ေနယ်ဘုရား ေလာင္းရယ္လို႔ (၃)မ်ဳိးရွိပါတယ္။ ထိုသံုးမ်ဳိးအနက္…….(၁)ဥဂၣါဋိတညဴ ဘုရားေလာင္းဟာ ပညာဦးစီးတဲ့ ပညာဓိကဘုရားေလာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ (၂)၀ိပဥၥိတညဴဘုရားေလာင္းဟာ သဒၶါဦးစီးတဲ့ သဒၶါဓိက ဘုရားေလာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ (၃)ေနယ်ဘုရားေလာင္းဟာ ၀ီရိယဦးစီးတဲ့ ၀ီရိယာဓိကဘုရားေလာင္းျဖစ္ပါတယ္။
ပညာဓိကဘုရားေလာင္းဟာ ဥဂၣါဋိတညဴမ်ဳိးျဖစ္တဲ့အတြက္ အလြန္ဥာဏ္ထက္ျမက္တယ္။ ကိေလသာအေပၚဥာဏ္က လြန္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္တဲ့အခါ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းသာ ပါရမီျဖည့္ရပါတယ္။
သဒၶါဓိကဘုရားေလာင္းဟာ ၀ိပဥၥိတညဴမ်ဳိး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဥာဏ္နဲ႔ကိေလသာ ညီမွ်ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္ သိန္းသာပါရမီျဖည့္ရပါတယ္။
၀ီရိယာဓိကဘုရားေလာင္းဟာ ေနယ် ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဥာဏ္အားနည္းၿပီးကိေလသာကမ်ားေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၆သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းပါရမီျဖည့္မွ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္ပါတယ္။
အခ်ဴပ္ဆိုရေသာ္ ဘုရားေလာင္းေတာ္တို႔ ပါရမီျဖည့္ရာ ကာလမတူညီသည္မွာ ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ကိေလသာ ႏွစ္ခုအထူးေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူတဲ့ေနရာမွာ ကြာျခားၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
နံပါတ္(၃)အေမးတြင္ ဘုရားတစ္ဆူႏွင့္တစ္ဆူ ကၽြတ္တမ္း၀င္သည့္ အေရအတြက္ဟာ ကြာျခားတယ္ဆိုတာမွန္/မမွန္ကို ေျဖၾကားေပးပါ သတဲ့….
ဘုရားတစ္ဆူလွ်င္ ၂၄ သေခ်ၤႏွင့္ကုေဋ ၆၀၊ ဗိုလ္ေျခတစ္သိန္း ကၽြတ္တမ္း၀င္ၾကပါတယ္ ဟု တထာဂတုပၸတၱိ်က်မ္းမွာဆုိထားၿပီး၊ ဇိနာလကၤာရက်မ္းက ၂၄ သေခ်ၤ ပမာဏ ကၽြတ္တမ္း၀င္ၾကတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဤစကားမ်ားဟာ ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထာတို႔၌ မေတြ႕ရပါ။ ဒါေပမယ့္ ဓမၼပဒအ႒ကထာမွာေတာ့ တစ္ဂါထာ တစ္ဂါထာေဟာေတာ္မူလွ်င္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ေသာ ေ၀ေနယ် အလြန္မ်ားပါတယ္။ ဤကဲ့သုိ႔ ကၽြတ္တမ္း၀င္ၾကေသာ သုတၱန္ေဒသနာဟာ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။
အဂၤုတၱရနိကာယ္ ဧကနိပါတ္ အ႒ကထာတြင္ မဟာသမယသုတ္၊ မဂၤလသုတ္၊ စူဠရာဟုေလာ၀ါဒသုတ္၊ သမစိတၱ ပဋိပဒါသုတ္ ထိုသုတ္ ၄ သုတ္နဲ႔ တရားထူးရကုန္ေသာ သတၱ၀ါမ်ားဟာ အပိုင္းအျခားမရွိ ဟု ဆုိထားပါတယ္။
သုတၱနိပါတ္ အ႒ကထာ ပရာဘ၀သုတ္ အဖြင့္မွာ မဟာသမယသုတ္၊ မဂၤလသုတ္၊ သမစိတၱသုတ္၊ရာဟုေလာ၀ါဒသုတ္၊ ဓမၼစကၠသုတ္၊ ပရာဘ၀သုတ္ တို႔ကို ေဟာၾကားရာဆီသုိ႔ အစည္းအေ၀းေရာက္ရွိလာတဲ့ နတ္မ်ားဟာ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ မ်ားလွပါတယ္ ဟု ဆိုပါတယ္။
အရွင္မဟိႏၵေထရ္ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသုိ႔ေရာက္တဲ့ေန႔ သမစိတၱသုတ္ ကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္၏ အဆံုး၌ မေရမတြက္နိုင္တဲ့ နတ္မ်ား တရားထူးရၾကပါတယ္။ နဂါး၊ဂဠဳန္တို႔လည္း သရဏာဂုံတည္ၾကပါတယ္လို႔ ၀ိနည္း အ႒ကထာ၌ ဆိုထားပါတယ္။
အခ်ဴပ္ဆိုရေသာ္ ဘုရားတစ္ဆူဆူလွ်င္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ၾကတာဟာ အပိုင္းအျခားမရွိ မ်ားလွတဲ့အတြက္ ဆရာမေထရ္ျမတ္တို႔ တစ္ထစ္ခ် ၀န္မခံနိုင္ၾကပါ။
နံပါတ္(၄)ေမးခြန္းမွာ အသေခ်ၤရဲ႕အေရအတြက္ကို ေမးထားပါတယ္။
ေရွးဦးစြာ တစ္ကမၻာရဲ႕ အေရအတြက္ကို ေျပာပါ့မယ္။ အလ်ား၊ အနံ ၊ အျမင့္ တစ္ယူဇနာ(၈မိုင္) စီရွိတဲ့ တိုက္ခန္း(ဂိုေဒါင္)ႀကီး အတြင္း၌ ေသးငယ္တဲ့ မုန္ညင္းျဖဴေစ့ အျပည့္ထည့္၍ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာျပည့္လွ်င္ ဂိုင္ေဒါင္ထဲက မုန္ညင္းျဖဴေစ့ တစ္ေစ့ယူ ထုတ္ပါ။ ဤသို႔အားျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာျပည့္တိုင္း မုန္ညင္းျဖဴေစ့တစ္ေစ့ယူထုတ္၍ ဂိုေဒါင္ထဲက မုန္ညင္းေစ့ကုန္သြားဖြယ္ ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ကမၻာရဲ႕သက္တမ္းကေတာ့ မကုန္ေသးပါဘူး…….တဲ့။
ေနာက္တစ္ခုက အသေခ်ၤယ်ရဲ႕အေရအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာဦးလူတို႔ သက္တမ္းဟာ အသေခ်ၤယ်တမ္းအထိရွည္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေလာဘ ၊ ေဒါသ အကုသိုလ္မ်ားေၾကာင့္ အသက္တမ္းဟာ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္နိမ့္က်လာရာမွ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္း တိုင္ေအာင္ ဆုတ္ယုတ္သြားပါတယ္။ အဲဒါကို ဆုတ္ကပ္ တစ္ကပ္ လို႔ေခၚပါတယ္။
တဖန္ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းတြင္ ျဗဟၼစိုရ္တရားမ်ား ပြားမ်ားလာရာမွ သက္တမ္းဟာ တျဖည္းျဖည္းျမွင့္တက္လာရာမွ အသေခ်ၤယ် တမ္းတိုင္ေအာင္ တက္လာပါတယ္။ အဲဒါကို တက္ကပ္လို႔ ေခၚပါတယ္။
ထို သက္တမ္း ဆုတ္ကပ္ ႏွင့္ တက္ကပ္ တစ္စံုကို အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ ဟု ေခၚပါတယ္။ ဤ အႏၱရကပ္ေပါင္း (၆၄)ကပ္ၾကာလွ်င္ အသေခ်ၤယ်ကပ္ တစ္ကပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဤအသေခ်ၤယ်ကပ္ ၄ ကပ္လွ်င္ မဟာကပ္တစ္ကပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုမဟာကပ္ကိုပင္လွ်င္ တစ္ကမၻာ ဟု ေခၚပါေၾကာင္း ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။
ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ဖိနပ္ စီးသင့္/မစီးသင့္ျပႆနာ
အေမး။ ။ကိုးရီးယားကလူေတြက ေျပာၾကပါတယ္၊ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းထဲ၀င္ ဘာေၾကာင့္ ဖိနပ္ခၽြတ္ရတာလဲ………..မခၽြတ္ရင္ ေကာ မရဘူးလား လုိ႔ ေမးၾကပါတယ္၊ ဒီအေၾကာင္းကို ဘုန္းဘုန္း အေျဖေပးေတာ္မူပါဘုရား

မဣႏၵ

ဆိုးလ္၊ ေတာင္ကိုးရီးယား

အေျဖ။ ။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ဖိနပ္စီးျခင္းကို အခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေတြမွာ စီးခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ စီးခြင့္မျပဳပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔စပ္လ်ဥ္း၍ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ဖိနပ္စီးခြင့္ေပးထားတာကို ေထာက္ေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ဖိနပ္စီးတာဟာ သိပ္အျပစ္မႀကီးဘူး။ သုိ႔ေသာ္
မရိုေသတဲ့စိတ္ တမင္စီးလွ်င္ေတာ့ အျပစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီး ေျခဖ၀ါး ဓားခြဲခံရျခင္းဟာ မရိုေသ မေလးစားတဲ့ ပဒု႒ေစတနာေၾကာင့္ပါ။ အဓိကက စိတ္ထားပါပဲ စိတ္ထဲက ဘုရားအစ ရဟန္းသံဃာမ်ားအား မရိုေသတဲ့စိတ္နဲ႔ ဖိနပ္စီးမည္္ဆိုပါက အျဖစ္ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ဖိနပ္စီးခ်င္သပဆိုရင္ေတာ့ မရိုေသတဲ့စိတ္အေနအထားကို ေျပာင္းၿပီး၊ ရိုေသတဲ့စိတ္ျဖင့္ ဖိနပ္စီးမည္ဆိုပါက အျပစ္မရွိ စီးေကာင္းပါေၾကာင္း အေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။

Read More